LOGINShare
บทที่ 354
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 355
เย่หนานโจวรู้สึกตั้งตารอ เขาไม่ได้เตรียมของขวัญเพื่อทำให้ผู้หญิงพอใจมานานหลายปีแล้ว และเขาก็อยากจะเห็นปฏิกิริยาของเวินหนี่แต่พอออกมากลับพบว่าโต๊ะของเวินหนี่นั้นว่างเปล่าเขาเดินเข้าไปใกล้และเห็นว่าคอมพิวเตอร์ปิดอยู่ เขามองไปที่หลี่ถิงที่กำลังเดินเข้ามาและถามเสียงเย็น “เวินหนี่อยู่ที่ไหน?”หลี่ถิงถือเอกสารในมือมากมายและตอบเขา “พี่เวินบอกว่ามีนัดทานข้าวกับเพื่อนและออกไปเมื่อสิบนาทีก่อนแล้วค่ะ”ใบหน้าของเย่หนานโจวบูดเบี้ยวขึ้นทันที!มีนัดกินข้าวกับเพื่อนอย่างนั้นเหรอ?แฟนหรือว่าเพื่อน?เขาบอกไปแล้วว่าคืนนี้จะกินข้าวเย็นกับเธอไม่ใช่เหรอ?นี่เธอปฏิเสธเขาอย่างงั้นเหรอ?เย่หนานโจวไม่พอใจมากและดวงตาของเขาก็เย็นยะเยือกหลี่ถิงมองดูสีหน้าที่ค่อย ๆ ยิดเบี้ยวของเขา หัวใจของเธอก็กระดอนขึ้นไปที่ลำคอ ไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ เขาถึงได้ไม่มีความสุขแบบนี้เธอรีบพูดทันทีว่า “ประธานเย่ ตอนที่พี่เวินคุยโทรศัพท์ฉันได้ยินว่าเป็นเสียงผู้หญิงค่ะ”เย่หนานโจวเดินออกไปด้วยใบหน้าหล่อเหลาเผยชิงรออยู่ที่ชั้นล่างนานแล้วพวกเขาได้เตรียมตัวในอาหารมื้อนี้ไว้เป็นอย่างดี เมื่อเผยชิงเห็นเย่หนานโจวออกมาโดยไม่มี
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 356
"เป็นอะไรไป?"ถังเยาเห็นเวินหนี่ดึงมือกลับไป ก็หยุดล้อเล่นกับเธอ เมื่อเห็นเวินหนี่ใบหน้าซีดเซียวแบบนี้ เธอจึงถามด้วยความเป็นห่วงเธอลุกขึ้นแล้วพบว่าเย่หนานโจวยืนอยู่ตรงนั้นเธอตกใจไม่น้อยที่จู่ ๆ เย่หนานโจวก็โผล่มาแต่ไม่มีใครตกใจเท่าเวินหนี่อีกแล้วตอนแรกเธอแค่อยากจะมาคุยกับถังเยาเพื่อรำลึกความหลังกัน แต่ยังไม่ทันไร เย่หนานโจวก็มาปรากฏตัวเวินหนี่จัดเสื้อผ้าเพื่อปกปิดความรู้สึกของตัวเองโดยสัญชาตญาณเย่หนานโจวยังคงไม่พอใจ ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดและเย็นชาอย่างที่สุดเมื่อเห็นพวกเธอยิ้มอย่างมีความสุข เวินหนี่ดูเหมือนจะลืมเขาไปแล้ว เขายิ่งรู้สึกไม่พอใจมากขึ้น เขาเดินช้า ๆ เข้ามา สายตามองพวกเธอขึ้นลง รู้สึกได้ถึงความไม่เป็นธรรมชาติบางอย่าง จึงถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า "มีเรื่องอะไรถึงได้สนุกกันขนาดนี้?"สายตาของเขาหยุดอยู่ที่โต๊ะ เขาเห็นน้ำชา ขนม และกล่องพัสดุที่ไม่น่าจะอยู่ตรงนั้น รวมถึงหนังสือสองสามเล่มที่ถูกซ่อนไว้ด้านล่างเวินหนี่รีบหยิบหนังสือและกล่องพัสดุลงมา แล้วซ่อนไว้ด้านหลัง "ไม่มีอะไร ฉันแค่คุยเล่นกับถังเยานิดหน่อยเท่านั้นเอง""ใช่ ๆ" ถังเยาช่วยตอบรับ "ไม่คิดว่า ประธา
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 357
เย่หนานโจวมองไปที่เวินหนี่ "ก็แค่นิยายสองสามเล่ม ทำไมต้องซ่อนด้วยล่ะ หรือว่าฉันห้ามดู?""นิยายรักแบบนี้ก็ต้องอ่านลับ ๆ ในห้องสิ ผู้หญิงอ่านแล้วก็เขินบ้างเป็นธรรมดา ประธานเย่ คุณคิดมากเกินไปแล้ว!" ถังเยาช่วยอธิบายโชคดีที่เวินหนี่เป็นคนรอบคอบเสมอก่อนจะซื้อหนังสือ เธอได้ซื้อหนังสือนิยายมาหลายเล่ม และไม่ได้นำหนังสือเกี่ยวกับการเลี้ยงลูกมาวางไว้บนโต๊ะแต่เก็บไว้ในกระเป๋าแทนเวินหนี่ไม่อยากให้เย่หนานโจวรู้เรื่องนี้จึงเตรียมพร้อมอย่างดี ไม่มองข้ามแม้แต่รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆเวินหนี่เองก็ไม่อยากพูดอะไรกับเย่หนานโจวมากนัก เขาเพียงแค่สงสัยเธอเท่านั้น เรื่องที่ว่าเธอจะตั้งครรภ์หรือไม่ยังไม่ต้องพูดถึง แค่ท่าทีแข็งกร้าวของเขาก็ทำให้เวินหนี่รู้สึกโกรธและอยากจะเดินหนีเธอหยิบกระเป๋า แล้วเดินออกไปทันทีต่อหน้าเขาเย่หนานโจวโยนหนังสือทิ้งไว้บนโต๊ะ แล้วตะโกนตามหลังเธอ "เวินหนี่ หยุดเดี๋ยวนี้!"แต่เวินหนี่ไม่ได้หยุดเดินเย่หนานโจวเดินเข้ามาดึงมือเธอไว้ แล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ? ตอนนี้ถึงขั้นไม่ยอมฟังฉันแล้วใช่ไหม?"เวินหนี่พยายามสลัดมือออกแต่ไม่สำเร็จ เธอหันกลับมาม
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 358
พอดีเจอเวินหนี่ เผยชิงจึงหยุดแล้วพูดว่า "คุณผู้หญิง ประธานเย่นัดคุณไปทานข้าวนะครับ..."เขาเห็นประกายของน้ำตาในดวงตาของเวินหนี่ ก็รู้ทันทีว่าพวกเขาคงทะเลาะกัน เขาจึงพูดกับเวินหนี่ว่า "ไม่ว่าครั้งนี้คุณกับประธานเย่จะมีปัญหาอะไรกัน ประธานเย่ก็รู้แล้วว่าเขาผิด ดูสิครับ นี่คือดอกไม้ที่ประธานเย่ซื้อให้คุณ เป็นของขวัญสำหรับคุณ"เผยชิงพยายามประสานความสัมพันธ์ของพวกเขาเขาอยู่ข้างเย่หนานโจวมาหลายปี ไม่เคยคิดว่าเย่หนานโจวจะซื้อดอกไม้ให้ใครเรื่องที่คนรักกันควรทำ เย่หนานโจวไม่เข้าใจเลยไม่ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจ แต่เขาคิดว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ควรได้รับการดูแลแบบนี้จากเขาการที่เย่หนานโจวลงทุนซื้อดอกไม้ให้เวินหนี่ แสดงว่าในใจเขายังมีความใส่ใจต่อเธอเวินหนี่มองไปที่ดอกไม้ในมือของเผยชิง แล้วยิ้มออกมาอย่างเย็นชา "ฉันบอกแล้วไงว่าให้เรียกฉันว่าเลขาเวิน ทำไมยังเรียกว่าคุณผู้หญิงอีกล่ะ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ใช่คุณผู้หญิงแล้วนะ เป็นแค่เพื่อนร่วมงาน ส่วนดอกไม้นี่ให้ประธานเย่เก็บไว้ให้คนสำคัญของเขาดีกว่า""ไม่ใช่นะ...คุณผู้หญิง คุณก็เป็นคนสำคัญที่สุดของประธานเย่นี่ครับ" เผยชิงพูดอย่างหวังดี แต่เวินหนี่กลับเดิ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 359
"หนานโจว มีเรื่องอะไรทำให้นายรีบร้อนแบบนี้?" ฮั่วเยี่ยนที่นั่งตรงข้ามกับเขาถามตอนนี้พวกเขาอยู่ในไนต์คลับพวกเขานั่งอยู่ในห้องวีไอพี เพลงดังและเร้าใจมาก บนเวทีมีสาวเซ็กซี่กำลังเต้น หลายคนมาใช้เวลาช่วงค่ำในไนต์คลับบรรยากาศค่อนข้างจะเสียงดังอึกทึกเย่หนานโจวมาที่นี่เพราะรู้สึกอึดอัดใจ แต่เขาไม่ได้สนใจชีวิตที่เต็มไปด้วยแสงสีแบบนี้ตรงกันข้าม นี่เป็นชีวิตประจำวันของฮั่วเยี่ยน"ไม่มีอะไร" เย่หนานโจวไม่อยากพูดถึงปัญหาของเขากับเวินหนี่ เขาจึงนั่งเงียบด้วยสีหน้าเคร่งเครียดฮั่วเยี่ยนยิ้มเล็กน้อยขณะจิบไวน์แดง และในมือของเขายังคงกอดผู้หญิงคนหนึ่งไว้ เขาพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "หรือว่านายโดนผู้หญิงของนายทำให้ผิดหวังอีกแล้ว?""เป็นไปไม่ได้" เสิ่นฉือพูดขึ้นอย่างรู้ดี "หนานโจวไม่เคยเสียเปรียบใคร ไม่มีทาง"ฮั่วเยี่ยนพูดต่อ "เสิ่นฉือ นายอย่าดูถูกผู้หญิงคนนั้นนะ ครั้งก่อนหนานโจวเห็นเธอคุยกับผู้ชายคนอื่นแค่ไม่กี่คำ ก็อารมณ์เสีย หึงจนตัวสั่น ฉันเห็นกับตาตัวเองเลยล่ะ"เสิ่นฉือยังไม่เข้าใจสถานการณ์นัก "แต่งงานแล้วต้องจับตาดูกันขนาดนั้นเลยเหรอ?""หุบปาก!" เย่หนานโจวพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด เมื
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 360
เวินหนี่จ้องมองรอยลิปสติกบนเสื้อเชิ้ตอยู่นาน สีหน้าของเธอไม่แสดงอารมณ์อะไรมากเธอแค่คิดว่า เมื่อเย่หนานโจวออกไปสังสรรค์ ย่อมต้องเจอกับสาว ๆ มากมาย ซึ่งเธอก็เข้าใจแต่เธอยังไม่เคยเห็นใครทิ้งรอยลิปสติกไว้บนเสื้อของเขามือของเวินหนี่กำเสื้อเชิ้ตแน่นโดยไม่รู้ตัว ทำให้เสื้อเกิดรอยยับขึ้นในมือของเธอเมื่อประตูห้องน้ำเปิดออก เวินหนี่ก็รู้สึกตัวเย่หนานโจวออกมาจากในห้องน้ำ และเห็นเวินหนี่ยืนอยู่นิ่ง ๆ จึงถามว่า "ทำไมเธอยืนอยู่ตรงนั้น?"เขาไม่ได้สังเกตถึงอารมณ์ของเวินหนี่ พลางมองนาฬิกาแล้วพูดต่อว่า "ดึกขนาดนี้แล้ว ปกติเธอก็นอนแล้วไม่ใช่เหรอ? วันนี้นอนไม่หลับเหรอ?"ช่วงนี้ เวินหนี่ไม่เคยรอเขาเข้านอนอีกเลยเมื่อก่อน เธอจะหลับสบายได้ก็ต่อเมื่อเขากลับบ้านแล้วแต่ตอนนี้ บางครั้งเมื่อเขากลับบ้านดึก เวินหนี่ก็หลับสนิทไปแล้ว เธอไม่รอเขาอีกต่อไปแม้ว่าเวลานอนของเวินหนี่จะเป็นเรื่องที่เขาควบคุมไม่ได้แต่เมื่อบางอย่างไม่เหมือนเดิม มันก็ทำให้เขารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงเวินหนี่ไม่ได้ถามอะไรมาก เธอคิดว่าเขาไปดื่มเหล้าข้างนอกและอาจมีเรื่องพัวพันกับผู้หญิงคนไหน มันก็ไม่เกี่ยวกับเธอเรื่องพวกนี้คว
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 361
ถ้าต้องเป็นตัวแทนของผู้มีอำนาจ เธอก็จะติดต่อผู้บริหารระดับสูงคนอื่นแต่ครั้งนี้ไม่มีใครอยู่ มีเพียงเธอที่ต้องไป "งั้นตกลง เราไปกัน เธอก็ไปด้วยนะ""ได้ค่ะ" ซ่งฉือตอบเวินหนี่พาคนไปด้วยหลายคนซ่งฉือเป็นคนใหม่ เธอต้องเรียนรู้งานของบริษัทไปด้วย ตลอดทางเวินหนี่คอยย้ำให้ซ่งฉือทำงานอย่างระมัดระวังไม่ให้มีข้อผิดพลาดไม่นานนัก เวินหนี่ก็มาถึงท่าเรือเรือสินค้าเทียบท่าแล้ว และเห็นคนจากเจียงกรุ๊ปกำลังขนของลงเรือเวินหนี่เพิ่งลงจากรถ ก็ได้ยินเสียงคนพูดขึ้นว่า "ทำไมไม่ใช่ประธานเย่มาเอง แต่เป็นเธอ เวินหนี่ ตอนนี้เธอสามารถเป็นตัวแทนประธานเย่ได้แล้วเหรอ?"เธอหันกลับไปมอง เห็นเจียงซิงถงเดินเข้ามาหาพร้อมกับกอดอก เวินหนี่จึงตอบยิ้ม ๆ ว่า "วันนี้ประธานเย่ติดธุระ อีกอย่างฉันก็เคยเป็นตัวแทนประธานเย่ในการเจรจากับคุณเจียงมาก่อนแล้ว เชื่อว่าคุณเจียงน่าจะเข้าใจ"ตอนนี้เจียงซิงถงรู้สึกไม่พอใจเวินหนี่มากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อก่อนเธอรู้สึกว่าเวินหนี่เป็นเลขาของเย่หนานโจวก็ขวางหูขวางตาพอแล้ว ทำไมเขาต้องใช้เลขาผู้หญิงด้วยใช้เลขาผู้ชายไม่ดีกว่าเหรอ?ทั้งแข็งแรงกว่า สู้คนได้ ไม่ดีกว่าผู้หญิงที่ดูอ่อนแอแบบนี้ห
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 362
เวินหนี่เคยได้ยินเรื่องของเย่หนานโจวกับลู่ม่านเซิงอยู่บ้างแต่เจียงซิงถงนี่สิ เธอไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยเจียงซิงถงนึกถึงเรื่องในอดีตที่เธอยังคิดว่าโรแมนติกมากอย่างน้อยที่สุด ในชีวิตของเธอไม่มีช่วงเวลาไหนที่ตื่นเต้นขนาดนั้น "เธอไม่มีทางเข้าใจหรอก! เย่หนานโจวเคยช่วยฉัน ฉันตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็น ตอนนั้นฉันพูดไปแล้วว่า เมื่อฉันโตขึ้น ฉันจะต้องแต่งงานกับเขา เขาตอบตกลง เขารับปากแล้วว่าเขาจะแต่งงานกับฉัน! นั่นคือข้อตกลงระหว่างเรา"เวินหนี่รู้สึกทันทีว่าเรื่องที่เธอพูดมันเกินจริงไปมากสิ่งที่เจียงซิงถงพูดถึงน่าจะเกิดขึ้นตอนยังเป็นเด็กคำพูดของเด็ก ๆ จะไปเอาจริงเอาจังได้ยังไงยิ่งไปกว่านั้น เธอบอกว่าเย่หนานโจวตอบตกลง นั่นดูจะเป็นข้อสงสัยอยู่เย่หนานโจวคงจำเจียงซิงถงไม่ได้ด้วยซ้ำเหมือนที่เขาจำเธอไม่ได้เย่หนานโจวช่วยเหลือคนมามากมาย กลายเป็นงานของเขา ดังนั้นมันคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรู้สึกอะไรกับใครเวินหนี่คิดว่าเรื่องที่เจียงซิงถงพูดอาจจะไม่ใช่ความจริงทั้งหมด "ถ้าอย่างนั้นคุณควรไปถามเย่หนานโจว ถามว่าเขาจำได้ไหม การมาพูดกับฉันมันก็ไม่มีประโยชน์ อีกอย่างฉันต้องทำงาน"เธอไม่มีความสนใ
Latest chapter
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 468
“ไม่ใช่ค่ะ” เวินหนี่ตอบสีหน้าของเย่หนานโจวเปลี่ยนไปและเขาก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ใกล้จะเป็นอดีตภรรยาแล้วครับ!”คุณหมอถึงกับตกตะลึงเมื่อได้ยินคำตอบ เขาจึงรีบตอบไปว่า “ผู้ป่วยมีอาการกระทบกระเทือนเล็กน้อยและกระดูกมือร้าว เธอจะหายดีหลังจากพักผ่อนสักระยะหนึ่ง พวกคุณไม่ต้องกังวลมากเกินไป”นี่เป็นเรื่องที่ดี เวินหนี่ตอบไปทันที “ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ”“ด้วยความยินดีครับ”ทั้งสองตามเย่จื่อเข้าไปในวอร์ดเวินหนี่เห็นว่าริมฝีปากของเย่จื่อดูแห้งผาก ดังนั้นจึงรีบหาน้ำอุ่นมา และชุบด้วยสำลีก่อนจะเช็ดให้ชุ่มชื้นเย่หนานโจวเฝ้าดูจากด้านข้างในวอร์ดมีคนไม่มากนัก เพื่อป้องกันไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของผู้ป่วยเวินหนี่ไม่วางใจ ดังนั้นเธอจึงนั่งลงตรงข้ามเขาอีกครั้ง โดยมุ่งเน้นไปที่การเฝ้าเย่จื่อหลังจากที่เฝ้าได้สักพัก เธอก็รู้สึกง่วงจนเปลือกตาสั่น จากนั้นเธอก็เผลอฟุบหลับไปเมื่อเวินหนี่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะความตกใจ เธอฝันว่ามันมืดสนิทและอยู่ในพื้นที่แคบ ๆกลัวอะไรก็ได้อย่างนั้น แม้แต่ในความฝันก็ยังไม่ปล่อยเธอไป เธอมักจะฝันแบบนี้ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลยเมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีเสื้อคลุม
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 467
หรือว่าเขาจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว?เธอเคยได้ยินเย่จื่อพูดอยู่หลายครั้ง แต่เธอก็ยังไม่ได้คิดถึงเหตุผลบางทีเย่หนานโจวอาจรู้มานานแล้ว จึงเข้าใจโดยปริยาย“เวินหนี่”ลู่เซินเข้ามาหาเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พักสักหน่อยไหม เดี๋ยวร่างกายจะทนไม่ไหวเอานะ”เวินหนี่ยืนนานแล้วและรู้สึกปวดหลัง แต่เธออยากรอให้เย่จื่อออกมา จึงนั่งลงข้าง ๆ “ฉันอยากรอจนกว่าคุณอาจะฟื้น”“ผมจะรอเป็นเพื่อนคุณเอง” ลู่เซินพูดขึ้นอีกครั้งเวินหนี่พยักหน้าไปทางเขาร่างสูงของเย่หนานโจวเอนตัวไปที่กรอบประตูและเหลือบมองความกังวลของลู่เซินที่มีต่อเวินหนี่ ดวงตานั้นแทบจะมีน้ำล้นออกมาได้ และเวินหนี่ก็ดูเหมือนพร้อมยอมรับน้ำใจของเขาคลื่นแห่งความกระสับกระส่ายโจมตีร่างกายของเย่หนานโจวอีกครั้งดวงตาของเขาเย็นขึ้นและจงใจเตะเก้าอี้ข้าง ๆ ให้มีเสียงนั่นคือเก้าอี้ที่ลู่เซินนั่งอยู่ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง เย่หนานโจวก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “โทษที บังเอิญเตะโดนเข้าน่ะ!”“ไม่เป็นไร” ลู่เซินไม่ได้ติดใจอะไรเย่หนานโจวกลับพูดขึ้นอีกว่า “ตรงนี้คือพื้นที่รอสำหรับญาติ ไม่ทราบว่าคุณลู่มาที่นี่ทำไมกัน ที่บริษัทของคุณไม่ยุ่งเหรอครับ?”
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 466
เขาไม่ได้โต้เถียงกับเธอ และเพิกเฉยต่อเสียงร้องไห้ของเธอสำหรับเขา น้ำตาของเย่ซูเฟินนั้นไร้ค่าเย่ซูเฟินในฐานะผู้หญิง เมื่อเห็นความเฉยชาของสามี มันก็ค่อย ๆ ทำลายแนวป้องกันในใจของเธอทีละน้อยและโวยวายขึ้นอย่างอารมณ์ร้อน “พูดมาสิ ทำไมถึงไม่พูดล่ะ ในสายตาของคุณ เย่จื่อสำคัญกว่าฉันใช่ไหม ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ เย่เหว่ยถิง คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!”เธอร้องไห้จนตาแดง อยากให้สามีเอาใจใส่เธอบ้างแค่หันมามองเธอสักครั้งก็สามารถสงบความโกรธและความกังวลของเธอได้เย่เหว่ยถิงเงียบและทำเหมือนเย่ซูเฟินคือคนแปลกหน้าอย่างเย็นชาเย่หนานโจวมองการอยู่ร่วมกันของพวกเขา เขาเห็นสิ่งนี้จนชินจึงไม่แสดงความคิดเห็นใด ๆสำหรับเขา พวกเขาคือพ่อแม่ของตนเพียงในนามเท่านั้นการเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ทำให้เขาชินมานานแล้วถึงขั้นทำให้เขารู้สึกไม่แยแสเย่เหว่ยถิงทนเย่ซูเฟินไม่ไหวแล้ว ดังนั้นจึงลุกขึ้นและพูดกับเย่หนานโจวว่า “ฉันจะลงไปแล้ว ถ้าเย่จื่อฟื้นค่อยบอกฉัน!”เย่หนานโจวลดสายตาลงด้วยสายตาเย็นชาและไม่ตอบอะไรเย่เหว่ยถิงเองก็ไม่ได้รอคำตอบจากเขา เขาไม่ได้คาดหวังอะไรกับเย่หนานโจว เขารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่าง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 465
เมื่อเห็นความเฉยเมยของเขา เย่ซูเฟินจึงพูดขึ้นว่า “หนานโจว!”เย่หนานโจวไม่ต้องการฟังเธออีกและเดินจากไปด้วยใบหน้าที่เย็นชาเย่ซูเฟินต้องการพูดอะไรบางอย่างกับเย่หนานโจว แต่ลู่ม่านเซิงร้องไห้และถูกรังแก เธอจึงไปไหนไม่ได้ และทำได้เพียงเดินไปพยุงลู่ม่านเซิง “เซิงเซิงลุกขึ้นเถอะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว”ลู่ม่านเซิงถูกพยุงขึ้น เธอซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเย่ซูเฟิน “คุณป้า หนูมันน่ารำคาญมากจนทุกคนไม่ชอบใช่ไหมคะ!”“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ ฉันชอบเธอ ทุกคนต่างก็ชอบเธอ”เย่ซูเฟินตบหลังลู่ม่านเซิงเพื่อปลอบเธอลู่ม่านเซิงยังคงร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเย่ซูเฟินเห็นแบบนี้ แม้ว่าเธอจะเป็นฝ่ายผิด แต่ก็ดูเหมือนเป็นผู้ถูกกระทำ ใครจะกล้าไปว่าอะไรเธอได้ ถ้าที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลและมีคนอยู่มากมาย เวินหนี่คงอยากจะฉีกหน้ากากของลู่ม่านเซิงออกเพื่อดูว่าเธอจะเสแสร้งได้สักแค่ไหน แน่นอน เธอรู้ดีว่าไม่ว่าลู่ม่านเซิงจะจริงหรือเท็จแค่ไหน เย่ซูเฟินก็จะยังคงปกป้องเธอความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอดูเหมือนไม่ชัดเจนเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้น “เย่จื่อเป็นยังไงบ้าง?”เวินหนี่เงยหน้าขึ้นมองและเห็นเย่เหว่ยถิงเดินเข้ามาเขาสวมชุดสูทแ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 464
ขณะที่เย่ซูเฟินกำลังปกป้องลู่ม่านเซิง เวินหนี่ก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เย็นชาเมื่อเย่ซูเฟินเห็นเวินหนี่พูดแบบนั้น เธอจึงพูดขึ้นว่า “เวินหนี่ เซิงเซิงเป็นถึงขนาดนี้แล้ว อย่าอาศัยโอกาสนี้ซ้ำเติมเธออีก!”ปฏิกิริยาแรกของเธอคือปกป้องคนที่อ่อนแอไว้เวินหนี่เดินเข้าไป เห็นลู่ม่านเซิงร้องไห้หนักและดูอ่อนแอจนเกินบรรยาย “ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ พวกคุณมีใครกังวลเกี่ยวกับคุณอาบ้าง สิ่งที่คุณกังวลคือกลัวว่าลูกชายจะไม่เอา ส่วนลู่ม่านเซิงเธอกล้วว่าถูกกล่าวโทษเลยมาเสแสร้งทำเป็นน่าสงสารที่นี่ ฉันเห็นกับตาตัวเองว่าคุณผลักคุณอาลงมา และลู่ม่านเซิงก็น่าจะเป็นผู้ที่ยุยง!”คุณอาถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัดด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส ซึ่งทำให้เวินหนี่ไม่ต้องการไว้หน้าพวกเธอ “อย่ามาพูดจาไร้สาระ!” เย่ซูเฟินตวาด “ฉันผลักเย่จื่อก็จริง แต่ฉันแค่ผลักเบา ๆ ทำไมเธอถึงไม่คิดบ้างล่ะว่าเย่จื่อจงใจล้มลงไปเอง”เวินหนี่มองไปที่เย่ซูเฟิน “แรงผลักของคุณมันไม่ได้เบา เราทุกคนต่างก็เห็น”เมื่อเย่ซูเฟินเห็นท่าทีของเวินหนี่ น้ำเสียงของเธอก็ดังมากยิ่งขึ้น “เวินหนี่ เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้ ยังไงฉันก็ถือว่าเป็นผู้อาวุโส เป็นแม่สามีขอ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 463
“ไม่ใช่นะ…” เย่ซูเฟินกล่าว “ลูกยังเป็นลูกชายของแม่ แม่เสียใจมากและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดใช้ให้ลูก…”“ผมไม่ต้องการมันแล้ว” ดวงตาของเย่หนานโจวเย็นชา “การเรียกคุณว่าแม่มันคือความอดทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผม และคุณก็ควรจะพอใจได้แล้ว!”เย่ซูเฟินอดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปสองสามก้าวและพูดขึ้นอย่างดุเดือด “ลูกจะทำกับแม่แบบนี้ไม่ได้นะ อย่าเป็นเหมือนพ่อของลูก ไม่อย่างนั้นแม่พาลูกกลับมามันจะมีความหมายอะไร!”เย่หนานโจวพูดอย่างเย็นชา “หากมีผม การเอาชนะใจสามีของคุณมันถึงจะมีความหมาย แต่น่าเสียดายที่ความพยายามทั้งหมดของคุณมันไร้ประโยชน์!”ทุกคำพูดเหมือนมีดที่ทิ่มแทงใจของเย่ซูเฟินในตอนนั้นการแต่งงานของเธอกับเย่เหว่ยถิงนั้นค่อนข้างน่าขัน เป็นเพียงเพราะเธอดื้อดึงที่จะแต่งงานกับเขาเย่เหว่ยถิงไม่ได้รักเธอเลย ตรงกันข้ามเขาเกลียดเธอเธอคิดว่าตราบใดที่เธอแต่งงานกับเขา เย่เหว่ยถิงก็จะเป็นของเธอเมื่อเรื่องราวมันเลยจุดที่จะเข้าไปแก้ไขได้ มีอะไรที่จะผ่านไปไม่ได้อีก?แต่เธอคิดง่ายเกินไป เย่เหว่ยถิงไม่กลับบ้านและปล่อยให้เธออยู่คนเดียวในห้องที่อ้างว่างเธอใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อเอาชนะใจสามีแม้กระทั่ง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 462
“หนานโจว”ในระหว่างที่โต้เถียงกับเย่จื่ออยู่นั้นเย่ซูเฟินก็สังเกตเห็นเขา และเธอก็ตกใจเล็กน้อยเวินหนี่เองก็มองไปและเห็นเย่หนานโจวยืนอยู่ข้างหลัง ดวงตาของเขาเย็นชาและดูเหมือนจะไม่แปลกใจกับสิ่งที่พวกเธอพูดกลับกัน เขากลับยอมรับความจริงนี้อย่างสงบนิ่งเย่จื่อตกใจเมื่อเห็นดวงตาของเย่หนานโจวในขณะนี้ สิ่งที่เธอเสียใจคือการที่เธอหุนหันพลันแล่นพูดออกไปว่าเขาไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเย่ซูเฟิน เพราะมันถือเป็นการโจมตีเขาเธอมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของเธอมองเพียงเย่หนานโจว “หนานโจว…”เย่หนานโจวไม่ได้พูดอะไรมากเขาเพียงแค่รู้ว่าพวกเธอมาที่สุสานและอาจจะเกิดเรื่องขึ้น เขาจึงเป็นกังวลและแวะเข้ามาดูหน่อยเท่านั้น เย่ซูเฟินโกรธมากขึ้น “เย่จื่อ เธอกำลังพูดอะไร เธอจะให้ฉันมีความสุขไม่ได้เลยใช่ไหม เธอมันสมควรตายจริง ๆ!”เธอผลักเย่จื่ออย่างแรงความสนใจของเย่จื่อมุ่งไปที่เย่หนานโจว ความโกรธของเธอลดลงมากและลดความเกรี้ยวกราดลง ในใจคิดแต่ว่ามันจะสร้างบาดแผลให้เขาหรือไม่เธอไม่ทันได้สังเกตเห็นการกระทำของเย่ซูเฟินและเธอก็ถูกผลักลงบันไดไปทันทีสติของเวินหนี่ยังไม่ทันกลับมาจากการที่เย่หนานโจวไม่ใช่ลูกแท้
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 461
“ดังนั้นเธอจึงทำทุกอย่างเพื่อทำลายครอบครัวทีละครอบครัว! เธอไม่เคยคิดถึงความผิดของตัวเองเลย!”“ฉันไม่ผิด!” เย่ซูเฟินพูดอย่างเดือดดาล “ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเธอบีบบังคับฉันเอง!”เมื่อเห็นว่าทุกคนอารมณ์ร้อน ลู่ม่านเซิงจึงเกลี้ยกล่อมจากด้านข้าง “คุณอา อย่าเถียงกับคุณป้าเลยค่ะ เธอแค่หุนหันพลันแล่นไปเท่านั้น ฉันไม่เป็นไรค่ะ และฉันก็ไม่ได้โทษคุณอาเลย คุณป้าพวกคุณต่างก็ถอยคนละก้าวเถอะนะคะ”“ไม่ใช่เรื่องของเธอ!” เย่จื่อมองไปที่ลู่ม่านเซิง และพูดขึ้นอย่างดุเดือด “ถ้าเธอไม่ได้โทษฉัน แล้วจะเล่าให้เย่ซูเฟินฟังทำไม เธออยากให้เย่ซูเฟินออกหน้าให้ไม่ใช่เหรอ? เสแสร้งแกล้งทำ ภายนอกดูใสซื่อ แต่ภายในคิดไม่ซื่อ ฉันล่ะเกลียดคนแบบเธอที่สุด!”เมื่อเห็นแบบนั้นเย่ซูเฟินก็ผลักเธอทันที “เธอกำลังดุใคร รู้ว่าเซิงเซิงสูญเสียการได้ยิน แต่ยังแอบพูดไม่ดีลับหลังเธอ เธอมันชั่วร้ายแค่ไหนกัน?!”“ถึงฉันจะชั่วร้ายแต่ก็ไม่ได้ขาดคุณธรรมเหมือนเธอ!” เย่จื่อก็ผลักกลับคืนไปเช่นกัน“เธอลงมือกับฉันงั้นเหรอ?”เย่ซูเฟินจ้องเธอด้วยความโกรธ “วันนี้มีเธอก็ไม่มีฉัน!”“ลองดูสิว่าฉันจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ ไหม!”เย่จื่อไม่พูดพล่ำทำเพลงเข้าไปต
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 460
เย่จื่อไม่คาดคิดว่าเย่ซูเฟินจะโทรมาหาเธอ ซึ่งทำให้เธออารมณ์เดือดขึ้นทันที "ทำไม? หรือว่าเป็นลู่ม่านเซิงที่บอกอะไรกับเธอ ฉันจัดการเธอแล้วยังไงล่ะ!""ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?" เย่ซูเฟินพูดด้วยความโกรธ เพราะอยากจะจัดการกับเย่จื่อให้ได้"ฉันต้องบอกด้วยเหรอ? คิดว่าเธอเป็นใคร!" เย่จื่อไม่สนใจที่จะเคี้ยวเมล็ดแตงโมแล้ว ปัดมันออกไปพร้อมกับกำลังมองหาที่ระบายความโกรธเย่ซูเฟินหัวเราะเยาะ "กลัวสินะ กลัวฉันจะหาตัวเจอ ฉันรู้แล้วว่าโรงงานเสริมความงามของเธอโดนพังเสียหายหมด ตอนนี้ถึงกับต้องหลบซ่อนตัวเหมือนเต่าหดหัวแล้ว!""ฉันเนี่ยนะกลัว? ฉันเคยกลัวเธอสักครั้งไหม! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอแต่งงานกับเย่เว่ยถิง ฉันไม่เคยนับเธอเป็นคนของตระกูลเย่ด้วยซ้ำ!" เย่จื่อตอบกลับอย่างกระแทกกระทั้น"งั้นก็ออกมาสิ มาสู้กันต่อหน้า!" เย่ซูเฟินท้าทาย"ก็ได้ ออกมาก็ออกมา เย่ซูเฟิน ถ้าเธออยากจะตัดขาดกับฉันจริง ๆ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแล้ว!" พูดจบ เย่จื่อก็ตัดสายทิ้งและหยิบกระเป๋าขึ้น เตรียมออกไปข้างนอกทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น เวินหนี่รีบพูดขึ้น "คุณอาคะ คุณอาจะไปไหนคะ หนูจะไปด้วย"เย่จื่อหันมามองเวินหนี่ "เธอไม่ต้องไป เย่ซูเฟิ
