บทที่ 0012

12 : สามีที่ดีคือสามีใหม่นะท่านแม่

หลังจัดแจงที่พัก ให้ครอบครัวของเฉาซูหลิ่ง เป็นที่เรียบร้อยแล้ว แม่นมหูยกของว่างกับน้ำชา มาให้หม่าหลิงเฟยในห้องนั่งเล่น

“ฮูหยินท่านใจอ่อนไปแล้วนะเจ้าคะ”

มีความห่วงใยในน้ำเสียงของแม่นมหู

หม่าหลิงเฟยอมยิ้มในหน้า

“ท่านก็กังวลเกินเหตุ ข้าเพียงแต่รู้สึกว่าเรือนหลังนี้เงียบเหงาเกินไป หากมีเสี่ยวหยวนคอยวิ่งเล่นรอบตัวของเหวินเซียว อาจทำให้เขามีความสุข มากกว่าที่เป็นอยู่ก็ได้” นางยังจำภาพรอยยิ้มบาง ๆ ตอนบุตรชายอุ้มเสี่ยวหยวนได้

“เช่นนี้นี่เอง”

แม่นมหูพยักหน้าลงเบา ๆ นางถึงแปลกใจว่าเหตุใด ผู้เป็นนายถึงยอมให้เพื่อนบ้าน ที่รู้จักกันเพียงไม่กี่วัน เข้ามาอยู่อาศัยด้วย เป็นเพราะต้องการให้รอบตัวของบุตรชาย ไม่เงียบเหงาจนเกินไปนี่เอง

หม่าหลิงเฟยยกถ้วยชาขึ้นจิบ นอกจากนั้นยังรู้สึกถูกชะตากับเฉาซูหลิ่ง นางดูไร้พิษสงอีกทั้งยังเป็นเพียงอนุ ที่ถูกผู้อื่นหลอกใช้ จนทำให้ตัวเองกับบุตรสาวต้องลำบาก นี่มันไม่ได้ต่างอันใดกับตัวนางเลยสักนิด ต่างก็ถูกทอดทิ้งทั้งแม่ทั้งลูกเหมือนกัน

สามคนแม่ลูกได้พักอยู่ในเรือนหลังของสตรี หม่าหลิงเฟยใจดี รับป้าหลูกับลุงจงเข้ามาอยู่ด้วย ให้คนจัดหาที่พักฝั่งบ่าวรับใช้ให้อยู่ เฉาซูหลิ่งไม่อยากรบกวนพวกเขามากนัก จึงให้บุตรชายนอนห้องเดียวกับตน อีกห้องให้บุตรสาวนอนคนเดียว

“เหยาเอ๋อร์เจ้ามานั่งคุยกับข้าก่อน”

“เจ้าค่ะท่านแม่”

“เหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่กันเล่า ไม่ใช่ว่าเจ้ามีกิจการค้าขายอยู่ในเมืองหรอกหรือ”

แม้ไม่มั่นใจว่าเงินทองของบุตรสาวมีมากน้อยเพียงใด แต่เฉาซูหลิ่งคิดว่านางต้องมีมากพอ เลี้ยงดูตนเองกับบุตรชายได้แน่ ไม่เช่นนั้นคงไม่สั่งให้คนเก็บของ เตรียมย้ายออกมาเช่นนี้

“ข้าก็บอกไปแล้ว ยามนี้หาซื้อเรือนคงยาก ข้าอยากซื้อที่สักแปลงแล้วสร้างเรือนขึ้นมาใหม่”

“ซื้อที่สร้างเรือน ?”

นี่เจ้ามีเงินเท่าใดกันแน่

“ใช่แล้ว เรื่องพวกนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไปใจร้อนไม่ได้ อยู่ที่นี่ไปก่อนก็แล้วกัน ข้าจะพยายามหาที่สร้างเรือนให้ได้เร็วที่สุด ท่านแม่วางใจได้”

“หากคนตระกูลหลี่รู้ว่าเจ้ามีเงินทองเช่นนี้”

“เกี่ยวอันใดกับข้า พวกเขาทอดทิ้งเราครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงขึ้นยึดเรือนขับไล่ออกมา ท่านแม่คิดว่าข้าจะมีใจ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่พวกเขารึ” นางเสียงแข็งคล้ายไม่พอใจ

“คนอื่นข้าไม่รู้ แต่บ้านเดิมฮูหยินใหญ่ของพ่อเจ้า ตระกูลจี้ค่อนข้างมีฐานะมั่นคง ข้าคิดว่าพวกเขาต้องส่งเงินทอง มาให้ฮูหยินใหญ่เป็นแน่”

“นั่นเป็นเรื่องของผู้อื่น ไม่เกี่ยวกับพวกเรา”

“ข้าสงสารก็แต่เสี่ยวหยวน” นางเหลือบตาไปมองบุตรชาย ที่กำลังนั่งวาดรูป อยู่บนเก้าอี้ตรงหน้าต่างห้อง

“เมื่อเติบโตขึ้นเขาจะเข้าใจถึงความหวังดีของข้า ท่านแม่เองก็ต้องเข้าใจด้วย ครอบครัวเช่นนั้นข้าไม่อยากได้หรอก ข้ายังหวังให้ท่านแม่ ได้พบเจอกับบุรุษที่ดีสักคน สามีที่ดีคือสามีใหม่นะท่านแม่”

“เจ้าไปเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหนกัน อย่าไปเอ่ยให้ผู้อื่นได้ยินเข้า เขาจะได้จับข้าเข้ากรงหมูไปถ่วงน้ำ”

“ท่านไม่ใช่อนุของใครแล้ว ตอนนี้ท่านคือสาวโสด จำเอาไว้ให้ดี ๆ ล่ะ”

“จริงด้วย”

เฉาซูหลิ่งแค่นขำให้ตัวเองเบา ๆ กระทั่งหนังสือปลดปล่อยอนุภรรยาอยู่ในมือ นางยังคิดว่าตัวเองเป็นอนุของหลี่หย่วนเจ๋ออยู่อีก

สักพักใหญ่ ๆ สาวใช้ผู้หนึ่งได้เข้ามาเชิญพวกนาง ไปกินข้าวร่วมกันกับเจ้าของเรือน

“หม่าฮูหยินท่านทำเช่นนี้ข้ากับลูก ๆ เกรงใจนะเจ้าคะ ให้พวกข้ากินข้าวในเรือนก็ได้ ท่านจะได้กินกับคุณชายอย่างสบายใจ” เฉาซูหลิ่งนึกเกรงใจเจ้าของเรือนเป็นอย่างมาก

“นั่งลงก่อนเถอะ นี่หยวนเหวินเซียวบุตรชายของข้าเอง” หม่าหลิงเฟยเผยมือไปทางบุตรชาย ที่นั่งอยู่บนรถเข็นด้านข้าง

“เหวินเซียวคำนับท่านน้าขอรับ”

เขาทำเพียงค้อมศีรษะลงเล็กน้อย เขาเรียกอีกฝ่ายตามที่มารดาบอกไว้ก่อนหน้า

“เกรงใจคุณชายหยวนแล้วเจ้าค่ะ เจ้าสองคนมาทักทายคุณชายหยวนเร็วเข้า” นางหันไปกวักมือเรียกลูก ๆ ให้เข้ามา

“เสี่ยวหยวนคำนับพี่ชายหยวนขอรับ”

หลี่เหวินเซียวถึงกับอมยิ้มทันที เขาจำเสียงเจ้าตัวน้อยแสนซุกซนคนนั้นได้ วางมือไปที่เก้าอี้ตัวด้านข้าง “เสี่ยวหยวนมานั่งข้างข้าเร็วเข้า”

เสี่ยวหยวนน้อยหันไปมองหน้ามารดากับพี่สาว ครั้นเห็นพวกนางพยักหน้าให้จึงรีบเอ่ย “ขอรับพี่ชายหยวน”

“เหยาเอ๋อร์เงียบทำไมล่ะ” เฉาซูหลิ่งเห็นบุตรสาวยืนนิ่งจึง กระตุกแขนเสื้อนาง

“เมิ่งเหยาคำนับคุณชายสามเจ้าค่ะ”

หลี่เมิ่งเหยาอธิบายไม่ถูกว่าตัวเองรู้สึกเช่นไร คนผู้นี้เดิมทียืนตัวตรงเป็นสง่า พอได้เห็นใบหน้าของเขาถึงได้จำได้ ว่าหน้าตาเป็นเช่นนี้จริง ๆ

เพียงแต่ตอนนี้เขามีริ้วรอย แห่งความบอบช้ำทางจิตใจ ทั้งยังมีผ้าพันรอบดวงตาเอาไว้ ร่างกายไม่ได้แข็งแรงเหมือนแต่ก่อน ต้องนั่งอยู่บนรถเข็นเช่นนี้

“เจ้าคือเด็กผู้นั้นเมื่อห้าปีก่อนหรือ”

หยวนเหวินเซียวหันหน้าไปทางทิศเสียงของนาง นึกเสียดายที่ไม่ได้เห็นหน้าของนาง ยามเติบโตเป็นผู้ใหญ่

“เป็นข้าเองเจ้าค่ะ”

“เรียกคุณชายสามอันใดกัน เจ้าเรียกข้าว่าท่านป้า เช่นนั้นต้องเรียกเขาว่า พี่เหวินเซียวถึงจะถูก” หม่าหลินเฟยเอ่ย

นี่ไม่สนิทสนมเกินไปหรือ

“เจ้าค่ะท่านป้า” หลี่เมิ่งเหยายิ้มบาง ๆ จากนั้นทุกคนก็นั่งลงพร้อมกินข้าวมื้อเย็นด้วยกัน

ระหว่างกินข้าวหลี่ เมิ่งเหยาลอบมองหยวนเหวินเซียวเงียบ ๆ แม้ดวงตามืดบอด แต่เขากลับกินข้าวได้ราวกับเป็นคนปกติทั่วไป เพียงแต่จานกับข้าวของเขา ดูเหมือนจะไม่ได้รวมกับผู้อื่น เรียกว่าแยกออกเป็นส่วนตัว เพียงแค่นั่งร่วมโต๊ะเดียวกัน

“พี่ชายหยวนท่านกินนี่สิ เนื้อปลานี่อร่อยมาก” เสี่ยวหยวนใช้ตะเกียบกลางคีบเนื้อปลาใส่จานของเขา

“ขอบคุณเจ้ามากเสี่ยวหยวน” หยวนเหวินเซียวยกฝ่ามือขึ้นลูบศีรษะกลมน้อยของเขาเบา ๆ

“พี่ชายหยวนต้องกินเยอะ ๆ นะขอรับ จะได้หายเร็ว ๆ”

คำพูดเจื้อยแจ้วของเสี่ยวหยวน ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหาร ดูไม่เงียบเหงาจนเกินไป หม่าหลิงเฟยแสดงสีหน้าพึงพอใจออกมาอย่างชัดเจน

เฉาซูหลิ่งที่กำลังเอ่ยปากตำหนิบุตรชาย ถูกหลี่เมิ่งเหยาดึงแขนเอาไว้ไม่ให้พูด ดูไปแล้วการมีเสี่ยวหยวนอยู่ที่นี่ นับว่าเป็นเรื่องดีสำหรับหยวนเหวินเซียว

พอกลับถึงเรือนพักนางถึงได้อธิบายให้มารดาได้เข้าใจ

“เหยาเอ๋อร์เจ้าว่าอะไรนะ”

“ข้าบอกว่าให้เสี่ยวหยวน ไปหาไปเล่นกับพี่เหวินเซียวบ่อย ๆ เถอะ ดูเขาเศร้ากับเรื่องดวงตาและความพิการ การมีเสี่ยวหยวนคอยพูดคุยกับเขา นับว่าส่งผลดีต่อจิตใจของเขาอยู่ไม่น้อย นี่อาจเป็นเหตุผลหนึ่ง ที่ทำให้ท่านป้าหม่า ชวนพวกเรามาพักอยู่ที่นี่”

“จริงหรือ” เฉาซูหลิ่งไม่เคยนึกถึงเหตุผลข้อนี้มาก่อน นางจึงรู้สึกประหลาดใจหลังได้ยิน

“จริงสิเจ้าคะ เวลาไปหาพี่เหวินเซียว ก็ให้ลุงจงตามเขาไปด้วย จะได้คอยระมัดระวัง ไม่ทำพี่เหวินเซียวบาดเจ็บได้ ยิ่งซุกซนอยู่ด้วย” นางคิดรอบคอบเข้าไว้

“ได้ข้าจะกำชับเขาเอง เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงไป” บุตรสาวของนางเป็นผู้ใหญ่แล้วจริง ๆ กระทั่งความคิดความอ่าน ยังครอบคลุมทุกด้าน

“ส่วนท่านก็ไปพูดคุยกับท่านป้าหม่าบ่อย ๆ ก็ได้ อยู่ที่นี่ค่อนข้างเงียบเหงาท่านแม่ก็รู้ แต่ไม่ต้องไปละลาบละล้วง ถามเรื่องส่วนตัวของพวกเขาล่ะ ข้ารู้สึกว่าพวกเขา คงมีเรื่องทุกข์ใจอยู่ก่อนหน้าแล้ว ท่านเพียงพูดคุยรับฟังก็พอ”

“เจ้าเป็นลูกหรือเป็นแม่กันแน่ สั่งสอนเสียเหมือนข้าเป็นเด็กไม่รู้ความ” นางกลอกตาใส่บุตรสาวเล็กน้อย

ข้าก็กลัวท่านจะไม่รู้ความนั่นแหละ

“ท่านแม่เลิกคิดเรื่องท่านพ่อนะเจ้าคะ”

“ข้าไปคิดถึงพ่อเจ้าตอนไหนกัน” เฉาซูหลิ่งเอ่ยเหมือนร้อนตัว

“ข้าเห็นหน้าท่านก็รู้แล้ว ข้าไม่อยากพูดตรง ๆ เพราะกลัวท่านจะเสียใจ แต่หากไม่พูดออกไป ก็กลัวท่านจะยังมีเยื่อใยเหลืออยู่” นางรู้จักมารดาผู้ใจอ่อนของตนดี ห้าปีที่ผ่านมานางเฝ้ารอสามีมาโดยตลอด

“ท่านแม่เห็นหรือไม่ ว่านอกจากคนในตระกูลหลี่แล้ว ยังมีบ่าวไพร่ตามมาด้วยสองสามคน”

“เห็นสิมีพ่อบ้านหลัวกับแม่นมสวี แล้วก็สาวใช้เก่าแก่อีกหนึ่งคนกระมัง” เฉาซูหลิ่งนึกใบหน้าของเขาออก

“มันหมายความว่าอันใดท่านรู้หรือไม่”

เฉาซูหลิ่ง “...”

“ในสายตาของคนตระกูลหลี่ ข้ากับท่านไม่มีค่าเท่าบ่าวรับใช้เหล่านั้นด้วยซ้ำ”

นางไม่ได้เอ่ยถึงน้องชาย เพราะพวกเขามีท่าทีอยากได้เขาไว้อยู่ เพียงแต่เอ่ยว่าตัวนางกับมารดานั้น ไร้ความหมายในสายตาของคนตระกูลหลี่เพียงใด

“ข้าเข้าใจแล้ว”

ยังเป็นบุตรสาวที่ต้องมาเตือนสติมารดาเช่นนาง

นางเอ่ยกับมารดาอีกไม่กี่คำ ก็กลับไปยังห้องนอนของตนเอง ล้มตัวลงนอนเพื่อเข้าไปในเรือนโลกันตร์ เรือนโอสถยังมีตำราเกี่ยวกับการรักษาดวงตาอยู่ ส่วนเรื่องขาพิการนางเหมือนจะเห็นอยู่เหมือนกัน หากได้ศึกษาดี ๆ อาจช่วยเหลือเขาได้

เรือนตระกูลหลี่

เรื่องที่หลี่เมิ่งเหยาเข้าไปในเรือนของเพื่อนบ้าน และไม่กลับออกมาอีกเลย รู้มาถึงหูของคนในตระกูลหลี่ พวกเขาต่างคิดกันไปคนละทิศทาง บางคนถึงกับแอบคิดว่า เฉาซูหลิ่งคบชู้ที่เรือนด้านข้าง ถึงกล้าพาลูก ๆ ไปอยู่ที่นั่น

“พวกเราเพิ่งมาถึงที่นี่ ไม่รู้ความสัมพันธ์ของพวกนางว่าเป็นอย่างไร ก็อย่าเพิ่งคิดเป็นอื่นไปเลย” หลี่หงซวนยังไม่ปักใจเชื่อ แม้จะยังเคลือบแคลงสงสัยอยู่

“เช่นนั้นให้พ่อบ้านหลัว ไปสืบข่าวจากคนแถวนี้ดูก่อนไหม” ฮูหยินผู้เฒ่าเสนอความคิด “อย่างไรเสียเด็กสองคนนั้น ก็เป็นสายเลือดของตระกูลหลี่ เข้าไปอยู่ในเรือนผู้อื่นเช่นนี้ไม่ควรจริง ๆ”

“ไม่ใช่ว่าพวกเราไล่พวกนางออกไปเองรึ พวกนางจะไปอยู่ที่ไหน ก็ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับตระกูลหลี่อีกต่อไป”

หลี่ปิงซือไม่อยากให้บิดามารดาสนใจเรื่องของพวกเขา

“มาคิดถึงพวกเรากันดีกว่า ท่านพ่อจะมอบโฉนดเรือนหลังนี้ ไว้ที่ใครหรือขอรับ”

“ข้าคิดว่าจะมอบไว้กับสหายผู้หนึ่ง เขาเป็นคนเมืองอื่นคบหากันมานานแล้ว” หลี่หงซวนเอ่ยตอบบุตรชายคนรอง

“ไว้ใจได้หรือไม่หากถูกยึดเรือนไปอีก คราวนี้พวกเราได้นอนกลางดินกินกลางทรายกันจริง ๆ” เก่อจิวลู่สะใภ้รองของตระกูลเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นกังวล

“วางใจเถอะสหายผู้นี้เป็นคนดี ข้าส่งจดหมายไปแจ้งไว้แล้ว เดี๋ยววันนี้ข้าจะไปที่ว่าการ โอนโฉนดเป็นชื่อของเขาไว้ อาจติดสินบนนิดหน่อย ให้เปลี่ยนวันเวลาในการมอบเรือน”

หลี่หงซวนแอบเก็บตั๋วเงินไว้กับตัวเล็กน้อย ทหารเหล่านั้นไม่กล้าแตะต้องตัวของเขา น่าจะพอให้ติดสินบนคนที่ว่าการได้

“พวกเจ้าทุกคนมีอะไรขาดเหลือหรือไม่ ที่หลับนอนเป็นอย่างไรกันบ้าง” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถาม

“เครื่องนอนมีพร้อมเจ้าค่ะท่านแม่ บ้านรองของพวกเรา มีของครบไม่มีขาดอันใด” เก่อจิวลู่ตอบ

“ของบ้านสามก็มีทุกอย่างครบเจ้าค่ะ” จี้ชิวหรงเอ่ยตอบ

ฮูหยินผู้เฒ่าจึงหันไปทางหลี่เยี่ยนจือ หลานสาวจากบ้านใหญ่ “เจ้าล่ะหลานเอ๋อร์”

“ข้าไม่ขาดอะไรเจ้าคะ”

นางตอบพร้อมยิ้มฝืน ๆ ยามนี้ทุกคนต่างยังมีพ่อแม่อยู่พร้อมหน้า มีเพียงนางที่เหลือตัวคนเดียว

“นับว่าอนุเฉาไม่ได้อยู่ที่นี่ แบบยากลำบากอย่างที่คิด ข้าวของเครื่องใช้พวกนี้ ล้วนแต่มีราคาทั้งนั้น กระทั่งเครื่องนอนก็มีพร้อม เปลี่ยนครบทั้งเจ็ดวัน”

หลี่ปิงซือยังนึกสงสัย ในความเป็นอยู่ของพวกนาง “ไม่รู้ว่าพวกนาง หาเงินมาใช้จ่ายจากไหนกัน”