บทที่ 133

โหลวฉางเยว่เม้มริมฝีปาก สุดท้ายจึงยกมือขึ้นช่วยเขาใส่กระดุมแขนเสื้อ

โทนสีแดงทับทิมเข้มนั้น ยิ่งเสริมเข้ากันกับเสื้อของเขา

เหวินเหยียนโจวเหลือบมองเธอ เมื่อก่อนเธอช่วยเขาผูกเนกไท ติดกระดุมแขนเสื้อ ปรับสายรัดแขนเสื้อ ทำได้อย่างคุ้นเคยคล่องแคล่วและเป็นธรรมชาติ แต่ตอนนี้กลับมีท่าทางกล้ำกลืนความอัปยศ

มุมปากของเขากระตุก

กระดุมข้อมือค่อนข้างเล็ก ใส่ไม่ง่ายเลย โหลวฉางเยว่จึงพยายามทำให้เร็วที่สุด “ประธานเหวินพูดว่าอะไรนะคะ หัวใจเทียมเหรอคะ”

เธอยังระมัดระวังว่าเขาจะหลอกเธอ

เหวินเหยียนโจวเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “เทคโนโลยีนี้มีความเจริญก้าวหน้าอย่างมากในต่างประเทศ ภายในประเทศก็ได้มีการเริ่มลงทุนเกี่ยวกับการตรวจรักษาทางแพทย์มาได้ไม่กี่ปี เพียงแต่พูดกันตามตรง ก็ยังไม่ได้มีการขยายขนาดใหญ่ขึ้น”

หัวใจนะไม่ใช่ลูกมะม่วง เป็นไปได้เหรอที่อยู่ดีๆ จะโตออกมาจากต้นได้

เมื่อเทียบกับผู้บริจาค การค้นคว้าและวิจัยเครื่องจักรในลักษณะนี้เห็นได้ชัดว่าสะดวกและรวดเร็ว อย่างนั้นแล้วทำไมถึงไม่มีการขยายขนาดให้ใหญ่ขึ้น

เมื่อโหลวฉางเยว่ถาม เหวินเหยียนโจวก็บอกเธอ “แพงมาก การติดเชื้อค่อนข้างสูง และด้วยอายุขัยของหัวใจเทียมน