ตอนที่ 5 มันหายาก

 

เมื่อวางสายจากน้าพิกุลแล้วชาวีก็นั่งทำงานต่อแต่เขาไม่มีสมาธิทำงานเลยเมื่อนึกถึงใบหน้าเนียนสวยดวงตากลมโตของหญิงสาวที่ชื่อชมจันทร์

เขาชอบนอนกับผู้หญิงสวยๆ แต่ส่วนใหญ่จะไม่เคยพาใครมานอนที่บ้านเพราะไม่ต้องการให้ใครเข้ามาวุ่นวาย แต่เมื่อตกลงจ่ายเงินกับน้าพิกุลไปถึงสามแสนเขาก็จะใช้งานชมจันทร์ให้คุ้มทั้งงานเอกสารและงานบนเตียง

ระยะเวลาสามเดือนที่หญิงสาวปิดเทอมเขาจะตักตวงทุกอย่างให้มากที่สุดก่อนที่จะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

ชาวีไม่เคยคบใครนานและเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ เพราะไม่เคยมีใครทำให้เขามีความสุขจนอยากจะหยุด ชายหนุ่มเป็นคนเบื่อง่ายแต่ก็ใช่ว่าไม่เคยอยากมีครอบครัว

เขาเคยมีแฟนที่คบกันมานานแต่เธอก็ทนอยู่กับเขาไม่ได้เพราะบางครั้งเรื่องบนเตียงของเขามันก็เกินกว่าผู้หญิงจะรับไหว

ชาวีเก็บเอกสารทุกอย่างลงลิ้นชักจากนั้นล็อกกุญแจก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงาน

“นายหัวจะไปไหนคะ” ป้าสมรที่นั่งดูทีวีอยู่ถามเจ้านายเพราะปกติแล้วเวลานี้เจ้านายจะไม่ออกมาจากห้องทำงานเลย

“ฉันจะเข้าไปในเมืองหน่อยนะป้าสมรฝากดูแลบ้านด้วยนะ พรุ่งนี้ให้คนมาทำความสะอาดห้องที่อยู่ตรงข้ามห้องฉันด้วย”

“ได้ค่ะ” ป้าสมรรับปากโดยไม่ถามว่าเขาจะให้ใครมานอนเพราะรู้ว่าเจ้านายไม่ชอบให้ใครยุ่งเรื่องส่วนตัว บางทีเจ้านายอาจจะมีผู้หญิงคนใหม่ซึ่งห้องนั้นมันว่างมานานมากๆ แล้ว

ชาวีขับรถออกมาจากบ้านและตรงไปยังตัวเมืองซึ่งใช้เวลาขับรถเกือบ 2 ชั่วโมงเขามายังผับแห่งหนึ่งซึ่งเขาเป็นหุ้นส่วนที่นี่

“อ้าว ว่าไงวันนี้ออกจากป่าได้นะ”สารินทร์เจ้าของผับและเพื่อนรักทักทายนายหัวหนุ่มที่หายไปนานเกือบสองอาทิตย์

“ลูกค้าเยอะมั้ย”

“ก็เท่าที่เห็นแหละช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมนักเรียนนักศึกษาก็เลยไม่ค่อยมาเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ก็เลยจะมีแต่คนทำงาน แต่มันก็ไม่วุ่นวายดีนะ คนทำงานส่วนใหญ่เขาก็ต้องการความเป็นส่วนตัว” สารินทร์อธิบายให้หุ้นส่วนฟัง

ผับแห่งนี้นอกจากตนเองและนายหัวชาวีแล้วก็ยังมีหุ้นส่วนอีกคนชื่อนทีซึ่งนานๆ ครั้งเขาถึงจะเข้ามาที่นี่

ชาวีเดินตามสารินทร์ขึ้นมาบริเวณชั้นสองซึ่งเป็นมุมส่วนตัวของเขาและเพื่อนๆ เมื่อบริกรเห็นหุ้นส่วนใหญ่เดินขึ้นไปชั้นสองเขาก็เตรียมเครื่องดื่มขึ้นมาให้ทันที

“เรียกเด็กให้หน่อยสิ”

“ออกจากป่ามาก็เรียกหาหญิงเลยนะมึง จะคุยกับเพื่อนหน่อยก็ไม่ได้”

“ทำอย่างกะมึงอยากจะคุยกับกูนักนี่” ชาวีพูดจบก็สาดเหล้าเข้าปากทีเดียวหมดแก้ว

“อัดอั้นมานานหรือไงวะ”

“เออสิ กูไม่ได้มาในเมืองตั้งสองอาทิตย์”

“มึงน่าจะหาใครเป็นตัวเป็นตนไว้ที่บ้านนะจะได้ไม่ต้องลำบากขับรถออกมาข้างนอก”

“กูหาแล้ว” เขาตอบเพื่อนอย่างไม่มีปิดบัง

“ใครวะใช่เด็กแถวนี้หรือเปล่า” เพราะช่วงนี้ที่ร้านมีนักศึกษาเข้ามาทำงานมากขึ้น เขาเลยคิดว่าชาวีก็อาจจะถูกใจใครสักคนและพาไปอยู่ที่บ้าน

“ไม่หรอกเป็นเด็กแถวบ้านน่ะ พ่อเขาเป็นหนี้เยอะแม่เลี้ยงก็เลยเอามาขายให้ กูสงสารก็เลยซื้อไว้”

“มึงนี่พูดไม่ให้เกียรติเขาเลยนะ เขาเป็นคนนะมึง ไม่ใช่ผักปลาจะได้ซื้อขายกัน”

“ก็มันจริงนี่เขามาเสนอขายให้กู กูเห็นเด็กมันน่ารักน่าฟัดดีก็เลยซื้อไว้ กะจะจัดหนักสามเดือนแล้วก็ปล่อยให้กลับไปเรียนอย่างเดิม”

“เฮ้ยนี่มึงเอานักเรียนหรือว่าไอ้วี” สารินทร์ตกใจเพราะกลัวเพื่อนจะเสี่ยงคุก

“เด็กเรียนแล้วไงอายุเกิน 18 แล้วก็เอาได้หมดแหละ อีกอย่างกูก็จ่ายไปเยอะ” เขาตอบแบบไม่คิดอะไรมากเพราะทุกคนที่เขานอนด้วยก็ได้เงินจากเขาไปไม่น้อย

“ไอ้ห่าเด็กขนาดนั้นเขาจะทนมึงไหวเหรอวะ”

“ไม่ไหวก็ต้องไหว แม่เลี้ยงเขาเอาเงินไปแล้วนี่ ไหนจะที่ดินกับที่บ้านอีก”

“สวยไหมวะ” เขาถามเพื่อนเพราะปกติแล้วชาวีจะไม่ค่อยพาผู้หญิงคนไหนไปอยู่ที่บ้านหรือผูกปิ่นโตใครนานๆ เลยสักครั้ง

“สวยขาวแบบที่กูชอบ” ชาวีตอบอย่างไม่มีปิดบัง ผู้หญิงแถวนี้จะส่วนใหญ่จะผิวสีน้ำผึ้งกันทั้งนั้นแต่ชมจันทร์ผิวขาวใสมาก

“มึงจ่ายไปเยอะล่ะสิ”

“อือเยอะอยู่” ก็เพราะผิวขาวๆ นั่นแหละที่ทำให้ชาวียอมจ่ายมากถึงสามแสน

“ผิวขาวแถวนี้หายากเหมือนกันนะ ใช่คนพื้นที่หรือเปล่า”

“กูก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะแต่พ่อเขาเป็นคนที่นี่”

“กูชักอยากเห็นหน้าแล้วว่ามึงมีรูปไหม”

ชาวีควักโทรศัพท์และยื่นให้เพื่อนดูรูปที่น้าพิกุลส่งให้เขาเมื่อสองวันก่อน

“โอ้โฮ สวยสัสเลยว่ะมึงผิวนี่อย่างกับผิวเด็กกูว่ามึงทำเขาช้ำแน่เลยว่ะ”

“ช้ำก็ช้ำสิวะกูไม่สนใจหรอกกูจ่ายไปตั้งเยอะ”

“อย่าหลงเขาแล้วกันนะมึง” สารินทร์เตือนเพื่อนเพราะผู้หญิงที่เห็นในรูปมันตรงสเปคเพื่อนของเขาเอามาก

“มึงก็รู้กูไม่เคยคบใครนาน”

“มึงจะโสดแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่วะ”

“ก็จนกว่ากูจะเจอคนที่ถูกใจและไปด้วยกันกับกูได้”

“มึงหมายถึงเรื่องบนเตียงใช่ไหม”

“เออสิวะ”

“ถ้างั้นกูว่ามึงคงต้องโสดไปตลอดแหละ ไอ้ห่า ซาดิสม์อย่างมึงไม่มีผู้หญิงที่ไหนเขาทนได้หรอก”

“กูถามหมอแล้วหมอบอกว่ามันต้องมีแหละผู้หญิงที่ชอบให้ผู้ชายทำรุนแรงด้วย”

“แต่มันหายากแล้วผู้หญิงที่ไหนเขาจะยอมรับว่าชอบให้ผู้ชายทำรุนแรงด้วยเขาก็กลัวเสียภาพพจน์ กูว่ามึงต้องรักษา”

“กูก็พยายามรักษานะ แต่มึงก็รู้เข้าด้ายเข้าเข็มทีไรใครมันจะทนได้วะ”

“กูขออวยพรให้มึงเจอคนที่ใช่และคนที่ชอบเหมือนมึงนะ”

“มันก็ต้องมีสักคนที่ชอบให้กูทำแบบนั้น”

“อือ”

“มาแล้วครับนาย” บริกรพาผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นมาด้านบนซึ่งเธอคนนี้เพิ่งมาทำงานที่นี่ได้มานานและชาวีก็ยังไม่เคยนอนกับเธอเลย

“พอได้ไหม”

“ได้อยู่”

“มึงอย่ารุนแรงกับน้องเขาล่ะ เดี๋ยวเขาจะเข็ดไม่มาทำงาน”

“กูไม่รุนแรงหลอก กูแค่อยากจะปล่อยน้ำออกไม่ได้กะจะเอาอะไรจริงจัง” เขาตอบเพื่อนพลางหันไปมองเด็กสาวที่ขึ้นมาเธอเป็นผู้หญิงสวยหุ่นดีหน้าตาก็พอใช้ได้ แต่ชาวีไม่ได้สนใจหน้าตาเท่าไหร่เพราะเวลามีอะไรกับผู้หญิงเขาก็ไม่เคยมองหน้าเธอบางครั้งเดินสวนกันเขายังจำไม่ได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้เคยนอนกับเขาหรือเปล่า