แต่น้องชายก็ป่วยเป็นโรคทางสมอง ทั้งยังเด็กและกำลังโตแบบนี้ เขาจะใช้ชีวิตแบบนี้ได้ยังไง!นางไม่เข้าใจเลยว่าจิตใจของลุงรองทำจากอะไร อยู่ด้วยกันมานานหลายปี แต่ไม่รักหรือให้ความอบอุ่นกันเลยสักนิด!นางให้อภัยและไว้ชีวิตเขาที่ทำร้ายนางครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ยังทำแบบนี้อยู่อีก!แอ๊ด!จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมา!สีหน้าของหูเมิ่งอิ๋งเปลี่ยนไปทันที นางรีบเอาอาเป่ามาไว้ข้างหลังนางแล้วพูดว่า "ใครน่ะ!"“คุณหนู ข้าเอง!”หูเทียนเดินย่องเข้ามา!หูเมิ่งอิ๋งถอนหายใจด้วยความโล่งอก: "หูเทียนทำไมเจ้าไม่ออกไป? ไม่กลับไปเตรียมอาหารที่หมู่บ้านต้าหูหรอกเหรอ?"คนสนิทของนางหลายคนได้รับเลือกจากบ้านเกิด และฝึกฝนพวกเขาด้วยตัวเอง!“คุณหนูใหญ่ ทุกคนเป็นห่วงท่าน และขอให้ข้าคอยมาปกป้องท่านอย่างลับ ๆ!”เมื่อมองหญิงสาวผู้มีจิตใจอ่อนโยนคนนี้ หูเทียนก็สงสารและพูดอย่างช่วยไม่ได้: "คุณชายมาพบท่านที่นี่!"ดวงตาที่สวยงามของหูเมิ่งอิ๋งเป็นประกาย และนางก็นั่งลงอย่างเศร้าใจทันที: "ให้คุณชายกลับไปเถอะ ข้าไปพบเขาไม่ได้!"“คุณหนู ขออภัยข้าน้อยเสียมารยาทแล้ว!”หูเทียนขมวดคิ้วและพูดว่า: "ทำไมท่านไม่พบคุณชายล่ะขอรับ? หา
เขาเป็นคนที่มีความสามารถ แต่นางเป็นแค่นักธุรกิจต่ำต้อย และยังถูกตราหน้าแต่งงานมาแล้วสามครั้งแม้ว่าจะยังบริสุทธ์อยู่ แต่นางจะคู่ควรกับเขาได้อย่างไร!ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว แต่จู่ ๆ ประตูลานบ้านก็ลั่นดังเอี๊ยดผลักเปิดออก!หูเมิ่งอิ๋งมองออกไปข้างนอกแล้วน้ำตาไหลออกมาหวังหยวนเดินเข้าไปพร้อมกับเอ้อหู่ ทหารผ่านศึกเกราะทมิฬสามคนและหูเทียน!หูเมิ่งอิ๋งน้ำตาคลอเบ้า รีบหาหวีไม้และกระจกสัมฤทธิ์คิดจะแต่งตัวสักหน่อยแต่ในบ้านโทรม ๆ กลับไม่มีของแบบนั้นเลย ทำให้นางทำอะไรไม่ถูกด้านนอกประตู เสียงของหูเทียนดังขึ้น: "คุณหนู คุณชายมาแล้ว!""อ๊าย...เดี๋ยวก่อน จะเสร็จแล้ว!"ตามความรู้สึกของนาง หูเมิ่งอิ๋งรีบจัดผมจัดเสื้อผ้าที่มีรอยยับของนางให้เรียบร้อยอาเป่ามองอย่างประหลาดใจ สงสัยว่าทำไมพี่สาวของเขาถึงได้เป็นแบบนี้!ไม่รอให้จัดการเรียบร้อยเสร็จ ประตูก็เปิดออก และหวังหยวนก็เดินเข้ามา!หูเมิ่งอิ๋งที่กำลังรีบร้อนทำอะไรไม่ถูกก็ตัวแข็งและก้มหน้าลง: "คุณชาย ข้าขอโทษ!"“เจ้าขอโทษตัวเองเถอะ!”บ้านพุพังหลังนี้สภาพไม่ดีเท่ากับบ้านในชนบทเลย หวังหยวนยื่นมือไปอุ้มอาเป่าขึ้นมา: "ข้าพาเจ้าและพี่สา
“ลุงรอง ท่านอยากจะข้าให้ตายจริง ๆ เหรอ ทำไมถึงไม่รักหรือเมตตากันบ้างสักนิด!”ในสายตาของหูเมิ่งอิ๋งเปี่ยมไปด้วยความทุกข์ทรมานที่ไม่อาจบรรยายได้!“เจ้าเป็นคนบังคับลุงรองก่อน!”หูซานเต๋อพูดอย่างมั่นใจ: "ถ้าเจ้าได้สูตรลับสองสูตรนี้มาก่อน ลุงก็ไม่จำเป็นต้องคุยกับไอคนชั้นต่ำนี่ให้มันมากความนัก ตอนนี้เจ้ามีแค่สองทางเลือกเท่านั้น หนึ่งมอบสูตรลับมาแต่โดยดี กับเข้าคุกซะ”ด้วยการหนุนหลังจากรักษาการแทนนายอำเภอ ตอนนี้เขาอยากจะเอาใครเข้าคุกก็ได้นั้นนั้น!"เจ้า!"เห็นท่าทีลามปามเช่นนั้น หูเมิ่งอิ๋งโกรธมากจนพูดไม่ออก“กับบางคนเจ้ายอมอ่อนข้อให้มากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งลามปามมากขึ้นเท่านั้น เพราะคิดว่าบงการเจ้าได้!”หลังจากมองหูเมิ่งอิ๋งอย่างจริงจังแล้ว หวังหยวนก็พูดด้วยท่าทีจริงจังว่า: "พาอาเป่าไปด้านหลัง ที่นี่ให้ข้าจัดการเอง!"หลังจากมองลุงรองที่โหดเหี้ยมของนางแล้ว หูเมิ่งอิ๋งก็กัดฟันอุ้มอาเป่าแล้วถอยออกไป!“ไอคนชั่ว คนของเจ้าเก่งกาจแค่ไหน แต่ข้ามีคนตั้งห้าสิบหกสิบคน!”หูซานเต๋อทำท่าได้ใจ: "ลงมือ ฆ่าคนอื่น ๆ ได้ไม่เป็นไร เหลือไอหมอนั้นไว้ ข้ายังอยากจะถามอะไรบางอย่าง!"ก่อนหน้าคนรับใช้มากกว่า
สีหน้าของหวังหยวนดูเย็นชาไร้ความรู้สึก: "หักขาของเขาอีกข้างหนึ่ง!""เจ้า เจ้า..."หูซานเต๋อมึนงงไปหมด เขาก็รีบยื่นมือออกมาแล้วตะโกน: "ข้าไม่เอาสูตรลับของเจ้าแล้ว เจ้าพาเมิ่งอิ๋งไปได้เลย ข้าจะไม่ก่อกวนเจ้าอีก!"ถ่วงเวลาไอหมอนี้ไว้ก่อน รอจนกว่าผู้กำกับซุนมาถึง แล้วค่อยคิดบัญชีกับเขาเอ้อหู่หันกลับมาและเหยียบลงไปอีกที!กร๊อบ!เสียงกระดูกแตกดังชัดเจน หูซานเต๋อกรีดร้องลั่นจนสุดเสียง ร่างท่อนบนของเขาก็สั่นไม่หยุดในห้อง หูเมิ่งอิ๋งที่ปิดหูของอาเป่าแล้ว ในดวงตาของนางมีร่องรอยของความทนไม่ไหว แต่ในขณะเดียวกันก็มีความยินดีที่ไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้อยู่ในใจของนางสองพี่น้องถูกทำร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า นางอยากทำแบบนี้มานานแล้ว แต่นางทำไม่ได้!"อ๊าก!"เหงื่อและน้ำตาผสมกันบนใบหน้า หูซานเต๋อกรีดร้องอย่างหนัก!คนรับใช้ของตระกูลหูมองไปที่หวังหยวนด้วยความหวาดกลัว เมื่อนึกเรื่องที่เขาเคยทำขึ้นมาได้ พวกเขาก็หน้าซีดหวังหยวนสีหน้านิ่งเรียบ: "หักมือเขาอีกข้าง!"เขาไม่ใช่คนโหดร้าย แต่เขาแค่ต้องทำให้ชัดเจนว่ากับคนชั่วต้องโหดร้ายให้ได้ยิ่งกว่า!เอ้อหู่ยกเท้าขึ้น!หูซานเต๋อรีบตะโกนทันที: "ไม่ ไม่
"เอาล่ะ ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว!"หวังหยวนตบไหล่บางและปลอบเบา ๆ ด้วยสีหน้าเข้าอกเข้าใจ!ผู้หญิงเวลาลำบากก็ควรมีไหล่ไว้พิงเสมอ!ในฐานะเพื่อน เขาทำได้ดีกว่าซุนปังซะอีก!ในขณะนี้ เอ้อหู่เดินเข้าไปแล้วพูดว่า "พี่หยวน ผู้กำกับซุนมาที่นี่พร้อมกับทหารแล้ว!""คุณชาย!"หูเมิ่งอิ๋งรับปล่อยมืออย่างรวดเร็ว มีร่องรอยของความกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ของนาง: แม้ว่าคุณชายจะมีชื่อเสียง แต่เขาไม่เคยเปิดเผยเรื่องนี้ และผู้กำกับซุนยังไม่รู้เรื่องนี้ด้วย!“เอาเถอะ ไม่ต้องห่วง ข้าจะจัดการเอง!”หลังจากลูบจมูกเล็ก ๆ และลูบหัวอาเป่าแล้ว หวังหยวนก็เดินออกจากบ้าน!จากนั้นพวกเขาก็เห็นผู้กำกับซุนล้อมรอบลานบ้าน พร้อมกับกลุ่มทหารที่ถือหน้าไม้และสวมชุดเกราะหนังเอาไว้หูซานเต๋อซึ่งขาหักตะโกนอย่างบ้าคลั่ง: "ผู้กำกับซุน ในที่สุดเจ้าก็มาถึงแล้ว เจ้าต้องให้ความเป็นธรรมกับข้า ไอสารเลวนี่บุกเข้าไปในห้องหลานของข้า เขาหักขาข้าและเข้ามาข่มเหงหลานสาวของข้า เป็นเรื่องชั่วร้ายมาก ขอให้เจ้าให้ความเป็นธรรมกับข้าด้วย ฮือ ฮือ ฮือ!”“หวังหยวน เจ้าบังอาญมาก!”แววตาผู้กำกับซุนเคร่งเครียด เขาพูดด้วยน้ำเสียงดุดันว่า: "ในอดีตเจ้าพ
เพี้ยะ!เอ้อหูไม่พอใจและตบหน้าเขาฉาดใหญ่อีกครั้ง: "ถ้าเจ้ากล้าที่จะดูหมิ่นพี่หยวนอีก ต่อให้ข้าจะลาออกจากตำแหน่งนี้ ข้าจะฆ่าเจ้าให้ได้!""ขอรับ ขอรับ ขอรับ!"โดนตบไปสองที แก้มด้านซ้ายและด้านขวาอย่างละรอย และรอยนิ้วมือสิบนิ้วมีความสมมาตรพอดีเป๊ะ ผู้กำกับซุนพยักหน้าหงึก ๆท่าทางอ่อนน้อมประจบประแจงนี้ทำให้เอ้อหู่รังเกียจมากขึ้นไปอีก: "ยิ่งมองเจ้ามากเท่าไหร่ ข้าก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเท่านั้น รีบพาคนของเจ้าออกไปซะ!""ขอรับ ขอรับ ขอรับ!"ผู้กำกับซุนพยักหน้าและโค้งคำนับ นำทหารยามจากไปด้วยความหดหู่ใจในลานบ้าน สีหน้าของหูซานเต๋อดูไม่ได้ เขาคลานไปหาหวังหยวนด้วยความหวาดกลัว: "คุณชายหวัง ข้าผิดไปแล้ว ข้ามีตาแต่หามีแววไม่ ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ!"หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ: "ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า ให้โอกาสเจ้ามาทำร้ายพวกเราต่อไปงั้นรึ!"“ไม่ ๆ ข้าจะไม่ทำร้ายใครอีก ข้าจะสำนึกผิดอย่างแน่นอน ได้โปรดเมตตาข้าด้วย!”หูซานเต๋อร้องขอชีวิตอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อเห็นว่าหวังหยวนไม่มีทีท่าอะไรเลยสักนิด เขาก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนไปที่ลานบ้านข้างใน: "เมิ่งอิ๋ง เห็นแก่ลุงรองขอร้องคุณชายหวัง ไว้ชีวิตลุงรองด้วย ลุงรองสำนึกผิด
เขาไม่สนใจแล้ว พอมาถึงห้องสายตรวจ เขารอสายตรวจอยู่ที่นั้น!ตอนนี้เขาสับสน!ตอนนี้หวังพั่วหลู่ได้รับตำแหน่งเป็นผู้บังคับการกองพันหลักขั้นหก เขากลับยังคงติดตามหวังหยวนในฐานะผู้คุ้มกันจ้าวเว่ยหมินเคยเป็นข้าราชการระดับสูงในราชสำนัก ฟู่ชิงเป็นผู้กำกับตรวจการของราชสำนัก พวกเขาต่างปฏิบัติต่อหวังหยวนอย่างสุภาพมาก!นี่ทำให้เขารู้สึกว่าเขาอาจเข้าใจผิดหวังหยวน และคาดเดาภูมิหลังของเขาผิดไป!ตอนนี้เขาต้องการความชัดเจน ไม่เช่นนั้นจะเป็นเหมือนหนามตำใจให้เขาคิดสงสัยอยู่ร่ำไปหลังจากนั้นไม่นาน ผู้ตรวจการสวี่ก็กลับมาที่ว่าการพร้อมกลุ่มเจ้าหน้าที่เมื่อเห็นรอยตบบนใบหน้าของผู้กำกับซุน กลุ่มสายตรวจก็เม้มริมฝีปากกลั้นหัวเราะ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทุกคนรู้เรื่องเกี่ยวกับตระกูลหูอยู่แล้วผู้กำกับซุนกล่าวว่า: "ผู้ตรวจการสวี่ ข้ามีอะไรจะถามเจ้าเป็นการส่วนตัว!"ผู้ตรวจการสวี่โบกมือให้สายตรวจรีบออกไปและพูดอย่างสุภาพ: "เชิญนายท่านว่ามาเถอะ!"แม้ว่าจะรู้สึกดูถูกรักษาการแทนนายอำเภอ แต่ก็ไม่สามารถแสดงออกมาทางสีหน้าได้!ผู้กำกับซุนยกมือคารวะเขา: "ข้าอยากรู้ภูมิหลังของหวังหยวน ได้โปรดให้คำแนะนำข้าด้วย!""นายท
ชิงเมี่ยนหลาง เหลิ่งอวิ๋นพูดเร่ง: "รีบพูดเร็ว!"อาจารย์จ้าวหลังค่อมกล่าวว่า: "ท่านแม่ทัพ เดิมทีหวังหยวนเป็นบัณฑิตในหมู่บ้านต้าหวัง เขาแต่งงานกับคุณหนูหลี่จากในเมืองเมื่อสามปีที่แล้ว!""อะไรนะ!"ชิงเมี่ยนหลาง เหลิ่งอวิ๋นขมวดคิ้วกำหมัดแน่น: "ที่แท้เขาก็แต่งงานแล้ว!"คุณหนูตกหลุมรักผู้ชายที่แต่งงานแล้ว ความกล้าหาญกับฝีมือการต่อสู้สูงส่งนั้นกลับไม่เข้าตานาง อาจารย์จ้าวหลังค่อมพยักหน้าและกระซิบต่อว่า: "เดิมที หวังหยวนเป็นคนธรรมดาทั่วไป แต่สองเดือนที่ผ่านมานั้น เขาก็แสดงความสามารถด้านบทกวีของเขาและประพันธ์ 'บทกวีหมิงถัน' เป็นที่ชื่นชอบของจ้าวเว่ยหมินนายอำเภอฝู เขายังได้ทำลายล้างค่ายซานหู่ของเมืองฝู ด้วยการสนับสนุนของจ้าวเว่ยหมิน เขาได้ทำลายตระกูลหลิวที่มีอำนาจในเมืองด้วยวิธีการที่โหดเหี้ยมเป็นอย่างยิ่ง เขาเดินทางกลับมาครั้งนี้ เขาได้นำยอดฝีมือมากมายมาด้วย ไม่เพียงแต่ทำลายแค่ตระกูลโจวเท่านั้น แต่เขายังฉวยโอกาสจากสถานการณ์นี้สังหารป๋อหม่าเฉียนด้วย!”วันนี้ออกไปข้างนอก ได้พยายามอย่างมากที่จะทำความเข้าใจสถานการณ์ของหวังหยวนอย่างคร่าว ๆ!หลังจากได้รู้ "บทกวีหมิงถัน" เขาที่เรียนหนังสือมาเก