ซาเอบะและหลินหลินรีบออกจากศูนย์วิจัยออร์บิททันทีหลังจากได้ข้อมูลลับเกี่ยวกับโครงการ "Project Shadow" ทั้งสองคนตื่นเต้นกับข้อมูลที่พวกเขาพบ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าความกลัวกำลังคืบคลานเข้ามาในใจ การมีข้อมูลนี้อาจหมายถึงความอันตรายที่เข้ามาใกล้ตัวมากขึ้นทุกทีเมื่อทั้งสองก้าวพ้นประตูหลังของศูนย์วิจัย ลมเย็น ๆ ของยามค่ำคืนปะทะใบหน้าของพวกเขา ซาเอบะหันมองหลินหลินเพื่อเช็คว่าเธอไม่เป็นอะไร เขารู้ว่าเธออาจจะเครียดและกังวล แต่หลินหลินกลับมีสีหน้ามุ่งมั่น ตาของเธอเป็นประกายด้วยความแน่วแน่“เราไม่ปลอดภัยแล้วตอนนี้ พวกมันรู้แน่ว่ามีคนเข้ามาขโมยข้อมูล” ซาเอบะพูดเบา ๆ แต่ชัดเจนหลินหลินพยักหน้ารับ “เราต้องหาที่ที่ปลอดภัยก่อน แล้วค่อยคิดกันอีกทีว่าจะทำยังไงกับข้อมูลนี้”พวกเขารีบเดินไปตามตรอกแคบ ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ ศูนย์วิจัย และหลบเข้าไปในซอยเงียบ ๆ แห่งหนึ่ง ซาเอบะรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล แต่เขาไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นอะไร เขาก้มหน้าลง มองสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างรอบคอบ"ทางนี้" ซาเอบะพาหลินหลินไปยังรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ในซอกเล็ก ๆ ระหว่างอาคารสองหลัง เขาสตาร์ทรถและบอกให้เธอขึ้นซ้อนท้ายพวกเข
ซาเอบะยืนนิ่งอยู่ที่ประตู หัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นเงาของคนที่คุ้นเคยผ่านช่องตาแมว มันคือผู้หญิงในชุดดำที่เขาเคยเจอเมื่อต้นเดือนที่แล้ว ระหว่างการสืบสวนคดีการค้ายาเสพติดในโตเกียว ตอนนั้นเธอทำให้เขาเกือบจะเสียแผนการไป แต่เธอก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ทำไมเธอถึงโผล่มาที่นี่?"ใคร?" หลินหลินถามเสียงเบา ขณะที่มือของเธอจับแขนซาเอบะอย่างแน่นซาเอบะสูดหายใจลึกก่อนที่จะตอบ "เป็นคนที่ฉันไม่คาดคิดว่าจะเจอ... แต่เราอาจจะไม่มีทางเลือกอื่น"เขาเปิดประตูออกช้า ๆ เสียงประตูที่เปิดเบา ๆ นั้นทำให้ความตึงเครียดในห้องเพิ่มขึ้นหลายเท่า ผู้หญิงคนนั้นก้าวเข้ามาด้วยท่าทางสง่างามเหมือนเธอไม่เคยหวาดกลัวอะไร เธอสวมเสื้อโค้ทหนังสีดำและแว่นตากันแดดที่บดบังดวงตาของเธอ แม้ว่าจะเป็นเวลากลางคืน"ฉันขอเข้ามาข้างในได้ไหม?" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ทว่ามีอำนาจซาเอบะไม่ตอบ เขาเพียงแค่พยักหน้าให้และเปิดทางให้เธอเข้ามา เธอก้าวเข้ามาอย่างระวังและเหลือบมองหลินหลินที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา"หลินหลิน นี่คือ 'คิร่า' หนึ่งในสายลับที่ฉันเคยเจอมาก่อนหน้านี้ เธอทำงานให้กับหน่วยงานลับที่ไม่เปิดเผยตัว" ซาเอบะแนะนำ ขณะที่คิร่าปลดแว่นตากันแดดอ
คืนนั้นอากาศหนาวเย็นและมีฝนตกปรอยๆ ซาเอบะยืนอยู่ข้างหน้าต่างมองออกไปยังท้องถนนที่ว่างเปล่า เขากำลังครุ่นคิดถึงสิ่งที่คิร่าบอกเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เสียงฝีเท้าของหลินหลินที่เดินเข้ามาข้างหลังทำให้เขาหลุดจากภวังค์"เธอคิดว่าเราจะทำตามแผนของคิร่าได้ไหม?" หลินหลินถามเบาๆ ขณะมองหน้าซาเอบะ เธอยังรู้สึกสับสนและไม่มั่นใจในสถานการณ์นี้"ฉันไม่แน่ใจ" ซาเอบะตอบ "แต่ตอนนี้เราก็ไม่มีทางเลือกมากนัก ถ้าเราต้องการให้รอด เราอาจต้องเชื่อใจเธอ"หลินหลินพยักหน้าเบาๆ เธอยังคงรู้สึกไม่สบายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด ตั้งแต่เธอเข้ามาเกี่ยวข้องกับซาเอบะ การสืบสวนคดีที่เธอคิดว่าเป็นเรื่องง่ายกลับกลายเป็นเรื่องซับซ้อนและอันตรายเกินกว่าที่เธอคาดคิด"แล้วแผนต่อไปล่ะ?" หลินหลินถาม "เราจะทำอย่างไร?"ซาเอบะหันกลับมามองเธอด้วยสายตาจริงจัง "พรุ่งนี้ เราจะต้องไปเจอกับผู้ติดต่อของคิร่า เธอบอกว่าคนของเธอจะช่วยเราในการลบหลักฐาน แต่เราต้องทำมันให้เรียบร้อยภายในคืนนี้""มันอันตรายมากเลยนะ" หลินหลินพูดด้วยน้ำเสียงแฝงความกังวล "เราไม่รู้เลยว่าคิร่าไว้ใจได้แค่ไหน หรือคนของเธอจะไม่หักหลังเรา"ซาเอบะเดินเข้ามาใกล้และวางมือเบาๆ
การเจรจาดำเนินไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่ผู้ติดต่อของคิร่าเข้ามา เขาเริ่มอธิบายแผนการลบหลักฐานและทำให้ดูเหมือนว่าการรั่วไหลเกิดจากภายในองค์กร พวกเขาจำเป็นต้องบุกเข้าไปในเครือข่ายของศูนย์วิจัยออร์บิทเพื่อปลอมแปลงข้อมูล และทำลายหลักฐานทั้งหมดที่เชื่อมโยงกับซาเอบะและหลินหลิน“แผนนี้มีความเสี่ยงสูง แต่ถ้าทำได้สำเร็จ คุณทั้งสองจะเป็นอิสระจากการตามล่า” ผู้ติดต่ออธิบายพร้อมกับเปิดแล็ปท็อปแสดงแผนการโจมตีทางไซเบอร์“มันจะใช้เวลานานแค่ไหน?” ซาเอบะถามพลางมองหน้าจอที่เต็มไปด้วยโค้ดซับซ้อน“ไม่เกินสามชั่วโมง แต่ระหว่างนั้นคุณทั้งสองต้องเข้าไปที่ศูนย์วิจัยเพื่อดึงข้อมูลบางส่วนออกมาด้วยตัวเอง การบุกทางไซเบอร์จะไม่สมบูรณ์หากเราไม่มีข้อมูลที่เก็บไว้ในเซิร์ฟเวอร์นั้น”หลินหลินหันมามองซาเอบะด้วยความกังวล “เราจะทำแบบนั้นได้ยังไง? ระบบรักษาความปลอดภัยที่นั่นเข้มงวดมาก”ผู้ติดต่อพยักหน้า “ใช่ นั่นเป็นเหตุผลที่คุณจะต้องใช้สิ่งนี้” เขายื่นอุปกรณ์ขนาดเล็กให้ซาเอบะ “มันเป็นตัวเจาะระบบรักษาความปลอดภัย ถ้าคุณใช้มันกับคอมพิวเตอร์หลักของศูนย์วิจัย มันจะช่วยเปิดช่องให้เราบุกเข้าไปได้โดยไม่ถูกตรวจจับ”“ฟังดูเหมือนแผนที
เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นพร้อมกับไฟสีแดงกะพริบเป็นสัญญาณอันตราย ทุกอย่างในศูนย์วิจัยเข้าสู่โหมดฉุกเฉินทันที ซาเอบะหันมามองหลินหลินด้วยสีหน้าเคร่งเครียด"ต้องรีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่พวกเขาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!" ซาเอบะตะโกนพลางดึงสายเชื่อมต่ออุปกรณ์ออกจากคอมพิวเตอร์หลินหลินพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว แม้หัวใจจะเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา เธอหันหลังรีบวิ่งตามซาเอบะไปที่ทางออก แต่เสียงฝีเท้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เริ่มวิ่งเข้ามาใกล้ทำให้เธอรู้ว่าการหลบหนีครั้งนี้จะไม่ง่ายเลย"เร็วเข้า! เราต้องไปทางนี้!" ซาเอบะพยายามหาทางหนีไปยังช่องทางเล็กๆ ที่เขาเคยสำรวจไว้ก่อนหน้านี้ เป็นทางที่ไม่มีใครรู้จักและไม่มีทางให้เจ้าหน้าที่ตามมาได้ง่ายๆทั้งสองคนวิ่งผ่านทางเดินแคบๆ ไปยังบันไดที่นำไปสู่ทางออกฉุกเฉิน แต่เมื่อพวกเขาเปิดประตูออกมาก็พบว่ามีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกกลุ่มหนึ่งดักรออยู่แล้ว"โดนล้อมแล้ว!" หลินหลินร้องออกมาซาเอบะกวาดสายตาไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว เขาไม่รอช้าก่อนจะคว้ามือหลินหลินแล้วกระโดดลงจากบันไดชั้นล่างไปยังทางเดินใต้ดิน ความสูงที่น่าหวาดเสียวทำให้หลินหลินร้องออกมาเบาๆ แต่โชคดีที่ทั
เสียงเครื่องยนต์คำรามดังขึ้นขณะที่ซาเอบะเหยียบคันเร่ง รถพุ่งตัวออกจากศูนย์วิจัยอย่างรวดเร็ว หัวใจของหลินหลินเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา ขณะที่เธอหันไปมองกระจกหลัง เห็นรถของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเริ่มติดตามมาจากระยะไกล“พวกเขาตามมาแล้ว!” หลินหลินร้องบอกซาเอบะกัดฟันแน่นก่อนเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้น ถนนในเมืองเต็มไปด้วยรถและผู้คนที่กำลังสัญจรไปมา แต่เขาไม่มีเวลาให้ลังเล เขาพลิกพวงมาลัยอย่างรวดเร็วเพื่อแทรกตัวผ่านรถคันอื่น หลินหลินจับที่นั่งแน่นขณะที่ร่างกายเธอสั่นไหวไปตามแรงเหวี่ยงของรถเสียงไซเรนดังขึ้นจากรถตำรวจที่เริ่มเข้าร่วมการไล่ล่า แสงไฟสีฟ้า-แดงส่องแวบวาบไปทั่ว หลินหลินรู้สึกถึงอันตรายที่กำลังใกล้เข้ามาทุกขณะ“เราจะออกจากเมืองนี้ได้ยังไง?” หลินหลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหวเต็มไปด้วยความกังวล“ต้องไปให้ถึงสะพานข้ามแม่น้ำให้ได้ ถ้าพวกเขาข้ามสะพานไม่ได้ พวกเราจะมีโอกาสหนีรอด” ซาเอบะตอบพร้อมกับเหยียบคันเร่งเต็มที่ แต่เส้นทางข้างหน้ายิ่งอันตรายขึ้นเมื่อรถของเจ้าหน้าที่ขับไล่มาใกล้เรื่อยๆทันใดนั้น รถของเจ้าหน้าที่คันหนึ่งพุ่งเข้ามาจากด้านข้างเพื่อปิดทาง ซาเอบะเบรคฉุกเฉิน ก่อนจะหักพวง
เสียงเครื่องยนต์ดังระเบิดขึ้นขณะที่ซาเอบะพุ่งรถของเขาผ่านสะพาน แม่น้ำกว้างเบื้องล่างแผ่ไพศาลออกไป และถนนตรงหน้าเหมือนกับทางรอดเพียงหนึ่งเดียวสำหรับพวกเขา หลินหลินหันมองไปข้างหลัง เห็นรถตำรวจยังคงไล่ตามอย่างกระชั้นชิด พร้อมกับเสียงไซเรนที่ดังลั่นทั้งสองฝั่งของสะพาน"พวกเขาไม่ยอมปล่อยเราไปง่ายๆ แน่!" หลินหลินกล่าวอย่างหวาดกลัว"ก็ต้องทำให้พวกเขายอม!" ซาเอบะกัดฟันก่อนเหยียบคันเร่งจนสุด รถของพวกเขาพุ่งไปด้วยความเร็วเกินกว่า 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เสียงล้อเสียดสีกับถนนดังก้อง แต่ทันใดนั้น ซาเอบะก็เห็นบางอย่างที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงกว่าเดิมรถบรรทุกขนาดใหญ่จอดอยู่กลางสะพาน ขวางทางไม่ให้พวกเขาผ่านไปได้!"แม่เจ้า!" ซาเอบะเบรกกระทันหัน ล้อของรถหมุนเป็นวงกลมก่อนจะเสียการควบคุม รถหมุนไปทางขวาและซ้ายขณะที่พยายามเลี่ยงการชน หลินหลินกรีดร้องด้วยความตกใจ"เราติดกับดักแล้ว!" เธอร้องออกมาซาเอบะพยายามควบคุมพวงมาลัย ขณะเดียวกันรถตำรวจอีกสองคันก็ตามเข้ามาปิดท้าย ทางเลือกเหลืออยู่น้อยเต็มที ทั้งซาเอบะและหลินหลินรู้ดีว่าตอนนี้พวกเขาไม่มีทางกลับไปเหมือนเดิมอีกแล้ว"ไม่มีทางอื่นแล้ว เราต้องเสี่ยง" ซาเอบะ
รถของซาเอบะแล่นลงไปตามถนนเล็กๆ ที่ปูด้วยหินกรวด ขณะเขาและหลินหลินยังคงหนีจากการไล่ล่าของทั้งตำรวจและแก๊งค์ใต้ดิน เสียงเครื่องยนต์คำรามดังก้องขณะที่พวกเขาหาทางหลบหนีจากความตาย"เราต้องหาที่หลบซ่อน!" หลินหลินพูดด้วยความตื่นเต้น ขณะที่หันมองซ้ายขวา"ที่นี่ไม่น่าจะมีคนอยู่แล้ว" ซาเอบะกล่าว ขณะเลี้ยวรถเข้าไปในซอยที่มีบ้านเก่าแก่ร้างอยู่สองสามหลัง "เราต้องเข้าไปในบ้านสักหลัง"ซาเอบะหาที่หลบซ่อน แต่เมื่อพวกเขาจอดรถหน้าบ้านร้างหนึ่ง หลินหลินมองเห็นแสงไฟวูบวาบภายในบ้าน "มีใครอยู่ในนั้นไหม?" เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"เดี๋ยวต้องไปตรวจสอบ" ซาเอบะกล่าว ขณะเปิดประตูและก้าวลงจากรถ เขาเดินไปยังประตูบ้านและพยายามเปิดมัน แต่มันล็อกอยู่"ลองมองจากหน้าต่างดู" หลินหลินเสนอซาเอบะพยักหน้า ก่อนย่อตัวและมองเข้าไปในหน้าต่างบ้าน เขาเห็นแสงไฟที่สว่างจ้า และเสียงพูดคุยกันดังขึ้น เสียงนั้นดูเหมือนจะเป็นเสียงของชายสองคนที่กำลังวางแผนบางอย่าง"ไม่เหมือนคนธรรมดา คงเป็นพวกอันธพาล" เขาแสดงความเห็น ขณะที่รู้สึกได้ถึงความตึงเครียดในอากาศ"เราเข้าไปไม่ได้ใช่ไหม?" หลินหลินถามอย่างหวาดหวั่น"ถ้าเราอยู่ที่นี่มากกว่านี้ พ