เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 455
บทที่เกี่ยวข้อง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 456
หากคนไม่มีแล้ว เสบียงอาหารที่พยายามแย่งมาสุดชีวิต ควรให้ผู้ใดกัน?ครั้นตั้งโรงทานโจ๊กขึ้นมาแล้ว ซ่งอวิ๋นฮุยก็ให้พวกซุนเฮ่อที่ตักโจ๊กสวมหน้ากากอนามัยและถุงมือทั้งหมดเดิมทีให้พวกเขาสวมชุดป้องกัน แต่พวกเขารู้สึกอึดอัดเกินไป ต่างไม่ยินดีใส่สามพันกว่าคน ตักกันอยู่ทั้งบ่าย ทุกคนล้วนได้กินโจ๊กอ่อนคนละหนึ่งถ้วยบางคนหนึ่งถ้วยไม่พอ ยังอยากกินอีก ก็จะเติมให้พวกเขาผู้ที่กินดินขาว ซ่งอวิ๋นฮุยจะรักษา และแยกตัวออกมานายทหารทุกนายต่างคิดว่า เมืองเจียเป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ เมืองหนึ่ง แต่ไม่คิดว่าจะขนอะไรออกมาจากในเมืองได้ทองหลายคันรถ เครื่องลายคราม ภาพวาดพู่กัน และยังมีงานฝีมือแสนประณีตต่าง ๆ นานาครอบครัวพ่อค้ารายใหญ่ในเมืองเป็นคนบริจาคออกมาครอบครัวเขาสองร้อยคน ตายสิ้นเหลือเพียงสองคนเขากับหลานชายอายุห้าขวบเขากำลังอุ้มเด็กอยู่ หวังว่าจ้านเฉิงอิ้นจะแบ่งอาหารให้แก่บรรดาคนบ้านเดียวกันที่บ้านนอกการกระทำนี้ สะเทือนไปถึงครอบครัวพ่อค้าคนอื่น ๆแม้เมืองจะเล็กมีเพียงสองหมื่นคน ทว่ามั่งคั่งไม่น้อยมีพ่อค้าบริจาคทรัพย์สินออกมาอย่างต่อเนื่องได้มาทั้งหมดสิบสามคันรถ ห้าสิบกว่าหีบจ้านเฉิงอิ้น
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 457
วันนี้ทุกคนต่างง่วนอยู่กับการทำอาหารเหล่าสตรีช่วยกันทำอาหารประเภทบะหมี่ นวดแป้ง สับเครื่องเคียง ไส้...เหล่าบุรุษช่วยกันล้างเนื้อวัว ขาหมู หั่นผัก ล้างผัก...นายทหารที่เหลือทั้งหมดไปตั้งกระโจมส่วนพวกเซี่ยเวยและจ้าวเฉียน มองแฮมขาหมูชิ้นมหึมา แล้วหันมาเปรียบเทียบกับขาเล็กลีบของตัวอีกครั้งพวกเขาไม่เคยเห็นขาหมูอ้วน ๆ เช่นนี้มาก่อนก่อนหน้าจะเกิดทุพภิกขภัย ที่ทุกครัวเรือนเลี้ยงล้วนเป็นหมูป่าสีดำชิ้นหมูบางเป็นอย่างมาก ทั้งตัวมีขนสีดำเต็มไปหมดที่อวบอ้วนเลี้ยงไปถึงแปดสิบชั่ง ที่ซูบผอมห้าสิบชั่งก็เชือดแล้วส่วนขาหมูชิ้นนี้ มีหลายสิบชั่งอย่างแน่นอน“หมูนี่อวบอ้วนยิ่งนัก!”“หมูตัวนี้กลับสีขาว ที่บ้านเดิมเราล้วนเป็นสีดำ!”“นี่มันเนื้ออะไรกัน? เดี๋ยวก่อน...เป็นเนื้อกระต่าย เนื้อแพะ!”ครั้นสิ้นเสียงจ้าวเฉียน นายทหารมากมายไม่ได้เข้ามาทุกคนเห็นสิ่งของหลากหลาย ก็พลันเข้าใจในทันทีอ่าง...อ่างขุมทรัพย์!อ่างขุมทรัพย์ของท่านแม่ทัพแสดงอิทธิฤทธิ์อีกแล้ว!สามารถคายสิ่งของออกมาอย่างต่อเนื่องตามที่ท่านแม่ทัพต้องการชาวบ้านทั่วทั้งเมืองต่างมารวมตัวกันที่หน้าประตู เห็นกองทัพตระกูลจ้านมีสิ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 458
ไม่ว่าจะให้ตั้งกระโจม แบกสัมภาระทหาร แบกอาวุธ...พวกเขาก็ยินดีทำขอเพียงท่านแม่ทัพใหญ่ยอมรับพวกเขาเอาไว้พวกเฉินขุยเฉินอู่ระงับรอยยิ้มเอาไว้ได้ยินเพียงจ้านเฉิงอิ้นกล่าวอย่างช้า ๆ ว่า “ติดตามกองทัพ อาจทำสงครามได้ทุกเมื่อ จะต้องมีคนตาย”“ไม่กลัว เดิมทีพวกเราก็จะตายกันอยู่แล้ว เป็นแม่ทัพที่ให้ของกินแก่พวกเรา ทำให้พวกเรามีชีวิตรอด”“บัดนี้ พวกเรามีชีวิตรอดได้หนึ่งวันก็นับเป็นกำไรแล้ว”“สามพันสามร้อยคนทั้งเมือง ขอให้ท่านแม่ทัพโปรดรับไว้ด้วย!”จวงเหลียงยังคิดว่าต้องใช้เวลาสามวันถึงจะทำให้คนเหล่านี้เป็นฝ่ายบากหน้ามาขออาศัยก่อนคิดไม่ถึงเลยว่า ยังไม่ทันกินข้าวเสร็จหนึ่งมื้อเลยด้วยซ้ำพวกเขาก็เป็นฝ่ายเข้าร่วมกองทัพตระกูลจ้านก่อนแล้วยอดเยี่ยมเช่นนี้เชียวหากไปถึงหัวเมืองไหนชาวบ้านต่างก็เข้าร่วมกองทัพตระกูลจ้านกันหมดกว่าจะถึงหยงโจว ไม่ต้องพูดเลยว่าผู้คนที่ดึงเข้าร่วมทัพได้จะยิ่งใหญ่เช่นกองทัพธงเหลืองอย่างน้อยต้องมีสามแสนคนเป็นแน่หากกองทัพตระกูลจ้านคิดจะยกทัพไปปราบใต้หล้า พวกเขาต้องการกำลังทหารเป็นจำนวนมากคนของด่านเจิ้นกวนแตะต้องไม่ได้ ทำได้เพียงรับทหารภายในดินแดนต้าฉี่เท่านั
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 459
เรื่องที่เกิดขึ้นในราชสำนัก เป็นขุนนางชั้นผู้น้อยที่ไม่ค่อยมีความโดดเด่นมากนัก หลังจากได้รับการติดต่อจากกองทัพตระกูลจ้าน ก็ลอบส่งข่าวออกมา!พวกเขาถูกเสนาบดีซูกดหัวมานาน เข้ามาในราชสำนักหลายปีแล้วก็เลื่อนขั้นไม่ได้มิหนำซ้ำเสนาบดีซูยังมาเก็บเงินกับพวกเขาทุกปีอีกต่างหาก ไม่ง่ายเลยกว่าพวกเขาจะหาเงินมาได้ ทว่าดันถูกเขาเก็บไปอย่างไม่สนวิธีการพวกเขาตำแหน่งต่ำต้อย คำพูดไม่มีน้ำหนัก ทว่าในใจเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด!รู้ว่าจ้านเฉิงอิ้นไม่ถูกกับเสนาบดีซูตอนนี้ เขาจะยกทัพกลับมายังราชสำนัก เหล่าขุนนางชั้นผู้น้อยที่ไม่เป็นที่ชื่นชอบ ต่างพากันคิดหาวิธีส่งข่าวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในราชสำนักช่วงนี้ไปให้จ้านเฉิงอิ้นโดยไม่ต้องซื้อตัวพวกเขายังเผยข่าวสำคัญมากอีกข่าวหนึ่งแคว้นฉู่ ฉี หมาน เยี่ยนสี่แค้น บรรลุข้อตกลงกับฮ่องเต้น้อยเรียบร้อยแล้วมีข่าวที่เหล่าขุนนางส่งมาให้ ยืนยันว่าฮ่องเต้น้อยลงนามในข้อตกลงยุติสงครามห้าปีผ่านการต่อรองราคาแคว้นฉู่ ฉี เยี่ยน ในฐานะแคว้นมั่งคั่ง แต่ละแคว้นจะยกห้าหัวเมืองชายแดนให้แก่แคว้นต้าฉี่ชดเชยด้วยเงิน อัญมณีและหญิงงามนับไม่ถ้วนแก่ต้าฉี่เผ่าหมานส่งม้ามามากกว
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 460
เขาไม่คิดเลยว่ายังจะมีกะจิตกะใจมาสร้างเรือนไจซิงที่ไร้ประโยชน์อีกเพียงเพื่อจะมอบเป็นของขวัญแก่สนมที่รักเท่านั้นเพื่อกดหัวท่านแม่ทัพใหญ่ กลับตอบรับข้อตกลงไร้สาระนี่ของสี่แคว้นเขาเองก็ไม่คิดบ้างเลย หากจ้านเฉิงอิ้นตายทั้งต้าฉี่ก็จะไม่มีผู้ใดพอที่จะต้านทานการบุกรุกของสี่แคว้นได้อีกต้าฉี่ต้องล่มสลายเป็นแน่ฮ่องเต้น้อยผู้นี้อยากจะฆ่าจ้านเฉิงอิ้นจนขึ้นสมองเกินไปจริง ๆความคิดบ้าดีเดือดจนกลายเป็นมารไปแล้วถึงขั้นที่ว่าการตัดสินตามปกติเขาก็ไม่มีก่อนหน้านี้หลายคนยังครุ่นคิด กระซิบกระซาบกันว่าท่านแม่ทัพใหญ่จะก่อกบฏหรือไม่ตอนนี้พวกเขามั่นใจแล้วว่าจ้านเฉิงอิ้นจะต้องก่อกบฏและยังต้องจัดการสี่แคว้นนั่น ให้กลายเป็นอาณาเขตของเขาด้วยติดตามท่านแม่ทัพใหญ่ที่มีความสามารถและชำนาญกลยุทธ์เช่นนี้ ในใจของพวกเขาก็เกิดความทะเยอทะยานขึ้นความกล้าก็มีมากขึ้นตามเช่นกันถ้าหาก เรื่องนี้กลายเป็นจริงได้!ถ้าหากรวมหัวเซี่ยเป็นหนึ่งได้จริง ๆ พวกเขาก็จะเป็นวีรบุรุษแห่งประวัติศาสตร์ครั้นคิดมาถึงตรงนี้ ภายในใจของเหล่าผู้นำก็เกิดความภาคภูมิใจขึ้นมาตอนนี้พวกเขาเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเป็นการเริ่มต้
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 461
คนเหล่านี้ไม่มีแม้แต่เสื้อผ้า ผู้ชายท่อนบนเปลือยเปล่าเสื้อผ้าของผู้หญิงเต็มไปด้วยรอยเย็บเด็ก ๆ ทุกคนเปลือยกายผอมซูบเห็นโครงกระดูกเย่มู่มู่เห็นกำแพงเมืองที่ผุพังทลาย ผนังกำแพงหลุดลอกเผยให้เห็นผนังดินข้างในในภาพเคลื่อนไหวด้านใต้ผนังกำแพงมีเถ้ากระดูกวางเป็นกองนับไม่ถ้วนกระดูกเหล่านี้ล้วนเป็นของผู้ประสบภัยที่ตายแล้วไม่มีใครช่วยเก็บศพพวกเขาจึงได้แต่ทิ้งไว้ตากแดดอย่างนั้นน่าสลดใจเหลือเกิน!เย่มู่มู่สัมผัสถึงความโหดร้ายของความอดอยากครั้งใหญ่ในรอบสองพันปีตามสัญชาตญาณเป็นครั้งแรกหัวเมืองแห่งนี้ยังมีคนรอดชีวิต แต่หัวเมืองอื่น ๆ คนที่มีชีวิตรอดก็คงมีไม่กี่คนทั้งหมดนี้ มองแล้วคล้ายเมือง แต่ในสายตาของเย่มู่มู่ กำแพงเมืองที่ต่ำเตี้ยเช่นนั้นยังสู้ผนังกำแพงของชาวบ้านในชนบทไม่ได้ด้วยซ้ำประตูทางผ่านของรถอันคับแคบ รถออฟโรดคันหนึ่งก็ยังขับเข้าไปไม่ได้จะติดตรงประตูตอนท้ายของภาพเคลื่อนไหว จ้านเฉิงอิ้นกล่าว “ท่านเทพ เมืองเจียสามพันกว่าคน ชายหนุ่มที่แข็งแกร่งสองพันกว่าคน ผู้หญิง เด็กและคนสูงอายุหลายร้อยคน ข้ารับเข้ามาอยู่ในกองทัพตระกูลจ้านทั้งหมด”เย่มู่มู่ทิ้งข้อความไว้บนกระดานข้อคว
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 462
แต่ก็กินหมดแล้วจ้านเฉิงอิ้นจึงถามพวกเขา “โจวเจามีทางแร่อะไรบ้าง?”พวกเขาต่างส่ายศีรษะ “เรียนแม่ทัพ เมืองเจียมีขนาดเขตแดนที่เล็ก ไม่เคยได้ยินทางแร่อะไรเลยขอรับ!”จากนั้น จ้านเฉิงอิ้นหยิบสบู่ ครีมอาบน้ำรวมถึงแชมพู แปรงสีฟัน ผ้าขนหนูและพัดลมตัวเล็กวางไว้บนโต๊ะ…ทั้งหมดวางไว้ตรงหน้าพวกเขา“พวกเจ้าดูหน่อย สิ่งของเหล่านี้สามารถนำไปขายที่แคว้นอื่นได้หรือไม่?”พ่อค้าทั้งห้าคนเกิดความประหลาดใจจึงหยิบออกมาดูมีบางคนถึงกับเปิดฝาและสูดดมกลิ่นอย่างลุ่มลึกกลิ่นหอมพลันแตะที่จมูกทันใดนั้นพลันเกิดความตื่นตะลึงเป็นล้นพ้น“แม่ทัพ นี่เป็นของดีทีเดียวเชียว เมื่อก่อนถูกพ่อค้านำออกมาจากด่านเจิ้นกวน ขายไปยังที่ต่าง ๆ แต่เนื่องจากมีจำนวนน้อยมากจึงมีการโก่งราคาสูงมาก เป็นของที่มีราคาแต่ไม่มีตลาด คนชนชั้นสูงจำนวนไม่น้อยอยากซื้อก็ยังหาซื้อไม่ได้!”“สิ่งเหล่านี้ของท่านเป็นของดีขอรับ ใช้งานดีกว่าเกลือขาวและสบู่ที่พ่อค้ามู่ฉีซิวของกองทัพธงเหลืองนั่นขายเยอะเลยขอรับ!”“เอ๊ะ นี่คืออะไร น้ำหอม เครื่องสำอาง ครีมบำรุงผิว…”“แม่ทัพ ของดีเหล่านี้ ถ้าขายให้กับกลุ่มสตรีชนชั้นสูงในแคว้นอื่น ต้องเป็นที่นิยมทั่วท
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 463
เย่มู่มู่ได้รับจดหมายของจ้านเฉิงอิ้นข้างกายของเขาราวกับมีคนอยู่ด้วย จึงไม่สะดวกที่เขาสองคนจะคุยกันจ้านเฉิงอิ้นรับพ่อค้าไม่กี่คนเอาไว้ อยากให้นำของชิ้นเล็กไปขายตามแคว้นอื่น ๆย่อมแน่อยู่แล้วว่า นอกจากหาเงิน ยังต้องแส่สืบข้อมูลและระดมทุนทางทหารด้วยจะรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่งเดียวกัน ต้องมีเงินทองจำนวนมาก!วันนี้ มีเงินเพิ่มขึ้นอีกห้าสิบกว่ากล่องข้างในพื้นที่ว่างเย่มู่มู่มองอย่างไม่ตั้งใจว้าว…มีของเยอะมาก!ทองคำเงินเครื่องประดับ เครื่องลายครามประณีตหลากหลายประเภท ภาพเขียนหนังสือม้วนและยังมีหัตถกรรมอันวิจิตรบรรจงจ้านเฉิงอิ้นกล่าวว่า เงินห้าสิบกล่องนี้มอบให้เธอทั้งหมดเธอหยิบเครื่องลายครามสองสามกล่องกับของหัตถกรรมออกมาส่วนที่เหลือยังอยู่ที่เดิมเครื่องลายครามเป็นเครื่องประดับขนาดใหญ่มีหมอนเครื่องลายคราม วาดรูปเด็กกำลังอุ้มปลาคาร์ปเอาไว้มีฉากกั้นเครื่องลายครามขนาดใหญ่ วาดรูปหญิงงามนอนบนเตียงเอาไว้รูปแบบแตกต่างจากหญิงอวบอ้วนในเวลาต่อมาอย่างสิ้นเชิงหญิงงามค่อนผอม ทรวดทรงคมชัดงามอย่างยิ่ง เสื้อผ้า ปลอกคอและปิ่นปักผมก็ล้วนมีสีสันสวยงามในยุคปัจจุบัน ภาพจิตกรรมฝาผนังกับ
บทล่าสุด
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 472
แต่หลังจากที่เขาก่อกบฏแล้ว บรรดาบุตรสาวของตระกูลขุนนางชั้นสูงทั้งสิบตระกูล ต่างก็จับจ้องมาที่เขา ในบรรดาพวกเขาทั้งหมด ชุยลั่วซิน จากตระกูลชุยแห่งป๋อหลิงกระตือรือร้นกับเขามากที่สุดหญิงสาวสวมชุดกระโปรงผ้าแพรสีม่วง หลังจากลงจากรถม้า นางยิ้มและเดินไปหาเขาหญิงสาวอายุสิบหกปี กำลังเบ่งบานในช่วงเวลาที่งดงามที่สุดนางมีความน่ารักสดใสของหญิงสาวยุคใหม่ และความสง่างามสงวนท่าทีของหญิงสาวโบราณนางคำนับมู่ฉีซิวอย่างอ่อนโยนหลังจากลุกขึ้น นางกล่าวด้วยน้ำเสียงน่ารัก “พี่มู่ ท่านไม่ได้เขียนจดหมายถึงลั่วซินนานแล้ว วันนี้ลั่วซินว่าง จึงเข้ามาในเมืองเพื่อพบท่าน!”“ตอนนี้กองทัพลู่เจ๋อพ่ายแพ้แล้ว ท่านจะมาเยี่ยมเยียนที่ป๋อหลิงเมื่อใด?”คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคของหญิงสาว ขจัดความโหดร้ายทั้งหมดในตัวของมู่ฉีซิวหลังจากก่อกบฏแล้ว เขาถึงได้เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงอยากเป็นฮ่องเต้การยืนอยู่บนจุดสูงสุดของอำนาจ สามารถเรียกลมเรียกฝนได้!หญิงสาวจากตระกูลขุนนางที่มีภูมิหลังสูงส่งอย่างชุยลั่วซิน ล้วนรายล้อมอยู่รอบตัวเขาแม้ว่าเขาจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำในยุคปัจจุบัน เขาก็ไม่มีทางได้สัมผัสกับความรู้สึกที่หญิงสาว
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 471
ดังนั้น ในชั่วข้ามคืน เขาไม่เพียงแต่สูญเสียโรงงานระเบิดและสายการผลิตกระสุนเท่านั้นแต่ยังรวมถึงภูเขาเหมือง โรงงานถลุงเหล็ก สายการผลิตอาวุธปืน...ทั้งหมดหายไปแล้ว!ในชั่วข้ามคืน รากฐานทั้งหมดของเขากลายเป็นศูนย์เขาจะยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างไรหลังจากเตะโต๊ะล้ม เขาก็ชักดาบออกจากเอว ตั้งใจจะฟันทหารที่มาแจ้งข่าว!รองแม่ทัพรีบห้ามเขาไว้ และส่ายหัว“ท่านหัวหน้า ไม่ได้นะขอรับ หากท่านทำเช่นนี้ ท่านจะสูญเสียความศรัทธาจากผู้คน!”เขาหัวเราะเยาะ แล้วถอยหลังไปสองสามก้าว!นับตั้งแต่เขามายังโลกโบราณ~ทุกอย่างราบรื่นมาก!เกลือบริสุทธิ์ สบู่ หม้อไฟ... ขายในราคาแพงได้อย่างง่ายดายครอบครัวของเขายังเป็นพ่อค้าธัญพืช ร้านค้าธัญพืชของเขาครอบคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ของแคว้นต้าฉี่เมื่อเขาทำกำไรมหาศาลแล้ว เขาได้พบเหมืองแร่และหล่ออาวุธออกมาแม้แต่ดินระเบิดก็ยังถูกพัฒนาออกมาดูสิ เขาช่างโชคดีเพียงใดโชคดีจนฟ้าดินเข้าข้างเขา!เมื่อเขาหาข้ออ้างในการก่อกบฏ แผ่นดินหัวเซี่ยก็ประสบกับภัยแล้งครั้งใหญ่ในรอบพันปีเขารวบรวมผู้ประสบภัย และเริ่มการก่อกบฏได้อย่างราบรื่นภายในระยะเวลาอันสั้น เขารวบรวมผู้คนได้ถึงห
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 470
เพียงแต่ เขาเกิดอาการว้าวุ่นใจ รู้สึกว่าเรื่องราวไม่ได้ง่ายอย่างนี้หากว่า พวกเขาไปทำลายโรงงานระเบิดจริง ๆ ล่ะ?กรณีเลวร้ายที่สุด โรงงานระเบิดแตกระเบิดทั้งหมด กองทัพลู่เจ๋อเจ็ดหมื่นคนไม่ต้องมีชีวิตต่อไปเช่นกันหลังจากนั้นต้าฉี่ก็จะไม่มีกำลังทหารมารับมือกับเขาอีกขอแค่จ้านเฉิงอิ้นไม่มีชีวิตรอด ในต้าฉี่ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขาเขาไม่อยากสนใจกองทัพลู่เจ๋อแค่อยากรู้ว่าจ้านเฉิงอิ้นเดินทางถึงที่ไหนมีข่าวของเขาหรือไม่มู่ฉีซิวคาดหวังว่าชีวิตของจ้านเฉิงอิ้นจะร่วงหล่นตั้งแต่ถนนช่วงที่หนึ่งเขาจัดการได้ในคราเดียวแน่นอน!*ขณะที่มู่ฉีซิวเพ้อฝันว่าฆ่าจ้านเฉิงอิ้นตายแล้ว…จ้านเฉิงอิ้นกลับไม่ได้ใช้เส้นทางที่เขาคิดไว้ล่วงหน้าด้วยซ้ำเขาไปขโมยบ้านเรือน~ไม่ใช่ ไปขโมยเหมืองแร่แล้ว!เขาพากำลังคนหนึ่งแสนเร่งเดินทางโดยออกนอกเส้นทาง!ให้ทหารส่วนหนึ่งขับรถและขับให้เร็วที่สุดเพื่อไปบรรจบกับหลัวอวี๋ก่อนคนที่เหลือตามมาทีหลังคนที่มาถึงก่อน เตรียมการไว้ให้ครบครันคนที่มาถึงทีหลัง เมื่อมาถึงแล้วจะได้ลงมือยึดเหมืองแร่โดยตรงบางทีมู่ฉีซิวอาจมุ่งความสนใจทั้งหมดไว้ที่กองทัพลู่เจ๋อและรู้ว่าพ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 469
มู่ฉีซิวนั่งบนเก้าอี้หนังเสือตัวใหญ่ คิ้วตาเรียวยาวแฝงยิ้มจ้องบนแผนที่ไม่ขยับไปไหนเส้นทางการเดินทัพของกองทัพตระกูลจ้านลำดับต่อไป กองทัพตระกูลจ้านจะเข้าสู่ใจกลางพื้นที่ที่ราบภาคกลางส่วนในเขาไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาวอย่างซูซื่อไห่ผู้นั้นเมื่อเขาต่อสู้กับจ้านเฉิงอิ้น จะไม่เหลือทางหนีให้เขาแน่ดังนั้น เขาจึงวางระเบิดตามถนนสามช่วงที่แตกต่างกันแม้ว่าจ้านเฉิงอิ้นเป็นคนฉลาดปราดเปรื่องไม่มีใครเทียบ ช่วงแรกหลบไปได้ เช่นนั้นแล้วช่วงที่สองล่ะ?ช่วงแรกจะมีขอทานจำนวนมาก พุ่งเข้าขวางทางเดินของกองทัพตระกูลจ้านพร้อมกันดั่งฝูงผึ้งขอเพียงแค่พวกเขาเสียเวลาล่าช้าครู่เดียว ถนนทั้งเส้นก็จะถูกระเบิดทำลายทั้งหมด กองทัพตระกูลจ้านหนึ่งแสนคนก็จะตายกันหมดแต่ถ้าพวกเขาไม่สนใจขอทานหรือไม่ใช้ทางลัดเส้นอื่นยังมีถนนช่วงที่สอง จะมีเด็กผู้หญิงขายร่างกายตามท้องถนนได้ยินว่าจ้านเฉิงอิ้นรักษาความบริสุทธิ์และไม่มีผู้หญิงข้างกายแต่รัฐทายาทน้อยผู้รักอิสระผู้ซึ่งชอบค้างแรมหอโคมเขียวเป็นประจำ เพื่อเป็นที่หนุนหลังให้กับหญิงเจ้าของหอโคมเขียวถนนช่วงนี้บางทีอาจหลอกจ้านเฉิงอิ้นไม่ได้ แต่รัฐทายาทน้อยผู้นั้นล่ะ?ตั้งแ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 468
ม้าหนึ่งตัวลากรถสามล้อหนึ่งคันข้างหน้านั่งสองคน ข้างหลังเบียดกันแปดคน รองรับคนได้ทั้งหมดพอถูไถเมื่อถึงเวลากลางคืน จะออกเดินทางพร้อมกันจ้านเฉิงอิ้นเขียนจดหมายให้ผู้นำทัพของกองทัพลู่เจ๋อ“หลังจากหารือร่วมกันแล้ว ทุกคนตัดสินใจต้อนรับทุกท่านเข้าร่วมกองทัพตระกูลจ้านของข้า!”“หลังจากนี้เป็นต้นไป พวกท่านจะเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพตระกูลจ้าน ทหารของกองทัพตระกูลจ้านจะมีเสบียงอาหารและน้ำที่เพียงพอมอบให้”“เมืองอวิ๋นโจวมีโรงงานระเบิดของกองทัพธงเหลือง จางเฉาได้พาคนหมอบซุ่มอยู่ที่นั่น จำไว้ ระวังตัวด้วย…”จ้านเฉิงอิ้นกล่าวไว้คำหนึ่ง โรงงานระเบิดอยู่ที่เมืองอวิ๋นโจวเพียงแค่กองทัพลู่เจ๋อมีอารมณ์โกรธอยู่บ้าง ก็จะทำลายโรงงานระเบิดทันทีที่สำคัญจางเฉาพกระเบิดไปด้วยไม่น้อย เขาไม่ต้องออกโรง กองทัพลู่เจ๋อจะทำลายโรงงานระเบิดทั้งหมดเองขอเพียงกองทัพลู่เจ๋อไปปรากฏตัวตรงโรงงานระเบิดเมื่อทำเช่นนั้นแล้ว ความสนใจของมู่ฉีซิวก็จะตกอยู่ที่เมืองอวิ๋นโจวและคอยสังเกตุการเคลื่อนไหวของโรงงานระเบิดตลอดเวลาถึงกระทั่งเพิ่มกำลังการป้องกันเมื่อเป็นเช่นนั้น มุมของเหมืองแร่ก็จะไม่มีใครสนใจพวกเขาบุกยึดเหมืองแร
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 467
หลังจากจ้านเฉิงอิ้นแสดงความเห็นออกไป เหล่านายทหารต่างแสดงเห็นด้วย!“เมื่อแม่ทัพใหญ่รู้สึกว่าที่แห่งนี้จำต้องยึดมา เช่นนั้นเราจะทำการเข้ายึดเหมืองแร่ก่อน!”พวกเขายืนขึ้นทุกคนและคุกเข่าข้างเดียวพร้อมกับคารวะจ้านเฉิงอิ้น“ข้าน้อยเต็มใจยอมเป็นม้ารับใช้ท่าน!”จ้านเฉิงอิ้นพยุงคนให้ยืนขึ้น “ลุกขึ้นเถิด คืนนี้ออกเดินทางก่อนส่วนหนึ่ง คนที่มีรถกับม้า ค่อยเดินทางในอีกสามวัน!”“ขอรับ แม่ทัพ!”“กลับไปเตรียมตัวเถอะ!”ขณะที่ทุกคนใกล้จะแยกย้ายจากไป มีทหารขี่ม้ามารายงานอย่างเร่งรีบ“มีรายงาน แม่ทัพใหญ่ กองทัพลู่เจ๋อส่งมอบหนังสือชี้แจง!”เหล่านายทหารถึงกับหยุดฝีเท้าและหันกลับมาจ้านเฉิงอิ้นรับจดหมายเอาไว้และเปิดม้วนหนังแกะที่อยู่ด้านในเห็นเพียงบนนั้นกล่าวว่ากองทัพลู่เจ๋อถูกฮ่องเต้หลอก ตำแหน่งสูงเงินเดือนสูง รางวัลศักดินาอะไรเหล่านั้น…พวกเขาไม่เคยเห็นแม้แต่หัวเมืองและที่ดินของตนเองว่ามีหน้าตาเป็นเช่นไรเลยด้วยซ้ำ!กองทัพที่มีเกือบสามแสนคนในตอนแรกตอนนี้เหลือไม่ถึงแปดหมื่นคน สองวันนี้มีคนหนีไปอีกไม่น้อยพวกเขายอมอดอาหารดีกว่าและไม่เต็มใจไปปิดล้อมโจมตีอีกเพราะว่ากองทัพธงเหลืองมีระเบิด แ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 466
โรงงานทั้งหลังใหญ่มากกินพื้นที่อยู่หลายหมู่บ้านแต่ละหมู่บ้านมีหน้าที่รับผิดชอบกระบวนการที่แตกต่างกันมีรับผิดชอบผลิตสายนำระเบิดมีรับผิดชอบเผาปูน!ของสำเร็จรูปจะประกอบที่หมู่บ้านกลางซึ่งมีทหารอยู่จำนวนมากที่สุดอากาศยานไร้คนขับขนาดใหญ่สามารถบินเข้าไปได้จางเฉาตื่นเต้นมากและเขียนในจดหมาย “แม่ทัพ ให้ข้าไปวางระเบิดเถอะ ข้าสามารถระเบิดทั้งโรงงานได้คืนนี้เลย”“ท่านมีความเห็นว่าอย่างไร? ก็แค่วางระเบิดเท่านั้นเอง!”“ข้าแทบรอไม่ไหวแล้ว! ระเบิดตอนกลางคืน เพลิงไฟต้องสวยมากแน่ขอรับ!”เซี่ยเวยกล่าว “แม่ทัพใหญ่ จะให้จางเฉาวางระเบิดหรือไม่?”นายทหารหลายคนมองมาที่เขาจ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “อย่าปล่อยให้เขาจุดพลุไฟ แต่ดำเนินการกวาดล้างกองกำลังป้องกันทั้งหมด”ภายในโรงงานดินปืน กองทัพธงเหลืองมีอยู่แปดหมื่นคน!แปดหมื่นคนนี้เผชิญหน้ากับกองทัพตระกูลจ้าน จะทำให้พี่น้องตายและบาดเจ็บตั้งเท่าไหร่!พวกนายทหารพากันหัวเราะแม่ทัพใหญ่ไม่ใช่ไม่ให้วางระเบิด แต่ต้องการกวาดล้างคนให้หมด“พลเมืองที่ถูกบังคับให้ทำงานข้างในนั้นล่ะขอรับ?”“วางระเบิดโรงงานขนาดเล็กก่อนแล้วรอทหารรักษาการณ์ส่วนใหญ่ไปตรวจดู ยั
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 465
จ้านเฉิงอิ้นอ่านแผนการค้าที่เย่มู่มู่ส่งให้เธอเป็นคนมีความคิดรอบคอบและยังรู้วิธีทำการค้าถึงแม้ไม่มีทองคำเงินเครื่องประดับที่เขาส่งให้ แต่เธอก็สามารถมีชีวิตที่ดีได้เช่นเดียวกันเขายิ้มแย้มเขียนจดหมายตอบกลับ “ขอรับ คำพูดของท่านเทพเป็นใหญ่ที่สุด!”“อืม งั้นข้าจะสั่งซื้อตอนนี้เลย”เย่มู่มู่จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยโดยเร็วที่สุดวิทยาลัยจะเปิดเรียนในอีกหนึ่งอาทิตย์ เดิมทีเธอวางแผนไปเมืองหลวงล่วงหน้าเพื่อปรับตัวให้เข้ากับบ้านหลังใหม่และดำเนินการขั้นตอนของโรงเรียนนานาชาติที่หลูซีจะเข้าเรียนให้เรียบร้อยดูจากวันนี้ คงต้องยืดเวลาเดินทางไปเมืองหลวงออกไปอีกห้าวันเธอไหว้วานเวินลี่ดำเนินการขั้นตอนการเข้าเรียนของหลูซีให้เสร็จล่วงหน้า!เธอเร่งตัวแทนจำหน่ายเครื่องสำอางและครีมบำรุงผิวให้นำของจากสำนักงานใหญ่มาส่งภายในคืนนั้นสำหรับรองเท้า เธอให้เจ้าของร้านส่งมาในคืนนั้นรองเท้ายี่ห้อนี้ ถือว่ามีชื่อเสียงเล็กน้อยในประเทศก่อนหน้านี้ ภายหลังการแข่งขันสูงขึ้น บริษัทเริ่มชักหน้าไม่ถึงหลังช่วงเวลารุ่งเรืองสูงสุด มีห้าพันกว่าสาขาทั่วประเทศต่อมาร้านค้าปิดตัวลงปีละหนึ่งพันกว่าร้านค้าหลังจาก
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 464
ตั้งแต่หลูซีเข้าเรียนหนังสือ เขาได้เรียนวิธีใช้โทรศัพท์มือถือและคอมพิวเตอร์ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ แต่เขาก็ใช้เวลาคำนวณนานมากสุดท้ายเขาคำนวณได้ว่า เครื่องลายครามหนึ่งชิ้นขายได้หนึ่งพันล้านบาทหนึ่งพันล้านบาทสามารถซื้อเสบียงอาหารได้ห้าร้อยชั่ง!เสบียงอาหารห้าร้อยชั่งสามารถเลี้ยงคนได้สองแสนแปดหมื่นคนเป็นเวลาหนึ่งปีเพียงหมอนลายครามเล็ก ๆ เท่านี้ สามารถเลี้ยงได้สองแสนแปดหมื่นคนเป็นเวลาหนึ่งปี!พวกเขารู้สึกว่าเงินนี้ช่างหาง่ายเหลือเกินทันใดนั้น หลูซีกับหลูหมิงก็นำสิ่งของมีมูลค่าที่อยู่บนตัวออกมาทั้งหมด!สนับข้อมือตรงข้อมือของหลูซีเป็นของรางวัลจากรัฐทายาทน้อยทำมาจากหนังแพะ บนนั้นฝังทองคำและอัญมณีเอาไว้ งดงามเป็นอย่างยิ่งนี่คือของชิ้นเล็กที่มีมูลค่าสูงสุดของเขาส่วนหลูหมิงหยิบของที่ตนเองสะสมมาเป็นเวลานาน มีแก้วลายครามหนึ่งใบแหวนสำหรับยิงธนูหนึ่งวง มีรอยสึกมากแต่ยังใช้งานได้และยังหยิบมีดสั้นฝังทองคำกับอัญมณีอีกหนึ่งเล่มเป็นของรางวัลที่รัฐทายาทมอบให้เขาเช่นกันรัฐทายาทเป็นคนใจกว้าง ใครทำผลงาน เขาไม่เคยตระหนี่ในของรางวัลเลยสักครั้งหลูซีเห็นพี่ใหญ่หลูหมิงหยิบมีดสั้นออกมาเข
