บทที่ 17 องค์หญิงตัวน้อยมาเฝ้านายท่าน

บริษัท BR จำกัด

ประตูรถตู้สีดำคันหรูถูกเปิดออกโดยอัติโนมัติพร้อมกับร่างเล็กที่สูงเพียง 158 ซม. ก้าวขาลงมาจากรถตู้พร้อมกับชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวและมีโบว์ใหญ่ๆผูกไว้ด้านหลังราวกับองค์หญิงตัวน้อยในเทพนิยาย พอเด็กสาวก้าวขาเข้าไปในบริษัทก็พบกับสายตาของพนักงานมากมายจับจ้องไปที่เด็กสาวคนนั้นอย่างไม่ละสายตา

" เด็กคนนั้นเป็นใครกันหน้าตาน่ารักเหมือนกับองค์หญิงตัวน้อยๆเลย "

" หน้าตาจิ้มลิ้มเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้เลย "

" หรือเป็นน้องสาวของนายท่าน "

" ญาติหรือเปล่า "

เสียงซุบซิบของพนักงานเอ่ยชมความน่ารักของเจ้าหญิงกันไปทั่วทั้งบริษัท และพวกเขาก็ไม่ได้คิดเลยว่าเจ้าหญิงเป็นเด็กของนายท่านของพวกเขา เพราะดูจากการแต่งตัวและหน้าตาที่ไร้เดียงสาแล้ว เด็กผู้หญิงน่ารักคนนี้คงไม่เหมือนกับพวกผู้หญิงคนอื่นๆที่เข้ามาหานายท่านของพวกเขา และอีกอย่างพวกเหล่าบอดี้การ์ดที่พวกเขาคุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดีออกมายืนตอนรับและพาเจ้าหญิงขึ้นไปที่ห้องทำงานของผู้เป็นนายท่านด้วยตัวเองอีกด้วย

พอกิตเปิดประตูให้กับเจ้าหญิงเข้าไป เจ้าหญิงก็พบกับคุณบทร้ายที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวพร้อมกับเสื้อกั๊กสีดำและกางเขาขากระบอกสีดำพร้อมกับรองเท้าหนังสีดำยืนหันหลังมองไปที่ด้านนอกกระจกใสๆ เพื่อชมวิวทิวทัศน์อยู่

" คุณบทร้ายขาาา เจ้าหญิงมาแล้วค๊าาา " เจ้าหญิงเอ่ยทักทายเขาเสียงใสแจ๋วพร้อมกับลากเสียงยาวยืดชวนให้คนฟังหลงใหลไปกับน้ำเสียงของเธอ

บทร้ายที่ได้ยินเสียงใสของเด็กน้อยที่เขาเรียกให้มาหาที่บริษัทก็หันหน้ากลับไปมองเธอทันที

" สวยไหมคะ :D " เจ้าหญิงฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับหมุนตัวไปมาอย่างน่ารักเพื่อให้คุณบทร้ายดูการแต่งตัวของเธอในวันนี้

บทร้ายที่เห็นใบหน้าหน้าตาน่ารัก ดวงตากลมโต พร้อมกับหุ่นเล็กๆ ผอมๆ ผิวขาวอมชมพูยืนหมุนตัวไปมาอย่างกับการ์ตูนตุ๊กตาบาร์บี้ที่เจ้าหญิงเปิดดูบ่อยๆเขาถึงกับตกใจและละสายตาจากความน่ารักน่าเอ็นดูของเด็กน้อยไม่ได้เลย

" คิดว่าเป็นองค์หญิงตัวน้อยหรือไง " บทร้ายเดินเข้าไปยืนประชันหน้ากับเจ้าหญิงพร้อมกับถามเธอออกไป แต่ในความคิดของเขาตอนนี้เธอน่ารักมาก น่ารักเหมือนองค์หญิงตัวน้อยๆที่น่าทะนุถนอมและรักษาไว้เป็นอย่างดีที่สุด

" เจ้าหญิงไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย คิกๆ ^0^ " เจ้าหญิงตอบกลับเขาพร้อมหัวเราะคิกคักออกมาอย่างน่ารักหน้าเอ็นดู

" กินข้าวเช้าหรือยัง " เขาถามเด็กสาวไป พร้อมกับพาเธอเดินไปนั่งบนโซฟาสีดำที่อยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงาน แต่ที่จริงแล้วเขาก็รู้แล้วแหล่ะว่าเธอกินแล้ว เพราะเขาดูจากกล้องวงจรปิดยังไงล่ะ!

" นมทำให้กินแล้วค่ะ " เจ้าหญิงตอบเขาทันที

นม ที่เจ้าหญิงพูดถึง ก็คือนมนุ่มที่เป็นคนดูแลเรื่องอาหารการกินและดูแลบ้านหลังใหญ่ของคุณบทร้ายนั่นเอง ตั้งแต่มีเจ้าหญิงเข้ามาเขาก็บอกให้นมไปจัดการทำความสะอาดบ้านหลังเล็กสีขาวให้กับเจ้าหญิง พร้อมกับเรื่องอาหารการกินให้กับเจ้าหญิงอีกด้วย

จนคนรับใช้ที่อยู่ในบ้านถึงกับพากันพูดต่างๆนาๆว่าเธอเป็นเด็กขัดดอกของนายท่านของพวกเขาจริงไหม ทำไมนายท่านถึงดูแลดีมากขนาดนี้ แต่นมนุ่มก็อธิบายไปให้พวกเธอฟังว่าเจ้าหญิงยังเด็กไร้เดียงสาเกินไป นายท่านไม่ใช้งานเด็กน้อยแบบนั้นหรอกมันผิดกฎหมาย ถึงนายท่านของพวกเขาจะฆ่าคนเป็นว่าเล่น ทำงานที่ผิดกฎหมายต่างๆนาๆ แต่กับเด็กนายท่านของพวกเขาจะไม่ทำอะไรทั้งสิ้น!

" จะเที่ยงแล้วหิวหรือยัง " เขาเอ่ยถามองค์หญิงตัวน้อยอีกครั้ง

" ก็นิดนึงนะคะ เดี๋ยวหนูรอคุณบทร้ายทำงานเสร็จก่อนค่ะ ค่อยไปกินกัน " เจ้าหญิงว่าพลางหยิบโทรศัพท์ที่เขาซื้อให้ออกมาเปิดดูการ์ตูนที่ค้างเอาไว้ต่อทันที

" อืม งั้นก็รอ " เขาลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่โต๊ะทำงานของเขาทันที

ส่วนเจ้าหญิงตอนนี้ก็เอนหลังพิงพนักพิงโซฟาเปิดดูการ์ตูนเสียงดังลั่นห้อง แต่เขาดันไม่ดุด่าว่าเธอซะงั้น ทั้งที่ปกติเวลาทำงานเขาต้องใช้ความเงียบและต้องการสมาธิอย่างมากที่สุด

" หึ! " เขาเค้นหัวเราะออกมาเบาๆกับท่านั่งขององค์หญิงตัวน้อยที่นั่งพิงพนักพิงโซฟา แต่กับอ้าขาออกจนกว้าง ดีนะที่ในห้องนี้มีแค่เขาก็เท่านั้น ถ้ายังมีคนอื่นอีกล่ะก็เจ้าหญิงต้องโดนเขาดุเป็นแน่กับท่านั่งที่แสนสบายขนาดนั้น

" ใส่กระโปรงแต่นั่งอ้าขาไม่น่าดูเลยนะ " เขาบ่นพึมพำออกมาคนเดียวก่อนจะก้มหน้าจดจ่อเซ็นต์เอกสารที่อยู่ตรงหน้าเป็นปึกๆ

ครืดดดด ครืดดดดด

เจ้าหญิงที่ดูการ์ตูนอยู่ก็มีสายเรียกเข้าดังขึ้นมา จนทำให้บทร้ายที่นั่งก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ถึงกับเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากันทันที

" ใครโทรมา!? " เขาจ้องหน้าเด็กสาวที่ตอนนี้เธอดีดตัวขึ้นนั่งหลังตรงด้วยท่าทางลุกรี้ลุกลนทันที

" หมวยยยย หมวยค่ะ " เจ้าหญิงพูดโกหกเขาไป เพราะปลายสายที่โทรมาก็ถือเถวะนั่นเอง

" อืม รับสิ " พอเขาอนุญาตเธอ เขาก็ก้มหน้าก้มตาเซ็นต์กองเอกสารต่อ

" หมวยยยย มีอะไรเหรอ " เจ้าหญิงกดรับสายเถวะพร้อมกับพูดชื่อหมวยออกมาทันที จนเถวะที่ได้ยินถึงกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

" เจ้าหญิงทำอะไรอยู่ " เถวะถามเพื่อนสนิท

" เราดูการ์ตูนอยู่ เถ อ๊ะ หมวยล่ะ " เจ้าหญิงถามเถวะกลับไป เถวะตอนนี้ก็พอจะเข้าใจสถานการณ์แล้วว่าเจ้าหญิงต้องอยู่กับคุณบทร้ายแน่ๆ เขาก็เริ่มมีอารมณ์หงุดหงิดและไม่ชอบใจขึ้นมาทันที แต่ก็คงจะทำอะไรไม่ได้มากนัก

" เรากำลังจะกินข้าวเที่ยงน่ะ พอดีคุณแม่ทำอาหารที่เจ้าหญิงชอบเยอะแยะเลยเราก็เลยคิดถึงเธอ เลยโทรมาหา " เถวะบอกไปอย่างนอยด์ๆ เพราะเวลาเขาเห็นอะไรที่เจ้าหญิงชอบเขาก็จะคิดถึงเธอเสมอ

" ว้าวววว หิวข้าวเลยอ่ะ เถ หมวยยยย "

" งั้นแค่นี้ก่อนนะ เจ้าหญิงต้องไปกินข้าวบ้างแล้ว บ๊ายจะหมวย "

เจ้าหญิงพูดผิดๆ ถูกๆ พร้อมกับกดตัดสายเถวะทิ้งไปทันที นี่เจ้าหญิงต้องไปเรียนการแสดงเพิ่มจริงๆเหรอเนี่ย ดูท่าทางจะไม่ค่อยเนียนเท่าไหร่ คิกๆ ^0^

" คุณบทร้ายทำงานใกล้เสร็จหรือยังคะ เจ้าหญิงอยากกินกระเพราเครื่องในไก่ ใส่ตับไก่เยอะๆยิ่งดี ^^ " เจ้าหญิงหันหน้าไปถามคนที่เซ็นต์เอกสารอยู่บนโต๊ะทำงานพร้อมกับลูบท้องตัวเองไปมา

จอกกกกกก!

" อุ้ย! เสียงท้องเจ้าหญิงร้อง มันเริ่มจะต่อต้านเจ้าหญิงแล้วค่ะ " เจ้าหญิงทำหน้าตาตกใจเมื่ออยู่ๆท้องเธอก็ร้องขึ้นมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

" นี่เจ้ากระเพาะใจเย็นๆซี่ คุณบทร้ายทำงานอยู่นะ " เจ้าหญิงก้มหน้าลงไปพูดและดุด่ากับกระเพาะของตัวเองด้วยน้ำเสียงแจ๊วจ๊าวทันที

จนคนที่ทำงานอยู่ในมือถึงกับวางเอกสารลงทันที เมื่อได้ยินเด็กสาวพูดอยู่คนเดียวจนทำให้รบกวนสมาธิการทำงานของเขา แต่เขากลับไม่ได้ว่าอะไรเธอสักคำ

" หึ! ฉันคิดผิดหรือคิดถูกเนี่ยพาเด็กคนนี้มานั่งเฝ้าที่บริษัท "

ปากบ่นแต่ใบหน้ากลับยิ้มออกมาซะงั้น!