พายุยังคงดูดเลียหัวนมของเธอ มันหวานเหลือเกินอยากกลืนกินเธอไปทั้งคืน เอวสอบตอกอัดเสยสะโพกสวนขึ้นไปอย่างเมามันส์ทำเธอเสียววาบทั้งข้างบนและข้างล่าง“พี่พายุ..ดูดนมหนูแรงๆเลยค่ะ” ชะเอมที่โดนความเสียวเข้าครอบงำได้ออกคำสั่งให้ชายหนุ่มดูดนมให้เธอแรงๆ หญิงสาวขย่มขึ้นลงไปตามแรงอารมณ์ความปรารถนา“อ่า~ เดี๋ยวจะดูดให้ช้ำเลย!” พายุใช้ฝ่ามือบีบเข้าไปที่ก้นขาวเนียนพร้อมกับบีบขยำก้นงอนจนเกิดรอยแดง เขาเริ่มขบเม้มดูดไปตามเนินอกจนเกิดเป็นรอยแดง ขย่มแรงๆแบบนี้มีหวังได้แตกเร็วอีกแน่“อ่าส์..โอ้วว..ซี๊ด ดีมากกฉันจะแตกอีกแล้ว” พายุกระแทกสวนท่อนลำแทงขึ้นไปอย่างบ้าคลั่ง ภายในตอดรัดทำเขาเสียวจนแทบจะแตกอยู่รอมร่อตับ! ตับ! ตับ!เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วห้อง ชายหญิงไม่สนใจอะไรอีกแล้วว่าจะมีคนมาได้ยินเสียงครางของพวกเขาหรือไม่ ชะเอมขย่มขึ้นลงหลับตาพริ้มมันช่างเสียดเสียวเหลือเกิน“ขย่มซะแรงเลยเสียวเหรอ?” ชายหนุ่มออกปากแซวเธอพร้อมกับใช้ปลายลิ้นเลียไปตามซอกคอขาวๆของหญิงสาวอย่างคลั่งไคล้“พูดมากน่า ดูดนมให้หนูเร็วๆ หนูใกล้แล้ว..อ๊ะ..อื้อ~” ชะเอมดุชายหนุ่มแล้วบอกให้เขาดูดเลียหน้าอกให้กับเธออีกครั้ง เธอใกล้จะเสร็จอี
ชายชุดดำคนแรกปลดตะขอกางเกงแล้วดึงกางเกงลงเพียงเล็กน้อย เขางัดท่อนลำอันใหญ่โตสีเนื้อออกมา มันแข็งขี้โด่ชี้ไปยังฮันน่า จนเธอถึงกลับลอบกลืนน้ำลาย“เป็นไงใหญ่ใช่มั้ย..อยากลองอมของกูดูบ้างหรือเปล่า” ชายหนุ่มก็แค่พูดถามไปเล่นๆเท่านั้นไม่ได้คิดว่านังนี่จะยอมมาอมให้กับเขาหรอก แต่ผิดคาด ฮันน่ากลับพยักหน้าตกลง เธออยากอมให้กับชายแปลกหน้าคนนี่ ความร่านในตัวเธอเริ่มทำงานแค่เพียงได้เห็นท่อนเอ็นก็ทำให้เธอเริ่มมีน้ำหวานไหลซึมออกมาฮันน่าคิดในใจถึงวันนี้จะไม่ได้คุณพายุแต่เธอก็ได้ผู้ชายคนอื่นก็ถือว่าดี หญิงสาวคลานเข่าเข้าไปนั่งตรงหน้าชายหนุ่มเสื้อดำพร้อมกับดึงกางเกงขายาวของเขาร่วงลงสู่เรียวขา เธอจับเข้าที่ท่อนเอ็นใหญ่โตของชายแปลกหน้า ชักรูดมันด้วยความถนัดมือ เรื่องแบบนี้เธอคล่องแบบระดับชำนาญการฮันน่าแลบลิ้นออกมาแล้วเลียไปที่ส่วนหัวที่มีน้ำสีใสไหลเยิ้มอยู่ มือเรียวชักรูดขยับขึ้นลงจนทำชายชุดดำซู๊ดปากดังลั่น มือหนาคว้าหมับเข้าที่ศีรษะเธอพร้อมกับลูบไล้ไปมาอย่างเอ็นดูไปกับความร่านของเธอชายหนุ่มชุดดำอีกคนที่เริ่มทนไม่ไหวก็ถอดกางเกงของตัวเองแล้วดึงลง ชักรูดแก่นกายของเขาแล้วเดินเข้ามาอยู่ทางด้านหลังของฮันน่า
“คุณพายุ!!” หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอมองไปยังผู้ชายที่เดินเข้ามาใหม่ ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึมยิ่งนัก ตามองจ้องมายังเธอด้วยความขุ่นเคืองใจ เธอรีบก้มหน้างุดๆด้วยความกลัว“อย่ามาเรียกชื่อฉัน คนอย่างเธอ ฉันน่าจะสั่งฆ่าให้ตายจะได้หายกัน” พายุตวาดเสียงดังลั่นห้องทำเอาฮันน่าสะดุ้งตกใจรวมไปถึงร่างบางที่อยู่กับเขาก็พลอยตกใจไปด้วย“อย่าฆ่าฮันน่าเลยนะคะ ฮันน่าขอโทษ คุณพายุได้โปรดยกโทษให้ฮันน่าด้วยนะคะ” ฮันน่ารีบยกมือขึ้นไหว้ชายหนุ่มเจ้าของผับและเป็นเจ้านายของเธอด้วย เธอคิดน้อยไปหน่อย หวังสูงหวังว่าถ้าผ่านค่ำคืนนี้ไปแล้วได้เป็นเมียของเขาแล้ว เธอจะได้เงินได้ทองและกลายเป็นหนูตกถังข้าวสาร“ฉันควรทำอย่างไรกับฮันน่าดีเธอช่วยฉันคิดหน่อย” พายุหันไปถามคนตัวเล็กที่ตอนนี้เขาได้พาเธอมานั่งอยู่บนโซฟาเป็นที่เรียบร้อย ที่ถามเธอเพราะวันนี้คนที่เจ็บที่สุดก็คงเป็นหญิงสาวที่เขาได้ถามนี่แหละ เธอคงเจ็บอยู่ไม่น้อยที่เข้ามาเห็นภาพแบบนั้นเต็มสองลูกตา“แล้วพี่จะมาถามอะไรหนู หนูเป็นแค่คนอื่น พี่ตัดสินใจเองได้เลย” ร่างบางหันมองพายุ เขาจะมาถามเธอทำไมกัน เธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ด้วยสักหน่อย“เธอไม่ใช่คนอื
“พอได้แล้วน่า! เดี๋ยวยัยนี่ก็ได้ตายคามือเธอหรอก” คนตัวโตห้ามปราบไปยังหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เขารู้ว่าเธอกำลังโกรธไปกับคำพูดของฮันน่า แต่ตบตีเธอไปก็เท่านั้นพลางจะเจ็บมือเสียเปล่าๆ“ก็ดูมันพูดเข้า! หนูไม่ชอบ! หนูจะตบมัน! ตบมันอีก!” ใบหน้าสวยพูดขึ้นอีกครั้งด้วยแววตาและอารมณ์ที่กำลังโกรธจัด เธอไม่ชอบฮันน่าอยู่แล้วแล้วไหนยัยนั่นจะพูดจาเรื่องที่ทำกับพี่พายุให้เธอฟังอีก ร่างบางหายใจเข้าออกด้วยความรุนแรงใบหน้ายู่โกรธจนคิ้วขมวดแทบจะชนกัน“พอแล้วน่า ดูสิมือเธอแดงหมดแล้ว ไม่เจ็บบ้างหรือไง” พายุวางเธอลงกับโซฟายาวแล้วหยิบยกมือเรียวของเธอขึ้นมาดู ฝ่ามือทั้งสองข้างของเธอแดงไปหมด เขาถามเธอมองด้วยความห่วงใยสายตาของพายุในตอนนี้ดูละมุนอบอุ่นเหลือเกิน“ก็เจ็บแต่แค้นมากกว่า” เธอรู้ว่าเขาเป็นห่วงใบหน้าสวยเริ่มสีแดงขึ้นเมื่อความเขินอายแล่นเข้ามา ชะเอมหันใบหน้ามองไปทางอื่นพร้อมกับพูดประโยคออกมาแผ่วเบา“แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไงกับฮันน่า” พายุยิ้มมุมปากเขารู้ว่าเธอคงเขินเขาไม่งั้นคงไม่เมินหน้าหนีไปทางอื่นแบบนี้“ให้หนูตบก่อนแล้วค่อยปล่อยออกไป อย่าให้มันมาเหยียบที่นี่หรือที่บริษัทของพี่อีก เข้าใจมั้ยคะ? พี
“ทีแรกพวกกูก็นั่งดื่ม รอมึงกันอยู่ที่โต๊ะเนี่ยแหละ แล้วกูก็เห็นน้องชะเอมนั้นเดินขึ้นมาทักทาย กูเลยชวนน้องมันนั่งรอมึงอยู่ที่โต๊ะนี้ก่อน กูเดินขึ้นไปที่ห้องมึงแล้วได้ยินเสียงมึงคุยกับผู้หญิงอยู่ บิดประตูแล้วแต่มันดันล็อค แอบฟังอยู่เห็นท่าจะไม่ดีก็เลยรีบเดินไปถามลูกน้องคนสนิทของมึงดู มันก็เลยรีบยื่นกุญแจให้ กูก็รีบวิ่งขึ้นไปไขแล้วก็เจอพวกมึงกำลัง อ๊อกๆกันอยู่” เจมส์จึงเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พายุได้ฟัง“ไอ้สัส! ประโยคหลังไม่ต้องย้ำ” พายุรีบบอกไอ้เจมส์เพื่อนรักว่าไม่ต้องพูดก็ได้นะไอ้ประโยคหลังน่ะ“น้องชะเอมที่เห็นว่าไอ้เจมส์ไปนานก็เลยเดินขึ้นไปตาม พวกกูก็เลยเดินขึ้นไปพร้อมกับน้อง” นีโอจึงได้พูดต่อเมื่อเห็นว่าไอ้เจมส์เล่าในส่วนของมันจบแล้ว“อืม งั้นกูกลับห้องก่อนแล้วกัน” พายุเตรียมบอกลาเพื่อนๆพลางลุกขึ้นยืนเตรียมพร้อมที่จะเดินขึ้นไปปลุกคนตัวเล็กให้กลับห้องด้วยกัน“ไม่อยู่ดื่มกับพวกกูก่อนเหรอ” ขุนพลเอ่ยชวนเพื่อนสนิทก่อนที่พายุจะเดินออกไป“ใครมันจะไปอยู่ไหวกูเพลียอยากนอน” พายุส่ายหน้าเป็นเชิงว่าตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ เขาพึ่งทำเรื่องอย่างว่าไป ปล่อยน้ำออกไปตั้งเยอะตอนนี้เหนื่อยและเพลียเป็นอย่
“เรากำลังจะบอกกับพี่ว่าเราไม่อยากหมั้นกับพี่สินะครับ ถึงได้ยัดเยียดพี่สาวของเรามาให้พี่แบบนี้” ใบหน้าหล่อลูกครึ่งพูดตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เขาก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าชะเอมไม่ได้ชอบเขาแต่ทำไมถึงต้องยัยเยียดคนอื่นมาให้เขาด้วย แล้วยิ่งเป็นแชมเปญคนที่เขา..“ไม่ใช่นะคะ อย่าเรียกว่ายัดเยียดแบบนั้นสิคะ คือชะเอมก็แค่อยากจะบอกว่าพี่แชมเปญของชะเอมดีพร้อมทุกอย่างเหมาะสมกับพี่ไบรอันมากๆเลยนะคะ ทั้งรูปร่างหน้าตา การศึกษา อายุ เข้ากันได้ดีหมดเลย” ชะเอมรีบยกมือขึ้นมาช่วยกันปฏิเสธ เธอก็แค่อยากจะบอกว่าทั้งพี่ไบรอันกับพี่แชมเปญดูเหมาะสมกัน“แต่ใจพี่..” ไบรอันหลุบมองไปทางอื่น ตอนนี้ใจเขามีแต่ชะเอม“พี่ไบรอันก็อย่าพึ่งรีบร้อนเลยนะคะ ค่อยๆดูกันไปเรื่อยๆ”“เราบอกพี่ เราก็อย่าลืมบอกตัวเองไว้ด้วยแล้วกัน ค่อยๆดูกันไปให้โอกาสพี่บ้าง..นะครับ” ไบรอันรีบบอกให้เธอให้โอกาสเขาบ้าง ค่อยๆดูกันไปอย่างที่ปากเธอบอก“คือชะเอม..มีคนในใจแล้วค่ะ ชะเอมบอกกับพี่ตรงๆเลย ชะเอมไม่อยากปิดบังซ่อนเร้น” ชะเอมตัดสินใจบอกความจริงกับพี่ชายอย่างไบรอันไปตามตรงว่าเธอมีคนในใจอยู่แล้วในตอนนี้ เธอไม่อยากปิดบังเขา อยากให้เขาได้ตัดใจจากเธอ“เร
“รวยอยู่แล้วจะมาขอเงินกันทำไม” แชมเปญคิดว่าเขาพูดไปถึงเรื่องเงินๆทองกับเธอ ใบหน้าสวยสุดเซ็กซี่ขมวดคิ้วงุนงงด้วยความสงสัย บ้านก็รวยยังจะมาขอเงินกันอีกเนี่ยนะ“ค่าปิดปากที่ว่าไม่ใช่เงิน” เขาบอกเธอพร้อมกับสบนัยน์ตาคู่สวยบอกความหมายเป็นนัย“แล้วมันคืออะไร อะ..อื้อ~”ไบรอันคว้าท้ายทอยของแชมเปญคว้าเข้ามาหาตัวแล้วกดจูบอย่างดูดดื่มแลกลิ้นระรัว มืออีกข้างสัมผัสไปตามเรืองร่างของแชมเปญอย่างถือวิสาสะทางด้านชะเอมที่แอบดูจากในห้องนอนก็รีบเอามือปิดปากตัวเอง ภาพเหตุการณ์ที่เห็นมันทำเธอแทบช็อค กะจะเป็นแม่สื่อให้พวกพี่เขาทั้งสองคนแท้ๆ เธอแค่จะแอบฟังว่าพวกพี่เขาคุยอะไรกันบ้าง กลับกลายเป็นว่าต้องมาได้ยินเรื่องอะไรก็ไม่รู้ของพี่ทั้งสองคน พวกเขามีความสัมพันธ์กันแล้วชะเอมนึกถึงคำที่พี่แชมเปญเคยบอกเอาไว้เลย ‘นายนั่นไม่ใช่คนดีหรอกนะ’กรี๊ด~ แบบนี้ฉันก็ไม่ต้องหมั้นกับพี่ไบรอันแล้วซิ“ไอ้คนเลว! กลับไปได้แล้ว” แชมเปญผลักดันอกแกร่งของชายหนุ่มออกห่างจนสำเร็จ ไบรอันผละริมฝีปากออกจากริมฝีปากบางของแชมเปญ ใจจริงยังไม่อยากพอด้วยซ้ำแต่ตอนนี้สถานที่ไม่เอื้ออำนวย เอาไว้วันหลังก็ยังได้ ยังมีเวลาอีกเยอะ“หึ! ฉันกลับก็ได้แ
วันต่อมา4โมงเย็นชะเอมกับเพื่อนๆต่างก็แยกย้ายกันที่จะกลับบ้านใครบ้านมัน คนตัวเล็กเดินไปยังรถยนต์ของเธอที่จอดอยู่แต่ยังไม่ทันที่จะถึงรถก็มีมือของใครไม่รู้คว้าหมับเข้าที่แขนเธอจากทางด้านหลัง“อ๊ะ! พี่พายุ..มาได้ไงคะเนี่ย” ชะเอมหันหลังกลับไปเตรียมที่จะด่าเต็มที่แต่ก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อคนที่เข้ามาหาเธอจากทางด้านหลังนั้นคือ..พี่พายุ“เลิกเรียนแล้วใช่มั้ย? ไปกับฉัน” ชายหนุ่มจ้องหน้าเธอวันนี้เขามาแปลกดูไม่ยิ้มใบหน้าดูเคร่งเครียดยังไงก็ไม่รู้ เขาดึงมือเธอให้ไปที่รถเขาที่จอดอยู่ไม่ไกลจากรถของเธอสักเท่าไหร่“แต่วันนี้ชะเอมเอารถมานะคะ” ร่างบางพยายามยื้อดึงแขนเขาไว้ก็วันนี้เธอเอารถมา จะให้มาจอดทิ้งไว้ที่มหาลัยแบบนี้อีกแล้วเหรอ กลับใครกลับมันก็ได้นี่แล้วค่อยไปเจอกันก็ยังได้“จอดไว้นี่ พรุ่งนี้ฉันจะมาส่งเธอที่มหาลัย” พายุยังคงดึงรั้งแขนเธอให้เดินตามเขาไปยังรถของเขา แต่พอเธอยังไม่ยอมเดินไปอีกเขาจึงหันหน้ากลับมามองจ้องเธอ สีหน้าของเขาตอนนี้ไม่สู้ดีสักเท่าไหร่ ดูน่ากลัวเป็นบ้าไม่รู้ว่าเครียดจากงานหรือใครไปทำอะไรให้เขาโกรธ“แต่ว่า..งั้นก็ได้ค่ะ โกรธอะไรใครมาเนี่ย” สุดท้ายเธอก็จำต้องยอมเดินตามเขาไปเงี
ทีแรกลินดาก็ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมแต่พอได้เห็นแววตาของพายุเข้า หญิงสาวก็เริ่มตอบตกลงที่จะกลับไปก่อนในทันที“มีเรื่องอะไรเหรอลูก” พายุพาคุณแม่ของเขาขึ้นลิฟท์เดินขึ้นมายังห้องทำงานของเขา แม่เอ่ยถามลูกทันทีเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องทำงาน“คุณแม่คงสงสัยใช่มั้ยครับว่าทำไมถึงได้เจอชะเอมที่บริษัทของเรา” ทั้งคู่เดินไปนั่งยังเก้าอี้รับแขกมุมห้อง พายุเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน เขาต้องการที่จะบอกเรื่องของเขากับชะเอมให้คุณแม่ได้รับรู้ เขาจะไม่ยอมเสียเธอไปโดยเด็ดขาด“ใช่ แม่สงสัยอยู่” แม่มองไปยังลูกชายคนโตเพื่อรอฟังคำตอบจากปากของพายุ“ผมจะบอกกับคุณแม่ครับ ผมกับชะเอม พวกเรารักกัน คบกันมาได้ตั้งแต่ตอนที่น้องยังอยู่ปี2 จน ตอนนี้เธอใกล้จะเรียนจบแล้ว”“จะ จริงเหรอ! ทำไมเราไม่เห็นจะบอกแม่เลย” ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อได้ยินคำสารภาพจากปากของลูกชายคนโตเป็นอย่างที่เธอได้คิดเอาไว้นั่นแหละ นี่ลูกชายของเธอคบอยู่กับหนูชะเอมแล้วอย่างนั้นเหรอ เด็กพวกนี้เนี่ยนะแอบซุ่มเงียบไม่ยอมบอกเธอเลยนะ“ผมกลัวว่าคุณแม่จะเข้ามาวุ่นวายกับพวกเรายังไงละครับ แล้วอีกอย่างน้องก็ขอผมเอาไว้ว่าเรียนจบค่อยบอกทั้งสองฝ่าย เธออยากที่จะลองใช้ชีวิตศึกษาด
“พายุ! หนูชะเอมนี่~” หญิงวัยกลางคนเรียกชื่อลูกชายตัวเองก่อนที่จะหลุบตามองไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างกายลูกชายของเขา ดวงตากลมสวยเบิกตากว้างขึ้นด้วยความดีใจเธอจำได้ทันทีว่าหญิงสาวตรงหน้าคือใคร“คุณแม่ สวัสดีค่ะ” ชะเอมยิ้มออกมาด้วยความดีใจเช่นกันที่วันนี้ได้เจอกับคุณแม่ของผู้ชายที่เธอรักและท่านก็ใจดีกับเธอเป็นอย่างมาก เธอรีบยกมือขึ้นไหว้ไปยังคุณแม่ของพี่พายุ“หนูชะเอมคิดถึงจังเลยลูก พวกเราไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้วเนี่ย เป็นยังไงบ้างหนูสบายดีนะ” แม่พายุรีบเดินเอามาโอบกอดร่างกายของเด็กสาวเอาไว้ด้วยความคิดถึง พวกเขาไม่ได้เจอกันหลายปีจึงเริ่มถามไถ่กันเป็นเรื่องธรรมดา“ชะเอมสบายดีค่ะคุณแม่ ช่วงนี้ฝึกงานอยู่ค่ะใกล้เรียนจบแล้วน่ะค่ะ” ชะเอมตอบไปตามความเป็นจริงช่วงนี้เธอสบายมากอีกทั้งยังมีความสุขดี ชีวิตดี ความรักดี ครอบครัวการทำงานดีหมดทุกอย่าง“แล้วนี่ทำไมหนูถึงมาอยู่ที่บริษัทแม่ล่ะ?” แม่พายุถามเธอถึงเรื่องที่ยังคงสงสัยว่าทำไมถึงได้เห็นชะเอมที่บริษัทของเธอ เด็กสาวคนนี้เข้ามาทำอะไรที่บริษัทแห่งนี้กันนะ“เอ่อคือ” ชะเอมที่ไม่กล้าตอบคำถามก็ทำได้เพียงอ้ำๆ อึ้งๆอยู่แบบนั้นและดีที่พี่พายุเรียกความสนใจคุณแม
“รู้จักค่ะ บริษัทของลินดาส่งไวน์ให้กับทางร้านของคุณพายุค่ะคุณแม่” ลินดาหันหน้าไปบอกคุณแม่พายุด้วยใบหน้าที่ดูเขินอายเล็กน้อย“อ่อแบบนี้นี่เอง ไปกินอาหารเย็นกันเถอะเด็กๆ” แม่พายุพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้และลุกขึ้นยืนบอกกับหนุ่มสาวทั้งคู่ให้ไปกินอาหารเย็นกันได้แล้วเพราะตอนนี้แม่บ้านได้จัดโต๊ะเสร็จเป็นที่เรียบร้อย“แล้วคุณพ่อไม่อยู่เหรอครับ” เมื่อเดินมาถึงยังโต๊ะรับประทานอาหาร พายุเลือกที่จะนั่งฝั่งตรงข้ามกับลินดา เขาถามหาผู้เป็นพ่อไม่แน่ใจว่าอยู่ข้างบนห้องหรือออกไปข้างนอก“วันนี้คุณพ่อเขามีนัดกับเพื่อนเก่าน่ะลูกออกไปทานอาหารกันข้างนอก” แม่พายุตอบให้ลูกชายได้หายสงสัยว่าคุณพ่อของเขาไปไหนกันแน่ เธอหันไปบอกกับลินดาให้นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเธอ“นั่งเลยนะหนูลินดา”“ขอบคุณค่ะคุณแม่” ลินดายิ้มรับและค่อยๆลากเก้าอี้ออกมาเล็กน้อยและนั่งลงที่เก้าอี้อย่างเรียบร้อย“แม่ก็ลืมไปเลยว่าที่บ้านหนูผลิตไวน์ส่งออกทั้งในและต่างประเทศ” แม่พายุเริ่มชวนลินดาพูดคุยอีกครั้ง เพราะทั้งคู่ ทั้งลินดากับพายุต่างคนต่างเงียบกันเกินไป“ใช่ค่ะคุณแม่ว่าแต่คุณพายุชอบกินอะไรเหรอคะ” ลินดาเมื่อได้โอกาสทำความรู้จักก็เริ่มถามพายุให้มา
หญิงสาวตรงหน้าลนลานรีบขอโทษไปยังชายหนุ่มเจ้าของผับทันที ถ้าเผลอพูดอะไรผิดไปก็กลัวว่าเขาจะยกเลิกไวน์จากทางบริษัทเธอ“….” พายุยังคงทำท่าทีไม่พอใจเธอจนหญิงสาวคนดังกล่าวต้องพูดออกมาอีกครั้ง รีบพูดและรีบออกไปจากตรงนี้คงจะดีที่สุดแล้วในตอนนี้“เรื่องไวน์ตัวใหม่เชิญทางคุณเลือกและตัดสินใจได้เลยนะคะว่าต้องการตัวไหนจากทางเรา นี่เป็นนามบัตรของฉันค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ พี่ไปก่อนนะคะคนสวย” ร่างบางพูดบอกเจ้าของผับพร้อมทั้งหยิบนามบัตรของเธอเอาออกมาจากกระเป๋าสะพายใบสวยแล้ววางลงบนโต๊ะทำงานของเขา เธอยิ้มแย้มไม่ลืมที่จะทักทายไปยังชะเอมก่อนที่จะเดินออกไปอีกด้วย“สวัสดีค่ะ” ชะเอมยกมือขึ้นไหว้ผู้หญิงคนนั้นเพราะดูจากใบหน้าแล้วเธอคงจะอายุเยอะกว่าเธอแน่ เมื่อเธอคนนั้นได้เดินออกไปจากห้องทำงานของพายุแล้ว ชะเอมก็ได้เดินเข้าไปหาพายุที่ซึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทำงานตัวโปรด“ใครเหรอคะ สวยมากเลย” คนตัวเล็กยิ้มถามชายหนุ่มตรงหน้าว่าเธอคนนั้นคือใคร ดวงตากลมโตมองไปยังขวดไวน์บนโต๊ะที่วางเอาไว้เยอะแยะจนเต็มไปหมดแต่ว่าก็ต้องยอมรับเลยนะว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้เธอสวยมาก“เจ้าของบริษัทที่ฉันซื้อไวน์จากเขาน่ะ เธออย่าไปถือสาคำพูด
“พวกเรายินดีกับพี่ทั้งสองคนด้วยนะคะ” ฉันกับพี่เชอรีนเดินมาถึงยังตรงที่พี่ไบรอันยืนอยู่กับทางเพื่อนๆของเขา มองไปรอบๆก็ไม่ยักจะเห็นพี่แชมเปญเลย“ขอบคุณครับน้องชะเอม น้องเชอรีน” พี่ไบรอันยิ้มรับและกล่าวคำขอบคุณพวกเราสองพี่น้องตอนนี้พี่เขาถือว่าเป็นพี่เขยของพวกฉันแล้วมั้ยนะ“แล้วนี่พี่แชมเปญไปไหนแล้วคะเนี่ย” ฉันถามหาพี่สาวของตัวเองเพราะไม่รู้จริงๆว่าเธอนั้นหายไปไหนทั้งๆที่วันนี้เป็นงานหมั้นของเธอเองแท้ๆ“น่าจะหนีกลับไปคอนโดแล้วล่ะแต่ไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวพี่จะตามไปจัดการให้เข็ดหลาบ” เขาชูโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมา ไบรอันรู้ว่าแชมเปญกลับไปหลบซ่อนตัวยังคอนโดของเธอเป็นที่เรียบร้อยและถามว่าเขารู้ได้อย่างไรนะเหรอก็เพราะพี่ไบรอันติดจีพีเอสเอาไว้ที่โทรศัพท์มือถือของพี่แชมเปญแล้วยังไงล่ะ“ช่วยเบามือกับพี่สาวของพวกเราด้วยนะคะพี่เขย ฮ่าๆ” ฉันพูดติดตลกบอกพี่ไบรอันให้ช่วยถนอมพี่แชมเปญของพวกเรา“ขอคิดดูก่อนแล้วกันนะ งั้นพี่ไปจัดการกับพี่สาวของพวกเราก่อนแล้วกัน เอาไว้เจอกันนะ พี่ไปก่อน” ไบรอันบอกลาเพื่อนรวมไปถึงพวกฉันสองพี่น้องที่ยืนอยู่ตรงนั้น ฉันคิดว่าพี่เขาคงมูฟออนจากฉันได้แล้วแหละขอให้พี่ไบรอันกับพ
“ก็ได้อยู่ค่ะแต่พี่ห้ามพูดอีกนะไม่งั้นไม่ทำให้” คนตัวเล็กที่อยู่บนตักของชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เขาจะถามอะไรนักหนาไม่พูดก็แปลว่าจะทำให้ไง“ครับ ปิดปากฉันด้วยอะไรดีน้า” คำตอบของเธอทำให้เขาพอใจ ชายหนุ่มลูบไล้ไปตามเรือนร่างบอบบางพลางส่งสายตาแทะโลมร่างกายเธอไปพร้อมๆกัน“พี่จะทำอะไร!!” คนตัวเล็กนั่งแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกเมื่อโดนเขาลูบคลำเนื้อตัวอย่างถือวิสาสะ“ปิดปากฉันด้วย..นม..ของเธอไง นะ~” พายุใช้มือหนาค่อยๆเลื่อนชุดเดรสเกาะอกสีเทาของเธอดึงลงมากองเอาไว้ที่หน้าท้องแบนราบ มือหนารีบแกะแผ่นปิดจุกทั้งสองข้างออกพร้อมกับส่งฝ่ามือหนาเข้าบีบขยำหน้าอกอวบ“ไม่เอา! เดี๋ยวมีใครเข้ามาเห็น อะ อ๊ะ พี่พายุ อื้อ~” ร่างบางรีบแกะมือของเขาออกเพราะกลัวว่าอาจมีใครเข้ามาเห็นเข้า เธอดึงชุดให้เลื่อนขึ้นมาปกปิดเหมือนเดิมแต่ก็โดนพายุดึงกระชากกลับลงไปอีกและโน้มตัวลงไปดูดเลียหัวนมจนเธอส่งเสียงครางออกมา“แค่แปบเดียวฉันหิว!” พายุจับมือทั้งสองข้างของชะเอมเอาไว้ด้วยเพียงมือข้างเดียวของเขาส่วนมืออีกข้างผลักดันหลังเธอให้แอ่นเข้าหาริมฝีปากเขา ความเสียวที่ได้รับทำเธอแหงนใบหน้าหลับตาพริ้มชายหนุ่มเกร็งปลายลิ้นสากต
“ไม่เอานะคะ แชมเปญไม่ชอบอิตานั่น แชมเปญไม่อยากหมั้น!” คราวนี้ได้ยินชัดเต็มสองรูหูเลย ทำไมมันกลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้ เธอยังไม่มีโอกาสที่จะเข้าไปพูดคุยกับพ่อแม่ของเธอเลยด้วยซ้ำเรื่องที่ไม่อยากให้น้องๆรวมไปถึงตัวเธอเองด้วยต้องไปหมั้นกับทางไบรอัน(ทางบ้านไบรอันเขาเลือกหนูนะลูกแล้วจะให้พ่อกับแม่ปฏิเสธเขาได้ยังไง)“เดี๋ยวหนูจะไปคุยกับนายนั่นเองค่ะพ่อ แค่นี้ก่อนนะคะ”ผับ Storm Night22.00 นหญิงสาวที่แต่งตัวด้วยชุดเดรสเกาะอกสีแดงตัวสั้นหยิบยกแก้วเหล้าราคาแพงยกขึ้นมาดื่มไม่หยุด เธอเริ่มเมาเพราะมีเรื่องให้คิดหนักและกำลังกลุ้มใจที่ต้องหมั้นกับคนที่ไม่ได้รัก คนที่เธอไม่อยากให้ใจ คนที่คอยคิดแต่จะเอาเปรียบเธอ“ชะเอมม~ พี่จะทำยังดี พี่ไม่อยากหมั้นกับไอ้บ้านั่น” ร่างบางวางแก้วเหล้าลงกับโต๊ะพูดกับน้องสาวว่าตัวเธอเองจะทำยังไงดีคิดยังไงก็คิดไม่ออกจึงได้ใช้เหล้าเป็นตัวแก้ปัญหาซะเลย“พี่ไบรอันเขาก็ดูโอเคอยู่นี่คะทำไมพี่ถึงไม่ลองเปิดใจชอบเขาดูก่อน” คนน้องบีบมือให้กำลังพี่สาวคนโตเธออยากให้พี่เธอลองเปิดใจให้กับพี่ไบรอันดูในเมื่อทั้งสองก็มีอะไรกันไปแล้วแต่ทำไมพี่สาวเธอถึงไม่ชอบพี่ไบรอันกันนะ อยากรู้แต่ไม่อยา
“ครับ ผมจะรอฟังข่าวดีจากทางคุณและนี่เป็นนามบัตรของผมครับ ผมกับคุณดูเหมือนว่าอาจจะได้เกี่ยวดองกันในอนาคตนี้นะครับ หึ!” พายุลุกขึ้นยืนแล้วหยิบนามบัตรของเขานำมันออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทแล้วยื่นให้ไบรอันไบรอันรับนามบัตรของพายุมาไว้ในเมื่อฟังจากที่เขาพูดเมื่อสักครู่เขาคงเดาทางถูกซินะว่าเขาจะจัดการอย่างไรต่อไปกับเรื่องนี้“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” พายุพูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้องทำงานไบรอันทันทีภารกิจในวันนี้หมดเพียงเท่านี้ที่เหลือให้มันเป็นหน้าที่ของไบรอันก็แล้วกันส่วนเขามีหน้าที่รอดูว่าไบรอันจะจัดการได้หรือไม่ ถ้าไม่สำเร็จก็คงต้องเป็นเขานี่แหละที่จะเดินเข้าไปพบคุณพ่อคุณแม่ของชะเอมและเมื่อพายุได้เดินออกไปจากห้องนี้แล้ว ไบรอันก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดต่อสายโทรออกหาผู้เป็นพ่อทันที ไม่นานปลายสายก็รับ“พ่อครับผมมีเรื่องอยากคุยด้วยครับ”“ครับ..คือผมอยากเลือกผู้หญิงที่ผมอยากจะหมั้นด้วยตัวของผมเองครับและคนๆนั้นก็คือ....แชมเปญ ผมกับเธอพวกเรารักกันครับ”มหาลัย CHวันนี้เชอรีนพี่สาวของชะเอมบอกว่าจะมารับเธอถึงที่มหาลัยนานๆที่จะมีเรื่องดีๆแบบนี้นะเพราะโดยปกติแล้วพี่เชอรีนแทบจะไม่เคย
"ฉันเนี่ยนะมีคนอื่นเธอหรือเปล่า" พายุใช้นิ้วชี้ ชี้เข้าหาตัวเองว่าเขาเนี่ยนะที่จะมีคนอื่นเป็นเธอมากกว่ามั้ยก็เธอทั้งสวยทั้งฮอตขนาดไอ้ฝรั่งนั่นยังชอบเธอเลย"ไม่ใช่หนูแน่!!" ชะเอมรีบปฏิเสธเธอเป็นคนรักจริงถ้าคบใครก็จะคบแค่ทีละคน“เอาเถอะถ้าเธอยังไม่อยากให้ฉันบอกใครก็ไม่เป็นไรส่วนเรื่องหมั้นฉันจะเป็นคนจัดการเอง” เขาพยักหน้ารับรู้ในความแน่วแน่ของหญิงสาวร่างเล็กพร้อมทั้งบอกเธอไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องหมั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน“จัดการยังไงของพี่~” คนน้องยังคงสงสัยว่าเขาจะจัดการยังไง“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่ารู้เลย” เขาไม่อยากบอกเธอว่าเขาจะจัดการยังไง“ใครเด็ก!! หนูอยู่ปี2แล้วนะอายุยี่สิบปีแล้วด้วย!” เธอที่โดนกล่าวหาว่ายังเป็นเด็กรีบโต้แย้งเขากลับไปทันที“ยังไงก็เด็กกว่าฉันอยู่ดี” จ้าพ่อคนแก่“ชิ..คนแก่ หนูไปอาบน้ำดีกว่าถอยไปหน่อยค่ะ” ชะเอมเลือกที่จะไปอาบน้ำดีกว่าต้องมานั่งทะเลาะกับเขาแบบนี้ ร่างบางบอกให้คนพี่ถอยหนี เธอจะลงทางฝั่งที่ถนัดซึ่งก็คือทางฝั่งที่พายุนอนอยู่มือเรียวยังคงจับผ้าห่มที่ใช้ห่อกายเอาไว้แน่นเตรียมที่จะก้าวเท้าลงจากที่นอนแต่ยังไม่ทันที่จะลงก็โดนคนตัวโตอุ้มเธอให้ลอยขึ้น