จับมือไปด้วยกัน

“หมายถึงความสัมพันธ์ของเรา... คุณนี่อะไรกันนะ ไม่ห่วงสถานะของตัวเองเลย” ประโยคหลังคล้ายรำคาญ

คนที่นั่งฟังตาเบิกกว้างด้วยความคิดไม่ถึงว่าคนอย่างธัญกรจะฟังความคิดของลูกหนี้ในบันชีอย่างเธอ

“เทียนมีสิทธิ์เสนอหรือเรียกร้องได้ด้วยหรือคะ”

“ก็พูดก่อนสิ จะได้บอกว่าได้หรือไม่ได้”

“ไม่ได้ก็ไม่เห็นต้องเอาศักดิ์ศรีมาตามง้อคนพวกนี้เลยนี่”

“คุณแม่/คุณลินดา” สองเสียงดังผสานกัน

ใบหน้าที่แต่งแต้มไว้อย่างดียิ้มหยันและชิงเอ่ยขึ้นก่อน

“เอ่อ แม่เอง..ขอโทษนะ ที่เข้ามาโดยไม่บอกกล่าวหรือขออนุญาตก่อน” ประโยคหลังนางหันไปพูดกับเจ้าของบ้านที่นั่งทำหน้าไม่ถูก ...คงไม่คิดว่าฉันจะกล้ามาเหยียบบ้าน ‘เนตรศิริ’ สินะ

“แม่มาได้ยังไงคะ”

แสงเทียนหน้าเจื่อน ลุกขึ้นเดินไปหาผู้เป็นแม่ ที่ยืนหน้าตึงอยู่

“มาตามแกกลับบ้านน่ะสิ” นางจิกสายตามองลูกสาวอย่างตำหนิ ก่อนจะเหลือบมองเจ้าของบ้านที่เริ่มปรับความรู้สึกได้แล้ว

“ทำไมต้องตาม เมื่อธัญจะไปส่งอยู่แล้ว” ใบหน้าสวยเชิดตรง ตอบกลับไป

“ฉันไม่ไว้ใจคุณ!” คนสูงวัยเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ ตอบเสียงสะบัด อยากกระชากคอเสื้อคนที่พาลูกสาวตนเองกลับมาบ้าน ทั้งที่เรื่องทุกอย่างจบลงไปแล้วแต่ยังตามตอแยลูกสา