เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 399
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-07 18:00:21บทที่เกี่ยวข้อง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 400
คำพูดของเย่หนานโจวนั้นดูจะทำร้ายจิตใจคนฟัง แต่สิ่งที่เขาทำกลับไม่ธรรมดา ถึงแม้เย่กรุ๊ปจะทำงานการกุศลมากมาย แต่เย่หนานโจวไม่เคยลงมือทำด้วยตัวเองแบบนี้ เวินหนี่จึงพูดต่อไปว่า "ไม่ใช่ว่าฉันมาได้คนเดียวหรอกค่ะ แต่ฉันเพิ่งมาถึงคุณก็มาถึงทันทีพร้อมของบริจาค มันบังเอิญเกินไป แต่ถ้าไม่ใช่คุณ งั้นฉันก็ไม่ถามแล้วล่ะ"เธอยังมีงานอื่นต้องทำ ไม่อยากเสียเวลามาต่อปากต่อคำกับเย่หนานโจวยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่าเขาจะไม่พอใจเธออยู่แล้วเย่หนานโจวเห็นท่าทางไม่ใส่ใจของเวินหนี่ก็ยิ่งขมวดคิ้ว เขาไม่พอใจเธอมากพออยู่แล้ว และตอนนี้เธอก็ยังทำตัวเย็นชาแบบนี้อีก"ลุง ลุง!"ทันใดนั้น เด็กสิบกว่าคนก็วิ่งตรงมาทางนี้แต่ละคนวิ่งเร็วมาก ไม่กลัวหกล้มเลยเวินหนี่รู้ว่าพวกเด็ก ๆ กำลังเรียกเย่หนานโจวเธออดไม่ได้ที่จะหันไปมองเด็ก ๆ พากันเกาะที่กระจกรถ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยและขอบคุณ พวกเขาพูดด้วยน้ำเสียงหวาน ๆ "ขอบคุณลุงค่ะ/ครับ ลุงใจดีจังเลย!"นี่เป็นครั้งแรกที่เย่หนานโจวได้ใกล้ชิดกับเด็ก ๆ ขนาดนี้และยังเป็นเด็กสิบกว่าคนที่มารุมล้อมอยู่รอบ ๆ รถของเขาเขาไม่แน่ใจนักว่าชอบหรือไม่ชอบเด็ก แต่ที่แน่ ๆ เขาไม่ช
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 401
เมื่อเห็นแบบนั้น เย่หนานโจวก็หน้าเปลี่ยนสี เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดเวินหนี่รีบกอดพวกเด็ก ๆ ไว้ด้วยกันพลางปลอบโยน “โอ๋ ๆ คุณลุงเค้าไม่ใช่หมาป่าตัวร้ายหรอกนะจ๊ะ คุณลุงเขาเป็นคนดี เมื่อกี้เขายังให้ของกับเราด้วยไม่ใช่เหรอ? ไม่ต้องกลัว เด็กร้องไห้ขี้มูกโป่งไม่จะเท่นะ”เด็ก ๆ ปาดน้ำตาอีกครั้งแต่ยังคงสะอึกสะอื้น “ร้องไห้ไม่ได้ เราเป็นเด็กที่กล้าหาญที่สุด เราจะไม่ร้องไห้!”แต่เมื่อพวกเขาเห็นเย่หนานโจว พวกเขาก็ยังคงทำหน้าตาบูดบึ้งและพยายามที่จะไม่ร้องไห้ แต่พวกเขาก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ในใจเหมือนเดิมเย่หนานโจวมองเวินหนี่ เธออ่อนโยนกับเด็ก ๆ มาก อ่อนโยนราวกับสายน้ำเขาอดไม่ได้ที่จะกระแอมไอสองครั้งและเข้าไปหาเด็ก ๆ อีกครั้งแต่เด็ก ๆ ยังคงหวาดกลัวและซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเวินหนี่ใบหน้าของเย่หนานโจวมืดมน เขาไม่คิดว่าเด็ก ๆ จะหวาดกลัวเขาขนาดนี้“ทุกคนรีบเข้าไปเร็ว ถ้าไม่รีบเข้าไป จะมีหมาป่าตัวใหญ่เข้ามาจากข้างนอกนะ!”เมื่อเด็ก ๆ ได้ยินแบบนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปข้างในเวินหนี่เดินตามกลุ่มเด็ก ๆ เข้าไปเย่หนานโจวมองดูด้านหลังของพวกเขา บอกไม่ถูกว่ารู้สึกดีหรือร้าย เขาแค่รู้สึกว่าเวินหนี่ดูผ่อนคล
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 402
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราขอตัวก่อนนะคะ” เวินหนี่กล่าว“ค่ะ หวังว่าจะได้พบพวกคุณอีกนะคะ” อธิการบดีกล่าวเย่หนานโจวมองไปที่กลุ่มเด็ก ๆ และก่อนจากไป เขาก็ไม่ลืมที่จะถามขึ้นอีกครั้งว่า “จำได้หรือเปล่าว่าควรเรียกพวกเราว่าอะไร?”“พี่ชาย พี่สาว!” เด็ก ๆ ตะโกนขึ้นพร้อมกันด้วยท่าทางที่สุภาพเรียบร้อยมากเย่หนานโจวพูดขึ้นอีกครั้ง “ถ้าไม่เรียกว่าพี่ชาย พี่สาว แล้วเรียกอะไรได้อีก?”“คุณลุง คุณป้า!” เด็ก ๆ เข้าใจแล้วเพราะถูกเขาสอนมามากกว่าสิบครั้ง พวกเขาจำได้เวินหนี่หันไปมองเย่หนานโจว กลยุทธ์ใช้เด็ก ๆ ได้ผลมากสำหรับเขา รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเย่หนานโจว“คุณลุง คุณป้า พวกคุณต้องมีความสุขตลอดไปนะครับ!” เด็ก ๆ พูดพร้อมกันเวินหนี่ตกตะลึงและมองดูพวกเขา “พวกเธอหมายถึงอะไร?”“เมื่อกี้คุณลุงบอกว่าคุณป้าเป็นภรรยาของเขา ห้ามเรียกลำดับชั้นมั่ว ๆ ครับ ถ้าไม่เรียกพี่ชาย พี่สาว ก็ต้องเรียกคุณลุงกับคุณป้า จะเรียกคุณลุงคน พี่สาวคนไม่ได้ครับ ” เด็ก ๆ บอกกับเวินหนี่เวินหนี่พูดไม่ออกทันทีในตอนแรก เธอยังไม่รู้ว่าเย่หนานโจวสนใจเรื่องอะไรที่แท้ก็เป็นแบบนี้เองเหรอแต่ตอนนี้เขาจะยังบอกกับคนอื่นว่าเธอ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 403
“ตอนนี้เราอยู่นอกเมือง หากเธอลงจากรถต้องเดินไปอีกหลายกิโลเมตรถึงจะไปถึงสถานที่ที่คนพลุกพล่าน อย่าหุนหันพลันแล่น การอวดตัวไม่ใช่ความสามารถพิเศษของเธอ!” เย่หนานโจวพูดนิ่ง ๆ พลางเอนตัวไปทางหน้าต่างรถแล้วมองออกไปข้างนอก เวินหนี่มองดูถนนสายนี้ และแน่นอนว่ามันอยู่ในพื้นที่ห่างไกล หากจะเดินก็คงต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงและตอนนี้ก็เย็นแล้วด้วย บางทีอาจมีสัตว์ป่าออกมาก็ได้เมื่อคำนึงถึงความปลอดภัย เธอจึงเลิกส่งเสียงเอะอะโวยวายในบางครั้ง ผู้ที่เข้าใจสถานการณ์ก็คือวีรบุรุษรถจอดลงหน้าสถานีโทรทัศน์ เย่หนานโจวมองไปที่ป้ายเหนือสถานีโทรทัศน์แล้วพูดขึ้นเบา ๆ “ดูเหมือนว่าสถานีโทรทัศน์ของเธอต้องการสัมภาษณ์ฉัน”“เหรอคะ?” เวินหนี่ตอบเย่หนานโจวมองเธอด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ “แล้วทำไมไม่ใช่เธอ?”เวินหนี่ไม่ได้บอกเขาว่าเธอปฏิเสธ “เรื่องสัมภาษณ์คุณยังมาไม่ถึงฉัน ฉันเข้ามาที่นี่ได้ไม่ถึงสิบวัน สิ่งที่ฉันทำได้ก็คือจดบันทึกสะท้อนสถานการณ์ทางสังคมเท่านั้น”เย่หนานโจวเชื่อในตอนนี้ แต่เขามาที่นี่เพราะเห็นแก่เธอเขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามอย่างเรียบนิ่ง “หากได้สัมภาษณ์ฉัน มันคงจะเป็นประโยชน์กับเธอมาก”เวินหนี่
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 404
“...” ลู่เซินพูดไม่ออกทันทีเวินหนี่มองเย่หนานโจวด้วยความประหลาดใจทำไมเขาถึงพกทะเบียนสมรสติดตัวไปไหนมาไหนด้วยล่ะ?ไม่เข้าใจเขาเลยจริง ๆ!เย่หนานโจวถือมันไว้ในมือก่อนจะแกะมันออกทีละชั้น และในที่สุดตัวหนังสือสีแดงก็ปรากฏขึ้นสู่สายตาเขาต้องทำให้ลู่เซินได้เห็นอย่างชัดเจน จึงยกมันขึ้นสูงแล้วพูดกับลู่เซินว่า “นี่คือทะเบียนสมรสของผมกับเวินหนี่ คุณลู่ คุณเห็นหรือยัง”ลู่เซินเม้มริมฝีปาก ดวงตาของเขามืดลงเขาสามารถมองเห็นความภาคภูมิใจจากสายตาของเย่หนานโจว ที่ตรงนั้นมันไม่ใช่ที่ของเขาราวกับว่าเย่หนานโจวมีความสุขมากที่ทะเบียนสมรสของเขากับเวินหนี่ยังอยู่แต่หากการแต่งงานของเขากับเวินหนี่เป็นเพียงสัญญา เขาควรอยากจะรีบหย่าไม่ใช่เหรอ?ในตอนแรก เขาจะคิดว่าเย่หนานโจวเป็นผู้ชายที่ชอบเอาชนะ เพราะว่าผ่านไปหลายปีแล้วเขาก็ไม่เคยยอมรับเวินหนี่ในฐานะภรรยาของตนเลยตอนนี้เย่หนานโจวกลับทำตัวเป็นเด็กอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ใครจะห่อทะเบียนสมรสแน่นขนาดนั้นกัน แล้วเอามาอวดต่อหน้าคนนอกแบบนี้อีก?“ประธานเย่ ยังไงสุดท้ายแล้วการแต่งงานนี้ก็ต้องหย่ากัน” ลู่เซินพูดอย่างสงบนิ่งเย่หนานโจวพูดขึ้น “ใครบอกว่
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 405
เขายกแก้วไวน์ที่อยู่ด้านข้างขึ้นดื่มเขามีสติอยู่เสมอเขาอยู่ข้างหลังเวินหนี่อย่างมีสติ และยังคงเป็นเพื่อนกับเธออย่างมีสติแม้แต่ตอนที่ยอมรับว่าชอบเวินหนี่ก็เป็นตอนที่เขาดื่มเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาอาศัยแอลกอฮอล์เพื่อระบายความปวดร้าวภายในใจแต่เขาก้าวต่อไปไม่ได้อีกแล้วเขารู้ว่าเวินหนี่ชอบเย่หนานโจวเขาไม่อยากให้เธอรู้สึกลำบากใจ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็อยากให้ความเคารพกับเธอมากพอแต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พุ่งตัวออกไปเหมือนเย่หนานโจว บางทีผู้ที่ถูกรักคือคนที่ไม่มีอะไรให้ต้องกลัวล่ะมั้ง เขาอิจฉาเย่หนานโจวที่ได้รับความรักจากเวินหนี่ ลู่เซินยิ้มอย่างขมขื่น เติมไวน์จนเต็มแล้วดื่มหมดในรวดเดียวโทรศัพท์ที่อยู่ถัดจากมือซ้ายของเขายังคงสั่นอยู่เขาเหลือบมองไปด้านข้าง แล้วหันศีรษะกลับมาอีกครั้ง โดยไม่คิดที่จะรับสาย เพียงแค่ดื่มต่อไปไม่หยุดเวินหนี่ออกจากโรงแรมและเตรียมเรียกแท็กซี่กลับบ้านไม่มีแท็กซี่ว่างในบริเวณใกล้เคียง เธอเช็คโทรศัพท์และพบว่ามีคนที่กำลังรอแท็กซี่อยู่มากกว่าสามสิบคนดูเหมือนคงต้องรออีกครึ่งชั่วโมงกว่าจะเรียกแท็กซี่ได้เมื่อเห็นเย่หนานโจวตามออกมา เวินหนี่จึงไม่หยุดเด
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 406
เย่หนานโจวมองไปรอบ ๆ อย่างละเอียด พื้นที่ทั้งหมดไม่ใหญ่เท่ากับห้องนอนของพวกเขาด้วยซ้ำ เมื่อเดินเข้าไป ข้างในก็มีเพียงข้าวของของเธอเท่านั้ืนเวินหนี่ชอบจัดบ้านอยู่เสมอ บ้านจึงถูกจัดอย่างสะอาดเขาแปลกใจเมื่อเห็นรองเท้าแตะขนนุ่มรูปกระต่ายคู่หนึ่งวางอยู่ที่ประตูเขาเหลือบมองเวินหนี่อีกครั้งเวินหนี่รู้สึกอายเล็กน้อยและรีบเก็บรองเท้าแตะของเธอ “ดูเสร็จหรือยังคะ?”เย่หนานโจวมองไปที่โซฟาสำหรับสองคน และพูดขึ้นเสียงต่ำ “อยู่ที่นี่โอเคหรือเปล่า?”“ก็พอได้ค่ะ”“อะพาร์ตเมนต์เล็กขนาดนี้ เฟอร์นิเจอร์ก็มีไม่ครบ เทียบกับบ้านเราไม่ได้เลย ที่นั่นมีคนคอยรับใช้ด้วย ฉันคิดว่าเธอคงไม่คุ้นชินกับการใช้ชีวิตที่นี่แน่ ๆ” เย่หนานโจวคิดแทนเธอ “ยังไงก็หย่าไม่สำเร็จอยู่ดี กลับไปอยู่ที่บ้านเราดีกว่าไหม”“ตกลงแล้วคุณรู้หรือเปล่าว่าฉันจะหย่ากับคุณ การที่ฉันย้ายออกมามันไม่ใช่การหนีออกจากบ้านเพราะทะเลาะกับคุณ!” เวินหนี่หวังว่าเขาจะเข้าใจ ไม่ใช่ว่าทำเหมือนมาเกลี้ยกล่อมเธอแล้วเธอจะยอมกลับไปยังไงอย่างงั้น “ถ้าคุณดูเสร็จแล้ว ก็กลับไปได้แล้วค่ะ พรุ่งนี้ฉันยังต้องทำงาน!”เย่หนานโจวมองเธอด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ “เราเป็นสามี
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 407
“...” ไม่ว่าเย่หนานโจวจะพูดอะไรในตอนนี้ เวินหนี่ก็รู้สึกว่ามันผิดปกติ และเธอก็เสริมขึ้นว่า “ที่นี่ไม่มีที่ให้คุณวางของ”เย่หนานโจวมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเปิดประตูตู้ทันที เมื่อเห็นว่ามีพื้นที่เล็ก ๆ อยู่ข้างในจึงพูดขึ้นว่า “ใส่ไว้ตรงนี้ได้ ฉันไม่ถือ!”เขาออกคำสั่งอีกครั้ง “เผยชิง!”“ครับ!”เผยชิงรีบแขวนเสื้อเข้าไปทันที พวกเขาเคลื่อนไหวกันเร็วมาก ราวกับว่าหากลังเลเพียงครู่เดียว ที่นี่ก็กลายเป็นของคนอื่นทันทีจู่ ๆ เวินหนี่ก็รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอเปลี่ยนไป แล้วก็เหมือนยังไม่ได้เปลี่ยนไป เธอยังไม่ได้หย่า และยังไม่ขีดเส้นความสัมพันธ์ชัดเจนกับเย่หนานโจวกลับกัน เย่หนานโจวได้เพิ่มความพยายามในการแทรกซึมเข้ามาในชีวิตของเธอไม่นานเผยชิงก็เก็บข้าวของเสร็จและออกไปเมื่อเห็นว่าเวินหนี่เงียบ เย่หนานโจวจึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “เมื่อกี้เธอไม่ได้กินอะไรเลย หิวไหม? อยากกินอะไรหน่อยหรือเปล่า?”ตอนนี้เวินหนี่โกรธจนกินอะไรลงที่ไหนกัน “ฉันไม่หิว”“ถึงเธอจะไม่หิว แต่เด็กในท้องของเธอก็ต้องกินอะไรบ้าง” เย่หนานโจวรู้ว่าเธอกำลังโกรธเวินหนี่ลูบท้องตัวเองและรู้สึกสบายใจขึ้น เธอกล่าวขึ้นว่า “หาก
บทล่าสุด
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 468
“ไม่ใช่ค่ะ” เวินหนี่ตอบสีหน้าของเย่หนานโจวเปลี่ยนไปและเขาก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ใกล้จะเป็นอดีตภรรยาแล้วครับ!”คุณหมอถึงกับตกตะลึงเมื่อได้ยินคำตอบ เขาจึงรีบตอบไปว่า “ผู้ป่วยมีอาการกระทบกระเทือนเล็กน้อยและกระดูกมือร้าว เธอจะหายดีหลังจากพักผ่อนสักระยะหนึ่ง พวกคุณไม่ต้องกังวลมากเกินไป”นี่เป็นเรื่องที่ดี เวินหนี่ตอบไปทันที “ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ”“ด้วยความยินดีครับ”ทั้งสองตามเย่จื่อเข้าไปในวอร์ดเวินหนี่เห็นว่าริมฝีปากของเย่จื่อดูแห้งผาก ดังนั้นจึงรีบหาน้ำอุ่นมา และชุบด้วยสำลีก่อนจะเช็ดให้ชุ่มชื้นเย่หนานโจวเฝ้าดูจากด้านข้างในวอร์ดมีคนไม่มากนัก เพื่อป้องกันไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของผู้ป่วยเวินหนี่ไม่วางใจ ดังนั้นเธอจึงนั่งลงตรงข้ามเขาอีกครั้ง โดยมุ่งเน้นไปที่การเฝ้าเย่จื่อหลังจากที่เฝ้าได้สักพัก เธอก็รู้สึกง่วงจนเปลือกตาสั่น จากนั้นเธอก็เผลอฟุบหลับไปเมื่อเวินหนี่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะความตกใจ เธอฝันว่ามันมืดสนิทและอยู่ในพื้นที่แคบ ๆกลัวอะไรก็ได้อย่างนั้น แม้แต่ในความฝันก็ยังไม่ปล่อยเธอไป เธอมักจะฝันแบบนี้ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลยเมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีเสื้อคลุม
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 467
หรือว่าเขาจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว?เธอเคยได้ยินเย่จื่อพูดอยู่หลายครั้ง แต่เธอก็ยังไม่ได้คิดถึงเหตุผลบางทีเย่หนานโจวอาจรู้มานานแล้ว จึงเข้าใจโดยปริยาย“เวินหนี่”ลู่เซินเข้ามาหาเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พักสักหน่อยไหม เดี๋ยวร่างกายจะทนไม่ไหวเอานะ”เวินหนี่ยืนนานแล้วและรู้สึกปวดหลัง แต่เธออยากรอให้เย่จื่อออกมา จึงนั่งลงข้าง ๆ “ฉันอยากรอจนกว่าคุณอาจะฟื้น”“ผมจะรอเป็นเพื่อนคุณเอง” ลู่เซินพูดขึ้นอีกครั้งเวินหนี่พยักหน้าไปทางเขาร่างสูงของเย่หนานโจวเอนตัวไปที่กรอบประตูและเหลือบมองความกังวลของลู่เซินที่มีต่อเวินหนี่ ดวงตานั้นแทบจะมีน้ำล้นออกมาได้ และเวินหนี่ก็ดูเหมือนพร้อมยอมรับน้ำใจของเขาคลื่นแห่งความกระสับกระส่ายโจมตีร่างกายของเย่หนานโจวอีกครั้งดวงตาของเขาเย็นขึ้นและจงใจเตะเก้าอี้ข้าง ๆ ให้มีเสียงนั่นคือเก้าอี้ที่ลู่เซินนั่งอยู่ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง เย่หนานโจวก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “โทษที บังเอิญเตะโดนเข้าน่ะ!”“ไม่เป็นไร” ลู่เซินไม่ได้ติดใจอะไรเย่หนานโจวกลับพูดขึ้นอีกว่า “ตรงนี้คือพื้นที่รอสำหรับญาติ ไม่ทราบว่าคุณลู่มาที่นี่ทำไมกัน ที่บริษัทของคุณไม่ยุ่งเหรอครับ?”
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 466
เขาไม่ได้โต้เถียงกับเธอ และเพิกเฉยต่อเสียงร้องไห้ของเธอสำหรับเขา น้ำตาของเย่ซูเฟินนั้นไร้ค่าเย่ซูเฟินในฐานะผู้หญิง เมื่อเห็นความเฉยชาของสามี มันก็ค่อย ๆ ทำลายแนวป้องกันในใจของเธอทีละน้อยและโวยวายขึ้นอย่างอารมณ์ร้อน “พูดมาสิ ทำไมถึงไม่พูดล่ะ ในสายตาของคุณ เย่จื่อสำคัญกว่าฉันใช่ไหม ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ เย่เหว่ยถิง คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!”เธอร้องไห้จนตาแดง อยากให้สามีเอาใจใส่เธอบ้างแค่หันมามองเธอสักครั้งก็สามารถสงบความโกรธและความกังวลของเธอได้เย่เหว่ยถิงเงียบและทำเหมือนเย่ซูเฟินคือคนแปลกหน้าอย่างเย็นชาเย่หนานโจวมองการอยู่ร่วมกันของพวกเขา เขาเห็นสิ่งนี้จนชินจึงไม่แสดงความคิดเห็นใด ๆสำหรับเขา พวกเขาคือพ่อแม่ของตนเพียงในนามเท่านั้นการเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ทำให้เขาชินมานานแล้วถึงขั้นทำให้เขารู้สึกไม่แยแสเย่เหว่ยถิงทนเย่ซูเฟินไม่ไหวแล้ว ดังนั้นจึงลุกขึ้นและพูดกับเย่หนานโจวว่า “ฉันจะลงไปแล้ว ถ้าเย่จื่อฟื้นค่อยบอกฉัน!”เย่หนานโจวลดสายตาลงด้วยสายตาเย็นชาและไม่ตอบอะไรเย่เหว่ยถิงเองก็ไม่ได้รอคำตอบจากเขา เขาไม่ได้คาดหวังอะไรกับเย่หนานโจว เขารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่าง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 465
เมื่อเห็นความเฉยเมยของเขา เย่ซูเฟินจึงพูดขึ้นว่า “หนานโจว!”เย่หนานโจวไม่ต้องการฟังเธออีกและเดินจากไปด้วยใบหน้าที่เย็นชาเย่ซูเฟินต้องการพูดอะไรบางอย่างกับเย่หนานโจว แต่ลู่ม่านเซิงร้องไห้และถูกรังแก เธอจึงไปไหนไม่ได้ และทำได้เพียงเดินไปพยุงลู่ม่านเซิง “เซิงเซิงลุกขึ้นเถอะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว”ลู่ม่านเซิงถูกพยุงขึ้น เธอซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเย่ซูเฟิน “คุณป้า หนูมันน่ารำคาญมากจนทุกคนไม่ชอบใช่ไหมคะ!”“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ ฉันชอบเธอ ทุกคนต่างก็ชอบเธอ”เย่ซูเฟินตบหลังลู่ม่านเซิงเพื่อปลอบเธอลู่ม่านเซิงยังคงร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเย่ซูเฟินเห็นแบบนี้ แม้ว่าเธอจะเป็นฝ่ายผิด แต่ก็ดูเหมือนเป็นผู้ถูกกระทำ ใครจะกล้าไปว่าอะไรเธอได้ ถ้าที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลและมีคนอยู่มากมาย เวินหนี่คงอยากจะฉีกหน้ากากของลู่ม่านเซิงออกเพื่อดูว่าเธอจะเสแสร้งได้สักแค่ไหน แน่นอน เธอรู้ดีว่าไม่ว่าลู่ม่านเซิงจะจริงหรือเท็จแค่ไหน เย่ซูเฟินก็จะยังคงปกป้องเธอความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอดูเหมือนไม่ชัดเจนเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้น “เย่จื่อเป็นยังไงบ้าง?”เวินหนี่เงยหน้าขึ้นมองและเห็นเย่เหว่ยถิงเดินเข้ามาเขาสวมชุดสูทแ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 464
ขณะที่เย่ซูเฟินกำลังปกป้องลู่ม่านเซิง เวินหนี่ก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เย็นชาเมื่อเย่ซูเฟินเห็นเวินหนี่พูดแบบนั้น เธอจึงพูดขึ้นว่า “เวินหนี่ เซิงเซิงเป็นถึงขนาดนี้แล้ว อย่าอาศัยโอกาสนี้ซ้ำเติมเธออีก!”ปฏิกิริยาแรกของเธอคือปกป้องคนที่อ่อนแอไว้เวินหนี่เดินเข้าไป เห็นลู่ม่านเซิงร้องไห้หนักและดูอ่อนแอจนเกินบรรยาย “ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ พวกคุณมีใครกังวลเกี่ยวกับคุณอาบ้าง สิ่งที่คุณกังวลคือกลัวว่าลูกชายจะไม่เอา ส่วนลู่ม่านเซิงเธอกล้วว่าถูกกล่าวโทษเลยมาเสแสร้งทำเป็นน่าสงสารที่นี่ ฉันเห็นกับตาตัวเองว่าคุณผลักคุณอาลงมา และลู่ม่านเซิงก็น่าจะเป็นผู้ที่ยุยง!”คุณอาถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัดด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส ซึ่งทำให้เวินหนี่ไม่ต้องการไว้หน้าพวกเธอ “อย่ามาพูดจาไร้สาระ!” เย่ซูเฟินตวาด “ฉันผลักเย่จื่อก็จริง แต่ฉันแค่ผลักเบา ๆ ทำไมเธอถึงไม่คิดบ้างล่ะว่าเย่จื่อจงใจล้มลงไปเอง”เวินหนี่มองไปที่เย่ซูเฟิน “แรงผลักของคุณมันไม่ได้เบา เราทุกคนต่างก็เห็น”เมื่อเย่ซูเฟินเห็นท่าทีของเวินหนี่ น้ำเสียงของเธอก็ดังมากยิ่งขึ้น “เวินหนี่ เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้ ยังไงฉันก็ถือว่าเป็นผู้อาวุโส เป็นแม่สามีขอ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 463
“ไม่ใช่นะ…” เย่ซูเฟินกล่าว “ลูกยังเป็นลูกชายของแม่ แม่เสียใจมากและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดใช้ให้ลูก…”“ผมไม่ต้องการมันแล้ว” ดวงตาของเย่หนานโจวเย็นชา “การเรียกคุณว่าแม่มันคือความอดทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผม และคุณก็ควรจะพอใจได้แล้ว!”เย่ซูเฟินอดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปสองสามก้าวและพูดขึ้นอย่างดุเดือด “ลูกจะทำกับแม่แบบนี้ไม่ได้นะ อย่าเป็นเหมือนพ่อของลูก ไม่อย่างนั้นแม่พาลูกกลับมามันจะมีความหมายอะไร!”เย่หนานโจวพูดอย่างเย็นชา “หากมีผม การเอาชนะใจสามีของคุณมันถึงจะมีความหมาย แต่น่าเสียดายที่ความพยายามทั้งหมดของคุณมันไร้ประโยชน์!”ทุกคำพูดเหมือนมีดที่ทิ่มแทงใจของเย่ซูเฟินในตอนนั้นการแต่งงานของเธอกับเย่เหว่ยถิงนั้นค่อนข้างน่าขัน เป็นเพียงเพราะเธอดื้อดึงที่จะแต่งงานกับเขาเย่เหว่ยถิงไม่ได้รักเธอเลย ตรงกันข้ามเขาเกลียดเธอเธอคิดว่าตราบใดที่เธอแต่งงานกับเขา เย่เหว่ยถิงก็จะเป็นของเธอเมื่อเรื่องราวมันเลยจุดที่จะเข้าไปแก้ไขได้ มีอะไรที่จะผ่านไปไม่ได้อีก?แต่เธอคิดง่ายเกินไป เย่เหว่ยถิงไม่กลับบ้านและปล่อยให้เธออยู่คนเดียวในห้องที่อ้างว่างเธอใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อเอาชนะใจสามีแม้กระทั่ง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 462
“หนานโจว”ในระหว่างที่โต้เถียงกับเย่จื่ออยู่นั้นเย่ซูเฟินก็สังเกตเห็นเขา และเธอก็ตกใจเล็กน้อยเวินหนี่เองก็มองไปและเห็นเย่หนานโจวยืนอยู่ข้างหลัง ดวงตาของเขาเย็นชาและดูเหมือนจะไม่แปลกใจกับสิ่งที่พวกเธอพูดกลับกัน เขากลับยอมรับความจริงนี้อย่างสงบนิ่งเย่จื่อตกใจเมื่อเห็นดวงตาของเย่หนานโจวในขณะนี้ สิ่งที่เธอเสียใจคือการที่เธอหุนหันพลันแล่นพูดออกไปว่าเขาไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเย่ซูเฟิน เพราะมันถือเป็นการโจมตีเขาเธอมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของเธอมองเพียงเย่หนานโจว “หนานโจว…”เย่หนานโจวไม่ได้พูดอะไรมากเขาเพียงแค่รู้ว่าพวกเธอมาที่สุสานและอาจจะเกิดเรื่องขึ้น เขาจึงเป็นกังวลและแวะเข้ามาดูหน่อยเท่านั้น เย่ซูเฟินโกรธมากขึ้น “เย่จื่อ เธอกำลังพูดอะไร เธอจะให้ฉันมีความสุขไม่ได้เลยใช่ไหม เธอมันสมควรตายจริง ๆ!”เธอผลักเย่จื่ออย่างแรงความสนใจของเย่จื่อมุ่งไปที่เย่หนานโจว ความโกรธของเธอลดลงมากและลดความเกรี้ยวกราดลง ในใจคิดแต่ว่ามันจะสร้างบาดแผลให้เขาหรือไม่เธอไม่ทันได้สังเกตเห็นการกระทำของเย่ซูเฟินและเธอก็ถูกผลักลงบันไดไปทันทีสติของเวินหนี่ยังไม่ทันกลับมาจากการที่เย่หนานโจวไม่ใช่ลูกแท้
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 461
“ดังนั้นเธอจึงทำทุกอย่างเพื่อทำลายครอบครัวทีละครอบครัว! เธอไม่เคยคิดถึงความผิดของตัวเองเลย!”“ฉันไม่ผิด!” เย่ซูเฟินพูดอย่างเดือดดาล “ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเธอบีบบังคับฉันเอง!”เมื่อเห็นว่าทุกคนอารมณ์ร้อน ลู่ม่านเซิงจึงเกลี้ยกล่อมจากด้านข้าง “คุณอา อย่าเถียงกับคุณป้าเลยค่ะ เธอแค่หุนหันพลันแล่นไปเท่านั้น ฉันไม่เป็นไรค่ะ และฉันก็ไม่ได้โทษคุณอาเลย คุณป้าพวกคุณต่างก็ถอยคนละก้าวเถอะนะคะ”“ไม่ใช่เรื่องของเธอ!” เย่จื่อมองไปที่ลู่ม่านเซิง และพูดขึ้นอย่างดุเดือด “ถ้าเธอไม่ได้โทษฉัน แล้วจะเล่าให้เย่ซูเฟินฟังทำไม เธออยากให้เย่ซูเฟินออกหน้าให้ไม่ใช่เหรอ? เสแสร้งแกล้งทำ ภายนอกดูใสซื่อ แต่ภายในคิดไม่ซื่อ ฉันล่ะเกลียดคนแบบเธอที่สุด!”เมื่อเห็นแบบนั้นเย่ซูเฟินก็ผลักเธอทันที “เธอกำลังดุใคร รู้ว่าเซิงเซิงสูญเสียการได้ยิน แต่ยังแอบพูดไม่ดีลับหลังเธอ เธอมันชั่วร้ายแค่ไหนกัน?!”“ถึงฉันจะชั่วร้ายแต่ก็ไม่ได้ขาดคุณธรรมเหมือนเธอ!” เย่จื่อก็ผลักกลับคืนไปเช่นกัน“เธอลงมือกับฉันงั้นเหรอ?”เย่ซูเฟินจ้องเธอด้วยความโกรธ “วันนี้มีเธอก็ไม่มีฉัน!”“ลองดูสิว่าฉันจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ ไหม!”เย่จื่อไม่พูดพล่ำทำเพลงเข้าไปต
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 460
เย่จื่อไม่คาดคิดว่าเย่ซูเฟินจะโทรมาหาเธอ ซึ่งทำให้เธออารมณ์เดือดขึ้นทันที "ทำไม? หรือว่าเป็นลู่ม่านเซิงที่บอกอะไรกับเธอ ฉันจัดการเธอแล้วยังไงล่ะ!""ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?" เย่ซูเฟินพูดด้วยความโกรธ เพราะอยากจะจัดการกับเย่จื่อให้ได้"ฉันต้องบอกด้วยเหรอ? คิดว่าเธอเป็นใคร!" เย่จื่อไม่สนใจที่จะเคี้ยวเมล็ดแตงโมแล้ว ปัดมันออกไปพร้อมกับกำลังมองหาที่ระบายความโกรธเย่ซูเฟินหัวเราะเยาะ "กลัวสินะ กลัวฉันจะหาตัวเจอ ฉันรู้แล้วว่าโรงงานเสริมความงามของเธอโดนพังเสียหายหมด ตอนนี้ถึงกับต้องหลบซ่อนตัวเหมือนเต่าหดหัวแล้ว!""ฉันเนี่ยนะกลัว? ฉันเคยกลัวเธอสักครั้งไหม! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอแต่งงานกับเย่เว่ยถิง ฉันไม่เคยนับเธอเป็นคนของตระกูลเย่ด้วยซ้ำ!" เย่จื่อตอบกลับอย่างกระแทกกระทั้น"งั้นก็ออกมาสิ มาสู้กันต่อหน้า!" เย่ซูเฟินท้าทาย"ก็ได้ ออกมาก็ออกมา เย่ซูเฟิน ถ้าเธออยากจะตัดขาดกับฉันจริง ๆ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแล้ว!" พูดจบ เย่จื่อก็ตัดสายทิ้งและหยิบกระเป๋าขึ้น เตรียมออกไปข้างนอกทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น เวินหนี่รีบพูดขึ้น "คุณอาคะ คุณอาจะไปไหนคะ หนูจะไปด้วย"เย่จื่อหันมามองเวินหนี่ "เธอไม่ต้องไป เย่ซูเฟิ
