บทที่ 8

ช่างเวอร์วังอลังการเสียจริง เมเดลีนเองมองไม่เห็นสิ่งผิดพลาดใด ๆ ในการแสดงนั่นเลย

แต่เธอไม่คิดว่าเมเรดิธจะท้องเหมือนกัน

แต่ถึงอย่างนั้นเด็กที่อยู่ในท้องของเมเรดิธ ใช่ลูกของเจเรมี่จริง ๆ เหรอ?

เพราะเท่าที่จำได้ เมเรดิธเองเคยนอนกับคนพเนจรข้างถนนจากความผิดพลาดครั้งนั้น มันเป็นเรื่องบังเอิญในวันที่เธอเข้าห้องผิดเมื่อสามเดือนก่อน ถ้าเธอท้องจริง ๆ เรื่องพ่อของเด็กต้องมีการพูดคุยอีกที

แต่อย่างไรตาม เมเดลีนเองก็ไม่สามารถปฏิเสธความจริงที่ว่าเจเรมี่มักจะใช้เวลาทั้งคืนกับผู้หญิงคนนี้

เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ความเจ็บปวดในใจของเธอก็เริ่มลุกลามอีกครั้ง

แต่ความเจ็บปวดนั้นไม่สามารถเทียบได้กับสิ่งที่เธอรู้สึก เมื่อเห็นเจเรมี่จับเมเรดิธอย่างอ่อนโยนด้วยความรักและเอาใจใส่

เมเรดิธยกมือขึ้นปิดหน้าและร้องไห้อย่างน่าสงสาร

“เจเรมี่ อย่าต่อว่าแมดดี้เลย มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ฉันไม่ควรตกหลุมรักคุณ ในทางกลับกัน ฉันหวังว่าคุณจะสามารถพูดคุยกับแมดดี้เรื่องนี้เพื่อเธอจะได้ไม่ทำร้ายลูกของเรา…”

เมื่อเมเรดิธพูดถึงเด็ก เมเดลีนจะเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของเจเรมี่อย่างชัดเจน

เจเรมี่เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อจ้องมองเธอด้วยความตั้งใจ สายตาที่เย็นชาของเขายิงตรงมาที่เธอราวกับว่ามันเป็นมีดที่ทำจากน้ำแข็ง

“เมเดลีน!”

เจเรมี่โกรธควันออกหู

เขาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเรียกชื่อเธอด้วยท่าทีอ่อนโยน เมื่อใดก็ตามที่เขาเรียกชื่อเธอ น้ำเสียงของเขาจะแฝงไปด้วยความเกลียดชัง หรือความเกรี้ยวกราดอย่างรุนแรง

“เธอบังคับฉัน” เมเดลีนพยายามอย่างมากที่จะเปิดเผยความจริง “เจเรมี่ขอร้องล่ะ อย่าหลงกลเธอ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่คุณคิด เธอเป็น…”

"หุบปาก!" เขาขัดขึ้นมาอย่างเย็นชา เสียงทุ้มของเขาแฝงไปด้วยรังสีที่อันตราย “เมื่อกี้เธอตบเมเรดิธงั้นเหรอ?”

เมเดลีนกัดริมฝีปากแห้งของเธอ "ใช่"

เธอยอมรับอย่างตรงไปตรงมา และเห็นเมเรดิธเริ่มมีรอยยิ้มเยาะเย้ย คนที่อยู่ข้างหลังรู้สึกพึงพอใจมากที่ตัวเองอยู่เบื้องหลังการกระทำของ

ณ ตอนนี้ดวงตาของเจเรมี่เต็มไปด้วยไฟแห่งความพิโรธ พวกมันดูเหมือนแทบรอไม่ไหวที่จะแผดเผาเมเดลีนทั้งเป็น

“เพียะ!”

เขาตบไปที่ใบหน้าของเมเดลีนฉาดใหญ่ เธอตกตะลึงอย่างที่สุด

เธอได้ลิ้มรสคาวเลือดที่มุมปาก มันทั้งขมและเปรี้ยว

เธอก็รู้สึกถึงน้ำตาที่เริ่มซึมออกมาก่อนจะทิ้งตัวกลิ้งลงบนแก้มของเธอ หลังจากที่ดวงตาของเธอไม่สามารถรับน้ำหนักได้อีก

เขาตบเธอ

ตลอดมาเขาไม่เคยมีความห่วงใยให้กับเธอ ถึงแม้เขาจะเคยเหยียดหยามเธอ อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยทำร้ายเธอเลยสักครั้ง

“ไปจากที่นี่ซะ และขอโทษเมเรดิธเดี๋ยวนี้!”

เจเรมี่ออกคำสั่ง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาถูกปกคลุมไปด้วยชั้นของน้ำแข็ง ถึงอย่างนั้นก็มีประกายลางร้ายอยู่ภายในดวงตาของเขา ซึ่งเมเดลีนเองก็ไม่สามารถเข้าใจได้

หลังจากที่เมเรดิธรู้สึกพอใจ เธอเดินไปข้างหน้าด้วยความเสียใจ “เจเรมี่ไม่เป็นไร แมดดี้และฉันเราเป็นพี่น้องกัน ฉันไม่ต้องการให้เธอต้องเอ่ยขอโทษฉัน มันเป็นความผิดของฉันเอง พวกคุณแต่งงานกันแล้ว ฉันไม่ควรติดต่อกับคุณอีก แต่ฉันไม่สามารถที่จะหยุดเจอคุณได้…”

“เมเรดิธหยุดเสแสร้งสักที ทั้งหมดนี้เป็นส่วนหนึ่งของแผนการของเธอ!”

เมเดลีนกลั้นน้ำตาของเธอกลับเข้าไป ก่อนจะเปิดโปงเมเรดิธโดยไม่ลังเล

เมเรดิธกำลังร้องไห้ด้วยสีหน้าเจ็บปวด “แมดดี้เธอกล่าวหาฉันแบบนั้นได้ยังไง? ทำไมเธอถึงกลายเป็นคนแบบนี้”

“ที่ฉันกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะผู้หญิงสองหน้าอย่างเธอ ที่ทำให้ฉันเห็นความจริง!”

“เมเดลีน!”

ชายหนึ่งเดียวที่อยู่ข้าง ๆ พวกเธอโกรธมาก เขากระชากเมเดลีนที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงก่อนจะดึงเธอไปหาเมเรดิธ

“ขอโทษซะ!” เขากำลังบังคับเธอ