บทที่ 140

เหวินเหยียนโจวขมวดคิ้ว “ผมไม่เชื่อ ดังนั้นผมจึงอยากจะสอบถามรายละเอียดจากคุณ ดูว่าคุณจะโกหกอะไรผมอีกหรือเปล่า”

“หากประธานเหวินอยากฟังนิทานก็ไปที่โรงละครเถอะค่ะ” โหลวฉางเยว่ เหลือทนที่จะไม่เป็นคนเริ่ม และผละตัวออกจากมือของเขาที่จับคางของเธออยู่ แม้แต่ประโยคเดียวก็ไม่อยากจะเอ่ยออกมา

เหวินเหยียนโจวมองดูเธอสองวินาที คิ้วของเขาขมวด และไม่ได้ถามคำถามใดๆต่อ เขาจับมือเธอทั้งสองข้างเพื่อกุมสายบังเหียน พร้อมกับเสียงใสไร้ความอบอุ่น

“จับบังเหียนด้วยมือทั้งสองข้าง ซ้ายและขวากำหนดทิศทาง ให้ความแน่นกำหนดความเร็ว อย่าเตะท้องม้าบ่อยๆ จะทำให้ม้าไม่รู้สึกต่อการเคลื่อนไหวของขาเพราะความเคยชินจนเกินไป”

“……”

หมายถึงอะไร? นี่เขากำลังสอนเธอขี่ม้าอย่างงั้นเหรอ?

เหวินเหยียนโจวเตะน่องของเธอ “ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ อย่าเหยียบโกลนมันไม่สามารถปกป้องคุณได้ หากคุณบังเอิญตกจากม้าและเท้าของคุณติดอยู่ในโกลน คุณจะถูกม้าลากและได้รับ บาดเจ็บเข้าใจไหม?”

โหลวฉางเยว่ บอกว่าเข้าใจไม่ว่าเธอจะเข้าใจจริงๆหรือไม่ก็ตาม

เขาเริ่มแยกไม่ออกระหว่างอารมณ์ดีและความโกรธมากขึ้น บางครั้งเย็นและบางครั้งก็อบอุ่น เธอไม่ต้องการที่จะค