MasukShare
บทที่ 18
Terakhir Diperbarui:
2025-03-29 15:01:49
Bab terkait
บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทที่ 19
แต่ยิ่งเห็นว่าใครต่อใครให้ความสนใจเธอมากขึ้นปิลันธน์ก็เกิดอาการหวง พอหวงมากเข้าก็ดื่มเหล้าข่มอารมณ์ตัวเองไปหลายต่อหลายแก้วเช่นกัน ขณะที่หูก็พยายามฟังว่าโต๊ะของรติชากำลังคุยกันเรื่องอะไร แต่จู่ๆ ก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาชนแก้วกับเขา“คุณแองจี้”“บังเอิญจังเลยนะคะ ที่เราได้เจอกันที่นี่” แองจี้คือหนึ่งในลูกค้าวีไอพีของปิลันธน์ เธอเองก็มาพักผ่อนที่รีสอร์ตแห่งนี้และบังเอิญรู้ว่าบริษัทชายหนุ่มเองก็จัดทริปประจำปีและเข้าพักเช่นกัน จึงถือวิสาสะเดินเข้ามาหาทั้งๆ ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง“ครับ...คุณแองจี้มาพักผ่อนหรือครับ”“ใช่ค่ะแองจี้มาพักผ่อนกับเพื่อนๆ เราสองคนไปนั่งดื่มกันตรงริมชายหาดดีไหมคะ ตรงนี้เสียงดังมากแองจี้แสบหูไปหมดแล้ว” แองจี้เอ่ยชวน แม้ปิลันธน์จะอยากปฏิเสธแต่เพราะเธอคือลูกค้ากระเป๋าหนักและคิดว่าไปคุยกันไม่นานก็คงแยกย้าย สุดท้ายชายหนุ่มจึงตอบรับคำเชิญนั้นรติชาหันไปเห็นจังหวะที่ปิลันธน์กำลังเดินออกไปกับผู้หญิงคนหนึ่งเข้าพอดี ซึ่งผู้หญิงคนนั้นสวยและเซ็
Terakhir Diperbarui : 2025-03-30บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทที่ 20
“ไม่อยากรู้ค่ะ”“แต่ผมอยากบอก” ปิลันธน์เงียบไปครู่หนึ่ง ชายหนุ่มกำลังชั่งใจว่าจะพูดความรู้สึกออกไปตอนนี้ดีไหมหรือรอจนกว่ารติชาสร่างเมาเสียก่อน แต่อีกใจก็อยากพูดให้มันหายอึดอัด “เพราะผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอ”“บอสใจร้าย ไปหักอกผู้หญิงสวยๆ แบบนั้นได้ยังไง”“เพราะผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว เธอคนนั้นดูจริงใจไม่วางฟอร์ม ทำอะไรที่ผู้หญิงเขาไม่ทำกันตั้งหลายอย่างและที่สำคัญเธอไม่กลัวแมลง” ปิลันธน์สารภาพรักทางอ้อมกับรติชา แต่คนเมาก็แกล้งทำเป็นทิ้งตัวนอนหลับทั้งๆ ที่ใจนั้นเต้นแรงจนกลัวว่าบอสหนุ่มจะได้ยินปิลันธน์รู้ว่ารติชาได้ยินที่เขาพูดทุกคำอย่างชัดเจน แต่ในเมื่อเธอแกล้งหลับเพราะขัดเขินเขาจึงไม่อยากปลุกเธอขึ้นมา บอสหนุ่มใช้จังหวะนั้นนั่งมองใบหน้าที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์เหล้าของคนตรงหน้า นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เคยรู้สึกพิเศษกับผู้หญิงคนไหนเท่ารติชามาก่อนเธอกำลังทำให้หัวใจเขาเต้นด้วยจังหวะแปลกๆเธอกำลังทำให้ผู้ชายที่ไม่เคยคิดว่าจะรักใคร
Terakhir Diperbarui : 2025-03-31บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทที่ 21
ปิลันธน์อดไม่ได้ที่จะฝากรอยจูบไว้บนหัวไหล่มนของรติชานั่นก็เพื่อประทับตราความเป็นเจ้าของและไม่ได้มีแค่จุดเดียว น้ำเสียงยามที่เขาเอ่ยเรียกเธอนั้นแหบพร่าด้วยไฟปรารถนาอันเร่าร้อน ส่งผลให้แก่นกายส่วนล่างพองขยายจนปวดหนึบพร้อมกับพยายามดันตัวเองออกมาเพื่อผงาดนอกกางเกง“ผมต้องการคุณ” ปิลันธน์กระซิบบอกรติชาเสียแหบพร่า ก่อนจะหอมแก้มนุ่มๆ ที่แดงปลั่งของเธอหนักๆ รติชาเม้มริมฝีปากที่บวมเจ่อจากการจูบที่กินเวลายาวนานของตัวเองเล็กน้อย แววตาของเธอสั่นไหวอย่างขัดเขินก่อนจะพยักหน้ารับเพื่ออนุญาตให้เขาทำอย่างที่ใจนั้นต้องการคำอนุญาตของรติชาช่วยทำลายกำแพงความลังเลในใจของปิลันธน์ ชายหนุ่มผละออกจากเธอเล็กน้อยจากนั้นก็จัดการถอดเสื้อผ้าออกแล้วโยนมันทิ้งไปให้ห่างอย่างไม่สนใจ ร่างกายช่วงบนที่เต็มไปด้วยกล้ามของเขาช่างสวยงาม โดยเฉพาะซิกแพคลอนสวยนั่น แต่สิ่งที่สะดุดสายตาของรติชาจนทำให้เธอกลืนน้ำลายลงคอนั่นก็คือช่วงกลางลำตัวของบอสหนุ่ม แม้เขาจะยังสวมอันเดอร์แวร์อยู่แต่สิ่งนั้นก็ดุนเนื้อผ้าออกมาจนมองเห็นรูปร่างของมันได้อย่างชัดเจนรติชาส่ายศีรษะไปมาเพื่อไล่ภาพจินตนาการในหัวให้ออกไป
Terakhir Diperbarui : 2025-04-01บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทนำ
บทนำก๊อก ก๊อก ก๊อก“เข้ามา” เสียงทุ้มดังออกมาจากในห้องทำงานเพื่ออนุญาตให้คนที่รออยู่เข้าไปได้ ไม่นานประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออกจากนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินถือแฟ้มเอกสารตรงไปยังเจ้าของห้องที่ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่..“งบบัญชีค่ะบอส” เอ่ยจบก็วางแฟ้มลงบนโต๊ะแล้วขยับออกไปรอรับคำสั่งอยู่ไม่ไกล“ขอบคุณมาก”“ค่ะ” “นี่คุณยังไม่ลาคลอดอีกเหรอ” ชายที่อีกฝ่ายเรียกว่าบอสเอ่ยถามขึ้น ก่อนจะละสายตาจากงานที่กำลังทำอยู่แล้วหันมองไปยังเลขาส่วนตัวที่ทำงานด้วยกันมาหลายปี แต่สิ่งที่สะดุดตาเขาได้มากคงเป็นหน้าท้องของเธอที่เมื่อก่อนแบนราบทว่าตอนนี้กลับนูนออกมามาก มากเสียจนเขากลัวว่าเธอจะเดินไม่ไหวเสียด้วยซ้ำ นั่นเพราะตอนนี้อรสากำลังตั้งครรภ์และคงใกล้คลอดเต็มที “ยังค่ะ ตั้งใจว่าจะทำงานอีกสองอาทิตย์ค่อยลา”“สองอาทิตย์ก็ครบกำหนดคลอดพอดีไม่ใช่หรือ ทำไมไม่ลาตั้งแต่ก่อนหน้านั้น” ปิลันธน์เอ่ยถามด้วยใบหน้าจริงจัง นั่นเพราะเขาอยากให้เลขามีเวลาเตรียมตัวรอคลอดมากกว่านี้“อยากเก็บวันลาไปไว้ใช้กับตัวเล็กเยอะๆ น่ะค่ะ เอมกะว่าน้ำเดินก่อนค่อยลา”“เอาจริง”“จริงค่ะ” ว่าที่คุณแม่ตอบรับกลับมาอย่างหนักแน่น “คุณลาคลอดมากก
Terakhir Diperbarui : 2025-03-26บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทที่ 1
เช้าวันต่อมารติชาเลือกที่จะขับรถออกจากคอนโดมิเนียมตั้งแต่ยังไม่หกโมง เพราะมั่นใจว่าเส้นทางไปออฟฟิศรถติดหนักแน่ เสื้อผ้าก็ยังคงเป็นชุดเดิมๆ เนื่องจากไปช่วยแค่สามสี่เดือนจึงไม่จำเป็นต้องซื้อใหม่ ทรงผมเธอก็พึ่งไปตัดให้เข้าทรงแล้วทำสีอีกเล็กน้อยเพื่อให้หน้าสว่างขึ้น แต่งหน้าเบาๆ ให้พอไม่จืดชืดเน้นสีปากสวยๆ ทุกอย่างก็ลงตัวรถมินิคูเปอร์สีแดงมุ่งหน้าไปบนถนนโดยรติชาเป็นคนขับ รถคันนี้เธอซื้อมาด้วยเงินของตัวเองจึงภูมิใจมาก เสียงโทรศัพท์ที่เก็บในกระเป๋าสะพายซึ่งวางอยู่บนเบาะข้างๆ คนขับก็ดังขึ้น นั่นทำให้เธอต้องละสายตาจากถนนมามอง เพียงเสี้ยววินาทีต่อจากนั้นก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นโครมมมรติชาหลับตาแน่น เมื่อครู่นี้เธอรับรู้ได้ถึงแรงกระแทกแต่ก็ไม่ได้มากถึงขนาดถุงลมนิรภัยหน้ารถทำงาน ใจดวงน้อยเต้นโครมครามเพราะความตกใจและความกลัว เพราะนี่คือครั้งแรกที่เธอขับรถชนรถคันอื่น พอตั้งสติได้ก็รีบเปิดประตูลงมาจากรถซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่คู่กรณีปิลันธน์อยู่ในชุดทำงานเต็มยศเพราะวันนี้มีประชุมกับลูกค้า ผมยังคงถูกเซ็ตมาเป็นทรงอย่างดีเหมือนทุกวัน น้ำหอมกลิ่นสปอร์ตจากแบรนด์ชื่อดังโชยออกมาจากตัวเขา ชายหนุ่มยกแขน
Terakhir Diperbarui : 2025-03-26บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทที่ 2
อรสาพารติชาไปยังโต๊ะทำงาน พอนั่งลงบนเก้าอี้ได้ก็เอนหลังพิงแล้วออกอาการนิ่วหน้าเล็กๆ เพราะลูกในท้องถีบชุดใหญ่“เป็นอะไรหรือเปล่าคะพี่เอม”“ลูกถีบน่ะ” “จริงเหรอคะ ปิ่นขอจับท้องหน่อยได้ไหม”“ได้สิ” อรสาเอ่ยรับ แต่คนขอจับดูกล้าๆ กลัว ว่าที่คุณแม่จึงยื่นมือไปจับมือของรติชาไว้แล้วนำมาวางบนหน้าท้องกลมๆ ของตัวเอง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ลูกดิ้นพอดี แม้จะยังไม่เคยท้องแต่รติชาก็รู้สึกมหัศจรรย์ใจกับการอุ้มท้องและการให้กำเนิดของผู้หญิงทุกคนบนโลกใบนี้มาก“ถีบใหญ่เชียว” “อื้อ...ถีบจนบางทีพี่ไม่ได้นอนเลยก็มี”“ปิ่นขอโทษนะคะที่วันนี้มาสาย ทั้งๆ ที่เป็นวันทำงานวันแรกแท้ๆ”“ไม่เป็นไร อีกอย่างเช้านี้บอสไม่เข้าด้วย มาอีกทีบ่ายๆ นั่นล่ะ” อรสาส่งยิ้มให้รติชา จากนั้นก็เริ่มสอนงานแต่เอาจริงเธอก็แทบไม่ต้องสอนอะไรเพราะนี่คืองานที่รติชาพอจะคุ้นเคยอยู่แล้ว แต่เรียนรู้บางอย่างเพิ่มเติมเท่านั้นเอง กระทั่งพักเที่ยงทั้งคู่ก็ลงไปกินข้าวด้วยกัน จากนั้นก็พูดคุยเรื่องทั่วๆ ไปเรียกได้ว่าเวลาพักช่างผ่านไปไวเพราะแป๊บๆ ทั้งสองก็กลับขึ้นมาทำงานแล้ว แต่จู่ๆ ก็เกิดเหตุการณ์ระทึกเมื่ออรสาน้ำเดินและเกิดความโกลาหลขึ้นทันที จา
Terakhir Diperbarui : 2025-03-26บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทที่ 3
“คุณมาทำอะไรที่นี่” ประโยคคำถามที่เหมือนกันดังขึ้นจากปากของทั้งคู่อีกครั้ง คราวนี้ทั้งสองต่างเลิกลั่กกระทั่งรติชาชิงตั้งคำถามขึ้นมาอีกครั้ง“คุณมาทำอะไรที่นี่คะ”“แล้วคุณล่ะครับมาทำอะไรที่นี่” แทนที่จะตอบคำถามนั้นของรติชา ปิลันธน์กลับตั้งคำถามแบบเดียวกันกลับมาเสียได้ รติชาเป่าลมออกปากหนักๆ เพราะถ้ามัวแต่ถามกันไปถามกันมาคงไม่ได้คำตอบแน่ “ฉันมาทำงาน”“ทำงาน”“ค่ะ” รติชาเอ่ยรับพร้อมกับเพ่งสายตามองชายตรงหน้าไปด้วยหรือว่าเขาจะเป็นเจ้านาย ถ้าใช่นี่โลกมันจะกลมไปถึงไหน “หรือว่าคุณคือเลขาคนใหม่ที่จะมาช่วยงานตอนที่คุณเอมลาคลอด” ปิลันธน์เอ่ยถามขึ้นทันที อะไรมันจะประจวบเหมาะขนาดนี้ “ใช่ค่ะ...ฉันชื่อรติชา” รติชาพยักหน้ารับอย่างตรงไปตรงมา “โอเค งั้นเราก็คนกันเอง”“คนกันเองหรือคะ” เครื่องหมายคำถามเกิดขึ้นบนใบหน้าของรติชาอีกครั้งเพราะไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคำว่าคนกันเองที่ชายตรงหน้าพูดสักเท่าไหร่ จะว่าไปแล้ววันนี้มันวันอะไรของเธอ“คุณเอมน่าจะบอกคุณบ้างแล้วว่าเจ้านายของเธอชื่อว่าอะไร”“บอกค่ะว่าชื่อคุณปิลันธน์ อย่าบอกนะคะว่าคือ...คุณ” “ครับ ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการคุณเลขา” ปิลันธน์ส่งยิ้
Terakhir Diperbarui : 2025-03-26บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทที่ 4
ปลายสายรอฟังอย่างตั้งใจ เพราะทั้งเธอและรติชาก็ต่างรู้จักและสนิทกับอรสามาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว พอจบมาทำงานก็ยังไปมาหาสู่ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบเรื่อยมา งานแต่งงานของอรสาคนที่ได้รับช่อดอกไม้เจ้าสาวก็คือรติชา แต่ผ่านมาสามปีแล้วพื่อนเธอคนนี้ก็ยังโสดสนิท โสดแบบไม่น่าโสดเพราะรติชาเพียบพร้อมไปหมดทุกอย่างออกขนาดนี้ “ก็เมื่อเช้าฉันขับรถชน”“จริงเหรอ แล้วแกเป็นไงบ้าง” น้ำเสียงของโสภิตานั้นฟังดูตกใจ“สบายดี ชนท้ายนะไม่ได้ร้ายแรงอะไร”“โล่งอกไป”“เคลียร์ประกันยังไม่ทันเสร็จดีเจ้าของรถที่ฉันขับไปเสยท้ายก็ต้องรีบไป แถมเขายังกล้าทิ้งกุญแจรถคันเกือบสิบล้านไว้ที่ฉันอีก” “นี่ฝ่ายนั้นกล้าทิ้งกุญแจรถให้แกเลยเหรอ” โสภิตาถามหน้าตื่นเพราะไม่เคยเจอเคสอะไรแบบนี้สักเท่าไหร่ “ใช่...ฉันเลยต้องรับผิดชอบจนเคลียร์กับประกันเสร็จ พอเสร็จจากตรงนั้นฉันต้องขับรถตัวเองไปบริษัทแล้วย้อนกลับมาขับรถฝ่ายนั้นไปจอดด้วยเพราะไม่รู้ว่าจะไปจอดไว้ที่ไหน ยังไม่จบเพราะทำงานกันอยู่ดีๆ พี่เอมน้ำเดินต้องเรียกรถพยาบาลมารับ”“ระทึกของจริง”“ยังไม่หมดแค่นั้นนะสิ”“ยังมีอีกเหรอ”“อันนี้เรียกระทึกและพีคขั้นสุด เพราะเจ้าของรถคันที่ฉั
Terakhir Diperbarui : 2025-03-26
Bab terbaru
บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทที่ 21
ปิลันธน์อดไม่ได้ที่จะฝากรอยจูบไว้บนหัวไหล่มนของรติชานั่นก็เพื่อประทับตราความเป็นเจ้าของและไม่ได้มีแค่จุดเดียว น้ำเสียงยามที่เขาเอ่ยเรียกเธอนั้นแหบพร่าด้วยไฟปรารถนาอันเร่าร้อน ส่งผลให้แก่นกายส่วนล่างพองขยายจนปวดหนึบพร้อมกับพยายามดันตัวเองออกมาเพื่อผงาดนอกกางเกง“ผมต้องการคุณ” ปิลันธน์กระซิบบอกรติชาเสียแหบพร่า ก่อนจะหอมแก้มนุ่มๆ ที่แดงปลั่งของเธอหนักๆ รติชาเม้มริมฝีปากที่บวมเจ่อจากการจูบที่กินเวลายาวนานของตัวเองเล็กน้อย แววตาของเธอสั่นไหวอย่างขัดเขินก่อนจะพยักหน้ารับเพื่ออนุญาตให้เขาทำอย่างที่ใจนั้นต้องการคำอนุญาตของรติชาช่วยทำลายกำแพงความลังเลในใจของปิลันธน์ ชายหนุ่มผละออกจากเธอเล็กน้อยจากนั้นก็จัดการถอดเสื้อผ้าออกแล้วโยนมันทิ้งไปให้ห่างอย่างไม่สนใจ ร่างกายช่วงบนที่เต็มไปด้วยกล้ามของเขาช่างสวยงาม โดยเฉพาะซิกแพคลอนสวยนั่น แต่สิ่งที่สะดุดสายตาของรติชาจนทำให้เธอกลืนน้ำลายลงคอนั่นก็คือช่วงกลางลำตัวของบอสหนุ่ม แม้เขาจะยังสวมอันเดอร์แวร์อยู่แต่สิ่งนั้นก็ดุนเนื้อผ้าออกมาจนมองเห็นรูปร่างของมันได้อย่างชัดเจนรติชาส่ายศีรษะไปมาเพื่อไล่ภาพจินตนาการในหัวให้ออกไป
บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทที่ 20
“ไม่อยากรู้ค่ะ”“แต่ผมอยากบอก” ปิลันธน์เงียบไปครู่หนึ่ง ชายหนุ่มกำลังชั่งใจว่าจะพูดความรู้สึกออกไปตอนนี้ดีไหมหรือรอจนกว่ารติชาสร่างเมาเสียก่อน แต่อีกใจก็อยากพูดให้มันหายอึดอัด “เพราะผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอ”“บอสใจร้าย ไปหักอกผู้หญิงสวยๆ แบบนั้นได้ยังไง”“เพราะผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว เธอคนนั้นดูจริงใจไม่วางฟอร์ม ทำอะไรที่ผู้หญิงเขาไม่ทำกันตั้งหลายอย่างและที่สำคัญเธอไม่กลัวแมลง” ปิลันธน์สารภาพรักทางอ้อมกับรติชา แต่คนเมาก็แกล้งทำเป็นทิ้งตัวนอนหลับทั้งๆ ที่ใจนั้นเต้นแรงจนกลัวว่าบอสหนุ่มจะได้ยินปิลันธน์รู้ว่ารติชาได้ยินที่เขาพูดทุกคำอย่างชัดเจน แต่ในเมื่อเธอแกล้งหลับเพราะขัดเขินเขาจึงไม่อยากปลุกเธอขึ้นมา บอสหนุ่มใช้จังหวะนั้นนั่งมองใบหน้าที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์เหล้าของคนตรงหน้า นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เคยรู้สึกพิเศษกับผู้หญิงคนไหนเท่ารติชามาก่อนเธอกำลังทำให้หัวใจเขาเต้นด้วยจังหวะแปลกๆเธอกำลังทำให้ผู้ชายที่ไม่เคยคิดว่าจะรักใคร
บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทที่ 19
แต่ยิ่งเห็นว่าใครต่อใครให้ความสนใจเธอมากขึ้นปิลันธน์ก็เกิดอาการหวง พอหวงมากเข้าก็ดื่มเหล้าข่มอารมณ์ตัวเองไปหลายต่อหลายแก้วเช่นกัน ขณะที่หูก็พยายามฟังว่าโต๊ะของรติชากำลังคุยกันเรื่องอะไร แต่จู่ๆ ก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาชนแก้วกับเขา“คุณแองจี้”“บังเอิญจังเลยนะคะ ที่เราได้เจอกันที่นี่” แองจี้คือหนึ่งในลูกค้าวีไอพีของปิลันธน์ เธอเองก็มาพักผ่อนที่รีสอร์ตแห่งนี้และบังเอิญรู้ว่าบริษัทชายหนุ่มเองก็จัดทริปประจำปีและเข้าพักเช่นกัน จึงถือวิสาสะเดินเข้ามาหาทั้งๆ ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง“ครับ...คุณแองจี้มาพักผ่อนหรือครับ”“ใช่ค่ะแองจี้มาพักผ่อนกับเพื่อนๆ เราสองคนไปนั่งดื่มกันตรงริมชายหาดดีไหมคะ ตรงนี้เสียงดังมากแองจี้แสบหูไปหมดแล้ว” แองจี้เอ่ยชวน แม้ปิลันธน์จะอยากปฏิเสธแต่เพราะเธอคือลูกค้ากระเป๋าหนักและคิดว่าไปคุยกันไม่นานก็คงแยกย้าย สุดท้ายชายหนุ่มจึงตอบรับคำเชิญนั้นรติชาหันไปเห็นจังหวะที่ปิลันธน์กำลังเดินออกไปกับผู้หญิงคนหนึ่งเข้าพอดี ซึ่งผู้หญิงคนนั้นสวยและเซ็
บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทที่ 18
“ขอบคุณค่ะ”“ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับจากนั้นก็อาสาเก็บอุปกรณ์ทุกอย่างให้ เมื่อเสร็จทั้งสองก็กลับเข้าการแข่งแรลลี่อีกครั้ง แม้ตอนนี้จะอยู่รั้งท้ายก็ตามแต่ดูเหมือนผลแพ้ชนะจะไม่สำคัญเท่ากับการได้รู้จักตัวตนของอีกฝ่าย ถึงอย่างนั้นปิลันธน์ก็ยังคงไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมาอย่างชัดเจน ส่วนรติชาก็ยังคงปกติไม่ได้แสดงท่าทางเชื้อเชิญใดๆ เช่นกัน ทั้งๆ ที่ในใจของทั้งคู่นั้นค่อยๆ เชื่อมเข้าหากันทีละนิดช่วงพักเบรกจู่ๆ รติชาก็เผลอมองหาปิลันธน์อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน พอรู้ว่าเขากำลังทำอะไรก็เอาแต่มองอยู่แบบนั้น กระทั่งส่ายหน้าไล่ความรู้สึกบ้าๆ ของตัวเองให้ออกไปจากสมองพร้อมคว้าโทรศัพท์ออกมากดโทรหาโสภิตา“ฉันว่าตัวเองต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ”“ไม่เพี้ยนหรอก แกกำลังปิ๊งบอสปิลันธน์อยู่ต่างหาก” คนโสดอีกหนึ่งคนเอ่ยอย่างรู้ใจรติชา เพื่อนสนิทเธอคนนี้เป็นพวกปากไม่ตรงกับใจสักเท่าไหร่หรือต่อให้รู้ใจตัวเองก็ยังต้องการกองหนุน“ไม่...หรอก...มั้งแก”
บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทที่ 17
หนึ่งอาทิตย์ต่อมาทริปท่องเที่ยวของบริษัทก็เกิดขึ้น โดยครั้งนี้มีการแบ่งกลุ่มเพื่อแข่งแรลลี่หาผู้ชนะที่จะได้เงินรางวัลถึงหนึ่งแสนบาท รติชาลงชื่อเข้าร่วมแข่งอย่างไม่ลังเลแต่กลับไม่มีคนมาจับคู่กับเธอด้วยเหตุเกรงใจสายตาของบอสหนุ่ม นั่นจึงเปิดโอกาสให้ปิลันธน์ลงมาแจมแต่ก็วางฟอร์มว่าเขาไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่จุดสตาร์ทคือที่หน้าบริษัทส่วนจุดเริ่มต้นนั้นคือหน้าโรงแรมที่พัก โดยมีทั้งหมดสิบฐานและต้องเก็บแต้มแต่ละฐานให้ได้มากที่สุด รติชาจริงจังกับกิจกรรมทุกๆ ฐานเธอนึกสนุกแต่ไมได้หวังเงิน ส่วนปิลันธน์ก็ใจเย็นเป็นน้ำแข็ง บางจังหวะยังแกล้งขับรถหลงทาง“บอส”“มองผมแบบนั้นทำไม ผมไม่ได้ตั้งใจพาคุณหลงนะ” คนไม่ได้ตั้งใจรีบออกตัว รถวันนี้ที่เขาใช้คือรถสปอร์ตคันสวยคู่ใจที่รติชาเคยขับรถมาชนท้ายจนต้องส่งไปซ่อมนั่นเอง “ก็ฉันบอกแล้วนี่ค่ะว่าให้บอสเลี้ยวซ้ายๆ บอสจะเลี้ยวขวามาทำไม” จีพีเอสสาวหน้างอเพราะฉุนชายหนุ่มเล็กน้อย เธอนั่งมองแผนที่แบบกระดาษให้ปิลันธน์มาตลอดทางจนตาล้าไปหมด เพราะการแข่งแรลลี่ครั้งนี้ห้ามใช้จีพีเอสจากโทรศัพท์มือถือหรือที่ติดมาในรถยนต์อย่างเด็ดขาด“ผมขอโทษๆ เดี๋ยวกลับรถให้” ปิลันธน์เอ่ยบอกอ
บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทที่ 16
ในขณะที่ปิลันธน์เองก็คิดแบบเดียวกับเธอ บอสหนุ่มนั่งจิบวิสกี้ไปด้วยพร้อมกับคิดเรื่องตัวเอง ความรู้สึกที่เขามีให้รติชามันอาจเกิดขึ้นเพียงแค่ฝ่ายเดียว ที่คิดแบบนั้นเพราะเท่าที่ได้ทำงานด้วยกันหรือจังหวะที่มีโอกาสได้ไปไหนมาไหนนอกเหนือจากเวลางานตามลำพัง เขามองไม่ออกจริงๆ ว่ารติชารู้สึกอะไรกับเขาแต่เพราะเธอเป็นแบบนั้นเขาจึงยิ่งต้องใจเย็น ไม่บุ่มบ่ามจนทำให้เธอระแวงก่อนครบสามเดือนมีโปรเจกต์ใหญ่ที่รติชาต้องรับผิดชอบ นั่นคือทริปท่องเที่ยวประจำปีของบริษัท โดยก่อนลาคลอดอรสาทำไว้แล้วบางส่วนรติชาจึงเข้ามาสานต่อให้ลุล่วง ทางปิลันธน์ยกให้เธอเป็นแม่งานซึ่งตัวรติชาเองก็อยากใช้โปรเจกต์นี้ส่งท้ายการทำงานที่นี่เช่นกัน บอสหนุ่มรู้ว่าเหลือเวลาที่ตัวเองจะได้ทำงานกับเลขาอย่างรติชาอีกไม่นาน แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรหากจะพัฒนาความสัมพันธ์ไปในทิศทางอื่น สิ่งเดียวที่เขากังวลตอนนี้คือเธอยังคงยืนกรานที่จะไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศ โปรเจกต์ส่งท้ายทำให้ตารางงานชีวิตของรติชาค่อนข้างยุ่ง เพราะอยากทำให้พนักงานเกือบร้อยชีวิตประทับใจ หัวหน้าแผนกทุกคนต่างเสนอแนะกิจกรรมที่พวกเขาอยากทำ บางอย่างก็ได้รับการอนุมัติแต่บางอย่างก็ถูก
บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทที่ 15
ทุกวันทำงานของรติชาช่างมีอะไรให้ทำและลุ้นตลอดเวลา บางวันต้องออกไปประชุมกับปิลันธน์ที่กินเวลาแทบทั้งวัน บางวันก็ว่างจนนั่งตบยุงรองาน บางวันก็ต้องจับเจ้าตั๊กแตนตำข้าวที่แอบเข้ามาในห้องทำงานของชายหนุ่มไปปล่อย รติชามองออกว่ามันคนละตัวกันซึ่งไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมมันถึงขยันเข้ามากันนักพอนั่งนับนิ้วดูแล้วเธอก็ทำงานที่นี่มาเกือบสองเดือน เวลามันผ่านไปเร็วจนรติชาเองยังนึกใจหายและพลอยทำให้คิดถึงเพื่อนรุ่นพี่ขึ้นมา หลังเลิกงานวันนั้นเธอจึงเข้าไปเยี่ยมอรสาที่บ้าน แม้ก่อนหน้าจะโทรคุยโทรถามไถ่กันตลอดแต่ก็ไม่เท่ากับการได้เจอตัวจริง“สวัสดีค่ะน้องอุ่น” รติชาเอ่ยทักทายหลานสาวตัวน้อยที่ตอนนี้อ้อแอ้อยากพูดอยากคุยกับทุกๆ คนไปหมด “อ้อแอ้แบบนี้อยากคุยกับพี่เหรอคะ” คำแทนตัวเองว่าพี่ของรติชาทำให้คุณแม่มือใหม่อย่างอรสาหัวเราะออกมา เพราะดูเหมือนใครๆ ก็อยากเป็นพี่ของลูกสาวเธอ“ชีวิตตอนนี้เป็นไงบ้างปิ่น”“เรื่อยๆ ค่ะ ทั้งเรื่องส่วนตัวและเรื่องงาน ซึ่งบอสก็ยังเป็นบอส เยอะแยะเรื่องงานสารพัด”“นั่นแหละคือคุณปิลันธน์”“แต่เพราะเขาเป๊ะและเยอะแบบนั้นมั้งคะธุรกิจถึงได้โตวันโตคืน”“ใช่จ้ะ กว่าจะมีวันนี้บอสก็เริ่มทุกอย่างม
บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทที่ 14
“อืม...ไม่น่าจะใช่นะคะ แต่ฉันขอหาข้อมูลก่อน” เอ่ยบอกเสร็จรติชาก็เอาสีและลายของงูที่ตอนนี้ตายแล้วไปเสิร์ชหาชื่อมันในอินเตอร์เน็ต หาไปหามาจึงรู้ว่ามันคืองูเขียวพระอินทร์ “งูเขียวพระอินทร์ค่ะ มีพิษแต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงมาก” “ชื่อเพราะแต่ไม่น่าคบสักเท่าไหร่” คำพูดของปิลันธน์ทำให้รติชาหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่เธอจะหันไปจัดการฝังซากงูให้เรียบร้อย ท่าทางจับพลั่วขุดดินของเธอมันอิมแพคเข้าที่หัวใจของบอสหนุ่มอย่างจัง ให้ตายสิทำไมเขาต้องแพ้ทางผู้หญิงแบบนี้ด้วยเมื่อฝังงูเสร็จรติชาก็ยืนเท้าสะเอวมองแถวต้นไทรเกาหลีที่ปลูกไว้ริมรั้วบ้านของปิลันธน์ เพราะทุกต้นใบของมันร่วงจนเกือบหมดแล้วที่ไม่ร่วงก็เหลืองรอวันร่วงโรยเช่นกัน“บอสให้คนมาดูสวนบ้างหรือเปล่าคะ”“เปล่าครับ ทำไม”“ต้นไทรเกาหลีมันกำลังจะตายนะคะ”“ไทรเกาหลีคือต้นไหนครับ” ปิลันธน์เอ่ยถามอย่างงุนงงเพราะวันๆ เขานั้นทำแต่งานจึงไม่มีเวลาสนใจเรื่องต้นไม้รอบๆ บ้านสักเท่าไหร่ “ต้นที่บอสปลูกไว้ติดรั้วพวกนี้ไงคะ” รติชาชี้นิ้วไปยังต้นไม้ที่ว่า “อ้อ...ต้นที่ทางโครงการให้มาตอนซื้อบ้าน งั้นพรุ่งนี้เช้าคุณปิ่นไปช่วยผมเลือกต้นไม้ได้ไหมครับ พอดีผมไม่มีความรู้เรื่
บอสขา...อย่าพึ่งมารัก บทที่ 13
“เรียกแล้วแต่กู้ภัยบอกจะมาจับให้ก็ตอนที่ผมเห็นตัวงูแล้ว” นั่นคือสิ่งที่บอสหนุ่มได้หลังจากคุยกับเจ้าหน้าที่ ซึ่งเขาก็พอเข้าใจได้ “อ้าว! ต้องเจองูก่อนด้วยเหรอถึงจะมาช่วย แล้วถ้าหาไม่เจอไม่ต้องอยู่กับงูไปตลอดหรือไง แล้วรปภ.หมู่บ้านละคะ บอสบอกไปหรือยัง” ก่อนจะถามถึงรปภ.หมู่บ้านรติชาก็บ่นเรื่องกู้ภัยยาวเหยียด “บอกแล้วครับแต่คงมาไม่ได้เพราะท้องเสียหนัก”“เอ่อ...งั้นบอสรอก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันไปช่วยหางู” เอ่ยบอกเสร็จรติชาก็วางสายจากปิลันธน์ทันที จากนั้นก็คว้ากระเป๋าและกุญแจรถมาไว้ในมือ รีบรุดไปยังรถที่จอดอยู่ในชั้นห้าของคอนโดมิเนียมเมื่อมาถึงก็บึ่งไปหาชายหนุ่มอย่างไม่ลังเล ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถของรติชาก็จอดเทียบอยู่ข้างๆ รั้วบ้านของปิลันธน์ “งูยังอยู่ในบ้านไหมคะ” ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่วันนี้อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนสบายๆ สวมรองเท้าแตะสีชมพูเอ่ยถามผู้ชายตัวโตกว่าขึ้นอย่างมาดแมน พร้อมกับรวบผมขึ้นแล้วมัดไว้ตรงหลังศีรษะ สีหน้าจริงจัง“อยู่ครับ” เจ้าบ้านเอ่ยบอกเพราะทันทีที่เห็นงูเลื้อยเข้าไปภายในบ้านเขาก็รีบออกมาแล้วปิดประตูหน้าต่างทุกบานเพื่อขังมันไว้ข้างในเพื่อรอคนมาจับออกไป รติชาอดที่จะขำสีหน้าที
