“เต็นเป็นของพี่” คนอ้างสิทธิ์ความเป็นเจ้าของน้องลงมือถอดชุดเซ็กซี่ออกจากร่างงาม จัดการเช็ดหน้าเช็ดตัวให้น้องด้วยความใส่ใจ ความกังวลใจยังฉายชัดในดวงตาคู่คม แม่นกกระเต็นน้อยของเขา แม้จะบรรลุนิติภาวะมาหลายปีแล้ว แต่ด้วยความที่เธออยู่ในครอบครัวที่แวดล้อมด้วยความรัก เธอได้รับแต่สิ่งดีๆ มีแต่คนคอยดูแลเอาใจใส่ กระทั่งเพื่อน เขาก็มั่นใจว่าส่วนมากเป็นคนที่มาจากพื้นฐานครอบครัวที่ดี และเป็นคนดี แต่น้องคงลืมคิดไปว่าแม้บุคคลจะมาจากครอบครัวที่ดีเพียงใด หากไม่มีความยับยั้งชั่งใจจากสิ่งเร้ายั่วยุ ก็อาจจะหลงเดินทางผิด เห็นกงจักรเป็นดอกบัวได้
วาโยดึงผ้าห่มคลุมร่างที่สวมเพียงเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ของเขา น้องยังคงนอนหลับตาพริ้ม ไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำอะไรกับร่างกายของเธอบ้าง แล้วหากคนที่อยู่กับน้องตอนนี้ไม่ใช่เขาล่ะ ชายหนุ่มถอนหายใจ ก้มลงจูบหน้าผากมนแผ่วเบา
“ปลอดภัยแล้วนะครับทูนหัวของพี่”
วาโยปล่อยให้น้องได้พักผ่อน เขาลุกขึ้นจากเตียง เดินออกไปยังริมระเบียงที่พักเพื่อโทรศัพท์
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับคุณโย” วัลลภรับสายแล้วรายงานให้เจ้านายทราบอย่างรู้ใจ
“สัปดาห์หน้าส่งรูป
“พี่โย!” ตาคู่สวยเบิกกว้าง อยากจะขอลงจากอกคนที่กำลังพาเธอเดินตรงไปยังห้องน้ำ“ชู่ว์! แล้วแต่พี่ไงครับ” วาโยวางร่างสาวลงบนพื้น เขาจับชายเสื้อยืดตัวใหญ่เพื่อจะดึงขึ้น แต่มือบางก็ดึงรั้งไว้ได้ทันควัน พลอยไพลินยื้อไว้สุดแรง“เต็นดื้อ” วาโยว่าน้อง ตาคมจ้องมองน้องอย่างติติง น้องไม่รักษาคำพูด“เอ่อ...คือเต็นปวดฉี่ค่ะพี่โย ขอเต็นฉี่ก่อนได้ไหมคะ”วาโยถอนหายใจแรง เขายอมปล่อยชายเสื้อน้อง ถอยหลังไปหนึ่งก้าว“ครับ”พลอยไพลินมองหน้าคนที่เอ่ยคำว่าครับ แต่ไม่ยอมขยับไปไกลกว่าหนึ่งก้าว ถ้าเขายืนอยู่ตรงนี้ เธอจะฉี่ได้อย่างไรกันเล่า“พี่โยออกไปก่อนสิคะ”“พี่หันหลังให้ก็ได้” ร่างสูงหันหลังให้น้อง“พี่โย...” พลอยไพลินเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ“หลับตาด้วยก็ได้ เอ้า!” วาโยหลับตาลงจริงๆ ทว่าคนขี้เขินก็ยังไม่กล้าทำธุระส่วนตัว การฉี่มันไม่ได้มีแต่ภาพนะ ไหนจะเสียง และกลิ่นอีกล่ะ“พี่โยออกไปก่อนนะคะ เต็นขอเวลาทำธุระส่วนตั๊วส่วนตัวสักสิบนาที แล้วเต็นจะเปิดประตูให้พี่โยมาอาบน้ำด้วยกันนะคะ” พลอยไพลินจำต้องให้คำสัญญา ไม่อย่างนั้นคนที่ด
วาโยถอนจูบออกมากระซิบเรียกน้องเสียงพร่ากระเส่า แม่นกกระเต็นน้อยของเขาหลับตาพริ้ม เกาะบ่ากว้างของเขาไว้แน่น“อาบน้ำก่อนนะครับ” วาโยโอบกอดพาน้องเข้าไปในห้องอาบน้ำฝักบัว แล้วเลื่อนประตูกระจกปิด เขาเปิดน้ำอุ่นให้รินรดลงมาชำระล้างร่างกายของเขาและเธอพลอยไพลินใจเต้นโครมคราม เธอเขินจนผิวขาวผ่องกลายเป็นแดงก่ำไปทั้งตัว ใบหน้าสาวร้อนวูบวาบราวกับถูกไฟลามเลีย ห้องอาบน้ำกระจกขนาดเล็กสำหรับคนเดียวให้ความรู้สึกแคบเมื่อต้องมายืนคู่กันกับร่างสูงกำยำซ่อนรูป พี่โยของเธอหากสวมใส่เสื้อผ้าแล้ว เขาดูสูงโปร่ง ทว่าพอได้เห็นเนื้อแท้เปลือยเปล่าทั้งร่างของเขา อีกทั้งได้สัมผัสแนบชิด พลอยไพลินก็รู้ว่าเขาซ่อนรูปกายแข็งแกร่งกำยำไว้ภายใต้เสื้อผ้าสีเข้มเรียบหรูที่เขาชอบสวมใส่ เขามีกล้ามเนื้อแน่นตึงและรูปร่างกำยำน่าซบ มิน่าล่ะ ผู้หญิงพวกนั้นถึงรีบปรี่ไปเยี่ยมตอนที่รู้ว่าเขารักษาตัวอยู่โรงพยาบาล“เป็นอะไรครับ กลัวพี่เหรอ” วาโยเห็นใบหน้าที่จู่ๆก็บึ้งตึงของน้องจึงถามด้วยความแปลกใจพลอยไพลินไม่กล้าตอบว่าเธอหวงเขา หวงเพราะคิดไปถึงผู้หญิงที่รายรอบเขาก่อนที่เธอกับเขาจะรู้จักกัน หญิงสาวจึงส่ายหน้า
“พี่โย พี่โย...” พลอยไพลินหอบหายใจหนักและถี่กระชั้น หญิงสาวแอ่นสะโพกไปด้านหน้าเกร็งค้างไว้ สองมือขยุ้มเส้นผมลื่นมือไว้แน่น ออกแรงกดสุดแรงให้เขาจมจ่อมฝังหน้าอยู่กลางผืนเนื้อสาวสั่นระริก วาโยเร่งปรนเปรอเธอด้วยปลายลิ้น นิ้วเรียวขยับเข้าออกในจังหวะถี่ยิบ ไม่นานนัก หญิงสาวก็กรีดร้อง มวลความสุขแตกซ่าน ระเบิดพร่างพรายรุนแรง น้ำสวาทไหลรินกระเซ็นเป็นสายวาโยซุกซบไม่ห่างหาย ปากร้อนผ่าวประกบแนบแน่นกับผืนเนื้อนุ่ม ชายหนุ่มเก็บกลืนทุกหยาดหวานล้ำ ปลายลิ้นควานลึกรีดเค้นน้ำหวานจากร่องรักสาวออกมา และเขาดื่มกินมันอย่างหื่นกระหาย“พี่โย...” พลอยไพลินสั่นสะท้านครั้งแล้วครั้งเล่า กระสันซ่านจนแทบขาดใจ ทว่าคนหลงมัวเมาเนื้อนางกลับไม่ยอมผละห่างไปเสียที ศีรษะทุยของเขายังขยับอยู่ตรงจุดนั้น หญิงสาวรับรู้ถึงลิ้นสากที่ลากเลียหนักแน่นดุดันสลับกับตวัดระรัวถี่ยิบบนปุ่มเนื้อนุ่ม ซึ่งมันทำให้เธอต้องหวีดร้องเพราะความเสียวสะท้านจู่โจมรุนแรงวาโยหอบหายใจหนักหน่วง เขาตัดใจเงยหน้าขึ้นจากเนินสวาทเย้ายวน ชายหนุ่มมองคนที่ถูกเขาส่งไปเยือนวิมานรักด้วยปลายลิ้น เธอยืนพิงผนังกระจก หอบหายใจหนักไม่ต่างจากเขา สอ
น้องยั่วเขา“เต็นจ๋า ไปที่เตียงเถอะ พี่ไม่ไหวแล้ว” เสียงบอกพร่ากระเส่าวาโยอุ้มกระเตงน้องขึ้นด้านหน้า พลอยไพลินตวัดขารัดเอวสอบ สองแขนกอดเกี่ยวลำคอแกร่ง เอียงใบหน้ารับจูบที่บดเบียดลงมาทันทีอย่างรู้งานริมฝีปากบดบี้แนบประกบ ลิ้นอุ่นร้อนเกี่ยวกระหวัดรัดกันพันตู เสียงดูดดึงจาบจ้วงดังประสานกับเสียงหอบหายใจหนักของทั้งสอง พลอยไพลินลืมจูบหวานๆอ่อนละมุนที่เคยได้รับ เธอเริ่มหลงใหล วาบหวามไปกับจูบดุดันเร่าร้อน มันตื่นเต้น กระตุ้นเร้า และฉุดกระชากเธอให้หลุดลอยหลงระเริง จนต้องจูบตอบเขาอย่างบ้าคลั่งวาโยกอดรัดกระชับร่างงามแนบอก เต้าทรวงนุ่มหยุ่นเบียดกับแผงอกกว้างแข็งแกร่ง เขาพาน้องเดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังเตียงกว้าง แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงทั้งที่สองร่างยังกอดเกี่ยวรัดกันอยู่พลอยไพลินยังคงใช้สองแขนสองขาเรียวกอดเกี่ยวคนที่โถมทับเธอลงมาบนเตียงกว้างไว้แน่น ผมยาวสลวยแผ่กระจายเต็มที่นอน“เต็นจ๋า” วาโยเกลี่ยเส้นผมออกจากรอบใบหน้านวลอย่างเบามือ ตาคมหวานฉ่ำสบดวงตาคู่สวยที่หวานฉ่ำปรือไม่ต่างกันพลอยไพลินหอบหายใจหนัก ผิวกายเรียบตึงและกำยำของคนที่ทาบทับอยู่ทำให้เ
ความอดทนอดกลั้น และความตั้งใจที่เดินหน้าช้าๆพังไม่เป็นท่า เมื่อมือบางลูบลามปามมาถึงเม็ดเนื้อสีชมพูเข้มบนแผงอก“เต็น...อ่า...พี่ทนไม่ไหวแล้ว”“อ๊ะ!” พลอยไพลินแอ่นแผ่นหลังโค้งผวาเฮือก สองมือจิกกำต้นแขนแกร่ง เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อคนที่รั้งรอเมื่อครู่เคลื่อนกายเข้าหา ฝากฝังความกร้าวแกร่งร้อนเร่าลงมาอย่างดุดัน ฝ่าปราการบางเบาสลักลึกใจกลางความคับแน่นอุ่นอ้าว แนบสนิทไม่เหลือช่องว่างระหว่างกันหญิงสาวหอบหายใจหนัก น้ำตาซึมตรงหางตาวาโยรีบก้มลงจูบซับน้ำตาเม็ดใสแผ่วเบา แต่เขาไม่อาจรั้งรอได้อีกต่อไป กล้ามเนื้อสาวที่โอบรัดลำกายแกร่งกระตุกตอดระรัว ทำให้เขาต้องขบกรามแน่น เสียดเสียวแทบคลั่ง“เต็นจ๋า” วาโยเรียกน้องเสียงหวาน พรมจูบไปทั่วดวงหน้าเนียน เขาค่อยๆขยับกาย ถอดถอนตัวตนออกมาจากร่างสาว ก่อนจะรุกล้ำเข้าไปใหม่ในจังหวะเนิบช้าทว่าหนักแน่นพลอยไพลินหลับตาแน่น จิกกำต้นแขนแกร่งไม่ยอมปล่อย ปากจิ้มลิ้มห่อน้อยๆ ยามเมื่อถูกลำกายร้อนผ่าวเสือกไสเข้าหา เธอครวญครางเสียงเบาพร่าวาโยยิ้มพึงใจ เมื่อได้ยินเสียงหวานของน้อง ชายหนุ่มยังคงโยกกายเข้าหาเนิบช้า ทว่
“อื๊อ!” พลอยไพลินหลับตาแน่นอยู่กับซอกคอแกร่ง“ท่าอื่นบ้างนะทูนหัว พี่จะสอนให้” วาโยกระซิบบอกน้อง แล้วปลดแขนน้องออกจากลำคอแกร่ง ปลดสองขาเรียวออกจากเอวสอบ พลอยไพลินยอมอย่างง่ายดาย ร่างกายไร้แรงต่อต้าน หญิงสาวหลับตาลงหนีอายวาโยนั่งคุกเข่ากลางกายสาว สอดลำเนื้อร้อนผ่าวเข้าสู่โพรงรักอุ่นลื่นอีกครั้ง พลอยไพลินหวีดร้องเบาๆ เธอรู้สึกคับแน่นอึดอัด และหลงเหลือความเจ็บอยู่เล็กน้อย หญิงสาวขยุ้มผ้าปูที่นอนไว้แน่น ลมหายใจเริ่มหอบหนักวาโยจับข้อพับขาทั้งสองข้างของน้องแยกถ่างแล้วยกขึ้นสูงจนสะโพกสาวลอยเหนือที่นอน เขาค่อยๆโยกควานลำกายในร่องรักคับแน่น บดขยี้โหนกเนื้อชายกับติ่งกระสันสาว การเคลื่อนไหวเนิบนาบ ทว่าหนักหน่วงจนคนใต้ร่างเริ่มครางประท้วงเพราะความเสียวซ่าน“พี่โย...อา...” พลอยไพลินครางหวิว แอ่นสะโพกแผ่นวลเนื้อให้เขากระหน่ำเข้าหาด้วยความเต็มใจวาโยสูดหายใจยาว หัวใจแกร่งเต้นระรัว ชายหนุ่มเลื่อนมือขึ้นไปจับข้อเท้าบางสองข้างแล้วกางออกจนสุด หัวเข่าแกร่งกดลงบนที่นอนข้างสะโพกอวบ ก่อนจะโหมกระหน่ำเสือกไสลำเนื้อเข้าออกอย่างรุนแรงดุดัน บังเกิดเสียงเนื้อปะทะเนื้อประสานเส
“ลูกแม่เป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด” แม่กระแตแตะแก้มลูกสาวเบาๆ ท่านยิ้มอย่างปลื้มใจ เห็นลูกสาวมีความสุข คนเป็นแม่ก็พลอยมีความสุขไปด้วยพลอยไพลินยิ้มตอบมารดา หญิงสาวย่อตัวลงเล็กน้อย ซบหน้ากับอกอบอุ่นและโอบกอดท่านไว้เต็มวงแขน“คุณแม่ก็เป็นแม่เจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลกค่ะ”แม่กระแตทอดถอนใจเบาๆ มือบางลูบหัวลูบหลังลูกอย่างอ่อนโยน แม้ในใจลึกๆจะยังห่วงและอยากดึงรั้งลูกไว้กับอกนานกว่านี้ ทว่าเมื่อลูกได้เลือกแล้วว่าจะฝากชีวิตไว้กับผู้ชายคนนี้ คนที่พ่อและแม่ก็รู้ดีว่าเขาสามารถปกป้องดูแลลูกสาวให้มีความสุขได้ตลอดไป และที่สำคัญเขารักลูกสาวของท่านจนหมดหัวใจ ท่านจึงไร้ซึ่งคำทัดทาน“คุณแม่ขา ถ้าพี่เต็นเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด แล้วติ๊บจะเป็นเจ้าสาวที่สวยกว่าพี่เต็นได้ยังไง” พลอยชมพูกางแขนกอดมารดาอีกข้าง หญิงสาวซบหน้ากับบ่าบอบบางออดอ้อน“หาเจ้าบ่าวให้ได้ก่อนเถอะน่า” พี่สาวว่ายิ้มๆ ทำให้ใบหน้าระรื่นของคนเป็นน้องบูดบึ้ง แก้มชมพูใสป่องน้อยๆอย่างคนงอน พลอยชมพูมองค้อนพี่สาว ก่อนเงยหน้าขึ้นฟ้องมารดา“คุณแม่ขาพี่เต็นว่าติ๊บ”“อย่าว่าน้องสิเต็น” พลอยชมพูยิ้มเยาะอย่างผ
“คนละล้าน! เรารวยแล้วน้ำฝน” พลอยชมพูจูบเช็คเบาๆ โบกพัดไปมาอย่างมีความสุข หยาดพิรุณอมยิ้มไปกับท่าทางดีใจเกินเหตุของพี่สาว“พี่ติ๊บต้องขึ้นไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวนะคะ รีบขึ้นไปบนบ้านเถอะค่ะ“จริงสิ พี่ไปก่อนนะ”พลอยไพลินรีบเหน็บเช็คไว้ที่ชายพก แล้ววิ่งขึ้นบันไดไป หยาดพิรุณหัวเราะเบาๆกับท่าทางที่ขัดกันกับชุดไทยประยุกต์งดงามที่พี่สาวสวมอยู่ ก่อนเดินตามพี่สาวขึ้นบันไดไปร่วมพิธีมงคลหลังจากฝ่าด่านประตูเงินประตูทองขึ้นมาได้ ผู้หลักผู้ใหญ่ก็เจรจาสู่ขอตามประเพณี ตรวจนับสินสอดมูลค่าหลายสิบล้านบาท เมื่อเรียบร้อยแล้ว จึงอนุญาตให้เจ้าบ่าวไปรับตัวเจ้าสาวออกมาจากห้องเพื่อทำพิธีมงคลเสียงเปิดประตูห้องทำให้คนที่นั่งรออยู่อย่างใจจดจ่อเงยหน้าขึ้น คนที่เปิดประตูเข้ามาคือเจ้าบ่าวของเธอ เขาสวมชุดราชปะแตนคุมโทนสีเดียวกับชุดที่เธอสวมอยู่ ใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มประดับอยู่ หญิงสาวระบายยิ้มหวานเต็มดวงหน้า มองสบสายตาเขาตลอดเวลาที่เขาก้าวใกล้เข้ามา“พี่โย” พลอยไพลินลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยืนรอด้วยหัวใจเต้นระทึกวาโยก้าวมั่นคงไปยังร่างงดงามราวกับนางฟ้า เจ้าสาวของเขาสวยจนเข
เรือนร่างสาวสวยสะพรั่งเปลือยเปล่าถูกอุ้มมาวางลงบนเตียงอย่างเบามือที่สุด คนอุ้มสวมเพียงผ้าเช็ดตัวพันเอวสอบอยู่ผืนเดียวถอยห่างไปทันที แต่ไม่ไวไปกว่ามือเรียวบางที่คว้าหมับกระตุกเอาชายผ้าเช็ดตัวหลุดติดมือไป จนเจ้าของผ้าเช็ดตัวต้องถลาตามไปดึงเอาไว้ด้วยความตกใจ แต่กลับพลาดสะดุดขาตัวเองล้มลงทาบทับกายเปลือยนุ่มนิ่มที่นอนหงายอยู่บนเตียงเสียเต็มเปา ยังดีที่เขายั้งตัวเองไว้ได้ทันด้วยการใช้ข้อศอกดันตัวเองไว้ ไม่ให้น้ำหนักตัวทุ่มลงไปบนตัวเธอทั้งหมด ไม่อย่างนั้นคนตัวเล็กอาจจะกระดูกหักก็เป็นได้“กระติ๊บ ทำอะไรของคุณฮึ!” พบรักว่าเสียงเข้มทว่าไม่มั่นคง“นอนๆ นอนด้วยกันค่ะ” พลอยชมพูว่าเสียงอู้อี้ แถมยังใช้สองแขนกอดรัดร่างเกือบเปลือยของคนที่คร่อมทับตัวเองอยู่ไว้แน่น“จะนอนก็นอนไป ปล่อยผม”“ไม่ปล่อย จุ๊บๆก่อนนะคะพี่ต่าย”พบรักถอนหายใจ พลอยชมพูคงเข้าใจว่าเขาเป็นพี่ชายของเธอ ชายหนุ่มจึงตัดใจหลับตาจุ๊บไปหนึ่งทีที่หน้าผากมน“ฝันดีนะคะ” พลอยชมพูว่าแล้วปล่อยวงแขนออก หญิงสาวหลับตาลงเอาดื้อๆ เป็นพบรักเสียเองที่เริ่มลังเลว่าจะลุกไปจากตรงนี้ทั้งที่มีโอกาสแล้วหรือไม่ เขาไ
“กระติ๊บ” พบรักเรียกคนที่ยังเมาไม่รู้เรื่อง หวังให้เธอได้สติสักน้อยนิดก็ยังดี เขาจะได้บอกให้เธอจัดการอาบน้ำทำความสะอาดตัวสักหน่อย ขืนปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ดีแน่“ขา...” พลอยชมพูเงยหน้าขึ้น ขานรับเสียงยานคางหวานจ๋อย ทว่าดวงตาคู่งามยังหลับพริ้ม ริมฝีปากอิ่มสวยคลี่ยิ้มหวานเย้ายวน“คุณควรอาบน้ำ” พบรักถอนหายใจ แล้วบอกคนที่ยืนอิงแนบอกตัวเองอยู่ ไม่ใช่เธอคนเดียวที่ควรอาบน้ำหรอก เขาก็ด้วย เพราะเปื้อนไปทั้งตัว ทั้งกลิ่นก็ชวนให้คลื่นเหียนอาเจียนออกมาสมทบกับเธอเหลือเกิน“ไม่อาบ จะนอนค่ะ” พลอยชมพูบอกแล้วซบหน้ากับอกกว้าง“ไม่อาบไม่ได้” พบรักบอกเสียงเข้ม จับบ่าของคนยืนโงนเงนดันตัวเธอออกห่าง“ไม่หวายยย...ง่วงค่ะ มึนหัวด้วย” พลอยชมพูส่ายหน้า โบกไม้โบกมือว่าไม่ไหวจริงๆพบรักถอนหายใจแรง ชักรำคาญยายเมรีขี้เมา ถ้ายังต่อล้อต่อเถียงกับเธออยู่นี่ เขาก็คงไม่ได้พักผ่อนสักที ชายหนุ่มจึงตัดสินใจดันร่างสาวไปยืนใต้ฝักบัว แล้วเปิดน้ำชำระล้างร่างกายเธอ ทว่าเมื่อคนเมาถูกสายน้ำรินรดตัวก็สะดุ้ง กระโดดเข้ามากอดเขาไว้แน่น“กระติ๊บ! ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย” พบรักอยากจะจับแม่ตั
“ถ้าบอกว่าไม่พอใช้ คุณพบจะเพิ่มเงินเดือนให้ติ๊บเหรอคะ” พลอยชมพูถามแล้วยิ้มกว้าง ตาเป็นประกาย“เปล่า จะบอกว่าไม่พอก็ต้องพอ”“โธ่! ก็นึกว่าจะใจดีให้เงินเดือนเพิ่ม” ใบหน้ายิ้มร่าเมื่อครู่หุบลงทันควัน“คนอื่นเขายังพอใช้เลย อยู่ที่นี่บ้านก็ไม่ต้องเช่า ข้าวก็ไม่ต้องซื้อ ผมไม่เห็นว่ากระติ๊บมีความจำเป็นต้องใช้เงินเลยนะ”“ผู้ชายก็งี้แหละ ไม่เข้าใจผู้หญิงเอาเสียเลย คุณพบรู้ไหมว่าผู้หญิงน่ะ เขามีของที่ต้องซื้อใช้ประจำเดือนเยอะแยะ”“ของใช้ประจำเดือน...หมายถึงผ้าอนามัยเหรอ มันก็ไม่น่าจะแพงอะไรขนาดนั้นนะ”พลอยชมพูถอนหายใจแรง ตาคู่งามเหลือบมองบน“ติ๊บไม่คุยกับคุณพบแล้ว ผู้ชายอะไรไม่เข้าใจความเป็นผู้หญิงเอาเสียเลย ติ๊บขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”ลูกจ้างสาวสวยของพบรักสะบัดค้อนเดินออกจากห้องไปแล้ว ชายหนุ่มมองตามจนกระทั่งประตูห้องปิดลง พบรักเอนกายพิงพนักเก้าอี้ ถอนหายใจบางเบา ระบายยิ้มเต็มใบหน้าคมเข้ม เธอน่ารักสดใส เวลาได้พูดคุย ได้อยู่ใกล้ๆ เขายอมรับว่าหัวใจเต้นในจังหวะที่แปลกไปจากเดิม“เอ้า! ไชโย!” เสียงเ
“คุณกระติ๊บ” ลำดวนกวักมือเรียกเมื่อเห็นคนที่ตามหามาตั้งแต่เช้าเดินเข้ามาใกล้“กินอะไรมาหรือยังคะคุณกระติ๊บ”“กินแล้วค่ะ อิ่มตื้อเลย” ก็จะไม่ให้อิ่มได้อย่างไร เธอกินขนมมาตลอดทาง และกินหมดคนเดียวไม่แบ่งคนขับรถด้วย“แล้วนี่ไปไหนมาคะ รู้หรือเปล่าว่าวันนี้เป็นวันเงินเดือนออก”“วันนี้เงินเดือนออกหรือคะ แล้วติ๊บต้องไปรับเงินเดือนที่ไหนคะ” พลอยชมพูถามกลับด้วยความตื่นเต้น“ของน้าและของคนอื่นที่เป็นพนักงานประจำก็โอนเข้าบัญชีค่ะ แต่ถ้าเป็นพวกจ้างรายวันมาทำงานบางอย่างก็ให้ไปรับกับการเงินที่ออฟฟิศ”“งั้นติ๊บคงต้องไปรับที่ออฟฟิศ เพราะติ๊บไม่ได้ให้เลขที่บัญชีธนาคารไว้ ติ๊บไปรับตอนนี้เลยได้ไหมคะ” เพราะเป็นเงินเดือนจากน้ำพักน้ำแรงเดือนแรก หลังจากที่ออกจากบ้านมาทำงานที่นี่ พลอยชมพูจึงตื่นเต้นเป็นพิเศษ“ตอนนี้ติดพักเที่ยงค่ะ ไปรับหลังบ่ายโมงดีกว่าค่ะ” พลอยชมพูพยักหน้ารับ ยิ้มหวานวาดฝันถึงเงินเดือนก้อนเล็กๆของเธอ“เอ่อ...คุณพบบอกว่าจะเป็นคนจ่ายเงินเดือนให้คุณกระติ๊บเองค่ะ”พลอยชมพูโกรธจนควันออกหู เมื่อเธออุตส่าห์เดินไปถึงออ
พยาบาลเงยหน้ามองสบตาญาติผู้ป่วยยิ้มๆ พบรักค้อมศีรษะให้ และเอ่ยคำขอบคุณ เขารอกระทั่งคุณพยาบาลเดินออกไปจากห้องแล้ว จึงก้มลงมองคนที่ยังคงกอดเขาไว้แน่น“ไหนใครบอกจะไม่ร้องไห้นะ”พลอยชมพูผละหน้าที่เปียกปอนน้ำตาออกมาจากอกกว้าง ใช้หลังมือปาดน้ำตา เงยหน้ามองคนล้อเลียนด้วยสายตางอนๆ“ก็ตอนแรกว่าจะไม่ร้องแล้ว ฮึกๆ แต่มันทนไม่ไหว มันเจ็บ ฮึกๆ คุณพบไม่ได้เป็นคนถูกฉีดยานี่ คุณพบไม่เข้าใจหรอก”“เจ็บเท่ามดกัด แค่นี้ทำมาร้อง”“มดกัดไม่เจ็บขนาดนี้หรอก ติ๊บเคยถูกมดกัดนะ ทำไมจะไม่รู้ว่ามันเจ็บแค่ไหน คุณพบน่ะเป็นผู้ใหญ่เสียเปล่า มาโกหกเด็กทำไม”คนถูกกล่าวหาว่าโกหกเด็กยิ้มในหน้า“เด็กโข่งน่ะสิ”พลอยชมพูสะอึกเมื่อถูกเขาว่า หญิงสาวยืดอก เชิดหน้าขึ้น มองเมินไปทางอื่น ปาดน้ำตาอีกสองที บอกเขาด้วยน้ำเสียงงอนๆ“คุณพบไม่เป็นติ๊บคุณพบไม่มีวันเข้าใจหรอก คนเรามีเรื่องที่ทำให้เจ็บแล้วจำฝังใจทั้งนั้นแหละ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ ฉีดเข็มสุดท้ายติ๊บคงไปฉีดที่กรุงเทพ เพราะถึงวันนั้นติ๊บคงกลับบ้านแล้ว คงไม่ได้รบกวนคุณพบอีกแล้วค่ะ”หลังขับรถออกมาจากโรงพยา
“มีคนทำแล้วค่ะ บ้านพักตั้งยี่สิบหลัง ต้องช่วยกันหลายคนหน่อยค่ะ ไม่งั้นเสร็จไม่ทันลูกค้าที่จะเข้าเช็กอินช่วงบ่ายแน่”“อ๋อ! ค่ะ...แล้วทำห้องนี้เสร็จแล้ว เราไปกินข้าวกันได้เลยใช่ไหมคะน้าลำดวน” พลอยชมพูถาม ขณะที่เดินตามลำดวนเข้าไปในห้อง เริ่มลงมือจัดเก็บตามขั้นตอนที่ลำดวนแนะนำและทำให้ดูมาหลายห้องแล้ว“หิวแล้วเหรอคะ” ลำดวนถามยิ้มๆ มือก็จัดการดึงผ้าปูที่นอนขึ้นจากเตียง“นิดหน่อยค่ะ” ก็จะไม่ให้เธอหิวได้อย่างไร เมื่อเช้าหลังจากที่พบรักบอกเธอว่าสัปดาห์หน้าต้องไปฉีดยาเข็มที่สอง เธอก็ตื้อไปหมด กินอะไรไม่ลง การกินข้าวมื้อเช้าน้อยเกินไป เลยส่งผลให้หิวเร็วกว่าปกติ“งั้นก็เร่งมือช่วยกันนะคะ เสร็จแล้วเราไปกินข้าวที่ห้องครัวกัน”“ค่ะ เอ่อ...น้าลำดวนคะ ติ๊บสงสัยอย่างหนึ่งค่ะ”“อะไรหรือคะ”“ที่นี่ไม่มีผู้จัดการรีสอร์ตหรือคะ คือตั้งแต่มาทำงานที่นี่ ติ๊บเห็นคุณพบทำโน่นนี่เองทุกอย่างเลย”“ก็คุณพบไงล่ะคะ คุณพบน่ะเป็นทั้งเจ้าของทั้งผู้จัดการ เธอทำเองทุกอย่าง ทำจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน เพราะไม่อยากมีเวลาว่างให้จิตใจต้องคิดเรื่องอื่นฟุ้งซ่าน” ลำดวนพูดไปด้ว
พลอยชมพูตัดสินใจออกแรงดันอกกว้าง พยายามพาตัวออกจากพันธนาการแสนหวาดเสียว ทว่าตัวเล็กๆแรงน้อยๆอย่างเธอไม่สามารถพาตัวเองขยับไปไหนได้เลย หญิงสาวถอนหายใจออกมาสุดแรง ตัดสินใจแล้วว่า การปลุกเขาให้ตื่นดูจะเป็นวิธีการที่ดีที่สุด ไม่อย่างนั้นเธอคงโดนเขากอดจนขาดอากาศหายใจตายแน่ๆพลอยชมพูสูดหายใจลึก รวบรวมพลังกายพลังใจ บอกตัวเองว่าต้องตั้งมั่นอยู่บนความหาญกล้า ก่อนจะเอ่ยเรียกเขาออกไปด้วยเสียงสั่นน้อยๆ“คุณพบคะ”แต่ดูเหมือนว่างูเหลือมตัวโตที่รัดเธอไว้แน่นจะไม่ได้ยิน เขาไม่รู้สึกตัว ไม่ลืมตา และที่สำคัญไม่ยอมคลายอ้อมแขนออกจากตัวเธอด้วย มิหนำซ้ำยังรัดแน่นขึ้นอีกต่างหาก นี่เขาคิดจะรัดเธอจนกระดูกหัก แล้วหลังจากนั้นก็จะเขมือบเธอลงท้องหรือเปล่า“คุณพบคะ! คุณพบๆๆๆๆๆ” พลอยชมพูเรียกเขาเสียงดังขึ้น และเรียกติดๆกันหลายครั้ง ทั้งออกแรงดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในอ้อมกอดของเขาด้วย และครั้งนี้มันได้ผล เขาค่อยๆลืมตาขึ้น เธอยิ้มดีใจที่เขารู้สึกตัว เขามองสบตาเธอ แต่ครู่เดียวเขาก็หลับตาลงดังเดิม“อ้าว! คุณพบ! ตื่นสิคะ” พลอยชมพูโวยวาย เมื่อกี้ก็ตื่นแล้วนี่ แล้วก็เห็นอยู่ว่าเธอนอนอยู่ตรงนี้
พบรักยกมือขึ้นกอดอก มองตามร่างบางเดินหนีไปด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนหันไปมองบริเวณที่งานแต่งกำลังดำเนินอยู่ แล้วระบายยิ้มบางเบาโดยไม่รู้ตัวหลังพิธีแต่งงานของลูกค้าเสร็จสิ้นลงแล้ว ช่วงค่ำมีงานเลี้ยงแขกผู้มาร่วมงาน พนักงานรีสอร์ตต้องมาคอยทำหน้าที่บริการอาหารและเครื่องดื่ม พลอยชมพู น้ำหวาน และพนักงานชายอีกคนรับหน้าที่ผสมเครื่องดื่ม“สีสวยจังเลย” แม้จะอยู่ประจำจุดผสมเครื่องดื่ม แต่ดูเหมือนว่าพลอยชมพูก็ทำได้แค่เพียงยืนให้กำลังใจเพื่อนพนักงาน และชื่นชมเมื่อพนักงานชายผสมเครื่องดื่มและจัดวางท็อปปิ้งบนแก้วออกมาได้อย่างสวยงาม“อร่อยด้วยนะคะคุณกระติ๊บ” น้ำหวานกระซิบบอก“อร่อยแต่เมาแหงๆ” พลอยชมพูทำหน้าเหยเก“ไม่เมาหรอกค่ะ ผสมเหล้านิดเดียวเอง ลองชิมดูหน่อยไหมคะ” น้ำหวานยื่นแก้วน้ำสีสวยให้พลอยชมพู“ไม่เอาค่ะ เดี๋ยวเมา เดี๋ยวถูกคุณพบว่า” พลอยชมพูส่ายหน้าปฏิเสธ“ลองชิมดูนิดเดียวเองค่ะ คุณพบไม่เห็นหรอก อย่างน้อยก็จะได้รู้รสชาติ เผื่อวันหลังจะได้มาหัดชงไงคะ” น้ำหวานยื่นแก้วไปแตะมือพลอยชมพู คนถูกคะยั้นคะยอรับมาถือไว้สีหน้าไม่สู้ดีเท่าไร“แก้วเดียวไม่
“เอามันม่วงด้วยนะคะคุณพบ” พลอยชมพูเกาะแขนคนข้างๆ เขย่าอย่างตื่นเต้น ตากลมสุกใสมองมันทิพย์ลูกขนาดพอดีคำทั้งสีขาวสีม่วงที่ถูกปิ้งอยู่บนตะแกรงด้วยความตื่นตาตื่นใจพบรักหลุบตามองมือนุ่มที่เกาะแขนตนอยู่แวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปสั่งแม่ค้าให้ พอแม่ค้ายื่นถุงให้ พลอยชมพูก็รับมาถือไว้เอง“ของติ๊บ ติ๊บถือเองค่ะ” เจ้าของมันทิพย์ยิ้มอย่างดีใจ“จะเอาอะไรอีกไหม” พบรักเอ่ยถามคนที่ยังเกาะแขนเขาไว้ด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกมือถือถุงขนมไว้พลอยชมพูมองซ้ายขวา ชะเง้อคอมองร้านค้าที่เรียงรายกันอยู่“แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ เรารีบกลับรีสอร์ตกันเถอะ”“แล้วไหนบอกว่าจะซื้ออย่างอื่นด้วย”“ก็ตอนนี้ไม่อยากได้แล้ว ไปเถอะค่ะ” พลอยชมพูดึงแขนที่เธอเกาะอยู่ให้เดินกลับไปที่รถด้วยกัน พบรักยอมเดินตามแต่โดยดี เขายิ้มในหน้า ตาคมอ่อนแสงลงเมื่อหลุบมองมือที่จับอยู่บนแขนของตน“คุณพบรีบๆหน่อยสิคะ” พลอยชมพูเร่ง เมื่อคนขับขับรถด้วยความเร็วที่ไม่ค่อยทันใจเธอเอาเสียเลย“รู้ไหมว่าการขับรถเร็วอาจจะทำให้เกิดอุบัติเหตุได้”“รู้ค่ะ แต่ติ๊บอยากกลับถึงรีสอร์ตก่อนบ