บทที่ 4 บางอย่างแปลกไป

หลังจากเดินตัวปลิวเพื่อหนีหน้าใครบางคน หลี่ม่านอี้หมดอารมณ์เดินเที่ยวเล่น กลัวจะต้องเผชิญหน้ากับคนที่ไม่อยากเจออีก ชวนชิงเอ๋อกลับจวน ก่อนกลับเจอแม่ค้าขายผักนั่งอยู่ข้างท้ายตลาด ผักเหลือเต็มแผงทั้งที่สายมากแล้ว ก็เลยสั่งชิงเอ๋อเหมาผักแม่ค้าทั้งหมดกลับจวนเพื่อนำไปใช้ที่โรงครัว

แม่ค้าต่างพากันตกตะลึง เนื่องจากข่าวลือของลูกสาวเสนาบดีหลี่ ที่ตบตีกับผู้หญิงไปทั่วเพราะหึงหวงท่านอ๋องหยางเล่อ ทั้งเกะกะระรานคุณหนูหลันบุตรสาวเสนาบดีการคลัง เนื่องจากคิดว่าท่านอ๋องมีใจให้คุณหนูหลันดังกระฉ่อนไปทั่วเมือง ไม่คิดว่าสตรีร้ายกาจผู้นั้นจะเป็นคนเดียวกับนางฟ้าที่เหมาผักในวันนี้ ต่างวิจารณ์กันเซ็งแซ่ว่าข่าวลือที่ได้ยินมาเป็นความจริงหรือไม่ 

หลังจากกลับมาถึงจวน นางร้ายคนงามเข้าครัวแสดงฝีมือทำกับข่าวให้ท่านพ่อชิมหลังจากกลับจากวังหลวง บ่าวไพร่ในครัวพากันตะลึง กับท่าทางคล่องแคล่วในการทำอาหารและสั่งงานบ่าวไพร่ เพราะร้อยวันพันปีคุณหนูไม่เคยย่างกลายเข้ามาในครัว ปกติคุณหนูหลี่ม่านอี้ เอาแต่แต่งตัวสวยงาม เดินฉุยฉายไปมา ไม่สนใจงานบ้านหรือการดูแลจวน วิ่งตามท่านอ๋องหยางเล่อจนคนเล่าลือไปทั้งเมืองว่าไม่มียางอาย ตามเฝ้าแต่ผู้ชายที่เขาไม่สนใจใยดี ตามหึงหวงผู้หญิงทุกคนไม่ให้เข้าใกล้ท่านอ๋อง ทั้งเทียวไล้เทียวขื่อไปจวนอ๋อง ทั้งที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน แม้แต่ตำแหน่งคู่หมั้น

แม้ฝ่ายชายหมางเมินแค่ไหนก็ไม่สนใจ หลายวันมานี้มีบางอย่างที่แปลกไป อ๋องหยางเล่อรู้สึกว่าจวนอ๋องเงียบเหงาผิดปกติ ทั้งที่บ่าวไพร่ก็เดินไปมาทำงานกันขวักไขว่ แต่ท่านอ๋องรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป นั่งเขียนหนังสือก็รู้สึกเบื่อหน่ายจึงออกไปเดินเล่นในสวน ร่างสูงเดินวนไปมาหลายรอบ จนองค์รักษ์ประจำตัวผิดสังเกตุ “ท่านอ๋องมีเรื่องกังวลอันใดหรือไม่พะยะคะ เห็นเดินไปมาหลายรอบ ชะเง้อมองไปทางประตูหน้าเหมือนรอใคร” ร่างสูงชะงักพร้อมบอกว่ารู้สึกว่ามีอะไรขาดหายไปเลยออกมาเดินเผื่อจะนึกออก

องค์รักษ์หนุ่มมองหน้าท่านอ๋องที่มีสีหน้าคิดไม่ตก“ทุกอย่างในจวนปกติดีพะยะคะ แต่มีเรื่องหนึ่งที่ผิดแปลกไป” ร่างสูงหันควับไปมององค์รักษ์คนสนิททันที “เรื่องอะไร” หม่าฮั่นชะงักไปก่อนตอบไปตามความจริง“ คุณหนูหลี่ม่านอี้ ไม่มาที่จวนกลายวันแล้วพะยะคะ แม้พระองค์ไปที่แห่งใดก็ไม่บังเอิญพบคุณหนูหลี่เลยพะยะคะ” ร่างสูงหลับตาลงเพื่อซ่อนแววตาอะไรบางอย่าง ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจ “ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่มีคนมาตามวุ่นวายให้รำคาญ”

ร่างสูงสง่าหันหลังเดินกลับเข้าห้องไป พลางคิดว่าจะหายไปได้กี่น้ำ อีกไม่กี่วันก็กลับมาทำตัววุ่นวายน่ารำคาญเหมือนเดิม หากนางไม่ตามมาก่อกวนหลายวันเข้าจะลองเลียบเคียงถามเสนาบดีหลี่ นางอาจป่วยไข้ไม่สบายอีกก็ได้ ร่างสูงครุ่นคิดพลางปัดความกังวลเล็กๆที่ผุดขึ้นมาในใจออกไป ด้านหลี่ม่านเอ๋อชวนชิงเอ๋อออกมานั่งกินบะหมี่ร้านดังในตลาด หลังจากนั่งลงกินแล้ว “คุณหนูเจ้าคะ ชิงเอ๋อมองไม่เห็นว่าจะมีผู้ใดเหมาะสมกับคุณหนูเท่าท่านอ๋องอีกแล้ว จะหาคนที่เพียบพร้อมเท่านี้หายากนะเจ้าคะ ไม่รู้สึกคิดถึงหรือเสียใจที่ไม่ได้พบท่านอ๋องอีกใช่ไหมเจ้าคะ ”

ชิงเอ๋อถามไถ่คุณหนูด้วยความเป็นห่วงกลัวว่านางจะเสียใจแต่ไม่แสดงออกมาให้คนอื่นรู้“ นางร้ายคนสวยหันไปมองชิงเอ๋อ ”ข้ามาคิดดูแล้ว ข้าก็เหมือนผู้หญิงพวกนั้นที่ตามทอดสะพานให้ท่านอ๋องแล้วเขาไม่แยแส หลายวันมานี้ข้ามองเห็นตัวเองชัดเจน หากข้าจะรักใครสักคนขอให้เขาคนนั้นรักข้า เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว “หลังจบคำพูดนี้ของนางร้าย ผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไปก็หันมามองหน้าสวยๆที่เป็นเจ้าของคำพูดนั้นแล้วก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย เห็นหน้าตาสวยกระจ่างถูกใจยิ่งนัก