บทที่ 109

โจวเทียนเฟิ่งตกตะลึงก่อน ชั่วพริบตาที่นิ้วมือของฉู่เฉินสัมผัสกับริมฝีปากแดงของเธออย่างนุ่มนวลนั้น ปากเล็ก ๆ ของโจวเทียนเฟิ่งก็ดูดแรง ๆ

ยาเข้าไปในปากขณะเดียวกันก็อมนิ้วข้างหนึ่งของฉู่เฉินไว้

เธอเงยหน้ามองฉู่เฉินด้วยใบหน้าเขินอายเล็กน้อย

เมื่อสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและความชุ่มชื้นจากปลายนิ้ว ฉู่เฉินก็ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย สายตาค่อย ๆ เบนไปยังลำคอที่ขาวนวลงดงามราวกับหยกของโจวเทียนเฟิ่ง

ภายใต้สายตาสองคู่ที่มองสบกัน บรรยากาศทั่วทั้งห้องพลันดูคลุมเครือเป็นพิเศษ

อึก!

จากนั้นลำคองดงามของโจวเทียนเฟิ่งก็ขยับเบา ๆ ยาบำรุงปราณเข้าไปตามลำคอ

ทันใดนั้นความรู้สึกสดชื่นก็ตรงมาที่ปอด

วินาทีถัดมา โจวเทียนเฟิ่งรู้สึกได้ชัดเจนถึงความอบอุ่นเกิดขึ้นตรงท้องน้อย จากนั้นความรู้สึกเหนื่อยล้าทั่วทั้งร่างกายก็หายไป ราวกับว่าเธอเด็กลงสิบปีในชั่วพริบตานี้

เซลล์แต่ละตัวในร่างกายรู้สึกกระปรี้กระเปร่ามีชีวิตชีวาขึ้นมา!

“อื้อ!”

เมื่อรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงภายในร่างกาย โจวเทียนเฟิ่งที่เอาปากเล็ก ๆ อมนิ้วของฉู่เฉินก็อดเบิกตาโตไม่ได้ มองไปทางฉู่เฉินอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เป็นยังไงครับ รู้สึกยังไง?”

ฉู่เฉ