Share

บทที่ 1206

Author: ชวินเป่ยอี๋
เพราะเศรษฐกิจต้องพัฒนา!

แต่พลังการต่อสู้ก็ต้องพัฒนาเช่นกัน!

ตอนนี้เขาต้องการสร้างรถถัง ไม่จำเป็นต้องวิ่งได้ แค่ต้องการรถเหล็กขนาดใหญ่ที่สามารถรองรับคนได้เจ็ดแปดคนก็พอ!

เพียงแค่การจัดวางทหารในการเฝ้ารักษาเมืองด้วยคนเจ็ดแปดคนที่ถือปืนคาบศิลา ก็เพียงพอที่จะทำให้หลายคนหมดหนทางเอาชนะแล้ว!

ซึ่งแน่นอนว่าหวังหยวนได้พิจารณาถึงปัญหาเรื่องการมองเห็นแล้ว!

ต้องใช้กระจก!

กระจกหนาด้วย!

ชั้นเดียวไม่พอก็ต้องสองชั้น!

สองชั้นไม่พอก็ต้องสามชั้นหรือห้าชั้นไปเลย!

โดยสรุปแล้วคือให้หนาจนใช้หินก้อนใหญ่ทุบไม่แตกก็พอ!

และไม่จำเป็นต้องใช้กระจกมากนัก เพราะหากขยายขนาดหัวของศัตรูได้ก็สามารถเล็งเป้าได้แล้ว

ส่วนการเล็งและการยิงให้แม่นนั้น ตราบใดที่ขยายจนขนาดเท่ากำปั้นก็สามารถใช้ปืนพกยิงออกไปได้!

ด้วยวิธีนี้คนเจ็ดแปดคนจะมาพร้อมกับกระสุนนับพันนัด!

เมื่อถึงเวลานั้น รถสิบคันพร้อมกับทหารหมื่นนายก็จะสามารถต้านทานกองทัพห้าหกหมื่นนายได้!

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีระเบิดมืออีกด้วย!

และหวังหยวนยังสร้างบอลลูนลมร้อนหลายลูกไว้บนกำแพงเมือง โดยผูกไว้กับกำแพงเมือง เมื่อใช้กล้องส่องทางไกลส่องจากบนนั้นจะสามารถมองเห็นสถานที่ที่อ
Locked Chapter
Continue Reading on GoodNovel
Scan code to download App
Comments (2)
goodnovel comment avatar
Bualee Sertsri
อัพเดตเเม่มึงติไม่เห็นมีเหี้ยอะไร
goodnovel comment avatar
Bualee Sertsri
ข้ามวันข้ามคืนละยังไม่ลงหนังสืออิกกระดอ
VIEW ALL COMMENTS

Related chapters

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1207

    สำหรับอาหารบางอย่าง ไป๋ชิงชางเคยกินหม้อไฟและปิ้งย่างมาก่อนจึงไม่แปลกใจอะไร แต่สำหรับเครื่องเทศปรุงรสสำเร็จรูปสำหรับหม้อไฟนั้นแปลกใหม่มาก เมื่อรู้ว่าสิ่งนี้ใช้เป็นเครื่องเทศปรุงรสสำเร็จรูปสำหรับหม้อไฟได้ เขาก็เกิดความคิดที่จะรับซื้อไปขาย! นอกจากเครื่องเทศปรุงรสสำเร็จรูปสำหรับหม้อไฟแล้วยังมีเค้กอีกด้วย!เมื่อพวกเขาได้ลองชิมก็ต้องตะลึง! มีขนมอบเนื้อนุ่มขนาดนี้ด้วย! ครีมที่อยู่ด้านบนนั้นละลายในปากได้อย่างง่ายดาย! ลูกชิ้นหลากหลายชนิดทั้งลูกชิ้นเนื้อ ลูกชิ้นปลา ลูกชิ้นไก่ก็อร่อยจนเขาตะลึง!นอกจากอาหารเหล่านี้แล้ว หวังหยวนยังพาพวกเขาไปดูจักรยาน รถเข็นและของใช้อีกมากมาย พร้อมสาธิตวิธีใช้ให้ดูด้วยตัวเอง!“จักรยานคันนี้ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาอาหารเหมือนม้า แม้ว่าจะช้าแต่ก็สามารถเดินทางได้หลายร้อยลี้ต่อวัน ช่วยย่นระยะเวลาในการเดินทางของผู้คนได้มาก!”หวังหยวนสาธิตให้ดูด้วยตัวเอง เมื่อเห็นหวังหยวนขี่จักรยานด้วยความเร็วสูง ไป๋ชิงชางก็ยิ่งประหลาดใจแม้ว่าการขี่จักรยานเป็นสิ่งที่ต้องใช้เวลาในการเรียนรู้ แต่ไป๋ชิงชางเป็นผู้ฝึกยุทธ์อยู่แล้ว เขาจึงเรียนรู้ได้ภายในครึ่งชั่วยาม!เขาจึงตกใจมาก!

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1208

    หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ ไป๋ชิงชางก็ถอนหายใจเพราะความจริงเป็นเช่นนั้นจริงพ่อของเขาไม่พอใจมาก แต่เรื่องนี้จะพูดอย่างไรได้? มันผ่านไปแล้ว! สิ่งที่ต้องพิจารณาในขณะนี้ไม่ใช่แค่เรื่องเล็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น!แต่ควรเป็นเรื่องใหญ่อย่างเรื่องการพัฒนาของอาณาจักรต้าเป่ยหรือแม้แต่การฟื้นฟูความสัมพันธ์กับหวังหยวน! เพราะท้ายที่สุดพ่อของเขาก็ทำให้หวังหยวนขุ่นเคืองอย่างมาก! แม้ว่าหวังหยวนจะไม่ได้พูดอะไร แต่ไป๋ชิงชางก็ยังเข้าใจได้ว่า แม้ว่าเขาจงใจทดสอบด้วยการใช้ธรรมชาติของมนุษย์แต่ตระกูลไป๋ของพวกเขาไม่ผ่านการทดสอบ! หวังหยวนเริ่มช่วยเหลือตระกูลไป๋ครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยการแนะนำมาตั้งแต่สมัยฮ่องเต้ซิงหลง จนอาจกล่าวได้ว่าหากไม่มีหวังหยวน สถานการณ์ของตระกูลไป๋คงจะไม่ราบรื่นเช่นนี้ ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน ตระกูลเซิ่งและเมืองหวงไม่ได้เกรงกลัวตระกูลไป๋แต่เกรงกลัวหวังหยวน! ไม่เช่นนั้นตระกูลเซิ่งคงจะไม่ใช้กลอุบายหว่านความขัดแย้งเช่นนี้! ตระกูลเซิ่งและเมืองหวงต่างก็รู้ถึงความแข็งแกร่งของหวังหยวนดี จึงเริ่มใช้กลอุบายยุแยงให้แตกสามัคคี เพราะกังวลว่าหวังหยวนและตระกูลไป๋จะสนิทสนมกันมากเ

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1209

    สงครามจึงเป็นเรื่องปกติมาก! หากไม่มีสงครามจึงจะถือว่าผิดปกติ! สำหรับเรื่องเช่นนี้หวังหยวนไม่ได้คิดถึงมากนักและไม่มีเวลาคิดด้วย สรุปได้เพียงแค่เดินหน้าไปทีละก้าวก็แล้วกัน!“อย่าวิตกกังวลไปเลย อยู่กับปัจจุบันก็เพียงพอแล้ว”หวังหยวนประสานมือยกขึ้นคารวะพลางยกยิ้มจาง“พี่หวังช่างใจกว้างนัก ข้าขอคารวะ!”ไป๋ชิงชางพูดจบก็คิดจะกลับไปแล้ว“พี่หวัง หากสักวันหนึ่งตระกูลไป๋ของเราจะยึดครองทั้งแผ่นดิน ไป๋ชิงชางขอสาบานต่อหน้าฟ้าว่าจะไม่ลงมือทำร้ายท่าน และเมืองหลิงจะเป็นของท่านตลอดไป!”ไป๋ชิงชางพูดจบก็จากไปทันทีคำพูดนี้มีความหมายว่ารู้สึกผิดแต่ทำอะไรไม่ได้! ซึ่งความรู้สึกผิดนั้นมาจากวิธีการของพ่อของเขาที่มีต่อหวังหยวน ส่วนความรู้สึกว่าทำอะไรไม่ได้นั้นเป็นเพราะความสามารถของหวังหยวน! ดังนั้นไม่ว่าเขาจะพูดประโยคนี้หรือไม่ เมืองหลิงนี้ก็ไม่ใช่เมืองที่เขาจะสามารถยึดครองได้หากคิดจะทำอยู่แล้ว! แต่ไม่ว่าอย่างไรหวังหยวนก็รู้สึกขอบคุณอย่างมากที่ไป๋ชิงชางพูดออกมาเช่นนี้“ข้าก็สัญญาเช่นกันว่าหากสักวันหนึ่งตระกูลไป๋ลงมือกับข้า ข้าก็จะไว้ชีวิตพวกเจ้าเช่นกัน”คำสัญญาของหวังหยวนนั้นตรงไปตรงมามากก

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1210

    เมืองหลักของเมืองหลิงชื่อว่าเมืองชิงซาน เมืองนี้มีประวัติศาสตร์อันยาวนานและมีดอกไม้บานสะพรั่งสวยงามมาก! เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ผ่านไปแล้วหนึ่งปี! ในปัจจุบันเมืองหลิงมีความเจริญรุ่งเรืองอย่างมาก เมื่อมองไปรอบ ๆ จะเห็นใบหน้าของผู้คนที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในเมืองนี้เต็มไปด้วยพ่อค้าแม่ค้าที่ขายสินค้าหลากหลายชนิด! แน่นอนว่าการก่อสร้างเมืองชิงซานนี้ดำเนินไปได้ด้วยดี! หวังหยวนได้วางแผนสร้าง 'ย่านการค้า' ขนาดใหญ่ที่นี่! โดยสินค้าภายในนั้นร้านต่างๆ ล้วนเป็นสิ่งที่พวกเขาทำขึ้นเอง และตระกูลใหญ่ต่าง ๆ มีหน้าร้านที่เหมาะสมสำหรับทำธุรกิจ ที่สอดคล้องกันเพื่อดึงดูดลูกค้าให้มาเยี่ยมชม! และยังเปิดกว้างสำหรับคนต่างอาณาจักรด้วย จึงทำให้ผู้คนจากทุกอาณาจักรมาติดต่อซื้อขายกันที่นี่ขณะนี้หวังหยวนและต้าหู่กำลังเดินอยู่บนถนนสายหลักตัวตนของหวังหยวนนั้นเป็นความลับ หลายคนไม่รู้เลยว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองหลิงนี้เป็นฝีมือของชายหนุ่มคนนี้ แม้ว่าจะรู้จักชื่อหวังหยวนแต่ก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร!“พี่หยวน ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเมืองหลิงของเราจะมั่งคั่งได้เช่นนี้!”ต้าหู่ประหลาดใจมาก

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1211

    “ไม่เป็นอะไรหรอก ทุกสิ่งย่อมมีเหตุผล หากเขาขโมยไปได้แสดงว่ามีเหตุให้เป็นเช่นนั้น”“แต่ก็ปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้หรอก”หวังหยวนกล่าวพลางเดินตรงเข้าไปขวางทางของนักพรตเฒ่าผู้นั้น“อมิตาพุทธ... คุณชายผู้นี้ ท่านมาขวางทางข้าไว้เพราะเหตุใด?”นักพรตเฒ่าผู้นั้นกะพริบตาแล้วถามขึ้นทันที แววตาเต็มไปด้วยความน่าเลื่อมใส“ท่านผู้เฒ่า ท่านเป็นผู้ที่แสวงหาการหลุดพ้นจากโลกีย์ เหตุใดจึงได้ติดใจในสิ่งของทางโลกเช่นนี้!”“หากติดใจแล้วเหตุใดจึงต้องขโมย?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม เมื่อพูดจบนักพรตเฒ่าผู้นั้นก็ตกใจ แต่แล้วก็หัวเราะออกมา“ขโมยหรือ? ใช้คำนี้ไม่ได้หรอก!”เมื่อต้าหู่ได้ฟังดังนั้นก็พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา“จับได้คาหนังคาเขา ท่านยังจะปฏิเสธอีกหรือ? ของในมือท่านไม่ใช่ของท่าน ท่านขโมยมันมาแล้ว ยังไม่กล้ายอมรับอีกหรือ?”หลังจากต้าหู่พูดจบ นักพรตเฒ่าผู้นั้นก็ยังส่ายหน้า“หามิได้ หามิได้ สรรพสิ่งในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดเป็นของใคร ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นวัฏจักรแห่งกรรม เหตุผลที่พวกเขาต้องถูกข้าขโมยของนั้นก็เพราะชาติก่อนพวกเขาติดหนี้ข้า!”“ยิ่งไปกว่านั้น คือท่านทราบได้อย่างไรว่าพวกเขาไม่ได้รับค

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1212

    หวังหยวนตกใจกับสองชื่อนี้!นักพรตชุดเขียว!ซวีเต้าจื่อ!เห็นได้ชัดว่านักพรตเฒ่าผู้นี้เป็นคนไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ!อย่างน้อยเขาก็ก้าวข้ามโลกมนุษย์แล้ว แต่หวังหยวนไม่เข้าใจว่าเขาก้าวข้ามโลกมนุษย์ได้อย่างไร?เหตุใดเขาจึงไม่สนใจโลกนี้นัก ความคิดของเขาคิดถึงเพียงการแสวงหาสัจธรรมเท่านั้นหรือ?เขาแสวงหาสิ่งใดกันแน่?หวังหยวนไม่เข้าใจ“ฮ่าฮ่าฮ่า คุณชายชมเชยเกินไปแล้ว ข้าเดินทางไปทั่วโลกมาแล้วสามปีเต็ม ได้พบเห็นเรื่องราวถูกผิดมากมาย ได้พบเจอผู้คนมากมาย แต่ในบรรดาผู้คนทั้งหลายเหล่านั้นมีเพียงคุณชายเท่านั้นที่... แตกต่าง”ซวีเต้าจื่อกล่าวด้วยน้ำเสียงแน่วแน่!ต้าหู่ขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่านักพรตเฒ่าผู้นี้เป็นคนพูดจาไร้สาระ ไม่รู้ว่าพี่หยวนจะคุยอะไรกับเขากันแน่“โอ้? ได้เห็นมาแล้วหลายสิ่งอย่าง ไม่ทราบว่าท่านมีข้อคิดเห็นอย่างไร?”หวังหยวนรู้สึกอยากรู้จึงอดถามไม่ได้เมื่อซวีเต้าจื่อได้ยินคำถามนี้จึงกล่าวว่า “ไม่มีใครสามารถครอบงำฟ้าดินได้ ไม่ว่าจะเป็นความมั่งคั่งหรือความยากจน ชื่อเสียงหรือความอาฆาตมาดร้าย ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนถูกโชคชะตากำหนดไว้แล้ว”“คุณชาย ในเมื่อท่านถามข้าเช่นนี้ ข้าก็มีเรื่อ

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1213

    นักพรตเฒ่าชุดเขียวขมวดคิ้วแน่น คำพูดนี้ยิ่งทำให้หวังหยวนสงสัยหนักขึ้นไปอีก“เปลี่ยนโชคชะตาหรือ? สวรรค์เป็นผู้กำหนดโชคชะตา แล้วจะยังมีการเปลี่ยนโชคชะตาได้อีกหรือ?”หวังหยวนยิ่งรู้สึกประหลาดใจมากขึ้นไปอีกเมื่อนักพรตเฒ่าได้ยินดังนั้นจึงส่ายหน้าแล้วเอ่ยขึ้น “หากมีวิธีติดต่อกับสวรรค์ย่อมเปลี่ยนโชคชะตาได้ แต่โชคชะตาของท่าน...”นักพรตเฒ่าทำหน้าสงสัย แต่หวังหยวนไม่ได้สนใจ เพียงแค่รู้สึกว่าอีกฝ่ายน่าจะพูดจาเหลวไหลเพราะเหล่านักพรตมักจะมีนิสัยเช่นนี้แน่นอนว่าอาจจะมีการทำนายโชคชะตาได้จริง แต่หวังหยวนไม่เคยเชื่อ“โชคชะตาของข้ามีปัญหาอะไร?”หวังหยวนเพียงแค่ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น“เช่นนั้น... ข้าจะบอกให้ คุณชายมีโหงวเฮ้งเป็นแสงสว่างแห่งวรรณกรรมและศิลปะอันเป็นหนทางแห่งความรู้และชื่อเสียง เมื่อพิจารณาอย่างลึกซึ้งจะพบว่าชีวิตของท่านไม่ได้ราบรื่น แต่กลับเต็มไปด้วยโชคและเคราะห์...”“ชีพจรทั้งหกของคุณชายเคยถูกบด สูญเสียความเป็นมนุษย์จนด้อยกว่าหมูหรือสุนัข แต่ว่า... ท่านได้ผ่านมาแล้ว...”“โชคชะตาถูกกำหนดไว้แล้ว ทำสิ่งใดย่อมได้รับผลตอบแทน ดังนั้นเสาหลักทองคำของท่านจึงพังลง เลือดและลมปราณแตกซ่

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1214

    หลังจากที่นักพรตเฒ่าชุดเขียวพูดจบก็ส่ายหน้าถอนหายใจ!เขาเชื่อมั่นในศาสตร์การดูโหงวเฮ้งของตนเองจนคิดว่าทั่วทั้งแผ่นดินก็ไม่มีผู้ใดเทียบเทียมเขาได้!แต่ตอนนี้กลับล้มเหลวลงตรงหน้าหวังหยวนนี้ เมื่อต้องเผชิญกับความล้มเหลวอย่างหมดท่า เขาก็รู้สึกสิ้นหวังอย่างมาก“คุณชายไม่ต้องกังวล ถึงแม้ว่าข้าจะมั่นใจในความสามารถของตนเอง และสามารถมองเห็นเหตุการณ์ใหญ่ของแผ่นดินและโชคชะตาของผู้คนได้ แต่... วันนี้ข้าก็ยังต้องอับอายเสียแล้ว...”เขาพูดด้วยความสิ้นหวัง แต่ในใจของหวังหยวนดั่งมีพายุโหมกระหน่ำ!สิ่งที่อีกฝ่ายพูดนั้นถูกต้องอย่างแน่นอน!เพราะตัวเขาเองมาเกิดใหม่ในโลกนี้ได้เพียงสามปีเท่านั้น!พูดให้ชัดเจนก็คือเมื่อสามปีก่อนหวังหยวนได้ตายไปแล้ว!ส่วนตัวเขาเองได้ข้ามภพมาเกิดใหม่!เรื่องนี้เป็นความลับที่เขาไม่เคยเอ่ยถึงมาก่อน!นี่คือความลับของเขาเอง!แต่นักพรตเฒ่านี้กลับทำนายได้ถูกต้องแม่นยำ!หวังหยวนตกใจมาก โลกนี้มีผู้วิเศษเช่นนี้จริงหรือ?และเขายังได้พบในระหว่างที่กำลังเดินเล่นอยู่เนี่ยนะ?ไม่สิ!วิธีการและการกระทำของนักพรตเฒ่าผู้นี้ไม่เหมือนคนปกติ!หรือว่าบนโลกนี้จะมีผู้วิเศษเหนือธรรมชาติ

Latest chapter

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2246

    ตอนนี้หวังหยวนกลับพูดจาเยาะเย้ยเช่นนี้ นางจะไม่โกรธได้อย่างไร?“ดีนัก!”“พวกเราเพิ่งจะอยู่ร่วมกันไม่ถึงครึ่งปี ท่านก็เริ่มรังเกียจข้าแล้วหรือ?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ให้ข้าไปตอนนี้เลยแล้วกัน!”“ถือเสียว่าพวกเราไม่เคยรู้จักกัน!”หลิ่วหรูเยียนยังคงแข็งกร้าวเช่นเดิม พูดจบนางก็ลุกขึ้น เตรียมจะกระโดดลงจากรถม้าหวังหยวนรีบคว้าแขนของหลิ่วหรูเยียนไว้ พลางเอ่ยขอโทษอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าพูดผิดไป เจ้าเป็นคนใจกว้าง อย่าได้ถือสาข้าเลย!”“อีกอย่าง ต่อให้ร่างกายของเจ้าจะมีรอยแผลเป็น แล้วจะเป็นอย่างไร? ใจของข้าก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง!”“ข้ารู้ดีว่ารอยแผลเป็นบนร่างกายของเจ้าเกิดขึ้นเพราะข้า หากไม่มีรอยแผลเป็นนี้ บางทีข้าอาจจะลืมเลือนความดีของเจ้าที่มีต่อข้า แต่หากรอยแผลเป็นนี้ยังคงอยู่ ย่อมทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้น!”“อย่างน้อยก็ทำให้ข้าจดจำความดีของเจ้าได้ตลอดไป!”หลิ่วหรูเยียนพ่นลมหายใจ แต่ในใจกลับรู้สึกยินดีนางรู้ดีว่าหวังหยวนไม่ใช่คนอกตัญญู ไม่เช่นนั้นในคืนนั้นนางคงไม่ยืนหยัดต่อสู้เต็มที่อยู่เคียงข้างหวังหยวน!ความทุ่มเทถือว่าได้รับผลตอบแทน!หลายวันผ่านไป หวังหยวนและพรรคพวกได้เดินทางมาถึงเชิงเขา

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2245

    ครึ่งเดือนผ่านไป เนื่องจากเกาเล่อได้รวบรวมช่างฝีมือมามากมาย การก่อสร้างหอไร้เทียมทานจึงคืบหน้าไปอย่างรวดเร็วยามนี้เริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้วคาดว่าอีกครึ่งเดือน หอไร้เทียมทานก็จะสร้างเสร็จสมบูรณ์!และในช่วงเวลานี้ อาการของหลิ่วหรูเยียนค่อย ๆ ดีขึ้น หวังหยวนได้ติดต่อกับคนของหมู่บ้านต้าหวัง เพื่อทำให้ทุกคนสบายใจตั้งแต่หลิ่วหรูเยียนล้มป่วย หวังหยวนนั้นไม่มีแก่ใจจะทำสิ่งใด ไม่ได้ติดต่อกับคนของหมู่บ้านต้าหวัง ซึ่งทำให้ต้าหู่และเอ้อหู่สองพี่น้องร้อนใจยิ่งนัก!ยามนี้เมืองหลิงอยู่ภายใต้การปกครองของพวกเขาทั้งสอง แม้ว่าจะมีถงจื่อเจี้ยนและคนอื่นช่วยเหลือ แต่ทั้งสองนั้นเป็นห่วงความปลอดภัยของหวังหยวนมากกว่าแม้ว่าพวกเขาทั้งหลายจะไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือด แต่ก็รักใคร่กันยิ่งกว่าพี่น้อง!แม้ว่ายามนี้จะมีอำนาจอยู่ในมือ แต่สำหรับพวกเขาแล้ว สิ่งเหล่านี้ล้วนไม่สำคัญ!ขอเพียงพี่น้องได้อยู่ร่วมกัน ต่อให้ต้องสูญเสียแผ่นดินไป แล้วจะมีความหมายอะไร?เวลาผ่านไปครึ่งเดือน ทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง และในช่วงครึ่งเดือนนี้ หอไร้เทียมทานสร้างเสร็จสมบูรณ์ หวังหยวนออกจากเผ่าแล้ว ยามนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังเม

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2244

    หากจะกล่าวให้ยิ่งใหญ่ขึ้นก็เพื่อปวงประชา!ดินแดนทั้งเก้าได้กลับคืนสู่ความสงบสุขได้ก็เพราะเขา เขาจึงต้องการให้ความสงบสุขนี้คงอยู่สืบไป ปวงประชาจะได้อยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุขตลอดกาล!“ไม่ทราบว่าท่านหมอเทวดาอันมีความคิดเห็นเช่นไร?”หวังหยวนเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อเห็นสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความปรารถนาของเขา อันจูหมิงจึงรีบโบกมือเอ่ยว่า “ในเมื่อมีเรื่องดีเช่นนี้ มีหรือที่ข้าจะไม่เข้าร่วม? ข้าจะต้องมีที่นั่งในหอไร้เทียมทานนี้อย่างแน่นอน! ถือว่าเป็นการพิสูจน์ความสามารถของข้าด้วยก็แล้วกัน!”“อีกอย่าง ข้ารู้ว่าท่านมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า ปวงประชาต่างเคารพท่านราวกับเป็นฮ่องเต้ แม้แต่คนของอาณาจักรต้าเป่ยก็คิดเช่นนั้น!”“หอไร้เทียมทานย่อมต้องเจริญรุ่งเรืองภายใต้การดูแลของท่าน แล้วชื่อเสียงของข้าก็จะยิ่งโด่งดัง!”“เรื่องดีเช่นนี้ มีหรือที่ข้าจะพลาด?”คิดไม่ถึงว่าอันจูหมิงจะตอบรับอย่างง่ายดาย!หวังหยวนยินดียิ่งนัก “เช่นนั้นต้องขอบคุณท่านหมอเทวดาอันที่ให้เกียรติ!”เมื่อได้หมอเทวดาอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าเข้าร่วม คาดว่าอีกไม่นานหอไร้เทียมทานนี้ก็จะสามารถรวบรวมผู้มีความสามารถไว้ได้มากมายแน

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2243

    “รับความไว้วางใจจากผู้อื่น ต้องรักภักดีต่องานของผู้อื่น”อันจูหมิงหยิบขวดยาออกมาจากอกเสื้อ พลางเอ่ยขึ้นว่า “นี่คือยาเม็ดที่ข้าปรุงให้ฮูหยิน ทานวันละหนึ่งเม็ด หลังอาหารเย็น ในนี้มียาสามสิบเม็ด หนึ่งเดือนต่อมา ฮูหยินก็จะหายดี!”หลังจากที่หวังหยวนและคนอื่น ๆ กลับมาเมื่อวาน ก็ให้เกาเล่อนำดอกหน้าผาชันมามอบให้อันจูหมิงเขาทำได้เพียงนำดอกหน้าผาชันกลับมา ส่วนการนำมาใช้เป็นยานั้นต้องอาศัยความสามารถของอันจูหมิงอีกทั้งอันจูหมิงก็ไม่ดื่มสุราเลย เพียงคืนเดียว ยาเม็ดนี้ก็ปรุงเสร็จ!“ยังต้องกินยาอีกหรือ?”หลิ่วหรูเยียนเดินมาด้วยสีหน้าจนใจ เมื่อเห็นขวดยาอันสวยงามประณีตก็ไม่รู้สึกสนใจแม้แต่น้อยเนื่องจากนางยังมีบาดแผล ทุกวันนี้จึงต้องดื่มยามากมาย ทำให้รู้สึกเบื่อหน่ายคิดไม่ถึงเลยว่าอาการป่วยของนางยังไม่หายดี แต่ปริมาณยากลับเพิ่มขึ้น ช่างน่าเจ็บใจนัก!หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “นี่คือสิ่งที่พวกเราแลกมาด้วยชีวิต เจ้าต้องกินให้ดี ไม่เช่นนั้นทั้งข้า เกาเล่อ และเฉินอวิ่นจะเสียแรงเปล่า”“เกิดอะไรขึ้น?”หลิ่วหรูเยียนเอ่ยถามด้วยความสงสัยส่วนอันจูหมิงที่อยู่ด้านข้างโบกมือ เมื่อคิดอะไรบางอย่างขึ

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2242

    หวังหยวนใช้นิ้วเคาะเบา ๆ ที่หน้าผากของตน จากนั้นก็เอ่ยถามขึ้นส่วนเกาเล่อยกยิ้ม แล้วเอ่ยอย่างเฉยเมยว่า “นี่ก็เป็นเรื่องง่าย หากต้องการจะได้รับฉายาไร้เทียมทานย่อมต้องไปให้ถึงจุดสูงสุดของด้านนั้นๆ ต่อให้มีผู้เชี่ยวชาญมาสองคน พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องรับไว้ทั้งหมด สู้ให้พวกเขาทั้งสองประลองฝีมือกัน ผู้ใดแข็งแกร่งกว่า ผู้อ่อนแอกว่า ย่อมรู้ได้ในพริบตา!”“ท่านผู้นำคิดเห็นเช่นไรขอรับ?”หวังหยวนตบมือ เขาจะปฏิเสธได้อย่างไร?เขาก็คิดเช่นนี้เหมือนกันไม่ใช่หรือ?หากสามารถรวบรวมผู้ที่ไร้เทียมทานเหล่านี้มาอยู่เคียงข้างได้ เขาสามารถจินตนาการถึงภาพนั้นได้แล้ว!ต่อให้ภายภาคหน้าเขาจะไม่ได้เป็นเจ้าผู้ครองเมืองหลิงอีกต่อไป เพียงแค่หอไร้เทียมทานก็สามารถทำให้ผู้คนทั่วหล้ายังคงเคารพเขา และปกป้องแผ่นดินให้สงบสุขได้ด้วย!“ดื่มสุรา! ดื่มสุรา!”หวังหยวนอารมณ์ดียิ่งนัก เขายกจอกสุราขึ้น พลางโบกมือให้กับทุกคน ทุกคนจึงดื่มสุราตามเฉินอวิ่นไม่ได้ทำตัวเป็นคนนอก ในไม่ช้าก็สามารถเข้ากับทุกคนได้ดี ผู้ที่มีความสัมพันธ์อันดีที่สุดกับเขาคือไฉจวิ้นแม้ว่าไฉจวิ้นจะอายุน้อยกว่าเขามาก แต่ไฉจวิ้นมีนิสัยห้าวหาญ อีกทั้งยังไม่

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2241

    “ถ้าอย่างนั้นก็ได้”“อย่างไรเสีย ข้าก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ดื่มสุรากับท่านสักสองจอกที่นี่ก็ถือว่าได้สหายเพิ่มอีกคน”“แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าท่านเป็นใคร แต่ดูจากความร่ำรวยของท่านแล้ว ภายภาคหน้าหากต้องการเงินทอง ท่านคงเป็นผู้ช่วยที่ดี”ชายคนนั้นไม่เกรงใจ เขากล่าวอย่างไม่ใส่ใจหวังหยวนรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเนื่องจากไท่สื่อลี่ได้เตรียมงานเลี้ยงไว้แล้ว ทุกคนจึงมุ่งหน้าไปยังบ้านของไท่สื่อลี่อย่างไรเสีย หวังหยวนก็ไม่อยากดื่มสุรากับคนทั้งเผ่า ประสบการณ์ครั้งก่อนยังคงแจ่มชัด เขาไม่อยากจะประสบพบเจออีก...อีกอย่าง ครั้งนี้ที่ต้องการจะดื่มสุราก็เพราะชายตรงหน้าคนนี้คนผู้นี้ช่างลึกลับยิ่งนัก แต่มีความสามารถที่แท้จริง หวังหยวนเป็นคนชอบคนเก่ง หากสามารถทำให้คนผู้นี้มาทำงานให้ตนได้ ภายภาคหน้าย่อมเป็นประโยชน์อย่างมากต่อการพัฒนาของเขา!“ไม่ทราบว่าท่านมีนามว่าอะไรหรือ?”ขณะที่ทุกคนกำลังเดินไปยังบ้านของไท่สื่อลี่ สายตาของหวังหยวนก็จับจ้องไปที่ชายคนนั้น“ท่านไม่ต้องสุภาพมากนักหรอก เรียกข้าว่าเฉินอวิ่นก็พอ”เฉินอวิ่นเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ เห็นได้ชัดตั้งแต่แรกว่าเขาเป็นคนคนพเนจร ไม่ยึดติดกับกฎเกณฑ์เฉินอ

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2240

    หวังหยวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยว่า “ย่อมไม่เป็นเช่นนั้นแน่ เขามีวรยุทธ์ล้ำเลิศ แต่กลับแต่งกายเรียบง่าย นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าเขาใช้เงินเท่าที่จำเป็น คาดว่าเงินทองส่วนเกินคงจะมอบให้ผู้อื่นไปหมดแล้ว”“นี่อาจจะเป็นความหมายของคำว่าคุณธรรมก็เป็นได้”“แต่สิ่งเหล่านี้ก็ไม่สำคัญ หากต้องการจะพิชิตใจคนผู้นี้ ดูท่าแล้วคงต้องใช้ความคิดมากกว่านี้”เกาเล่อพยักหน้าเห็นด้วย เป็นเช่นนั้นจริงๆครึ่งชั่วยามผ่านไป ชายคนนั้นกระโดดลงมาจากที่สูงเพียงไม่กี่ครั้งก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกหวังหยวน ในมือของเขาถือเกสรดอกไม้ที่ส่องประกาย“นี่คือเกสรของดอกหน้าผาชันหรือ?”ดวงตาของหวังหยวนก็เป็นประกาย เขากำลังจะยื่นมือไปรับ แต่ชายคนนั้นหดมือกลับ“สหาย ท่านสัญญากับข้าว่าจะให้หนึ่งร้อยห้าสิบตำลึงทอง จ่ายเงินแล้วค่อยรับของ เช่นนี้ถึงจะถูกต้อง”“หากข้าไม่เห็นเงิน ข้าก็ไม่อาจมอบสิ่งนี้ให้ท่านได้”ชายคนนั้นมีท่าทีที่หนักแน่นหวังหยวนจึงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “หนึ่งร้อยห้าสิบตำลึงทองนั้นมากมายยิ่งนัก แต่สำหรับข้าแล้วนั้นไม่นับว่ามากมาย เพียงแต่ว่าข้าไม่ได้พกทองติดตัวมามากมายเพียงนั้น หรือว่าท่านจะติดตามข้าไปยังเผ่

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2239

    ดังเช่นที่ชายคนนั้นได้กล่าวไว้ บนหน้าผาสูงตระหง่านแห่งนั้นช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก!แม้ว่าเกาเล่อจะมีวรยุทธ์ล้ำเลิศและฝึกฝนอยู่เป็นประจำ แต่ก็ไม่อาจปีนป่ายหน้าผาได้!เมื่อครู่นี้เขาตั้งใจจะเสี่ยงอันตราย หากสามารถนำดอกหน้าผาชันกลับมาได้ย่อมเป็นเรื่องดีแต่หากไม่สำเร็จ คงต้องสูญเสียชีวิตไป...ในขณะที่เขากำลังจะเคลื่อนไหวผ่านจุดที่ยากลำบากที่สุด ก็เห็นชายคนนั้นมาถึงข้างกาย ใช้เถาวัลย์พันรอบเอวของเขา แล้วพาเขากลับลงสู่พื้นดินทุกอย่างราวกับความฝัน ทำให้เกาเล่อไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น!หลังจากที่ชายคนนั้นช่วยเหลือเกาเล่อแล้ว ก็ไม่ได้เสียเวลาพูดคุยกับพวกหวังหยวนอีก แต่กลับมุ่งหน้าไปยังหน้าผาอีกครั้ง!การเคลื่อนไหวนั้นช่างชำนาญยิ่ง ราวกับเป็นยอดฝีมือในหมู่ยอดฝีมือ!ทั้งสองคนที่ยืนอยู่บนหน้าผารู้สึกราวกับกำลังชมการร่ายรำ เพียงแต่ว่าท่วงท่าอันงดงามนี้ หากเกิดความผิดพลาดเพียงครึ่งก้าวย่อมต้องแลกมาด้วยชีวิต!ผลลัพธ์ที่ตามมานั้นร้ายแรงยิ่งนัก!หวังหยวนและเกาเล่อสบตากัน เกาเล่อเอ่ยขึ้นว่า “ชาติที่แล้วเจ้านี่คงเกิดเป็นลิง ทักษะของเขาจะดีเยี่ยมปานนี้ได้อย่างไร? หรือว่าจะเป็นผู้มีวิชาที่เ

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2238

    น่าเสียดาย หากต้องการเก็บเกสรดอกหน้าผาชันก็จำเป็นต้องมีทักษะอย่างแท้จริง!“ท่านรู้จักดอกหน้าผาชันด้วยหรือ?”หวังหยวนเอ่ยถามโดยไม่รู้ตัว“ย่อมต้องรู้จักสิ”“ท่านไม่อยากรู้หรือว่าข้ามาที่นี่เพื่ออะไร?”“ง่ายมาก! ข้าเองก็มาเพื่อดอกหน้าผาชันนี้เช่นกัน!”ชายคนนั้นกอดอกพูดคำพูดที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ“ท่านต้องการดอกหน้าผาชันไปทำอะไร?”หวังหยวนรีบถาม“แน่นอนว่าต้องนำไปแลกเงิน”“ดอกหน้าผาชันนับว่าเป็นสมุนไพรล้ำค่า ข้าต้องพึ่งพามันเพื่อหาทางอยู่รอด!”“ดอกหน้าผาชันหนึ่งดอกสามารถขายได้สิบตำลึงเงิน เพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายทั้งเดือนของข้า!”หวังหยวนชะงักไปครู่หนึ่ง เพียงแค่สิบตำลึงเงินเองหรือ?“เหตุใดจึงมีราคาแต่ไม่มีคนขาย?”หากสามารถใช้เงินซื้อดอกหน้าผาชันในตอนนั้นได้ เขาจะลำบากเดินทางมาที่นี่เพื่ออะไร?บ่ายวันนี้ หวังหยวนได้แอบสอบถามมาแล้ว ปรากฏว่าในเผ่าไม่มีดอกหน้าผาชันแม้แต่ดอกเดียว!เขามีบารมีสูงส่งในเผ่า ผู้คนในเผ่าย่อมไม่หลอกลวงเขาหรือว่า...ชายตรงหน้าเขากำลังโกหก?“เหตุใดท่านมองข้าเช่นนี้?”“แน่นอนว่าดอกหน้าผาชันไม่ได้มีไว้ขายให้กับคนในเผ่า เพราะว่าพวกเขาไม่ต้องการสิ่งนี

Scan code to read on App
DMCA.com Protection Status