จากนั้นมิยาตะก็ปล่อยการโจมตีใส่ฮาร์วีย์อีกครั้ง เขาแสดงทักษะวิชาดาบและเซเฟอร์สแลชจากประเทศหมู่เกาะรอยแตกเริ่มก่อตัวขึ้นบนพื้นดิน ต้นไม้ที่น่าสงสารถูกตัดโค่นและล้มลงอยู่เนือง ๆถึงอย่างนั้นฮาร์วีย์ก็ยังคงสงบนิ่งอยู่เสมอ ในความเป็นจริงแล้ว การโจมตีของมิยาตะทำอะไรเขาไม่ได้เลยแม้แต่ครั้งเดียวตอนนั้นเองที่สการ์เลตต์และคนอื่น ๆ ตระหนักได้ถึงสิ่งที่สำคัญไม่ใช่ว่ามิยาตะคิดจะออมมือให้กับฮาร์วีย์ ไม่ใช่เช่นนั้นเลย ฮาร์วีย์ต่างหากที่เร็วเกินไป!เขาหลบทุกการโจมตีได้อย่างทันท่วงที!“ไม่แปลกใจเลยที่เขากล้าฆ่ายอดฝีมือแห่งชินคาเงะเวย์และท้าทายมิยาตะทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามิยาตะกำลังมา!“เขาคงพอได้เรียนรู้อะไรแปลก ๆ มาบ้างแล้ว!”สการ์เลตต์กำลังเดือดดาลด้วยความโกรธ“คุณยังกล้าเรียกตัวเองว่าลูกผู้ชายหรอ ฮาร์วีย์?!“คุณแค่เร็วกว่าเขานิดหน่อยและสามารถหลบหลีกการสังหารของคุณชิโนสุเกะได้ แต่แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรอ่ะ!“ในเมื่ออีกฝ่ายสู้กับคุณแบบตายกันไปข้างหนึ่ง แล้วคุณจะเอาแต่หนีไปให้ได้อะไร?!“นี่ไม่เพียงเป็นการดูหมิ่นอีกฝ่าย…“แต่คุณกำลังทำให้โลกของศิลปะการต่อสู้ของประเทศ H ต้องอับอาย!“คุณกำลั
หลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างโกรธเกรี้ยวของสการ์เลตต์ สาว ๆ ก็เริ่มจ้องมองฮาร์วีย์อย่างเหยียดหยามไม่คิดเลยว่าจะมีผู้ชายหน้าด้านแบบเขาด้วย! ช่างน่าอายจริง ๆ!ผู้ชายทุกคนจากประเทศ H ต้องอับอายเพราะเขา!ช่างน่าละอายเสียจริง!“ไม่หลบแล้วหรือ?”ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ“เป็นพวกมีงานล้นมือหรือไง?“ในเมื่อนายโง่ขนาดนั้น ฉันจะเลิกหลบเพราะเห็นแก่นายก็แล้วกัน”ทันใดนั้น ฮาร์วีย์ก็ปล่อยออร่าที่ดุร้ายทั้งหมดที่มีออกมาคลื่นที่น่าสะพรึงกลัวซัดเข้าหามิยาตะมิยาตะซึ่งมีใบหน้าอัปลักษณ์ตกตะลึงหลังจากสัมผัสได้ถึงออร่าที่เปลี่ยนไปของฮาร์วีย์ สการ์เลตต์ก็ถึงจะพูดไม่ออก ดวงตาของเธอหรี่ลงด้วยความไม่เชื่ออย่างที่สุดฟุ่บ!ฮาร์วีย์กระโจนไปข้างหน้า ความสงบปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา และเหวี่ยงฝ่ามือของเขาการตบนั้นรวดเร็วและฆ่าคนได้ ความเร็วสูงสุดเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะอยู่เหนือกว่าศิลปะการต่อสู้ทุกรูปแบบขณะที่ฮาร์วีย์เหวี่ยงฝ่ามือออกไป เขาก็ปรากฏตัวต่อหน้ามิยาตะสีหน้าของมิยาตะแย่ลงเมื่อเขารู้ว่าเขาไม่มีเวลาแม้แต่จะหลบ เขาทำได้เพียงเอียงดาบยาวขึ้นเพื่อพยายามสกัดกั้นการตบของฮาร์วีย์เปร
ทุกคนต่างตกตะลึงที่เห็นว่าคน ๆ หนึ่งมีพลังมากขนาดนี้ได้อย่างไรมิทเชล สการ์เลตต์และคนอื่น ๆ พูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียวจู่ ๆ ไดโตะก็รู้สึกคอแห้งผาก เขาตบหน้าตัวเองสองสามครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ฝันไปมิยาตะเป็นใครน่ะหรือ?!เขาเป็นนักดาบแห่งชินคาเงะเวย์ และเป็นหนึ่งในเทพสงครามของประเทศหมู่เกาะ!คนอย่างเขาเรียกได้ว่าไม่มีวันพ่ายแพ้!ทว่าเขากลับถูกโค่นลงได้ด้วยการตบเพียงครั้งเดียวจากเจ้าแมงดาฮาร์วีย์!เขาไม่ได้ลอยออกไป แต่ภาพที่เห็นก็ยังทำให้ตกตะลึง"เป็นไปไม่ได้! มันยังไงกันแน่?!"คุณชิโนะสุเกะคือเทพสงครามที่แท้จริง! แม้ว่าฮาร์วีย์จะเริ่มฝึกฝนตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ ก็ไม่มีทางเทียบชั้นกับเขาได้!“แล้วเขาชนะได้ยังไง!“เขาต้องได้เปรียบจากกลยุทธ์อะไรแผลง ๆ เป็นแน่…“ต้องเป็นอย่างนั้นแน่…!”สการ์เลตต์พึมพำกับตัวเอง ใบหน้าดูเหยเกไปหมด เธอไม่อาจยอมรับสิ่งที่เพิ่งเห็นได้ ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหาข้อแก้ตัวเพื่อโน้มน้าวให้ตัวเองเชื่อเหล่าทายาทเศรษฐีของสนามฝึกศิลปะการต่อสู้อันศักดิ์สิทธิ์ตกอยู่ในความเงียบงัน ดวงตาของพวกเขากระตุกอย่างรุนแรง แม้ว่าพวกเขาอยากจะพูด แต่พวกเขา
"ไอ้สารเลว!"สการ์เลตต์เอาชนะความตกใจของตัวเองและกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง เธอโกรธมากเธอปรารถนาอย่างยิ่งที่จะให้มิยาตะจัดการฮาร์วีย์เสียเดี๋ยวนี้ถึงกระนั้น มิยาตะกลับถูกกระทำราวกับหมาข้างถนนสการ์เลตต์คิดหาข้อแก้ตัวอีกครั้งเมื่อเธอเห็นว่าฮาร์วีย์กำลังเหยียบคอของมิยาตะ“หยุดนะฮาร์วีย์!” เธอกรีดร้องอย่างโกรธเกรี้ยว“หยุดเดี๋ยวนี้!“การต่อสู้นี้จบลงแล้ว!“คุณมันป่าเถื่อนจริง ๆ!“ไร้ยางอายที่สุด!“คุณเหนือกว่านักดาบเกินไป!“คุณต้องใช้อาคมอะไรบางอย่างเพื่อเอาชนะเขาแน่!“รอบนี้ไม่นับ!“คุณต้องขอโทษสำหรับการกระทำที่ชั่วร้ายของคุณเดี๋ยวนี้เลย!“ตอนนี้ประเทศ H ไม่อยากที่จะได้รับชัยชนะที่น่าละอายแบบนี้หรอก!“เรายอมเสียชื่อเสียงไม่ได้!”สการ์เลตต์เดินเตร่ไปเรื่อย ๆ อย่างไร้สติ ราวกับว่าเธอพูดถูกอยู่เสมอ“ปล่อยคุณชิโนสุเกะเดี๋ยวนี้ และขอการให้อภัยจากเขา!“ถ้านายยอมทำแบบนั้น เราก็จะไม่เอาเรื่องนาย!”มิทเชลล์กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง และเอ่ยสะท้อนตามสการ์เลตต์ไป“ปล่อยเขาไปฮาร์วีย์!“ยอมรับความพ่ายแพ้ซะ!“ไม่อย่างนั้นแล้ว ถ้านายทำให้คุณลีโฮลด์ไม่พอใจ เกิดเรื่องร้ายแรงตามมา!”
พลั่ก!ฮาร์วีย์กระทืบมือขวาของมิยาตะ ขยี้มันทันที“นี่นายโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ มิยาตะ?” ฮาร์วีย์ถามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า“โดนตีหัวแรงไปหรือไง“ถ้านายร้องขอความเมตตา ฉันอาจจะยอมปล่อยนายไปจริง ๆ ก็ได้“แต่นี่นายกลับมาขู่ฉันเนี่ยนะ? อยากให้ฉันฆ่านายจริง ๆ ใช่ไหม?”"นาย!"สีหน้าของมิยาตะเปลี่ยนไปอย่างลนลาน หลังจากได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์เขารู้สึกได้ถึงเจตนาสังหารที่มาจากฮาร์วีย์อย่างชัดเจน จากนั้นสายตาของฮาร์วีย์ก็จับจ้องไปที่สการ์เลตต์ และเขาก็ส่งยิ้มขี้เล่นให้เธอคนเหล่านี้ต้องการให้ฮาร์วีย์ตาย แต่พอมิยาตะพ่ายแพ้ เขาก็หยิบยกเรื่องความสัมพันธ์ทางการทูตมาพูดทันที...ช่างน่าขันจริง ๆ!เขาหรี่ตาลงมองไปยังสการ์เลตต์ซึ่งเต็มไปด้วยความชอบธรรม และพูดอย่างใจเย็นว่า “หัวหน้ากองบังคับคดีแห่งหลงเหมินนำโลงศพมา แล้วบอกว่าแม้แต่หมาของฉันเขาก็จะไม่เว้น“แต่พอเริ่มกลับตาลปัตรเป็นแบบนี้ เธอกลับบอกให้ฉันมองภาพกว้าง ๆ?“นี่มันไม่ตลกไปหน่อยเหรอ?“แล้วเธอจะบอกว่าการที่มิยาตะจะฆ่าฉันนั้นนับว่าเหมาะสม แต่ถ้าฉันแตะต้องเขา แปลว่าฉันกำลังก่ออาชญากรรมอันเลวร้าย!”สการ์เลตต์หัวเราะอย่างเย็นชากับคำพูดของฮา
ชาวประเทศหมู่เกาะรวมถึงไดโตะรู้สึกหดหู่และหวาดกลัวในเวลาเดียวกันพวกเขาต้องการพุ่งเข้าใส่ฮาร์วีย์แต่มีบางสิ่งที่ไม่สามารถบรรยายได้ที่ทำให้หัวใจของพวกเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆพวกเขาจ้องไปที่ฮาร์วีย์ ตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้ต่อหน้าชายหนุ่มคนนี้ ความโหดเหี้ยมของชาวประเทศหมู่เกาะนั้นไร้ความหมายโดยสิ้นเชิงสาวกของชินคาเงะเวย์รู้สึกหนาวเข้ากระดูก พวกเขาไม่อาจแม้แต่จะถือดาบยาวได้อย่างถูกต้องสการ์เลตต์และมิทเชลฟื้นคืนสติกลับมาได้หลังจากนั้นไม่นานในที่สุดพวกเขาก็กระหนักได้ว่าฮาร์วีย์เป็นคนฆ่ามิยาตะแม้จะถูกเตือนแต่เขาก็ยังกล้าทำมัน!เขากล้าดียังไง!เขาไปเอาความกล้ามาจากไหน?!ใครเป็นคนสนับสนุนเขา!แคร์รี่ซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็นรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เธอไม่เชื่ออย่างที่สุด“ฆ่ามัน! แก้แค้นให้คุณชิโนะสุเกะ!”ในขณะที่สการ์เลตต์กำลังสั่นด้วยความโกรธและความกลัว ไดโตะก็ตวาดอย่างโกรธเกรี้ยว“ฆ่าเขาเลย! ฆ่าเขาเดี๋ยวนี้!”ยอดฝีมือของชินคาเงะเวย์ดึงสติกลับมา ก่อนที่จะพุ่งไปข้างหน้ากู่ร้องก้องตะโกนด้วยความโกรธดาบยาวของพวกเขาถูกปลดออกจากฝักในทันที พวกเขาพร้อมที่จะต่อสู้กับฮาร์วีย์ชนิดตายกันไปข้างหน
ฮาร์วีย์มองไปรอบ ๆ ตัว นิ่งสงบและไม่สะทกสะท้านกับความโกรธของคนอื่น ๆ“ชินคาเงะเวย์ตามล่าฉันเพื่อแก้แค้น และฉันก็ให้โอกาสพวกเขาในการต่อสู้เพื่อสิ่งนั้น“แต่หมอนั่นไม่แข็งแกร่งพอ เขาถึงได้ตาย“ถ้าพวกนายต้องการแก้แค้นแทนเขา ฉันก็ไม่ค้านหรอกนะ“เพราะฉันจะฆ่าพวกนายทุกคน“เดิมทีพวกนายทุกคนก็ไม่ใช่พวกมีประโยชน์อะไรอยู่แล้ว”“ไอ้เวรฮาร์วีย์!”ยอดฝีมือของชินคาเงะเวย์ก่นด่าสาปแช่งฮาร์วีย์อย่างโกรธเกรี้ยว ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนพละกำลังสูงสุดจะเทียบเท่ากับทหารชั้นสูง เขาวิ่งเข้าใส่ฮาร์วีย์อย่างไม่รีรอก่อนที่จะฟันดาบออกไปเซเฟอร์ สแลช!เขาขยับตัวราวกับนักฆ่าทันทีที่เขาเริ่มโจมตี นี่เป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความแข็งแกร่งของเขาในฐานะทหารชั้นสูงฮาร์วีย์โยนดาบที่หักไปแล้วในมือออกไปอย่างใจเย็น เขาเหวี่ยงมันไปข้างหน้าปึก!คมดาบไม่ได้แทงเข้าที่หัวใจของชายคนนั้น แต่เขาก็กระเด็นออกไปในทันทีเลือดพุ่งออกมาจากตัวเขาทันทีที่เขากระแทกลงกับพื้น เขาเองก็ได้แต่ไม่เชื่อ“เทพสงคราม!”เขารู้สึกได้ว่าฮาร์วีย์ต้องเป็นเทพสงครามอย่างแน่นอน เมื่อพิจารณาได้ว่าเขาพ่ายแพ้อย่างง่ายดายหากอีกฝ่ายไม่ใช่เทพสงคราม ในฐ
“จรรยาบรรณ?“มีเมตตาต่อพวกคลั่งแค้นเนี่ยนะ?!“มีกฎแบบนี้ด้วยเหรอ?”ฮาร์วีย์มองพวกเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม“เธอคิดว่าตัวเองมีศีลธรรมสูงส่งแค่พอพูดจาไร้สาระอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันนั้นเหรอ!“แล้วอีกอย่าง ความสัมพันธ์ฉันท์ศิษย์อาจารย์ของพวกเขาไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉัน“ไม่มีใครรอดไปจากเงื้อมมือของฉันได้!“ฉันจะฆ่าใครก็ตามที่มาตามล่าฉัน แต่จะไม่ยุ่งกับครอบครัวของพวกเขา ถ้าพวกเขาอยากจะกลับตัวกลับใจเสียใหม่ก็ทำได้”ฮาร์วีย์ชำเลืองมองไดโตะก่อนจะปล่อยออร่าอันทรงพลังออกมาอย่างเต็มที่การแสดงออกของไดโตะเปลี่ยนไปอย่างลนลานก่อนที่เขาจะกวัดแกว่งดาบยาวของเขาอย่างรวดเร็วอย่างต้องการป้องกันตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเขาหวาดกลัวพลังของฮาร์วีย์ในขณะนั้นฮาร์วีย์กระทืบขาขวาของเขา ใบมีดที่หักไปแล้วบินออกไปอีกครั้งชวิ้ง ชวิ้ง ชวิ้ง ชวิ้ง!ใบมีดแทงทะลุหน้าผาก ลำคอ หัวใจ และจุดอื่น ๆ ของทหารชั้นสูง ความเกลียดชังที่เหลืออยู่บนใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำในทันทีไม่คิดเลยว่าภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ฮาร์วีย์จะยังมีโอกาสได้ลงมือเขาจ้องมองฮาร์วีย์ด้วยความเกลียดชังเล็กน้อยในดวงตา ก่อนพึมพำคำพูดสุดท้ายของเขา...“