บทที่ 3

เมเดลีนล้มลงบนพื้นหลังจากถูกเตะ เธอเอามือปกป้องท้องของเธอโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่เธอจะได้อธิบายอะไร จอห์นก็ตบหัวเธออีกครั้ง

“นังตัวดี! ทำไมเมเรดิธ ต้องฆ่าตัวตายเพื่อคนอย่างเธอ! เธอคือคนที่สมควรตาย!”

คำพูดของจอห์นกัดฟันพ่นคำพูดนั้นออกมาทีละคำ เขาเหยียดหยามดูถูกเมเดลีนเข้ากระดูก

“พ่อ ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้ถูกลิขิตมาให้คู่กับเจเรมี่ ดังนั้นฉันจะไม่โทษแมดดี้เลย” เสียงเมเรดิธเริ่มสะอื้นดังขึ้นช้า ๆ อีกครั้งจากอีกด้านหนึ่งของห้อง

เมเดลีนมีเลือดไหลที่มุมตรงริมฝีปาก ในหัวของเธอได้แต่พึมพำด้วยความเจ็บปวด เธออดกลั้นต่อความปวดร้าวที่มีก่อนที่จะเงยหน้าขึ้น ภาพที่เห็นคือเมเรดิธ พิงซบหน้าอกของเจเรมี่ ด้วยเหตุนี้น้ำตาเธอจึงไหลออกมาจากดวงตาทั้งสอง

เจเรมี่ประคองเมเรดิธที่สะอื้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ขณะที่เขาปกป้องเธอ

ฉากตรงหน้าดูเหมือนไม่มีอะไรแต่มันทิ่มแทงอยู่ในหัวใจของเมเดลีน

หากไม่มีสิ่งผิดพลาดใด ๆ เกิดขึ้นภรรยาของเจเรมี่คงต้องเป็นเมเรดิธไม่ใช่เด็กที่เลี้ยงไม่เชื่องภายใต้ชายคาบ้านของคนอื่น

ถึงแม้เธอจะไม่ได้เป็นคนที่อยู่เบื้องหลังของเหตุการณ์นี้ แต่ในขณะนี้เธอรู้สึกผิดอย่างมาก

“เมอร์ นี่แกยังเข้าข้างนังตัวดีนี่อีกงั้นเหรอ? ถ้ามันไม่วางกับดักนั้นในตอนนั้น คุณนายเเห่งวิทเเมน คงเป็นใครไม่ได้นอกจากเเก! แกคงไม่เสียใจถึงขนาดอยากฆ่าตัวตายเพราะถูกแยกจากเจเรมี่ เเกใจดีเกินไปที่ยังเข้าข้างมันอยู่!” จอห์นรู้สึกขุ่นเคืองใจแทนลูกสาว

“พ่อคะ อย่าพูดแบบนั้น...” เมเรดิธถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะมองไปยังมาเดลีนด้วยสายตาที่เจ็บปวด “แมดดี้ ถ้าเธอชอบเจเรมี่ก็มาบอกฉันตรง ๆ ก็ได้ ฉันจะไม่ต่อสู้เพื่อที่จะได้เขามา ทำไมเธอถึงต้องลงทุนทำขนาดนี้ เพื่อที่จะแย่งเขาไป? ฉันผิดหวังในตัวเธอมาก”

“เมอร์ ฉันไม่ได้…”

“แกกล้าพูดได้ยังไงว่าไม่ได้ทำ!” จอห์นโมโหมาก “แกยังคงพยายามที่จะดื้อรั้นไม่ยอมรับอีกใช่ไหม? ดีเลยฉันจะได้ฆ่าแก!”

จอห์นยกเก้าอี้ในห้องขึ้นมา หลังจากที่เขาพูดแบบนั้น เมเดลีนรู้สึกกลัวมาก มือของเธอกำลังปกป้องเด็กในท้องของเธอ

“ทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่? อยากถูกฆ่าหรือไง” เจเรมี่พูดอย่างเย็นชา

จอห์นยังคงค้างนิ่ง ขณะที่เขายังจับเก้าอี้แน่น

เมเดลีนตัวสั่น และรีบลุกขึ้นจากพื้น

เพื่อลูกในครรภ์เเล้ว เธอต้องรีบออกไปโดยเร็วที่สุด

เธอก้มศรีษะลงเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้พบเห็น และผู้คนที่วิพากษ์วิจารณ์เธอ เธอปิดบังใบหน้าที่บวม และกะเผลกขาวิ่งหนีอย่างทุลักทุเล

เมื่อเธอมาถึงยังประตูทางเข้า เธอสังเกตได้ว่าโทรศัพท์ของเธอไม่ได้อยู่กับตัว เธอจึงจำเป็นต้องหันหลังกลับไป

ระหว่างทางเข้าลิฟท์ ประตูก็เปิดออกโดยบังเอิญเมเดลีนเห็น เจเรมี่เดินออกมาจากที่นั่น

เขายืนตัวตรงแบบไม่มีความกลัวใด ๆ ทั้งสิ้น ด้วยรูปลักษณ์ที่สง่างามของเขา ทำให้เขาดูโดดเด่นที่สุดในฝูงชน

มีบางอย่างทำให้เมเดลีนอดสงสัยไม่ได้ เหตุใดเขาจึงกลับไปเร็วนัก เขาไม่ควรอยู่กับเมเรดิธนานขึ้นอีกหน่อยเหรอ?

เธอไม่กล้าพอที่จะคิดเรื่องนี้มาก เธอจึงก้มศีรษะลง และเดินเข้าไปข้างในลิฟต์

เธอทำตัวเหมือนโจรที่หน้าไม่อาย เธอเดินย่องไปที่ประตูห้องเมเรดิธก่อนจะเห็นโทรศัพท์ที่ตรงมุมกำแพง

เมเดลีนต้องการมาเอาโทรศัพท์เพียงเท่านั้น เธอก็จะจากไป แต่ทว่าในขณะที่เธอก้มตัวลงเก็บโทรศัพท์ขึ้นมา เธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างเต็มพลังของเมเรดิธดังผ่านประตูออกมา

“ฮ้าา ~ หนูรู้สึกมีความสุขที่สุดเลย เมื่อคิดถึงสภาพของยัยเด็กไร้ญาตินั่น ถูกทุบตีจนแทบยกศีรษะขึ้นแทบไม่ได้”

เด็กบ้านนอก?

เมเดลีนไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ยัยเด็กบ้านนอกไร้บ้าน​ หมายถึงเธอเหรอ?

“ฮึ่ม! ถ้าคืนนั้นหนูไม่ได้เดินเข้าห้องผิด คนที่จะใช้เวลาอยู่กับเจเรมี่ทั้งคืนคงเป็นหนู! หนูจะปล่อยโอกาสให้ยัยเด็กบ้านนอกนั่น ได้ฉกฉวยผลประโยชน์นี้ไปได้อย่างไร หนูรู้สึกขยะแขยงมากทุกครั้งที่หนูคิดว่า เจเรมี่ต้องถูกทำให้มัวหมองจากยัยบ้านนอกนั่น!”

หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่เมเรดิธพูดเช่นนั้น ใบหน้าของเมเดลีนก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว เธอตัวแข็งทื่อ และรู้สึกราวกับว่ามันยากที่จะหายใจ

ความจริงที่เริ่มปรากฏชัดออกมา แต่เธอใจไม่กล้าพอที่จะเชื่อมัน