Chapter 14.หญิงสาวที่งดงาม

            “ข้าไม่ใช่เด็กเล็กๆ จะได้มาเล่นกลองป๋องแป๋งเช่นนี้” เป็นผู้ใดกันที่เล่นตลกหยามเขาได้ขนาดนี้

            “รับไปเถอะน่า นางตั้งใจดี อุตส่าห์เอามาให้ข้า เป็นของฝากถึงน้องชายของข้า ซึ่งข้าก็มีน้องชายคนเดียวคือเจ้า เจ้าก็ต้องรับของฝากชิ้นนี้ไป”

            “นี่เอาข้าไปขายยังไง ถึงได้กลองป๋องแป๋งแบบนี้มา”

            “เอาน่า คนที่ให้มาเป็นคนดีและเป็นหญิงสาวที่งดงามมากด้วย เจ้ายังไม่เคยเจอนางก็อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจนัก เผลอๆ จะเป็นเจ้านั่นแหละที่เป็นฝ่ายชอกช้ำเสียดายซะเอง”

            โดนนางพูดให้เสียขนาดนั้น เขาจึงจำใจรับมา ได้มาก็เก็บไว้ไม่ได้ใส่ใจ จนมาถึงตอนนี้ที่จู่ๆ ก็คิดถึงสิ่งนี้ขึ้นมา จะเป็นนางหรือไม่นะคนที่ฝากกลองป๋องแป๋งนี้มาให้เขา ดูจากที่นางไม่รู้ว่าเคอหลิ่งหลินมีฐานะที่แท้จริงอย่างไร และนางไม่รู้จักเขา หากเป็นนางจริง นางก็คงเข้าใจว่า ‘น้องชาย’ ที่เคอหลิ่งหลินพูดบ่อยๆ เป็นเด็กชายตัวเล็กกระจ้อยร่อยเป็นแน่

            เขาเผลอยิ้มที่มุมปากเก็บ ‘ของฝาก’ เข้าที่เดิมแล้วเดินตรงไปแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ

            หญิงสาวที่งดงาม

            รู้สึกว่าเคอหลิ่งหลินจะให้ค่าหญิงสาวคนนั้นมากไปนิด สำหรับเขาแล้วนางยังห่างไกลคำว่า ‘งดงาม’ นัก ยิ่งเห็นวันนี้แล้วท่าทางเกรี้ยวโกรธเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเขา ยิ่งทำให้เขาอยากจะหัวเราะให้ลั่นห้อง แค่งูตัวเดียวนางถึงกลับเปิดเผยนิสัยที่แท้จริงออกมา ดื้อและหัวรั้นไม่ยอมผู้ใด บิดาของนางเป็นหมอ นางได้รับถ่ายทอดความรู้จากบิดาก็ไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอันใด แม้การเป็นหมอหญิงจะไม่เป็นที่ยอมรับนัก แต่สำหรับเขาแล้วหากมีความรู้ความสามารถ ต่อให้เป็นหญิงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด แน่นอนว่ามือขวาในสนามรบของเขาก็เป็นผู้หญิง! บิดาของเขาอาจเป็นคนแปลกสักหน่อย การเลือกใช้คนมาทำงานแทนมือแทนเท้าก็เลือกที่ความสามารถ มิใช่ชาติกำเนิดหรือยศศักดิ์ ไม่แปลกใจที่แต่ละคนล้วนมีที่มาแตกต่างกัน เป็นโจรบ้าง เป็นขโมย เป็นนักย่องเบา ล้วนแล้วแต่เป็นคนที่ผู้อื่นรังเกียจ หากแต่ท่านพ่อก็ซื้อใจพวกเขาให้ทำงานร่วมกันได้ เช่นเดียวกับที่ได้พบเจอกับพ่อแท้ๆ ของเคอหลิ่งหลินที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นขุนโจรแห่งหุบเขาชิงซาน พ่อของเคอหลิ่งหลินปกป้องบิดาของเขาจนตัวตายทำให้ท่านพ่อตัดสินใจรับนางเป็นบุตรบุญธรรม

            ความสามารถของหญิงสาวผู้นั้นเขายังไม่ได้พิสูจน์ แม้นางจะเป็นหญิงชาวบ้านแต่คนเป็นหมอ ควรจะสุขุมเยือกเย็น แต่นางเหมือนเด็กซุกซนมอมแมมเหลือจะกล่าว แปลกประหลาดกว่าหมอทุกคนที่เขาเคยพบเจอมา

          “อีกสองวันข้าจะเอาหนังสือไปคืน ท่านอยู่รอตรวจทุกหน้ากระดาษได้เลย!”  

            จ้าวจิ่นสือกระตุกยิ้มที่มุมปาก เขาไม่มั่นใจนักว่าช่วงนั้นเขาจะอยู่ในจวนหรือไม่ หรือต้องเดินทางแฝงตัวไปกับกองคาราวานพ่อค้าเร่ นางเพิ่งยืมหนังสือไปเมื่อสองวันก่อน อีกสองวันจะมาคืน นางอ่านหนังสือทั้งสามเล่มจบแล้วหรือ? หรือเขาควรแสดงความใจกว้างกับนาง ยืดเวลาอีกหน่อย หรือเขาควรสั่งให้พ่อบ้านตู้เก็บตำราที่นางยืมไปให้เขาตรวจสอบก่อน ทำไมแต่ละวิธีที่คิดได้ราวกับจะเป็นการกลั่นแกล้งนางทั้งนั้น  ไม่หรอก เขาไม่ใช่คนแบบนั้น ก็เพียงแค่อยากเห็นสีหน้าของผู้หญิงที่รู้ว่าเขาคือผู้ใช้มีดสั้นปักหัวเจ้างูตัวนั้น 

            เรื่องมันก็แค่นั้นเองจริงๆ.

            อะไรนะ! เขาว่าอะไรนะ!

            มู่ฟางเหนียงเดินกระแทกส้นเท้ากลับเข้ามาในบริเวณลานบ้านที่ใช้เป็นที่ตากสมุนไพร นางฮึดฮัดหันซ้ายหันขวาอย่างหงุดหงิด แลทุกสิ่งรอบข้างก็ขวางหูขวางตาจนอยากยกเท้าขึ้นเตะของที่อยู่ตรงหน้า แต่ก็เกรงว่าจะต้องเสียเวลามาเก็บของที่ตัวเองเตะไปอีก

            อะไรกัน! นางสิ้นเปลืองพลังงานในการอ่านและคัดลอกตำราแพทย์นั้นอยู่สองวันสองคืน ไม่ขึ้นเขาไปช่วยท่านพ่อเก็บสมุนไพร เอาแต่อ่านตำรานี่จนหลงลืมเวลา ปล่อยให้ท่านพ่อต้องกินอาหารเย็นชืดไปหลายมื้อ กลางคืนก็อดหลับอดนอนเปลืองเทียนไขไปตั้งเท่าไหร่ แล้วจู่ๆ ให้คนมาบอกว่าเขายังไม่เอาตำรากลับคืน ให้นางเก็บไว้ก่อน นางจะฝากบ่าวรับใช้ที่มาส่งข่าวคืนให้ ก็เหมือนเขาจะรู้ จึงกำชับมาว่าไม่รับฝาก นางต้องเอาไปคืนด้วยตนเอง เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่สะดวกจะอยู่ตรวจหนังสือทุกแผ่นทุกหน้า ชายผู้นี้นิสัยเหมือนเด็กเอาแต่ใจอย่างที่เคอหลิ่งหลินชอบพูดให้นางฟังนัก

จะแปลกอะไรที่นางจะเข้าใจไปว่าเขาอายุสิบขวบ! ถึงได้ฝากกลองป๋องแป๋งเอาไว้ปลอบใจยามที่ต้องอยู่ไกลพี่สาวและครอบครัว!

            นางเป็นลูกคนเดียว แต่กระนั้นก็ติดตามบิดาตลอด เรียกได้ว่าบิดาอยู่ที่ไหน นางอยู่ที่นั่น แม้จะไม่ได้อยู่เป็นหลักแหล่ง แต่นางก็ไม่เหงาเพราะบิดาของนางเป็นทั้งพ่อ แม่ และเพื่อนให้นาง เมื่อเคอหลิ่งหลินเล่าเรื่องราวของ ‘น้องชาย’ ที่ต้องใช้ชีวิตช่วงหนึ่งอยู่ห่างไกลครอบครัวเพื่อศึกษาเล่าเรียน นางจึงเข้าใจความรู้สึกที่น้อยใจตามประสาเด็กเหมือนถูกพ่อแม่ทิ้งขว้างทั้งที่ความจริงแล้ว สิ่งที่ทำไปเพื่ออนาคตของเขาเอง

            ก็นั่นแหละ นางจึงเข้าใจไปว่าเขาเป็นเด็กเล็กๆ เอาแต่ใจ ไร้เหตุผล ชอบเอาชนะและขี้น้อยใจ ใครจะไปรู้ว่านิสัยแบบนั้นอยู่ในตัวผู้ชายร่างกำยำผู้นั้นเล่า!

            “เป็นอะไรไปเหนียงเอ๋อร์” น้ำเสียงสงบเยือกเย็นเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทางฮึดฮัดของลูกสาวอยู่กลางลานบ้าน

            นางสูดลมหายใจลึก พยายามข่มโทสะของตนก่อนจะหมุนตัวหันไปเอ่ยตอบ

“ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ”

            “ไม่มีอะไร ไยเจ้าทำเหมือนจะพังบ้านทั้งหลังได้ นี่ดีที่เจ้าไม่มีวรยุทธ์ ไม่เช่นนั้นพ่อก็ไม่รู้ว่าบ้านจะมีรูที่ใดบ้าง”

            “ท่านพ่อก็พูดเกินไป” นางเบ้ปากทำแง่งอนแล้วเดินไปหาบิดา

            “หากเจ้าจะเอาดีด้านการรักษาคน เจ้าควรใจเย็นและไม่แสดงอาการเช่นเมื่อครู่” คนเป็นพ่อเตือนพร้อมสั่งสอน  “ที่นี่มีผู้ใดนอกจากท่านพ่อเล่า” นางเบ้ปากน้อยๆ “เป็นหมอแล้วอย่างไร ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกรึ เจอคนไข้ไม่รักตัวเอง ลูกก็ดุใส่เหมือนกันแหละ ใครจะไปใจดีเหมือนท่าน มีอะไรก็โอ๋คนไข้นัก ท่านควรดุพวกเขาบ้าง ไม่อย่างนั้นเขาก็เจ็บป่วยอาการเดิมๆ กลับมาให้ท่านต้องปวดหัวเพราะคิดว่าอย่างไรท่านก็รักษาพวกเขาได้”