บทที่ 1

"อ๊ะ…คุณลุง ขอร้องล่ะ อย่าทำฉันเลย เจ็บ…ฉันเจ็บมาก…"

ในชั้นใต้ดินของตึกหญิงตาบอด ฉันได้ยินเสียงของพี่สาวร้องขอความเมตตามาจากห้องของเธอ

"นังตัวแสบ! จะเอาให้ตายเลย!"

เสียงกรีดร้องของเธอไม่เพียงไม่ทำให้ชายคนนั้นหยุด กลับยิ่งคำรามอย่างรุนแรง ด่าทอหยาบคายหนักขึ้นเรื่อยๆ

เสียงกรีดร้องอย่างน่าอนาถดำเนินไปตลอดทั้งคืน

ฉันนั่งเฝ้าอยู่นอกห้องทั้งคืน ร้องไห้อย่างไร้หนทาง ชายตัวใหญ่ถอดเสื้อเฝ้าอยู่หน้าประตู ฉันเข้าไปไม่ได้เลย อีกอย่างพี่สาวก็บอกไว้ว่า ไม่ว่าได้ยินอะไร ก็ห้ามฉันเข้าไป

ในที่สุด ชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วน หน้ามันเยิ้ม ก็หัวเราะอย่างลามกแล้วเดินออกมา เขายื่นบุหรี่ให้ชายที่เฝ้าประตู ยิ้มกว้างจนเห็นฟันเหลืองทั้งปาก "พี่หู่ ฉันนึกไม่ถึงว่าพวกนายจะกล้าเอาของดีขนาดนี้มาให้พวกเราเล่น นายใจดีกับพวกพี่น้องเราจริงๆ!"

ชายที่เฝ้าประตูชื่อต้าหู่ เขารับบุหรี่ แล้วตบพุงของชายอัปลักลักษณ์คนนั้นพลางยักคิ้วเป็นนัย "ผู้หญิงคนนี้ อีกหนึ่งอาทิตย์ก็จะกลับไปอยู่ชั้นสองแล้ว ถ้าอยากเล่น ก็รีบๆ สนุกให้พอใจล่ะ…"

"ได้เลย ขอบคุณพี่หู่ สองสามวันนี้ ฉันจะมาทุกวันเลย! ฮ่าๆ…"

ฉันไม่อยากฟังบทสนทนาของผู้ชายพวกนี้อีก รีบวิ่งเข้าไปในห้องพี่สาวทันที

ภาพของเธอบนเสื่อฟางนั้น ช่างน่าสลดใจยิ่งนัก ที่คอมีเชือกเส้นหนึ่งคล้องอยู่ เสื้อผ้าขาดวิ่นถูกโยนกองไว้บนพื้น ผิวขาวเนียนของเธอ ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟาดจากเข็มขัด ทั้งเขียว ทั้งม่วง เลือดเลอะไปทั้งตัว ไม่มีจุดไหนที่ยังดีอยู่เลย หน้าท้องและหน้าอกถูกเหล็กร้อนทาบจนเป็นรอยเหมือนดอกเหมยอยู่หลายจุด ร่างกายท่อนล่าง แดงฉานไปด้วยเลือด...

"พี่…" ฉันอยากกอดเธอเหลือเกิน แต่ก็กลัวจะสัมผัสโดนแผลของเธอเข้า ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างเจ็บใจ "ขอโทษนะพี่…เป็นความผิดของฉันทั้งหมด...ฉันไม่ควรหนีเลย…ขอโทษนะพี่…"

ถ้าฉันไม่พยายามหนีจนถูกจับ พี่ก็คงไม่ต้องแบกรับทุกอย่างแทนฉันแบบนี้

"เด็กดี ไปตักน้ำให้พี่หน่อยนะ" เธอมองเพดานด้วยสายตาที่ว่างเปล่า น้ำเสียงเบาราวกับวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง

ฉันรีบคว้าอ่างพลาสติกที่เราใช้ล้างหน้าไปตักน้ำกลับมา แล้วค่อยๆ เช็ดแผลให้เธออย่างเบามือ

แม้เธอจะมองไม่เห็น แต่ก็ยังได้ยินเสียงสะอื้นของฉัน

"ไม่ร้องนะ พ่านเอ๋อ พี่ไม่โกรธเธอหรอก พี่ต่างหากที่ดึงเธอมาติดร่างแหไปด้วย…"

ประตูเปิดออก ป้าฮวาเดินเข้ามา เธอคือผู้ดูแลตึกหญิงตาบอดแห่งนี้

"ลูกสาว เป็นยังไง สำนึกผิดแล้วหรือยัง?" ป้าฮวาถือแก้วไวน์แดงในมือ พลางยืนอย่างยโสโอหัง

ใครเป็นลูกสาวคุณกัน! เมื่อก่อนฉันคงโต้กลับไปแล้ว แต่วันนี้ ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยออกมา

"ป้าฮวา...พวกเราสำนึกผิดแล้ว จะไม่กล้าอีกแล้วค่ะ" พี่สาวพูดด้วยเสียงแผ่วเบาขณะพยายามยันตัวลุกขึ้นจากเสื่อ เธอจับทิศทางของป้าฮวาตามเสียงพูด

ป้าฮวาหันมามองฉัน "แล้วเธอล่ะ?"

ฉันไม่พูด ไม่ตอบโต้ใดๆ ทั้งสิ้น

"นี่ก็สามวันแล้ว ดูท่ายังไม่เข็ดอีกสินะ ต้าหู่! สั่งสอนเธอให้รู้จักกฎซะ!"

ทันทีที่ป้าฮวาสั่ง ต้าหู่ก็ถอดเข็มขัดที่เอวและเดินตรงมาหาฉัน

พี่สาวควานมือมาจับท้ายทอยฉัน แล้วบังคับฉันลงให้คุกเข่าลงทันที

"ป้าฮวา...พ่านเอ๋อก็สำนึกผิดแล้วค่ะ เธอยังเด็ก ได้โปรดเมตตาเธอ ปล่อยเธอไปด้วยเถอะนะคะ!"

ฉันยอมคุกเข่าโขกหัวทั้งที่ในใจไม่ยอมรับ เพราะกลัวพี่สาวจะต้องรับเคราะห์อีก "ป้าฮวา ฉันสำนึกผิดแล้วค่ะ"

ป้าฮวาเปล่งเสียง "อืม" เบาๆ ทำให้ต้าหู่หยุดมือ เธอพูดต่อ "ต้องแบบนี้สิ ถ้าไม่เพราะว่าเธอสวยกว่าพี่สาวเธอล่ะก็...วันนี้ฉันคงสั่งสอนเธอให้หนักไปแล้ว!"

"ขอบคุณค่ะป้าฮวา! ขอบคุณจริงๆ ค่ะ!" พี่จับมือฉันโขกหัวขอบคุณไปทางเธอ

ที่นี่...พวกเราไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของศักดิ์ศรีหลงเหลืออยู่เลย

"ลูกสาว ตามกฎแล้ว เธอยังต้องอยู่ชั้นใต้ดินอีกสัปดาห์กว่าจะกลับขึ้นไปชั้นสองได้ เธอต้องอดทนไว้ล่ะ อย่าเพิ่งตาย ไม่อย่างนั้น น้องสาวเธอก็ต้องมารับหน้าที่แทน!"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าพี่สาวฉันก็ซีดเผือดลงทันที "ป้าฮวา ฉันไม่ไหวแล้วค่ะ ได้โปรดเถอะ ได้โปรดเมตตาหนูเถอะ…"

"กฎก็คือกฎ ถ้าต้องแหกกฎเพราะเธอคนเดียว แล้วในตึกหญิงตาบอดแห่งนี้ใครจะเชื่อฟังป้าฮวากันล่ะ" เธอลุกและเดินออกไปอย่างไร้เยื่อใย ข้างนอกประตูมีชายหลายคนรอคอยอยู่อย่างหิวกระหาย

ตึกหญิงตาบอดนี้มีทั้งหมดห้าชั้น

ชั้นใต้ดิน...คือขุมนรกของที่นี่ ที่ที่หญิงตาบอดที่ทำผิดกฎจะถูกส่งมา

และเป็นที่อาศัยของพวกชายชั้นต่ำที่สุด ทั้งชายแก่กว่าหกสิบปี ทั้งคนโรคจิตวิปริต พวกเขาล้วนอัปลักษณ์ ไร้ความสามารถไร้อนาคต จึงหาความรู้สึกมีอำนาจได้จากหญิงตาบอดที่อ่อนแอที่สุดเท่านั้น

พวกเขาปฏิบัติต่อผู้หญิงเหมือนเป็นวัตถุที่ไม่มีชีวิต ทั้งโหดร้าย ป่าเถื่อน และระบายอารมณ์อย่างไร้ความยับยั้ง ไร้ซึ่งความเมตตาโดยสิ้นเชิง

ผู้หญิงในชั้นนี้มักเปรอะเปื้อนไปทั้งตัว มีทั้งแผลใหม่แผลเก่าเต็มไปหมด แผลกัด แผลลวก แผลฟาด แผลแทง ความโหดร้ายทำให้ร่างกายพวกเธอซูบซีด ผอมจนเห็นแต่กระดูก โดยมากจะไม่รอดเกินหนึ่งอาทิตย์

เพราะมีนรกใต้ดินแห่งนี้อยู่ ทุกคนในตึกหญิงตาบอดจึงไม่กล้าทำผิดแม้แต่นิดเดียว แต่ก็ทำให้ผู้ชายชั้นล่างเหล่านั้นขาดแคลนหญิงตาบอดให้เล่นสนุก บางครั้งผู้หญิงคนเดียวต้องรับลูกค้าต่อเนื่องไม่หยุด หรือแม้แต่รับมือผู้ชายหลายคนในคราวเดียว

เมื่อคืน แค่ผู้ชายคนแรกเท่านั้น ถ้ายังต้องอยู่ที่นี่อีกหนึ่งอาทิตย์ ฉันไม่กล้าคิดภาพที่จะเกิดขึ้นเลย

ต้าหู่ยกตัวฉันขึ้นด้วยมือข้างเดียว แล้วโยนออกไปนอกห้อง ประตูปิดแน่น ภายในห้อง เสียงร้องขอชีวิตของพี่สาว กับเสียงหอบหายใจหนักๆ กลับมาอีกครั้ง

ฉันนั่งลงกับพื้น เอามือปิดหน้าร้องไห้

ที่หางตา ฉันเห็นแววตาอันลุกวาวจากใครบางคนจ้องฉันอย่างจงใจ และเมื่อฉันเงยหน้าขึ้นก็พบว่าชายที่ชื่อต้าหู่ได้เบนสายตาหนีไปแล้ว