“ขอบคุณนะคะ” พลอยไพลินพูดยิ้มๆ หญิงสาวเอี้ยวตัวเพื่อวางแฟ้มลงบนโต๊ะตัวใหญ่ ก่อนหันกลับมา ยกแขนเรียวขึ้นคล้องลำคอแกร่ง
“เต็นจ่ายค่าสอนงานให้ก่อนก็ได้” คนขี้ใจอ่อนยอมจำนน เธอพ่ายแพ้กับคำบอกรัก
“น่ารักที่สุดทูนหัว” วาโยใช้สองแขนกอดเอวคอดไว้หลวมๆ ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงจนหน้าผากแตะกับหน้าผากมน
“แต่...พี่โยต้องซื้อลิปสติกแท่งใหม่ให้เต็นด้วยนะคะ เพราะมาทำงานกับพี่โย เต็นใช้ลิปเปลืองมาก”
วาโยหัวเราะในลำคอ แนบริมฝีปากของตนกับปากจิ้มลิ้ม ชายหนุ่มขยับปากพูดคลอเคลียกลีบปากนุ่มหวาน
“อยากได้ยี่ห้อไหน บอกมา พี่จะเหมาให้หมดทั้งเคาน์เตอร์เลยล่ะทูนหัว”
สุดสัปดาห์ต่อมาวาโยและบิดาได้เข้าไปพูดคุยเรื่องพิธีแต่งงานของตนกับน้อง พ่อเพชรยอมอ่อนข้อลงอย่างเห็นได้ชัด ทั้งสองครอบครัวจึงกำหนดวันที่จะจัดงานมงคลขึ้นในอีกสองเดือนข้างหน้า
แม้วาโยอยากจะแต่งงานกับน้องภายในวันสองวันนี้ แต่เขาก็ไม่อาจขัดความต้องการของว่าที่พ่อตาได้
“คิดเรื่องอื่นอยู่ค่ะ ไม่ได้คิดถึงพี่โยสักหน่อย”“พูดแบบนี้ พี่เสียใจนะเนี่ย”วาโยเดินอ้อมโต๊ะทำงานไปยืนอยู่ข้างเก้าอี้ที่หญิงสาวนั่งอยู่ เขาหมุนเก้าอี้ให้เธอหันหน้ามาทางเขา แล้วเขานั่งคุกเข่าต่อหน้าเธอ สองแขนแกร่งรวบกอดเอวบาง ใบหน้าหล่อเหลาซบลงบนตักสาวออดอ้อนพลอยไพลินตกใจเล็กน้อยกับท่าทางขี้อ้อนของคนตัวโต หญิงสาวอมยิ้มน้อยๆ ใช้มือบางลูบแก้มเขาเบาๆ“เหนื่อยเหรอคะ”“ครับ ลูกค้ารายใหญ่ และก็เรื่องมากนิดหน่อย”พลอยไพลินขยับกายเล็กน้อย ใช้สองมือประคองใบหน้าที่ดูอ่อนล้าให้เงยขึ้นมาสบตาเธอ หญิงสาวยิ้มหวานให้กำลังใจ ก่อนก้มหน้าลงประทับจุมพิตบนริมฝีปากหยักได้รูปแผ่วเบา“เพี้ยง! ความเหนื่อยจงหายไป”จุ๊บเบาๆจากกลีบปากนุ่มหอมทำให้คนเหนื่อยยิ้มออกมาได้ วาโยส่ายหน้าน้อย กอดร่างน้องแน่นขึ้น เขาซุกหน้าลงกลางอกอวบนุ่มหยุ่น“พี่โย!” พลอยไพลินขัดขืนเล็กน้อย ทว่าเมื่อคนแข็งแรงกว่าไม่ยอมผละห่าง เธอก็ได้แต่นั่งนิ่งยอมให้เขาซุกซบกลางอกตัวเอง“ตรงนี้ก็ชื่นใจ” วาโยอู้อี้บอกแนบอกอวบ“ตลอดแหละ พี่โยน่ะ” พลอยไพลินว่าไม่จริงจัง หญิงส
ยิ่งดึกเพื่อนๆก็ยิ่งสนุกสุดเหวี่ยงกันขึ้นเรื่อยๆ พลอยไพลินรู้สึกมึนหัวนิดหน่อย สายตาเริ่มจับภาพเลือนราง เธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้ดื่มมากกว่าปกติ แต่ทำไมถึงมึนหนักขนาดนี้ หญิงสาวสะบัดหัวแล้วเดินซวนเซหลบมุมไปนั่งที่เก้าอี้หลังบ้าน“เต็น เมาเหรอ” วิมลวรรณรีบเดินตามมาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย“มึนหัวนิดหน่อยน่ะวิว นั่งพักแป๊บนึงก็คงหาย”“ไปพักผ่อนบนห้องก่อนไหม”พลอยไพลินส่ายหน้า หญิงสาวเท้าแขนกับโต๊ะ เอามือกุมหัว สีหน้าไม่สู้ดีเท่าไร“ไปพักก่อนดีกว่านะ เดินไหวไหม เดี๋ยววิวให้คนพาไป”“ไม่ล่ะ นั่งพักสักนิดก็คงหายแล้ว”แม้ปากจะบอกเพื่อนไปอย่างนั้น ทว่าพลอยไพลินก็ค่อยๆฟุบหน้าลงกับโต๊ะ สติเริ่มเลือนรางไปทุกที“เต็น กระเต็น” วิมลวรรณเขย่าแขนเพื่อนเบาๆ กระซิบเรียกข้างใบหู แต่คนหมดสติไปแล้วไม่ได้ยิน พลอยไพลินฟุบหน้านิ่งอยู่กับโต๊ะวิมลวรรณยิ้มร้ายกาจ หญิงสาวชะเง้อคอมองคนที่นั่งคอยท่าอยู่บนระเบียงบ้านของเธออยู่นานแล้ว ก่อนส่งสัญญาณกวักมือเรียกให้เขาลงมารับตัวแม่นกกระเต็นน้อยสิ้นฤทธิ์ขึ้นไปจัดการเมื่อสุนัขจนตรอก อะไรที่ทำให้ได
“เต็นเป็นของพี่” คนอ้างสิทธิ์ความเป็นเจ้าของน้องลงมือถอดชุดเซ็กซี่ออกจากร่างงาม จัดการเช็ดหน้าเช็ดตัวให้น้องด้วยความใส่ใจ ความกังวลใจยังฉายชัดในดวงตาคู่คม แม่นกกระเต็นน้อยของเขา แม้จะบรรลุนิติภาวะมาหลายปีแล้ว แต่ด้วยความที่เธออยู่ในครอบครัวที่แวดล้อมด้วยความรัก เธอได้รับแต่สิ่งดีๆ มีแต่คนคอยดูแลเอาใจใส่ กระทั่งเพื่อน เขาก็มั่นใจว่าส่วนมากเป็นคนที่มาจากพื้นฐานครอบครัวที่ดี และเป็นคนดี แต่น้องคงลืมคิดไปว่าแม้บุคคลจะมาจากครอบครัวที่ดีเพียงใด หากไม่มีความยับยั้งชั่งใจจากสิ่งเร้ายั่วยุ ก็อาจจะหลงเดินทางผิด เห็นกงจักรเป็นดอกบัวได้วาโยดึงผ้าห่มคลุมร่างที่สวมเพียงเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ของเขา น้องยังคงนอนหลับตาพริ้ม ไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำอะไรกับร่างกายของเธอบ้าง แล้วหากคนที่อยู่กับน้องตอนนี้ไม่ใช่เขาล่ะ ชายหนุ่มถอนหายใจ ก้มลงจูบหน้าผากมนแผ่วเบา“ปลอดภัยแล้วนะครับทูนหัวของพี่”วาโยปล่อยให้น้องได้พักผ่อน เขาลุกขึ้นจากเตียง เดินออกไปยังริมระเบียงที่พักเพื่อโทรศัพท์“ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับคุณโย” วัลลภรับสายแล้วรายงานให้เจ้านายทราบอย่างรู้ใจ“สัปดาห์หน้าส่งรูป
“พี่โย!” ตาคู่สวยเบิกกว้าง อยากจะขอลงจากอกคนที่กำลังพาเธอเดินตรงไปยังห้องน้ำ“ชู่ว์! แล้วแต่พี่ไงครับ” วาโยวางร่างสาวลงบนพื้น เขาจับชายเสื้อยืดตัวใหญ่เพื่อจะดึงขึ้น แต่มือบางก็ดึงรั้งไว้ได้ทันควัน พลอยไพลินยื้อไว้สุดแรง“เต็นดื้อ” วาโยว่าน้อง ตาคมจ้องมองน้องอย่างติติง น้องไม่รักษาคำพูด“เอ่อ...คือเต็นปวดฉี่ค่ะพี่โย ขอเต็นฉี่ก่อนได้ไหมคะ”วาโยถอนหายใจแรง เขายอมปล่อยชายเสื้อน้อง ถอยหลังไปหนึ่งก้าว“ครับ”พลอยไพลินมองหน้าคนที่เอ่ยคำว่าครับ แต่ไม่ยอมขยับไปไกลกว่าหนึ่งก้าว ถ้าเขายืนอยู่ตรงนี้ เธอจะฉี่ได้อย่างไรกันเล่า“พี่โยออกไปก่อนสิคะ”“พี่หันหลังให้ก็ได้” ร่างสูงหันหลังให้น้อง“พี่โย...” พลอยไพลินเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ“หลับตาด้วยก็ได้ เอ้า!” วาโยหลับตาลงจริงๆ ทว่าคนขี้เขินก็ยังไม่กล้าทำธุระส่วนตัว การฉี่มันไม่ได้มีแต่ภาพนะ ไหนจะเสียง และกลิ่นอีกล่ะ“พี่โยออกไปก่อนนะคะ เต็นขอเวลาทำธุระส่วนตั๊วส่วนตัวสักสิบนาที แล้วเต็นจะเปิดประตูให้พี่โยมาอาบน้ำด้วยกันนะคะ” พลอยไพลินจำต้องให้คำสัญญา ไม่อย่างนั้นคนที่ด
วาโยถอนจูบออกมากระซิบเรียกน้องเสียงพร่ากระเส่า แม่นกกระเต็นน้อยของเขาหลับตาพริ้ม เกาะบ่ากว้างของเขาไว้แน่น“อาบน้ำก่อนนะครับ” วาโยโอบกอดพาน้องเข้าไปในห้องอาบน้ำฝักบัว แล้วเลื่อนประตูกระจกปิด เขาเปิดน้ำอุ่นให้รินรดลงมาชำระล้างร่างกายของเขาและเธอพลอยไพลินใจเต้นโครมคราม เธอเขินจนผิวขาวผ่องกลายเป็นแดงก่ำไปทั้งตัว ใบหน้าสาวร้อนวูบวาบราวกับถูกไฟลามเลีย ห้องอาบน้ำกระจกขนาดเล็กสำหรับคนเดียวให้ความรู้สึกแคบเมื่อต้องมายืนคู่กันกับร่างสูงกำยำซ่อนรูป พี่โยของเธอหากสวมใส่เสื้อผ้าแล้ว เขาดูสูงโปร่ง ทว่าพอได้เห็นเนื้อแท้เปลือยเปล่าทั้งร่างของเขา อีกทั้งได้สัมผัสแนบชิด พลอยไพลินก็รู้ว่าเขาซ่อนรูปกายแข็งแกร่งกำยำไว้ภายใต้เสื้อผ้าสีเข้มเรียบหรูที่เขาชอบสวมใส่ เขามีกล้ามเนื้อแน่นตึงและรูปร่างกำยำน่าซบ มิน่าล่ะ ผู้หญิงพวกนั้นถึงรีบปรี่ไปเยี่ยมตอนที่รู้ว่าเขารักษาตัวอยู่โรงพยาบาล“เป็นอะไรครับ กลัวพี่เหรอ” วาโยเห็นใบหน้าที่จู่ๆก็บึ้งตึงของน้องจึงถามด้วยความแปลกใจพลอยไพลินไม่กล้าตอบว่าเธอหวงเขา หวงเพราะคิดไปถึงผู้หญิงที่รายรอบเขาก่อนที่เธอกับเขาจะรู้จักกัน หญิงสาวจึงส่ายหน้า
“พี่โย พี่โย...” พลอยไพลินหอบหายใจหนักและถี่กระชั้น หญิงสาวแอ่นสะโพกไปด้านหน้าเกร็งค้างไว้ สองมือขยุ้มเส้นผมลื่นมือไว้แน่น ออกแรงกดสุดแรงให้เขาจมจ่อมฝังหน้าอยู่กลางผืนเนื้อสาวสั่นระริก วาโยเร่งปรนเปรอเธอด้วยปลายลิ้น นิ้วเรียวขยับเข้าออกในจังหวะถี่ยิบ ไม่นานนัก หญิงสาวก็กรีดร้อง มวลความสุขแตกซ่าน ระเบิดพร่างพรายรุนแรง น้ำสวาทไหลรินกระเซ็นเป็นสายวาโยซุกซบไม่ห่างหาย ปากร้อนผ่าวประกบแนบแน่นกับผืนเนื้อนุ่ม ชายหนุ่มเก็บกลืนทุกหยาดหวานล้ำ ปลายลิ้นควานลึกรีดเค้นน้ำหวานจากร่องรักสาวออกมา และเขาดื่มกินมันอย่างหื่นกระหาย“พี่โย...” พลอยไพลินสั่นสะท้านครั้งแล้วครั้งเล่า กระสันซ่านจนแทบขาดใจ ทว่าคนหลงมัวเมาเนื้อนางกลับไม่ยอมผละห่างไปเสียที ศีรษะทุยของเขายังขยับอยู่ตรงจุดนั้น หญิงสาวรับรู้ถึงลิ้นสากที่ลากเลียหนักแน่นดุดันสลับกับตวัดระรัวถี่ยิบบนปุ่มเนื้อนุ่ม ซึ่งมันทำให้เธอต้องหวีดร้องเพราะความเสียวสะท้านจู่โจมรุนแรงวาโยหอบหายใจหนักหน่วง เขาตัดใจเงยหน้าขึ้นจากเนินสวาทเย้ายวน ชายหนุ่มมองคนที่ถูกเขาส่งไปเยือนวิมานรักด้วยปลายลิ้น เธอยืนพิงผนังกระจก หอบหายใจหนักไม่ต่างจากเขา สอ
น้องยั่วเขา“เต็นจ๋า ไปที่เตียงเถอะ พี่ไม่ไหวแล้ว” เสียงบอกพร่ากระเส่าวาโยอุ้มกระเตงน้องขึ้นด้านหน้า พลอยไพลินตวัดขารัดเอวสอบ สองแขนกอดเกี่ยวลำคอแกร่ง เอียงใบหน้ารับจูบที่บดเบียดลงมาทันทีอย่างรู้งานริมฝีปากบดบี้แนบประกบ ลิ้นอุ่นร้อนเกี่ยวกระหวัดรัดกันพันตู เสียงดูดดึงจาบจ้วงดังประสานกับเสียงหอบหายใจหนักของทั้งสอง พลอยไพลินลืมจูบหวานๆอ่อนละมุนที่เคยได้รับ เธอเริ่มหลงใหล วาบหวามไปกับจูบดุดันเร่าร้อน มันตื่นเต้น กระตุ้นเร้า และฉุดกระชากเธอให้หลุดลอยหลงระเริง จนต้องจูบตอบเขาอย่างบ้าคลั่งวาโยกอดรัดกระชับร่างงามแนบอก เต้าทรวงนุ่มหยุ่นเบียดกับแผงอกกว้างแข็งแกร่ง เขาพาน้องเดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังเตียงกว้าง แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงทั้งที่สองร่างยังกอดเกี่ยวรัดกันอยู่พลอยไพลินยังคงใช้สองแขนสองขาเรียวกอดเกี่ยวคนที่โถมทับเธอลงมาบนเตียงกว้างไว้แน่น ผมยาวสลวยแผ่กระจายเต็มที่นอน“เต็นจ๋า” วาโยเกลี่ยเส้นผมออกจากรอบใบหน้านวลอย่างเบามือ ตาคมหวานฉ่ำสบดวงตาคู่สวยที่หวานฉ่ำปรือไม่ต่างกันพลอยไพลินหอบหายใจหนัก ผิวกายเรียบตึงและกำยำของคนที่ทาบทับอยู่ทำให้เ
ความอดทนอดกลั้น และความตั้งใจที่เดินหน้าช้าๆพังไม่เป็นท่า เมื่อมือบางลูบลามปามมาถึงเม็ดเนื้อสีชมพูเข้มบนแผงอก“เต็น...อ่า...พี่ทนไม่ไหวแล้ว”“อ๊ะ!” พลอยไพลินแอ่นแผ่นหลังโค้งผวาเฮือก สองมือจิกกำต้นแขนแกร่ง เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อคนที่รั้งรอเมื่อครู่เคลื่อนกายเข้าหา ฝากฝังความกร้าวแกร่งร้อนเร่าลงมาอย่างดุดัน ฝ่าปราการบางเบาสลักลึกใจกลางความคับแน่นอุ่นอ้าว แนบสนิทไม่เหลือช่องว่างระหว่างกันหญิงสาวหอบหายใจหนัก น้ำตาซึมตรงหางตาวาโยรีบก้มลงจูบซับน้ำตาเม็ดใสแผ่วเบา แต่เขาไม่อาจรั้งรอได้อีกต่อไป กล้ามเนื้อสาวที่โอบรัดลำกายแกร่งกระตุกตอดระรัว ทำให้เขาต้องขบกรามแน่น เสียดเสียวแทบคลั่ง“เต็นจ๋า” วาโยเรียกน้องเสียงหวาน พรมจูบไปทั่วดวงหน้าเนียน เขาค่อยๆขยับกาย ถอดถอนตัวตนออกมาจากร่างสาว ก่อนจะรุกล้ำเข้าไปใหม่ในจังหวะเนิบช้าทว่าหนักแน่นพลอยไพลินหลับตาแน่น จิกกำต้นแขนแกร่งไม่ยอมปล่อย ปากจิ้มลิ้มห่อน้อยๆ ยามเมื่อถูกลำกายร้อนผ่าวเสือกไสเข้าหา เธอครวญครางเสียงเบาพร่าวาโยยิ้มพึงใจ เมื่อได้ยินเสียงหวานของน้อง ชายหนุ่มยังคงโยกกายเข้าหาเนิบช้า ทว่
“คุณวี ฉันเป็นห่วงลูก” พรรณดารามองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน เธอเป็นห่วงลูกจริงๆ กลัวว่าถ้าลูกตื่นมาแล้วไม่เห็นเธอ เจ้าตัวเล็กทั้งสองจะร้องไห้งอแง“อย่าห่วงไปเลย มีคนอาสาดูแลลูกของเราให้แล้วทั้งคืน”“ฉัน...”“ชู่ว์! ตอนนี้ไม่ใช่เวลาพูดครับที่รัก เรามีอะไรต้องทำกันเยอะแยะ”พรรณดาราถอนหายใจเบาๆ หญิงสาวปรายตามองไปทางประตูแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาเงยหน้าจ้องมองคนที่ยืนขวางอยู่ตรงหน้า“คุณวี...” พรรณดาราเรียกเขาด้วยน้ำเสียงทอดอ่อน หญิงสาวเอนกายลงนอนลงบนเตียงเมื่อเขาโน้มตัวลงมาวางสองมือคร่อมร่างเธอ“ว่าง่ายๆ แบบนี้ ค่อยน่ารักหน่อย” กวียิ้มพอใจกับท่าทีอ่อนลงของอดีตภรรยา หัวใจแกร่งเต้นระทึก เขาแทบรอไม่ไหวที่จะส่งตัวตนแข็งกร้าวเข้าไปซุกซบในแอ่งเนื้อนุ่มอุ่นอ้าวคุ้นเคยพรรณดารากำมือทั้งสองข้างแน่น เธอไม่มีวันยอมเขาง่ายๆ หรอก เขาทำให้เธอเจ็บช้ำจนต้องซมซานกลับไปรักษาหัวใจที่บ้านนานเกือบสองปี แล้วอยู่ดีๆ จะมาทำราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะมาทวงสิทธิ์ความเป็นสามี เรียกร้องเอาแต่ใจอย่างนี้ไม่ได้ ถึงแม้เธอกับเขาจะยังไม่ได้หย่าขาดจากกันก็ตามเถอะ นั
“หยุดอยู่ตรงนั้น! อย่าเข้ามานะ!” เสียงตวาดเบาๆ แต่หน้าตาบูดบึ้งแสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน ทั้งสายตาเคืองขุ่นที่มองมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ และนิ้วเรียวที่ชี้ตรงมาที่เขา ทำให้กวียิ้มมุมปาก“จะเข้า ใครจะทำไม จะเข้าให้ลึกสุดตัวเลยด้วย”คำพูดสองแง่สองง่าม น้ำเสียงยียวน และท่าทางกวนประสาท อีกทั้งสายตาวิบวับไม่น่าไว้ใจของคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของเตียงทำให้พรรณดาราอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ“คนบ้า! คนลามก!” หากแต่หญิงสาวก็ทำได้เพียงบริภาษออกมาเบาๆ และสาดสายตาดุใส่เขาเท่านั้น เพราะเธอกลัวลูกน้อยทั้งสองที่นอนหลับอยู่บนเตียงจะตื่น“ลามกน่ะใช่ แต่ไม่ได้บ้า” กวีกดเสียงต่ำขู่แม่ของลูกๆ ขายาวก้าวมั่นคงอ้อมไปทางปลายเตียง ขณะที่สายตาหมายมาดจับจ้องร่างอวบอิ่มน่าฟัดของคุณแม่ลูกสองไม่วางตา“คุณวี! ถ้าคุณเข้ามาใกล้ฉันอีกนิดเดียว ฉันจะกรี๊ดให้ลั่นบ้านเลย” พรรณดาราขู่คนที่เดินไม่กี่ก้าวก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว ระยะห่างเพียงแค่หนึ่งช่วงแขนแบบนี้ ไม่ปลอดภัยสำหรับเธอ หญิงสาวก้าวถอยหลังอย่างระวังตัว ทั้งหันซ้ายหันขวา หาทางหนีทีไล่&nb
ปักลึกในซอกสาว วงแขนแกร่งกอดเกี่ยวร่างบางไว้แน่น ปลดปล่อยหยาดรักถ่ายเทเข้าสู่ร่างสาวจนหมดสิ้น “เต็นจ๋า เมื่อไรเจ้าตัวน้อยจะมาสักที” วาโยรำพึงเบาๆคลอเคลียแก้มเนียน เขาแช่ลำรักร้อนผ่าวในร่องสาว ให้เธอตอดรัดเขาอย่างแสนสุข ร่างเปลือยเปล่าแข็งแกร่ง และร่างเกือบเปลือยแสนเย้ายวนนอนกอดก่ายกันอยู่บนเบาะแคบ พลอยไพลินนอนหนุนอกสามี หญิงสาวก่ายเกยอยู่บนร่างเขา แนบแก้มกับอกกว้าง ฟังเสียงหัวใจแกร่งเต้นเป็นจังหวะหนักแน่น มือบางลูบไล้ผิวเนื้อเรียบตึงอย่างเพลินมือ ใบหน้าสาวอมยิ้ม ทอดถอนใจอย่างมีความสุข วาโยนอนหนุนแขนตัวเองข้างหนึ่ง วงแขนอีกข้างกอดน้องไว้แนบอก และป่ายมือลงไปวางบนสะโพกหนั่นแน่น เคล้นคลึงเบาๆ “พี่โยขา” “ครับ” “เต็นมีอะไรจะบอกค่ะ” พลอยไพลินขยับตัวขึ้นไปนอนคว่ำอยู่บนตัวสามี ดวงตาคู่งามเป็นกระกายวิบวับ หญิงสาวยิ้มน้อยๆให้เขา คิ้วเข้มขมวดมุ่น มองหน้าน้องอย่างจับผิด ท่าทางแบบนี้ต้องมีเรื่องอะไรที่ปิดบังเขาอยู่แน่ๆ “เต็
วาโยใช้นิ้วกดกลางรอยแยกหว่างขา เขาสูดลมหายใจเข้าปอดยาวๆ หัวใจแกร่งเต้นแรง เขาต้องข่มกลั้นอารมณ์เต็มที่เมื่อพบว่ามันเปียกชุ่ม น้ำสวาทสาวซึมผ่านเนื้อผ้าออกมาชายหนุ่มกดปลายลิ้นลงบนเนื้อผ้าเปียกชุ่ม ตวัดช้าๆเน้นหนัก นิ้วโป้งข้างขวาบดขยี้ตำแหน่งปุ่มเนื้อระรัว“อ๊ะ พี่โย อ๊า...” พลอยไพลินเด้งสะโพกสูงส่ายร่อนร้อนร่าน หญิงสาวควานมือลงมาขยุ้มเส้นผมสามีไว้แน่น การสัมผัสผ่านเนื้อผ้าให้อารมณ์เร้าใจแปลกใหม่ เสียดเสียวทรมาน“เต็นจ๋า...เมียพี่หอมเหลือเกิน” วาโยพร่ำเพ้ออยู่กับซอกขาสาว เขากัดขย้ำ ขบเม้ม และลงลิ้นแทงเร็วๆสลับกันไป มือหนาบีบนวดโคนขาหนีบ เร่งเร้าอารมณ์สาวคนถูกสามีกัดกินโดยไม่ปอกเปลือกเสียวกระสันจนมิอาจกลั้นเสียงครวญครางไว้ได้ แรงซุกไซ้จากคนหลงเนื้อนวลเมียส่งผลให้ร่างสาวเขยื้อนกระเพื่อมไหว ยิ่งเขาเพิ่มความรุนแรงในการจ้วงลิ้นแทงมากเท่าไร พลอยไพลินก็เสียดเสียวมากขึ้น เธอกำลังจะระเบิดพร่างทั้งที่เขาไม่ได้แตะต้องโดยตรง“พี่โย พี่โย อ๊ะ! อ๊าย...” พลอยไพลินดีดเด้งสะโพกขึ้นสูง ความเสียดเสียวทิ่มแทงบาดลึกในความรู้สึก จนหญิงสาวหลงลืมตัวตน ยกขาเรียวขึ้นตวัดรัด
“อ้าว! กลับไปแล้วเหรอ กูนึกว่ามึงจะอยู่ต่ออีกนาน เลยไปเดินเล่นรอ ถูกพี่เมียไล่ตะเพิดอีกล่ะสิ อือๆ งั้นกูกลับเลยแล้วกัน”พบรักเดินหนีไปทันทีที่วางสาย เขาตรงไปยังรถกระบะสี่ประตูของตนที่จอดอยู่ไม่ไกล เขามางานนี้เพราะกวีซึ่งเป็นอดีตสามีของพรรณดาราชวนมาเป็นเพื่อนเผื่อกูถูกไอ้เพลิงยิงตาย มึงจะได้ช่วยเก็บศพกูกลับไปให้พ่อแม่กูทำพิธีนั่นเป็นเหตุผลที่มันบอกกับเขา ตอนที่โทรไปขอร้องให้เขามาเป็นเพื่อนพลอยชมพูมองตามร่างสูงใหญ่เดินห่างออกไป จะตะโกนเรียกก็ไม่รู้จักชื่อ กระทั่งเขาขึ้นรถคันใหญ่ขับออกไปแล้ว หญิงสาวก็ยังมองตามด้วยความหงุดหงิด เธอรู้สึกติดค้างหนี้บุญคุณเขา“ต้องตามไปชดใช้ในชาติหน้าไหมเนี่ย”วาโยยิ้มบางเมื่อเปิดประตูห้องฟิตเนสส่วนตัวเข้ามา แล้วพบว่าภรรยาของตนกำลังเล่นโยคะอยู่บนเบาะรองที่กลางห้อง เธออยู่ในท่วงท่าคลาน เข่าสองข้างห่างกันเล็กน้อย กดเอวลงจนสะโพกยกสูง สองแขนยืดตึง และเงยหน้าเชิดขึ้น ชายหนุ่มรออยู่เงียบๆ กระทั่งเธอเปลี่ยนท่าและมองเห็นเขาเอง“พี่โย มานานแล้วเหรอคะ” หญิงสาวถาม พร้อมกับเปลี่ยนท่วงท่าไปตา
“คงต้องสระผมด้วย” วาโยบ่นงึมงำขณะแกะมวยผมออกให้น้องอย่างเบามือ“อาบน้ำอย่างเดียวจริงๆเหรอคะ” คนที่เคยร่วมอาบน้ำพร้อมกับเขาถามอย่างไม่ไว้ใจวาโยมองสบตาน้อง เขายิ้มกรุ้มกริ่ม ย่อตัวลงอุ้มน้องขึ้นแนบอก แล้วกระซิบตอบเสียงแหบพร่า“ไม่น่าจะจริงครับ”“ฮือ...หายไปไหนนะเงินหนึ่งล้านของฉัน”หลังจากส่งตัวบ่าวสาวเข้าห้องหอเรียบร้อย แขกเหรื่อก็ร่วมรับประทานอาหารกันและเริ่มทยอยกลับจนเกือบหมดแล้ว บรรดาญาติสนิทที่จะพักค้างคืนที่นี่ก็พาไปรวมตัวกันที่บ้านหลังใหญ่ ปล่อยให้บ่าวสาวอยู่ในห้องหอภายในบ้านไม้เพียงลำพัง แต่คนที่ทำเช็คมูลค่าหนึ่งล้านบาทหายกลับต้องกลับมาที่บ้านไม้อีกครั้ง เพื่อตามหามัน“เช็คจ๋า ออกมาหาติ๊บเถอะ”พลอยชมพูก้มหน้าเดินหาไปรอบๆบ้าน เธอมั่นใจว่ามันต้องตกอยู่ข้างล่าง เพราะก่อนก้าวลงจากบันได เธอเอามือจับดูก็พบว่ามันยังอยู่ตรงชายพก ตอนนั้นเธอลงมาแล้ววิ่งไล่จับพี่พร้อมน้องพริ้งช่วยพี่หนูพรรณ เช็คอาจจะหล่นตอนนั้นก็ได้หญิงสาวในชุดไทยประยุกต์ที่กำลังถลกผ้าถุงเดินไปมา แล้วเอาแต่ก้มหน้าเหมือนกำลังหาอะไรสักอย่างทำให้คนที
“จะไปรู้เหรอ ก็เห็นทั้งร้ายทั้งใจร้อนแบบนี้ นึกว่าจะไม่มีความยับยั้งชั่งใจ”“มึงจะพูดมากทำไม ลงไปแดกเหล้าดีกว่า เขาเข้าหอกันแล้ว จะนั่งอยู่ทำซากอะไร” เพลิงตะวันตัดบท ขืนให้มันพูดต่อไปเขาคงถูกมันลากไส้ออกมาจนหมดพุงแน่ ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปทางบันไดก่อน แต่ก็ยังได้ยินเสียงกวนตีนแว่วตามหลังมาอีก“รักน้องจะตายห่า รักมาตั้งแต่น้องยังเด็ก ยังกล้าทำให้น้องเสียใจนะพี่น่ะ”เพลิงตะวันหันกลับไปขึงตาใส่ไอ้คนปากมาก ไอ้คนได้ทีขี่แพะไล่ มันจะรื้อฟื้นความหลังความเก่าหาพระแสงอะไร แต่เพราะแขกเหรื่ออยู่เต็มบ้าน เขาจึงไม่โต้ตอบ แต่...ฝากไว้ก่อนเถอะมึงภายในห้องหอชั่วคราว ผู้หลักผู้ใหญ่นั่งอยู่บนเก้าอี้บุผ้าลายวิจิตรที่จัดเตรียมไว้กำลังให้พรให้โอวาทในการครองเรือน คู่บ่าวสาวนั่งพับเพียบประนมมืออยู่บนพื้นห้อง“พ่อดีใจที่ได้เต็นมาเป็นลูกสะใภ้ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กันนะลูก ถ้าพี่เขาทำอะไรให้เจ็บช้ำน้ำใจฟ้องพ่อได้นะ พ่อจะจัดการให้” คุณวาทิตเข้าข้างลูกสะใภ้เต็มที่“ขอบคุณค่ะ คุณพ่อ” พลอยไพลินรับคำยิ้มๆ หญิงสาวชำเลืองตามองคนที่นั่งข้างๆ เขายิ้มตอบเธอแล้วกระซิบบอกเบาๆ
“คนละล้าน! เรารวยแล้วน้ำฝน” พลอยชมพูจูบเช็คเบาๆ โบกพัดไปมาอย่างมีความสุข หยาดพิรุณอมยิ้มไปกับท่าทางดีใจเกินเหตุของพี่สาว“พี่ติ๊บต้องขึ้นไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวนะคะ รีบขึ้นไปบนบ้านเถอะค่ะ“จริงสิ พี่ไปก่อนนะ”พลอยไพลินรีบเหน็บเช็คไว้ที่ชายพก แล้ววิ่งขึ้นบันไดไป หยาดพิรุณหัวเราะเบาๆกับท่าทางที่ขัดกันกับชุดไทยประยุกต์งดงามที่พี่สาวสวมอยู่ ก่อนเดินตามพี่สาวขึ้นบันไดไปร่วมพิธีมงคลหลังจากฝ่าด่านประตูเงินประตูทองขึ้นมาได้ ผู้หลักผู้ใหญ่ก็เจรจาสู่ขอตามประเพณี ตรวจนับสินสอดมูลค่าหลายสิบล้านบาท เมื่อเรียบร้อยแล้ว จึงอนุญาตให้เจ้าบ่าวไปรับตัวเจ้าสาวออกมาจากห้องเพื่อทำพิธีมงคลเสียงเปิดประตูห้องทำให้คนที่นั่งรออยู่อย่างใจจดจ่อเงยหน้าขึ้น คนที่เปิดประตูเข้ามาคือเจ้าบ่าวของเธอ เขาสวมชุดราชปะแตนคุมโทนสีเดียวกับชุดที่เธอสวมอยู่ ใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มประดับอยู่ หญิงสาวระบายยิ้มหวานเต็มดวงหน้า มองสบสายตาเขาตลอดเวลาที่เขาก้าวใกล้เข้ามา“พี่โย” พลอยไพลินลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยืนรอด้วยหัวใจเต้นระทึกวาโยก้าวมั่นคงไปยังร่างงดงามราวกับนางฟ้า เจ้าสาวของเขาสวยจนเข
“ลูกแม่เป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด” แม่กระแตแตะแก้มลูกสาวเบาๆ ท่านยิ้มอย่างปลื้มใจ เห็นลูกสาวมีความสุข คนเป็นแม่ก็พลอยมีความสุขไปด้วยพลอยไพลินยิ้มตอบมารดา หญิงสาวย่อตัวลงเล็กน้อย ซบหน้ากับอกอบอุ่นและโอบกอดท่านไว้เต็มวงแขน“คุณแม่ก็เป็นแม่เจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลกค่ะ”แม่กระแตทอดถอนใจเบาๆ มือบางลูบหัวลูบหลังลูกอย่างอ่อนโยน แม้ในใจลึกๆจะยังห่วงและอยากดึงรั้งลูกไว้กับอกนานกว่านี้ ทว่าเมื่อลูกได้เลือกแล้วว่าจะฝากชีวิตไว้กับผู้ชายคนนี้ คนที่พ่อและแม่ก็รู้ดีว่าเขาสามารถปกป้องดูแลลูกสาวให้มีความสุขได้ตลอดไป และที่สำคัญเขารักลูกสาวของท่านจนหมดหัวใจ ท่านจึงไร้ซึ่งคำทัดทาน“คุณแม่ขา ถ้าพี่เต็นเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด แล้วติ๊บจะเป็นเจ้าสาวที่สวยกว่าพี่เต็นได้ยังไง” พลอยชมพูกางแขนกอดมารดาอีกข้าง หญิงสาวซบหน้ากับบ่าบอบบางออดอ้อน“หาเจ้าบ่าวให้ได้ก่อนเถอะน่า” พี่สาวว่ายิ้มๆ ทำให้ใบหน้าระรื่นของคนเป็นน้องบูดบึ้ง แก้มชมพูใสป่องน้อยๆอย่างคนงอน พลอยชมพูมองค้อนพี่สาว ก่อนเงยหน้าขึ้นฟ้องมารดา“คุณแม่ขาพี่เต็นว่าติ๊บ”“อย่าว่าน้องสิเต็น” พลอยชมพูยิ้มเยาะอย่างผ