ฮาร์วีย์ ยอร์กไม่อยากจะคุยกับผู้หญิงหน้าเงินคนนี้อีกแล้วฮาร์วีย์ออกจากโรงพยาบาลและนั่งแท็กซี่ไปยังโรงยิมฟลัตเวลล์ เขาจะเข้าร่วมในงานรวมตัวสุดยอดหลงเหมินเขาไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลย แต่ก็ไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธหลังจากถูกโคลตัน ตอร์เรสบังคับตั้งแต่เมื่อเช้าราเชล ฮาร์ดีส่งเอกสารบางอย่างให้ฮาร์วีย์ขั้นตอนเบื้องต้นของงานรวมตัวสุดยอดหลงเหมินถูกอธิบายไว้ในเอกสารเหล่านั้นมันเป็นพิธีการง่าย ๆ เหล่าสมาชิกจากหลงเหมินของแต่ละสาขา ตระกูลบาวเออร์ หรือผู้ฝึกศิลปะยุทธทั้งหลายต่างก็มีสิทธิ์เข้าร่วมงานนี้รอบคัดเลือกจะจัดขึ้นในจังหวัดแต่ละมณฑลในรอบแรกจะมีผู้ผ่านการคัดเลือกผ่านการสอบภาคทฤษฎีจำนวนหนึ่งร้อยคนในรอบที่สองจะมีผู้เข้าแข่งขันทางการทดสอบจำนวนสิบคนและในรอบที่สามจะมีผู้เข้าแข่งขันเพียงคนเดียวที่จะได้รับเลือกให้เข้าร่วมงานรวมตัวสุดยอดหลงเหมินผู้ชนะไม่เพียงแต่จะกลายเป็นผู้มีความสามารถระดับแนวหน้าของหลงเหมินและได้รับชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่พวกเขายังมีโอกาสได้ขึ้นเป็นผู้นำคนต่อไปของหลงเหมินอีกด้วยผู้ชนะในรายการแข่งขันดังกล่าวมีโอกาสจะได้อยู่ในจุดสูงสุดของอาณาจักรโลกใต้ดินแห่งป
ฮาร์วีย์ ยอร์กหัวเราะเบา ๆ“ขอบคุณที่ไว้วางใจผมถึงขนาดนั้น ในเมื่อผมรับปากว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้ผมจะต้องรักษาคำพูดไว้ให้ได้อย่างแน่นอน “แต่ในอีกสองสามวันข้างหน้าผมจะต้องขอความช่วยเหลือจากอันเซล ตอร์เรสสักหน่อย”“อย่างเช่น ให้ผู้คนที่กำลังคุกเข่าอยู่หน้าโรงพยาบาลเพื่อประชาชนในตอนนี้อยู่ที่นั่นต่อไป“พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ขยับไปไหนแม้แต่นิ้วเดียวก่อนจะครบสามวัน”ฮาร์วีย์หยิบยกประเด็นนี้ขึ้นมาล่วงหน้า เพราะเขาคิดว่าโคลตัน ตอร์เรสคงจะอยากพูดเรื่องนี้อยู่เหมือนกันโคลตันถึงกับพูดไม่ออก ก่อนจะถอนหายใจตอนแรกเขาก็นึกสนใจอยู่หรอก แต่ดอนนี่ เบอร์ตันและลูกชายของเขาเป็นชาวอินเดีย ทั้งยังเป็นคนของโคดี การ์เซียอีกตอนนี้เขายิ่งไม่จำเป็นจะต้องเป็นปรปักษ์กับโคดี้เลยแต่เนื่องจากฮาร์วีย์ยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด โคลตันจึงไม่รู้สึกว่าเขาจำเป็นจะต้องพูดอะไรอีก“ในเมื่อนายตัดสินใจไปแล้ว ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดหรอก” โคลตันพูดด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง หลังจากถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกรอบ“แต่ฉันต้องขอเตือนนายเอาไว้! โคดี้เป็นตัวอันตราย!“ถ้านายต้องสู้กับพวกเขา ก็ต้องระวังเอาไว้ให้มาก!”“ผิดแล้ว ผู้อาวุโสตอร์เ
ฮาร์วีย์ ยอร์กขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองสาวสวยสองสามคนที่กำลังมองมาที่เขาหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้ากำลังมัดผมหางม้าสวมชุดกีฬาเรียบง่าย ถึงกระนั้น การแต่งหน้าของเธอก็ยังคงงดงาม เธอเป็นผู้หญิงที่จะทำให้ผู้คนต้องหันมามองเธออย่าอดใจไม่ไหวหลายต่อหลายครั้งฮาร์วีย์รู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นดูคุ้น ๆ ในตอนที่เห็นเธอ“คุณคือ…”"อะไรกัน? นายลืมฉันไปแล้วเหรอเนี่ย?ผู้หญิงคนนั้นแสดงรอยยิ้มเย่อหยิ่งขึ้นบนใบหน้าของเธอ“นี่ฉัน โคริ จอห์นไง…”“โคริ จอห์น?ฮาร์วีย์ยืนตัวแข็งก่อนจะหัวเราะออกมา"ฉันจำได้แล้ว! เธอเป็นดาวของมหาวิทยาลัยนี่เอง!”ในที่สุดเขาก็จำผู้หญิงคนนั้นได้ เธออยู่อีกชั้นเรียนระหว่างที่เขาเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยว่ากันว่าตระกูลของเธอค่อนข้างพิเศษ โคริมาจากตระกูลซึ่งเชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ ตั้งแต่ที่เธอกลับมาอยู่ที่ฟลัตเวลล์ พวกเขาก็ไม่เคยพบกันอีกฮาร์วีย์รู้จักเธอเพียงเพราะเธอทำอุปกรณ์บางอย่างซึ่งมีราคาหลายพันดอลลาร์พังระหว่างการฝึกงานเหตุการณ์นี้ทำให้เธอได้รับบาดเจ็บอีกด้วยฮาร์วีย์ยังพยุงเธอขึ้นด้วยความเมตตาอีกต่างหาก...แต่โคริเอาแต่บอกทุกคนว่าอุปกรณ์ชิ้นนั้นพังเพราะฝีมือของฮาร์วี
นี่มันบ้าอะไรกัน?!ฮาร์วีย์ ยอร์กถึงกับพูดไม่ออกไปเลยเขาไม่ได้เต็มใจจะมาที่นี่ และนี่ไม่เกี่ยวอะไรกับโคริ จอห์นเลยด้วย!แต่ก่อนที่ฮาร์วีย์จะทันได้พูดอะไรออกไป โคริก็รีบตัดบทเขาพร้อมกับถอนหายใจ“ฉันเข้าใจ ฮาร์วีย์“เพื่อน ๆ ฉันเอาแต่บอกว่านายชอบฉันมาตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัยแล้ว! นายไปวิ่งแถวหอพักของเราทุกเช้าก็เพื่อเรียกร้องความสนใจจากฉัน!“นายไปวิ่งตลอด แม้ว่าฝนจะถล่มราวกับฟ้ารั่วก็ตาม!โคริสะบัดปลายผมหางม้าอย่างนึกสนุก กลิ่นหอมโชยมาจากปลายผมของเธอ“บอกตามตรงว่าฉันไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนั้นเลย!“ฉันรู้ว่าฉันดูดีที่สุดและมีความสามารถมากที่สุดในมหาวิทยาลัย แต่ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีใครให้ความสนใจกับฉันขนาดนั้นเลย“ตั้งแต่เรียนจบนี่ก็ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว แต่นายก็ยังอุตส่าห์ดั้นด้นมาจากบัควู้ดเพียงเพื่อจะได้พบฉัน!“นี่นายเที่ยวไล่สอบถามเรื่องที่อยู่ของฉันไปทั่วเลยสินะ!“นี่ฉันถึงกับพูดไม่ออกเลยนะ”ในขณะนี้ โคริรู้สึกดีกับตัวเอง“ฉันรู้ว่านายตกหลุมรักฉันหมดหัวใจ แต่ฉันจะบอกนายเป็นครั้งสุดท้าย นายไม่มีโอกาสนั้นหรอก!“ลืมเรื่องนี้ไปเสียเถอะ! เลิกมาเสียเวลากับฉันได้แล้ว!”เพื่อนของโคร
โคริ จอห์นไม่พอใจกับการที่ฮาร์วีย์ ยอร์กปฏิเสธเจตนาของตัวเองการเป็นคนไม่เอาไหนไม่ได้เป็นปัญหาเลย แต่เขากลับไม่ยอมรับความจริงที่ว่าเขาทำทุกอย่างเพื่อเธอ! เรื่องนี้แหละที่ทำให้เธออับอายเป็นอย่างมาก!แล้วเธอจะกล้าอวดตัวได้อย่างไร! เธอคงไม่อาจปรนเปรอความเย่อหยิ่งของตัวเองได้!โคริมองฮาร์วีย์และเยาะเย้ยอย่างเย็นชา“ไม่ว่านายจะพยายามแค่ไหนหรือพยายามจะทำอะไร นายก็ไม่มีโอกาสได้ยืนเคียงข้างฉันอยู่วันยันค่ำ!“ฉันเป็นศิษย์ภายนอกของของหลงเหมินแห่งฟลัตเวลล์แล้ว"แล้วนายล่ะ? นายก็ยังเป็นแค่ขี้แพ้อยู่วันยังค่ำ!“เรามันคนละชั้นกัน!“เราเข้าไปข้างในกันเถอะสาว ๆ”โคริสะบัดผมของเธอก่อนที่จะเดินไปในโรงยิมกับเพื่อน ๆ หลังจากพูดจบฮาร์วีย์มองตามแผ่นหลังของโคริไปอย่างพูดไม่ออก เขาไม่แน่ใจว่าโคริมั่นใจมากเกินไปหรือเป็นเพราะเขาดวงตกอย่างหนักกันแน่เขามาที่นี่เพื่อเข้าร่วมการแข่งขันเท่านั้น แต่กลับถูกปฏิบัติเป็นคนโรคจิตที่เอาแต่สะกดรอยตามใครบางคนมาตลอดทางฮาร์วีย์ตัวสั่นเมื่อความคิดนี้แล่นอยู่ในหัวของเขา เขารีบสลัดความคิดทิ้งก่อนที่จะวิ่งไปที่แผนกต้อนรับเพื่อสอบถามข้อมูลของสนามสอบไม่กี่นาทีต่อมา
“พวกคุณมีเวลาสองชั่วโมง! เกณฑ์ผ่านการทดสอบนี้อยู่ที่หกสิบคะแนน!“ทุกคนที่ผ่านการทดสอบจะถูกจัดอันดับจากคะแนนสูงสุดไปต่ำสุด! แล้วจะมีเพียงหนึ่งร้อยอันดับแรกเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์ผ่านเข้ารอบคัดเลือกนี้ไป!“ห้ามพูดคุยหรือเล่นโทรศัพท์ระหว่างทำข้อสอบ! ไม่เช่นนั้นคุณจะถูกตัดสิทธิ์!“ทั้งผู้ตรวจสอบและผู้คุมสอบต่างก็เป็นศิษย์ของหลงเหมิน!“หัวหน้าผู้ตรวจสอบในวันนี้คือรองหัวหน้าสาขาหลงเหมินแห่งฟลัตเวลล์ ฟิชเชอร์ เบเนตต์นั่นเอง!“หากใครพบว่ามีการโกงเกิดขึ้น สามารถรายงานเรื่องนี้กับรองหัวหน้าสาขาเบเนตต์ได้เลย! เมื่อตรวจสอบพบว่าเกิดการโกงสอบขึ้นจริง ผู้แจ้งจะได้รับคะแนนพิเศษเพิ่มด้วย!”หลังจากได้ยินคำพูดของชายคนดังกล่าว ก็มีคนอีกหลายสิบคนก้าวออกมาทักทายผู้เข้าสอบคนที่โดดเด่นที่สุดคือชายชราที่มีร่างกายกำยำ ดูน่าเกรงขาม ชายคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฟิชเชอร์ เบเนตต์ผู้นั้นรองหัวหน้าสาขาไม่ได้น่าประทับใจนัก เนื่องจากสำนักงานใหญ่ของหลงเหมินอยู่ที่ฟลัตเวลล์...แต่ตัวตนนั้นค่อนข้างน่าประทับใจสำหรับคนทั้งโลก!ผู้เข้าสอบแสดงความชื่นชมเมื่อมองไปที่ฟิชเชอร์พวกเขาได้แต่คาดหวังว่าจะได้เข้าร่วมกับหล
"เงียบเสีย! ได้เวลาทำข้อสอบแล้ว!”หลังจากนั้นไม่นาน ข้อสอบก็ถูกแจกจ่าย ข้อสอบมีทั้งหมดร้อยคำถาม มีทั้งคำถามแบบปรนัย คำถามแบบจริงหรือเท็จ และคำถามประเภทเติมคำในช่องว่าง แต่คำถามเหล่านั้นค่อนข้างลึกซึ้งใครที่สับสนในคำถามของข้อสอบ ก็จะหัวหมุนได้ในทันทีแม้แต่โคริ จอห์นและคนอื่น ๆ ก็ได้แต่ขมวดคิ้วทันทีที่ได้เห็นคำถามเหล่านั้นฮาร์วีย์ ยอร์กตอบคำถามได้อย่างรวดเร็วโดยที่สีหน้าของเขายังคงนิ่งเฉยไม่เปลี่ยนแปลงอีกทั้งผู้คุมสอบทั้งหลายก็ดูผ่อนคลายไม่น้อยนอกจากความจริงที่ว่าที่นี่มีกล้องวงจรปิดหลายสิบตัวคอยจับตาดูไว้อยู่แล้ว ข้อสอบพวกนี้ก็ยากเกินไปด้วย หากพวกเขาไม่รู้วิธีตอบคำถามที่ตัวเองได้รับ ถึงจะโกงข้อสอบไปก็ไม่มีประโยชน์หลังจากเดินไปรอบ ๆ ห้องโถงสองรอบ ผู้คุมสอบก็เริ่มทำข้อสอบด้วยตัวเองดูบ้าง เขาอยากจะรู้นักว่าตัวเองจะทำข้อสอบได้มากน้อยเพียงใดเวลาผ่านพ้นไปครึ่งชั่วโมงแล้ว…ฮาร์วีย์ทำแบบทดสอบเสร็จเรียบร้อย ทั้ง ๆ ที่กำหนดเวลาจริงคือสองชั่วโมงนี่ไม่ใช่เพราะราเชล ฮาร์ดีเน้นจุดทำคะแนนให้ฮาร์วีย์อย่างครอบคลุม แต่ในข้อสอบมีคำถามที่เกี่ยวข้องกับความรู้ทางศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริง
หลังจากนั้นไม่นานเวลาในการสอบก็หมดลง ยังเหลือเวลาก่อนอาหารกลางวันอีกหนึ่งชั่วโมงด้วยเนื่องจากพวกเขามีกระดาษคำตอบให้กับผู้เข้าสอบได้ใช้ พวกเขาจึงไม่เสียเวลาในการตอบคำถามมากนักทุกคนรออยู่เกือบหนึ่งชั่วโมง ก่อนที่ผลการทดสอบจะออกมาตอนสิบเอ็ดนาฬิกาสามสิบนาทีวิลเบอร์ ลีและผู้คุมสอบคนอื่น ๆ กำลังเตรียมการคืนเอกสารอยู่บนเวทีทุกคนต่างกังวลเกี่ยวกับคะแนนของพวกเขาอยู่ในขณะนี้แม้แต่คนอย่างโคริ จอห์นก็ยังจมอยู่ในความวิตกกังวล ในทางกลับกันฮาร์วีย์ ยอร์กยังคงเฉยเมยคนที่ได้รับเอกสารคืนก่อนกำหนดล้วนแต่ไม่ผ่านการทดสอบ ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าข้อสอบเหล่านั้นไม่ง่ายเลยสักนิด ทั่วทั้งสถานที่เต็มไปด้วยความกดดันเป็นอย่างสูง “เอ็มม่า เบียร์สตัดท์! เจ็ดสิบเก้าคะแนน! อันดับที่หนึ่งร้อย!”ฝูงชนอ้าปากค้าง คะแนนดังกล่าวนับว่าไม่ได้สูงมากนะแต่ก็สูงพอที่จะทำให้เธอผ่านเข้ารอบไปได้“แอ๊บบี้ มิลเลอร์! แปดสิบสองคะแนน! อันดับที่แปดสิบเก้า!”……คะแนนสูงๆ ถูกเรียกออกมาอย่างต่อเนื่องในขณะที่ฝูงชนส่งเสียงหัวเราะ ช่วยลดความกดดันของพวกเขาลงได้เล็กน้อย“โคริ จอห์น! เก้าสิบห้าคะแนน! อันดับที่หนึ่ง!"หลังจากนั้นทุกคน