“ถามชะเอมเหรอคะ อืม ตอบยากเหมือนกันแฮะ ชอบแบบพระเอกเกาหลีมั้งคะ ฮ่าๆ” ชะเอมขมวดคิ้วทำสีหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก เธอไม่มีสเปคที่ตายตัวและยังไม่เคยชอบใครอีกด้วยจะมีก็แต่รู้สึกใจเต้นแรงแปลกๆ ถ้างั้นบอกพี่ไบรอันไปแบบนั้นก็แล้วกัน
“ชอบตี๋ๆเหรอ?” ชายหนุ่มลูกครึ่งรู้สึกเจ็บแปลกที่หัวใจเล็กน้อย นี่เธอชอบตี๋ๆงั้นเหรอส่วนเขาลูกครึ่ง เฮ้อ
“ก็..ค่ะ ชะเอมชอบลุคแบบนั้น ผู้ชายอบอุ่น แบดนิดๆ” ร่างบางดูเขินเล็กน้อยเมื่อโดนรุกถามเรื่องความรัก ปกติพี่เขาก็ไม่เคยจะมาถามเธอเรื่องแบบนี้นี่ เธอจึงถามคำถามเขากลับไป
“ว่าแต่พี่ถามทำไมเหรอคะ”
“พี่แค่อยากรู้น่ะว่าเราจะชอบผู้ชายแบบไหน” ไบรอันตอบกลับด้วยแววตาอบอุ่นยิ้มละมุนถูกส่งไปยังคนตัวเล็ก
“อ๋อค่ะ ลูกครึ่งแบบพี่สเปคพี่แชมเปญเขาเลยนะคะ รายนั้นชอบสายฝอ” ชะเอมที่หายสงสัยในคำถามของไบรอันก็ยิ้มตาหยีแล้วบอกเขาไปว่าแบบพี่ไบรอันน่ะสเปคพี่แชมเปญเขาเลย เขาชอบแบบหนุ่มฝรั่งลูกครึ่ง
ตึดๆ
เสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นจากมือถือของชะเอม เธอหยิบ
“บอกให้ฉันมั่นใจหน่อย ฉันยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่” ลมหายใจร้อนเป่าลงข้างแก้มเนียนใส คนตัวสูงบอกให้เธอพูดให้เขาชื่นใจหน่อย แล้วมันต้องพูดยังไงกันนะ“บอกอะไรยังไงคะ?” ร่างบางหันหน้าถามเขาด้วยความสงสัย“บอกว่าเธอจะชอบแค่ฉันคนเดียว” พายุจ้องมองเข้าไปนัยน์ตาของหญิงสาวรุ่นน้องที่กำลังตกใจอยู่ไม่น้อย“ห๊ะ! อะไรนะใครชอบพี่” ใบหน้าสวยดูเลิ่กลั่กขึ้นมาทันที เมื่อชายหนุ่มได้บอกว่าเธอชอบเขา“ฉันมองสายตาของเธอออกเด็กน้อย..เธอชอบฉัน” ชายหนุ่มเน้นย้ำอีกครั้งว่าเธอน่ะชอบเขาอย่างแน่นอน“บ้า! พี่มั่วแล้ว แก่แล้วคงสายตาไม่ดีไปตัดแว่นเถอะนะคะ” ชะเอมที่เคอะเขินจนแก้มแดงระเรื่อก็พูดบ่นบอกให้เขาไปตัดแว่น“บอกก่อน เร็ว!” ร่างบางใจเต้นแรงมากขึ้นจนชายหนุ่มได้ยินเสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรงของเธอ เขาจึงออกคำสั่งให้เธอพูดมันออกมาเร็วๆ“อ่า ก็ได้ๆค่ะ หนูไม่ได้ชอบพี่ไบรอัน พี่ไว้ใจหนูได้ หนูไม่ได้มีสเปคชอบฝรั่งหรือลูกครึ่ง หนูชอบเอเชีย แบบนี้โอเคมั้ยคะ” คนตัวเล็กกลั้นใจพูดบอกเขากลับไปตามความรู้สึกนึกคิด พูดไปพลางจ้องมองหน้าเขาไปพลาง“แค่พูดว่าชอบฉันพูดยากนักหรือไง!” พายุเริ่มน้อยใจ เขาทำท่าจะเดินออกไปจนเธอต้องจับแขนของเข
“อ๊ะ! พี่พายุ อะ..อื้อ~” พายุประจบริมฝีปากจูบดูดดื่มแลกลิ้นนัว ส่วนล่างกระแทกตอกอัดถี่ ความเสียวซ่านกำลังทำหน้าที่ของมัน เขาใกล้จะถึงสวรรค์ชั้นสุดแล้ว“อ่าส์~ ซี๊ด..จะแตกแล้ว อืมม” ชายหนุ่มครางเสียงแหบพร่า เลือดลมในกายพลุ่งพล่านไปหมด เอวสอบกระแทกขยับเข้าออกด้วยความสุขสม ภายในร่องเริ่มบีบรัดมากขึ้น“อา..อ๊ะ..อะ..อร๊ายยย” ชะเอมกระตุกถี่ปล่อยน้ำหวานสีใสไหลอาบชโลมท่อนเอ็นเขา สมองขาวโพลนมีความสุขที่ได้ปลดปล่อย“เสร็จแล้วเหรอ ฉันกำลังตามเธอไป อ่าส์..เสียวหัวฉิบ” พายุเร่งเครื่องขยับเอวสอบกดกระแทกเข้าออกรัวๆปึก! ปึก! ปึก!“อ่าส์~” ร่างหนากระตุกเกร็งถี่ปลดปล่อยของเหลวสีขุ่นเข้าไปยังร่องรูเธอทุกหยาดหยด เขากดแช่ท่อนลำเอาไว้อย่างนั้นก่อน เหนื่อยแต่มีความสุข ส่วนชะเอมก็นอนหายใจเหนื่อยอยู่เหมือนกันคอนโดพายุ20.00 น.หลังจากเสร็จกิจกรรมรักร้อนแรงระหว่างเขาและเธอ ทั้งคู่ต่างก็นอนพักเอาแรงจนถึงเวลาสองทุ่มตรง พวกเขาก็ตื่นขึ้นมา คนตัวเล็กลืมตาตื่นขึ้นมานึกขึ้นมาได้ถึงของฝากที่พายุบอกกับเธอว่าซื้อมาฝาก“พี่พายุ! ไหนของฝากของหนู” ชะเอมเขย่าตัวชายร่างใหญ่ด้านข้างให้ตื่นขึ้นแล้วถามไปถึงของฝากที่เขาได้บอกก
“กูบอกแล้วว่าน้องเขาสำคัญกับไอ้พายุ” เจมส์หันไปพูดกับเพื่อนอีกสองคนที่เหลือโดยไม่สนใจพายุเลย“น้องชะเอมรู้ตัวมั้ยว่าน้องน่ะเป็นผู้หญิงคนแรกของไอ้พายุมันเลยนะ” เจมส์ยังคงหันมาพูดกับชะเอมต่อซึ่งตอนนี้ชะเอมกับพายุได้นั่งลงยังโซฟาแล้ว“เพื่อนของพี่คนนี้มันยังไม่เคยมีแฟนมาก่อน เรียน เรียน เรียน แล้วก็เรียน” ขุนพลรีบช่วยเพื่อนขยี้พายุต่อทันที“น้องชะเอมใช้อะไรมัดใจมันครับ บอกพี่ทีได้มั้ย พี่อยากรู้มากเลย” นีโอที่นิ่งเงียบอยู่ก็เริ่มพูดขึ้นมาบ้าง จดจ้องมองไปยังหญิงสาวตรงหน้า“เอ่อคือ...” ชะเอมได้แต่อ้ำอึ้งเมื่อโดนกลุ่มเพื่อนพายุรัวคำถามเข้าใส่ไม่ยั้ง“พวกมึงนี่นะรัวๆคำถามใส่เด็กกูไม่ยั้ง” พายุที่เห็นชะเอมนั่งนิ่งไม่รู้จะตอบคำถามเพื่อนๆของเขายังไงจึงได้แทรกพูดขึ้นแทนคนตัวเล็ก“อ้าว! ก็พวกกูอยากรู้นี่ครับไอ้คุณพายุ” ขุนพลจึงได้รีบตอบกลับไปยังพายุว่าพวกเขาอยากรู้ก็เลยต้องถาม ก็เพื่อนของเขาไม่เคยมีข่าวกับผู้หญิงมาก่อนเลยด้วยซ้ำ“ยอมรับออกมาแล้วสินะว่าน้องเขาเป็นเด็กมึง” นีโอลอบยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าพายุเริ่มแสดงอาการหวงเด็กออกมาอย่างเห็นได้ชัดพร้อมกับยกแก้วเหล้าในมือขึ้นมาดื่ม“ไม่ต้องไปตอบคำถามพ
“นี่น้องคะ พี่ถามเราก่อนดีๆนะ” ฮันน่าเริ่มหงุดหงิดชักสีหน้าไม่พอใจเอามือกอดอกแสดงอารมณ์ทางสีหน้าออกมาอย่างเห็นได้ชัด“อ้าว! แล้วนี่ตอบไม่ดีตรงไหน” ทางชะเอมก็เริ่มไม่พอใจอยู่เหมือนกัน ทำไมต้องมาตอบคำถามพวกนี้ด้วยอยากรู้อะไรทำไมไม่ไปถามกับพี่พายุโดยตรง“หรือจะเป็นญาติกับคุณพายุเพราะพี่ไม่เคยเห็นคุณพายุยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย” ฮันน่านึกคิดและพูดบ่นพึมพำออกมาเสียงแผ่วเบา ชะเอมที่ปวดฉี่จนเริ่มทนไม่ไหวจึงได้ขอตัวเพื่อไปเข้าห้องน้ำก่อน“ปวดฉี่ค่ะ ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วกันนะคะ” และเมื่อทำภารกิจเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ชะเอมก็เดินกลับออกมาจากห้องน้ำ เธอก็พบว่าผู้หญิงคนนั้นยังคงยืนรอเธออยู่แบบนั้น“อ่าสบายตัวแล้วเรา อ๊ะ! นี่พี่ยังรอถามอยู่อีกเหรอคะ”“ก็อืม อยากรู้นี่ แล้วจะตอบมาได้หรือยัง” ความอยากรู้ของฮันน่าทำให้เธออดทนยืนรอหญิงสาวที่มากับคุณพายุ“ขยับเข้ามาใกล้ๆสิคะ” ชะเอมยิ้มออกมาพร้อมกับบอกให้เธอขยับตัวเข้ามาใกล้อีกนิดเพราะตรงนั้นเปิดเพลงเสียงดังอยู่พอสมควร กลัวว่าเธออาจจะไม่ได้ยินไปกับคำที่เธอจะได้พูดออกไป ฮันน่าขยับตัวเข้าไปใกล้ชะเอมตามที่เธอบอก“เป็นเมียค่ะไม่ใช่ญาติ ชัดนะคะ” พ
ห้างสรรพสินค้าวันอาทิตย์ 13.00 น.พายุขับรถพาเธอมายังห้างสรรพสินค้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มเริ่มจากแผนกเสื้อผ้าผู้หญิงเป็นอันดับแรก"ชอบร้านไหนบอกฉันได้เลยนะ""ความจริงพี่พายุพาหนูไปซื้อเสื้อผ้าที่ตลาดนัดก็ได้นะคะ ในห้างมันแพง" ชะเอมออกความคิดเห็นเธอไม่อยากได้ของในห้างเพราะมันราคาค่อนข้างแพง"ฉันอยากซื้อให้ ขนหน้าแข้งฉันไม่ร่วงหรอก นานๆมาซื้อทีก็ได้""ก็ได้ค่ะ งั้นเข้าไปร้านนั้นกันค่ะ เสื้อผ้าเขาสวยดี" เมื่อปฏิเสธไม่ได้ เธอจึงได้ชี้ไปทางร้านร้านนึงที่เสื้อผ้าของเขาดูสวยและเท่ดูเหมาะกับเธอเป็นอย่างมาก"ตัวนี้สวยมั้ยคะพี่" คนตัวเล็กเดินเข้าไปหยิบชุดที่เธอชอบแล้วเอ่ยถามไปยังชายหนุ่มที่เดินตามหลังเธอมา"สวย""เสื้อหรือว่าหนูคะที่..สวย" ร่างบางออกปากแซวถามเขาว่าเสื้อหรือเธอกันที่สวย"เธอใส่ชุดไหนก็สวย คนสวยชุดก็สวย แต่จะสวยที่สุด..ตอนที่ไม่ใส่ชุดอะไรเลย" พายุยกยิ้มและตอบกลับคำถามของหญิงสาวรุ่นน้อง"พี่พายุ!" ชะเอมรีบตวาดเสียงดังใส่ชายหนุ่มอย่างเหลืออด คนบ้าหน้าไม่อายพูดออดมาได้ไม่อายคนอื่นบ้างเลยหรือไง"เลือกเลยนะ" เขาบอกให้เธอเลือกชุดได้อย่างเต็มที่ ส่วนเขาเดินไปนั่งรอยังโซฟาที่มีไว
"ทำไมอ่ะไหนเล่ามาซิ" อลิสที่พอมองดูใบหน้าของเพื่อนที่ดูเศร้าๆก็ได้รีบถามกลับ"ช่างเหอะ พราวกับมายูมานั่นแล้ว" ชะเอมเหลือบไปเห็นเพื่อนอีกสองกำลังเดินเข้ามาก็ได้ชี้บอกไปยังอลิส"หวัดดี" พราวทักทายเพื่อนๆเมื่อเดินมาถึงกลุ่ม ยิ้มสวยๆของพราวนี่มีเสน่ห์จริงๆพี่วินถึงได้หลงยัยพราวเป็นอย่างมาก"กินอะไรมายัง" ฉันเอ่ยถามไปยังเพื่อนสองคนที่พึ่งจะเดินเข้ามา"แวะกินมาเรียบร้อยแล้ว" มายูยิ้มและบอกว่าเธอทั้งสองกินมาเรียบร้อยแล้วตึดๆเสียงข้อความจากมือถือของฉันดังขึ้น ฉันรีบหยิบมือถือขึ้นมาดูทันที"พี่เชอนี่ มีอะไรกันนะ" เป็นข้อความจากพี่สาวคนรองของฉันเอง เธอส่งข้อความมาบอกว่าเย็นนี้ให้เข้ามาบ้าน ฉันจึงไม่รีรอรีบกดส่งข้อความตอบกลับไปทันทีเชอรีน : วันนี้ตอนเย็นแวะเข้าบ้านด้วยนะ พ่อกับแม่อยากคุยด้วย พี่ไลน์บอกพี่แชมเปญแล้วชะเอม : ได้ค่ะ ตอนเย็นเจอกันนะคะจากนั้นพวกฉันก็ไปเรียนกันวันนี้พวกเรามีเรียนสองวิชากว่าจะเลิกก็เกือบๆสี่โมงเย็นแล้วบ้านชะเอมวันนี้มายูมาส่งชะเอมที่บ้านเพราะพวกเธอแวะไปหาอะไรกินกันก่อนที่จะมาที่นี่ รถของเธอจอดอยู่ที่คอนโดส่วนขากลับเธอคงจะกลับกับพี่แชมเปญ"พ่อกับแม่ สวัสดีค่ะ คิดถ
คอนโดชะเอมภายในห้องนอนของชะเอมครืด~"ฮัลโหลค่ะ" ร่างเล็กกดรับสายและคนที่โทรเข้ามาก็คือพี่ไบรอันนั่นเอง(เรารู้เรื่องแล้วใช่มั้ย)"เรื่องหมั้นเหรอคะ รู้แล้วค่ะ"(พ่อแม่ของพี่ พวกท่านไม่ยอมฟังพี่เลย ท่านอยากให้สองครอบครัวเราเป็นทองแผ่นเดียวกัน)"แล้วพี่ไบรอันอยากหมั้นเหรอคะ"(ถ้าเป็นเรา พี่โอเคนะ)"แต่ว่า..ชะเอม"(พี่เข้าใจว่าเรายังไม่ได้รู้สึกชอบพี่..ค่อยๆเรียนรู้กันไปก็แล้วกัน ดีมั้ย)"ต้องเป็นชะเอมคนเดียวเหรอคะ"(หมายถึงเราไม่อยากหมั้นกับพี่สินะ)"ถ้าตอบตามความจริง..ก็ใช่ค่ะ ชะเอมไม่ได้รู้สึกชอบพี่ไบรอันแบบคนรัก"(พี่เข้าใจ แต่พี่ก็คงขัดความคิดของพ่อกับแม่พี่ไม่ได้เหมือนกัน)ตึดๆ เสียงข้อความแจ้งเตือนส่งเสียงแทรกดังขึ้น"เอาไว้พวกเราค่อยคุยกันอีกทีนะคะ ชะเอมขอตัวทำรายงานก่อนนะคะ มีส่งวันพรุ่งนี้ค่ะ"(ครับ ฝันดีนะ)"เช่นกันนะคะพี่ไบรอัน"ข้อความที่ส่งเข้ามาเมื่อกี้ก็คือพี่พายุพายุ : ทำอะไรอยู่นอนหรือยังฉันจึงกดพิมพ์ส่งข้อความตอบกลับไปชะเอม : กำลังทำรายงานค่ะพายุ : ตอนนี้ฉันอยู่ที่ร้านแล้วชะเอม : อ๋อค่ะ งั้นหนูขอทำรายงานก่อนนะคะ ต้องส่งวันพรุ่งนี้ค่ะเมื่อพิมพ์ส่งข้อความไปเสร็จฉ
"วันพรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมง" เขารีบถามเธอว่าเธอเลิกเรียนกี่โมงโดยที่รอบข้างก็ยังคงมีเสียงเพลงดังๆเปิดอยู่"พี่จะถามทำไม ก็เลิกเหมือนทุกๆวันนั่นแหละ" ใบหน้าสวยยู่ขึ้นเล็กน้อยเมื่อต้องมาตอบคำถามอะไรก็ไม่รู้แล้วไหนจะยังเสียงเพลงที่เปิดดังๆนั่นอีก"กี่โมง?" เขาถามย้ำอีกครั้งเพราะยังไม่ได้คำตอบ"สี่โมงเย็นค่ะ""พรุ่งนี้มาที่ร้านของฉันได้มั้ย มีเรื่องที่อยากคุยด้วย""เรื่องอะไรคะ พี่พูดตอนนี้ได้เลยนะ""ฉันจะคุยกับเธอแบบเจอหน้าในวันพรุ่งนี้เท่านั้น!""เฮ้ออ! ให้ไปหากี่โมงกันคะ""กลับห้องอาบน้ำเสร็จก็มาเลยก็ได้ คิดถึง อยากเจอ""งั้นขอสักสามทุ่มก็แล้วกันค่ะ เหมือนพี่รู้เลยว่าพรุ่งนี้พี่แชมเปญจะไม่อยู่ห้อง""หึ งั้นค้างคอนโดฉันนะ คิดถึงอยากนอนกอด""เอาไว้ดูก่อนก็แล้วกันค่ะ""หึ งั้นฉันไปทำงานก่อนนะ เธอก็นอนได้แล้ว อย่านอนดึก ตั้งใจเรียนด้วยนะ พรุ่งนี้เจอกัน""ค่ะ พี่พายุตั้งใจทำงานนะคะ หนูขอไปนอนก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายแย่เลย พี่พายุ..""ว่าไง หืม""พี่จริงจังกับหนูจริงๆใช่มั้ย" ร่างเล็กเอ่ยปากถามออกไปยังชายหนุ่ม ว่าเขานั้นจริงจังกับเธอจริงๆใช่ไหม ไม่ได้หลอกคบกันไปวันๆใช่ไหม"ทำไมถามแบบนั้น..ก
ทีแรกลินดาก็ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมแต่พอได้เห็นแววตาของพายุเข้า หญิงสาวก็เริ่มตอบตกลงที่จะกลับไปก่อนในทันที“มีเรื่องอะไรเหรอลูก” พายุพาคุณแม่ของเขาขึ้นลิฟท์เดินขึ้นมายังห้องทำงานของเขา แม่เอ่ยถามลูกทันทีเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องทำงาน“คุณแม่คงสงสัยใช่มั้ยครับว่าทำไมถึงได้เจอชะเอมที่บริษัทของเรา” ทั้งคู่เดินไปนั่งยังเก้าอี้รับแขกมุมห้อง พายุเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน เขาต้องการที่จะบอกเรื่องของเขากับชะเอมให้คุณแม่ได้รับรู้ เขาจะไม่ยอมเสียเธอไปโดยเด็ดขาด“ใช่ แม่สงสัยอยู่” แม่มองไปยังลูกชายคนโตเพื่อรอฟังคำตอบจากปากของพายุ“ผมจะบอกกับคุณแม่ครับ ผมกับชะเอม พวกเรารักกัน คบกันมาได้ตั้งแต่ตอนที่น้องยังอยู่ปี2 จน ตอนนี้เธอใกล้จะเรียนจบแล้ว”“จะ จริงเหรอ! ทำไมเราไม่เห็นจะบอกแม่เลย” ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อได้ยินคำสารภาพจากปากของลูกชายคนโตเป็นอย่างที่เธอได้คิดเอาไว้นั่นแหละ นี่ลูกชายของเธอคบอยู่กับหนูชะเอมแล้วอย่างนั้นเหรอ เด็กพวกนี้เนี่ยนะแอบซุ่มเงียบไม่ยอมบอกเธอเลยนะ“ผมกลัวว่าคุณแม่จะเข้ามาวุ่นวายกับพวกเรายังไงละครับ แล้วอีกอย่างน้องก็ขอผมเอาไว้ว่าเรียนจบค่อยบอกทั้งสองฝ่าย เธออยากที่จะลองใช้ชีวิตศึกษาด
“พายุ! หนูชะเอมนี่~” หญิงวัยกลางคนเรียกชื่อลูกชายตัวเองก่อนที่จะหลุบตามองไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างกายลูกชายของเขา ดวงตากลมสวยเบิกตากว้างขึ้นด้วยความดีใจเธอจำได้ทันทีว่าหญิงสาวตรงหน้าคือใคร“คุณแม่ สวัสดีค่ะ” ชะเอมยิ้มออกมาด้วยความดีใจเช่นกันที่วันนี้ได้เจอกับคุณแม่ของผู้ชายที่เธอรักและท่านก็ใจดีกับเธอเป็นอย่างมาก เธอรีบยกมือขึ้นไหว้ไปยังคุณแม่ของพี่พายุ“หนูชะเอมคิดถึงจังเลยลูก พวกเราไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้วเนี่ย เป็นยังไงบ้างหนูสบายดีนะ” แม่พายุรีบเดินเอามาโอบกอดร่างกายของเด็กสาวเอาไว้ด้วยความคิดถึง พวกเขาไม่ได้เจอกันหลายปีจึงเริ่มถามไถ่กันเป็นเรื่องธรรมดา“ชะเอมสบายดีค่ะคุณแม่ ช่วงนี้ฝึกงานอยู่ค่ะใกล้เรียนจบแล้วน่ะค่ะ” ชะเอมตอบไปตามความเป็นจริงช่วงนี้เธอสบายมากอีกทั้งยังมีความสุขดี ชีวิตดี ความรักดี ครอบครัวการทำงานดีหมดทุกอย่าง“แล้วนี่ทำไมหนูถึงมาอยู่ที่บริษัทแม่ล่ะ?” แม่พายุถามเธอถึงเรื่องที่ยังคงสงสัยว่าทำไมถึงได้เห็นชะเอมที่บริษัทของเธอ เด็กสาวคนนี้เข้ามาทำอะไรที่บริษัทแห่งนี้กันนะ“เอ่อคือ” ชะเอมที่ไม่กล้าตอบคำถามก็ทำได้เพียงอ้ำๆ อึ้งๆอยู่แบบนั้นและดีที่พี่พายุเรียกความสนใจคุณแม
“รู้จักค่ะ บริษัทของลินดาส่งไวน์ให้กับทางร้านของคุณพายุค่ะคุณแม่” ลินดาหันหน้าไปบอกคุณแม่พายุด้วยใบหน้าที่ดูเขินอายเล็กน้อย“อ่อแบบนี้นี่เอง ไปกินอาหารเย็นกันเถอะเด็กๆ” แม่พายุพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้และลุกขึ้นยืนบอกกับหนุ่มสาวทั้งคู่ให้ไปกินอาหารเย็นกันได้แล้วเพราะตอนนี้แม่บ้านได้จัดโต๊ะเสร็จเป็นที่เรียบร้อย“แล้วคุณพ่อไม่อยู่เหรอครับ” เมื่อเดินมาถึงยังโต๊ะรับประทานอาหาร พายุเลือกที่จะนั่งฝั่งตรงข้ามกับลินดา เขาถามหาผู้เป็นพ่อไม่แน่ใจว่าอยู่ข้างบนห้องหรือออกไปข้างนอก“วันนี้คุณพ่อเขามีนัดกับเพื่อนเก่าน่ะลูกออกไปทานอาหารกันข้างนอก” แม่พายุตอบให้ลูกชายได้หายสงสัยว่าคุณพ่อของเขาไปไหนกันแน่ เธอหันไปบอกกับลินดาให้นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเธอ“นั่งเลยนะหนูลินดา”“ขอบคุณค่ะคุณแม่” ลินดายิ้มรับและค่อยๆลากเก้าอี้ออกมาเล็กน้อยและนั่งลงที่เก้าอี้อย่างเรียบร้อย“แม่ก็ลืมไปเลยว่าที่บ้านหนูผลิตไวน์ส่งออกทั้งในและต่างประเทศ” แม่พายุเริ่มชวนลินดาพูดคุยอีกครั้ง เพราะทั้งคู่ ทั้งลินดากับพายุต่างคนต่างเงียบกันเกินไป“ใช่ค่ะคุณแม่ว่าแต่คุณพายุชอบกินอะไรเหรอคะ” ลินดาเมื่อได้โอกาสทำความรู้จักก็เริ่มถามพายุให้มา
หญิงสาวตรงหน้าลนลานรีบขอโทษไปยังชายหนุ่มเจ้าของผับทันที ถ้าเผลอพูดอะไรผิดไปก็กลัวว่าเขาจะยกเลิกไวน์จากทางบริษัทเธอ“….” พายุยังคงทำท่าทีไม่พอใจเธอจนหญิงสาวคนดังกล่าวต้องพูดออกมาอีกครั้ง รีบพูดและรีบออกไปจากตรงนี้คงจะดีที่สุดแล้วในตอนนี้“เรื่องไวน์ตัวใหม่เชิญทางคุณเลือกและตัดสินใจได้เลยนะคะว่าต้องการตัวไหนจากทางเรา นี่เป็นนามบัตรของฉันค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ พี่ไปก่อนนะคะคนสวย” ร่างบางพูดบอกเจ้าของผับพร้อมทั้งหยิบนามบัตรของเธอเอาออกมาจากกระเป๋าสะพายใบสวยแล้ววางลงบนโต๊ะทำงานของเขา เธอยิ้มแย้มไม่ลืมที่จะทักทายไปยังชะเอมก่อนที่จะเดินออกไปอีกด้วย“สวัสดีค่ะ” ชะเอมยกมือขึ้นไหว้ผู้หญิงคนนั้นเพราะดูจากใบหน้าแล้วเธอคงจะอายุเยอะกว่าเธอแน่ เมื่อเธอคนนั้นได้เดินออกไปจากห้องทำงานของพายุแล้ว ชะเอมก็ได้เดินเข้าไปหาพายุที่ซึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทำงานตัวโปรด“ใครเหรอคะ สวยมากเลย” คนตัวเล็กยิ้มถามชายหนุ่มตรงหน้าว่าเธอคนนั้นคือใคร ดวงตากลมโตมองไปยังขวดไวน์บนโต๊ะที่วางเอาไว้เยอะแยะจนเต็มไปหมดแต่ว่าก็ต้องยอมรับเลยนะว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้เธอสวยมาก“เจ้าของบริษัทที่ฉันซื้อไวน์จากเขาน่ะ เธออย่าไปถือสาคำพูด
“พวกเรายินดีกับพี่ทั้งสองคนด้วยนะคะ” ฉันกับพี่เชอรีนเดินมาถึงยังตรงที่พี่ไบรอันยืนอยู่กับทางเพื่อนๆของเขา มองไปรอบๆก็ไม่ยักจะเห็นพี่แชมเปญเลย“ขอบคุณครับน้องชะเอม น้องเชอรีน” พี่ไบรอันยิ้มรับและกล่าวคำขอบคุณพวกเราสองพี่น้องตอนนี้พี่เขาถือว่าเป็นพี่เขยของพวกฉันแล้วมั้ยนะ“แล้วนี่พี่แชมเปญไปไหนแล้วคะเนี่ย” ฉันถามหาพี่สาวของตัวเองเพราะไม่รู้จริงๆว่าเธอนั้นหายไปไหนทั้งๆที่วันนี้เป็นงานหมั้นของเธอเองแท้ๆ“น่าจะหนีกลับไปคอนโดแล้วล่ะแต่ไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวพี่จะตามไปจัดการให้เข็ดหลาบ” เขาชูโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมา ไบรอันรู้ว่าแชมเปญกลับไปหลบซ่อนตัวยังคอนโดของเธอเป็นที่เรียบร้อยและถามว่าเขารู้ได้อย่างไรนะเหรอก็เพราะพี่ไบรอันติดจีพีเอสเอาไว้ที่โทรศัพท์มือถือของพี่แชมเปญแล้วยังไงล่ะ“ช่วยเบามือกับพี่สาวของพวกเราด้วยนะคะพี่เขย ฮ่าๆ” ฉันพูดติดตลกบอกพี่ไบรอันให้ช่วยถนอมพี่แชมเปญของพวกเรา“ขอคิดดูก่อนแล้วกันนะ งั้นพี่ไปจัดการกับพี่สาวของพวกเราก่อนแล้วกัน เอาไว้เจอกันนะ พี่ไปก่อน” ไบรอันบอกลาเพื่อนรวมไปถึงพวกฉันสองพี่น้องที่ยืนอยู่ตรงนั้น ฉันคิดว่าพี่เขาคงมูฟออนจากฉันได้แล้วแหละขอให้พี่ไบรอันกับพ
“ก็ได้อยู่ค่ะแต่พี่ห้ามพูดอีกนะไม่งั้นไม่ทำให้” คนตัวเล็กที่อยู่บนตักของชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เขาจะถามอะไรนักหนาไม่พูดก็แปลว่าจะทำให้ไง“ครับ ปิดปากฉันด้วยอะไรดีน้า” คำตอบของเธอทำให้เขาพอใจ ชายหนุ่มลูบไล้ไปตามเรือนร่างบอบบางพลางส่งสายตาแทะโลมร่างกายเธอไปพร้อมๆกัน“พี่จะทำอะไร!!” คนตัวเล็กนั่งแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกเมื่อโดนเขาลูบคลำเนื้อตัวอย่างถือวิสาสะ“ปิดปากฉันด้วย..นม..ของเธอไง นะ~” พายุใช้มือหนาค่อยๆเลื่อนชุดเดรสเกาะอกสีเทาของเธอดึงลงมากองเอาไว้ที่หน้าท้องแบนราบ มือหนารีบแกะแผ่นปิดจุกทั้งสองข้างออกพร้อมกับส่งฝ่ามือหนาเข้าบีบขยำหน้าอกอวบ“ไม่เอา! เดี๋ยวมีใครเข้ามาเห็น อะ อ๊ะ พี่พายุ อื้อ~” ร่างบางรีบแกะมือของเขาออกเพราะกลัวว่าอาจมีใครเข้ามาเห็นเข้า เธอดึงชุดให้เลื่อนขึ้นมาปกปิดเหมือนเดิมแต่ก็โดนพายุดึงกระชากกลับลงไปอีกและโน้มตัวลงไปดูดเลียหัวนมจนเธอส่งเสียงครางออกมา“แค่แปบเดียวฉันหิว!” พายุจับมือทั้งสองข้างของชะเอมเอาไว้ด้วยเพียงมือข้างเดียวของเขาส่วนมืออีกข้างผลักดันหลังเธอให้แอ่นเข้าหาริมฝีปากเขา ความเสียวที่ได้รับทำเธอแหงนใบหน้าหลับตาพริ้มชายหนุ่มเกร็งปลายลิ้นสากต
“ไม่เอานะคะ แชมเปญไม่ชอบอิตานั่น แชมเปญไม่อยากหมั้น!” คราวนี้ได้ยินชัดเต็มสองรูหูเลย ทำไมมันกลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้ เธอยังไม่มีโอกาสที่จะเข้าไปพูดคุยกับพ่อแม่ของเธอเลยด้วยซ้ำเรื่องที่ไม่อยากให้น้องๆรวมไปถึงตัวเธอเองด้วยต้องไปหมั้นกับทางไบรอัน(ทางบ้านไบรอันเขาเลือกหนูนะลูกแล้วจะให้พ่อกับแม่ปฏิเสธเขาได้ยังไง)“เดี๋ยวหนูจะไปคุยกับนายนั่นเองค่ะพ่อ แค่นี้ก่อนนะคะ”ผับ Storm Night22.00 นหญิงสาวที่แต่งตัวด้วยชุดเดรสเกาะอกสีแดงตัวสั้นหยิบยกแก้วเหล้าราคาแพงยกขึ้นมาดื่มไม่หยุด เธอเริ่มเมาเพราะมีเรื่องให้คิดหนักและกำลังกลุ้มใจที่ต้องหมั้นกับคนที่ไม่ได้รัก คนที่เธอไม่อยากให้ใจ คนที่คอยคิดแต่จะเอาเปรียบเธอ“ชะเอมม~ พี่จะทำยังดี พี่ไม่อยากหมั้นกับไอ้บ้านั่น” ร่างบางวางแก้วเหล้าลงกับโต๊ะพูดกับน้องสาวว่าตัวเธอเองจะทำยังไงดีคิดยังไงก็คิดไม่ออกจึงได้ใช้เหล้าเป็นตัวแก้ปัญหาซะเลย“พี่ไบรอันเขาก็ดูโอเคอยู่นี่คะทำไมพี่ถึงไม่ลองเปิดใจชอบเขาดูก่อน” คนน้องบีบมือให้กำลังพี่สาวคนโตเธออยากให้พี่เธอลองเปิดใจให้กับพี่ไบรอันดูในเมื่อทั้งสองก็มีอะไรกันไปแล้วแต่ทำไมพี่สาวเธอถึงไม่ชอบพี่ไบรอันกันนะ อยากรู้แต่ไม่อยา
“ครับ ผมจะรอฟังข่าวดีจากทางคุณและนี่เป็นนามบัตรของผมครับ ผมกับคุณดูเหมือนว่าอาจจะได้เกี่ยวดองกันในอนาคตนี้นะครับ หึ!” พายุลุกขึ้นยืนแล้วหยิบนามบัตรของเขานำมันออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทแล้วยื่นให้ไบรอันไบรอันรับนามบัตรของพายุมาไว้ในเมื่อฟังจากที่เขาพูดเมื่อสักครู่เขาคงเดาทางถูกซินะว่าเขาจะจัดการอย่างไรต่อไปกับเรื่องนี้“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” พายุพูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้องทำงานไบรอันทันทีภารกิจในวันนี้หมดเพียงเท่านี้ที่เหลือให้มันเป็นหน้าที่ของไบรอันก็แล้วกันส่วนเขามีหน้าที่รอดูว่าไบรอันจะจัดการได้หรือไม่ ถ้าไม่สำเร็จก็คงต้องเป็นเขานี่แหละที่จะเดินเข้าไปพบคุณพ่อคุณแม่ของชะเอมและเมื่อพายุได้เดินออกไปจากห้องนี้แล้ว ไบรอันก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดต่อสายโทรออกหาผู้เป็นพ่อทันที ไม่นานปลายสายก็รับ“พ่อครับผมมีเรื่องอยากคุยด้วยครับ”“ครับ..คือผมอยากเลือกผู้หญิงที่ผมอยากจะหมั้นด้วยตัวของผมเองครับและคนๆนั้นก็คือ....แชมเปญ ผมกับเธอพวกเรารักกันครับ”มหาลัย CHวันนี้เชอรีนพี่สาวของชะเอมบอกว่าจะมารับเธอถึงที่มหาลัยนานๆที่จะมีเรื่องดีๆแบบนี้นะเพราะโดยปกติแล้วพี่เชอรีนแทบจะไม่เคย
"ฉันเนี่ยนะมีคนอื่นเธอหรือเปล่า" พายุใช้นิ้วชี้ ชี้เข้าหาตัวเองว่าเขาเนี่ยนะที่จะมีคนอื่นเป็นเธอมากกว่ามั้ยก็เธอทั้งสวยทั้งฮอตขนาดไอ้ฝรั่งนั่นยังชอบเธอเลย"ไม่ใช่หนูแน่!!" ชะเอมรีบปฏิเสธเธอเป็นคนรักจริงถ้าคบใครก็จะคบแค่ทีละคน“เอาเถอะถ้าเธอยังไม่อยากให้ฉันบอกใครก็ไม่เป็นไรส่วนเรื่องหมั้นฉันจะเป็นคนจัดการเอง” เขาพยักหน้ารับรู้ในความแน่วแน่ของหญิงสาวร่างเล็กพร้อมทั้งบอกเธอไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องหมั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน“จัดการยังไงของพี่~” คนน้องยังคงสงสัยว่าเขาจะจัดการยังไง“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่ารู้เลย” เขาไม่อยากบอกเธอว่าเขาจะจัดการยังไง“ใครเด็ก!! หนูอยู่ปี2แล้วนะอายุยี่สิบปีแล้วด้วย!” เธอที่โดนกล่าวหาว่ายังเป็นเด็กรีบโต้แย้งเขากลับไปทันที“ยังไงก็เด็กกว่าฉันอยู่ดี” จ้าพ่อคนแก่“ชิ..คนแก่ หนูไปอาบน้ำดีกว่าถอยไปหน่อยค่ะ” ชะเอมเลือกที่จะไปอาบน้ำดีกว่าต้องมานั่งทะเลาะกับเขาแบบนี้ ร่างบางบอกให้คนพี่ถอยหนี เธอจะลงทางฝั่งที่ถนัดซึ่งก็คือทางฝั่งที่พายุนอนอยู่มือเรียวยังคงจับผ้าห่มที่ใช้ห่อกายเอาไว้แน่นเตรียมที่จะก้าวเท้าลงจากที่นอนแต่ยังไม่ทันที่จะลงก็โดนคนตัวโตอุ้มเธอให้ลอยขึ้น