เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 962
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 963
นางอยากจะจัดระเบียบใหม่ให้หมด แต่นางต้องมีความสามารถพอจึงจะทำได้!ดังนั้น เมื่อนางคิดถึงเรื่องเหล่านี้นางก็ปวดหัว!“ฮองเฮา ท่านทรงงานหนักมาหลายวันแล้ว ดูเหนื่อยล้ายิ่งนัก ไม่เช่นนั้นก็พักผ่อนก่อน แล้วค่อยอ่านสาส์นกราบทูลต่อก่อนหรือไม่เพคะ”ไป๋หลิงยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วรีบแนะนำอย่างนอบน้อมไป๋เหยียนเฟยถอนหายใจ หลังจากได้ฟังคำพูดของไป๋หลิงนางจะพักผ่อนอย่างสงบในสถานการณ์เช่นนี้ได้อย่างไร?“ไป๋หลิง เดิมทีข้ารู้เพียงว่าฝ่าบาททรงงานหนัก เพื่อรับผิดชอบราชสำนัก ตอนนี้ข้าเริ่มรับผิดชอบราชสำนักแล้ว ข้าตระหนักได้ว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้เลย!”ไป๋เหยียนเฟยถอนหายใจ หลังจากพูดเช่นนี้ ไป๋หลิงก็คลี่ยิ้ม“แน่นอนว่าต้องเป็นเช่นนั้น คนเพียงคนเดียวต้องดูแลแผ่นดินอันใหญ่โตถึงเพียงนี้ จะง่ายดายได้อย่างไรเล่าเพคะ!”“เพียงแต่... ความโกลาหลได้เกิดขึ้นแล้ว แม้ว่าตระกูลไป๋จะไม่ได้ดำเนินการใด ๆ ในตอนนี้ แต่ตระกูลเซิ่งได้เริ่มลงมือแล้ว ฮองเฮา ท่านต้องระวังให้มากขึ้นนะเพคะ!”ไป๋หลิงเตือน ไป๋เหยียนเฟยก็เข้าใจเช่นกันแต่ความกดดันในใจนางนั้นท่วมท้นยิ่งนัก!วิธีการของตระกูลเซิ่งเป็นเรื่องที่นางไม่เคยคิดมาก่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 964
หลังจากที่ไป๋หลิงถาม ไป๋เหยียนเฟยก็หรี่ตาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า“ไม่ว่าจะอย่างไร เราต้องพยายามทำให้ได้ตัวหวังหยวนผู้นี้มา ข้าจะออกราชโองการ เรียกตัวหวังหยวนมาที่เมืองหลวง!”“ใช่แล้ว ต้องเป็นราชโองการลับ! อย่าให้คนตระกูลไป๋รู้เรื่องนี้!”หลังจากที่ฮองเฮาพูดจบ ไป๋หลิงก็ย่อมเข้าใจความหมายที่นางจะสื่อ แล้วไปเตรียมการโดยไม่รีรอ!ในไม่ช้า ร่างหนึ่งก็ออกเดินทางจากวังหลวง มุ่งหน้าตรงไปยังหมู่บ้านต้าหวังหวังหยวนไม่รู้เรื่องทั้งหมดนี้ ยังคงฝึกฝนเสริมสร้างความแข็งแกร่งของฝ่ายตนเองต่อไปแผ่นดินกำลังจะตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย เขาต้องแข็งแกร่งมากพอที่จะปกป้องตัวเอง!แต่ตอนนี้นอกจากเรื่องคนแล้ว ยังมีเรื่องอุปกรณ์ที่ประณีตอีกด้วย!หวังหยวนคิดอยู่นาน ในที่สุดก็ตัดสินใจใช้ฝีมือสร้างอาวุธอื่น นอกจากดาบราชวงศ์ถัง!ดาบ สามง่าม กระบี่ ทวน!ตราบใดที่พวกมันแข็งแกร่งเพียงพอ ก็จะได้เปรียบเมื่อต้องเผชิญกับสรรพอาวุธของผู้อื่น!ในเวลาเดียวกัน หวังหยวนก็ต้องการสร้างชุดเกราะให้กับทุกคนด้วย!เพียงแต่ว่าเกราะชนิดนี้ต้องมีน้ำหนักเบา แต่มีคุณสมบัติในการป้องกันที่แข็งแกร่ง ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำได้ยาก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 965
หากวัสดุที่ใช้ทำไม่แข็งแรงพอ อาจเกิดอุบัติเหตุจากการกระแทกเบา ๆ ได้แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงก็คือไม่มีปัญหาอะไรเลย เมื่อมันถูกโยนลงพื้นก็ไม่ได้ระเบิดออก!“ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่มีปัญหา!”หวังหยวนดีใจมาก หยิบมันกลับขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม“ต่อไปก็ถึงเวลาทดสอบจริงแล้ว!”หวังหยวนสูดหายใจเข้าลึก ๆ ดึงสลักออก แล้วโยนมันออกไป!ทันใดนั้นเมื่อระเบิดตกลงบนพื้น ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีเสียงระเบิดดังสนั่นน่าตกใจ!สิ้นเสียงดังตูม หลุมขนาดใหญ่ก็ปรากฏบนพื้น!หลายคนที่เดินเข้าไปดูต่างตกตะลึง!อานุภาพทำลายล้างรุนแรงเกินไปแล้ว!หากมีคนหลายสิบคนอยู่ใกล้บริเวณที่กลายเป็นหลุมใหญ่ ทุกคนคงร่างระเบิดตายหมด!“นี่มันสุดยอดเกินไปแล้ว!”“สามี นี่มันอะไรกัน!”“พี่หยวน สิ่งนี้มีพลังแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”ทุกคนต่างอุทาน หวังหยวนยกยิ้มก่อนที่จะพูดชื่ออย่างเป็นทางการ“สิ่งนี้เรียกว่าระเบิดมือ!”เมื่อเห็นอานุภาพทำลายล้างรุนแรงเช่นนี้ หวังหยวนก็พอใจมาก!เมื่อถึงเวลาที่ต้องต่อสู้จริง ๆ ต่อให้มีคนไม่กี่คน ก็ต้องชนะแบบชวนอึ้งได้แน่นอน!“ท่านลุง จู่ปัน ยิ่งเราทำสิ่งนี้ได้เยอะเพียงใดก็ยิ่งดี แต่จำไว้ว่าต้องระวังให้มาก!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 966
หวังหยวนไปเยือนเมืองหลวงมาครั้งหนึ่ง และตอนนั้นเขาเกือบจะไม่ได้กลับมาอีกเลย!ดังนั้นเมื่อได้ยินคำว่า “เมืองหลวง” ทั้งต้าหู่และคนอื่น ๆ รวมถึงพวกหลี่ซื่อหานสามคนก็เป็นกังวล!โดยเฉพาะหลี่ซือหาน บัดนี้นัยน์ตาฉายแววกังวลชัดเจน ตั้งแต่ก่อนจะถามคำถามนี้หวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ฮองเฮาเรียกหาข้าอาจเป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลเซิ่ง ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ นางไม่คิดจะจัดการกับข้าหรอก”“ให้ข้าไปเถอะ เกรงว่าข้าจะต้องเสนอแนะนาง!”หลังจากพูดเช่นนี้ ทุกคนก็พยักหน้าฮ่องเต้ซิงหลงมีเหตุผลที่จะสังหารหวังหยวน แต่ฮองเฮานั้นไม่มีเหตุผล!ยิ่งไปกว่านั้น ดังที่หวังหยวนพูด ราชสำนักกำลังสับสนวุ่นวาย ฮองเฮาไม่น่าจะมีเวลาจัดการกับหวังหยวน!ดังนั้น ครั้งนี้จึงสามารถรับประกันความปลอดภัยของหวังหยวนได้!ทว่า...แม้ว่าพวกเขาจะคิดเรื่องเช่นนี้ได้ แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ยังไม่ต้องการให้หวังหยวนไปเมืองหลวง!“สามี เราจะขัดขืนราชโองการได้หรือ?”หลี่ซือหานสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดถ้อยคำอุกอาจเช่นนี้!พูดตามตรง ถ้าไม่ใช่เพราะหวังหยวน ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่กล้าพูดเช่นนั้นออกมา!เพราะตามความค
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 967
ในขณะนี้ ไป๋เหยียนเฟยกำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์ หลังจากเห็นหวังหยวนเข้ามา นางจึงเงยหน้าขึ้นมองนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เจอหวังหยวน!มองเพียงปราดเดียว นางก็สามารถบอกได้ว่าหวังหยวนนั้นไม่ธรรมดา!“ได้ยินชื่อท่านหมิงถันมานานแล้ว เพิ่งได้เจอในวันนี้ ช่างไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ”ไป๋เหยียนเฟยรีบลุกขึ้นพูดด้วยรอยยิ้ม“ถวายบังคมฮองเฮา”หวังหยวนโค้งคำนับ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม“ไม่จำเป็น ท่านหมิงถัน กรุณานั่งลงเถิด!”ฮองเฮาขอให้หวังหยวนนั่งลงทันที นางเตรียมน้ำชาไว้แล้ว และส่งให้หวังหยวน“ขอบพระทัยฮองเฮา”หวังหยวนยิ้ม จากนั้นมองไป๋เหยียนเฟยแล้วพูดอีกครั้ง “ฮองเฮา ท่านแอบให้ข้าเข้ามาในวังหลวง ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ไป๋เหยียนเฟยหัวเราะ “ท่านหมิงถัน ท่านมีความสามารถที่ยอดเยี่ยม เหตุใดท่านจะไม่รู้ว่าข้าขอให้ท่านมาเพราะเหตุใด?”หวังหยวนดื่มชาหมดในอึกเดียว แล้วพูดว่า “เพราะเรื่องขององค์ชายใหญ่และเสียนกุ้ยเฟยหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ไป๋เหยียนเฟยพยักหน้าทันที “ท่านคิดได้เร็วมาก คาดเดาได้ถูกต้องทันที”“ฮ่าฮ่า ฮองเฮายกย่องเกินไปแล้ว ทุกวันนี้เรื่องนี้ถูกพูดถึงมากที่สุดในแผ่นดิน ตระกูลเซิ่งนั้นทั้งใ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 968
ฮองเฮาทั้งตกใจกลัวและโกรธมาก!คำพูดของหวังหยวนทำให้นางรู้สึกหนาวไปถึงสันหลัง!ตระกูลเซิ่งน่าขยะแขยงมาก!ถ้าองค์ชายใหญ่กระโดดออกมาพูดเช่นนั้นจริง ฮองเฮาเช่นนางจะไม่ถูกทั้งแผ่นดินสาปแช่งหรือ?“ตระกูลเซิ่ง! ตระกูลเซิ่งช่างร้ายกาจนัก!”“ท่านหมิงถัน ท่านมีทางแก้ไขหรือไม่?”ฮองเฮารีบมองหวังหยวน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความหวังหวังหยวนถอนหายใจทันที เรื่องนี้ยากพอ ๆ กับการหาทางไปสวรรค์!“ท่านหมิงถัน ถ้าท่านสามารถช่วยข้าได้ ท่านต้องการสิ่งใดขอเพียงบอกมา ข้ายอมทั้งสิ้น!”ฮองเฮาไป๋เหยียนเฟยยอมลงทุนมหาศาล นางรีบพูดเช่นนั้นหวังหยวนชำเลืองมองไป๋เหยียนเฟยแล้วยกยิ้ม “ฮองเฮา หัวใจของท่านช่างไม่ธรรมดา หากท่านเป็นผู้ชาย ท่านจะต้องเป็นฮ่องเต้ที่ดีเป็นแน่”ไป๋เหยียนเฟยไม่คาดคิดว่าหวังหยวนจะพูดเช่นนี้ นางตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นถอนหายใจ และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “จะเป็นฮ่องเต้ที่ดีได้หรือไม่ ข้าไม่คิดฝันเช่นนั้นอีกต่อไป ตราบใดที่ต้าเย่แห่งนี้ยังคงอยู่ได้ด้วยดี!”“แต่ว่า... การที่ตระกูลเซิ่งใช้วิธีการดังกล่าวนั้นช่างน่าโมโหจริง ๆ หากไม่สามารถแก้ไขได้ ตระกูลเซิ่งจะต้องทำให้เกิดความวุ่นวายในราชสำนัก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 969
“ฮองเฮาโปรดไตร่ตรองให้รอบคอบ หากท่านประกาศทั่วแผ่นดินว่าท่านจะแต่งตั้งองค์ชายใหญ่เป็นเจ้าผู้ครองแคว้น มอบดินแดนแคว้นกู่ให้เขา และสัญญากับเขาว่าจะมีเกียรติและความรุ่งโรจน์ตลอดชีวิต เหล่าราษฎรในแผ่นดินนี้จะคิดอย่างไร?”หวังหยวนมองฮองเฮาที่กำลังคิดอยู่นาน ก่อนที่นางจะพูด“ตามเหตุการณ์ปัจจุบัน เหล่าราษฎรในแผ่นดินจะยังคงคิดว่าข้ากำจัดผู้เห็นต่าง และปูทางให้โอรสของตนเอง!”คำพูดของฮองเฮาถูกต้อง หวังหยวนพยักหน้าเห็นด้วย“ถูกต้อง! แต่ฮองเฮา ไม่ว่าท่านจะทำอะไร ข้าเกรงว่าทุกคนในแผ่นดินจะพูดเช่นนี้ ดังนั้นมันจะดีกว่าหากท่านยอมรับ แล้วทำตามวิธีนั้น!”“ท่านสามารถอธิบายได้ว่า ท่านกังวลเรื่องความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันในอนาคต และองค์ชายใหญ่จะมีความเจริญรุ่งเรืองตลอดชีวิต ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าใครจะวิพากษ์วิจารณ์ท่าน แล้วจะพูดในเชิงลบอีกได้อย่างไร?”“การให้องค์ชายเป็นเจ้าผู้ครองแคว้น และประทานตำแหน่งศักดินาให้นั้น นับเป็นเพราะความโปรดปรานอันยิ่งใหญ่ และทุกคนในแผ่นดินจะได้เห็น!”“ยิ่งกว่านั้น ต่อให้ท่านไม่แต่งตั้งอย่างเป็นทางการ แคว้นกู่ก็จะยังเป็นของตระกูลเซิ่งอยู่ดีใช่หรือไม่?”“เหตุใดไม่มอบสิ่งที
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 970
ฮองเฮาไป๋เหยียนเฟยตกใจมาก สายตาของนางเปลี่ยนไปเมื่อมองหวังหยวน!ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนเก่งกาจถึงเพียงนี้!วิธีนี้มหัศจรรย์มาก!“ท่านหวังหยวน ท่านยอดเยี่ยมมาก! ฉลาดปราดเปรื่องยิ่งนัก!”“วิธีการเช่นนี้ช่างน่าเหลือเชื่อจริง ๆ!”ไป๋เหยียนเฟยพูดความจริง ในสถานการณ์นี้ ไม่มีทั้งข้าราชการพลเรือนและทหารคนใดสามารถทำอะไรได้เลย ทั้งเสนาบดีฝ่ายซ้ายและเสนาบดีฝ่ายขวา ก็ไม่สามารถแก้ปัญหาได้ และนางก็ไม่มีทางเลือกเช่นกัน!แต่หวังหยวน...คิดวิธีแก้ไขเช่นนั้นได้แล้วจริง ๆ!ประหนึ่งว่าเขาเปลี่ยนทิศทางของหัวหอก โยนความผิดกลับคืนใส่ตระกูลเซิ่ง!วิธีนี้น่าทึ่งและเหลือเชื่อยิ่งนัก!“ว่าแต่... ท่านหวังหยวน ตอนนี้เราได้ประกาศไปทั่วแผ่นดินแล้ว ว่าองค์ชายใหญ่และเสียนกุ้ยเฟยหายตัวไป แล้วกฤษฎีกานี้จะประกาศใช้อย่างไร?”ทันใดนั้นฮองเฮาก็นึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ จึงอดไม่ได้ที่จะถามเมื่อได้ฟังเช่นนั้น หวังหยวนจึงยกยิ้ม“เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหาเลย แค่ออกกฤษฎีกาใหม่ก็เรียบร้อยแล้ว!”“ไม่ต้องพูดถึงการหายตัวไปหรือไม่หายตัวไป มันเป็นการหยุดคนทั้งแผ่นดินไม่ให้พูดเช่นเดิม คนที่เข้าใจย่อมเข้าใจได้ ส่วนคนที่ไม่เข้าใจก็ย
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
