บทที่ 550

ฉู่เฉินยิ้มหยันพลางส่ายหน้า

เมื่อกี้เขาใช้วิธีการของนักสู้โจมตีฮวาว่านโหลวล้วน ๆ เพียงแต่ว่าต่อให้ฉู่เฉินไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมด การโจมตีสุดชีวิตของอีกฝ่ายก็ยังคงทำให้เขาผิดหวังอย่างมาก

ดูท่าความห่างชั้นระหว่างนักสู้กับผู้บำเพ็ญเพียรจะไม่ง่ายเหมือนอย่างที่ฉู่เฉินจินตนาการไว้เมื่อครู่นี้

“เป็นไปไม่ได้!”

ฮวาว่านโหลวเหมือนถูกอะไรบางอย่างกระตุ้นก็ไม่ปาน เขาคำรามสุดเสียงว่า “เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดที่คุณจะไม่ได้รับบาดเจ็บเลย ผมไม่เชื่อ!”

ฉู่เฉินแบมือกล่าวว่า “ความจริงก็อยู่ตรงหน้าคุณแล้ว คุณอ่อนแอเกินไปจริง ๆ อ่อนแอจนผมกลัวว่าแค่ต่อยส่ง ๆ ทำให้คุณตัวระเบิดได้แล้ว”

ฉู่เฉินเอามือสองข้างไพล่หลังแล้วเดินไปหาฮวาว่านโหลว

“เป็นไปไม่ได้...”

ฮวาว่านโหลวเห็นฉู่เฉินเดินเข้ามา จากนั้นก็มีพายุหมุนเกิดขึ้นใต้เท้าของเขา ดูดเศษหินที่กระจายเต็มพื้นลอยขึ้นไปในอากาศ

เวลานี้เอง กลิ่นอายของความตายพลันปกคลุมตัวเขา

“เดิมทีคิดว่าคุณพูดจาโอหังขนาดนั้น คงจะมีความสามารถอยู่บ้างจริง ๆ เฮ้อ”

ฉู่เฉินถอนหายใจเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “แต่ความจริงพิสูจน์แล้วว่าคุณไม่มีคุณสมบัติแม้แต่จะเป็นคู่ฝึกซ้อมของผมเลยด้วยซ้ำ”