บทที่ 10 ห่วงฝันอันโหดร้าย

ภาพขบวนเกี้ยวสีแดงขบวนใหญ่เคลื่อนที่เข้ามาในสวรรค์ชั้นฟ้า หญิงสาวสวมผ้าคลุมหน้าสีแดงและสวมชุดแต่งงานสีแดง

'เชิญเจ้าสาวขึ้นเกี้ยว' เซียนหญิงผู้หนึ่งกล่าวขึ้น นางไม่รู้จักมาก่อน นางก้าวช้าช้า ยามก้าวขาขึ้นบนเกี้ยวนางเห็นชายหนุ่มผมสีดำยาวสลวยสวมชุดสีแดงคล้ายกับนาง เขายืนอยู่ข้างหน้าเกี้ยวแต่เพียงเพราะผ้าคลุมสีแดงจึงไม่เห็นว่าเขาเป็นผู้ใด นางนั่งหลังตรงอยู่ภายในเกี้ยวโดยมีจื่อจิงนั่งอยู่ด้วย ระหว่างที่นั่งอยู่ด้านในได้พักใหญ่ข้างนอกก็มีเสียงคล้ายอาวุธกระทบกัน เกี้ยวนางถูกยกลงกระแทกลงพื้นอย่างแรง เสียงอาวุธกระทบกันดังมาตลอดทาง จนกระทั่ง...

'ท่านจอมมาร!' เสียงใครคนหนึ่งตะโกนขึ้น นางไม่รอช้าก้าวออกจากเกี้ยว นางเห็นชายหนุ่มในชุดสีแดงแผ่นหลังคุ้นเคยที่นางพบเห็นมาตลอดช่วงหลายวันมานี้ ร่างหนาล้มลงกับพื้นเลือดสีแดงสดค่อยๆหลั่งไหลย้อมเป็นสีแดงเข้ากับชุด ก่อนที่ทัพสวรรค์และชายหนุ่มเกศาขาวจะเข้ามาต้านทัพศัตรูให้ถอยหลังไป ชายในชุดแดงลุกขึ้นอย่างห้าวหาญยังคงกวัดไกวกระบี่กับชายชุดดำอีกคนลากออกไปให้ไกลจากเกี้ยวและส่งยิ้มมาทางนาง สองขาของนางวิ่งตามเขาออกไป

'ไม่ต้องตามข้ามา รักษาตัวเองให้ดี เฮือก' เขากระอักเลือดมาแต่ยังคงกวัดไกวดาบกับชายชุดดำอย่างไม่ลดละ จนกระทั่ง.. กระบี่ของชายชุดดำคนนั้นปักลงไปกลางอกเขา ร่างหนาล้มลงทันทีเลือดหลั่งไหลอาบหยดลู่ลงสู่พสุธา นางรีบวิ่งไปกอดร่างเขาเอาไว้ ไม่สนแม้คำทัดทานของพี่ชายตนเอง ร่างบางประคองเขาไว้ในอ้อมอก ใบหน้านางยังคงเรียบนิ่งมีเพียงธารน้ำสีใสที่ไหลออกมาจากตา ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองไปที่ชายหนุ่มชุดดำผู้นั้น

'ข้าบอกว่าไม่ต้องตามข้ามาได้ยินไหม' นางดึงดาบที่ปักอกเขาออก ชายชุดดำแค่นยิ้ม เรียกกระบี่กลับเข้าสู่มือตนเอง

'เงียบ!' นางตวาดเขาและรวบร่างหนาไว้ในอ้อมกอดเพียงแค่นางจ้องไปที่ชายชุดดำผู้นั้นราวกับมีลูกดอกนับพันเล่มพุ่งเข้ามาชนเกราะพยัคฆ์เมฆาแผ่รัศมีสีดำออกมา 

'ท่านเซียนหญิงร้ายกาจไม่เบา ' ชายหนุ่มในชุดดำเค้นเสียงกล่าวออกมา

'ข้าไม่เป็นไร โถ่ๆห่วงพระสวามีดอกรึ'ฝ่ามืออบอุ่นลูบแก้มนาง

'เงียบ!' นางตวาดเขาอีกรอบ เวลาเล่นไม่รู้จักเล่น เวลาจริงจังก็ยังจะทำเป็นเล่นไป

'หุบเขาสูงตระหง่านเพียงลำพัง ภาพเซียนสาวประดุจดั่งประติมา

พานพบเจอเพื่อบรรจบวาสนา  วอนไพรีส่งอัปสราคืนสวงสวรรค์

อนึ่งนั้นเข้าจิตมารลิ้มรสรัก   อนึ่งเฝ้าฝักใฝ่หวังเป็นเซียน

เฝ้าหมั่นเพียรบำเพ็ญตบะ   ร้อยหมื่นพันชาติภพจวบสิ้นอสงไขย

ขอเป็นตำนานเคียงใจหฤทัย ขอให้เป็นเรื่องเล่าสู่สัมปรายภพ

ขอบรรจบเรื่องราวแปดเปื้อนทรหด ขอจงจดจำข้าชั่วชีวี' เขายังคงลูบใบหน้าอันงดงามจนกระทั่งบัดนี้เขาก็ยังไม่อาจได้มองเห็นดวงตาของนาง แววตางดงามคู่นั้นมองมาที่เขาเป็นเช่นไร มือหนากำลังกระตุกผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวให้หลุดออกเผื่อเชยชมใบหน้างดงามนั้นสักครั้งก่อนสิ้นลมหายใจ นางกลับกุมมือเขาไว้

'ท่านจะทำเช่นนั้นได้ก็ต่อเมื่อดื่มเหล้ามงคล คำนับฟ้าดิน และเข้าห้องหอพร้อมข้าเท่านั้น' เขายังคงยิ้มให้นางอยู่ สองมือของนางมีแต่เลือดเต็มไปหมด ร่างกายของเขาเริ่มขาวซีดขึ้นเรื่อยๆ 

'ข้าจะไปรอเจ้าในสัมปรายภพ[1]' ร่างของเขาเริ่มสลายกลายเป็นผุยผง... 

'ไม่! หวังเยี่ยน!!!' เสียงเซียนสาวกรีดร้องลั่น ร่างบางผวาตื่นขึ้นมาจากฝันอันโหดร้าย 

จื่อจิงเขย่าตัวนางมานานแล้วแต่นางกลับมิตื่นสักที 

'ฝันร้ายหรือเพคะ' หญิงสาวปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มใบหน้าไปหมด

'ข้าจะไปหาหวังเยี่ยน เดี๋ยวนี้!' นางออกคำสั่งและไม่ตอบคำถามอะไรกับจื่อจิง โชคดีที่จื่อจิงสั่งหลิงหลิวเหว่ยไว้แล้วว่าท่านเซียนหญิงเฟิงจางจิ้งต้องการเข้าพบจอมมารเร่งด่วน นี่ขนาดทั้งฝันร้ายแล้วยิ่งฝันถึงจอมมารด้วย บัดนี้ท่านเซียนหญิงมิน่าเข้าใกล้แม้แต่จั้ง[2]เดียว นางกลับเข้าไปอาบน้ำผลัดหน้าตาแต่งผมและสวมผ้าแพรขาวปิดตาไว้ วันนี้นางทำทุกอย่างเร่งด่วนกว่าทุกวัน จิตใจดูกระวนกระวายไม่สมกับเป็นเทพเซียนในชุดขาวคนเดิมเลยแม้แต่น้อย

ร่างงามระหงก้าวขึ้นเกี้ยวอารมณ์ขุ่น พาลเอาหลิงหลิวเหว่ยกับจื่อจิงขนลุกไปพร้อมๆกัน

'ท่านเฟิงจางจิ้งเซียนเป็นอะไรหรือ' หลิงหลิวเหว่ยสะกิดจื่อจิงกระซิบเสียงเบาที่สุดพอให้ได้ยินกันสองคน

'ดูเหมือนจะห่วงจอมมารมาก' 

'ห่วงรึ ? มิใช่ว่าเจ้าไปพูดใส่สีตีไข่ให้ท่านเซียนโกรธกริ้วจอมมารจนต้องโร่เข้ามาคุยกับจอมมารให้รู้เรื่องดอกรึ' 

'ปากเจ้านี่นะ! ข้าพูดจริง นางเป็นเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อคืนตอน อีกทั้งท่านเซียนยังฝันร้ายเรียกชื่อจอมมารเสียงดังเชียว' 

'เงียบ!' กริบ สิ้นเสียงของเฟิงจางจิ้ง บรรยากาศโดยก็ตึงเครียดไปหมด เงียบเป็นเป่าสาก ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ เฟิงจางจิ้งได้ยินทั้งหมดที่ทั้งสองคุยกัน วันนี้อารมณ์นางไม่คงที่และไม่สบอารมณ์อย่างมาก อย่างไรกันถึงเรียกว่าเป็นห่วง 

แม้ความฝันจะเป็นเพียงแค่ความฝันแต่เสมือนจริงเช่นนั้นจะให้นางไม่หวั่นใจได้อย่างไร

คงมิใช่เป็นห่วงเขา ข้าเพียงแต่คิดว่าหากเขาตายจากไปพี่ชายของนาง โลกใบนี้ รวมถึงเหล่าจอมมารน้อยใหญ่คงถึงกัลปาวสาน 

ใช่! นางไม่ได้เป็นห่วงเขาสักนิด นางเป็นเทพเซียนจะมีความรู้สึกเช่นนั้นอยู่ได้อย่างไร ทุกอย่างที่นางทำเพื่อความผาสุกของทั้งสามโลก ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น

ทุกสิ่งที่คิดก่อนหน้านี้อันตรธานหายไปโดยพลัน 

สีหน้าโกรธจัดของเซียนหญิงมองไปที่ร่างกำยำของชายหนุ่มเกศาดำที่ยังหลับตาปิดสนิทนอนอยู่บนเตียงไม้แกะสลัก มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาวางหัวลงบนฝ่ามือตั้งฉากขนานกับเตียงส่วนมืออีกข้างก็กุมแผลไว้ที่ข้างเอว นางย่างก้าวอย่างช้าช้า อังมือลงบนหน้าผากมนของจอมมารหนุ่ม สัมผัสได้ถึงความร้อนระอุซึ่งน่าจะมาจากพิษไข้ นางไม่พูดพร่ำอะไร ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆจอมมารคอยดูอาการจอมมาร ในใจนึกอยากจะตำหนิติเตียนนัก ทำไมถึงต้องหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บตัวเช่นนี้ น่าตีซ้ำสักทีสองทีจริงๆ

'ยังมีพิษไข้อยู่ให้เขากินยาหรือยัง' ดวงตาโฉบเฉี่ยวฉายแววไม่พอใจทะลุผ้าแพรขาวหันไปคาดคั้นกับหลิงหลิวเหว่ย ทั้งๆที่อากาศวันนี้เย็นดีแท้ๆ ใยถึงรู้สึกร้อนอบอ้าวจนเหงื่อแตกพลักเช่นนี้ 

จื่อจิงหันไปสบตากับหลิงหลิวเหว่ยเลิกลั่ก ที่แท้ท่านเซียนท่านนี้เวลาโกรธหรือไม่พอใจกลับน่าเกรงกลัวไม่แพ้กับจอมมารเลยทีเดียว ออกจะน่ากลัวมากกว่าจอมมารด้วยซ้ำ

'หลังจากทำแผลท่านจอมมารก็มิได้รับยาเพียงแต่ขอนอนพักขอรับ'

'ใช้ไม่ได้! ไปตามแพทย์หลวงมาหาข้า' นางออกคำสั่งไร้ซึ้งความหยั่งคิดหรือปราณี หลิงหลิวเหว่ยปาดเหงื่อลวกๆแล้วทำตามรับสั่งรีบวิ่งแจ้นออกไปทันที แต่เหมือนว่าเขาจะนำหมอหลวงมาซวยโดนท่านเซียนหญิงตำหนิแต่ยังดีที่ได้รับเทียบยาใหม่จากท่านเซียนหญิงด้วย หน้าเจื่อนกันเป็นแทบๆ 

'อืม..เสียงดังอะไรกัน' ดวงตาของจอมมารค่อยๆเบิกกว้างกระพริบตาถี่ๆปรับรับแสง ครั้นลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าเทพธิดาตนเฝ้าคะนึงหาอยู่ทุกคืนวัน หรือนี้ยังไปเพียงความฝัน?

'ทำไมไม่กินยา'

'พิษไข้ขึ้นแล้ว' ราวกับว่าเขาตกอยู่ในห้วงฝันอีกครั้ง สีหน้าและแววตาของนางดูเป็นห่วงเขามาก เขาดูออก แม้ยังไม่เห็นดวงตางดงามแต่ก็รู้ว่านางมองเขาเช่นไร นางกำลังไม่พอใจ ริมฝีปากได้รูปบ่นเขาไม่หยุด.. 

แปะ 

จอมมารเอื้อมไปสัมผัสแก้มร่างบางตรงหน้า 

'ท่านล่วงเกินข้า' นางพูดกับเขาเบาๆแล้วจับมือของเขาออกจากใบหน้าตนเอง ริมฝีปากได้รูปยังคงบ่นขมุบขมิบแต่คงเพราะพิษไข้ เขาถึงฟังไม่ได้ศัพท์จับไม่ได้ความ นางล้วงมือหายาเม็ดที่นางบดเองกับมือในแขนเสื้อ เม็ดยาสีโอรสอันทำมาจากเกร็ดมังกรผสมกับใบตังกุยและเห็ดหลินจือสวรรค์ สรรพคุณช่วยยับยั้งพิษไข้และสมานแผลได้ดี

'ท่านต้องกินยา' นางพูดแกมบังคับเขา เขาชั่งใจแต่ยังมิได้ตอบรับเพียงแต่มองนางนิ่งๆ

'ไม่กินได้ไหม' เขามองหน้านางราวกับสุนัขเชื่องๆกำลังอ้อนเจ้าของ เขาจับมือนางทาบกับแก้มของตนเอง 

'นะ' เปร่งเสียงอ้อนวอนสุดฤทธิ์ นางปรายตามองเขา แล้วสะบัดมือสิ้นความใยดี

'มา' นางยื่นยาให้แก่เขา

'ข้ามองดูอยู่ อย่าให้ข้าต้องลงมือเอง' นางพูดขู่เขาอีกประโยคหนึ่ง จอมมารจำใจกระเดือกเม็ดยาเท่าลูกประคำลงคอ เห็นสีหน้าจริงจังของเฟิงจางจิ้งแล้วไหนเลยจะกล้าขัด เขายังอยากเเต่งงานกับนางอยู่! 

แท้จริงเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมาย เขาไม่คิดว่านางจะมาดูแลถึงที่นี่ สั่งการแพทย์หลวงด้วยตนเอง นางดูห่วงเขามากจริงๆ

'เสี่ยวจิ้งข้าดีขึ้นแล้ว' หลังจากกลืนยาเม็ดเท่าลูกประคำลงคอก็กลายเป็นว่าเขาตื่นดีเสียแล้ว อยากพูดคุยสนทนากับนางมากกว่านอนเป็นผักแบบนี้

'เงียบแล้วนอนลง' 

'เสี่ยวจิ้ง แต่ว่าข้า..'

'นอน' นางไม่ฟังคำทัดทานของเขาเลยแม้แต่น้อยเอาแต่ตัดบทเขาอย่างเดียว เขาคงต้องยอมนอนสักตื่น หวังแต่ว่านางจะไม่ไปไหน เขาเอื้อมมือไปกุมมือของนางไว้ข้างแก้มอีกครั้งแล้วหลับตาพริ้มอมยิ้มอย่างเปี่ยมสุข นางหันหน้ามาเหมือนจะต่อว่าเขาอีกครั้ง แต่ทว่า..

'เยี่ยนเยี่ยนจะยอมนอนถ้าเสี่ยวจิ้งให้เยี่ยนเยี่ยนนอนแบบนี้' นางลอบถอนหายใจ ความดื้อรั้นเช่นนี้ คงต้องยอมเขาสักวันจะได้เลิกดื้อกับนางสักที

'เช่นนั้นก็หลับเถิด' หลังจากที่จอมมารหลับตาลงลมหายใจเริ่มสม่ำเสมอ นางก็ได้แต่มองเขาหน้าเขายามหลับไหล ความคิดตีกันมากมายถึงความรู้สึกที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ มิใช่นางไม่รู้ตัวเพียงแต่ยังรู้สึกว่าทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป

 เพียงไม่เกินสามก้านธูปโดยประมาณ แผลน่าจะสมานดี พิษไข้ก็น่าจะทุเลาลง นางมีเรื่องต้องพูดกับเขาสักหลายเรื่อง

'หลิงหลิวเหว่ย' หลิงหลิวเหว่ยสะดุ้งเฮือกราวกับมีไอเย็นล้อมรอบ หันไปยิ้มแห้งๆให้แก่เฟิงจางจิ้ง

 วันนี้ความซวยจะตกลงมาที่เขาอีกหรือ?

'ขอรับ' 

'ข้าต้องการใช้ห้องครัว ช่วยไปจัดการให้ที'

'ได้ขอรับท่านเซียนหญิง' หลิงหลิวเหว่ยหายไปสั่งการจัดเตรียมครัวอยู่พักใหญ่ เห็นเซียนหญิงนั่งดื่มชามองจอมมารอย่างไม่คลาดสายตาก็สบายใจ ดูเหมือนอารมท่านเซียนจะเย็นลงขึ้นมาก

'ห้องครัวพร้อมแล้วขอรับ'

'อืม' จื่อจิงยื่นมือคอยประคองเซียนหญิงไปที่ห้องครัว ก่อนจะกำชับหลิงหลิวเหว่อย่างเด็ดขาดว่า

'หากข้ายังไม่ออกมาก็ห้ามใครเข้ามาโดยเด็ดขาด' นางกำลังจะตุ๋นน้ำแกงไปให้จอมมารบำรุงเลือด ร่างกาย ว่าแล้วจึงปลดผ้าแพรขาวออกยังดีที่มีจื่อจิงคอยช่วยหาวัตถุดิบ ที่นี่มีวัตถุดิบแปลกตาเยอะแยะเต็มไปหมดแต่หากยังไม่รู้สรรพคุณของมัน ก็ไม่ควรไปแตะต้องแม้แต่นิดน้อย น้ำแกงฝีมือข้าถือว่าเลิศรสแต่ข้าก็ไม่เห็นว่าจะมีใครทนกินน้ำแกงของข้าได้หมดถ้วย เพราะน้ำแกงของข้าเปรียบเปรยได้ดังที่เขาพูดกันว่า 'ยาหม้อใหญ่'[3] ที่ไม่ใช่ใครๆก็กินกันได้หรือนิยมชมชอบกันได้ง่ายๆ..

ตู้มต้าม! โครมคราม!

'มีใครฝึกพลังอยู่หรือ' ปี้เฉียงเอ่ยถามวันนี้เขาตั้งใจเดินทางมาหาหลิงหลิวเหว่ยโม่เจิ้นจวิน เพราะถูกชะตามาหลายครั้งแล้ว อยากสู่ขอเข้าจวนเหลือเกิน โม่เจิ้นจวินคนนี้แม่ภายนอกจะเป็นเพียงบุรุษชายหุ่นอ้อนแอ้นคนหนึ่ง แต่เป็นเพราะหุ่นอ้อนแอ้นบอบบางน่าทะนุถนอมไม่แพ้สตรีเซียน เขาถึงสนใจนึกอยากจะสู่ขอเข้าจวน เขาไม่ใช่พวกชอบตัดแขนเสื้อแต่เพราะโม่เจิ้นจวินผู้นี้พิเศษกว่าใครที่เขาเคยเจอ

'แหะๆ ไม่มีอะไรหรอก ท่านเซียนประมุขหญิงกำลังตุ๋นน้ำแกงให้จอมมารน่ะ' หลิงหลิวเหว่ยได้แต่หัวเราะแห้งๆ ไม่อยากจะคิดเลยว่าหลังจากท่านเฟิงจางจิ้งออกมาแล้วสภาพห้องครัวจะเป็นเช่นไร 

'แสดงว่ากำลังจะมีข่าวดีเร็วๆนี้?' 

'ใช่ ว่าแต่ท่านมาหาข้าวันนี้มีกิจสำคัญกับข้าหรือจอมมาร'

'ไม่มี ข้าแค่อยากมาพูดคุยกับเจ้า' ปี้เฉียงยกมือเกาท้ายทอยแก้เก้อเขินพลางหยิบกระบี่ที่ตีด้วยเหล็กผลึกนิลให้กับหลิงหลิวเหว่ย เขาลงทุนตีเองกับมือรวมถึงออกแบบปลอกเก็บกระบี่เองอีกด้วย พู่อันนั้นที่ห้อยตรงด้ามกระบี่ก็ทำมาจากขนหงส์ของเขา ไม่ว่าหลิงหลิวเหว่ยจะไปที่ใด เขาก็จะรับรู้ได้ทันที

'ข้าตั้งใจนำกระบี่นี่มาให้เจ้า' หลิงหลิวเหว่ยขมวดคิ้วเข้มชนกัน 

เขาไม่รู้หรือไงว่า ข้าไม่ถนัดจับกระบี่? เรื่องต่อยตีก็มิใช่วิสัยเสียด้วย หรือเขากำลังจะบอกเป็นนัยๆว่าอยากต่อยตีกับข้า 

'ข้าไม่นิยมชมชอบจับกระบี่หรอกนะ' ปี้เฉียงพลันหน้าแดงให้กับประโยคสองแง่สองง่ามพลางจับมือของเขาขึ้นมา ลากนิ้วชี้ตนเองลงบนฝ่ามือนุ่มๆของหลิงหลิวเหว่ย ลากผ่านลายเส้นบนฝ่ามือแผ่วเบา 

'มือนุ่มจริงแสดงว่าไม่เคยจับกระบี่ แต่รับไว้เถอะข้าให้'

'นี่เจ้า!!!! ได้งั้นมาลองดูว่าข้าจะฟาดกระบี่ลงบนแขนเจ้าได้สักข้างไหม' ใบหน้าแดงระเรื่อ ชี้หน้าชายหนุ่มอีกคนที่แอบจับมือเมื่อครู่ รับกระบี่มาแล้วดึงออกจะฝักฟาดฟันชายหนุ่มต่อหน้าแต่ก็ถูกเขาป้องไว้ได้

 ปี้เฉียง! เจ้าจะสามหาวเกินไปแล้วนะ

จื่อจิงชะเง้อคอมองเซียนหญิงที่แลดูตั้งใจกับการทำอาหารมากอีกทั้งยังตุ๋นน้ำแกงให้จอมมารอีกแต่หากใครได้มาอยู่ตรงนี้คงหวาดเสียวไม่แพ้นาง ไฟลุกโขมงรอบที่เก้าของวันคงไม่ต้องพูดถึงเรื่องเทอาหารไหม้ทิ้งว่ากี่รอบเพราะนับไม่ถ้วนทีเดียวเชียว ส่วนเรื่องรสชาติ ไม่เอ่ยถึงคงจะดีเสียกว่า

'ท่านเซียนหญิงมิเคยเข้าครัวมาก่อนหรือ' นางตวัดสายตาดุๆมามองข้า

'เข้าออกบ่อย' แต่ล้วนทานไม่ค่อยได้... จื่อจิงมองถ้วยน้ำแกง ยากจะขาดเดาถึงรสชาติ 

'ยกออกไป' แค่กลิ่นที่โชยมาก็น่าพิศวง..

'เพคะ' ขอให้จอมมารยังรอดชีวิตถึงวันพรุ่งนี้ด้วยเถิด จื่อจิงภาวนา

เมื่อจัดการโรงครัวเรียบร้อย เฟิงจางจิ้งจึงหยิบผ้าแพรขาวมาสวมไว้เช่นเดิมแล้วเดินตามจื่อจิงออกไป..

จอมมารนอนหลับฝันถึงวันแต่งงานนองเลือดรอบที่สองของวันและนี่คือสาเหตุที่ทำให้เขาไม่อยากจะหลับตาฝันเลยทีเดียว หรือจะเป็นเพราะเรื่องราวในวันวานที่เขาประดาบกับเผ่ยอวิ๋นจวินตามมาหลอกหลอน เขาควรหรือมิควรกังวลเรื่องนี้.. 

ไม่นานเกินรอจื่อจิงยกสำรับอาหารมาวางไว้บนโต๊ะเล็กๆกลางห้อง เขาค่อยๆลุกขึ้นมองอาหารหน้าตาแปลกประหลาด..

'ข้าตุ๋นน้ำแกงไว้ให้ มากินสิ' เซียนหญิงในชุดขาวผายมือชวนพลางนั่งลงตรงข้ามฝั่งกับจอมมาร จอมมารไม่อิดออดยอมลุกตามมาแต่โดยดี

'เจ้าก็ทำอาหารเป็นด้วย?'

'ท่านลืมไปหรือเปล่าว่าข้าถือว่าเป็นแพทย์คนหนึ่ง ทำยาได้แล้วเหตุใดจะทำอาหารได้ไม่ดี' ยากับอาหารมีข้อแตกต่างที่ชัดเจน สำหรับยานั้นมิต้องคำนึงถึงรสชาติหากแต่ว่าคำนึงถึงเพียงสรรพคุณ ส่วนอาหารแม้จะมีขั้นตอนที่พิถีพิถันไม่แพ้การปรุงยาแต่คำนึกถึงรสชาติเป็นสำคัญ

'อืม..งั้นข้ากินแล้วนะ' เขาไม่พูดพร่ำมากมาย ยกน้ำแกงขึ้นซดทันที รสชาติขมปี๋จุกอยู่ในลำคอ นางกรีดยิ้มตรงมุมปาก 

รอยยิ้มนั้นหมายความว่าอย่างไร นางกำลังเย้ยข้าหรือไร คงได้แต่กลั้นใจกระเดือกลงคอ 

'นี่น้ำแกงอะไรหรือ'

'น้ำแกงดีงูน่ะ บำรุงร่างกายดีนัก ' รอยยิ้มอาบยาพิษชัดๆ ขมปานนี้ งั้นลองชิมซุปอันนั้นดูอาจช่วยได้ 

ชายหนุ่มใช้ช้อนตักซุปละเลียดชิม หวาน! หวานจัด นางใส่อะไรลงไป อ้อยทั้งสวนหรือไร

'แล้วซุปนี้'

'ไม่อร่อยหรือ ซุปผักรวมน่ะ' 

'แหะๆ อร่อย ไม่เคยกินอาหารที่ไหนอร่อยเท่าฝีมือเสี่ยวจิ้งมาก่อน' จำไว้เลยว่าหลังจากนี้ถ้าไม่จำเป็นจะไม่ให้นางเข้าครัวโดยเด็ดขาดแม้แต่ย่างก้าวเดียวก็ไม่มีวัน!

'เช่นนั้น ข้าจะทำให้เจ้ากินบ่อยๆ' เขาว่าเขาคงคิดผิดจริงๆที่มาแต่งงานกับเซียนในชุดขาวผู้นี้ หลังจากทนกินอาหารที่รสชาติหวานก็หวานเลย ขมก็ขมเลย เค็มก็เค็มเลยของนาง จึงมานั่งรับลมข้างนอก นั่งต่อกลอนกับนางอย่างเพลิดเพลินแต่กลอนแต่ละบรรทัดล้วนมีแต่เรื่องธรรมะบ้างอะไรบ้าง ออกจะน่าเบื่อเหลือเกิน

'หวังเยี่ยน' เสียงหวานเอ่ยเรียกเขา..

'ว่าอย่างไร'

'ทีนี้ท่านพร้อมจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ข้าฟังหรือยัง' 

'อืม ข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง' หวังเยี่ยนหวนนึกเรื่องราวที่เกิดในวันนั้น 

หลังจากที่เขากลับมาจากวังวสันต์วายุเป็นอันเรียบร้อย เดินกลับเข้าในแดนโลกันตร์ได้ไม่กี่ก้าว นายทหารที่ดูแลคุกฝั่งทิศตะวันตกก็โร่เข้ามารายงานว่ามีบุคคลปริศนาไม่ทราบที่มาบุกเข้ามาชิงตัวเผ่ยอวิ๋นออกมา หนำซ้ำโซ่ตรวนที่เขาเคยพันธนาการเผ่ยอวิ๋นเซียนยังหลุดออกอีก ที่มาที่ไปของผู้ที่บุกมาช่วยเผยอวิ๋นยังคลุมเครือ..

'เผ่ยอวิ๋นจวินคือคนที่ข้าสู้ด้วยในวันนั้น เขาเป็นนักโทษผู้มีสายเชื้อราชวงษ์ของจอมมารรุ่นก่อน ข้ากับเขาเรายังเคยเป็นสหายรักกัน ปีนั้นมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นและเขาถูกขังอยู่ที่นั่น เมื่อสองวันก่อนข้าไปยังที่ที่หนึ่งพอกลับมาที่วัง ทหารก็รายงานว่าเผ่ยอวิ๋นหลุดออกมาจากคุก ข้าจึงรีบไปตรวจสอบทันที มีคนมาช่วยเขาและข้าก็ได้ประกระบี่กับเขาที่นั่นจนบาดเจ็บกลับมาอย่างที่เจ้าเห็นนี่แหละ' เจ้ามารเล่าอย่างไม่สบอารมณ์นั้น วันนั้นเขาประมาทมากจริงๆ ไม่อย่างนั้นเขาคงรู้ตัวตัวการทั้งหมด

'ร้ายกาจขนาดนั้นเชียว' 

'ข้าเจ็บตัวไปหมดเลย รู้ไหมว่าข้านึกเจ้าคนแรก'

'นึกถึงข้าคนแรกแต่กลับไม่บอกกล่าวข้าแม้แต่น้อย' นางยังคงนึกน้อยใจอยู่เพียงเล็กน้อย รู้อยู่แก่ใจว่าเขาน่ะเก่งแต่อย่างไรก็ต้องห่วงตัวเองบ้าง

'เจ้ายินยอมมาดูแลข้า มีใจให้ข้าแล้วใช่หรือไม่' นางรินชาให้แก่จอมมาร นางยังคงยิ้มบางบางให้แก่จอมมารอยู่ นางไม่รู้จักความรู้สึกเหล่านั้น รักเป็นเช่นไร ชอบเป็นเช่นไร 

'ข้าย่อมไม่รู้สึกอะไร ข้าเป็นหมอ เห็นใครบาดเจ็บก็ย่อมช่วยเหลือทุกคน'แท้จริง นางกำลังโกหกเขา หากตอบว่าไม่รู้สึกอะไรเลยคงพูดได้ว่าเป็นการมุสา นางยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดเพียงได้ยินว่าเขาบาดเจ็บถึงได้กระวนกระวายใจอยากมาดูเขาให้เห็นกับตา ความรู้สึกแบบนี้ นางเพิ่งเคยเป็น นางไม่เคยได้ยุ่งเกี่ยวกับบุรุษคนใด ช่วงเวลาที่ผ่านมานางเพียงรู้ว่าตนเองต้องเดียวดาย ความเดียวดายไม่ทำให้นางเจ็บปวด นางเคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า รสรักแสนหอมหวานแต่ยามแปรเปลี่ยนเป็นพิษแสนเจ็บปวดสุดขั้วหัวใจ..

'ข้าชอบเจ้าด้วยใจจริง ได้โปรดมาเป็นมหาเทวีของข้าเถอะ' เขากุมมือของนางไว้.. 

'หน้าที่ก็คือหน้าที่ ข้าให้คำตอบไปแล้ว'ริมฝีปากได้รูปเม้มเข้าหากัน จะให้นางพูดได้อย่างไร 

หากสุดท้ายแล้วความรักจะเป็นเพียงความว่างเปล่าในวันหนึ่ง นางเฝ้าใคร่ครวญคิดมาตลอดหรือความจริงแล้ว นางก็มีใจให้กับเขาเหมือนกัน ความรักระหว่างเทพเซียนกับจอมมารไหนเลยจะมั่นคงยั่งยืนได้..

[1] สัมปรายภพ หมายถึง ภพหน้าชาติหน้าหรือโลกหน้าอันเป็นที่มนุษย์และสัตว์ไปเกิดใหม่ หลังจากตายไป มีความหมายเช่นเดียวกับคำว่า ปรโลก โลกหน้า

[2] มาตรวัดระยะทาง 1 จั้ง (丈) = 10 ฉื่อ (尺) 1 ฉื่อ ประมาณ 3.33 เดซิเมตร (หนึ่งเดซิเมตร เท่ากับ สิบเซนติเมตร)

[3] หมายถึง สิ่งที่น่าเบื่อ