Mag-log inShare
บทที่ 503
Kaugnay na kabanata
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 504
เธอจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยระดับ 985 ผ่านไป 10 ปี ไม่รู้ว่าความสามารถในการแข่งขันในตลาดยังคงมีอยู่หรือไม่มิเช่นนั้น เธอคงต้องหารายได้สักหน่อยก่อนกลับไปถ้าไม่ได้จริง ๆ คงต้องนำวัตถุโบราณไปขายจะกลับไปยุคปัจจุบันมือเปล่าไม่ได้เด็ดขาดมิฉะนั้น สิบปีของวัยสาวจะสูญเปล่า เงินเก็บก็ไม่มี บ้านก็ซื้อไม่ได้ ข้าวก็ไม่มีจะกินแล้วจะกลับไปทำไมกัน!ถ้าเกิดพ่อแม่ถามขึ้นมาว่า สิบปีที่ผ่านมาเธอหายไปไหนจะตอบอย่างไร?เธอพูดกับจ้านเฉิงอิ้นว่า “ท่านแม่ทัพ ข้าเห็นว่าในคลังยังมีแม่พิมพ์เก่าอยู่ หากจะสร้างใหม่คงจะยุ่งยาก แต่ข้าสามารถสอนพวกท่านลับแม่พิมพ์ได้!”“แม่พิมพ์นั้นแข็งมาก แม้แต่ในยุคปัจจุบัน ยังต้องใช้เครื่องจักรกลในการผลิต!”“ข้าจะช่วยพวกท่านสร้างแม่พิมพ์หัวลูกศรของหน้าไม้ราชวงศ์ฉิน ท่านจะให้เงินข้าสักหน่อยได้หรือไม่ ข้าจะได้เลื่อนเวลากลับไปอีกสักสองสามวัน!”เหล่าแม่ทัพต่างเผยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความนัยเดิมทีพวกเขาอยากจะรั้งตัวแม่นางหยางไว้สักระยะหนึ่งแต่เมื่อได้เอ่ยปากสัญญาว่าจะส่งนางกลับในตอนค่ำไปแล้วตอนนี้เมื่อภารกิจสำเร็จลุล่วง พวกเขาก็ไม่อาจกลับคำพูดได้ตอนนี้แม่นางหยางเอ่ยปา
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 505
จ้านเฉิงอิ้นก็ตกตะลึงกับราคาบ้านที่หยางชิงเหอพูดถึงเช่นกันไม่คิดว่าโลกของท่านเทพ ราคาบ้านจะสูงลิ่วเช่นนี้หากเขาย้ายไปอยู่ที่นั่น แล้วซื้อบ้านไม่ได้เล่า?เขาจะไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอนท่านเทพจะยังคบหากับเขาอยู่หรือไม่?ไม่ได้ เขาต้องเก็บเงินส่วนตัวไว้บ้าง จะได้ซื้อบ้านได้จะย้ายไปแล้วกลายเป็นคนเร่ร่อน เดินเตร็ดเตร่อยู่ตามถนนไม่ได้เด็ดขาด!เขากล่าวว่า “ได้ หากเจ้าตกลงจะอยู่ต่อหนึ่งปี ข้าจะบอกท่านเทพให้เงินเดือนปีละสิบห้าล้านให้เจ้า! พร้อมทั้งสวัสดิการห้าอย่าง”“หากภายในหนึ่งปีเจ้าทำได้ดี ข้าจะให้รางวัลพิเศษเป็นทองคำหนึ่งหีบ”หยางชิงเหอได้ยินดังนั้นก็รู้สึกยินดีอย่างยิ่งสิบห้าล้าน แถมด้วยทองคำอีกหนึ่งหีบฮ่า ฮ่า ฮ่า รวยแล้ว!แค่ปีเดียวเอง เธอทำงานให้กับมู่ฉีซิวมาสิบปี มู่ฉีซิวไม่เคยให้สิ่งใดตอบแทนเลยสักอย่างเงินเก็บที่เธอสะสมได้มาจากการทำลิปบาล์มดอกไม้และน้ำผึ้งขาย ให้เสี่ยวเถาแอบนำไปขาย ถึงได้เงินมาบ้างแต่ลิปบาล์มดอกไม้และน้ำผึ้งก็ถูกมู่ฉีซิวค้นพบอย่างรวดเร็ว เขาข่มขู่ให้เธอมอบสูตรให้ และยังห้ามไม่ให้เธอขายข้างนอกอีก เพราะจะไปรบกวนราคาตลาดของเขาและยังสัญญาว่าจะแบ่งผลก
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 506
เขาส่งกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ให้เย่มู่มู่รายการสิ่งของที่หยางชิงเหอต้องการ ทั้งหมดถูกเขียนไว้อย่างครบถ้วนเย่มู่มู่ได้รับกระดาษแผ่นนั้น ก็เปิดออกดูดวงตาก็เบิกกว้าง“สายพานลำเลียงแร่...”ไม่เคยเห็นมาก่อน!“แม่พิมพ์ แม่พิมพ์สำหรับผลิตดาบเหิงเตาราชวงศ์ถัง!”เจ้าของโรงงานผลิตของเลียนแบบโบราณ จะเปิดเผยความลับทางการค้าให้เธอเหรอ?“เชือกลวดเหล็ก อะไรนะ? หลายพันเมตร?”เธอจะไปหาซื้อที่ไหน?“โรงไฟฟ้าดีเซลขนาดเล็ก...”ถ้าเธอมีของแบบนี้ จะต้องซื้อเครื่องปั่นไฟทำไม?“สายไฟ หม้อแปลงไฟฟ้า ตัวต้านทานไฟฟ้า อุปกรณ์ต่อสาย ท่ออ่อน...”ของพวกนี้ดูเหมือนจะหาซื้อได้ตามท้องตลาด!และหยางชิงเหอก็ได้วาดภาพให้เย่มู่มู่ดูเป็นภาพการขนแร่ลงมาจากยอดเขาใช้ปั้นจั่นหอสูงขนส่งแร่ลงมาทีละตะกร้ายังมีอีกวิธีหนึ่ง คือการขึงเชือกลวดเหล็กไว้บนยอดเขา ใช้รอก และกระบะเลื่อนลงมาจากด้านบนวิธีนี้ยังพอเป็นไปได้มากกว่าปั้นจั่นหอสูง ถึงแม้จะสามารถขนส่งสิ่งของได้ แต่ก็ไม่ได้ใช้ในลักษณะนี้เธอทำเครื่องหมายถูกที่แผนการที่สอง แล้วส่งภาพวาดกลับไปให้จ้านเฉิงอิ้น“แผนการที่สอง ข้าจะหาคนไปทำ!”“จริงสิ หยางชิงเหอไม่ได้บอก
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 507
หยางชิงเหอขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางหยุดฝีเท้ามู่ฉีซิวถึงกับจะร่วมมือกับฮ่องเต้ แคว้นเยี่ยน และเผ่าหมาน เพื่อปราบปรามจ้านเฉิงอิ้น...เรื่องนี้ช่างเหลวไหลสิ้นดีแต่ก็สมจริงอย่างยิ่งเป็นเรื่องที่มู่ฉีซิวสามารถทำได้เขาเป็นคนที่ทำทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุเป้าหมายหากสามารถกำจัดคู่ต่อสู้ตัวฉกาจที่สุดอย่างจ้านเฉิงอิ้นได้ ฆ่าให้ตายตั้งแต่ยังอยู่ในเปลไม่ต้องพูดถึงการร่วมมือกับฮ่องเต้น้อย ต่อให้ต้องไปเป็นชายบำเรอของฮ่องเต้น้อย เขาก็คงจะยอมเขารู้ว่าในโลกนี้ เขาไม่ใช่ผู้ข้ามกาลเวลามาเพียงคนเดียวหยางชิงเหอก็ใช่จ้านเฉิงอิ้นก็ใช่~เขาเห็นโรงงานถลุงเหล็กที่ผุดขึ้นราวกับดอกเห็ด ในใจคงจะหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิมถึงได้ร่วมมือกับฮ่องเต้น้อย!เนื่องจากมีจดหมายลับส่งมา เฉินขุย เฉินอู่ ซ่งตั๋ว จวงเหลียง เซี่ยเวย จ้าวเฉียน และคนอื่น ๆ...เมื่อได้รับข่าว ก็มายังเรือนพักชั่วคราวของจ้านเฉิงอิ้นจ้านเฉิงอิ้นนำจดหมายลับให้พวกเขาดูเฉินขุยอ่านก่อนเป็นคนแรกทันใดนั้น ความโกรธก็พุ่งขึ้นถึงกระหม่อม!“ข้าจะนำคนกลับเมืองหลวงเดี๋ยวนี้ ยิงไอ้สุนัขเนรคุณนั่นให้ตาย! ท่านแม่ทัพอุตส่าห์ช่วยเขาปราบปรามกองทัพธงเห
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 508
คำพูดของหยางชิงเหอ ทำให้เหล่าแม่ทัพหันมามองหน้ากันเฉินขุยเบิกตากลมโตด้วยความสงสัย ถามว่า “ร้ายกาจถึงเพียงนี้เชียวหรือ ถึงจะทำให้แม่ทัพของกองทัพธงเหลืองถอยทัพได้จริง ๆ!”จวงเหลียงรู้สึกสนใจขึ้นมา “แม่นางหยาง เจ้าพูดจริงหรือ?”“ข้าไม่พูดปด แต่ต้องจัดซื้อวัตถุดิบ!”จ้านเฉิงอิ้นเห็นนางมั่นใจถึงเพียงนี้ จึงตอบตกลง “ดี ต้องการอะไร เจ้าจงเขียนลงบนกระดาษเถอะ”เขาเดินไปหยิบกระดาษ ปากกาหมึกซึม จากชั้นหนังสือด้านหลัง มามอบให้หยางชิงเหอ!หยางชิงเหอไปยังห้องประชุมที่อยู่ติดกันในระหว่างที่แม่ทัพปรึกษาหารือกัน เธอก็วาดแบบแปลน และเขียนรายการวัตถุดิบที่ต้องการ ส่งมอบให้จ้านเฉิงอิ้นมีแบบแปลนอยู่หลายแผ่นแต่รายการวัตถุดิบที่ต้องการนั้น จ้านเฉิงอิ้นไม่รู้จักสักอย่าง“นี่...”เขาถึงกับพูดไม่ออก เพราะภาพวาดบนกระดาษนั้นแปลกประหลาดยิ่งนักเขาไม่เคยเห็นเครื่องมือที่แปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อนคนอื่น ๆ กรูเข้ามาดู แล้วก็พากันมองซ้ายมองขวาราวกับว่าไม่เห็นอะไรหยางชิงเหอยกมือปิดปากหัวเราะ “ท่านต้องรีบส่งให้ท่านเทพโดยเร็ว ให้นางเตรียมตัว!”“เครื่องมือเช่นนี้ ท่านเทพจะหาซื้อได้ง่ายหรือ?”“ง่ายมาก!
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 509
จ้านเฉิงอิ้นมองดูกระดาษที่เย่มู่มู่ส่งกลับมา นางไม่เสียดายคำชมแก่หยางชิงเหอย้ำแล้วย้ำอีกว่า การที่พวกเขารั้งตัวหยางชิงเหอไว้ได้นั้น เป็นการได้เปรียบอย่างมหาศาลส่วนเครื่องมือนั้นที่ยาว ๆ ตรงๆ...กลับกลายเป็นอาวุธสังหาร!จ้านเฉิงอิ้นไม่เข้าใจ!ให้เฉินขุยและเฉินอู่ดู ทั้งสองหน้าแดงก่ำ สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ไม่ยอมมองภาพวาดนั้นก็แค่ล้อสองล้อ กับเครื่องมือยาว ๆ ตรงๆท่านเทพบอกว่าเป็นอาวุธสังหาร!ถ้าเช่นนั้นก็ต้องเป็นอาวุธสังหาร!จ้านเฉิงอิ้นนำจดหมายตอบกลับของเย่มู่มู่ให้หยางชิงเหอดูหยางชิงเหอเห็นว่าเงินเดือนประจำปีเพิ่มขึ้นเป็นยี่สิบห้าล้าน ก็หัวเราะออกมาทันที จนปากแทบจะฉีกถึงหู“ยี่สิบห้าล้าน ฮ่า ๆ ๆ... เงินซื้อบ้านของฉันรวมได้ครึ่งหนึ่งแล้ว!”เหล่าแม่ทัพได้ยินก็พากันอุทานราคาบ้านในโลกของท่านเทพ ช่างสูงลิบลิ่วเสียจริงข้าวสองล้านห้าแสนชั่ง ยังซื้อบ้านไม่ได้สักหลัง!เฉินขุยรู้สึกสงสารนางยิ่งนักก่อนตบอกตัวเองพร้อมกล่าวว่า “แม่นางหยาง ท่านแม่ทัพมีเงิน เดี๋ยวจะให้เครื่องประดับแก่เจ้าสักหน่อย เอาไปเถิด จะได้ครบเงินซื้อบ้าน!”เฉินอู่ก็กล่าวว่า “ข้าก็ยังมีเงินเก็บส่วนตัวอยู่บ้
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 510
เหล่าแม่ทัพทั้งหลายรู้สึกว่าเรื่องนี้เหลวไหลเกินไปอย่างน้อยเขาก็เป็นคนเมืองหลวงบนรถม้าก็ยังมีทหารผ่านศึกต่อให้พวกเขาจะไม่เอาไหนเพียงใด ก็ไม่ถึงขนาดหาทางกลับบ้านตัวเองไม่เจอจ้านเฉิงอิ้นกล่าวว่า “ครอบครัวในเมืองหลวงต้องอพยพก่อน ไม่ต้องพูดถึงมารดาและพี่รองของข้า ทั้งครอบครัวตระกูลเฉิน ครอบครัวของทหารผ่านศึกในเมืองหลวงอีกมากมาย!”“พวกเขาออกรบฆ่าศัตรู ก็เพื่อให้ครอบครัวได้อิ่มท้อง ได้มีชีวิตที่ดี!”“พวกเราไม่ได้ก่อกบฏ ฮ่องเต้น้อยวิกลจริต จะจับพ่อแม่ของพวกเขาไปแขวนคอบนกำแพงเมือง!”เมื่อจ้านเฉิงอิ้นกล่าวจบ เหล่าทหารทั้งหลายก็เงียบงันจริง ฮ่องเต้น้อยสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้!จ้านเฉิงอิ้นกล่าวว่า “ทุกคนไม่ต้องท้อแท้ ได้ติดต่อกับเปี้ยนจื่อผิงและหลี่หยวนจงที่ด่านเจิ้นกวนไปแล้ว!”“ทันทีที่กองทัพแคว้นเยี่ยนของพวกเผ่าหมานปรากฏตัวในแคว้นต้าฉี่ เปี้ยนจื่อผิงจะนำทหารห้าหมื่นนาย บุกไปยังเมืองหลวงของแคว้นเยี่ยน จัดการราชวงศ์และขุนนางของพวกเขาให้สิ้น!”“หลี่หยวนจงจะนำทัพบุกโจมตีม่อเป่ย แหล่งกำลังพลและที่อยู่ของราชวงศ์ของพวกเขา แล้วสังหารให้หมดอีกครั้ง!”“หากพวกเผ่าหมานแคว้นเยี่ยนไม่กลับไปป
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 511
ด่านเจิ้นกวน...อันที่จริงจ้านเฉิงอิ้นหย่อนจดหมายไปสองฉบับฉบับหนึ่งเป็นเพียงแค่ผิวเผิน ให้ทหารขับรถกลับไปยังด่านเจิ้นกวน ส่งให้หลี่หยวนจงให้เขาอ่านออกมาต่อหน้าทุกคนผ่านการฝึกมาระยะหนึ่ง พวกอู๋ลี่หนึ่งแสนกว่าคน ก็มีท่าทางของทหารประจำการแล้วกลับกันกองกำลังหนึ่งแสนนายไม่ทราบมาจากที่ใดของสวีหวย กลับเกียจคร้านขึ้นเรื่อย ๆเนื่องจากกองกำลังหลักกองทัพตระกูลจ้านของจ้านเฉิงอิ้นไม่อยู่พวกเขาไม่ยอมรับการอบรมของพวกหลี่หยวนจงและเปี้ยนจื่อผิงทว่าให้พวกเขาออกไปจากด่านเจิ้นกวน ออกไปจากสถานที่ที่มีอาหารและน้ำ พวกเขาก็ไม่มีผู้ใดยินดีขณะแจกจ่ายเสบียงทหารในทุกเดือน มาเร็วกว่าใครทั้งสิ้นตามแบบฉบับ ให้ผลประโยชน์เอาหมดให้ทำงาน ขอประทานโทษทำไม่เป็น!มิหนำซ้ำยังไม่ให้ความร่วมมืออีกด้วยอย่างเช่นวันนี้ หลี่หยวนจงอ่านจดหมายของจ้านเฉิงอิ้นออกมาก็มีคนต่อต้านทันที รองแม่ทัพนามว่าเว่ยโจวรีบเป็นผู้นำคัดค้านขึ้นมา“พวกเราไปโจมตีเผ่าหมาน...ท่านแม่ทัพกำลังล้อเล่นอยู่หรือ?”“เราใช้ชีวิตกันอยู่ดี ๆ เหตุใดต้องไปรนหาที่ตายด้วย?”“ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าทัพใหญ่ของเผ่าหมานไม่อยู่ในอาณาเขตแคว้นฉี่ หากเข
Pinakabagong kabanata
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 672
หยางชิงเหอแย้มยิ้มในฉับพลัน “ไปไปไป พวกเราไปเลือกรถกัน ข้าเห็นว่ามีรถบ้านขนาดใหญ่อยู่ด้วย”“สามารถอยู่กับชีเหนียง หยางซี แล้วก็เสี่ยวเถาได้แล้ว...ต่อไปนี้พวกเขาก็ไม่ต้องใช้กระโจม นอนกลางดินกินกลางทรายอีกแล้ว”หยางชิงเหอขี่รถสามล้อไฟฟ้า แล้วเลือกรถบ้านขนาดใหญ่ไปหนึ่งคันรถบ้านขนาดใหญ่มีโครงสร้างสูง สิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน มีห้องส่วนตัว และโซฟามีห้องทั้งหมดสองห้องนางอยู่หนึ่งห้อง ชีเหนียง และเสี่ยวเถาอยู่หนึ่งห้องส่วนหยางซีนอนโซฟาชั้นบนสุดของรถนอน ปูด้วยแผงไฟพลังงานแสงอาทิตย์ และท้ายรถยังมีรถจักรยานยนต์แขวนไว้หนึ่งคันด้วยไม่ใช่รถไฟฟ้า แต่เป็นรถจักรยานยนต์ที่ใช้น้ำมันแล้วก็มีห้องครัวแบบเปิด กับตู้เย็นตั้งพื้นด้วย!ระบบทำความเย็นมีอยู่อย่างเพียงพอกระทั่งโทรทัศน์ก็ยังใหญ่กว่ารถบ้านทั่ว ๆ ถึงหนึ่งเท่าตอนที่พวกนางทั้งสี่คนย้ายเข้ามา จึงดีใจอย่างมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งเสี่ยวเถากับชีเหนียง พวกนางสามารถอาบน้ำในห้องน้ำบนรถได้ โดยไม่ต้องไปกางกระโจมกลางดินกลางทรายเวลาลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำกลางดึกก็ต้องระมัดระวังอย่างมากแต่ว่าตอนนี้แก้ไขได้ด้วยห้องน้ำที่อยู่บนรถบ้านแล้วสามาร
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 671
จัดสรรบุคลากรเสร็จสมบูรณ์ ลงทะเบียน และเริ่มต้นการฝึกแล้วกองทัพตระกูลจ้านไม่หละหลวมเหมือนกับกองทัพธงเหลือง กฎของกองทัพเด็ดขาด การฝึกเข้มงวด ดังนั้น เพื่อที่จะได้กินเนื้อสัตว์ กินข้าวอิ่ม กองทัพธงเหลืองแต่ละคนต่างก็เพียรพยายามดาบม่อเตานั้นหนักมาก เดิมทีผู้ที่มีรูปร่างเล็กจึงไม่อาจทนไหวแต่เพื่อสังหารศัตรูได้มากขึ้นในสนามรบ และได้รับเสบียงอาหารเป็นรางวัลพวกเขาจึงทุ่มเทอย่างหนัก เพียรพยามอย่างไม่เกรงกลัวความลำบากยิ่งกว่าตอนที่อยู่ในกองทัพธงเหลือง!หยางชิงเหอไม่เชี่ยวชาญในการฝึกทหาร จึงมอบทหารสองหมื่นนายให้หวังเซิ่งเป็นคนจัดการนางขับรถสามล้อไฟฟ้าไปที่หลุมขนาดใหญ่ที่มู่ฉีซิวถูกระเบิดจนตาย!กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ที่พื้นยังคงหลงเหลือเศษชิ้นส่วนของแขนขามีผู้ถูกระเบิดตายมากมายเกินไป จนไม่สามารถเอาชิ้นส่วนมารวมกันเป็นรูปเป็นร่างโดยสมบูรณ์ได้นางมองลงไปยังหลุมขนาดใหญ่อย่างเงียบงันนางกับมู่ฉีซิวรู้จักกันมาสองชาติแล้ว ในยุคปัจจุบันรักกันมาห้าปี จนถึงขั้นพูดคุยถึงเรื่องการแต่งงานทว่าจู่ ๆ ก็ข้ามกาลเวลามายุคโบราณ ในตอนแรกนางไม่สามารถปรับตัวได้ในทุก ๆ ด้านตอนนั้นเขายังคงรักนางอยู
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 670
“หากใช้ไฟเยอะ รถของเจ้าใช้ไฟไม่ได้ ก็จะขับไม่ได้!”“หากเจ้ารู้สึกร้อน เปิดแอร์ก็สิ้นเรื่องแล้ว!”ในจังหวะนี้เอง หยางชิงเหอก็กดรีโมทเปิดแอร์ลมเย็น ๆ พัดลอยมาทหารผ่านศึกทุกนายต่างตาดงกันหมดแล้วลมเย็นจริง ๆ เย็นเหมือนกับในห้องคนขับของรถยนต์เป๊ะ ๆลมร้อนที่พัดลมพัดออกมา เทียบกับลมเย็นนี้ไม่ได้เลยจริง ๆพวกเขาทุกคนต่างอิจฉาตาร้อนเป็นอย่างมากโอกาสที่ดีอย่างเมื่อวาน ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะจะฆ่าไม่พอ หากนับรวมแล้วจะได้รถบ้านคันแบบนี้ต่อไปไม่ต้องใช้ท้องฟ้าเป็นผ้าห่ม ใช้ดินเป็นเสื่อ และนอนในที่โล่งอยู่บนพื้นในถิ่นทุรกันดารอีกต่อไปแล้วน่าอิจฉามากจริง ๆ!ช่างน่าอิจฉายิ่งนัก!เนื่องจากคุณภาพเมื่อเทียบกับราคาค่อนข้างสูง สะดวกมาก ๆ เทียบเท่ากับบ้านเคลื่อนที่ได้เลยได้รับการต้อนรับในหมู่ทหารผ่านศึกเป็นอย่างมากฉะนั้น ครั้งนี้มีห้าคนที่ได้รับรถบ้านสำเร็จส่วนคนที่เหลือ บ้างฆ่าได้ห้าสิบคน เจ็ดสิบคน ยอมไม่เอาอะไรทั้งสิ้น สะสมกับครั้งต่อไปให้ฆ่าได้หนึ่งร้อยคนและจะได้รับรถบ้านเช่นกันรถบ้านมีจำนวนจำกัด และจำนวนถึงก่อนได้ก่อนผู้ที่ได้เลือกก่อน อุปกรณ์สิ่งอำนวยความสะดวกครบครันผู้ที่เ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 669
เชลยศึกจากกองทัพธงเหลืองที่นั่งอยู่บนพื้นเหล่านั้น ถูไถกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนทั้งหมดเมื่อครู่ตอนที่พวกเขาต่อแถวตักโจ๊ก มีคนกึ่งหนึ่งกำลังดิ้นรนกันอยู่!วันนี้ครั้นได้ยินเรื่องรางวัลของกองทัพตระกูลจ้าน พวกเขาก็ไม่อยากเชื่อเมื่อวาน ผู้ที่พุ่งไปอยู่หน้าสุดกองทัพตระกูลจ้านอย่างห้าวหาญ อย่างน้อยก็ฆ่าคนได้นับสิบเช่นนั้นจะได้รางวัลเท่าไร?มีชายหนุ่มร่างบึกบึนผู้หนึ่งก้าวออกมา วางหูขวากระสอบหนึ่งไว้บนโต๊ะจดบันทึกน้ำเสียงของเขาหยาบคายและดัง “ข้านับมาแล้ว หนึ่งร้อยยี่สิบข้าง!”“ข้าไม่เอาเสบียงอาหารแล้ว เยอะจนเก็บไม่พอแล้ว ครอบครัวก็ไม่มีแล้ว ข้าเองก็กินไม่หมด ท่านแม่ทัพเฉินอู่บอกว่า ฆ่าได้หนึ่งร้อยคนจะตบรางวัลเป็นรถบรรทุกหนึ่งคัน ข้าต้องการรถ!!”แปะ ๆมีเสียงปรบมือด้วยความชื่นชมยินดีระเบิดขึ้นในกองทัพตระกูลจ้าน นายทหารกองทัพตระกูลจ้านจำนับไม่ถ้วนโห่ร้องว่ายอดเยี่ยมนายกองพันผู้นี้ เป็นหนึ่งในทหารผ่านศึกของกองทัพตระกูลจ้าน ร่างกายสูงใหญ่ แข็งแกร่งมีพละกำลัง...ทุกครั้งที่ทำศึกเขาจะอยู่หน้าสุด ฆ่าทัพศัตรูได้เยอะที่สุด!คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะต้องการรถในขณะนี้ เฉินอู่เดินม
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 668
ดูสิเมื่อวานพวกเขาถูกควบคุมตัวมาที่นี่ ตรงหน้าพวกเขามีโจ๊ก และน้ำสะอาดหลายถังวางเอาไว้...ไม่มีใครทักทายพวกเขา กองทัพตระกูลจ้านเห็นว่าพวกเขาไม่มีตัวตนอยากกินก็กิน ไม่กินก็เก็บกลับไป ยุ่งเป็นอย่างมาก ไม่มีเวลามาสนใจพวกเขาทว่าชาวบ้านและกองทัพธงเหลืองคนอื่น ๆ มาพูดโน้มน้าวมาดูการยืนหยัดของตัวเองในตอนนี้แล้ว ช่างน่าขันจริง ๆฉะนั้น จึงมีคนลุกขึ้นยืน แล้วเดินมาหน้าถังโจ๊กอย่างเลื่อนลอยเมื่อคืนพวกเขาทนหิวมาตลอดทั้งคืน บวกกับได้รับบาดเจ็บ จึงเดินไม่ค่อยมั่นคงแล้วโจ๊กเย็นหมดแล้วคราบน้ำมันที่ลอยอยู่ด้านบน และเนื้อบดละเอียด เหนียวติดอยู่ด้วยกันแข็งอย่างมากไม่คล้ายกับน้ำซุปใส ๆ แบบนั้น ทว่าเป็นของกินที่สามารถทำให้อิ่มท้องได้หยิบถ้วยมาจากตะกร้าด้านข้างหนึ่งใบ จากนั้นใช้กระบวยตักโจ๊กมาหนึ่งถ้วยและกินลงไปในวินาทีที่เข้าปากไป กลิ่นหอมกรุ่นนุ่มละมุน แม้จะเย็นแล้ว ทว่าก็ยังอร่อยมากในนั้นไม่ได้มีเพียงเศษเนื้อ ทว่ายังใส่ไข่และผักกาดขาวลงไปด้วยยังมีกลิ่นเกลืออีกด้วยที่จริงในค่ายทหารกองทัพธงเหลืองไม่ขาดเกลือ ทว่าไม่ได้ใช้เกลือที่ดีที่สุด ใช้เป็นเกลือหยาบที่กินแล้วมีรสขมเสบียงอ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 667
ของเหล่านี้ล้วนเป็นเสบียงอาหารทั้งสิ้น!เป็นเสบียงอาหารทั้งหมด!เนื่องจากประตูของตู้คอนเทนเนอร์บางส่วนเปิดอยู่ มีกระสอบที่ไม่แข็งแรงหลายกระสอบ ใส่ของไว้จนแน่น เมล็ดข้าวขาวบริสุทธิ์ ไหลซู่ซ่าออกมาเป็นครั้งคราวทุกคนต่างเห็นกันหมด ภายในตู้คอนเทนเนอร์บรรจุข้าวเอาไว้ทหารกองทัพธงเหลืองนับไม่ถ้วน ลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้น แล้วเดินเข้าไปทางข้าวด้วยความไม่เป็นตัวเองตุบ ตู้คอนเทนเนอร์ที่ไม่ได้บรรจุกจนเต็มอีกตู้หนึ่งเนื้อแช่แข็งด้านในหล่นตุบ ๆ ลงมาเป็นหมูทั้งตัวตัวหนึ่ง หมูขาวแช่แข็งจนเป็นน้ำแข็ง หัวหลายหัวร่วงลงมาจากตู้คอนเทนเนอร์ตุบ ๆเนื่องจากตู้คอนเทนเนอร์กองเอาไว้ครั้นหล่นลงมา ก็ตกลงพื้นดังตุบ ๆครั้งนี้ ไม่เพียงกองทัพธงเหลืองเท่านั้น กระทั่งพวกชาวบ้านต่างล้อมเข้าไปดูมีเด็กคนหนึ่งตะโกนเสียงดังว่า “ท่านแม่ ๆ เป็นเนื้อหมู เนื้อหมูขาวชิ้นใหญ่ ๆ”“ข้าไม่ได้เห็นเนื้อมานานมากแล้ว ฮือ ตกลงมาใช่หรือไม่ เราจะมีเนื้อกินแล้ว”สตรีผู้นั้นอุ้มเด็กไป แล้วขอโทษกับทหารผ่านศึกของกองทัพตระกูลจ้าน ก่อนจะรีบออกไปเสียงตะโกนนี้ ทำให้เชลยศึกจากกองทัพธงเหลืองสามหมื่นนายที่ประท้วงอดอาหารอยู่ ล
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 666
ส่วนกองทัพธงเหลืองที่กำลังประท้วงอดข้าว ครั้นเห็นพวกหยางชิงเหอและหวังเซิ่ง ก็ถุยออกมาคำหนึ่ง ก่อนจะก่นด่าว่าเป็นคนทรยศครั้นหวังเซิ่งเห็นเช่นนั้น ก็คิดจะอัดคนที่ถุยน้ำลายสักยกทว่าถูกหยางชิงเหอห้ามเอาไว้นางส่ายศีรษะ “อย่าไป หวังว่าหลังจากนี้พวกเขาจะยังแข็งแกร่งเช่นนี้อยู่!”หยางชิงเหอมายังหน้ากระโจมของจ้านเฉิงอิ้นหลังเขากับเย่มู่มู่พูดคุยกัน ก็เตรียมปักหลักที่ฐานที่มั่นนี้ในระยะยาว บุกเบิกพื้นที่นา เพาะปลูกข้าวนาน้ำตอนนี้ในที่ว่างเปล่าของแจกัน นอกจากมีตู้คอนเทนเนอร์เสบียงอาหารและประเภทเนื้อแล้ว ยังมีผักอีกมากมายยังมีรถบรรทุกมือสองอีกมากกว่าร้อยคัน บอกกับรถใหม่ในก่อนหน้านี้อีก เขามีรถบรรทุกทั้งหมดสามร้อยคันทุ่นกระบอกของรถบรรทุกน้ำมัน มีสามสิบกว่าคันรถบ้านห้าสิบกว่าคันรถบรรทุกขนาดกลางรถบรรทุกดินมือสอง ยี่สิบกว่าคันจักรยานไฟฟ้าสามล้อ ลากของได้ มีสิบกว่าคันทั้งหมดเป็นรถที่เย่มู่มู่ซื้อมาจากร้านขายรถมือสองรอบ ๆ เมืองหลวงในหลายวันมานี้นางบอกว่า ที่มหาวิทยาลัยให้หยุดสามวัน เตรียมซื้ออุปกรณ์การเกษตร เมล็ดพันธุ์และปุ๋ยให้ครบเมื่อของมาถึงก็ขนย้ายเข้าไปในที่ว่างเปล่าของแจ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 665
ตงโจวหยางชิงเหอและเฉินขุย จวงเหลียงมาถึงยังฐานที่มั่น ฟ้าก็มืดแล้วขณะพวกเขามาถึง กองทัพธงเหลืองส่วนน้อย ๆ นั่งอยู่บนพื้นไม่กินไม่ดื่ม นั่งอยู่ทั้งคืนพวกเขาไม่ได้เป็นฝ่ายเข้าสวามิภักดิ์ก่อน ทว่าถูกตีจนพ่าย ถูกจับตัวเป็นเชลยศึกฉะนั้น กำลังอารมณ์ขุ่นมัวอยู่อีกด้านหนึ่ง กองทัพธงเหลืองส่วนใหญ่ที่ถูกจับเป็นเชลยศึก คุกเข่าอยู่บนพื้นกำลังช่วยก่อไฟต้มโจ๊ก!เมื่อวานประชาชนของตงโจได้กินโจ๊กที่ค่ายพักกองทัพตระกูลจ้านต้มแล้ว บวกกับทัพใหญ่สองแสนนายที่ถูกเผ่าหมานล้อมเอาไว้ในเมืองพวกเขาคิดตกแล้วเนื่องจากคนส่วนนี้ ส่วนใหญ่แล้วเป็นสตรี คนชราและเด็ก หากเป็นบุรุษที่ยังหนุ่มยังแน่นจากไปได้ ก็ล้วนคิดหาวิธีเข้าไปในเมืองหลวงทั้งสิ้น ทิ้งลูกเมียและมารดาที่เป็นม่ายเอาไว้เมื่อวานพวกนางได้กินโจ๊กข้าวของกองทัพตระกูลจ้าน เส้นบะหมี่ร้อนแล้ว ทั้งหมดล้วนเป็นฝ่ายยินยอมอยู่ต่อเองทั้งสิ้นหนำซ้ำยังมีแหล่งน้ำไม่จำกัดให้ใช้ฉะนั้น จึงสมัครใจแบกรับการทำงานเล็กน้อย เพื่อแลกกับอาหารที่ไม่ต้องเสียเงินเช้าตรู่ พวกนางตื่นเช้ากว่าพ่อครัว เก็บฟืน ก่อเตาไฟ เตรียมต้มโจ๊กให้ทุกคนบวกกับอาหารของห้าหมื่นคน ฉะนั้นท
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 664
“คุณหนูเย่ นอนไม่หลับ? มาสนุกไหมคะ?”“ไม่ละ พี่เวินลี่ มีทนายที่พึ่งพาได้แนะนำบ้างไหม?”เมื่อพูดถึงทนาย เวินลี่ก็ไปหาที่เงียบ ๆ พูดคุยรายละเอียดกับเธอ“เกิดอะไรขึ้นเหรอค? หูลูหมิงออกมาจากสถานีตำรวจแล้วไม่ใช่เหรอ? หรือว่าอีกฝ่ายฟ้อง?”“ฮึ เรื่องที่คุณนายใหญ่ลู่จ้างวานฆ่าคน แพร่ออกไปจนคนรู้กันทั่ว พวกเขายังคิดอะไรแผลง ๆ อีก!”“เรื่องนี้เธอถูกสับจนเละแล้ว พลิกคดีไม่ได้!”“หากทนายของอีกฝ่ายตามตอแยคุณ ให้คุณเซ็นหนังสือยอมความ จำเอาไว้นะคะ อย่าเซ็นเป็นอันขาด!”“โอเคค่ะ พี่เวินลี่ เป็นเรื่องอื่น ฟู่ลี่กรุ๊ปที่พ่อฉันทิ้งเอาไว้ให้ เกือบจะหนึ่งปีแล้วยังไม่แบ่งเงินปันผลให้ฉันเลย ฉันรู้สึกว่ามันไม่ชอบมาพากล เมื่อกี้โทรหาทนายทนายคนที่รับผิดชอบเรื่องกฎหมายของฟู่ลี่กรุ๊ป เขาแนะนำให้ฉันขายหุ้นทิ้ง!”“แต่ว่า บริษัทเป็นสิ่งที่พ่อฉันทุ่มเท!!”เวินลี่ได้ยินดังนั้นก็เดือดดาลจนโพล่งขำ“แม้ฟู่ลี่กรุ๊ปจะไม่ใช่บริษัทเมืองหลวง แต่ลูกค้าประจำที่อยู่ในบอร์ดหุ้น เนื่องจากบริษัทลูกที่ทำเรื่องพลังงานใหม่ ทะลุลิมิตติดต่อกันเจ็ดบอร์ดแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะไม่แบ่งเงินปันผลให้ผู้ถือหุ้นใหญ่?”“ฮ่า หนำซ้ำยังคิดเตะ
