เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1202
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1203
“แต่ว่าเมื่อสิ้นตระกูลเซิ่งแล้ว ต้าเย่ก็จะกลายเป็นอาณาจักรที่แข็งแกร่งที่สุด!”“แม้ว่าจะมีเพียงสามดินแดน แต่ก็ยังคงเป็นหนามยอกอกสำหรับตระกูลไป๋อยู่และการจะดึงหนามนี้ออกก็ยากเหลือเกิน!”หลายคนต่างก็พูดขึ้นมาทีละคนด้วยความชื่นชมในสายตา!“การกระทำของหวังหยวนครั้งนี้ได้ทำให้สถานการณ์ของต้าเย่กลับมาสมดุลอีกครั้ง ข้าคิดว่าที่เขาทำเช่นนี้ก็เพราะว่าตระกูลเซิ่งนั้นอยู่อย่างไม่สงบ ความจริงแล้วการที่สามอาณาจักรเผชิญหน้ากันสามฝ่ายนั้นเป็นสถานการณ์ที่สมดุลมากที่สุด!”“แต่ตระกูลเซิ่งล่ะ? พวกเขาก่อเรื่องอยู่ตลอดเวลา หวังหยวนจึงวางแผนกำจัดตระกูลเซิ่งเพื่อให้ไปรวมเข้ากับต้าเย่!”“เมื่อมองเช่นนี้ต้าเย่คงจะล่มสลายได้ยากเสียแล้ว!”อ๋องหลงซีหัวเราะออกมา โดยมีความชื่นชมฉายแววในดวงตาของเขาเช่นกัน!“หวังหยวนผู้นี้ช่างเป็นคนที่มีความรู้ความสามารถจริงๆ ครั้งนี้ตระกูลไป๋คงโกรธมากเป็นแน่ ที่ไม่เพียงแต่จะไปทำให้หวังหยวนขุ่นเคืองเท่านั้น แต่ยังได้ส่งตระกูลเซิ่งซึ่งเป็นเสือบาดเจ็บให้กับคู่แข่งอีกด้วย!”“โดยที่ฝ่ายพวกเขาทำมาทั้งหมดนี้ก็เพื่อให้ได้มาเพียงแค่หนึ่งดินแดน!”“ดูเหมือนฝ่ายพวกเขาจะเป็นอาณาจักรที่แข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1204
ทุกคนที่กำลังยืนอยู่ณ ที่นี้กำลังมองหวังหยวนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น!แม้ว่าดินแดนเดียวจะไม่กว้างใหญ่นัก แต่ก็ดีที่ตั้งแต่นี้ไปจะเป็นแผ่นดินของพวกเขาเอง!หวังหยวนมองทุกคนแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม“เราได้ครอบครองเมืองหลิงอย่างสมบูรณ์แล้ว ตั้งแต่นี้ไปเราไม่ต้องสนใจใครหน้าไหนอีกต่อไปแล้ว”“แน่นอนว่า... ย่อมไม่มีใครกล้าดูถูกเราอยู่แล้ว”หวังหยวนพูดประโยคแรกจบก็แสดงให้เห็นถึงทัศนคติของเขาอย่างชัดเจน!เป็นอิสระ!มีอิสรภาพ!ทุกคนรอบกายต่างก็ระงับความตื่นเต้นของตัวเองไว้จึงไม่ได้พูดอะไร เพราะรู้ว่าหวังหยวนยังมีอะไรจะพูดอีก!“ครั้งหนึ่งข้าไม่เคยคิดที่จะครอบครองแผ่นดินแม้แต่แห่งเดียว แต่มีคำกล่าวที่ว่าเสือยิ่งแข็งแกร่ง เขี้ยวก็ยิ่งแหลมคม หลายคนจึงกังวลและหวาดกลัวพวกเรา!”“แม้ว่าพวกเราจะเป็นเสือที่เชื่องแต่ก็ยังมีบางคนที่หวาดกลัวอยู่!”“ดังนั้นแทนที่จะปล่อยให้พวกเขาลงมือจัดการเรา เราก็ควรเป็นเสือดุร้ายที่ครอบครองดินแดนสักแห่งหนึ่ง แม้ว่าจะไม่กว้างใหญ่นักแต่ก็เพียงพอให้พวกเราอยู่รอด!”“เพียงแต่ว่าดินแดนของเรานั้นค่อนข้างแห้งแล้ง!”“และในเวลานี้ สิ่งแรกที่เราต้องทำคือพัฒนาด้านการค้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1205
“คุณชายหวัง ข้าจะทำให้ดีที่สุด!”หลังจากนั้นหวังหยวนก็มองวังไห่เทียน!“พี่วัง เรื่องจัดตั้งโรงเรียนเอกชนในเมืองหลิงที่ทั้งชายและหญิงสามารถเรียนหนังสือได้โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย ขอให้ท่านและวังฉงโหลวรับผิดชอบร่วมกันได้หรือไม่?”หลังจากที่หวังหยวนพูดประโยคนี้จบ วังไห่เทียนก็ตอบรับโดยไม่ลังเล!นอกจากวังไห่เทียนแล้วยังมีอาจารย์อาวุโสคนอื่น ๆ ที่มีความสุขมากอีกด้วย!สิ่งที่พวกเขาเต็มใจทำมากที่สุดก็คือการสอนหนังสือและให้ความรู้ผู้คน!“ไม่มีปัญหา!”“พี่หยวน ท่านวางใจได้เลย!”วังไห่เทียนและวังฉงโหลวหัวเราะอย่างร่าเริงแล้วพยักหน้าทันที“เกาเล่อ องค์กรเครือข่ายผีเสื้อต้องยังคงดำเนินต่อไป และภายในเมืองหลิงก็ต้องจัดวางสายลับของเราด้วย การเคลื่อนไหวทุกอย่างต้องรายงานทั้งหมด!”เมื่อได้ยินคำพูดของหวังหยวน เกาเล่อก็พยักหน้าเช่นกันโดยไม่ลังเล!“และให้แจ้งว่าภาษีของเมืองหลิงนั้นเราคิดเพียงแค่ส่วนเดียวเท่านั้น ส่วนอีกเก้าส่วนให้เป็นของราษฎรไป!”“ทุกคนจะได้รับการสนับสนุนด้านการเพาะปลูกและการเลี้ยงสัตว์ หากมีประโยชน์ก็ย่อมมีกำลังใจในการทำต่อ!”สิ่งที่หวังหยวนทำนี้เรียกได้ว่าสร้างความตกใจให้กั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1206
เพราะเศรษฐกิจต้องพัฒนา!แต่พลังการต่อสู้ก็ต้องพัฒนาเช่นกัน!ตอนนี้เขาต้องการสร้างรถถัง ไม่จำเป็นต้องวิ่งได้ แค่ต้องการรถเหล็กขนาดใหญ่ที่สามารถรองรับคนได้เจ็ดแปดคนก็พอ!เพียงแค่การจัดวางทหารในการเฝ้ารักษาเมืองด้วยคนเจ็ดแปดคนที่ถือปืนคาบศิลา ก็เพียงพอที่จะทำให้หลายคนหมดหนทางเอาชนะแล้ว!ซึ่งแน่นอนว่าหวังหยวนได้พิจารณาถึงปัญหาเรื่องการมองเห็นแล้ว!ต้องใช้กระจก!กระจกหนาด้วย!ชั้นเดียวไม่พอก็ต้องสองชั้น!สองชั้นไม่พอก็ต้องสามชั้นหรือห้าชั้นไปเลย!โดยสรุปแล้วคือให้หนาจนใช้หินก้อนใหญ่ทุบไม่แตกก็พอ!และไม่จำเป็นต้องใช้กระจกมากนัก เพราะหากขยายขนาดหัวของศัตรูได้ก็สามารถเล็งเป้าได้แล้วส่วนการเล็งและการยิงให้แม่นนั้น ตราบใดที่ขยายจนขนาดเท่ากำปั้นก็สามารถใช้ปืนพกยิงออกไปได้!ด้วยวิธีนี้คนเจ็ดแปดคนจะมาพร้อมกับกระสุนนับพันนัด!เมื่อถึงเวลานั้น รถสิบคันพร้อมกับทหารหมื่นนายก็จะสามารถต้านทานกองทัพห้าหกหมื่นนายได้!ยิ่งไปกว่านั้นยังมีระเบิดมืออีกด้วย!และหวังหยวนยังสร้างบอลลูนลมร้อนหลายลูกไว้บนกำแพงเมือง โดยผูกไว้กับกำแพงเมือง เมื่อใช้กล้องส่องทางไกลส่องจากบนนั้นจะสามารถมองเห็นสถานที่ที่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1207
สำหรับอาหารบางอย่าง ไป๋ชิงชางเคยกินหม้อไฟและปิ้งย่างมาก่อนจึงไม่แปลกใจอะไร แต่สำหรับเครื่องเทศปรุงรสสำเร็จรูปสำหรับหม้อไฟนั้นแปลกใหม่มาก เมื่อรู้ว่าสิ่งนี้ใช้เป็นเครื่องเทศปรุงรสสำเร็จรูปสำหรับหม้อไฟได้ เขาก็เกิดความคิดที่จะรับซื้อไปขาย! นอกจากเครื่องเทศปรุงรสสำเร็จรูปสำหรับหม้อไฟแล้วยังมีเค้กอีกด้วย!เมื่อพวกเขาได้ลองชิมก็ต้องตะลึง! มีขนมอบเนื้อนุ่มขนาดนี้ด้วย! ครีมที่อยู่ด้านบนนั้นละลายในปากได้อย่างง่ายดาย! ลูกชิ้นหลากหลายชนิดทั้งลูกชิ้นเนื้อ ลูกชิ้นปลา ลูกชิ้นไก่ก็อร่อยจนเขาตะลึง!นอกจากอาหารเหล่านี้แล้ว หวังหยวนยังพาพวกเขาไปดูจักรยาน รถเข็นและของใช้อีกมากมาย พร้อมสาธิตวิธีใช้ให้ดูด้วยตัวเอง!“จักรยานคันนี้ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาอาหารเหมือนม้า แม้ว่าจะช้าแต่ก็สามารถเดินทางได้หลายร้อยลี้ต่อวัน ช่วยย่นระยะเวลาในการเดินทางของผู้คนได้มาก!”หวังหยวนสาธิตให้ดูด้วยตัวเอง เมื่อเห็นหวังหยวนขี่จักรยานด้วยความเร็วสูง ไป๋ชิงชางก็ยิ่งประหลาดใจแม้ว่าการขี่จักรยานเป็นสิ่งที่ต้องใช้เวลาในการเรียนรู้ แต่ไป๋ชิงชางเป็นผู้ฝึกยุทธ์อยู่แล้ว เขาจึงเรียนรู้ได้ภายในครึ่งชั่วยาม!เขาจึงตกใจมาก!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1208
หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ ไป๋ชิงชางก็ถอนหายใจเพราะความจริงเป็นเช่นนั้นจริงพ่อของเขาไม่พอใจมาก แต่เรื่องนี้จะพูดอย่างไรได้? มันผ่านไปแล้ว! สิ่งที่ต้องพิจารณาในขณะนี้ไม่ใช่แค่เรื่องเล็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น!แต่ควรเป็นเรื่องใหญ่อย่างเรื่องการพัฒนาของอาณาจักรต้าเป่ยหรือแม้แต่การฟื้นฟูความสัมพันธ์กับหวังหยวน! เพราะท้ายที่สุดพ่อของเขาก็ทำให้หวังหยวนขุ่นเคืองอย่างมาก! แม้ว่าหวังหยวนจะไม่ได้พูดอะไร แต่ไป๋ชิงชางก็ยังเข้าใจได้ว่า แม้ว่าเขาจงใจทดสอบด้วยการใช้ธรรมชาติของมนุษย์แต่ตระกูลไป๋ของพวกเขาไม่ผ่านการทดสอบ! หวังหยวนเริ่มช่วยเหลือตระกูลไป๋ครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยการแนะนำมาตั้งแต่สมัยฮ่องเต้ซิงหลง จนอาจกล่าวได้ว่าหากไม่มีหวังหยวน สถานการณ์ของตระกูลไป๋คงจะไม่ราบรื่นเช่นนี้ ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน ตระกูลเซิ่งและเมืองหวงไม่ได้เกรงกลัวตระกูลไป๋แต่เกรงกลัวหวังหยวน! ไม่เช่นนั้นตระกูลเซิ่งคงจะไม่ใช้กลอุบายหว่านความขัดแย้งเช่นนี้! ตระกูลเซิ่งและเมืองหวงต่างก็รู้ถึงความแข็งแกร่งของหวังหยวนดี จึงเริ่มใช้กลอุบายยุแยงให้แตกสามัคคี เพราะกังวลว่าหวังหยวนและตระกูลไป๋จะสนิทสนมกันมากเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1209
สงครามจึงเป็นเรื่องปกติมาก! หากไม่มีสงครามจึงจะถือว่าผิดปกติ! สำหรับเรื่องเช่นนี้หวังหยวนไม่ได้คิดถึงมากนักและไม่มีเวลาคิดด้วย สรุปได้เพียงแค่เดินหน้าไปทีละก้าวก็แล้วกัน!“อย่าวิตกกังวลไปเลย อยู่กับปัจจุบันก็เพียงพอแล้ว”หวังหยวนประสานมือยกขึ้นคารวะพลางยกยิ้มจาง“พี่หวังช่างใจกว้างนัก ข้าขอคารวะ!”ไป๋ชิงชางพูดจบก็คิดจะกลับไปแล้ว“พี่หวัง หากสักวันหนึ่งตระกูลไป๋ของเราจะยึดครองทั้งแผ่นดิน ไป๋ชิงชางขอสาบานต่อหน้าฟ้าว่าจะไม่ลงมือทำร้ายท่าน และเมืองหลิงจะเป็นของท่านตลอดไป!”ไป๋ชิงชางพูดจบก็จากไปทันทีคำพูดนี้มีความหมายว่ารู้สึกผิดแต่ทำอะไรไม่ได้! ซึ่งความรู้สึกผิดนั้นมาจากวิธีการของพ่อของเขาที่มีต่อหวังหยวน ส่วนความรู้สึกว่าทำอะไรไม่ได้นั้นเป็นเพราะความสามารถของหวังหยวน! ดังนั้นไม่ว่าเขาจะพูดประโยคนี้หรือไม่ เมืองหลิงนี้ก็ไม่ใช่เมืองที่เขาจะสามารถยึดครองได้หากคิดจะทำอยู่แล้ว! แต่ไม่ว่าอย่างไรหวังหยวนก็รู้สึกขอบคุณอย่างมากที่ไป๋ชิงชางพูดออกมาเช่นนี้“ข้าก็สัญญาเช่นกันว่าหากสักวันหนึ่งตระกูลไป๋ลงมือกับข้า ข้าก็จะไว้ชีวิตพวกเจ้าเช่นกัน”คำสัญญาของหวังหยวนนั้นตรงไปตรงมามากก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1210
เมืองหลักของเมืองหลิงชื่อว่าเมืองชิงซาน เมืองนี้มีประวัติศาสตร์อันยาวนานและมีดอกไม้บานสะพรั่งสวยงามมาก! เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ผ่านไปแล้วหนึ่งปี! ในปัจจุบันเมืองหลิงมีความเจริญรุ่งเรืองอย่างมาก เมื่อมองไปรอบ ๆ จะเห็นใบหน้าของผู้คนที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในเมืองนี้เต็มไปด้วยพ่อค้าแม่ค้าที่ขายสินค้าหลากหลายชนิด! แน่นอนว่าการก่อสร้างเมืองชิงซานนี้ดำเนินไปได้ด้วยดี! หวังหยวนได้วางแผนสร้าง 'ย่านการค้า' ขนาดใหญ่ที่นี่! โดยสินค้าภายในนั้นร้านต่างๆ ล้วนเป็นสิ่งที่พวกเขาทำขึ้นเอง และตระกูลใหญ่ต่าง ๆ มีหน้าร้านที่เหมาะสมสำหรับทำธุรกิจ ที่สอดคล้องกันเพื่อดึงดูดลูกค้าให้มาเยี่ยมชม! และยังเปิดกว้างสำหรับคนต่างอาณาจักรด้วย จึงทำให้ผู้คนจากทุกอาณาจักรมาติดต่อซื้อขายกันที่นี่ขณะนี้หวังหยวนและต้าหู่กำลังเดินอยู่บนถนนสายหลักตัวตนของหวังหยวนนั้นเป็นความลับ หลายคนไม่รู้เลยว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองหลิงนี้เป็นฝีมือของชายหนุ่มคนนี้ แม้ว่าจะรู้จักชื่อหวังหยวนแต่ก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร!“พี่หยวน ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเมืองหลิงของเราจะมั่งคั่งได้เช่นนี้!”ต้าหู่ประหลาดใจมาก
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1866
นอกจากฝีมือของหวังหยวนจะจัดว่ายอดเยี่ยมแล้วยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสักครู่นี้นางยังบังเอิญเห็นปืนคาบศิลาที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของหวังหยวน นางจึงรู้ตัวตนของหวังหยวนแล้วทันใดนั้นแม่นางหรูเยียนก็ยกยิ้มจาง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า “หากข้าเดาไม่ผิด ท่านคงเป็นหวังหยวนผู้มีชื่อเสียงโด่งดังใช่หรือไม่?”“เจ้ารู้จักข้าได้อย่างไร?” หวังหยวนตกตะลึง“คนมีชื่อเสียงเช่นนี้ ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร?” แม่นางหรูเยียนกอดอกและกล่าวช้า ๆ ว่า “จากอาวุธลับในแขนเสื้อของท่าน ก็สามารถบอกตัวตนของท่านได้แล้ว”“ดังนั้น…” หวังหยวนจงใจลากเสียงยาว “เจ้าเป็นคนของอาณาจักรต้าเป่ยใช่หรือไม่? หรือว่าอาณาจักรต้าเย่ ไม่ก็คนเมืองหวงใช่หรือเปล่า?”ในปัจจุบัน แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้าถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน เขาครอบครองส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลืออีกสามส่วนถูกครอบครองโดยอีกสามคนแม้ว่าจะยังไม่รบกันในตอนนี้ แต่ก็ต้องมีสงครามเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นแต่คนที่สามารถจดจำอาวุธลับในมือเขาได้ก็มีไม่มาก นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าแม่นางหรูเยียนต้องมีความเกี่ยวข้องกับหนึ่งในกองกำลังเหล่านี้ จึงสามารถจำต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1865
หวังหยวนที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักฝีเท้าทันที แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เฉินเทียนอับอาย ในสายตาของหวังหยวนนั้น ชายคนนี้ก็เป็นเพียงชายเจ้าสำราญคนหนึ่งที่ประพฤติตนไร้สาระ จึงไม่สมควรได้รับการใส่ใจทว่าเหตุผลที่เขาก้าวออกไปนั้น ไม่ใช่เพราะหันหลังให้ความทุกข์ยาก แต่เป็นเพราะเชื่อมั่นว่าแม่นางหรูเยียนจะสามารถจัดการเรื่องราวเหล่านี้ได้ด้วยฝีมือของแม่นางหรูเยียน เพียงแค่นายน้อยขี้เมาคนหนึ่งจะมีความหมายอะไร? แต่เฉินเทียนกลับกล้าเอ่ยวาจาท้าทายเขาต่อหน้า ซ้ำยังใช้คำหยาบคายอย่างยิ่ง หวังหยวนจึงไม่อาจปล่อยวางได้! ไม่เช่นนั้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?ทันใดนั้น หวังหยวนก็หันมาถีบเข้าที่อกของเฉินเทียนอย่างแรง! ในวินาทีต่อมา ร่างของเฉินเทียนก็กระเด็นไปหลายวาเหมือนลูกบอล ก่อนจะหยุดลง... เลือดไหลทะลักออกมาจากจมูก!ดูสภาพแล้วน่าเวทนาเหลือเกิน! แม่นางหรูเยียนที่อยู่ข้าง ๆ ยกมือปิดปากหัวเราะเบา ๆหวังหยวนปัดฝุ่นบนมือ และพูดอย่างใจเย็นว่า “งาช้างไม่งอกออกจากปากสุนัข!” “มอบโอกาสให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เห็นคุณค่า ยังกล้าพูดจาเยาะเย้ยต่อหน้าข้าอีก สมควรตายนัก!”ด้วยเหตุใดไม่ทราบ แม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1864
“ได้! ข้ายินยอม!”แม่นางหรูเยียนจำต้องยอมจำนนดังที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ นางยังคงมีจุดประสงค์ของตนเอง จึงไม่สามารถยอมแพ้ในสถานการณ์นี้ได้ ส่วนเรื่องความแค้นกับหวังหยวน ภายหลังค่อยแก้แค้นภายหลังยังไม่สาย…“ถูกต้อง”เมื่อแม่นางหรูเยียนตอบตกลง หวังหยวนจึงลุกขึ้นยิ้ม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ทุกคนเข้าใจผิดแล้วจริง ๆ”“ข้ากับแม่นางหรูเยียนเป็นเพื่อนที่ไม่ได้พบกันมานานหลายปี ครั้งนี้ข้ามาเพื่อปรึกษาหารือเรื่องบางอย่างกับนาง”“หากเราจะทำอะไรกันจริง เราจะนั่งห่างกันถึงเพียงนี้หรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มผู้คนต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา คำพูดนี้ยังไม่ค่อยมีความน่าเชื่อถือนักหวังหยวนเหลือบมอง และกล่าวอีกครั้ง “ทุกคน! คงไม่รู้ว่าข้าแต่งงานแล้วใช่หรือไม่?”“ภรรยาของข้ารอข้าอยู่ที่บ้าน และนางก็รู้จักแม่นางหรูเยียน นางจึงให้ข้ามาพบกับนาง”“ทุกท่านดูข้าสิ ข้าดูเหมือนคนเจ้าชู้หรือ?”ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอีกครั้งด้วยความช่วยเหลือของคนจากหอชิงสุ่ย ฝูงชนจึงค่อย ๆ แยกย้ายสลายตัวกันไป ไม่มีใครอยู่ต่อมีเพียงคนเดียวที่ยังไม่จากไปไหน นั่นคือเฉินเทียนขี้เมาสีหน้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1863
แม่นางหรูเยียนเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของที่นี่ เหล่าบุรุษมากมายต่างมาเยือนที่นี่เพราะนาง แต่บัดนี้เหตุการณ์ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้นแล้ว ผู้คนมากมายต่างมารวมตัวกันนอกประตู ต่างพากันกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างไม่ขาดสาย“นึกไม่ถึงเลยว่าแม่นางหรูเยียนแสร้งทำเป็นสูงส่งเป็นเปลือกนอก แต่เบื้องหลังกลับเป็นเช่นนี้!”“ข้าก็พอจะเข้าใจ คนเราล้วนมีด้านมืด นางจะมาทำเป็นสูงส่งได้อย่างไร?”“นางแสร้งทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ผุดผ่อง!”ทันใดนั้นความคิดของทุกคนที่มีต่อแม่นางหรูเยียนก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากหลายคนบ่นว่าเงินที่เสียไปก่อนหน้านี้ไม่คุ้มค่าเลยจริง ๆ! หากรู้ว่านางเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเขาจะมาที่นี่เพื่ออะไร? เสียเงินทองมากมายไปกับการฟังเพลง มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระ!สีหน้าของแม่นางหรูเยียนเปลี่ยนไป นางรีบหยิบผ้าไหมขึ้นมาปิดบังใบหน้า แล้วชี้ไปที่หวังหยวนพลางกล่าวว่า “เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่พวกท่านคิด!”“บุรุษผู้นี้เป็นเพียงคนเจ้าชู้! ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาบุกเข้ามาในห้องได้อย่างไร!”“ทุกท่านเข้าใจผิดแล้ว!”ทุกคนต่างหัวเราะเยาะในกลุ่มคนมีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้น “แม่นางหรูเยียน เจ้าคิดว่าพวกข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
