5 วันต่อมาหลังจากที่ปรับความเข้าใจกัน มีนก็เลือกที่ยอมให้อภัยและกลับมาอยู่ที่คอนโดด้วยกันเหมือนเดิม"วันนี้เข้าร้านเหรอครับ"โฮปถามคนอายุน้อยว่าที่กำลังหากระเป๋ากับกุญแจรถอยู่ ไม่รู้เขาหลงไปวางไว้ที่ไหน"ใช่ครับ เฮียมีอะไรหรือเปล่า"มีนหันกลับมาถาม"เย็นนี้เฮียไม่ได้เข้าผับเลยอยากจะโชว์ฝีมือสักหน่อย"อยากไถ่โทษกับสิ่งตัวเองทำลงไป นานแล้วที่เขาไม่ได้ทานข้าวเย็นด้วยกัน ไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนก่อนหน้า เขานี่เป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ ยิ่งคิดโฮปก็ยิ่งรู้สึกว่าตนต้องรีบแก้ไข ตอนนี้มันคือโอกาสที่เป็นฟางเส้นสุดท้ายแล้ว"ดีเลยครับ ไม่ได้กินฝีมือเฮียนานแล้ว""เฮียจะทำของโปรดมีนไว้ให้นะ""จะรีบกลับมานะครับ"มีนที่หากระเป๋าสะพายคู่ใจกับกุญแจรถเจอแล้วก็เตรียมตัวจะออกจากห้อง"ได้ครับ เฮียจะเป็นเด็กดีรออยู่ที่ห้องนะ"โฮปหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน แล้วมีนก็ออกจากห้องไป มีนออกไปจากห้องไม่นานเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น…ก๊อก!! ก๊อก!!"ใครมาหรือว่ามีนจะลืมของ"โฮปเดินไปเปิดประตูคิดว่าเป็นคนรักที่ลืมสิ่งของสักอย่างไว้ในห้อง“ฟรืด!!”"พี่โฮป"หญิงสาวเผยดีใจออกมาผ่านใบหน้าและรอยยิ้ม“พราว..” แต่แทนที่ด้า
โฮปที่ทำอะไรไม่ถูกเขารู้สึกว่าครั้งนี้มีนน่าจะเอาจริง ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้นเหมือนเขากำลังจะเสียอีกฝ่ายไป แต่ในใจลึกๆ เขายังเชื่อว่ามีนจะยอมรับฟังและให้อภัยเขาเพราะที่ผ่านมามันเป็นแบบนั้นมาตลอด ตอนนี้เขาตามหามีนทุกที่ที่คิดว่าอีกฝ่ายจะไปแต่ไม่เจอ ก็เหลือแต่..เพื่อนของมีนครืน!!“ว่างเหรอถึงโทรหากูได้” เมื่อปลายสายกดรับก็พูดเหน็บเขาทันทีเหมือนทุกครั้ง"ไอ้คิง"โฮปที่น้ำเสียงร้อนรนต่างจากอีกฝ่ายที่ติดพูดเล่น เขาไม่สามารถทำตัวเป็นปกติเหมือนทุกครั้งได้อีกแล้ว ตอนนี้โฮปกำลังจะเสียมีนไป"ว่าไง"“เมียมึงอยู่ไหน”“โทรหากูแต่ถามหาเมียกูคืออะไรวะ”"มีนได้ไปหาฟาร์หรือเปล่า"โฮปคิดว่าไม่มีทางที่แฟนของตนจะไม่เจอเพื่อนทั้งสองคนแน่ๆ สิ่งที่เขารู้สึกกังวลเพราะฟาร์เองก็ดูมีไม่ค่อยจะพอใจเขา เลยกลัวว่าอีกฝ่ายจะใช้โอกาสนี้ใส่ไฟให้มีนเลิกจากเขาไป"ไม่นะฟาร์ออกมากินข้าวกับกู ทำไมวะ"ชักจะไม่ปกติแล้วสิ"ทะเลาะกัน"โฮปบอกเพื่อนสั้นๆ แค่นี้อีกฝ่ายน่าจะเข้าใจ"มึงทะเลาะกันเรื่องอะไร""เรื่องพราว” โฮปสารภาพออกไปตรงๆ“ไอ้เหี้ย!!เกมจริงใช่ไหมรอบนี้” หมาแน่มึงรอบนี้ ใครก็ช่วยมึงไม่ได้กูบอกเลยดูจากรูปการณ์แล้วรอ
3 วันต่อมา“กริ๊ง!! กริ๊ง!!” เสียงกดกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นหลายครั้งจนทำให้เจ้าของบ้านเดินออกมา“นั่นไงกูว่าแล้วมันต้องอยู่ที่นี่” โซนหันไปพูดกับฟาร์เมื่อเห็นเพื่อนที่พวกเขาเป็นห่วงกำลังเดินมาหาเขาทั้งสอง"หนีมาพักใจซะไกลเลยนะมึง"ฟาร์ที่เกาะกรงเหล็กประตูบานใหญ่อยู่ เอ่ยถามเพื่อน"ไอ้ฟาร์ ไอ้โซนพวกมึงมาได้ไง"มีนที่เห็นคนที่คุ้นตาเมื่อเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ตอนแรกก็แปลกใจว่าใครมากดเรียกเพราะบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่ มีแค่แม่บ้านที่จ้างมาทำความสะอาดเดือนละครั้ง“เข้ามาสิ” มีนเปิดประตูให้ทั้งสองเข้ามา ภายในบ้านออกแบบอย่างเรียบง่ายแต่ก็ดูออกว่าค่อนข้างมีฐานะ"ไอ้โซนมันบอกกูว่ามึงไปขนของออกจากคอนโดเฮียโฮป กูก็เลยตามไปที่บ้านมึงก็ไม่เจอใคร กะแล้วว่ามึงต้องมาอยู่ที่นี่"ฟาร์เอ่ยขึ้น และทั้งสามคนก็เดินตามกันเข้ามาในบ้าน"เวลากูเครียดๆ กูชอบกลับมาที่บ้านแม่พวกมึงก็รู้"ที่นี่เป็นบ้านเก่าของพ่อกับแม่ที่เคยอยู่ด้วยกันก่อนจะย้ายไปอยู่อังกฤษ เดิมทีเขาไม่เคยอาศัยประจำอยู่ที่นี่เพราะมันไม่สะดวกเพราะบ้านหลังนี้อยู่นอกเมืองมากแต่ตอนนี้เขาไม่สามารถไปหาแหล่งพักใจที่ไหนนอกจากที่นี่แล้ว"ก็รู้ไงแล้วกูสองคนก็ไม่อยา
"พี่โฮป"เธอเดินเข้ามาในห้อง VIP โดยมีชายหนุ่มนั่งรออยู่แล้ว"นั่งก่อนครับพราว พี่สั่งอาหารไว้สองสามอย่างแล้ว พราวอยากสั่งอะไรเพิ่มไหม"โฮปพูดอย่างสุภาพแต่แปลกตากว่าทุกครั้งไม่มีรอยยิ้มที่อยากจะทำให้หญิงสาวประทับใจในตัวเอง ไม่มีแม้แต่สายตาหวานเชื่อมแบบทุกครั้งเธอเหลือบตาขึ้นมองบรรยากาศหดหู่รอบตัวโฮปก่อนที่จะละสายตาออก"ไม่เป็นไรค่ะ""ถ้าอย่างนั้นพี่ขอเข้าเรื่องเลยนะครับ"โฮมยกมือขึ้นมาผสานบนโต๊ะ ซึ่งหญิงสาวก็พอจะรู้ว่าคืออะไรเธอพยักหน้าอย่าใจเย็น"ค่ะ พราวพร้อมฟังแล้ว""พี่ขอโทษพราวจริงๆ นะครับที่ไม่ได้บอกพราวก่อน แถมยังทำให้พราวเข้าใจผิดเรื่องที่พี่ยังโสด จนมันบานปลายไปหมด""พี่หลอกพราวมาตลอด พี่ทำได้ยังไงคะพี่โฮป"หญิงสาวมองโฮปอย่างผิดหวังความรู้สึกนี้ฝังอยู่ในตัวเธอมานานหลายวัน เธอกลายเป็นชู้ในชั่วพริบตา กลายเป็นว่าเธอไปแย่งแฟนชาวบ้าน ที่ชายหนุ่มตรงหน้ามาเจอเธอในครั้งนี้น่าจะเพราะผู้ชายคนนั้นบอกเลิกมา (ดูจากสภาพน่าจะเป็นแบบนั้น)"พี่ขอโทษ พี่รู้สึกผิดจริงๆ กับสิ่งที่ทำลงไป"เขาก้มหัวลงต่ำ"ขอโทษ ขอโทษแล้วพราวเรียกร้องอะไรคืนกลับมาได้ไหมคะ ทั้งความรู้สึก ทั้งเวลาที่เสียไป""ตอนแรกพี่ยอมร
3 เดือนผ่านไป"เป็นไงบ้างมึงดีขึ้นบ้างไหม" คิงแวะมาหาโฮปที่คอนโดอีกครั้ง"จะให้กูดีขึ้นจากอะไรวะ ในเมื่อมีนเขาก็ยังไม่กลับมาหากู"โฮปที่นอนแผ่หลาอยู่บนโซฟาพร้อมกระป๋องเบียร์ที่เจ้าของมันไม่คิดที่จะวางลงเลย"กลับมาใช้ชีวิตให้มันดีขึ้นไง ใจคอมึงจะนอนซังกะตายอยู่แต่ในห้อง แล้วคร่ำครวญว่าเมื่อไหร่มีนจะกลับมา แค่นี้จริงๆ เหรอวะ"เมื่อก่อนไอ้โฮปมันมีเหตุมีผลคิดได้กว่านี่นิ ทำไมตอนนี้มันพูดอยากยิ่งกว่าเด็กอนุบาลอีก"มึงจะให้กูทำยังไง"กูหมดหนทางแล้ว มีนหลบหน้าเขาตลอดโทรหาไลน์หาก็ไม่ตอบ มีนใจแข็งกว่าที่คิดไว้ซะอีก ตอนนี้ความหวังที่เคยมีแทบจะไม่หลงเหลืออีกแล้ว"ที่กูกับไอ้ปราบแนะนำมึงไป ไม่ได้เข้าหูเลยใช่ไหมไอ้โฮป"คิงถอนหายใจออกมาอย่างระอา"เรื่องอะไรวะ เรื่องพราวกูก็เคลียร์กับเธอไปแล้ว กูต้องทำอะไรอีก""ก็พิสูจน์ตัวเองไง""กูต้องพิสูจน์แค่ไหนวะ นี่มันก็สามเดือนแล้วนะ มีนไม่มีท่าทีว่าจะกลับมาหากูเลยด้วยซ้ำ"โฮปยันตัวลุกขึ้นนั่งจ้องสบตากับเพื่อน"กูไม่เห็นมึงจะทำอะไรเพื่อพิสูจน์ตัวเองอย่างที่มึงว่าเลยไอ้โฮป นอกจากเก็บตัวอยู่ห้องเมาหัวราน้ำ ไหนวะที่บอกว่าทำแล้ว" คิงมองไปรอบๆ ห้องของโฮปที่ตอนนี้แทบไม
ช่วงเย็นของวัน"พี่กลับก่อนนะ ฝากปิดร้านด้วย"มีนบอกกับลูกน้อง ขณะที่ตัวเองกำลังจะออกจากร้าน"ครับคุณมีน""พรุ่งนี้เจอกัน"ระหว่างที่มีนเดินไปขึ้นรถกลับบ้านรู้สึกเหมือนกำลังถูกใครมองอยู่ตลอดเวลา แต่พอหันไปรอบๆ ก็พบแค่เพียงความว่างเปล่า (คงคิดมากเกินไปเอง) แล้วมีนก็ขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกไปจากบริเวณร้าน โดยที่มีรถคันหนึ่งขับตามมาห่างๆรถคันหรูแล่นมาจอดอยู่หน้าประตูรั้วสูง ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยมีสิทธิ์เข้าไปในบ้านหลังนี้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว“ครืน!!”"ไอ้โฮปมึงอยู่ไหน กูแวะมาหามึงที่คอนโด ไม่เจอใครเลย"น้ำเสียงหงุดหงิดของปราบส่งเข้ามาในสาย ตนอุตส่าห์ซื้อขนมร้านที่มันชอบเอามาฝากแต่เจ้าตัวดันไม่อยู่ซะงั้น"กูอยู่บ้านมีน"น้ำเสียงราบเรียบ"นี่มึงดีกันแล้วเหรอ"มันไปดีกันตอนไหนวะเขาไม่ยักรู้ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเขาก็ดีใจด้วย แต่ทว่าคำตอบทำให้ปราบไม่กล้าพูดกวนตีนต่อเลย"เปล่ากูแค่แวะมาแอบดูมีนที่บ้าน อยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง"น้ำเสียงเศร้าลง"น้องมันเป็นยังไง""ก็ดูสบายดี"หน้าตาสดใส เวลาอยู่ร้านก็เห็นยิ้มแย้มดี ซึ่งมันต่างจากเขาที่หารอยยิ้มไม่เจอตลอดหลายเดือนมานี้"มึงละเป็นยังไง"ปรา
"ไงมึงได้ข่าวโดนเขาไล่ออกมาจากร้านอาหาร"คิงตบบ่าเพื่อนหนักๆ เป็นการเรียกสติ ตั้งแต่มันเลิกกับมีนมานี้ สติมันไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่ที่เขาสั่งเกต"ก็เออดิ"มีนทำเหมือนเขาเป็นตัวน่ารังเกียจผลักไสทุกครั้งที่เจอหน้า"มีนแม่งก็ใจเด็ดใช้ได้เหมือนกัน สมน้ำหน้ามึง"คิงพูดกระแทกหน้าเพื่อนเต็มเสียง"มึงหยุดพูดไปเลยไอ้คิง แล้วนี่มึงมาทำไม""จะมาลากคอมึงเข้าไปที่ผับไงค้าบบ"ไอ้เพื่อนเวร เล่นไม่เข้าร้านเลยป่านนี้ลูกค้าหนีไปที่อื่นแล้วมั้งยังดีที่มีผู้จัดการร้านช่วยแจกแจงเงินเดือนของลูกน้อง ก็เล่นไม่เอาอะไรเลยแบบนี้"กูไม่เข้า กูจะไปดูมีนที่บ้าน""ใจคอมึงจะทิ้งทุกอย่างแล้วไปตามเฝ้ามีนอย่างเดียวมันก็ไม่ได้เปล่าว่ะ"คิงพ่นลมหายใจอุตส่าห์สร้างธุรกิจให้ใหญ่โตถึงขนาดนี้แต่จะมาพังลงง่ายๆ เพราะอกหักเหรอ?"มันเรื่องของกู"ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นจนกว่าจะได้เมียกลับคืนมา"แต่มึงมีงานที่ต้องรับผิดชอบ ทั้งลูกน้องและคนอื่นๆ อีก พวกเขาไม่ได้มาอกหักกับมึงนะ เขายังต้องกินต้องใช้ มึงจะมาเห็นแก่ตัวแบบนี้ไม่ได้"คิงเตือนสติเพื่อนด้วยความเป็นห่วงช่วงสามเดือนที่ผ่านมาโฮปแทบไม่เคยโผล่ไปที่ผับเลย จนตอนนี้พวกพ
วันต่อมา"พี่ ไทเลอร์ (Tyler) ครับ มีนพาเพื่อนด้วย"“ครับ” ผู้ชายหน้าตาหล่อเหล้าเหมือนฝรั่ง รูปร่างสูงใหญ่ เส้นผมสีแดงและดวงตาสีฟ้า ดูรวมๆ แล้วดูดีและหล่อมากๆ ใครเห็นเป็นต้องเลี้ยวหลังหันมามองยังกับเทพบุตรที่หลุดออกมาจากนิยาย"สวัสดีครับ/สวัสดีครับ"ทั้งสองก้มหัวให้อีกฝ่ายเล็กน้อย เขาทั้งสองเคยเจอไทเลอร์ที่ร้านมีนแล้วเพราะอีกฝ่ายมาหามีนบ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นสนิทสนมรู้แค่ว่ามีนกับอีกฝ่ายรู้จักกันแค่นั้น"พี่ไทเลอร์ไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับที่มีนชวนเพื่อนมาด้วย"มีนหันมาถามชายหนุ่มข้างตัว"ไม่เป็นอะไรเลยครับ ยินดีมากๆ"ไทเลอร์ฉีกยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรสำเนียงไทยของอีกฝ่ายค่อนข้างจะดีเยี่ยมเลย"เป็นร้านอาหารของพี่เองเลยเหรอครับ" โซนถามพร้อมกับกวาดสายตามองเข้าไปในร้าน (เป็นร้านที่รสนิยมดีจัง) จัดร้านออกมาได้ทันสมัยและสวยมาก"ใช่ครับ จริงๆ ผมอยู่อังกฤษแต่ว่าอยากกลับมาทำธุรกิจที่ไทยมากกว่าเลยย้ายมา แล้วก็ได้มีนที่มาช่วยให้คำปรึกษา"ไทเลอร์เอ่ยชมเจ้าของไอเดียร์ไปในตัว"แบบนี้นี่เอง แต่บรรยากาศร้านดีมากเลยนะครับ" ฟาร์เอ่ยชมไม่ขาดปาก เขาค่อนข้างชอบมันเลย"ขอบคุณมากเลยนะครับ เชิญทุกคนตามสบายเลยนะครับ ผ
3 เดือนต่อมา"อรุณสวัสดิ์ครับมีน"โฮปที่มารออยู่หน้าร้านที่เดิมเหมือนเป็นที่ประจำไปแล้ว"มาแต่เช้าอีกแล้วนะครับ"มีนส่ายหน้าให้กับความตื๊อในครั้งนี้กับอีกฝ่าย"อยากมาเจอมีน ว่าแต่วันนี้ไม่ไล่เฮียเหรอ"ปกติเห็นเขาประโยคแรกที่มักจะได้ยินประจำคือมาทำอะไร กลับไปได้แล้ว อย่ามาก่อกวน (แต่วันนี้มาแปลก) หรืออาจจะขี้เกียจไล่เขาแล้ว"เหนื่อยจะไล่แล้วครับ ถึงผมไล่คุณก็ไม่ยอมไปอยู่ดี""มีน"โฮปเรียกอีกฝ่ายเสียงแผ่วเบา"ครับ""มีนรู้ใช่ไหมว่าทำไมเฮียถึงทำแบบนี้"หวังว่ามีนจะให้โอกาสยอมให้เขาเริ่มต้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง"ทำอะไรเหรอครับ แล้วผมจะไปรู้กับคุณได้ไง"มีนแสร้งไม่เข้าใจเขาอยากให้โฮปพูดออกมาตรงๆ ว่าต้องการอะไรกันแน่ตนจะได้ไม่เผลอคิดไปเองคนเดียว"ที่เฮียมาป้วนเปี้ยน แวะเวียนมาหามีนอยู่ทุกวันนี่ไง""คุณก็คงแค่ว่างไม่มีอะไรทำ ใช่ไหมครับ"มีนทำทีเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไรต่อ“คิดแบบนั้นจริงๆ เหรอ"ไม่รู้อะไรเลยสินะ (ใจร้ายสุดๆ) ทั้งๆ ที่เขาคิดว่าชัดเจนมากแล้วแท้ๆ ไหนไอ้คิงบอกว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูดไง"คุณมีอะไรอีกหรือเปล่าครับผมจะไปทำงานแล้ว"มีนเอ่ยอย่างเร่งเร้า"มีนให้โอกาสเฮียได้ไหม เรากลับมาคบกันได้ไหมมีน"
5 วันต่อมาหลังจบทริปโฮปก็ตั้งใจเอาไว้ว่าเขาจะลองเดินหน้าง้อขอคืนดีกับมีนดูอีกสักครั้ง เพราะตอนนี้เขาเองก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว อย่างน้อยมีนเองก็โสดและเขาก็ยังเชื่อว่าลึกๆ มีนก็คงมีความรู้สึกดีๆ หลงเหลือให้เขาอยู่บ้าง (หรือเขาคิดไปเอง) ขอเข้าข้างตัวเองไว้ก่อนแล้วกันเพื่อเรียกความมั่นใจ"ร้านนี้มีเมนูแนะนำไหมครับ"โฮปเอ่ยขึ้นมาลอยเมื่อเจ้าของร้านเดินก้มหน้าก้มตาดูออเดอร์ในมือและกำลังจะเดินผ่านหน้าเขาไป"คุณ.."มีนเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อได้ยินเสียงลูกค้า แต่เจ้าของเสียงนั้นเป็นคนที่เขารู้จักดี"สั่งอาหารหน่อยครับ"โฮปพูดพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม"ได้ครับเดี๋ยวผมให้เด็กเอาเมนูมาให้""ขอบคุณครับ มีนนั่งกินด้วยกันไหม"เขาเอ่ยชวนถ้าเป็นเมื่อก่อนเวลายุ่งๆ แบบนี้อีกฝ่ายมักจะไม่ได้ทานทั้งข้าว ถึงทานก็ไม่ค่อยได้กินเป็นเวลา"ไม่เป็นไรครับ ผมทำงานอยู่ เชิญตามสบายเลย"พูดเสร็จมีนก็เดินหนีเข้ามาหลังร้าน"ช่วงนี้คุณโฮปเขามาบ่อยนะครับ"พนักงานรับกระดาษเมนูอาหารของลูกค้าจากมีนมาถือไว้"ถ้าไม่ได้มาสร้างความวุ่นวายอะไรก็ปล่อยเขาไป เหมือนเป็นลูกค้า" มีนหันไปบอกพนักงาน"ครับ""ผมฝากด้วยแล้วกันนะ""ไม่มีปั
"ไงมึง คืบหน้าบ้างไหม" ปราบกับคิง ถือเครื่องดื่มออกมาจากด้านในแล้วจัดวางจนเต็มโต๊ะ"นี่กะเมากันแต่หัววันเลยหรือไง ไหนมึงบอกกูทริปทำบุญ"โฮปไม่ได้สนใจประโยคคำถามจากพวกมัน แต่แซะเพื่อนทั้งสองกลับแทน บอกจะมาทำบุญเขาก็คิดว่าจะเพลาๆ เรื่องแบบนี้ที่ไหนได้มาทำบุญแต่ยังคงสันดานเดิม"ทำบุญก็ส่วนทำบุญ ทำจบแล้วก็เป็นเรื่องของการพักผ่อนแล้วไหมวะ"ปราบเหลือบตามองเพื่อนพร้อมหยักไหล่ให้ไปทีหนึ่ง"กูว่าจุดประสงค์หลักของมึงสองคนไม่ได้กะจะมาวัดแน่ๆ"โฮปเบ้ปากส่ายหน้า"ใครบอกมึงว่ากูสองคนอยากมาไหว้พระ""นั่นดิ นู้นเรื่องไหว้พระความคิดฟาร์มัน"คิงบุ้ยปากไปหาแฟนตัวเองที่นั่งอยู่กลับกลุ่มเพื่อน อยู่ๆ แฟนเขาก็ชวนมาทำบุญ"ใช่พวกกูก็แค่มาเป็นเพื่อน แล้วก็มาเปลี่ยนบรรยากาศหาที่กินเหล้าแค่นั้นเอง เบื่อจะไปผับมึงแล้ว เสียงดัง หูจะแตก""กูกะไว้แล้วแหละว่าหน้าอย่างพวกมึงเนี่ยนะจะคิดเข้าวัดทำบุญ โลกแตกพอดี""ว่าแต่พวกกู ที่มึงตกลงมาเที่ยวรอบนี้ก็ไม่ได้อยากจะไหว้พระเหมือนกันนั่นแหละ" ปราบบอกอย่างรู้ทัน แต่ก็เอาเถอะปล่อยให้มันจัดการชีวิตมันเองที่ผ่านเขาก็เห็นมันโทษตัวเองมาตลอดและไม่ยอมมีใครเลยตั้งแต่เลิกกับมีนไป (คงรู้สึ
3 วันต่อมาโฮปเข้ามาดูแลผับเหมือนปกติแต่ที่ไม่ปกติคิดจิตใจของเขานี่แหละที่พอได้ยินเรื่องราวของมีนกับผู้ชายคนนั้น อยากไปหาอยากไปดูว่าเป็นยังไงบ้างแต่ต้องข่มใจไว้เพราะไม่อยากเข้าไปก้าวก่ายเรื่องของทั้งสอง ตอนนี้เขาก็กลายเป็นคนอื่นสำหรับมีนไปแล้ว แต่สำหรับเขามีนก็ยังเป็นคนที่เขารักเสมอมาครืน!!!“ไอ้โฮปมึงสะดวกคุยไหม” คิงเอ่ยถามน้ำเสียงเรียบนิ่ง“อืม ว่ามา”"ฟาร์กับโซนจะชวนไปทำบุญเสาร์ อาทิตย์นี้ค้างคืนหนึ่งเหมารถตู้ไป""พวกมึงไปกันเลย ช่วงนี้งานกูเยอะ ไหนจะผับ ไหนจะร้านชาบูอีก ไม่ว่างไปวะ""แต่มีนไปด้วยนะ" เมื่อได้ยินว่าใครคนนั้นไปด้วย โฮปถึงกับตาเบิกกว้างใจมันเต้นแรงจนเหมือนจะกระเด็นออกมา มีเหรอว่าเขาจะพลาดทริปนี้.."กูนึกขึ้นได้ว่าเคลียร์งานเสร็จแล้ว ไปวันไหน กี่โมง"โฮปตอบอย่างร้อนรน ไม่ว่างก็ต้องว่างแล้วแหละ เดี๋ยวกลับมาเคลียร์ทีหลัง"ว่างทันทีเลยนะ"เสียงหัวเราะเล็ดลอดเข้ามาในสาย"แค่คิดว่าไปทำบุญบ้างน่าจะดี"แก้ตัวน้ำขุ่นๆ นี่แหละกู ถึงจะพูดยังไงมันก็รู้ทันอยู่แล้ว"ไม่เนียนค้าบบเพื่อน""เออน่า เอาเป็นว่ากูไปด้วย วันเสาร์นี้ใช่ไหม""ใช่ แต่กูบอกมึงไว้ก่อนนะ ถึงมีนจะเลิกกับแฟนแล้ว แต่
"พี่ไทเลอร์ รอนานไหมครับ"มีนที่มาถึงร้านเดินเข้ามาด้วยความรีบร้อน เขากังวลมาหลายวันเป็นห่วงความรู้สึกของอีกฝ่าย"ไม่นานครับ นั่งก่อนสิ เหงื่อเต็มเลย"ไทเลอร์มองหน้าคนอายุน้อยกว่าที่ชื้นไปด้วยเหงื่อไหล่ซึมเต็มกรอบหน้า"มีนรีบมา กลัวพี่จะรอ"มีนเดินอ้อมไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม"ไม่เห็นต้องรีบขนาดนั้น มีนอยากกินอะไรไหม สั่งได้เลยนะ แต่พี่สั่งให้ไปบางอย่างแล้ว อาหารที่มีนชอบ"ไทเลอร์มีท่าทีปกติสบายๆ แตกต่างจากอีกคนที่ดูร้อนรนและกังวลเอามากๆ"พี่ไทเลอร์ครับ..เรื่องรูป""เดี๋ยวค่อยคุยกัน กินข้าวก่อนครับ""ครับ"มีนจำใจต้องหยุดเรื่องนั้นไปก่อน เหมือนไทเลอร์ยังไม่ต้องการที่จะพูดถึงตอนนี้ทั้งสองคนนั่งรับประทานอาหารกันไปเงียบๆ โดยที่ไม่ได้มีการชวนพูดคุยเหมือนเมื่อก่อน จนกระทั่งพนักงานในร้านมาเก็บจานอาหารบนโต๊ะออกไปพร้อมกับนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ"พี่ไทเลอร์ครับ..เรื่องรูปถ่ายขอโทษจริงๆ นะครับ มีนไม่ได้ตั้งใจที่จะเก็บมันเอาไว้""แต่มีนก็ไม่ได้อยากทำลายมันใช่ไหมครับ"เขาถามกลับพร้อมมองตาคนตรงหน้า คิดแล้วก็แปลกพอเขาตัดสินใจที่จะยอมแพ้ ใจเขากับโล่งสบายๆ กว่าที่เขาคิด ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นพยายามยื้อความสั
"อารมณ์แบบนี้มึงยังชวนพวกกูมานั่งกินชาบูได้อีกเหรอวะไอ้มีน"ฟาร์ที่คีบหมูเข้าปากเคี้ยวแก้มตุ่ยทั้งเอ่ยถามเพื่อนไปด้วย"กูเครียดไม่รู้จะทำไง ชาบูมันเยียวยาได้นิหว่า""ข้ออ้างสุดๆ แล้วเป็นไงติดต่อพี่เขาได้หรือยัง" โซนเอ่ยถาม"ยังเลย ที่กูมานั่งเครียดไม่ใช่แค่เรื่องพี่ไทเลอร์อย่างเดียวหรอกนะ"มีนที่เริ่มเผยออกมาทีละนิด"มึงเครียดเรื่องอะไรอีก"แค่เรื่องเดียวยังเคลียร์ไม่ได้ มีเรื่องอื่นมาแทรกอีกเหรอวะ กูซักจะปวดหัวแทนมึงแล้วไอ้มีน"วันนี้กูไปเจอเฮียโฮปมา""ไอ้มีน!!ไอ้เวร!!มึงพึ่งทะเลาะกับพี่ไทเลอร์เรื่องรูปเฮียโฮปไป วันนี้มึงยังมีน่าไปนัดเจอเขาอีกเหรอ ไหนว่าไม่ได้ติดต่อกันแล้วไง" โซนโวยวายขึ้นมาทันที"มึงใจเย็นๆ ก่อนไอ้โซนกูไม่ได้ไปนัดเจอ เราแค่บังเอิญเจอกันเฉยๆ" คนหันมามองกันหมดแล้วเนี่ย (จะพูดเสียงดังเพื่อ)"บังเอิญ? กูจะเชื่อดีไหม""จริงๆ ไม่ได้โกหก กูไปหาพี่ไทเลอร์ปกตินั่นแหละไม่รู้จะไปตามหาเขาที่ไหนเลยแวะไปนั่งพักริมแม่น้ำใต้สะพานแล้วเขาก็อยู่ที่นั่นพอดี""ยังไงต่อ"ฟาร์กอดอกถาม"ก็ไม่ยังไง เราแค่คุยกันนิดหน่อย""ถ้าแค่คุยกันนิดหน่อยทำไมมึงถึงต้องเครียด"ฟาร์ถามต่อ ไม่กงไม่กินมันแล้วชาบู
หลายวันต่อมา"ไงมึงคุยกับพี่ไทเลอร์หรือยัง" มีนแวะมาหาฟาร์ที่ร้านสัก ฟาร์จึงเอ่ยถามเพื่อนถึงเรื่องราวเมื่อหลายวันก่อน"ไปมาแล้ว ไม่เจอพี่เขาไม่ได้กลับคอนโด ที่ร้านก็ไม่ได้เข้าไป ถามใครก็ไม่มีใครรู้ว่าพี่เขาหายไปไหน"มีนทิ้งตัวลงเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า หลายวันมานี่นอนไม่หลับเลย"มึงสองคนยังไม่ได้คุยกันอีกเหรอ"คิ้วเฉียงยกขึ้น"อืม""มันก็สามวันแล้วนะ พี่เขาโกรธอะไรขนาดนั้นวะ มึงไม่ได้ไปทำอะไรมากไปกว่าที่เล่าให้พวกกูฟังใช่ไหม"ฟาร์ที่กำลังจัดชั้นวางของอยู่ละสายตามามองเพื่อนจริงจัง"ไม่มี กูจะไปทำอะไรพี่เขาได้ จากเครียดเรื่องที่ทะเลาะกันกูก็ชักจะเป็นห่วงพี่เขาขึ้นมาแล้ว ไม่รู้ว่าหายหน้าไปไหน" มีนเปิดดูข้อความในมือถือ ที่ตลอดสามวันเขาพยายามติดต่อหาไทเลอร์แต่ก็ไม่ได้มีการตอบรับ ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าไทเลอร์หายตัวไปไหน หรือแค่ต้องการหลบหน้ากันเพราะยังโกรธอยู่กันแน่..“เฮ่อ!!เอาไงดีวะ ไปหรือไม่ไปดี” โฮปที่ตั้งใจอยากจะขับรถไปดูมีนสุดท้ายก็ใจไม่กล้าพอ ต้องวนรถมานั่งเล่นอยู่ที่ใต้สะพานข้ามแม่น้ำใหญ่เพียงลำพัง"ป่านนี้เขาก็คงคืนดีกันไปแล้วมั้ง กูจะมานั่งเครียดทำไมวะกลับไปทำงานของตัวเองไม่ดีกว่าหรือ
คิงวางสายจากแฟนแล้วหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทที่แสร้งทำเป็นหันหน้าไปทางอื่นทั้งที่เอียงตัวจนแทบจะตกจากโซฟา"ไม่มานั่งฟังข้างๆ กูเลยละ"คิงพูดประชดประชันอีกฝ่าย"กูไม่ได้สนใจสักหน่อย มึงเสือกคุยเสียงดังกูแค่บังเอิญได้ยิน"โฮปที่ทำหน้าเฉไฉไม่รู้ไม่ชี้"บังเอิญจนคอยาวเป็นยีราฟเลยนะ"คิงยกยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ย"ไม่ต้องมาแซวกูเลย ว่าแต่มีนเป็นอะไร""ไหนมึงบอกไม่สนใจไง"ตาคมหลิ่วมอง"บอกมาเถอะน่า"ลีลาจังวะทำเป็นเล่นหูเล่นตานะมึง เดี๋ยวโบกเข้าให้สักที"กูก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ฟาร์บอกว่ามีนทะเลาะกับไทเลอร์""ทะเลาะ ก็ไหนว่ารักกันจะตายแล้วไปทะเลาะกันเรื่องอะไร"โฮปที่เริ่มใจไม่ดีเมื่อรู้ว่าคนที่ตนรักเหมือนจะมีปัญหากับคนปัจจุบันเข้าแล้ว"ฟาร์ก็ยังไม่รู้ แต่มีนน้ำเสียงไม่ค่อยดีเลยจะรีบไปหา""แย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ"หัวคิ้วคมขมวดเข้าหากัน"ปกติถ้าไม่มีเรื่องอะไรสำคัญจริงๆ มีนก็ไม่ค่อยรบกวนใครมึงก็รู้ แต่ที่โทรมาหาฟาร์ก็คงจะเครียดเรื่องที่ทะเลาะกันจริงๆ นั่นแหละ""หรือกูควรไปดูมีนดี" โฮปทำท่าจะลุกออกไปจากห้องจนคิงต้องรีบคว้าแขนเอาไว้"มึงจะไปไหน""กูจะไปหามีน อยากรู้ว่าไอ้นั่นมันทำอะไรให้มีนเสียใจ กูจะได้ไปจั
เช้าวันต่อมาวันนี้มีนตั้งใจหยุดเพื่อจะทำความสะอาดบ้านเพราะเริ่มรกและฝุ่นเริ่มเยอะ เขาไม่ค่อยมีเวลาเลยช่วงหลังๆ มานี้"พึ่งเห็นนะเนี่ยว่าเก็บของมายัดไว้ในนี้เต็มไปหมด" มีนเปิดลิ้นชักใต้ตู้เสื้อผ้าออกมาก่อนจะเห็นด้านในมีรูปถ่าย สมุดบันทึกและบิลค่าใช้จ่ายใส่เอาไว้จนเกือบเต็ม"โห!!นี่รูปตอนไหนวะ ไปเที่ยวทะเลเมื่อสามปีที่แล้ว"รูปที่ถ่ายกับเพื่อน"นี่ก็บิลค่าซื้อทีวีสุดยอดเลยไอ้มีนมึงเก็บมาได้ไงเป็นปี" มีนบ่นพึมพำกับตัวเอง เหนื่อยใจกับการชอบสะสมเก็บของพวกนี้สุดท้ายก็ต้องมาทยอยทิ้งทีหลัง"มีนอยู่ไหนครับ!!" เสียงไทเลอร์ร้องเรียกจากชั้นล่างแว่วมา"ห้องนอนครับ พี่ขึ้นมาได้เลย" มีนหยิบของในลิ้นชักออกมาทีละชิ้นจนไปเจอกับรูปถ่ายใบหนึ่งเป็นภาพเมื่อครั้งที่เขากับโฮปไปเที่ยวด้วยกัน"เก็บไปถึงไหนแล้วครับ"ไทเลอร์ที่เดินเข้ามาหา แต่มีนกับสะดุ้งตัวเล็กน้อย"อ๋อ..พึ่งเริ่มเก็บครับ" มีนรีบซ่อนรูปไว้ด้านหลัง"หืม อะไรครับ ทำหน้าตามีพิรุธ"ไทเลอร์พูดหยอกล้อคนที่ทำหน้าเหลอหลาใส่กัน (ดูตลกดี) ชักอยากรู้แล้วสิแอบอะไรไว้ด้านหลัง"เปล่าครับไม่มีอะไร"มีส่งยิ้มแหย่ๆ ให้"ไหน ซ่อนอะไรไว้ ขอพี่ดูหน่อย"คนตัวใหญ่ที่เดิ