LOGINShare
บทที่ 1666
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1667
ในพริบตาเดียว ไป๋ฝูซานได้มาถึงวังหลวงแล้ว“ขุนพลใหญ่ไป๋! ท่านรู้หรือไม่ว่าสถานการณ์ตอนนี้ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ?”“ข้าได้ส่งคนไปเจรจากับหวังหยวนแล้ว แต่เขากลับมีท่าทีแข็งกร้าว ไม่ยอมคืนด่านจวี้เป่ย!”“ทั้งยังจะใช้เรื่องที่ท่านไปแย่งเสบียงมาข่มขู่เราอีก!”“หากเรื่องของหวังหยวนยังไม่คลี่คลาย เราคงต้องย้ายเมืองหลวง และออกจากที่นี่ไปก่อนชั่วคราว!”ใบหน้าของไป๋ชิงชางแดงก่ำด้วยความโกรธ ไร้ซึ่งสง่าราศีของฮ่องเต้ท่ามกลางสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ ทว่าใบหน้ายังคงเฉยเมยไม่เปลี่ยนแปลงนั่นล้วนเป็นถ้อยคำเพ้อเจ้อทั้งสิ้น!ไป๋ฝูซานกลับพูดด้วยท่าทีไม่แยแส “เขาพูดไปอย่างนั้นเองพ่ะย่ะค่ะ และเราไม่มีความจำเป็นต้องย้ายเมืองหลวง”“ตอนนี้ในมือเรามีทหารถึงหกแสนคน!”“และทหารเหล่านี้ล้วนสามารถเรียกระดมพลได้ทันที ส่วนทหารอีกหลายแสนคนยังคงเฝ้าอยู่ตามแนวชายแดน!”“หากหวังหยวนเตรียมจะเปิดศึกเต็มรูปแบบ กระหม่อมก็สามารถเกณฑ์ทหารทั้งหมดกลับมาได้ และสู้กับเขาจนตัวตาย!”“หวังหยวนมีเพียงเมืองหลิงเท่านั้น ไม่อาจสร้างปัญหาใหญ่โตได้มากมายพ่ะย่ะค่ะ”“ฝ่าบาทไม่ต้องกังวล กระหม่อมจะรวบรวมทหารและขุนพล เตรีย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1668
ตั้งใจจะตัดสินแพ้ชนะกับหวังหยวนให้จงได้บนกำแพงด่านจวี้เป่ยหวังหยวนยืนอยู่ตรงตำแหน่งกลาง มองดูทหารนับล้านที่อยู่ไกลออกไป!ต้องยอมรับว่ากองทัพนี้ยิ่งใหญ่มาก ไม่เพียงแต่มีจำนวนมากมายเท่านั้น แต่ยังดูน่าเกรงขามดั่งพยัคฆ์ผู้ยิ่งใหญ่อีกด้วย!“ไป๋ฝูซานผู้นี้เก่งในการนำทหารออกรบ”“ทหารที่ฝึกมาก็มีฝีมือไม่น้อย”หวังหยวนไม่ได้รู้สึกกังวลกับกองทัพที่อยู่ตรงหน้า แต่กลับพูดติดตลกเบา ๆ สองสามประโยค“พี่หยวน ตอนนี้ศัตรูมาอยู่ตรงหน้าเราแล้ว สงครามใหญ่จะปะทุขึ้นเมื่อไหร่ก็ได้ ท่านยังจะสบายใจได้อีกหรือขอรับ?”“เราควรจะวางแผนรับมือศัตรูหรือไม่?”“นี่คือทหารห้าแสนนายเลยนะขอรับ!”“หากพวกเขารุกเข้ามาปิดล้อมด้วยกำลัง เราคงจะต้านทานไว้ไม่อยู่!”ต้าหู่พูดด้วยความกังวลส่วนขุนพลคนอื่น ๆ ก็เริ่มรู้สึกหวาดกลัวท้ายที่สุดแล้ว จำนวนทหารของทั้งสองฝ่ายต่างกันมากเกินไป แม้ว่าจะมีปืนใหญ่ตระกูลหวัง แต่ตอนนี้ไม่ใช่การโจมตีเมือง ปืนตระกูลหวังจึงไม่สามารถแสดงพลังได้มากนัก!สุดท้ายแล้ว ก็ต้องต่อสู้กันตัวต่อตัวด้วยดาบและปืนในสนามรบ!หากเป็นเช่นนั้น ฝ่ายของพวกเขาก็จะเสียเปรียบอย่างแน่นอน...การสูญเสียเมืองก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1669
สิ้นเสียงสั่งการ ลูกธนูก็โปรยปรายราวกับสายฝน!ใบหน้าของไป๋ฝูซานซีดเผือดในทันที โชคดีที่มีทหารถือโล่คอยปกป้อง ไม่เช่นนั้นเขาคงกลายเป็นเม่นไปแล้ว!“ขุนพลใหญ่ รีบถอยขอรับ!”“หวังหยวนเป็นคนต่ำทราม!”“เราอุตส่าห์เดินทางมาพูดคุยด้วยในยามนี้ แต่เจ้าสารเลวนั่นกลับลอบกัด!”ขุนพลหลายนายรีบพาไป๋ฝูซานไปหลบอยู่ด้านหลัง พลางพูดจาโวยวายกันไม่หยุด ขณะที่ถอยหลังอย่างต่อเนื่อง!กองทัพของหวังหยวนอยู่ในที่สูง พวกเขาเปรียบเสมือนเป้านิ่ง!หากยังคงรั้งรออยู่ที่นี่ต่อไป ก็จะสูญเสียชีวิตโดยเปล่าประโยชน์!“หวังหยวน!”“แค้นนี้ต้องชำระ!”“ในเมื่อเจ้าต้องการฉีกหน้าพวกข้า พวกข้าก็จะสู้กับเจ้าจนตัวตาย!”“ข้าอยากจะดูว่าด้วยกำลังพลเพียงน้อยนิดของเจ้า จะก่อให้เกิดคลื่นลมอะไรได้บ้าง?”ไป๋ฝูซานคำรามไม่หยุดหวังหยวนเท้าแขนบนกำแพงเมือง สายตาจ้องเขม็งไปยังทิศทางที่ไป๋ฝูซานอยู่ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าอย่ามาแสร้งทำเป็นคนดีเลิศที่นี่!”“ตอนที่ข้าไปถึงค่ายทหารของเจ้า เจ้าก็ยังส่งทหารม้ามาไล่ล่าข้าเลยไม่ใช่หรือ?”“หากไม่ใช่เพราะข้าเตรียมตัวมาอย่างดี ข้าคงสิ้นใจไปนานแล้วกระมัง?”“ข้าก็เพียงแต่ทำต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1670
หลี่เถี่ยรีบพยักหน้าเขาติดตามไป๋ฝูซานมาหลายปีแล้ว นับเป็นขุนพลที่เก่งกล้าสามารถคนหนึ่ง อีกทั้งยังมีอายุเพียงสามสิบปีเศษเท่านั้น ซึ่งยังอยู่ในช่วงวัยหนุ่มฉกรรจ์!เพียงแต่ไม่มีโอกาสได้แสดงฝีมืออย่างเต็มที่!ครั้งนี้ถือเป็นโอกาสทองแล้ว!เพียงแค่พาทหารม้าบุกเข้าไปในหมู่บ้านต้าหวัง ก็จะสามารถทำให้หวังหยวนยอมจำนนได้โดยง่าย และตัวเขาก็จะโด่งดังไปในชั่วข้ามคืน!เขาจะสร้างชื่อเสียงของตนเองบนความล้มเหลวของหวังหยวน!“ท่านขุนพลโปรดวางใจ! หลี่เถี่ยจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังขอรับ!”ไป๋ฝูซานกล่าวอีกครั้ง “หากเจ้าต้องการทหารม้าสามหมื่น ข้าจะให้เจ้าห้าหมื่น!”“เป้าหมายของข้าชัดเจน นั่นคือการรบครั้งนี้ต้องชนะเท่านั้น ไม่อนุญาตให้พ่ายแพ้โดยเด็ดขาด!”หลี่เถี่ยรับปากแล้วก็เดินออกไปนอกกระโจมสองวันต่อมาภายในวังหลวงของอาณาจักรต้าเย่ไป๋เหยียนเฟยได้รับจดหมายจากหวังหยวนแล้ว ขณะนี้กำลังปรึกษาหารือกับเหล่าขุนนาง“ฝ่าบาท! บัดนี้หวังหยวนได้เปิดศึกกับอาณาจักรต้าเป่ยแล้ว สำหรับเรา นี่คือโอกาสที่ดีที่สุด!”“ในสงครามก่อนหน้านี้ กองทัพของเราได้รับความเสียหายอย่างหนักและสูญเสียไปไม่น้อย กองทัพทั้งอาณาจักรเห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1671
ไป๋เหยียนเฟยได้แสดงจุดยืนของตนอย่างชัดเจน เหล่าขุนนางทั้งหลายก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อได้อีก จึงได้แสดงความเห็นชอบกันถ้วนหน้า“จงรีบส่งสารไปยังกองทัพทั้งสาม ว่าข้าจะไปนำทัพด้วยตัวเอง!”ไป๋เหยียนเฟยลุกขึ้นยืนอย่างสง่างามราวกับฮ่องเต้!แม้ว่าจะเป็นสตรี แต่ก็ต้องทำหน้าที่ปกป้องแผ่นดิน ไม่สามารถเป็นจักรพรรดินีผู้ละทิ้งแผ่นดินได้อย่างเด็ดขาด!นางเป็นจักรพรรดินีองค์แรกในประวัติศาสตร์ของต้าเย่ แต่จะไม่เป็นผู้นำคนสุดท้ายของอาณาจักรต้าเย่อย่างแน่นอน!ไม่เช่นนั้นคนรุ่นหลังจะต้องตำหนินางอย่างแน่นอน!ครั้งนี้จึงเป็นโอกาสอันดีที่จะได้พิสูจน์ตนเอง!เหล่าขุนนางต่างก็ตื่นเต้นและแสดงความเห็นชอบกันถ้วนหน้า และยังต้องการร่วมเดินทางไปพร้อมกับนางด้วย!สามวันต่อมาไป๋เหยียนเฟยทิ้งทหารไว้สามหมื่นนาย เพื่อประจำการที่เมืองหลวงของอาณาจักรต้าเย่ ส่วนกองทัพที่เหลือทั้งหมดได้ตามนางไปแล้ว บัดนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังแนวชายแดนของอาณาจักรต้าเป่ยอย่างยิ่งใหญ่!ที่นี่เคยเป็นแผ่นดินของอาณาจักรต้าเย่ และผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ก็ล้วนเคยเป็นไพร่ฟ้าข้าแผ่นดินของอาณาจักรต้าเย่ทั้งสิ้น!แต่เพราะการรุกรานของอาณาจักรต้าเป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1672
“การศึกครั้งนี้เราต้องชนะ! ห้ามมีความผิดพลาดใด ๆ ทั้งสิ้น! ถึงเวลาที่จะสร้างผลงานแล้ว พี่น้องทั้งหลาย ฆ่ามัน!”เมื่อหลี่เถี่ยสั่งการ กองทัพทหารม้าห้าหมื่นนายก็พุ่งเข้าโจมตีหมู่บ้านต้าหวังอย่างบ้าคลั่ง!แต่หมู่บ้านต้าหวังที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมก็ยังคงเงียบสงบ!แม้ว่าหลี่เถี่ยจะรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง แต่ก็เป็นดังที่นายทหารคนนั้นกล่าวไว้ว่า เมื่อเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นเพียงภาพลวงตา!หวังหยวนมีกองทัพที่แข็งแกร่งอยู่ที่ด่านจวี้เป่ย แม้ว่าที่นี่จะมีการซุ่มโจมตี แต่ก็ไม่สามารถต่อกรกับกองทัพทหารม้าห้าหมื่นนายของเขาได้!ผลลัพธ์สุดท้ายนั้นคาดเดาได้!ชัยชนะย่อมเป็นของพวกเขา!เมื่อกองทัพของหลี่เถี่ยเริ่มโจมตีก็ได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากระยะไกล ทันใดนั้นก็มีกลุ่มคนที่ถือปืนไฟปรากฏตัวขึ้นในหมู่บ้านต้าหวัง!ปืนไฟเหล่านั้นเล็งไปที่เหล่าทหารม้า!เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหว ได้ยินเสียงคร่ำครวญดังมาจากทั่วทุกหนแห่ง!เห็นได้ชัดว่าทหารม้าแต่ละนายถูกยิงตกจากหลังม้า แม้แต่ตัวม้าเองก็ตกใจกลัวจนเตลิดหนีไป!บนเนินเขาในระยะไกล มีคนกำลังขว้างขวดแก้วใสมาที่พวกเขาอย่างต่อเนื
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1673
“ถอยทัพ!” “เปิดทางฝ่าวงล้อมออกไปให้เร็วที่สุด!” “ห้ามให้ทหารม้าทั้งหมดต้องมาจบชีวิตลง ณ ที่แห่งนี้!” อาณาจักรต้าเป่ยเพิ่งก่อตั้งได้ไม่นาน ม้าศึกจึงเป็นทรัพยากรสำคัญยิ่ง แม้ว่าใต้บังคับบัญชาของไป๋ฝูซานจะมีทหารมากถึงเจ็ดแสนนาย แต่ทหารม้าก็มีเพียงแค่ไม่กี่แสนนายเท่านั้น! บัดนี้เขาได้นำทหารม้าออกมาครึ่งหนึ่งแล้ว หากทหารม้าทั้งหมดต้องล้มตายที่นี่ เขาก็จะกลายเป็นคนบาปแห่งแผ่นดิน!หลี่เถี่ยหวั่นวิตกยิ่งนัก! เขาร้อนรนกระวนกระวายใจดุจมดที่เดินบนกระทะร้อน!“ท่านขุนพลออกคำสั่ง!” “ให้ทุกคนทะลวงออกจากจุดอ่อนทันที!” “แบ่งกำลังออกไป เมื่อทะลวงออกไปได้แล้ว ให้มารวมพลกันนอกด่านจวี้เป่ย!” รองขุนพลตะโกนดังลั่น และบังคับม้าพุ่งทะยานออกไปเป็นคนแรก!นำทัพไปด้วยตนเอง!หลี่เถี่ยก็ทำเช่นเดียวกัน ด้วยการคุ้มกันของเหล่าทหาร เขารีบหาช่องทางที่จะทะลวงหลบหนีออกไป!“ดูท่าทางพวกเขาสิ คงตกใจจนขวัญเสีย ตอนนี้ก็คงวิ่งพล่านไปมาเหมือนแมลงวันในห้อง!” “ทหารชุดเกราะดำเตรียมพร้อมแล้ว หากพวกเขาจะหนีออกไปจากที่นี่ ก็คงยากราวกับการปีนขึ้นไปบนสวรรค์!”เสียงหวงเจียวเจียวยืนกอดอกพูดขึ้นอย่างเยือกเย็นนางแตก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1674
“แต่เขาก็ยังไม่สามารถเอาชนะปืนใหญ่ตระกูลหวังของข้าได้ วิธีที่ดีที่สุดคือแอบไปลอบโจมตีทางด้านหลังกองทัพของเรา เพราะคิดว่าเพียงแค่ยึดหมู่บ้านต้าหวังได้ก็จะสามารถยับยั้งข้าได้!” “แน่นอนว่าหากข้าเป็นไป๋ฝูซาน ข้าก็คงทำเช่นนั้น ดังนั้นข้าจึงเตรียมการไว้ล่วงหน้า”เอ้อหู่กลอกตาแล้วถูมือไปมาพลางพูดว่า “ในเมื่อพี่สะใภ้สร้างวีรกรรมได้แล้ว ก็ขอให้ข้าได้นำทหารม้าไปโจมตีค่ายของไป๋ฝูซานเถิดขอรับ!” “รับรองว่าจะเข้าไปจับเขาได้แบบไม่ทันตั้งตัวแน่นอน!” “ถึงแม้จะไม่สามารถกวาดล้างกองทัพเขาได้ทั้งหมด แต่อย่างน้อยก็ทำให้เขารู้ถึงความเก่งกล้าของข้า!” “ต่อจากนี้ไป เมื่อได้ยินชื่อของข้าก็ต้องหวาดกลัว!”หวังหยวนส่ายหน้าแล้วยิ้ม และตบไหล่ของเอ้อหู่ “ชื่อเอ้อหู่ฟังดูไม่ค่อยน่าเกรงขาม ไม่สามารถข่มขู่ผู้อื่นได้” “เรียกชื่อเดิมของเจ้าว่าหวังพั่วหลู่เถิด” “ชื่อนี้ฟังดูยิ่งใหญ่น่าเกรงขามมากกว่า!” “เมื่อใดได้เป็นขุนพลใหญ่ ก็จะดีกว่าชื่อเดิมของเจ้า!”ในค่ายทหาร เหล่าทหารต่างก็รู้ถึงความกล้าหาญของเอ้อหู่ จึงมักเรียกเขาว่าขุนพลเอ้อหู่! ส่วนพี่ชายของเขาก็ถูกเรียกว่าขุนพลต้าหู่! ชื่อเดิมของทั้งสองคนถูกคน
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
