ตอนที่18.  เรื่องที่จะบอก

“ใต้เท้า ใต้เท้าขอรับ คุณชายเหว่ยมายืนรอรับถึงหน้าที่พักแล้วขอรับ ข้าเกรงว่าท่านอาจต้องเตรียมคำอธิบายที่พาสาวงามจากหอคณิกาด้วย”

ใต้เท้าฉีได้ยินเสียงกระซิบบอกของพ่อบ้านทุกถ้อยคำ

ใต้เท้าผู้ยิ่งใหญ่ที่เคยเดินโออ่าแผ่ศักดาที่หอมู่ตานเมื่อวาน มาวันนี้ถึงกับเป็นอันเหี่ยวเฉาลงทันที

ใต้เท้าฉีมีสีหน้าหวั่นวิตกลงอย่างเห็นได้ชัด

เหมยกุ้ยได้ยินทุกคำพูดที่พ่อบ้านเอ่ยเช่นกัน บวกกับหน้าซีดเซียวของใต้เท้าฉีจึงอดที่จะเอ่ยถามไม่ได้ว่า

“ใต้เท้ามีเรื่องกังวลใจอันใดหรือ”

“ข้าเกรงว่าลูกชายของข้าจะไม่เห็นด้วยที่ข้าพาเจ้าไปถวายตัวต่อองค์ฮ่องเต้ อันเหว่ยเป็นคนเถรตรงมาก และไม่นิยมชมชอบนางคณิกาเท่าไหร่นัก”

“ท่านกลัวว่า บุตรชายของท่านจะรังเกียจข้าหรือ?”

เหมยกุ้ยแสร้งทำสีหน้าเศร้าสร้อย

ใต้เท้าฉีจึงถือโอกาสโอบกอดสาวงามเพื่อปลอบประโลม

“โอ้ ๆ เจ้าไม่ต้องเสียใจไป ข้าว่าไม่มีผู้ชายคนใดในโลกนี้ที่จะรังเกียจสาวงามเช่นเจ้าได้ลงคอ ข้าจะหาทางอธิบายเหตุผลกับลูกชายของข้าเอง”

สิ้นคำใต้เท้าฉีจึงก้าวลงมาจากเกี้ยว

ใต้เท้าฉีรีบเดินเข้าไปหาบุตรชายก่อนที่เขาจะเป็นผู้เดินมาหา หากถึงเกี้ยวจะยิ่งวุ้นกันไปใหญ่

“ท่านหายไปไหนมาทั้งคืน และเพลานี้ก็ล่วงเลยเวลาที่เราจะออกเดินทางนานแล้ว”

ผู้เป็นบุตรชายเอ่ยถามเสียงเข้ม ใต้เท้าฉีจึงแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน

“ฮ่า ฮ่า อีกแค่ไม่นานก็จะถึงเมืองหลวงแล้วเจ้าไม่ต้องรีบร้อนก็ได้ ฮ่า ฮ่า”

อันเหว่ยส่ายหน้าอย่างเอื่อมระอาในตัวบิดา ก่อนที่จะเอ่ยว่า

“ก็ตามใจท่านแล้วกัน ข้าจัดการเรื่องที่พักเรียบร้อยแล้ว เราออกเดินทางกันเลยดีกว่าท่านพ่อ”

“เอ่อ คือ คือ ว่า”

ใต้เท้าฉีมีท่าทีอึกอักเพราะยังซ่อนบางสิ่งบางอย่างไว้ในเกี้ยว

“ท่านพ่อมีอะไรหรือเปล่า?”

เมื่อมองเห็นหน้าที่เคร่งขรึมของลูกชาย ใต้เท้าฉียิ่งไม่กล้าเอ่ยปากบอกในสิ่งที่ตนได้กระทำไปแล้ว และสูญเสียเงินทองไปอย่างมหาศาลเพียงเพราะผู้หญิงในเกี้ยวคนนั้น!

“ท่านพ่อ หากท่านพ่อไม่มีอะไรแล้ว เรารีบเดินทางกันเถอะ ข้าไม่อยากค้างแรมในป่า”

ระหว่างที่ใต้เท้าฉีไม่รู้ว่าจะบอกกับบุตรชายอย่างไร มือเรียวสวยของเหมยกุ้ยก็แหวกม่านเกี้ยวออก พร้อมกับก้าวขาเรียวงามออกมาจากเกี้ยว

ทันทีที่ร่างอรชรยืดกายขึ้นเต็มตัวแสงแดดยามเช้าส่องกระทบผิวขาวนวลทอประกายระยิบระยับงามจับตาไปทั่วเรือนร่าง บรรดาบุรุษหนุ่มที่เดินขวักไขว่ไปมาต่างหยุดมองนางอย่างตกตะลึง แม้แต่บุตรชายของใต้เท้าฉีที่ไม่เคยชายตามองหญิงใดยังจับจ้องนางผู้นั้นอย่างตื่นตะลึง ราวกับว่านางผู้นั้นเดินลงมาจากสรวงสวรรค์

ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังตกอยู่ในภวังค์หลงเข้าไปในเสน่ห์ความงามของเหมยกุ้ย นางก็เดินมาหยุดตรงหน้าเขา

ร่างอรชรย่อตัวลงพร้อมกับโค้งศีรษะด้วยกิริยาแช่มช้อยงดงาม ปากชมพูบางเอ่ยด้วยเสียงกังวานใสว่า

“ข้าน้อย เหมยกุ้ยขอคารวะคุณชาย”

แววตาหวานหยาดเยิ้มของเหมยกุ้ยแลสบกับแววตาคมดุ ซึ่งบัดนี้เต็มไปด้วยความตื่นตะลึง หัวใจของเขามันเต้นโครมคราม ยิ่งร่างอรชรเดินเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นหอมโชยอ่อน ๆ ยิ่งทำให้พลังประหลาดในบุรุษของเขาร้อนวูบวาบจนสมองชาวูบไม่รู้จะกล่าววาจาใด ๆ

“เรื่องที่พ่อจะบอก ก็คือ เรื่องนี้ แหละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ใต้เท้าฉีหัวเราะแกนแกน เมื่อตัวต้นเรื่องเดินลงมาจากเกี้ยวด้วยตนเอง

เสียงของผู้เป็นพ่อดึงสติบุรุษหนุ่มให้กลับเข้าร่าง เขาหันขวับไปที่บิดา แววตาดุดันเอาเรื่อง ทำเอาผู้เป็นบิดาหุบปากแทบไม่ทัน

หากเขาจะว่ากล่าวบิดาก็คงไร้ประโยชน์ และหากจะขัดขวางบิดาไม่ให้นำสาวงามร่วมขบวนไปด้วย เขาก็คงจะขัดไม่ได้เช่นกัน!

สายตาคมดุของคุณชายอันเหว่ยตวัดมาที่เหมยกุ้ย นางยิ้มให้เขาอย่างมีไมตรี รอยยิ้มนั้นช่างงดงามราวกับดอกไม้ที่กำลังผลิบาน

ต่อให้นางจะสวยราวกับนางฟ้าสักปานใด แต่นางก็ยังคงเป็นนางคณิกา!

ผู้หญิงริมทางที่ง่ายต่อการเด็ดดมในสายตาเขา!

เหมยกุ้ยมองสบตาคมดุดันที่แฝงแววดูหมิ่น นางไม่หลบสายตาคู่นั้น กลับส่งสายตาเว้าวอน

ชายผู้นั้นช่างสง่างามสมเป็นชายชาตรี รูปร่างสูงใหญ่ แผงอกกว้าง คิ้วเข้มตาคมราวกับภาพวาด ผิวพรรณขาวผ่องของบุรุษผู้นี้คงจะได้มาจากบิดาเป็นแน่แท้ แต่แววตาและดวงหน้าที่คมเข้มสง่างามนั้นต่างจากผู้เป็นบิดาลิบลับ นางจึงเดาว่าคงจะได้มาจากผู้เป็นมารดาเป็นแน่แท้

แม้ว่าเวลานี้เขาจะดูแคลนนางนักหนา แต่ต่อจากนี้นางนี่แหละจะเป็นผู้เขย่าภูผาลูกนี้ให้สั่นไหวให้ได้!!!

“พ่อจะพานางไปถวายตัวกับฮ่องเต้ ในฐานะบุตรบุญธรรม”

ใต้เท้าฉีพยายามอธิบายอย่างใจเย็นแก่บุตรชาย

“ก็สุดแต่ท่านจะเห็นควร”

เสียงเครียดขึงดังมาจากดังขึ้นจากบุรุษหนุ่มรูปงาม แม้ปากเขาจะบอกว่า ตามใจบิดาแต่ในใจเขาไม่เห็นด้วยที่ผู้เป็นบิดาจะใช้ประโยชน์จากอิสตรีเพศ เพื่อความเป็นใหญ่ในอนาคต หรือไต่เต้าเข้าสู่ตำแหน่งสูงขึ้น โดยใช้นางผู้นี้เป็นเครื่องบรรณาการ!!  สิ้นเสียงบุรุษหนุ่มก็เดินเฉียดร่างอรชรของเหมยกุ้ยไปขึ้นม้าคู่ใจราวกับว่าเขาเห็นหล่อนเป็นเพียงธาตุอากาศ

“อย่าไปใส่ใจกับลูกข้าเลย เด็กหนุ่มมักจะทำอะไรหุนหัน”

ใต้เท้าฉีกล่าวปลอบเหมยกุ้ย เมื่อแลเห็นสีหน้าซีดเซียวของนาง

เหมยกุ้ยย่อตัวลงแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงถ่อมตนว่า

“เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ข้ามิอาจถือสา ขอให้ท่านสบายใจก็พอ”

“งั้น เดินทางกันเถอะ”

ใต้เท้าฉีผายมือให้เหมยกุ้ยเดินไปขึ้นเกี้ยว

ขณะที่ทั้งคู่กำลังจะก้าวขึ้นเกี้ยว สาวน้อยรูปร่างปราดเปรียวก็วิ่งปรูดเข้ามาคล้องแขนใต้เท้าฉีอย่างสนิทสนม

“หลันฮวา! ข้านึกว่าเจ้าจะอยู่ที่เมืองนี้เสียแล้ว”

ใต้เท้าฉีฉีกยิ้มพลางพินิจดรุณีป่า นางอยู่ในชุดสีชมพูยิ่งขับให้นางดูแจ่มใสและงดงามมากยิ่งขึ้น ปากชมพูบางยื่นเข้าหอมที่แก้มอ้วน ๆ ของใต้เท้าฉีอย่างเอาใจก่อนเอ่ยว่า

“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ข้าจะไปเมืองหลวงกับท่าน! ข้าอยากเห็นเมืองหลวง!”

หลันฮวาถลาเข้าไปซบอกอ้วน ๆ ของใต้เท้าฉีอย่างเว้าวอน