มิยาตะนึกอยากจะบีบคอฮาร์วีย์และใช้โอกาสนี้เหยียบย่ำศิลปะการต่อสู้ของประเทศ Hกระนั้น ฮาร์วีย์ก็หลบเลี่ยงการโจมตีได้เสียอย่างนั้นเพียงว่าความตระหนกนั้นเกิดขึ้นกับยอดฝีมืออย่างมิยาตะเพียงครู่เดียวเข้าฟื้นคืนความสงบเงียบได้อย่างรวดเร็วและเริ่มเปิดฉากเตะฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ!เสียงผ่าอากาศดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจากการโจมตีที่รวดเร็วของเขาฝีเท้าของเขาทั้งรวดเร็วและอันตรายถึงชีวิต คนทั่วไปที่ถูกมันโจมตีคงจะหัวระเบิดไปแล้วสการ์เลตต์และทายาทเศรษฐีคนอื่น ๆ ค้นพบว่าพลังและการโจมตีดังกล่าวน่าตื่นเต้นอย่างที่สุดใบหน้าของผู้หญิงเป็นสีแดงสดขณะที่พวกเธอส่งเสียงเชียร์ให้มิยาตะ ทั้งยังชูกำปั้นขึ้นไปในอากาศด้วยความตื่นเต้น ทุกคนต้องการให้ฮาร์วีย์ตายอย่างสิ้นหวังฮาร์วีย์ยังคงสงบเช่นเคย เขายังนั่งอยู่บนเก้าอี้หินพลางจิบชาอย่างสบาย ๆบางครั้งร่างกายของเขาก็แกว่งไปมาเล็กน้อย ในขณะที่เขาหลบการโจมตีของมิยาตะอย่างไม่ยากลำบากแม้จะเตะพลาด แต่มิยาตะก็ยังไม่หยุด กรงเล็บส่องประกายในขณะที่เขาเหวี่ยงมันไปข้างหน้า การเคลื่อนไหวขยับไปพร้อมกับแขนเสื้อกว้างของเขา แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง!เสียงดังก้องไปทั่วอาก
มิทเชล สการ์เลตต์ ไดโตะและคนอื่น ๆ ขมวดคิ้วเนื่องจากมิยาตะซึ่งเป็นนักดาบถึงกับลงมือเอง...พวกเขารู้สึกว่าสำหรับเขาแล้วไม่ยากเลยที่จะฆ่าฮาร์วีย์ภายในสองถึงสามกระบวนท่าเขาเปิดการโจมตีไปมากกว่านั้น แต่ฮาร์วีย์ก็ยังไม่ได้รับบาดเจ็บ แม้แต่ผมของฮาร์วีย์ก็ยังอยู่ทรงและไม่ถูกแตะต้องสิ่งนี้ไม่สมเหตุสมผลเลย! ไม่มีเหตุผลเลยสักนิด!“บางทีนักดาบชิโนะสุเกะอาจจะกำลังพยายามทำให้ชาวประเทศ H ย่ามใจ!”สการ์เลตต์ตระหนักได้ถึงบางอย่าง หลังจากเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ“เขาสามารถฆ่าฮาร์วีย์ได้ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว แต่เขาพยายามทำให้การต่อสู้นานขึ้นแก่เรา“สิ่งนี้แสดงถึงความเมตตาและความอ่อนน้อมถ่อมตนของศิลปะการต่อสู้แห่งประเทศหมู่เกาะ!"คุณชิโนะสุเกะ! ในนามของศิลปะการต่อสู้ของประเทศ H ขอบคุณคุณด้วย!“เราจะจดจำในการที่คุณเห็นแก่ชื่อเสียงของประเทศของเราไว้!“ประเทศหมู่เกาะและประเทศ H จะเป็นพันธมิตรที่ดีต่อกันตลอดไป!“คุณไม่ต้องกังวล หลังจากที่คุณฆ่าฮาร์วีย์แล้ว ฉันจะให้พวกเจ้าหน้าที่ระดับสูงบังคับให้วงศ์ตระกูลและมิตรสหายของเขาต้องได้ชดใช้ความผิด!“ฉันสาบานต่อพระเจ้าเลย โลกแห่งศิลปะการต่
บรรดาทายาทเศรษฐีในขณะนี้ต่างเชื่อว่าเพราะเขามีมารยาทดีเลิศถ้าเทพสงครามเล่นงานพวกเขา พวกเขาคงยอมแพ้ไปนานแล้วพวกเขาจะไม่เหมือนฮาร์วีย์ที่ยืดการต่อสู้อย่างไร้จุดหมายออกไปหน้าด้าน ๆมิทเชล แคร์รี่และสมาชิกทุกคนของกองบังคับคดีหลงเหมินจ้องมองไปที่ฮาร์วีย์ด้วยความจะถูกเหยียดหยามพวกเขาคิดว่าการกระทำของฮาร์วีย์ทำให้หลงเหมินอับอายขายหน้าเมื่อมองดูท่าทางสงบนิ่งของฮาร์วีย์ สการ์เลตต์รู้สึกว่ามิยาตะควรจะโจมตีให้สุดแรงเพราะหากฮาร์วีย์บ้านั๋นถูกทุบตีจนตายตรงนั้นแล้ว ก็คงจะโล่งใจได้ไม่น้อยสการ์เลตต์ก้าวไปข้างหน้าและเอ่ยปากอย่างชอบธรรมไปอย่างไม่ต้องคิด “ขอบคุณสำหรับความเมตตาของคุณ คุณชิโนะสุเกะ!“แต่คุณมาที่นี่เพื่อแก้แค้น! ก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจพวกเราหรอก!“จบเรื่องนี้ได้แล้ว!“ทำให้ไอ้สารเลวนั่นทุกข์ทรมานตามที่คุณต้องการได้เลย!”สการ์เลตต์มั่นใจว่ามิยาตะจะสู้สุดกำลังหากเธอพูดเช่นนั้นเธอรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง ถ้าเธอรู้ว่ามิยาตะจะใจกว้างขนาดนี้ เธอคงบอกเขาเร็วกว่านี้!“คนอย่างฮาร์วีย์ควรถูกกำจัดในทันที! ไม่ต้องเกรงใจเขา! บดขยี้เขาด้วยพลังทั้งหมดของคุณไปเลย!”“นางโง่เอ๊ย!”มิยาตะซ
จากนั้นมิยาตะก็ปล่อยการโจมตีใส่ฮาร์วีย์อีกครั้ง เขาแสดงทักษะวิชาดาบและเซเฟอร์สแลชจากประเทศหมู่เกาะรอยแตกเริ่มก่อตัวขึ้นบนพื้นดิน ต้นไม้ที่น่าสงสารถูกตัดโค่นและล้มลงอยู่เนือง ๆถึงอย่างนั้นฮาร์วีย์ก็ยังคงสงบนิ่งอยู่เสมอ ในความเป็นจริงแล้ว การโจมตีของมิยาตะทำอะไรเขาไม่ได้เลยแม้แต่ครั้งเดียวตอนนั้นเองที่สการ์เลตต์และคนอื่น ๆ ตระหนักได้ถึงสิ่งที่สำคัญไม่ใช่ว่ามิยาตะคิดจะออมมือให้กับฮาร์วีย์ ไม่ใช่เช่นนั้นเลย ฮาร์วีย์ต่างหากที่เร็วเกินไป!เขาหลบทุกการโจมตีได้อย่างทันท่วงที!“ไม่แปลกใจเลยที่เขากล้าฆ่ายอดฝีมือแห่งชินคาเงะเวย์และท้าทายมิยาตะทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามิยาตะกำลังมา!“เขาคงพอได้เรียนรู้อะไรแปลก ๆ มาบ้างแล้ว!”สการ์เลตต์กำลังเดือดดาลด้วยความโกรธ“คุณยังกล้าเรียกตัวเองว่าลูกผู้ชายหรอ ฮาร์วีย์?!“คุณแค่เร็วกว่าเขานิดหน่อยและสามารถหลบหลีกการสังหารของคุณชิโนสุเกะได้ แต่แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรอ่ะ!“ในเมื่ออีกฝ่ายสู้กับคุณแบบตายกันไปข้างหนึ่ง แล้วคุณจะเอาแต่หนีไปให้ได้อะไร?!“นี่ไม่เพียงเป็นการดูหมิ่นอีกฝ่าย…“แต่คุณกำลังทำให้โลกของศิลปะการต่อสู้ของประเทศ H ต้องอับอาย!“คุณกำลั
หลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างโกรธเกรี้ยวของสการ์เลตต์ สาว ๆ ก็เริ่มจ้องมองฮาร์วีย์อย่างเหยียดหยามไม่คิดเลยว่าจะมีผู้ชายหน้าด้านแบบเขาด้วย! ช่างน่าอายจริง ๆ!ผู้ชายทุกคนจากประเทศ H ต้องอับอายเพราะเขา!ช่างน่าละอายเสียจริง!“ไม่หลบแล้วหรือ?”ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ“เป็นพวกมีงานล้นมือหรือไง?“ในเมื่อนายโง่ขนาดนั้น ฉันจะเลิกหลบเพราะเห็นแก่นายก็แล้วกัน”ทันใดนั้น ฮาร์วีย์ก็ปล่อยออร่าที่ดุร้ายทั้งหมดที่มีออกมาคลื่นที่น่าสะพรึงกลัวซัดเข้าหามิยาตะมิยาตะซึ่งมีใบหน้าอัปลักษณ์ตกตะลึงหลังจากสัมผัสได้ถึงออร่าที่เปลี่ยนไปของฮาร์วีย์ สการ์เลตต์ก็ถึงจะพูดไม่ออก ดวงตาของเธอหรี่ลงด้วยความไม่เชื่ออย่างที่สุดฟุ่บ!ฮาร์วีย์กระโจนไปข้างหน้า ความสงบปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา และเหวี่ยงฝ่ามือของเขาการตบนั้นรวดเร็วและฆ่าคนได้ ความเร็วสูงสุดเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะอยู่เหนือกว่าศิลปะการต่อสู้ทุกรูปแบบขณะที่ฮาร์วีย์เหวี่ยงฝ่ามือออกไป เขาก็ปรากฏตัวต่อหน้ามิยาตะสีหน้าของมิยาตะแย่ลงเมื่อเขารู้ว่าเขาไม่มีเวลาแม้แต่จะหลบ เขาทำได้เพียงเอียงดาบยาวขึ้นเพื่อพยายามสกัดกั้นการตบของฮาร์วีย์เปร
ทุกคนต่างตกตะลึงที่เห็นว่าคน ๆ หนึ่งมีพลังมากขนาดนี้ได้อย่างไรมิทเชล สการ์เลตต์และคนอื่น ๆ พูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียวจู่ ๆ ไดโตะก็รู้สึกคอแห้งผาก เขาตบหน้าตัวเองสองสามครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ฝันไปมิยาตะเป็นใครน่ะหรือ?!เขาเป็นนักดาบแห่งชินคาเงะเวย์ และเป็นหนึ่งในเทพสงครามของประเทศหมู่เกาะ!คนอย่างเขาเรียกได้ว่าไม่มีวันพ่ายแพ้!ทว่าเขากลับถูกโค่นลงได้ด้วยการตบเพียงครั้งเดียวจากเจ้าแมงดาฮาร์วีย์!เขาไม่ได้ลอยออกไป แต่ภาพที่เห็นก็ยังทำให้ตกตะลึง"เป็นไปไม่ได้! มันยังไงกันแน่?!"คุณชิโนะสุเกะคือเทพสงครามที่แท้จริง! แม้ว่าฮาร์วีย์จะเริ่มฝึกฝนตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ ก็ไม่มีทางเทียบชั้นกับเขาได้!“แล้วเขาชนะได้ยังไง!“เขาต้องได้เปรียบจากกลยุทธ์อะไรแผลง ๆ เป็นแน่…“ต้องเป็นอย่างนั้นแน่…!”สการ์เลตต์พึมพำกับตัวเอง ใบหน้าดูเหยเกไปหมด เธอไม่อาจยอมรับสิ่งที่เพิ่งเห็นได้ ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหาข้อแก้ตัวเพื่อโน้มน้าวให้ตัวเองเชื่อเหล่าทายาทเศรษฐีของสนามฝึกศิลปะการต่อสู้อันศักดิ์สิทธิ์ตกอยู่ในความเงียบงัน ดวงตาของพวกเขากระตุกอย่างรุนแรง แม้ว่าพวกเขาอยากจะพูด แต่พวกเขา
"ไอ้สารเลว!"สการ์เลตต์เอาชนะความตกใจของตัวเองและกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง เธอโกรธมากเธอปรารถนาอย่างยิ่งที่จะให้มิยาตะจัดการฮาร์วีย์เสียเดี๋ยวนี้ถึงกระนั้น มิยาตะกลับถูกกระทำราวกับหมาข้างถนนสการ์เลตต์คิดหาข้อแก้ตัวอีกครั้งเมื่อเธอเห็นว่าฮาร์วีย์กำลังเหยียบคอของมิยาตะ“หยุดนะฮาร์วีย์!” เธอกรีดร้องอย่างโกรธเกรี้ยว“หยุดเดี๋ยวนี้!“การต่อสู้นี้จบลงแล้ว!“คุณมันป่าเถื่อนจริง ๆ!“ไร้ยางอายที่สุด!“คุณเหนือกว่านักดาบเกินไป!“คุณต้องใช้อาคมอะไรบางอย่างเพื่อเอาชนะเขาแน่!“รอบนี้ไม่นับ!“คุณต้องขอโทษสำหรับการกระทำที่ชั่วร้ายของคุณเดี๋ยวนี้เลย!“ตอนนี้ประเทศ H ไม่อยากที่จะได้รับชัยชนะที่น่าละอายแบบนี้หรอก!“เรายอมเสียชื่อเสียงไม่ได้!”สการ์เลตต์เดินเตร่ไปเรื่อย ๆ อย่างไร้สติ ราวกับว่าเธอพูดถูกอยู่เสมอ“ปล่อยคุณชิโนสุเกะเดี๋ยวนี้ และขอการให้อภัยจากเขา!“ถ้านายยอมทำแบบนั้น เราก็จะไม่เอาเรื่องนาย!”มิทเชลล์กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง และเอ่ยสะท้อนตามสการ์เลตต์ไป“ปล่อยเขาไปฮาร์วีย์!“ยอมรับความพ่ายแพ้ซะ!“ไม่อย่างนั้นแล้ว ถ้านายทำให้คุณลีโฮลด์ไม่พอใจ เกิดเรื่องร้ายแรงตามมา!”
พลั่ก!ฮาร์วีย์กระทืบมือขวาของมิยาตะ ขยี้มันทันที“นี่นายโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ มิยาตะ?” ฮาร์วีย์ถามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า“โดนตีหัวแรงไปหรือไง“ถ้านายร้องขอความเมตตา ฉันอาจจะยอมปล่อยนายไปจริง ๆ ก็ได้“แต่นี่นายกลับมาขู่ฉันเนี่ยนะ? อยากให้ฉันฆ่านายจริง ๆ ใช่ไหม?”"นาย!"สีหน้าของมิยาตะเปลี่ยนไปอย่างลนลาน หลังจากได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์เขารู้สึกได้ถึงเจตนาสังหารที่มาจากฮาร์วีย์อย่างชัดเจน จากนั้นสายตาของฮาร์วีย์ก็จับจ้องไปที่สการ์เลตต์ และเขาก็ส่งยิ้มขี้เล่นให้เธอคนเหล่านี้ต้องการให้ฮาร์วีย์ตาย แต่พอมิยาตะพ่ายแพ้ เขาก็หยิบยกเรื่องความสัมพันธ์ทางการทูตมาพูดทันที...ช่างน่าขันจริง ๆ!เขาหรี่ตาลงมองไปยังสการ์เลตต์ซึ่งเต็มไปด้วยความชอบธรรม และพูดอย่างใจเย็นว่า “หัวหน้ากองบังคับคดีแห่งหลงเหมินนำโลงศพมา แล้วบอกว่าแม้แต่หมาของฉันเขาก็จะไม่เว้น“แต่พอเริ่มกลับตาลปัตรเป็นแบบนี้ เธอกลับบอกให้ฉันมองภาพกว้าง ๆ?“นี่มันไม่ตลกไปหน่อยเหรอ?“แล้วเธอจะบอกว่าการที่มิยาตะจะฆ่าฉันนั้นนับว่าเหมาะสม แต่ถ้าฉันแตะต้องเขา แปลว่าฉันกำลังก่ออาชญากรรมอันเลวร้าย!”สการ์เลตต์หัวเราะอย่างเย็นชากับคำพูดของฮา