Share

บทที่ 97

เจียงหวานหว่านกำหมัดไว้แน่นจึงควบคุมอารมณ์พลุ่งพล่านภายในอกของตนเองได้

เจียงหวานหว่านมองดูใบหน้าบวมแดงของหลิ่วซู่ ความโมโหทะลักออกมาจากใจ

เสื้อผ้าของหลิ่วซู่ไม่เรียบร้อย ใบหน้ามีรอยแผล หงเหลียนรู้สึกผิดมาก

หงเหลียนนำเสื้อคลุมในมือคลุมบนตัวหลิ่วซู่

เจียงหวานหว่านพยุงหลิ่วซู่ขึ้นมาแล้วเดินออกไปจากถ้ำ

ภายนอกถ้ำ เจียงหวานหว่านสั่งให้หงเหลียนดูแลหลิ่วซู่ให้ดี

“ท่าน ข้าจะไปขอบคุณท่านอ๋อง”

หลิ่วซู่พยักหน้า หงเหลียนพยุงหลิ่วซู่ยืนรออยู่นอกถ้ำ

ซีหรงเห็นเจียงหวานหว่านวกกลับมาก็กล่าวด้วยสีหน้าไม่สะทกสะท้าน

“ไปเถอะ ข้าจะรับผิดชอบส่วนที่เหลือเอง”

เจียงหวานหว่านเมื่อได้ฟังก็รู้สึกแสบจมูก

ชาติก่อน หรงซีเคยพูดเช่นนี้ ไม่ว่านางจะทำสิ่งใด เขาจะช่วยนางโดยไร้เงื่อนไข

สายตาเจียงหวานหว่านมองปราดชุนฮว๋าที่ถูกปิดปากอยู่ ความโกรธแค้นในใจมากมายจนไม่อาจบรรยายออกมาได้

หากนางมาช้าอีกนิดเดียว เกรงว่าท่านแม่คงไม่รอดแล้ว

ชุนฮว๋าที่อยู่ตรงหน้าไม่ควรได้รับการอภัย

คนที่พยายามทำร้ายท่านแม่ นางไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด

“จางวั่งไฉอยู่ที่ใด?”

ชุนฮว๋าไม่ตอบคำถามเจียงหวานหว่าน นางแค้นตัวนางเองที่ไม่ฆ
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status