เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 79
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 80
เวินหนี่ยิ้มมันเจ็บ แสดงว่านี่ไม่ใช่ความฝันเย่หนานโจวกำลังนวดเท้าให้เธอจริง ๆ เย่หนานโจวสังเกตเห็นสีหน้าของเธอ และนึกว่าตัวเองออกแรงมากเกินไป จึงถามขึ้นโดยไม่รู้ตัวว่า “ฉันทำเธอเจ็บหรือเปล่า?”เวินหนี่ส่ายหัว “เปล่าค่ะ”เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ปลายจมูกของเธอรู้สึกแสบร้อนเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า “ฉันแค่ไม่คิดว่าคุณจะทำแบบนี้”สำหรับเธอแล้ว ความอ่อนโยนของเขาทำให้เธอประหลาดใจที่ได้รับความสำคัญอย่างไม่คาดฝันเย่หนานโจวเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอสั่นไหวและดูน่าสงสารเล็กน้อย เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ฉันทำให้เธอเสียใจมามากสินะ”เวินหนี่ส่ายหัวและไม่ได้พูดอะไรเธอไม่ได้เสียใจเธอเพียงแค่รักเขาแต่ไม่อาจครอบครองได้ก็เท่านั้นเย่หนานโจวนวดเท้าของเธอ อุณหภูมิอบอุ่นบนร่างกายของเขาทำให้ไม่นานเวินหนี่ก็รู้สึกดีขึ้น เธอมุ่งความสนใจไปที่การจ้องมองเขา ดื่มด่ำกับความอ่อนโยนของเขา และประคองสติอยู่ตลอดเวลาสายตาของเธอไล่ไปที่ดวงตาลึกของเขา จมูกคมสัน ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ริมฝีปากสีแดงของเขา…ในขณะนี้ เธออยู่ในอารมณ์หุนหันพลันแล่น และอดไม่ได้ที่จะเรียกออกไป “เย่หนานโจว”เมื่อได้ยิน เย่หนานโจ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 81
“คุณเรียกฉันว่าเลขาเวินเหมือนเดิมเถอะค่ะ” เวินหนี่พูดต่อ “จู่ ๆ เปลี่ยนสรรพนามแบบนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยชิน อีกอย่างยังอยู่ข้างนอกด้วย มีคนจำนวนมากกำลังจับจ้องอยู่”เผยชิงไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาจึงต้องเก็บเรื่องความสัมพันธ์ไว้เป็นความลับ ทั้ง ๆ ที่เป็นสามีภรรยากัน แต่นี่มันคือเรื่องส่วนตัวของพวกเขาและไม่ใช่เรื่องที่จะถามง่าย ๆ เขาเพียงแค่ทำตามคำขอของเวินหนี่ “ครับ เลขาเวิน”เวินหนี่ทานอาหารเสร็จและกำลังจะเข้าไปที่ลานประมูลทันใดนั้น เวินหนี่ก็บังเอิญชนเข้ากับใครบางคน จึงรีบเอ่ยขอโทษด้วยความเคยชิน “ขอโทษที่ชนคุณนะคะ” “ไม่เป็นไรค่ะ คุณเวิน ขอบคุณสำหรับน้ำมะนาวแก้วนั้นนะคะ”เธอเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าเป็นจางจื่อฉีเวินหนี่จึงเอ่ยทักอย่างสุภาพ “คุณจาง”จางจื่อฉียิ้มเล็กน้อยและจับมือเธออย่างเป็นมิตร “คุณเวิน วันนี้คุณสวยมากเลยนะคะ ไม่แปลกใจเลยที่ประธานเย่จะหลงคุณขนาดนี้”เวินหนี่รีบชี้แจงความสัมพันธ์ของเธอทันที “ไม่ใช่นะคะ คุณจางอย่าเข้าใจผิด ฉันเป็นเพียงเลขาของประธานเย่ และเป็นคู่ควงในงานของเขาเท่านั้น ประธานเย่แต่งงานแล้ว ส่วนฉันเป็นเพียงเลขา จะปล่อยให้คนอื่นเข้าใจผิดไม่ได้แล้ว”
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 82
ตัวอัญมณีหลักคือ 10 กะรัต โดยรอบ ๆ มีพลอยมากกว่าหนึ่งกะรัตที่ขับให้เด่นเป็นคอลเลกชันที่ควรค่าแก่การสะสมเวินหนี่หันกลับไปมองและเห็นลู่ม่านเซิงมองมาที่เธอพอดี โดยที่มุมปากยกขึ้น ดวงตาแฝงไปด้วยการยั่วยุ สมแล้วที่เธอจะโอ้อวดตั้งแต่เวินหนี่เข้ามาในตระกูลเย่ เย่ซูเฟินไม่เคยซื้ออะไรให้เธอเลยสุดท้ายเย่ซูเฟินชนะการประมูลด้วยการเสนอราคาร้อยห้าสิบล้าน โดยที่ไม่ได้รู้สึกเสียดายเลยสักนิดเดียวอัญมณีถูกนำมาข้างหน้าลู่ม่านเซิง ผู้คนมากมายจ้องมองมา ซึ่งทำให้ลู่ม่านเซิงได้หน้า เธอมีสีหน้าพึงพอใจมาก “สวยมากเลยค่ะ คุณป้ามีสายตาที่เฉียบแหลมจริง ๆ”ดวงตาของเย่ซูเฟินเต็มไปด้วยความรักใคร่ “ขอแค่เธอชอบ มันก็คุ้มค่า”ลู่ม่านเซิงถือมันไว้ในมือ ผู้คนรอบตัวข้างรู้สึกอิจฉาอย่างมาก จนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ลู่ม่านเซิงเป็นที่รักของคุณผู้หญิงใหญ่ตระกูลเย่จริง ๆ เย่ซูเฟินชื่นชอบเธอปานลูกสาว”“ลูกสาวอะไรกัน เย่ซูเฟินปฏิบัติต่อเธอราวกับเป็นลูกสะใภ้ชัด ๆ”“แต่ประธานเย่บอกว่าเขาแต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ? เธอจะเป็นลูกสะใภ้ของเย่ซูเฟินได้ยังไง”“ประธานเย่ไม่ได้เปิดเผยนี่นาว่าภรรยาของเขาคือใคร คุณผู้หญิงใหญ่ตระกูลเ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 83
ข้างในคือสร้อยข้อมือหยกเขียวจักรพรรดิ์ที่เธอชอบเวินหนี่เข้ามาและเห็นว่าทุกคนอยู่ที่นั่น จึงเอ่ยขึ้นด้วยความเคารพ “ประธานเย่ เรียกฉันมามีธุระอะไรเหรอคะ?”เย่หนานโจวหันไปมองเธอ “มานี่สิ”เวินหนี่เดินเข้าไปเย่หนานโจวหยิบกล่องขึ้นมาเปิดออก และหยิบสร้อยข้อมือหยกเขียวจักรพรรดิ์ออกมาภายใต้สายตาของพวกเธอทุกคน ก่อนจะสวมใส่ลงบนข้อมือของเวินหนี่ ทันใดนั้นสีหน้าของลู่ม่านเซิงก็เปลี่ยนไปเย่ซูเฟินตกตะลึงและพูดว่า “หนานโจว ลูกจะมอบสิ่งนี้ให้เซิงเซิงไม่ใช่เหรอ?”เย่หนานโจวกล่าว “แค่การปรนเปรอของแม่ ยังไม่พออีกเหรอ?”เย่ซูเฟินเม้มริมฝีปาก รู้สึกไม่พอใจอย่างมากเวินหนี่รู้สึกประหลาดใจ จู่ ๆ มือของเธอก็หนักขึ้นมาก นี่คือหยกเขียวจักรพรรดิ์ในราคาห้าร้อยล้านบาท มันมากเกินไปสำหรับเธอ เธอไม่เคยสวมใส่ของแพงขนาดนี้มาก่อน และรู้สึกว่ามันไม่ค่อยเหมาะสม “ไม่เป็นไรค่ะ มันแพงเกินไป ถ้าฉันกระแทกมันพังขึ้นมาจะทำยังไง?”เธอรีบถอดมันออกแต่เย่หนานโจวก็จับมือเธอไว้ แล้วพูดอย่างมีความหมาย “ฉันประมูลมาให้เธอ เธอควรรับมันไว้ แล้วอย่าทำหายล่ะ”เวินหนี่มองดูสายตาของเขา ราวว่าสิ่งนี้สำคัญสำหรับเขามากแต่สิ่
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 84
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา เวินหนี่ก็ตกตะลึงทันที เวินหนี่รู้สึกราวกับมีลมพัดขึ้นมาจากฝ่าเท้าทำให้หนาวสั่นไปทั้งร่างกายและสูญเสียความมีชีวิตชีวาไปทันทีคุณอากำลังพูดเรื่องอะไรกัน?เย่หนานโจวแต่งงานกับเธอเพื่อหุ้นของคุณปู่อย่างนั้นเหรอ?ดวงตาของเวินหนี่หม่นหมอง เธอหันกลับไปมองภาพด้านในผ่านช่องประตูแล้วเห็นเพียงเย่จื่อยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความโกรธ ส่วนเย่หนานโจวกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา แววตาของเขาไร้คลื่นอารมณ์ใด ๆ“ครับ” เขาตอบเสียงเรียบใบหน้าของเวินหนี่ซีดลง มีเพียงร่องรอยของความตกใจในดวงตาของเธอไม่แปลกใจเลยที่เขาแต่งงานกับเธอ ที่แท้มันก็มีเงื่อนไขแนบมาด้วยนี่เองและไม่แปลกใจเลยที่คืนวันแต่งงานเขาบอกกับเธอว่าเขาจะไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับเธอและย้ำเตือนให้เธอรู้ถึงสถานะของตัวเองที่แท้เธอก็เป็นเพียงหมากต่อรองของเขามาตั้งแต่ต้นเมื่อได้รับสิ่งที่ต้องการแล้วก็ค่อยปล่อยเธอไป แบบนั้นถึงได้มีสัญญาสามปีขึ้นมานี่เองเย่จื่อกล่าว “ฉันว่าแล้วว่าแกไม่ใช่คนที่จะยอมคนง่าย ๆ แต่สิ่งนี้มันยุติธรรมสำหรับเวินหนี่เหรอ? แกกำลังทำร้ายเธออยู่นะ”ดวงตาของเย่หนานโจวหม่นหมอง ริมฝีปากบางขอ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 85
...เวินหนี่หอบหายใจพลางปล่อยให้ลมหนาวปะทะร่างกาย แต่เธอก็ไม่รู้ถึงความหนาวเย็นที่กัดกร่อนกระดูกเลย ได้แต่วิ่งหนีไปเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่าวิ่งมานานแค่ไหนแล้ว เธอเหนื่อยหอบและหยุดพักอีกครั้งเธอใช้สองมือยันเข่าและน้ำตาของเธอร่วงลงสู่พื้นโดยไม่รู้ตัวในขณะนี้เวินหนี่ตระหนักได้ว่าใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา และน้ำตาอุ่นร้อนก็กลายเป็นความเย็นที่กำลังกรีดใบหน้าของเธออย่างรุนแรงทำไมถึงเป็นแบบนี้ทำไมถึงเป็นแบบนี้เวินหนี่ได้แต่ถามตัวเองในใจว่าทำไมสิ่งดี ๆ ถึงได้กลายเป็นเรื่องโกหกทั้งหมด ความอ่อนโยนและความอบอุ่นของเย่หนานโจวที่ทำให้เธอตกหลุมรัก เป็นเพียงการชดเชยและความรู้สึกผิดของเขาเท่านั้นในที่สุดเธอก็เข้าใจความหมายในคำพูดของลู่ม่านเซิง เย่หนานโจวแต่งงานกับเธอเพียงเพื่อหลอกใช้เธอเขาไม่ได้สงสารและไม่รู้สึกหวั่นไหวกับเธอเลยแม้แต่น้อยเวินหนี่นั่ทรุดลงนั่ง รู้สึกหนาวในใจจนต้องกอดตัวเองแน่นด้วยมือทั้งสองข้างตอนนี้เธอต้องการเพียงกระดองเหมือนเต่าเพื่อที่จะได้หดตัวเข้าไป และไม่ต้องได้รับบาดเจ็บแบบนี้ แต่จะให้ทำอย่างไรเธอแพ้อย่างยับเยินเลยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว จนกระท
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 86
ปลายสายลังเลเล็กน้อยก่อนตอบว่า “มีคนเห็นคุณเวินอยู่ที่สำนักงาน แต่ไม่มีใครเฝ้าอยู่ที่นั่นตลอดเวลาก็ไม่แน่ใจว่าเธออยู่ที่นั่นตลอดหรือเปล่า”นี่เป็นปริศนา เขาเคยถามเวินหนี่ด้วยความสงสัยมาก่อน ในความทรงจำของเขาเวินหนี่รักษาความสัมพันธ์กับเขาอย่างมีระเบียบแบบแผนมาโดยตลอด ไม่เคยทำอะไรผิดพลาด ดังนั้นเขาจึงไม่เคยมีข้อสงสัยมากนักเมื่อคิดย้อนกลับไป เวินหนี่ดูเหมือนจะมีท่าทีลุกลี้ลุกลนในตอนนั้น ผู้หญิงที่สามารถเข้าถึงเขาได้ก็มีเพียงเธอเท่านั้น แต่เขามั่นใจว่าคนที่ทำเรื่องนี้ไม่ใช่ลู่ม่านเซิงเย่หนานโจววางสายโทรศัพท์ ปิดคอมพิวเตอร์ แล้วเดินออกจากห้องทำงานเย่หนานโจวเดินเข้าไปในห้องนอน พบว่าไฟยังเปิดอยู่แต่เวินหนี่กลับไม่อยู่ในห้อง โทรศัพท์ของเธอวางอยู่บนเตียง เขามองหาเธอรอบ ๆ แต่ไม่พบ จึงถามคนรับใช้ว่า “คุณผู้หญิงอยู่ไหน?”คนรับใช้ตอบว่า “เมื่อครู่ยังเห็นคุณผู้หญิงลงไปข้างล่างอยู่เลยค่ะ”เมื่อหาตัวเวินหนี่ในบ้านไม่เจอ และเธอก็ไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย ทำให้เย่หนานโจวรู้สึกกังวล เขารีบโทรศัพท์ออกไป “เวินหนี่หายตัวไป รีบหาตัวเธอให้เจอเร็ว!”…เวินหนี่ลืมตาตื่นขึ้นมา หัวยังรู้สึกมึนงง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 87
“คู่สามีภรรยาที่ทะเลาะกัน แต่สุดท้ายก็คืนดีกันได้อย่างรวดเร็วนะครับ มีอะไรที่ผ่านไปไม่ได้บ้าง ผมจะบอกพี่หนานว่าพี่อยู่โรงพยาบาล เขาจะได้ไม่เป็นห่วงจนตาย”เวินหนี่ปฏิเสธในใจ “อย่าบอกเขานะ”“พี่ไม่ได้ยินที่พยาบาลบอกเหรอว่าต้องแจ้งให้ครอบครัวทราบ ถ้าไม่แจ้งจะออกจากโรงพยาบาลไม่ได้”เวินหนี่มองหมอเสิ่น “ฉันหวังว่าคุณจะไม่ยุ่งเรื่องนี้”เวินหนี่มีสีหน้าที่ไม่ดีนักและยังคงดื้อรั้น แต่ท่าทีการพูดของเธอคล้ายกับเย่หนานโจวอย่างมาก ทั้งคู่เป็นสามีภรรยากันจริง ๆหมอเสิ่นกล่าวว่า “พี่หนานกำลังตามหาพี่อยู่ ผมติดต่อเขาแล้ว เขาจะมาที่โรงพยาบาลเร็ว ๆ นี้”เวินหนี่เม้มริมฝีปากแน่นอย่างไม่พอใจ แต่หมอเสิ่นเป็นลูกพี่ลูกน้องของเย่หนานโจว เขาย่อมเข้าข้างเย่หนานโจวอยู่แล้วเสิ่นฉือกลัวว่าเวินหนี่จะหนีจึงเฝ้าดูเธอตลอด จนกระทั่งเย่หนานโจวมาถึงโรงพยาบาลเย่หนานโจวหายใจหอบ เมื่อเห็นเวินหนี่ก็รู้สึกผ่อนคลายก่อนจะรีบเดินเข้ามาหาเธอ “เกิดอะไรขึ้น? เธอไม่สบายตรงไหน?” เขายื่นมือไปสัมผัสที่หน้าผากของเวินหนี่เวินหนี่หลบเลี่ยงโดยไม่รู้ตัวมือของเย่หนานโจวค้างอยู่กลางอากาศ เมื่อเห็นสีหน้าของเธอที่ไม่สู้ดีนักและ
บทล่าสุด
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 468
“ไม่ใช่ค่ะ” เวินหนี่ตอบสีหน้าของเย่หนานโจวเปลี่ยนไปและเขาก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ใกล้จะเป็นอดีตภรรยาแล้วครับ!”คุณหมอถึงกับตกตะลึงเมื่อได้ยินคำตอบ เขาจึงรีบตอบไปว่า “ผู้ป่วยมีอาการกระทบกระเทือนเล็กน้อยและกระดูกมือร้าว เธอจะหายดีหลังจากพักผ่อนสักระยะหนึ่ง พวกคุณไม่ต้องกังวลมากเกินไป”นี่เป็นเรื่องที่ดี เวินหนี่ตอบไปทันที “ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ”“ด้วยความยินดีครับ”ทั้งสองตามเย่จื่อเข้าไปในวอร์ดเวินหนี่เห็นว่าริมฝีปากของเย่จื่อดูแห้งผาก ดังนั้นจึงรีบหาน้ำอุ่นมา และชุบด้วยสำลีก่อนจะเช็ดให้ชุ่มชื้นเย่หนานโจวเฝ้าดูจากด้านข้างในวอร์ดมีคนไม่มากนัก เพื่อป้องกันไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของผู้ป่วยเวินหนี่ไม่วางใจ ดังนั้นเธอจึงนั่งลงตรงข้ามเขาอีกครั้ง โดยมุ่งเน้นไปที่การเฝ้าเย่จื่อหลังจากที่เฝ้าได้สักพัก เธอก็รู้สึกง่วงจนเปลือกตาสั่น จากนั้นเธอก็เผลอฟุบหลับไปเมื่อเวินหนี่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะความตกใจ เธอฝันว่ามันมืดสนิทและอยู่ในพื้นที่แคบ ๆกลัวอะไรก็ได้อย่างนั้น แม้แต่ในความฝันก็ยังไม่ปล่อยเธอไป เธอมักจะฝันแบบนี้ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลยเมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีเสื้อคลุม
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 467
หรือว่าเขาจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว?เธอเคยได้ยินเย่จื่อพูดอยู่หลายครั้ง แต่เธอก็ยังไม่ได้คิดถึงเหตุผลบางทีเย่หนานโจวอาจรู้มานานแล้ว จึงเข้าใจโดยปริยาย“เวินหนี่”ลู่เซินเข้ามาหาเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พักสักหน่อยไหม เดี๋ยวร่างกายจะทนไม่ไหวเอานะ”เวินหนี่ยืนนานแล้วและรู้สึกปวดหลัง แต่เธออยากรอให้เย่จื่อออกมา จึงนั่งลงข้าง ๆ “ฉันอยากรอจนกว่าคุณอาจะฟื้น”“ผมจะรอเป็นเพื่อนคุณเอง” ลู่เซินพูดขึ้นอีกครั้งเวินหนี่พยักหน้าไปทางเขาร่างสูงของเย่หนานโจวเอนตัวไปที่กรอบประตูและเหลือบมองความกังวลของลู่เซินที่มีต่อเวินหนี่ ดวงตานั้นแทบจะมีน้ำล้นออกมาได้ และเวินหนี่ก็ดูเหมือนพร้อมยอมรับน้ำใจของเขาคลื่นแห่งความกระสับกระส่ายโจมตีร่างกายของเย่หนานโจวอีกครั้งดวงตาของเขาเย็นขึ้นและจงใจเตะเก้าอี้ข้าง ๆ ให้มีเสียงนั่นคือเก้าอี้ที่ลู่เซินนั่งอยู่ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง เย่หนานโจวก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “โทษที บังเอิญเตะโดนเข้าน่ะ!”“ไม่เป็นไร” ลู่เซินไม่ได้ติดใจอะไรเย่หนานโจวกลับพูดขึ้นอีกว่า “ตรงนี้คือพื้นที่รอสำหรับญาติ ไม่ทราบว่าคุณลู่มาที่นี่ทำไมกัน ที่บริษัทของคุณไม่ยุ่งเหรอครับ?”
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 466
เขาไม่ได้โต้เถียงกับเธอ และเพิกเฉยต่อเสียงร้องไห้ของเธอสำหรับเขา น้ำตาของเย่ซูเฟินนั้นไร้ค่าเย่ซูเฟินในฐานะผู้หญิง เมื่อเห็นความเฉยชาของสามี มันก็ค่อย ๆ ทำลายแนวป้องกันในใจของเธอทีละน้อยและโวยวายขึ้นอย่างอารมณ์ร้อน “พูดมาสิ ทำไมถึงไม่พูดล่ะ ในสายตาของคุณ เย่จื่อสำคัญกว่าฉันใช่ไหม ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ เย่เหว่ยถิง คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!”เธอร้องไห้จนตาแดง อยากให้สามีเอาใจใส่เธอบ้างแค่หันมามองเธอสักครั้งก็สามารถสงบความโกรธและความกังวลของเธอได้เย่เหว่ยถิงเงียบและทำเหมือนเย่ซูเฟินคือคนแปลกหน้าอย่างเย็นชาเย่หนานโจวมองการอยู่ร่วมกันของพวกเขา เขาเห็นสิ่งนี้จนชินจึงไม่แสดงความคิดเห็นใด ๆสำหรับเขา พวกเขาคือพ่อแม่ของตนเพียงในนามเท่านั้นการเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ทำให้เขาชินมานานแล้วถึงขั้นทำให้เขารู้สึกไม่แยแสเย่เหว่ยถิงทนเย่ซูเฟินไม่ไหวแล้ว ดังนั้นจึงลุกขึ้นและพูดกับเย่หนานโจวว่า “ฉันจะลงไปแล้ว ถ้าเย่จื่อฟื้นค่อยบอกฉัน!”เย่หนานโจวลดสายตาลงด้วยสายตาเย็นชาและไม่ตอบอะไรเย่เหว่ยถิงเองก็ไม่ได้รอคำตอบจากเขา เขาไม่ได้คาดหวังอะไรกับเย่หนานโจว เขารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่าง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 465
เมื่อเห็นความเฉยเมยของเขา เย่ซูเฟินจึงพูดขึ้นว่า “หนานโจว!”เย่หนานโจวไม่ต้องการฟังเธออีกและเดินจากไปด้วยใบหน้าที่เย็นชาเย่ซูเฟินต้องการพูดอะไรบางอย่างกับเย่หนานโจว แต่ลู่ม่านเซิงร้องไห้และถูกรังแก เธอจึงไปไหนไม่ได้ และทำได้เพียงเดินไปพยุงลู่ม่านเซิง “เซิงเซิงลุกขึ้นเถอะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว”ลู่ม่านเซิงถูกพยุงขึ้น เธอซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเย่ซูเฟิน “คุณป้า หนูมันน่ารำคาญมากจนทุกคนไม่ชอบใช่ไหมคะ!”“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ ฉันชอบเธอ ทุกคนต่างก็ชอบเธอ”เย่ซูเฟินตบหลังลู่ม่านเซิงเพื่อปลอบเธอลู่ม่านเซิงยังคงร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเย่ซูเฟินเห็นแบบนี้ แม้ว่าเธอจะเป็นฝ่ายผิด แต่ก็ดูเหมือนเป็นผู้ถูกกระทำ ใครจะกล้าไปว่าอะไรเธอได้ ถ้าที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลและมีคนอยู่มากมาย เวินหนี่คงอยากจะฉีกหน้ากากของลู่ม่านเซิงออกเพื่อดูว่าเธอจะเสแสร้งได้สักแค่ไหน แน่นอน เธอรู้ดีว่าไม่ว่าลู่ม่านเซิงจะจริงหรือเท็จแค่ไหน เย่ซูเฟินก็จะยังคงปกป้องเธอความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอดูเหมือนไม่ชัดเจนเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้น “เย่จื่อเป็นยังไงบ้าง?”เวินหนี่เงยหน้าขึ้นมองและเห็นเย่เหว่ยถิงเดินเข้ามาเขาสวมชุดสูทแ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 464
ขณะที่เย่ซูเฟินกำลังปกป้องลู่ม่านเซิง เวินหนี่ก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เย็นชาเมื่อเย่ซูเฟินเห็นเวินหนี่พูดแบบนั้น เธอจึงพูดขึ้นว่า “เวินหนี่ เซิงเซิงเป็นถึงขนาดนี้แล้ว อย่าอาศัยโอกาสนี้ซ้ำเติมเธออีก!”ปฏิกิริยาแรกของเธอคือปกป้องคนที่อ่อนแอไว้เวินหนี่เดินเข้าไป เห็นลู่ม่านเซิงร้องไห้หนักและดูอ่อนแอจนเกินบรรยาย “ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ พวกคุณมีใครกังวลเกี่ยวกับคุณอาบ้าง สิ่งที่คุณกังวลคือกลัวว่าลูกชายจะไม่เอา ส่วนลู่ม่านเซิงเธอกล้วว่าถูกกล่าวโทษเลยมาเสแสร้งทำเป็นน่าสงสารที่นี่ ฉันเห็นกับตาตัวเองว่าคุณผลักคุณอาลงมา และลู่ม่านเซิงก็น่าจะเป็นผู้ที่ยุยง!”คุณอาถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัดด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส ซึ่งทำให้เวินหนี่ไม่ต้องการไว้หน้าพวกเธอ “อย่ามาพูดจาไร้สาระ!” เย่ซูเฟินตวาด “ฉันผลักเย่จื่อก็จริง แต่ฉันแค่ผลักเบา ๆ ทำไมเธอถึงไม่คิดบ้างล่ะว่าเย่จื่อจงใจล้มลงไปเอง”เวินหนี่มองไปที่เย่ซูเฟิน “แรงผลักของคุณมันไม่ได้เบา เราทุกคนต่างก็เห็น”เมื่อเย่ซูเฟินเห็นท่าทีของเวินหนี่ น้ำเสียงของเธอก็ดังมากยิ่งขึ้น “เวินหนี่ เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้ ยังไงฉันก็ถือว่าเป็นผู้อาวุโส เป็นแม่สามีขอ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 463
“ไม่ใช่นะ…” เย่ซูเฟินกล่าว “ลูกยังเป็นลูกชายของแม่ แม่เสียใจมากและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดใช้ให้ลูก…”“ผมไม่ต้องการมันแล้ว” ดวงตาของเย่หนานโจวเย็นชา “การเรียกคุณว่าแม่มันคือความอดทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผม และคุณก็ควรจะพอใจได้แล้ว!”เย่ซูเฟินอดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปสองสามก้าวและพูดขึ้นอย่างดุเดือด “ลูกจะทำกับแม่แบบนี้ไม่ได้นะ อย่าเป็นเหมือนพ่อของลูก ไม่อย่างนั้นแม่พาลูกกลับมามันจะมีความหมายอะไร!”เย่หนานโจวพูดอย่างเย็นชา “หากมีผม การเอาชนะใจสามีของคุณมันถึงจะมีความหมาย แต่น่าเสียดายที่ความพยายามทั้งหมดของคุณมันไร้ประโยชน์!”ทุกคำพูดเหมือนมีดที่ทิ่มแทงใจของเย่ซูเฟินในตอนนั้นการแต่งงานของเธอกับเย่เหว่ยถิงนั้นค่อนข้างน่าขัน เป็นเพียงเพราะเธอดื้อดึงที่จะแต่งงานกับเขาเย่เหว่ยถิงไม่ได้รักเธอเลย ตรงกันข้ามเขาเกลียดเธอเธอคิดว่าตราบใดที่เธอแต่งงานกับเขา เย่เหว่ยถิงก็จะเป็นของเธอเมื่อเรื่องราวมันเลยจุดที่จะเข้าไปแก้ไขได้ มีอะไรที่จะผ่านไปไม่ได้อีก?แต่เธอคิดง่ายเกินไป เย่เหว่ยถิงไม่กลับบ้านและปล่อยให้เธออยู่คนเดียวในห้องที่อ้างว่างเธอใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อเอาชนะใจสามีแม้กระทั่ง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 462
“หนานโจว”ในระหว่างที่โต้เถียงกับเย่จื่ออยู่นั้นเย่ซูเฟินก็สังเกตเห็นเขา และเธอก็ตกใจเล็กน้อยเวินหนี่เองก็มองไปและเห็นเย่หนานโจวยืนอยู่ข้างหลัง ดวงตาของเขาเย็นชาและดูเหมือนจะไม่แปลกใจกับสิ่งที่พวกเธอพูดกลับกัน เขากลับยอมรับความจริงนี้อย่างสงบนิ่งเย่จื่อตกใจเมื่อเห็นดวงตาของเย่หนานโจวในขณะนี้ สิ่งที่เธอเสียใจคือการที่เธอหุนหันพลันแล่นพูดออกไปว่าเขาไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเย่ซูเฟิน เพราะมันถือเป็นการโจมตีเขาเธอมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของเธอมองเพียงเย่หนานโจว “หนานโจว…”เย่หนานโจวไม่ได้พูดอะไรมากเขาเพียงแค่รู้ว่าพวกเธอมาที่สุสานและอาจจะเกิดเรื่องขึ้น เขาจึงเป็นกังวลและแวะเข้ามาดูหน่อยเท่านั้น เย่ซูเฟินโกรธมากขึ้น “เย่จื่อ เธอกำลังพูดอะไร เธอจะให้ฉันมีความสุขไม่ได้เลยใช่ไหม เธอมันสมควรตายจริง ๆ!”เธอผลักเย่จื่ออย่างแรงความสนใจของเย่จื่อมุ่งไปที่เย่หนานโจว ความโกรธของเธอลดลงมากและลดความเกรี้ยวกราดลง ในใจคิดแต่ว่ามันจะสร้างบาดแผลให้เขาหรือไม่เธอไม่ทันได้สังเกตเห็นการกระทำของเย่ซูเฟินและเธอก็ถูกผลักลงบันไดไปทันทีสติของเวินหนี่ยังไม่ทันกลับมาจากการที่เย่หนานโจวไม่ใช่ลูกแท้
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 461
“ดังนั้นเธอจึงทำทุกอย่างเพื่อทำลายครอบครัวทีละครอบครัว! เธอไม่เคยคิดถึงความผิดของตัวเองเลย!”“ฉันไม่ผิด!” เย่ซูเฟินพูดอย่างเดือดดาล “ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเธอบีบบังคับฉันเอง!”เมื่อเห็นว่าทุกคนอารมณ์ร้อน ลู่ม่านเซิงจึงเกลี้ยกล่อมจากด้านข้าง “คุณอา อย่าเถียงกับคุณป้าเลยค่ะ เธอแค่หุนหันพลันแล่นไปเท่านั้น ฉันไม่เป็นไรค่ะ และฉันก็ไม่ได้โทษคุณอาเลย คุณป้าพวกคุณต่างก็ถอยคนละก้าวเถอะนะคะ”“ไม่ใช่เรื่องของเธอ!” เย่จื่อมองไปที่ลู่ม่านเซิง และพูดขึ้นอย่างดุเดือด “ถ้าเธอไม่ได้โทษฉัน แล้วจะเล่าให้เย่ซูเฟินฟังทำไม เธออยากให้เย่ซูเฟินออกหน้าให้ไม่ใช่เหรอ? เสแสร้งแกล้งทำ ภายนอกดูใสซื่อ แต่ภายในคิดไม่ซื่อ ฉันล่ะเกลียดคนแบบเธอที่สุด!”เมื่อเห็นแบบนั้นเย่ซูเฟินก็ผลักเธอทันที “เธอกำลังดุใคร รู้ว่าเซิงเซิงสูญเสียการได้ยิน แต่ยังแอบพูดไม่ดีลับหลังเธอ เธอมันชั่วร้ายแค่ไหนกัน?!”“ถึงฉันจะชั่วร้ายแต่ก็ไม่ได้ขาดคุณธรรมเหมือนเธอ!” เย่จื่อก็ผลักกลับคืนไปเช่นกัน“เธอลงมือกับฉันงั้นเหรอ?”เย่ซูเฟินจ้องเธอด้วยความโกรธ “วันนี้มีเธอก็ไม่มีฉัน!”“ลองดูสิว่าฉันจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ ไหม!”เย่จื่อไม่พูดพล่ำทำเพลงเข้าไปต
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 460
เย่จื่อไม่คาดคิดว่าเย่ซูเฟินจะโทรมาหาเธอ ซึ่งทำให้เธออารมณ์เดือดขึ้นทันที "ทำไม? หรือว่าเป็นลู่ม่านเซิงที่บอกอะไรกับเธอ ฉันจัดการเธอแล้วยังไงล่ะ!""ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?" เย่ซูเฟินพูดด้วยความโกรธ เพราะอยากจะจัดการกับเย่จื่อให้ได้"ฉันต้องบอกด้วยเหรอ? คิดว่าเธอเป็นใคร!" เย่จื่อไม่สนใจที่จะเคี้ยวเมล็ดแตงโมแล้ว ปัดมันออกไปพร้อมกับกำลังมองหาที่ระบายความโกรธเย่ซูเฟินหัวเราะเยาะ "กลัวสินะ กลัวฉันจะหาตัวเจอ ฉันรู้แล้วว่าโรงงานเสริมความงามของเธอโดนพังเสียหายหมด ตอนนี้ถึงกับต้องหลบซ่อนตัวเหมือนเต่าหดหัวแล้ว!""ฉันเนี่ยนะกลัว? ฉันเคยกลัวเธอสักครั้งไหม! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอแต่งงานกับเย่เว่ยถิง ฉันไม่เคยนับเธอเป็นคนของตระกูลเย่ด้วยซ้ำ!" เย่จื่อตอบกลับอย่างกระแทกกระทั้น"งั้นก็ออกมาสิ มาสู้กันต่อหน้า!" เย่ซูเฟินท้าทาย"ก็ได้ ออกมาก็ออกมา เย่ซูเฟิน ถ้าเธออยากจะตัดขาดกับฉันจริง ๆ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแล้ว!" พูดจบ เย่จื่อก็ตัดสายทิ้งและหยิบกระเป๋าขึ้น เตรียมออกไปข้างนอกทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น เวินหนี่รีบพูดขึ้น "คุณอาคะ คุณอาจะไปไหนคะ หนูจะไปด้วย"เย่จื่อหันมามองเวินหนี่ "เธอไม่ต้องไป เย่ซูเฟิ
