LOGINShare
บทที่ 109
Related chapters
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 110
สีหน้าของเจียงหวานหว่านเกิดความลังเล “ท่านย่า ช่างบังเอิญจริงๆ สองวันนี้หลานต้องไปกับท่านหญิงหลิงโหรว อาการป่วยของเจียงอวิ้น ท่านย่าให้คนอื่นมาตรวจเถอะเจ้าค่ะ”ฮูหยินใหญ่เจียงนึกขึ้นได้แล้ว นางลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไรกัน“เจียงหว่านเออร์ เจ้าช่วยไปดูสักหน่อยเถอะนะ ออกความเห็นสักนิดก็ยังดี”เจียงหวานหว่านเห็นฮูหยินใหญ่เจียงยืนกรานให้นางไปดูอาการป่วยเจียงอวิ้นให้ได้ นางจึงยิ้มพลางกล่าวว่า “ก็ได้เจ้าค่ะ หลานเชื่อฟังท่านย่า”เมื่อเห็นเจียงหวานหว่านเชื่อฟังแต่โดยดีเช่นนี้ ฮูหยินใหญ่เจียงก็พึงพอใจมากนางรีบสั่งแม่นมหลี่ให้เปิดคลังส่วนตัวของนางเอาเครื่องประดับศีรษะ ชุดหลายชิ้น และรังนกหิมะมอบให้กับหลิ่วซู่หลิ่วซู่รีบกล่าวขอบคุณ “ขอบพระคุณท่านแม่เจ้าค่ะ”หลิ่วซู่ยอมรับของรางวัลจากฮูหยินใหญ่เจียงสองแม่ลูกอยู่พูดคุยครู่หนึ่ง ก่อนจะขอตัวลาฮูหยินใหญ่เจียงสั่งให้แม่นมหลี่ไปส่งนางทั้งสองกลับแม่นมหลี่ออกมาจากลานบ้านกับนางทั้งสองคนเจียงหวานหว่านเหลือบมองแม่นมหลี่แวบหนึ่ง ก่อนจะกล่าวกับหลิ่วซู่ว่า “ท่านแม่ ลูกไปดูอาการเจียงอวิ้นสักหน่อย”“แม่ไปเป็นเพื่อนเจ้าเอง”เจียงหวานหว่
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 111
เมื่อเห็นประตูห้องเจียงอวิ้นปิดสนิท เจียงหวานหว่านก็กล่าวเย้ยหยันว่า “ข้าทำตามที่ท่านย่าขอแล้ว แต่บางคนชอบมาก่อกวนหาเรื่องข้า เช่นนั้นก็ให้หมอคนอื่นรักษาเถอะ หึ คิดว่าข้าอยากมานักหรือ!”กล่าวจบ เจียงหวานหว่านก็ย่ำเท้าจะเดินจากไป“คุณหนูหก ช้าก่อน”เฉาหยูเฟิ่งที่อยู่ในห้องได้ยินเจียงหวานหว่านบอกว่าจะมารักษาเจียงอวิ้น นางจึงผลักประตูออกมาเมื่อนึกถึงอาการป่วยของเจียงอวิ้น เฉาหยูเฟิ่งก็ยิ้มพลางกล่าวว่า “คุณหนูหก รีบตามข้ามาเถอะ อวิ้นเออร์กำลังรอพี่สาวสุดที่รักมารักษานางอยู่นะ”เจียงหวานหว่านกล่าวอย่างเย็นชาว่า “น้าเฉาปล่อยหมาออกมาเช่นนี้ หากข้ายังไม่กลับก็เลอะเลือนแล้วล่ะ”“คุณหนูหกล้วนเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว เป็นเพราะคุณชายห้าเป็นกังวลเกี่ยวกับอาการป่วยของอวิ้นเออร์ับอาการป่วยของอวิ้นเออร์มากกว่า คุณหนูหกอย่าได้ถือสาเลย”เฉาหยูเฟิ่งยิ้มพลางกล่าวไม่ว่าเจียงหวานหว่านจะมีจุดประสงค์อันใด แต่เพื่อให้อาการป่วยของอวิ้นเออร์ดีขึ้น จะให้นางทำสิ่งใดนางก็ยอมทั้งนั้นเมื่อเห็นเจียงหวานหว่านนิ่งไปเช่นนี้ เฉาหยูเฟิ่งจึงทำได้เพียงแค่มองไปที่เจียงจิ่นหนิงด้วยสายตาขอร้อง“หนิงเกอเออร์ เจ้าเข
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 112
เจียงหวานหว่านยิ้มอย่างเย็นชา ดวงตาจ้องมองเฉาหยูเฟิ่ง“เงินล่ะ”นางไม่มีทางเสียแรงช่วยฟรีๆ แน่ เฉาหยูเฟิ่งทำร้ายร่างกายและชื่อเสียงของท่านแม่ นางต้องถลกหนังเฉาหยูเฟิ่งผู้นี้เพื่อเป็นการเอาคืนแน่นอนเฉาหยูเฟิ่งกัดฟันกรอดพลางกล่าว “คุณหนูหก สกุลเจียงเป็นสกุลเล็กๆ ไม่ได้ร่ำรวย เงินจำนวนหนึ่งแสนตำลึงสำหรับขุนนางแล้วไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เลย”“ชีวิตของเจียงอวิ้นเทียบกับเงินหนึ่งแสนตำลึงไม่ได้เชียวหรือ?”เฉาหยูเฟิ่งไม่ยอมควักเงิน เจียงหวานหว่านจึงหันหลังจะเดินจากไปเฉาหยูเฟิ่งร้อนใจขึ้นแล้ว รีบรั้งเจียงหวานหว่าน และหันไปสั่งให้สาวใช้เอาเงินมาจากเรือนนาง“รอก่อน ข้าจะให้คนไปเอาเงินมาให้”เจียงหวานหว่านเดินไปที่เก้าอี้และนั่งลงอีกครั้ง“ภายในเวลาหนึ่งถ้วยชา หากเลยเวลาเป็นอันยกเลิก”เฉาหยูเฟิ่งพยักหน้าพลางกล่าว “ตกลง”เจียงหวานหว่านรอไม่นานนัก เฉาหยูเฟิ่งก็นำเงินสามหมื่นตำลึงยื่นให้เจียงหวานหว่าน“เงินที่เหลือเอาไว้จะให้เจ้าทีหลัง”เจียงหวานหว่านรับเงินสามหมื่นตำลึงเก็บไว้อย่างดี หลายปีที่ผ่านมานี้ สกุลเฉาทำเงินได้ไม่น้อยเลยจากนั้นก็เดินไปที่เตียงเจียงอวิ้น เจียงหวานหว่า
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 113
แม่นมหลี่ได้ยินเช่นนี้ก็ตกใจขึ้น “คุณหนูหก เรื่องนี้ข้าน้อยต้องแจ้งฮูหยินใหญ่ก่อนเจ้าค่ะ”เจียงหวานหว่านยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ชิวเยว่ ชิวซิน อวี้จู๋ สาวใช้สามคนนี้เดิมทีอยู่ที่เรือนท่านย่า ท่านย่าเมตตาจึงมอบพวกนางให้ข้าและท่านแม่ ข้าให้สือหลิ่วแจ้งพวกนางทั้งสามแล้ว ประเดี๋ยวแม่นมหลี่กลับไปก็พาพวกนางทั้งสามกลับไปด้วยเถอะ”แม่นมหลี่คาดเดาในใจ หรือเป็นเพราะสาวใช้สามคนนี้ไม่ชอบพอคุณหนูหก“ตกลงเจ้าค่ะ ข้าน้อยจะทำตามความตั้งใจของคุณหนูหก”ตอนนี้คุณหนูหกเป็นคนโปรดของฮูหยินใหญ่เจียง เรื่องเล็กน้อยเพียงเรื่องเดียว นางตอบตกลงไปเป็นเรื่องที่สมควรทำแล้วเจียงหวานหว่านถอดกำไลหยกออกจากข้อมือตนเอง และสวมข้อมือให้แม่นมหลี่“แม่นมหลี่ สองสามวันนี้ข้าไม่อยู่ ข้ารบกวนแม่นมหลี่ช่วยดูแลท่านแม่ข้าด้วย”แม่นมหลี่มองดูกำไลหยกในมือก็ลูบไปมาด้วยความชื่นชอบเป็นอย่างมาก“คุณหนูหก นี่หมายความเช่นไรเจ้าคะ?”มองดูกำไลหยกนี้แล้ว รู้ได้ทันทีว่าเป็นของดีเจียงหวานหว่านตบมือแม่นมหลี่เบาๆ “น้าเฉาคิดร้ายต่อท่านแม่ข้า ข้ารบกวนแม่นมหลี่ดูแลท่านแม่ข้าดีๆ ด้วย”แม่นมหลี่เข้าใจความหมายที่เจียงหวานหว่านสื่อ นางยิ้มพลาง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 114
ฮูหยินใหญ่เจียงได้ยินคำพูดนี้ของเจียงหวานหว่าน นางก็เกิดความฉงนสงสัยขึ้นทันที“นี่ตกลงเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่”เจียงหวานหว่านหันไปมองฮูหยินใหญ่เจียง และกล่าวว่า “ท่านย่า หลานทำตามคำขอของท่านย่าไปตรวจดูอาการป่วยของเจียงอวิ้น แต่หลานนึกไม่ถึงเลยว่าน้าเฉาจะให้พี่ห้าขับไล่หลานออกมา ขวางหลานไม่ให้เข้าไป หลานวิ่งหลบพี่ห้าจนกระทั่งได้เข้าไปในห้องเจียงอวิ้น หลานเห็นเงินวางอยู่บนโต๊ะสามหมื่นตำลึง”“น้าเฉาสัญญากับหลานว่า ขอเพียงแค่หลานไม่เอาเรื่องเงินนั้นเล่าให้ใครฟัง นางจะแบ่งประโยชน์ให้หลานบางส่วน เดิมทีหลานจะมาบอกเรื่องนี้กับท่านย่า แต่นึกไม่ถึงว่าน้าเฉาจะชิงมาหาท่านย่าก่อน แถมยังทำเรื่องเช่นนี้อีก!”สีหน้าของเจียงหวานหว่านเต็มไปด้วยความโกรธน้ำเสียงของฮูหยินใหญ่เจียงแหลมขึ้น “เจ้าไม่ได้ตาฝาดไปแน่นะ เป็นเงินสามหมื่นตำลึงจริงๆ หรือ ?”“หลานเห็นกับตาตัวเองเจ้าค่ะ”เจียงหวานหว่านกล่าวด้วยความหนักแน่นเฉาหยูเฟิ่งนึกไม่ถึงเลยว่าเจียงหวานหว่านจะใส่ร้ายป้ายสีนางหน้าตาเฉยเช่นนี้ได้ นางกำลังจะเอ่ยปากพูด แต่ถูกฮูหยินใหญ่เจียงหันขวับไปจ้องหน้าห้ามเอาไว้เสียก่อน“หว่านเจี่ยเออร์ เจ้าเ
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 115
เฉาหยูเฟิ่งกลัวว่าพี่สะไภ้สกุลฉางจะได้ยิน นางจึงกระวิบเสียงเบา“เหตุใดถึงได้เอ่ยปากขอยืมเงิน เกิดเรื่องอันใดขึ้น?”เฉาหยู่เฟิ่งเล่าเรื่องที่เจียงหวานหว่านจะเอาเงินให้เขาฟังเฉาอวี้เจียงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่าอาการป่วยของเจียงอวิ้นต้องเกี่ยวข้องกับเจียงหวานหว่าน“เฟิ่งเออร์ เจ้าถูกเล่นงานเข้าแล้ว เหตุใดเจียงหวานหว่านถึงบังเอิญรักษาอาการป่วยของเจียงอวิ้นได้ในขณะที่แม้แต่หมอหลวงก็ไร้หนทางรักษา คาดว่าพิษที่เจียงอวิ้นโดนต้องเป็นฝีมือนางแน่ๆ”“พี่ใหญ่ รอให้อวิ้นเออร์หายดีก่อน ข้าไม่มีทางปล่อยสองแม่ลูกสกุลหลิ่วนั่นไปแน่”แววตาของเฉาหยูเฟิ่งเต็มไปด้วยความเย็นชา แค้นครั้งนี้นางจดจำเอาไว้แล้วเฉาอวี้เจียงไม่ได้มีเงินมากมายถึงเพียงนั้นอยู่ในมือ เขาจึงให้เฉาหยูเฟิ่งรอก่อนเขาไปหาสกุลฉาง ไปเอาเงินกับนางสกุลฉางเอาเงินหนึ่งแสนตำลึงให้เฉาอวี้เจียงโดยไม่เอ่ยปากถามสักคำเฉาอวี้เจียงไม่วางใจ จึงกล่าวสั่งสกุลฉาง “หากท่านพ่อพูดถึงเรื่องนี้ขึ้น”“ท่านพี่วางใจเถอะเจ้าค่ะ”สกุลฉางกล่าวอย่างอ่อนโยนเฉาอวี้เจียงได้เงินก้เดินออกมาจากห้องสกุลฉาง รอยยิ้มบนใบหน้าของสกุลฉางอั
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 116
เจียงอวิ้นได้แต่เบิกตามองดูเจียงหวานหว่านใช้เข็มแทงตัวเอง นางต้องการปฏิเสธ แต่กลับส่งเสียงไม่ได้เมื่อเข็มเงินฝังเข้าไปยังจุดฝังเข็มของนาง ความเจ็บปวดอันมากล้นทำให้เจียงอวิ้นต้องขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดเจ็บจะตายอยู่แล้ว ความแค้นในวันนี้นางจะต้องให้เจียงหวานหว่านได้ชดใช้อย่างแน่นอนเจียงอวิ้นต้องทนทุกข์กับการเจ็บปวดไขกระดูกกว่าครึ่งชั่วยาม ในที่สุดเจียงหวานหว่านก็ดึงเข็มเงินออกมาขณะมองดูเจียงอวิ้นได้รับความเจ็บปวดทรมาน ความคับแค้นใจก็พลันปะทุขึ้นในใจของเจียงหวานหว่านเมื่อเทียบกับการทรมานที่ตัวเองต้องทนทุกข์ในชาติก่อน นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้นทันทีที่เปิดประตู เฉาหยูเฟิ่งก็ล้มเสียหลักเข้ามานางแนบตาบนรอยแตกของประตู เฝ้าดูทุกการกระทำของเจียงหวานหว่านจู่ๆ เจียงหวานหว่านก็เปิดประตู ทำให้นางไม่ทันระวังตัวเจียงหวานหว่านนั่งเขียนเทียบยาที่เก้าอี้ โดยไม่สนใจเฉาหยูเฟิ่งเลยนางหยิบเทียบยาออกมาแล้วยื่นให้กับเฉาหยูเฟิ่ง“ดื่มเช้ากลางวันเย็นให้ครบสามมื้อ เมื่อครบสามเดือน พิษถึงจะหมดไป”เฉาหยูเฟิ่งมองไปยังเจียงหวานหว่านอย่างไม่อยากจะเชื่อนางใช้เงินไปถึงเจ็ดหมื่นตำลึง แต่กลับซ
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 117
เจียงหวานหว่านพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกเจียงจิ่นหนิงทำหน้ารำคาญ “เจ้าพูดจาไร้สาระอะไร สกุลเฉาใจดีมีเมตตาที่สุด น้องอวิ้นก็อ่อนหวานน่ารักด้วย พวกนางจะทำเรื่องพรรค์นั้นได้อย่างไร เจ้าอย่ามาใส่ร้ายพวกนางนะ!”“เฮอะ เชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เจ้า ตอนที่ขึ้นศาลวันนี้ เหลือเพียงขั้นตอนเดียวก็จะสามารถจับกุมสองแม่ลูกสกุลเฉาได้แล้ว แต่เรื่องกลับไม่เป็นไปตามที่คิด ทำให้พวกนางรอดไปได้”เจียงจิ่นหนิงไม่เชื่อคำพูดของเจียงหวานหว่าน ในสายตาของเขา สกุลเฉาและเจียงอวิ้นคือคนที่ดีต่อเขาที่สุดในใต้หล้าแล้วเมื่อเห็นสีหน้าของเจียงจิ่นหนิง เจียงหวานหว่านก็รู้ว่าเจียงจิ่นหนิงไม่เชื่อคำพูดของตัวเองแม้แต่น้อย“อีกไม่กี่วัน ข้าจะออกไปข้างนอก ตอนที่ข้าไม่อยู่จวน เจ้าห้ามทำให้ท่านแม่ไม่สบายใจเด็ดขาด ไม่งั้นเรื่องจะไม่จบแค่เพียงการทุบตีเท่านั้น”เจียงจิ่นหนิงหัวเราะเยาะพูดว่า “ทำไมข้าจะต้องฟังเจ้าด้วย”“ไม่ใช่ให้ฟังข้า แต่ข้าจะอดทนกับเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย”รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของเจียงหวานหว่าน ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับไม่ปรากฏในแววตาส่วนลึกเจียงจิ่นหนิงตัวสั่นเทา เจียงหวานหว่านน่ากลัวจริงๆเจียงหวานหว่านหยิบขวดกระเ
Latest chapter
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 210
เจียงหวานหว่านตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองชาติก่อน หรงมู่หานขังนางเอาไว้ในห้องลับ ยังมีสตรีอีกนางหนึ่งอยู่ด้วยตอนที่นางถูกจับเข้าไป สตรีนางนั้นก็ถูกนำตัวออกไปสตรีนางนั้นหายใจโรยรินตอนที่หิ้วสตรีนางนั้นออกไป นางได้เห็นใบหน้าสตรีนางนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจตอนนั้นคิดว่าสตรีนางนั้นหน้าตาคุ้นตามากเมื่อรวมกับใบหน้าของหรงซี สตรีนางนั้นและหรงซีมีความคล้ายกันอยู่แปดส่วนคงเป็นเสด็จแม่ของหรงซีซ่างกวนเสวี่ยเจียงหวานหว่านมองหรงซีด้วยสายตาสับสนนางรู้แล้ว เป็นความลับที่ชาติก่อนนางกับหรงซีไม่ล่วงรู้นางคิดว่าจะบอกเรื่องนี้กับหรงซีเช่นไรหรงซีเห็นสีหน้าเจียงหวานหว่านก็คิดว่านางต้องรู้เรื่องบางอย่าง“เจ้ารู้จักเสด็จแม่ข้า?”หรงซีกล่าวประโยคนี้ออกมาสัญชาตญาณเขาบอกเขาว่าเจียงหวานหว่านเคยพบเสด็จแม่ของเขาเจียงหวานหว่านสับสนในใจห้องลับอยู่ในห้องอักษรของฝ่าบาทหากสตรีนางนั้นเป็นเสด็จแม่ของหรงซีจริงเช่นนั้นใครเป็นผู้บงการเรื่องการหายตัวของเสด็จแม่หรงซี ก็ไม่ต้องคาดเดาแล้วเป็นฝ่าบาทองค์ปัจจุบันฝ่าบาทมีประสงค์ใดจึงได้กักขังเสด็จแม่ของหรงซีเอาไว้ในห้องลับหรือเพื่อควบคุมอำนาจทหารในมือหรง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 209
“เจียงหวานหว่าน เจ้าเคยทำอาหารให้เซียวหวายกินหรือไม่?”เจียงหวานหว่านยิ้ม “นอกจากท่านแม่และสือหลิ่วแล้ว ข้าเคยทำอาหารให้ท่านอ๋องแค่คนเดียว”หรงซีพอใจกับคำตอบของเจียงหวานหว่านมาก“ต่อไปทำอาหารให้ข้ากินได้คนเดียวเท่านั้น”เจียงหวานหว่านคิดสักพัก “ได้”หรงซีพอใจมากเมื่อเห็นคราบโจ๊กที่มุมปากนางหรงซีใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดให้ ทำเอาเจียงหวานหว่านเขินจนหน้าแดง“ท่านอ๋อง มือท่านไม่มีแรงไม่ใช่หรือ?”เจียงหวานหว่านถามอย่างรู้ทัน“อืม”หรงซีหน้าไม่แดง ใจไม่เต้นเร็วเจียงหวานหว่านเบะปาก หรงซีกำลังโกหกชัดๆแต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่หรงซีถูกพิษเพราะขนมของนาง นางก็ยอมให้ความร่วมมือกับเขา“ท่านอ๋องต้องกินให้มากหน่อย ไม่แน่พรุ่งนี้ก็อาจลุกจากเตียงได้แล้ว”เจียงหวานหว่านกล่าวด้วยความหงุดหงิด“ยาพิษกลืนวิญญาณ จะหายเร็วเพียงนั้นได้เช่นไร”“ตุบ”ชามในมือเจียงหวานหว่านร่วงลงพื้น“ท่านถูกยาพิษกลืนวิญญาณ?”ผู้ถูกยาพิษกลืนวิญญาณจะต้องตายภายในสามวันนางจับมือของหรงซีแล้ววางนิ้วมือตัวเองทาบลงไปหรงซีเห็นท่าทางร้อนใจของนางก็รู้สึกอบอุ่นในใจ“ชีพจรท่านอ๋องได้รับความเสียหาย ยังดีที่ยายใบ้อยู่ด้วย
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 208
เจียงหวานหว่านส่ายหน้า นางไม่ได้วางยาหรงซี“ปล่อยนาง”หรงซีได้ยินเสียงจึงเอ่ยปาก“ท่านอ๋อง พิษถอนหมดแล้ว พักผ่อนมากๆ”หญิงชรานั่งอยู่ข้างเตียงหรงซีกล่าวเสียงทุ้มต่ำ“ขอบคุณมากยายเฒ่า”หรงซีกล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรงหญิงชราลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปตอนที่เจียงหวานหว่านได้เห็นใบหน้าหญิงชราก็ใจกระตุกหญิงชราก็คือยายใบ้ อาจารย์ของซิ่วกู่“เทียนซู เจ้าก็ออกไปด้วย”“ท่านอ๋อง แต่ว่า...”เทียนซูไม่ไว้ใจกลัวว่าเจียงหวานหว่านจะคิดร้ายต่อท่านอ๋อง“ออกไป...”แม้เสียงของหรงซีจะอ่อนแรง แต่น้ำเสียงนั้นก็เกินพอแล้วเทียนซูมองเจียงหวานหว่านด้วยสายตาเตือน จากนั้นก็ออกจากห้องไปเจียงหวานหว่านเห็นหรงซีใบหน้าซีดขาว นางไม่กล้าเข้าไปหานางนึกถึงฉากที่หรงซีตายเพื่อนางในชาติที่แล้วขึ้นมา“เข้ามา”หรงซีขมวดคิ้วเจียงหวานหว่านน้ำตาตก เดินเข้าไปหาหรงซี“เจียงหวานหว่าน เป็นโชคดีของเจ้าที่ข้ายังไม่ตาย”หรงซีมองเจียงหวานหว่านที่กำลังตื่นตระหนกทำสิ่งใดไม่ถูกเขาถูกพิษหลังจากที่กินขนมของเจียงหวานหว่านแต่เขาไม่สงสัยในตัวเจียงหวานหว่านสักนิด“ท่านอ๋อง ข้าไม่รู้เหตุใด...”“เจ้าไม่ใช่คนวางยา ข้ารู้”
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 207
“ไอ้หยา”เจียงจิ่นเซวียนแกล้งทำเงินตกพื้นอย่างไม่ตั้งใจสือหลิ่วเห็นดังนั้นก็วางกล่องอาหารลงและวิ่งไปเก็บเศษเงินที่ตกกระจายอยู่ทั่วพื้นเจียงจิ่นเซวียนค่อยๆ ขยับและเปิดกล่องอาหารอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โรยผงบางอย่างลงไปสือหลิ่วเก็บเศษเงินกลับมาหมดแล้ว เจียงจิ่นเซวียนกล่าวขอโทษ “แม่นางสือหลิ่วลำบากแล้ว”“ไม่เป็นไร คุณชายสี่ ข้าไปก่อนเจ้าค่ะ”สือหลิ่วหยิบกล่องอาหารขึ้นมาแล้วบอกลาเจียงจิ่นเซวียนเจียงจิ่งเซวียนกล่าวอย่างนุ่มนวล “แม่นางสือหลิ่วเดินทางระวังด้วย”“เจ้าค่ะ”สือหลิ่วรู้สึกเขินอายหลังจากพยักหน้าให้เจียงจิ่นเซวียนแล้ว นางก็เดินทางไปจวนอ๋องในมุมที่สือหลิ่วมองไม่เห็น เจียงจิ่นเซวียนยิ้มเยาะเย็นชานี่คือบทเรียนเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาให้เจียงหวานหว่านสือหลิ่วไม่สงสัยสักนิด นางเดินถือกล่องอาหารมาถึงจวนอ๋องหลังส่งกล่องอาหารเรียบร้อย นางไปร้านหนังสือเพื่อซื้อกระดาษให้เจียงจิ่นเซวียนซื้อกระดาษเสร็จแล้ว สือหลิ่วกลับถึงจวนและนำกระดาษไปส่งให้เจียงจิ่นเซวียน“แม่นางสือหลิ่ว เรื่องซื้อกระดาษในวันนี้ ไม่ต้องบอกน้องหก นางไม่ชอบให้ข้าเข้าใกล้คนเรือนเหมย หากนางรู้ว่าข้าเรียกใช้คนข
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 206
เจียงหวานหว่านมองดูรถม้าจวนอ๋องจากไปรถม้าจวนอ๋องไปไกลแล้ว เจียงหวานหว่านเก็บสายตากลับมาและเดินเข้าจวนไป“น้องหก รอก่อน”เจียงจิ่นเซวียนเรียกเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านหยุดเดินแล้วถามเสียงเย็น “มีเรื่องใด?”“น้องหก ได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋อง เป็นวาสนาของเจ้านัก ต้องรักษาไว้ให้ดี อย่าทำให้ท่านอ๋องโกรธจนลากคนในจวนเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย”เจียงจิ่นเซวียนเดินมาข้างกายเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านหงุดหงิด เจียงจิ่นเซวียนไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปจริงด้วย คอยแต่จะหาโอกาสถากถางนางน้ำเสียงดูแคลนหาว่านางไม่คู่ควรกับท่านอ๋อง ช่างเป็นพี่ชายแท้ๆ ของนางจริงๆ“พี่สี่คอยปรนนิบัติรัชทายาทมาตั้งหลายปี การประจบสอพลอคงเป็นสิ่งที่พี่สี่ถนัดนัก หน้าไหว้หลังหลอกเป็นความสามารถโดดเด่นของพี่สี่ พี่สี่ใช้ชีวิตได้อย่างหน้าซื่อใจคดจริงๆ”รอยยิ้มจอมปลอมของเจียงจิ่นเซวียนเลือนหายไปเขานึกไม่ถึงว่าเจียงหวานหว่านจะด่าเขาไม่ไว้หน้าสักนิดเจียงหวานหว่านไม่มองเจียงจิ่นเซวียนแม้แต่น้อย นางเดินเข้าไปในประตูจวนหากอยู่นานกว่านี้หน่อยนางยิ่งรู้สึกขยะแขยง เจียงจิ่นเซวียนน่ารังเกียจกว่าเจียงจิ่นหนิงเสียอีกเจียงจิ่น
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 205
นางเปิดผ้าม่านเตรียมตัวลงรถม้าทันใดก็ถูกแรงกระชากนางกลับเข้ามาในรถม้าเจียงหวานหว่านจมเข้าสู่อ้อมกอดหรงซีกลิ่นหอมอำพันทะเลลอยเข้าจมูกนางหรงซีกุ้มหน้ามองเจียงหวานหว่านไม่พูดไม่จาเจียงหวานหว่านคิดจะลุกขึ้นกลับถูกหรงซีกอดเอาไว้แน่นคนสองคนจ้องตากันและกัน ไม่มีใครพูดจา“เหตุใดรถม้าจวนอ๋องถึงจอดอยู่ตรงนี้?”เจียงจิ่นเซวียนกลับมาถึงจวนพอดีและเห็นรถม้าจวนอ๋องจอดอยู่หน้าบ้านของตนเจียงหวานหว่านได้ยินเสียงเจียงจิ่นเซวียน ดวงตาก็กลับมาแจ่งชัดอีกครั้ง“ท่านอ๋อง พี่สี่ข้าอยู่ข้างนอก รีบปล่อยข้า”หรงซียิ้มเย็น “ข้าต้องกลัวเขาด้วย?”เจียงหวานหว่านกัดฟัน “ท่านอ๋องไม่กลัว แต่ชื่อเสียงข้าไม่เหลือแล้ว วันหน้าหากแต่งงานก็จะถูกผู้คนวิพากษ์วิจารณ์เอาได้”“เจ้าคิดจะแต่งกับใคร? กู้ฉางชิง? หรือเซียวหวาย?”เจียงหวานหว่านประหลาดใจ นางแต่งงานเกี่ยวข้องอันใดกับพวกเขาฝีเท้าของเจียงจิ่นเซวียนเดินเข้ามาใกล้เจียงหวานหว่านกดร่างต่ำลงแล้วกล่าวอย่างออดอ้อน “ท่านอ๋อง ขอร้องท่านล่ะ”หรงซีได้ยินคำพูดประโยคนี้ของเจียงหวานหว่าน ความโมโหในใจลดไปไม่น้อย“เจียงหวานหว่าน เจ้าติดค้างข้า ครั้งหน้าข้าไม่ปล่อ
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 204
เจียงหวานหว่านได้ฟังคำพูดของหรงซีก็หันไปยิ้มให้เซียวหวายอย่างจนปัญญา“เซียวหวาย ขอโทษด้วย พรุ่งนี้ข้าจะไปพบเจ้า”เซียวหวายยิ้มแย้ม “แม่นางเจียง พรุ่งนี้ข้ามารับเจ้า”“ก็ดี...”ยังไม่ทันได้กล่าวจบประโยค เจียงหวานหว่านรู้สึกว่าตัวเองถูกจับข้อมือเอาไว้ไม่รู้ว่าหรงซีลงมาจากรถม้าตั้งแต่เมื่อใดเขาสีหน้าบึ้งตึง ดึงข้อมือเจียงหวานหว่าน ลากนางขึ้นรถม้าจวนอ๋อง“ท่านอ๋อง โปรดปล่อยแม่นางเจียงด้วย”เซียวหวายเห็นเจียงหวานหว่านถูกหรงซีผลักขึ้นรถม้า เขาจึงตามไปขวางแต่ถูกเทียนซูขวางเอาไว้ เซียวหวายผลักเทียนซู ทว่าเทียนซูไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยหรงซีทำเหมือนไม่ได้ยินเซียวหวายโกรธเจียงหวานหว่านหันหน้ามากล่าวกลับเซียวหวายที่อยู่ด้านหลัง“คุณชายเซียว ข้าไปก่อนนะ”มือของหรงซีดึงศีรษะเจียงหวานหว่านเข้าไปในรถม้าเซียวหวายนั่งอยู่บนรถม้าสกุลเซียว กำลังตามท้ายรถม้าจวนอ๋อง“ท่านอ๋อง รถม้าของคุณชายเซียวตามอยู่ด้านหลัง”เทียนซูที่อยู่ด้านนอกกล่าวรายงานหรงซี“สะกดรอยตามราชวงศ์ มีเจตนาไม่ดี เทียนซู ส่งคุณชายเซียวไปยังสถานที่ที่เขาควรไป”เทียนซูลังเล“ท่านอ๋อง คุณชายเซียวเป็นน้องชายเซียวกุ้ย
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 203
เซียวกุ้ยเฟยยิ้มอย่างอบอุ่น“ฝีมือของอ้ายเฟย ข้าชอบยิ่งนัก”ฝ่าบาทตรัสด้วยถ้อยคำสองแง่สองง่ามเซียวกุ้ยเฟยหุบตาลงด้วยความเขินอาย จากนั้นก็พยุงฝ่าบาทเดินไปด้วยกันรอจนกระทั่งไม่เห็นเงาฝ่าบาทแล้วหรงซีสีหน้าเย็นชา ดวงตาเย็นชายิ่งกว่า จับจ้องมองหรงมู่หานหรงมู่หานรับรู้ถึงความโกรธท่วมท้นของหรงซี“เสด็จอา หลานขอตัวก่อน”ระหว่างที่กล่าว สายตาเขาเหล่มองเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านกรอกตาบนใส่หรงมู่หานนัยน์ตาหรงซีใกล้ระเบิดแล้วเขาขยับข้อมือก้อนเงินถูกดีดออกไปดีดโดนบริเวณกระดูกขาของหรงมู่หาน“เอื้อ...”หรงมู่หานรู้สึกถึงกระแทกที่ขาความเจ็บปวดจู่โจมกะทันหัน ทำให้เขาทรุดเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าเจียงหวานหว่าน”“องค์ชายรอง รู้ว่าผิดรู้จักแก้ไข เป็นสิ่งที่ดียิ่ง แต่ไม่จำเป็นต้องพิธีรีตองเช่นนี้”เจียงหวานหว่านกล่าวด้วยท่าทางใจกว้าง“เจ้า พวกเจ้า...”หรงซีและเจียงหวานหว่านเดินเคียงข้างกันจากไปโดยไม่สนใจหรงมู่หานหรงมู่หานรู้ว่าเป็นฝีมือหรงซีความรู้สึกอัปยศอดสูพุ่งเข้าสู่หน้าอกใบหน้าของเขาถูกหรงซีกับเจียงหวานหว่านทำลายจนป่นปี้หรงมู่หานมองแผ่นหลังทั้งสองคนแล้วสาบานกับตัวเอง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 202
วิชาการแพทย์ของเจียงหวานหวานล้ำเลิศ พิษในร่างกายของน้องชายจะกำจัดไปได้เมื่อใดก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว เขาต้องวางแผนเอาไว้“น้องชาย ช่วงนี้สุขภาพเจ้าดีหรือไม่ เจ้าไม่ได้ไปให้หมอหลวงตรวจนานแล้ว”หรงซีหุบสายตาลง จากนั้นก็ประสานมือ “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงนึกถึง ช่วงนี้น้องชายสุขภาพไม่ดี วันนี้จะไปให้หมอหลวงตรวจอาการ”ฝ่าบาทเมื่อได้รับฟังก็เบาพระทัยลงมากพิษในตัวน้องชายถูกถอนไปแล้วหรือไม่ ถามหมอหลวงก็รู้แล้วฝ่าบาทหรี่พระเนตร มีแผนการในพระทัยแค่หมอหลวงจับชีพจรก็จะรู้ว่าหรงซีถอนพิษไปแล้วหรือไม่“แม่นางเจียง โรคของหรงซี เจ้ามีวิธีรักษาหรือไม่?”ฝ่าบาททอดพระเนตรเจียงหวานหว่าน“ฝ่าบาท แม่นางเจียงก็รักษาโรคของข้าไม่หายเช่นกัน”หรงซีกล่าวประโยคหนึ่งเจียงหวานหว่านรู้สึกว่าหรงซีประหลาดมาก เหตุใดกล่าวเช่นนั้นทว่าเมื่อเห็นสายพระเนตรฝ่าบาท นางเข้าใจทันทีฝ่าบาทต้องการให้หรงซีประคองความมั่นคงของแคว้น เขาไม่มีทางเปิดโอกาสให้หรงซีได้ครองบัลลังก์ในสมองเจียงหวานหว่านผุดความคิดหนึ่งขึ้นมาพิษหนอนกู่ในร่างกายหรงซีเป็นของฝ่าบาทจังหวะหัวใจนางเต้นเร็วขึ้น หากเป็นเช่นนี้ หรงซีก็จะถูกฝ่าบาทควบคุม
