ความจำเป็น

เภาถูกขังในห้องดำ อดข้าว อดน้ำ มาสามวันแล้ว ตอนนี้เขาไม่มีเรี่ยวแรงสักนิด แม้แต่จะกระดิกนิ้วก็ยังกระดิกไม่ไหว

"หิวน้ำ!" เขาตะโกนออกไปสุดเสียง เท่าที่เรี่ยวแรงยังพอมีเหลือ ลำคอแห้งผาก ริมฝีปากขาวซีด เขากำลังจะตายเพราะร่างกายขาดน้ำมาเป็นเวลานาน "หิวน้ำ!" เขาตะโกนอีกครั้ง บอดี้การ์ดที่เฝ้าหน้าประตูห้องขังจึงโยนน้ำเข้ามาให้ แล้วปิดประตูขังเขาเอาไว้อย่างนั้น

พงศ์ประพัฒน์สั่งบอดี้การ์ดให้กระทืบเภาพร้อมถ่ายวิดีโอเอาไว้ "เอาแค่ปางตายก็พอ"

เภาร้องขอชีวิต ยกมือไหว้ปลก ปลก พูดปากคอสั่น 

"อย่าทำฉัน ไว้ชีวิตฉันเถอะ ฉันกลัวแล้ว"

ใบหน้าคนฟังเหี้ยมเกรียม ไม่มีความปรานีจากพงศ์ประพัฒน์ เภาถูกอัดจนน่วม เป็นรอยเขียวช้ำไปทั้งเนื้อทั้งตัว ใบหน้าปูดบวม หัวแตก ซี่โคลงหัก นอนซมหมดสภาพในห้องขัง ซึ่งตั้งอยู่บริเวณชั้นสามของบ่อนพนันแห่งนี้

"ดีมากเพื่อนรัก"

คำชมหลุดออกจากปากพัชระ เมื่อได้เห็นวิดีโอที่พงศ์ประพัฒน์ส่งมาให้ดู "ให้คนของเราถ่ายเอกสารสัญญาเงินกู้ พร้อมทั้งคลิปวิดีโอส่งไปให้ทางบ้านของไอ้เภาด้วยนะ คราวนี้สนุกล่ะ"

"มึงจะทำแบบนั้นไปทำไมวะ" พงศ์ประพัฒน์ถามออกมาด้วยความสงสัย พัชระไม่พูดอะไร ได้แต่ส่ายหัวน้อยๆ พร้อมกับหัวเราะออกมา

"มึงอยากรู้จริงๆ เหรอวะ ว่ากูทำไปทำไม"

"ใช่" พงศ์ประพัฒน์โพล่งออกไปทันที

"ไม่มีอะไร ก็แค่อยากได้อะไรบางอย่าง ที่ได้ยาก"

"ได้ยาก!" พงศ์ประพัฒน์ขมวดคิ้วฉับ ไม่เข้าใจสิ่งที่พัชระอยากได้ จะมีอะไรที่ซื้อไม่ได้ด้วยเงิน

"ฉันอยากได้ผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เจ้าหล่อนก็เล่นตัวเสียเหลือเกิน ไม่ยอมขายตัวให้ฉัน ทั้งๆ ที่เคยขายให้ฉัน"

"ติดใจว่างั้น"

"แกจะว่าอย่างนั้นก็ได้ ยอมรับก็ได้ว่าฉันติดใจ"

"แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับไอ้เภา"

"น้องสาว"

"น้องสาว!..ผู้หญิงคนนั้นเป็นน้องสาวของไอ้ผีพนันเนี่ยอะนะ"

"ก็เออสิวะ ฉันเลยต้องทำแบบนี้ยังไงล่ะ เพื่อกดดันให้เธอมาขอความช่วยเหลือจากฉัน"

"โอ้โห..แกนี่มันเจ้าแผนการ กะจะเป็นฮีโร่ว่างั้น"

"ก็ทำนองนั้น" พัชระฉีกยิ้มกว้างอวดฟันขาวสะอาดและเรียงตัวสวย

"เธอสวยมากเหรอวะ แกถึงต้องทำขนาดนี้อะ"

"จะว่าสวยก็สวยนะ สเปคฉันเลยว่ะ"

"โอเค..งั้นแค่นี้นะ จะไปสั่งไอ้ชัชให้จัดการตามที่แกต้องการ" 

"ขอบใจมากนะเพื่อนรัก"

"คราฟ..คุณพัชระ"

ทั้งคู่กดวางสาย ชายหนุ่มที่เป็นหุ้นส่วนใหญ่ในบ่อนการพนันรีบสั่งงานชัชชัยทันที ส่วนชายหนุ่มอีกคนก็นั่งหมุนเก้าอี้ซ้ายทีขวาทีด้วยท่าทางอารมณ์ดีมากที่สุดในสัปดาห์

"พลอยลดา..ฉันเดาว่าไม่เกินห้าวัน เธอต้องวิ่งโร่มาขอความช่วยเหลือจากฉัน แล้วถ้าถึงวันนั้น ฉันจะกอบโกยความสุขจากเธอให้เต็มคราบ" ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ พลอยลดาไม่อาจหนีรอดจากเงื้อมมือของเขาไปได้..ไม่มีทาง

พลอยลดานั่งอยู่บนรถโดยสารประจำทาง เพื่อเดินทางกลับบ้าน เธอเลือกใช้บริการรถเมล์ประจำทางเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย เธอกดรับสาย เมื่อมารดาโทรเข้ามา

"พลอย..ช่วยพี่เภาด้วยนะ" เสียงมารดาสะอื้นไห้ดังขึ้นมาตามสายทันทีที่เธอกดรับ

"แม่คะ..ค่อยๆ พูดนะคะ พี่เภาเป็นอะไร?"

"พลอยช่วยพี่เภาด้วย พี่เภาถูกจับขังเอาไว้แล้วโดนรุมซ้อม ตอนนี้พี่ถูกขังอยู่ในบ่อน"

"แล้วพวกเขารุมซ้อมพี่เภาทำไม แล้วแม่รู้ได้ยังไงคะ"

"พวกมันเอาหนังสือสัญญาเงินกู้มาให้แม่ดูที่บ้าน มันเปิดคลิปวิดีโอให้แม่ดูด้วยนะ พี่ทั้งเจ็บทั้งทรมานแม่สงสารพี่เภาจังเลยลูก" นางยังร้องไห้ไม่หยุด ตลอดเวลาที่พูดสายกับพลอยลดา น้ำตาแทบเป็นสายเลือดแล้วกระมัง

"แม่ฟังหนูนะคะ เดี๋ยวหนูจะกลับไปขอนแก่นเดี๋ยวนี้ เรื่องนี้หนูจะจัดการเองค่ะ แม่ทำใจให้สบายนะคะ" 

"จ้ะ..เดินทางปลอดภัยนะลูก"

"ค่ะแม่"

พลอยลดาจัดกระเป๋าสัมภาระเดินทางกลับขอนแก่นทันทีภายในเย็นวันนั้น เธอไม่ลืมโทรไปลางานกับพี่อบเชยหัวหน้าแผนกการตลาดที่เธอฝึกงานอยู่ 

"หนูกลับมาแล้วค่ะแม่"

หญิงวัยกลางคนโผเข้ากอดบุตรสาวทันทีที่เธอเหยียบถึงพื้นบ้าน และไม่นาน เอกสารในซองสีน้ำตาลก็ถูกยื่นมาตรงหน้าเธอ พร้อมเครื่องมือบันทึกคลิปวิดีโอ พลอยลดาเปิดซองเอกสารออกดู ก็ต้องตาโตเป็นไข่ห่าน

"ห้าล้าน!!" เธออุทานออกมาเสียงดัง มือกำเอกสารเอาไว้แน่น "นี่มันอะไรกันคะแม่ ทำไมมันเยอะขนาดนี้ แล้วเราจะเอาเงินที่ไหนไปใช้หนี้เขาล่ะคะ"เธอทรุดตัวลงนั่ง อย่างคนหมดแรง เรี่ยวแรงจะยืนแทบไม่มี

"ในนี้มีคลิปวิดีโอ พวกมันบอกแม่เอาไว้แบบนั้น" มารดาส่งแฟลชไดร์ฟขนาดกะทัดรัดให้พลอยลดา

"ในนี้เหรอคะ?..ถ้าอย่างนั้นหนูจะเอาหลักฐานไปแจ้งความค่ะ"

"อย่าทำอย่างนั้นนะลูก เราทำแบบนั้นไม่ได้"

"ทำไมล่ะคะ" เธอขมวดคิ้วฉับ ถามกลับมารดา

"พวกมันบอกว่าถ้าเราแจ้งความ มันจะฆ่าพี่เภาทันที ทางเดียวที่พี่จะรอด คือเราต้องหาเงินไปชดใช้ให้มัน" มารดาพูดห้ามปากคอสั่น กลัวลูกชายจะถูกทำร้าย

"แต่เงินไม่ใช่น้อยๆ แล้วพวกเราจะไปหามาจากไหน" หล่อนกุมขมับที่ตอนนี้มีอาการปวดหัวเล็กน้อยเพราะความเครียด

"แม่ว่าจะขายบ้านหลังนี้ ขายที่ดินทั้งหมดที่เรามี เพื่อใช้หนี้ให้พี่เภา"

"ขายบ้านหลังนี้แล้วแม่จะไปอยู่ที่ไหน แล้วที่ดินของเราก็มีอยู่แค่สี่ห้าไร่ แถมยังไม่ติดถนนใหญ่ ขายไม่ได้ราคาหรอกค่ะ"

"แล้วจะให้แม่ทำยังไงล่ะ ถึงจะช่วยพี่ออกมาได้ แม่กลุ้มใจจริงๆ นะพลอย" มารดาร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง ทรุดกายลงนั่งข้างๆ พลอยลดา

"พลอยว่าแม่ทำใจดีๆ ก่อนนะคะ พลอยจะลองปรึกษาเพื่อนๆ ดูก่อนค่ะ เผื่อจะมีใครพอจะช่วยเหลือเราได้ หนูจะทำงานผ่อนจ่ายให้เขาทีหลัง ดีกว่าขายบ้านหลังนี้นะคะ"

มารดาพยักหน้าหงึกหงัก "ว่าไงก็ว่าตามกันจ้ะ แม่หมดหนทางแล้วจริงๆ ทรัพย์สินติดตัวก็มีอยู่เท่านี้ แต่ถ้าหากต้องขายเพื่อแลกกับชีวิตพี่ แม่ก็จำเป็นต้องทำ"

"พลอยจะไม่ยอมให้แม่ต้องทำอย่างนั้นค่ะ แม่เชื่อพลอยนะคะ"

สองแม่ลูกโอบกอดกันด้วยความกลุ้มใจ ไม่รู้จะหาเงินมาด้วยวิธีใด ถึงจะสามารถช่วยชีวิตพี่ชายของพลอยลดา เงินตั้งห้าล้านเชียวนะ.....