เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1412
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1413
หวังหยวนไม่คิดเลยว่าเมื่อดื่มสุราหมดจอกแล้ว ตนเองจะมึนงงจนสิ้นสติไป!ในวันต่อมา หวังหยวนรู้สึกราวกับว่าตนเองอยากจะตายเพราะตาแก่เหล่ากุ้นนั่น!หวังหยวนรู้ดีว่าวิชากระบองนี้หาผู้ใดเทียบเทียมได้ยาก แต่ทว่ากลับแสนจะลามก เขาจึงไม่ชอบสามเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดการฝึกฝนอันโหดหินของหวังหยวนก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว!ในดินแดนรกร้างแห่งหนึ่งมีพรรคเล็ก ๆ นามว่าพรรคหุบเขาทมิฬตั้งอยู่มาช้านาน ด้วยพึ่งพาอาศัยอำนาจของประมุขพรรคผู้มีพลังระดับปรมาจารย์ขั้นกลาง ทำให้เหล่าศิษย์ในพรรคต่างก็กระทำการอันไม่ชอบธรรมหญิงสาวในเมืองโดยรอบต่างก็ไม่กล้าออกจากบ้านเรือน ต้องอยู่แต่ในบ้านก็ต้องอยู่ด้วยความหวาดกลัว เพราะเกรงว่าจะต้องตกเป็นเหยื่อของกลุ่มคนเหล่านี้ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ประมุขพรรคไปจับตัวตัวหญิงสาวพรหมจรรย์หลายคน เพื่อจะนำเลือดบริสุทธิ์ของพวกนาง มาช่วยให้ประมุขพรรคไปถึงระดับที่สูงขึ้น ในเวลานี้เองที่การฝึกฝนของหวังหยวนได้สิ้นสุดลงแล้ว เขาได้รับคำสั่งจากโม่ชิงอีให้มาฝึกฝนที่นี่ เพื่อพิสูจน์ผลลัพธ์จากการฝึกฝนในสามเดือนที่ผ่านมา ร่างในชุดดำกระโจนลงมาจากท้องฟ้า และกระบองในมือของเขานำพาความกดดัน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1414
ประมุขพรรคอดตกใจไม่ได้ เขาชะงักมือไปชั่วครู่ ก่อนจะตรงเข้าโจมตีหวังหยวนบนต้นไม้เมื่อใบไม้สั่นไหว หวังหยวนก็หายตัวไปจากระยะการโจมตีอีกครั้ง วิชากระบองนี้หาผู้ใดเทียบเทียมได้ยากส่งผลให้สามารถเคลื่อนไหวได้ราวกับภูตผีปีศาจแม้ว่าการหลบเลี่ยงการโจมตีจะไม่ใช่หนทางแห่งความยั่งยืน แต่ก็สามารถชะลอความได้เปรียบของคู่ต่อสู้ได้ในตอนแรกประกายสะท้อนจากคมดาบของประมุขพรรคมีพลังอันมหาศาล สามารถฉีกทึ้งแผ่นดินได้ แต่หลังจากที่โจมตีไปหลายครั้งก็สามารถตัดต้นไม้ได้เพียงต้นเดียว“เจ้าเด็กขี้ขลาด เอาแต่หลบซ่อนตัว”ในขณะที่เขาพูดเช่นนี้ หวังหยวนก็ใช้วิชากระบองพุ่งเข้าชนด้านหลังของประมุขพรรคเมื่อชายชราผู้ชั่วช้ารู้สึกตัวว่ามีอันตรายอยู่ด้านหลังก็สายเกินไปเสียแล้วเมื่อมีเสียงดัง“ผัวะ” ดังสนั่น ร่างของเขาก็กระเด็นออกไป ดาบเงินหลุดออกจากมือของประมุขพรรคไปปักอยู่บนพื้นที่ว่างในระยะไกลอย่างน่าเวทนา ประมุขพรรคร่วงลงบนพื้นจนเกิดหลุมขนาดใหญ่ ต่อให้ผ่านไปครึ่งวันก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้เมื่อแรกเริ่มประมุขพรรคไม่ได้ใส่ใจเด็กหนุ่มผู้นี้เลยแม้แต่น้อยแต่ไม่คาดคิดว่าท่าไม้ตายอันแสนเรียบง่ายเช่นนี้จะสามารถทำให้ตนเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1415
ขณะที่หวังหยวนจัดการกับพรรคหุบเขาทมิฬอยู่นั้น โม่ชิงอีก็เฝ้าดูอยู่ตลอดเวลา เขาปัดเสื้อของตัวเองเบา ๆ พลางรู้สึกว่าถึงเวลาที่จะพาหวังหยวนไปแล้ว“พี่ชิงอีบอกว่าจะมาหาข้าเอง ข้าจะไปพักที่โรงเตี๊ยมที่เชิงเขาก่อนเพื่อพักผ่อนให้เต็มที่ และดื่มด่ำไปกับบรรยากาศที่นี่”ยามดึกสงัด หวังหยวนพลิกตัวไปมาบนเตียงในโรงเตี๊ยมเพราะนอนไม่หลับ ด้วยเหตุผลเพียงอย่างเดียวคือกินอิ่มมากเกินไปทันใดนั้นหน้าต่างก็เปิดออกเองโดยไม่มีลมพัด และในชั่วพริบตาเดียว โม่ชิงอีก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขา“พี่ชิงอี ท่าน...” คิดจะพาข้าไปเลยหรือ หวังหยวนมองพี่ชิงอีตรงหน้า แต่ก็กลืนคำพูดประโยคท้ายลงไปอย่างเงียบเชียบเขามีสีหน้าแบบที่ชายหนุ่มผู้มีพรสวรรค์ควรมี“เอาเถิด ไม่จำเป็นต้องแสร้งทำต่อหน้าข้าหรอก ข้ายังไม่รู้จักเจ้าอีกหรือไร การมาครั้งนี้ ประการแรกก็เพื่อดูการฝึกฝนของเจ้า ส่วนประการที่สอง...”โม่ชิงอีหยุดพูดลง แล้วมองหน้าหวังหยวน “คือมีเรื่องที่ต้องปรึกษากับเจ้า”“พี่ชิงอีเชิญพูดมาเถิดขอรับ”หวังหยวนลุกจากเตียงแล้วเดินไปที่โต๊ะ จากนั้นหยิบน้ำชามารินใส่แก้วให้โม่ชิงอี แต่รู้สึกว่าน้ำไม่ร้อนพอจึงจะเรียกเสี่ยวเอ้อ แต่ก็ถูก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1416
ถ้อยคำเหล่านี้ฟังดูรุนแรง หวังหยวนอดไม่ได้ที่จะโต้แย้งว่า “เช่นนั้นจะฝากความหวังไว้กับพวกเขาเหล่านั้นหรือ? ชายชราทั้งหลายคิดเพ้อฝันมากไป”โม่ชิงอีใช้สายตาส่งสัญญาณให้หวังหยวนสงบสติอารมณ์ลง “สาเหตุประการแรกเป็นเพราะสงสัยในความสามารถของเจ้า ประการที่สองคือเห็นว่าเจ้าเป็นคนนอก ส่วนเหตุผลอื่นนั้นไม่สำคัญนัก”“เช่นนั้นก็ต้องขอบคุณพวกเขาเป็นอย่างมากที่เสียเวลาคิดเหตุผลมากมายเช่นนี้ ดูเหมือนว่าหากข้าเข้าไปหาตระกูลเสวี่ยคงจะมีอุปสรรคมากมายและอาจถูกฆ่าตายได้”“แม้ว่าคำสั่งล่าสังหารเจ้าจะยังไม่ได้ประกาศ แต่ก็มีผู้คนจำนวนมากที่กำลังสืบหาเจ้าอยู่เบื้องหลัง อาจเป็นไปได้ว่าจะไม่เป็นผลดีต่อเจ้า สถานการณ์ในขณะนี้เป็นเช่นนี้แล้ว เจ้าคิดอย่างไร”โม่ชิงอีไม่ได้พูดทุกเรื่อง เขาต้องการดูว่าหวังหยวนจะตัดสินใจอย่างไร“ข้าคิดอย่างไรงั้นหรือ ง่ายมาก พวกท่านทั้งในและนอกเทียนไว่เทียนต่างก็มีแผนการสมคบคิด ไม่ได้มีความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน” หวังหยวนไม่อยากรักษาหน้าพี่ชิงอีผู้นี้แล้ว“พูดตามตรงก็คือพวกเจ้าปล่อยให้คนอื่นแทรกซึมเข้ามาได้เหมือนตะแกรง หากข้าบุ่มบ่ามไปเทียนไว่เทียนและเข้าร่วมตระกูลเสวี่ย ข้าคงถู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1417
“ท่านช่างมีวิสัยทัศน์นัก จงกล่าวต่อไปเถิด ตลอดวันก็มัวแต่พร่ำเพ้ออยู่ได้ ข้าเห็นว่าไม่มีผู้ใดจะเสแสร้งแกล้งทำได้เก่งเท่าท่านแล้ว”“คนบ้าบิ่นเช่นท่านจะรู้เรื่องใด ตระกูลหลิวแห่งฉินหยางภายใต้การนำของท่านอยู่ในอันดับสุดท้ายของตระกูลทั้งแปดมาหลายปีแล้ว และไม่ได้มีส่วนช่วยเหลือใด ๆ หากยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไปจะยังสามารถเข้ามาในห้องประชุมได้หรือไม่?”“ผู้อาวุโสหลี่ เหตุใดจึงโอหังนัก ตระกูลหลี่แห่งหล่งซีของท่าน หากมีผู้ใดสักคนเป็นที่พึ่งพาได้บ้าง ท่านคงไม่ต้องมาอยู่ที่นี่...”ชายวัยกลางคนยังไม่ทันกล่าวจบก็ถูกเสวี่ยโส่วจุนขัดจังหวะ “พอได้แล้ว รู้หรือไม่ว่าที่นี่คือหอประชุม ไม่ใช่ตลาด”ทุกคนเห็นสีหน้ามืดมนของประมุขแล้วก็สงบลงไปบ้าง แต่ก็ยังมีความรู้สึกที่แต่ละคนต่างก็คิดไม่ซื่อต่อกันและกัน“ข้าให้พวกท่านมาเพื่อปรึกษากัน ไม่ใช่เพื่อมาโจมตีกัน หากไม่สามารถช่วยเหลือเทียนไว่เทียนได้ ในครั้งต่อไปที่ส่งจดหมายเชิญ ผู้ใดที่ไม่สามารถมาได้ก็ไม่ต้องมา”“คำพูดของประมุขรุนแรงเกินไปแล้ว ไม่ว่าเหล่าผู้นำตระกูลจะโต้เถียงกันอย่างไรก็เพื่อประโยชน์ร่วมกันทั้งสิ้น ท่านคิดเช่นไร?”ชายชราผมขาวที่นั่งทางด้านซ้ายล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1418
“แต่เสวียฉีเอ๋ย คนเราก็ต้องมองไปข้างหน้า เด็กคนนี้ต้องประสบชะตากรรมเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไร เหตุใดไม่ให้ผู้ใหญ่อย่างพวกเราช่วยทำให้สถานการณ์ดีขึ้น นางจะได้สบายใจ”“ข้าเข้าใจ ผู้อาวุโสหวัง แต่เชียนหลงเป็นหญิงสูงศักดิ์มาตั้งแต่เด็ก นางต้องลำบากมากเพียงใด บัดนี้จะให้ข้าทนเห็นนางเดินไปสู่จุดจบเช่นนี้ได้อย่างไรขอรับ”“ข้าเห็นว่าท่านอาวุโสกว่าข้า ในที่นี้มีคนที่ทนได้ ยิ่งกว่านั้นคือนางยังเป็นความหวังของเราในการประลองเทียนซาน”“ข้าก็เห็นด้วยกับผู้อาวุโสหวังทุกประการ ท่านพูดมีเหตุผล บัดนี้เราควรจัดการประลองเพื่อหาคู่ให้หญิงสูงศักดิ์ตามธรรมเนียมของบรรพบุรุษ”“เจ้าเป็นใคร?” ทุกคนเพิ่งสังเกตเห็นว่าวันนี้มีคนใหม่เข้ามา นั่นคือชายหนุ่มชุดเขียวที่ลุกขึ้นยืนอย่างสง่างามและคารวะเหล่าผู้นำตระกูลและประมุข“ข้าคือตัวแทนของตระกูลหลูแห่งฟ่านหยาง เนื่องจากบิดาของข้าป่วยหนักในระยะนี้ ทำให้ไม่สามารถมาประชุมได้ จึงให้ข้ามาแทนขอรับ”“เช่นนั้นก็นั่งลงรับฟังความคิดเห็นของเหล่าผู้นำตระกูลเถิด”ในใจของเสวี่ยโส่วจุนยังคงกังวลอยู่ดี คนแล้วคนเล่าต่างก็พยายามโน้มน้าวให้ตนละทิ้งบุตรสาวเพื่อเทียนไว่เทียน โดยพูดจาไร้ห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1419
“เจ้ากล่าวเช่นนี้หมายความว่าข้ายึดติดในความรักของบิดาลูกสาว หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง คือในสายตาเจ้า ข้าเป็นเพียงคนแก่ที่โง่เขลาใช่หรือไม่”เลือดลมของเสวี่ยโส่วจุนพลุ่งพล่าน ทุกคนที่นั่งอยู่ที่นี่มีน้อยนักที่จะใส่ใจเชียนหลง ทุกคนกล่าวถึงแต่ภาพรวมใหญ่โต ทำให้เขาและลูกสาวดูเหมือนเป็นคนชั่วร้ายแม้ว่าตระกูลเซี่ยแห่งสิงหยางที่อยู่เบื้องหลังเซี่ยอันจะเป็นตระกูลชั้นกลางในบรรดาทั้งแปดตระกูล แต่ก็มีแนวทางปฏิบัติที่สอดคล้องกันมาโดยตลอด นั่นคือหันตามลม หากไม่ทำเช่นนั้น...เซี่ยอันกัดฟันแน่น เมื่อประมุขสูงสุดไม่เต็มใจก็ไม่อาจทำอะไรเขาได้แต่หากไปขัดใจคนผู้นั้นเข้า ไม่สิ เรื่องนี้ไม่มีที่ว่างให้ลังเลอีกแล้ว ทำได้เพียงเสียใจกับเทียนไว่เทียนเท่านั้นเซี่ยอันตั้งสติให้มั่นแล้วกล่าวต่อไปว่า “ท่านประมุขสูงสุดกล่าวเช่นนี้ ข้ารู้สึกหวาดกลัวนัก แต่เมื่อได้ยืนอยู่ในหอประชุมแห่งนี้แล้ว ข้าก็ไม่อยากปิดบังสิ่งใด”“เซี่ยอัน จงนั่งลงเถิด” เสียงของผู้อาวุโสที่เปี่ยมด้วยอำนาจดังขึ้น“นี่... ขอรับ ท่านผู้อาวุโสหวัง”“หมิงป๋อ จงฟังความคิดเห็นของทุกคนเถิด”“เฮ้อ หากเช่นนั้นก็ตามที่ผู้อาวุโสหวังกล่าวไว้ เลือกวันจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1420
ผู้อาวุโสหวังกระแทกไม้เท้าหัวมังกรที่ทำจากไม้หวงฮวาหลีในมือลงบนพื้นอย่างแรง ใบหน้าเทพเจ้าผู้เฒ่าดาวอายุยืนที่แกะสลักอยู่บนไม้เท้าไม่มีรอยยิ้มเหมือนในอดีตอีกต่อไป ภายใต้แสงเงาทำให้ใบหน้าของเทพเจ้าผู้เฒ่าดาวอายุยืนดูมืดมนน่ากลัว“หากการประชุมในหอประชุมครึ่งวันนี้จบลงด้วยเรื่องราวเหล่านี้ ก็ไม่จำเป็นต้องส่งจดหมายเชิญข้ามาประชุมอีกต่อไปแล้ว เห็นพวกท่านทะเลาะกันวุ่นวายเช่นนี้แล้วช่างน่าเวทนานัก ข้าแก่เฒ่าแล้ว ไม่อยากเห็น ไม่อยากฟัง”ผู้อาวุโสหวังเป็นผู้ที่มีอายุมากที่สุดในที่แห่งนี้ เขาได้ส่งผู้นำสูงสุดแห่งเทียนไว่เทียนไปแล้วสามคน ประมุขที่นั่งอยู่ตรงหน้าล้วนเติบโตมาในสายตาของเขา อีกทั้งเขายังเป็นผู้นำของตระกูลทั้งแปด ทุกคนจึงให้ความเคารพเขาเป็นอย่างมากเสวี่ยโส่วจุนก็รู้ว่าหากไม่ยอมลดราวาศอกลงก็จะไม่มีประโยชน์ใดต่อเรื่องนี้ การประลองยุทธ์สู่ขอสามารถจัดได้ แต่เขาก็ต้องมีอำนาจตัดสินใจด้วย“ข้าเข้าใจความรักของท่านประมุขสูงสุดที่มีต่อลูกสาว ทุกคนก็เข้าใจเช่นกัน ด้วยเหตุนี้ข้าจึงพูดเพียงประโยคเดียว หากท่านประมุขสูงสุดเห็นด้วย เราก็จะทำตามที่ท่านร้องขอ”“ผู้อาวุโสหวัง ท่านโปรดกล่าวเถิด” เ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1866
นอกจากฝีมือของหวังหยวนจะจัดว่ายอดเยี่ยมแล้วยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสักครู่นี้นางยังบังเอิญเห็นปืนคาบศิลาที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของหวังหยวน นางจึงรู้ตัวตนของหวังหยวนแล้วทันใดนั้นแม่นางหรูเยียนก็ยกยิ้มจาง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า “หากข้าเดาไม่ผิด ท่านคงเป็นหวังหยวนผู้มีชื่อเสียงโด่งดังใช่หรือไม่?”“เจ้ารู้จักข้าได้อย่างไร?” หวังหยวนตกตะลึง“คนมีชื่อเสียงเช่นนี้ ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร?” แม่นางหรูเยียนกอดอกและกล่าวช้า ๆ ว่า “จากอาวุธลับในแขนเสื้อของท่าน ก็สามารถบอกตัวตนของท่านได้แล้ว”“ดังนั้น…” หวังหยวนจงใจลากเสียงยาว “เจ้าเป็นคนของอาณาจักรต้าเป่ยใช่หรือไม่? หรือว่าอาณาจักรต้าเย่ ไม่ก็คนเมืองหวงใช่หรือเปล่า?”ในปัจจุบัน แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้าถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน เขาครอบครองส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลืออีกสามส่วนถูกครอบครองโดยอีกสามคนแม้ว่าจะยังไม่รบกันในตอนนี้ แต่ก็ต้องมีสงครามเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นแต่คนที่สามารถจดจำอาวุธลับในมือเขาได้ก็มีไม่มาก นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าแม่นางหรูเยียนต้องมีความเกี่ยวข้องกับหนึ่งในกองกำลังเหล่านี้ จึงสามารถจำต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1865
หวังหยวนที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักฝีเท้าทันที แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เฉินเทียนอับอาย ในสายตาของหวังหยวนนั้น ชายคนนี้ก็เป็นเพียงชายเจ้าสำราญคนหนึ่งที่ประพฤติตนไร้สาระ จึงไม่สมควรได้รับการใส่ใจทว่าเหตุผลที่เขาก้าวออกไปนั้น ไม่ใช่เพราะหันหลังให้ความทุกข์ยาก แต่เป็นเพราะเชื่อมั่นว่าแม่นางหรูเยียนจะสามารถจัดการเรื่องราวเหล่านี้ได้ด้วยฝีมือของแม่นางหรูเยียน เพียงแค่นายน้อยขี้เมาคนหนึ่งจะมีความหมายอะไร? แต่เฉินเทียนกลับกล้าเอ่ยวาจาท้าทายเขาต่อหน้า ซ้ำยังใช้คำหยาบคายอย่างยิ่ง หวังหยวนจึงไม่อาจปล่อยวางได้! ไม่เช่นนั้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?ทันใดนั้น หวังหยวนก็หันมาถีบเข้าที่อกของเฉินเทียนอย่างแรง! ในวินาทีต่อมา ร่างของเฉินเทียนก็กระเด็นไปหลายวาเหมือนลูกบอล ก่อนจะหยุดลง... เลือดไหลทะลักออกมาจากจมูก!ดูสภาพแล้วน่าเวทนาเหลือเกิน! แม่นางหรูเยียนที่อยู่ข้าง ๆ ยกมือปิดปากหัวเราะเบา ๆหวังหยวนปัดฝุ่นบนมือ และพูดอย่างใจเย็นว่า “งาช้างไม่งอกออกจากปากสุนัข!” “มอบโอกาสให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เห็นคุณค่า ยังกล้าพูดจาเยาะเย้ยต่อหน้าข้าอีก สมควรตายนัก!”ด้วยเหตุใดไม่ทราบ แม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1864
“ได้! ข้ายินยอม!”แม่นางหรูเยียนจำต้องยอมจำนนดังที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ นางยังคงมีจุดประสงค์ของตนเอง จึงไม่สามารถยอมแพ้ในสถานการณ์นี้ได้ ส่วนเรื่องความแค้นกับหวังหยวน ภายหลังค่อยแก้แค้นภายหลังยังไม่สาย…“ถูกต้อง”เมื่อแม่นางหรูเยียนตอบตกลง หวังหยวนจึงลุกขึ้นยิ้ม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ทุกคนเข้าใจผิดแล้วจริง ๆ”“ข้ากับแม่นางหรูเยียนเป็นเพื่อนที่ไม่ได้พบกันมานานหลายปี ครั้งนี้ข้ามาเพื่อปรึกษาหารือเรื่องบางอย่างกับนาง”“หากเราจะทำอะไรกันจริง เราจะนั่งห่างกันถึงเพียงนี้หรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มผู้คนต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา คำพูดนี้ยังไม่ค่อยมีความน่าเชื่อถือนักหวังหยวนเหลือบมอง และกล่าวอีกครั้ง “ทุกคน! คงไม่รู้ว่าข้าแต่งงานแล้วใช่หรือไม่?”“ภรรยาของข้ารอข้าอยู่ที่บ้าน และนางก็รู้จักแม่นางหรูเยียน นางจึงให้ข้ามาพบกับนาง”“ทุกท่านดูข้าสิ ข้าดูเหมือนคนเจ้าชู้หรือ?”ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอีกครั้งด้วยความช่วยเหลือของคนจากหอชิงสุ่ย ฝูงชนจึงค่อย ๆ แยกย้ายสลายตัวกันไป ไม่มีใครอยู่ต่อมีเพียงคนเดียวที่ยังไม่จากไปไหน นั่นคือเฉินเทียนขี้เมาสีหน้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1863
แม่นางหรูเยียนเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของที่นี่ เหล่าบุรุษมากมายต่างมาเยือนที่นี่เพราะนาง แต่บัดนี้เหตุการณ์ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้นแล้ว ผู้คนมากมายต่างมารวมตัวกันนอกประตู ต่างพากันกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างไม่ขาดสาย“นึกไม่ถึงเลยว่าแม่นางหรูเยียนแสร้งทำเป็นสูงส่งเป็นเปลือกนอก แต่เบื้องหลังกลับเป็นเช่นนี้!”“ข้าก็พอจะเข้าใจ คนเราล้วนมีด้านมืด นางจะมาทำเป็นสูงส่งได้อย่างไร?”“นางแสร้งทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ผุดผ่อง!”ทันใดนั้นความคิดของทุกคนที่มีต่อแม่นางหรูเยียนก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากหลายคนบ่นว่าเงินที่เสียไปก่อนหน้านี้ไม่คุ้มค่าเลยจริง ๆ! หากรู้ว่านางเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเขาจะมาที่นี่เพื่ออะไร? เสียเงินทองมากมายไปกับการฟังเพลง มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระ!สีหน้าของแม่นางหรูเยียนเปลี่ยนไป นางรีบหยิบผ้าไหมขึ้นมาปิดบังใบหน้า แล้วชี้ไปที่หวังหยวนพลางกล่าวว่า “เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่พวกท่านคิด!”“บุรุษผู้นี้เป็นเพียงคนเจ้าชู้! ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาบุกเข้ามาในห้องได้อย่างไร!”“ทุกท่านเข้าใจผิดแล้ว!”ทุกคนต่างหัวเราะเยาะในกลุ่มคนมีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้น “แม่นางหรูเยียน เจ้าคิดว่าพวกข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
