บทที่ 127

หลินซีเดินหาคนไปพลาง และต่อสายหาพี่สามหลินเป่ยไปพลาง แต่ด้านนั้นไม่มีคนรับสายแต่อย่างใด

เกิดอะไรขึ้น หรือว่าเมื่อครู่นี้เธอมองผิดไป?

แต่ผู้ชายที่ใส่เสื้อกาวน์สีขาวคนนั้นหน้าตาเหมือนพี่สามหลินเป่ยอย่างเห็นได้ชัด

ส่วนด้านนี้ ห้องเติมน้ำเกลือของห้องฉุกเฉิน

จ้าวซีซีนอนพักผ่อนอยู่บนเตียง อาจเป็นเพราะเหงื่อจากความตกใจ ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว

"ซีซี น้องบอกพี่มาซะดีๆนะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

เธอเพิ่งจะดื่มน้ำแก้วนั้นที่รับมาเสร็จ เงยหน้ามองพี่สามหลินเป่ยที่เดินเข้ามาจากนั้นด้านนอก และแทบจะสำลักน้ำออกมา

หลินเป่ยไม่ทันได้สนใจว่าจะถามอะไร ก็รีบมาช่วยตบหลังให้เธอ แล้วพูดว่า "ระวังหน่อย พี่จะรินน้ำให้ใหม่นะ"

จ้าวซีซีไออย่างกระวนกระวายใจ แสร้งมองไปที่หลินเป่ยด้วยสีหน้าที่อ่อนแอ ดวงตาเรียวยาวนั้นเต็มไปด้วยน้ำตาและไร้เดียงสา

เมื่อหลินเป่ยเห็นสีหน้าของน้องสาว จู่ๆ ความโกรธของเขาก็หายไปในทันที เหลือแต่ความเจ็บปวดในใจเท่านั้น

เขาถอนหายใจพลางดึงเก้าอี้เข้ามา แล้วพูดว่า "ซีซี พี่สามไม่ต้องการที่จะดุน้องหรอกนะ แต่เป็นห่วงน้องมากกว่า จู่ๆ น้องก็บอกว่าน้องท้อง นี่ นี่จะให้พี่เข้าใจว่าอย่างไร?"