LOGINShare
บทที่ 169
Related chapters
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 170
ซูเนี่ยนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็เข็นฉู่อี้หานออกมาด้วยกัน นางได้ยินบทสนทนาระหว่างเสียวเป่ากับคังอ๋องแล้ว นางรู้สึกประทับใจและเอ็นดูไปพร้อมๆ กัน เสียวเป่าเพิ่งอายุสามขวบเองก็รู้ประสาขนาดนี้แล้ว ถ้าเป็นไปได้นางอยากให้เขามีความสุขไม่ต้องคิดมากมากกว่า"เด็กในจวนอ๋องก็ควรต้องมั่นฝึกฝน โดนเฉพาะเด็กผู้ชาย สามขวบก็ไม่เด็กแล้ว" เสียงทุ้มของฉู่อี้หานดังขึ้น สายตาของเขาจับจ้องไปที่เสียวเป่า เด็กคนนี้หัวแข็งเหมือนแม่"เอาล่ะ จากวันนี้ไป เจ้าก็เป็นลูกศิษย์ของข้าแล้ว ข้าจะมาที่สอนวิชายุทธการรบให้เจ้าที่จวนอ๋องหลีทุกวัน แต่ส่วนศิลปะการต่อสู้ ข้าคงไม่สามารถสอนเจ้าได้" คังอ๋องส่ายหน้า เขาไม่เก่งศิลปะการต่อสู้ เชาเองก็ยังต้องฝึกฝนอีกมาก ยังถึงขั้นที่จะรับลูกศิษย์ได้"เอ๊ะ? ให้ท่านพ่อเจ้าสอนสิ เขาเป็นเทพสงครามนี่นา เป็นทั้งพ่อลูกและศิษย์อาจารย์กันด้วย มันเป็นอะไรที่วิเศษมาก" ดวงตาของคังอ๋องเป็นประกาย หากเสด็จพี่สอนเสียวเป่าบางทีเขาจะได้มาอาศัยเรียนด้วย...พอคังอ๋องพูดจบ ร่างเล็ก ๆ ของเสียวเป่าก็แข็งทื่อ ซูเนี่ยนที่ยืนอยู่อีกฝั่งตัวแข็งไปเช่นกัน ใครบอกคังอ๋องว่าเสียวเป่าเป็นลูกชายของฉู่อี้หาน?"คัง
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 171
"เอ๋?"กบตัวนี่นกระโดดไปยืนอยู่บนไหล่ของเสียวเป่าพลางตาโตทั้งคู่ก็จ้องมองเสียวเป่าไปด้วย เสียวเป่าเองก็มองไปเจ้ากบน้อยกลับไป เขารู้สึกว่ากบตัวนี้สวยงามมาก สีเขียวบนร่างกายของมันดูโปร่งใสเล็กน้อย พอดูดี ๆ ก็ต้องสงสัยว่าทำไมบนหัวของมันยังมีหนวดสองข้างอยู่ด้วย?เสียวเป่าอยากรู้อยากเห็นเหลือเกิน พลันยกมือขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ เขาอยากจะลูบหัวเจ้ากบน้อยเหลือเกิน"อย่านะ!" อ๋องคังตกใจและตะโกนร้องออกมามือเล็ก ๆ ของเสียวเป่าหยุดอยู่กลางอากาศเมื่อได้ยินเสียงของอ๋องคัง ใบหน้าเล็กก็ปรากฏร่องรอยของความเขินอาย ท่านแม่เคยบอกว่าอย่าแตะต้องสิ่งของของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตจากคนอื่นเสียวเป่าดึงมือกลับ แต่เจ้ากบน้อยกลับไม่พอใจ มันมองอ๋องคังด้วยดวงตากลมโต แล้วร้องอ๊บ ๆ ออกมาทันที"แมลงปอตัวน้อย กลับมา!" อ๋องคังขมวดคิ้วและตะโกน แต่เจ้าแมลงปอกลับไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย มันยังคงสนใจแต่เสียวเป่า ก่อนจะกระโดดไปบนไหล่อีกข้างของเสียวเป่าอ๋องคังสงบลงเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเจ้าแมลงปอไม่เพียงแต่จะไม่ทําร้ายเสียวเป่าเท่านั้น แต่ยังชอบเขามากอีกด้วย แต่นี่จะเป็นไปได้ยังไงกัน?"ท่านอาจารย์ มันเหมือนอยากให้ข้าลูบม
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 172
ใช่แล้ว ลูกของเสด็จพี่! เขาเป็นลูกของเสด็จพี่นี่นา เขาลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงกัน เสียวเป่าเองก็มีสายเลือดของซินเจียงตอนใต้เหมือนกัน!"เสด็จพี่ นี่ก็คือราชาแห่งวิญญาณ เมื่อหนึ่งปีก่อนข้าไปเที่ยวที่ซินเจียงตอนใต้ บังเอิญได้พบกับองค์หญิงแห่งหนานเจียง ตอนนั้นนางกําลังจะตายแล้วก็มีราชาหมื่นพิษตัวก่อนติดตัวไปด้วย ต่อมาข้าช่วยนางไว้ คนสุดท้ายที่ราชาหมื่นพิษเห็นเมื่อให้กําเนิดรุ่นหลัง พอหลังจากราชาหมื่นพิษตัวใหม่กําเนิดขึ้น คนคนนั้นก็จะกลายเป็นคนเลี้ยงมัน ดังนั้นข้าก็เลยถูกมันตื๊ออยู่แบบนี้" สีหน้าของอ๋องคังดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย เจ้าแมลงปอตื๊อเขายังพอว่าได้ แต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือเจ้าหญิงคนนั้นต่างหาก"เรื่องนี้เจ้าเคยพูดมาก่อน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าราชาหมื่นพิษจะเป็นคางคกที่ไม่สะดุดตาแบบนี้" ฉู่อี้หานพยักหน้า อ๋องคังเคยบอกเขาในจดหมาย"เจ้าหญิงองค์นั้นมักจะตามตื๊อข้า... แค่ก แค่ก แน่นอนว่าเพื่อราชาวิญญาตัวนี้ นางบอกข้าว่าราชาวิญญาณมีพลังชีวิตที่แข็งแกร่งมาก แต่ถ้าอยากเติบโตก็ต้องใช้เลือดของชาวซินเจียงตอนใต้เลี้ยงมัน แต่ที่แปลกคือเลือดขององค์หญิงนั่นกลับใช้ไม่ได้" อ๋องคังขมวดคิ้วอีกครั้งรา
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 173
"ถ้าอย่างนั้นก็อุ้มมันออกไปก่อนเถอะ" ซูเนี่ยนมองเจ้าแมลงปอที่อยู่บนบ่าเสียวเป่า"ได้" คังอ๋องพยักหน้า ทำได้แค่นี้แล้ว เขาเดินขึ้นหน้าคิดจะไปประคองเจ้าแมลงปอ แต่เจ้าแมลงปอกลับตื่นขึ้นมา เขาร้องใส่คังอ๋อง ทั่วร่างเกร็งตึง ราวกับว่าถ้าคังอ๋องมาอุ้มมัน มันก็จะโจมตีใส่อย่างไรอย่างนั้น"นี่..." คังอ๋องมองบน เจ้าแมลงปอนี่เนรคุณเสียจริง ตนเองเลี้ยงมันมาตั้งปีหนึ่ง แต่นี่มันยังจะโจมตีใส่ตนเองอีกหรือ?"เสียวเป่า เจ้าอุ้มมันเข้าไปเถอะ" ฉู่อี้หานเอ่ยขึ้นด้วยแววตาลึกทึม"อืม" นี่เป็นครั้งแรกที่ฉู่อี้หานเรียกเขา เสียวเป่าหูแดง ยื่นมอออกไปอุ้มเจ้าแมลงปอ เจ้าแมลงปอไม่เพียงแต่ไม่ขัดขืน แต่ยังว่าโอนอ่อนอย่างว่าง่ายอีกด้วย"เอ๋? น่าโมโหเสียจริง เจ้าแมลงปอเนรคุณ" คังอ๋องพอเห็นเสียวเป่าอุ้มเจ้าแมลงปอไปง่ายๆ ก็อดกระทืบเท้าขึ้นมาไม่ได้"เกรงว่ากบตัวนี้จะมองเสียวเป่าเป็นเจ้านายไปแล้ว" ฉู่อี้หานครุ่นคิดราชาหมื่นกู่ทั้งชีวิตยอมรับเจ้านายคนเดียว มันโอนอ่อนกับเสียวเป่าเช่นนี้เกรงว่าคงจะยกเสียวเป่าเป็นนายไปแล้วแต่ว่าเจ้านายของราชาหมื่นกู่ก็ล้วนเป็นอ๋องแห่งซีนเจียงตอนใต้มาทุกยุคสมัย ตอนนี้กลับมายอมรับเสีย
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 174
คิดแค่อยากจะมีความสำเร็จบ้างทีหลังจะได้คอยเลี้ยงดูท่านแม่"ดี หลังจากนี้เจ้าก็รับผิดชอบบัญชีของร้านยาไป แล้วก็ยังมีการซื้อเข้ากับส่งออกของวัตถุดิบยาในทุกวันด้วย" ซูเนี่ยนส่งคนออกไปหาข่าวแล้ว ความจำของสือโถวนั้นดีมาก คนเองก็ฉลาด"ทุกเดือนก็เหมือนกับหัวหน้าร้านนะ ได้เงินสิบตำลึง""พระชายา เรื่องนี้ไม่ต้องหรอก สือโถวไปอยู่ที่ร้านยาได้ก็ถือเป็นบุญคุณยิ่งใหญ่ของท่านแล้ว จะยังรับเงินอีกได้อย่างไร"ยิ่งไปกว่านั้นยังตั้งสิบตำลึง นี่มันเท่ากับเงินห้าเดือนของนางเลยนะ ป้าจางส่ายหัวปฏิเสธ"งานที่ข้ามอบให้ไม่ใช่งานสบาย สิบตำลึงเองก็เป็นราคาตลาด ไม่ได้เยอะมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นขอแค่สือโถวทำให้ดีในทุกเดือนก็จะมีรางวัลให้อีกด้วย ไหนจะร่างกายเขายังต้องการวัตถุดิบยามาบำรุงอีก"ซูเนี่ยนพอพูดจบ ป้าจางก็ไม่ปฏิเสธอีกแล้ว พวกนางเองก็ไม่มีเงินที่จะซื้อยาต่อเหมือนกัน จะให้พระยาชาคอยออกตลอดก็ไม่ได้ สือโถวถ้าหาเงินได้ก็ดี มีเงินเดือนที่มีเกียรติเช่นนี้หลังจากนี้ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องหาคู่ครองแล้วป้าจางคิดเช่นนี้ ก็รู้สึกซาบซึ้งต่อซูเนี่ยนมากขึ้น"ป้าจาง ข้าโยกท่านจากห้องครัวมาที่เรือนลั่วสุ่ยเป็นอย่างไร ทุ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 175
"วางไว้ที่เรือนหลังร้านยาแล้วกัน" ซูเนี่ยนเอ่ยกำชับกับคนงานในร้านยา ด้านหลังโถงเปี่ยมเมตตาเป็นเรือนในหลังหนึ่ง มีพื้นที่ใหญ่ สามารถนำมาใช้เก็บวัตถุดิบยาได้พอดี"ฟังน้องหญิงแล้วกัน จัดการขนไปเรือนหลังร้านยาเลย" หลี่เหลยพูดกับเด็กรับใช้บ้านตระกูลหลี่"ขอรับ" เด็กรับใช้พยักหน้ากับคนงานร้านขายยา ทยอยกันไปที่รถม้าขนวัตถุดิบยา"พี่สาม วันนี้ทำไมจึงว่างมาที่นี่หรือ พวกเราไปเรือนหลังกันเถอะ" ซูนเนี่ยนเอ่ยกับหลี่เหลยด้วยรอยยิ้ม จะขนยามาไม่จำเป็นต้องแบบมาในวันเช่นนี้ หลี่เหลยจงใจตอนที่นางมายังร้านยา แสดงว่ามาหานางแน่นอน"เอาล่ะ วันนี้ที่ข้ามาก็เพราะมีเรื่องจะหารือกับเจ้าจริงๆ" หลี่เหลยพยักหน้า พอนึกถึงคำอธิบายของหลี่อวิ๋นหลี่เฟิงสายตาที่มองซูเนี่ยนก็ยิ่งเปล่งประกายขึ้นมาซูเนี่ยนกำลับหงเย่ไปช่วยเหลือที่หน้าร้าน ส่วนตนเองพาหลี่เหลยไปยังเรือนหลังเรือนหลังมีห้องสามห้อง และยังมีเรือนเล็กอีกแห่งหนึ่ง ซูเนี่ยนเชิญหลี่เหลยนั่งลงแล้วยังต้มชามากาหนึ่ง ใบชานี้นางเอามาจากฉู่อี้หานทางนั้น วันนี้ที่มาร้านยานางคิดว่าจะต้องยุ่งมากแน่ๆ แล้วยังต้องอยู่อีกตั้งครึ่งค่อนวัน นางจึงนำใบชานี้มาด้วย ไม่คิดว่าจะไ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 176
"นี่...ก็ได้" ซูเนี่ยนเห็นความเด็ดเดี่ยวบนหน้าหลี่เหลย ก็พยักหน้าอย่างจำใจ นางเข้าใจว่าการค้าของตระกูลหลี่นั้นยิ่งใหญ่มาก แต่กลับยึดถือความเชื่อใจ แล้วก็หลี่เหลยพูดไว้ไม่ผิด ถ้าหากเสื้อผ้านั้นเข้าสู่ตลาดจริง สิ่งที่จะนำมาให้ตระกูลหลี่ไม่ใช่แค่สิ่งที่หุ้นสามสวนจะเทียบได้เลยถ้านางยังปฏิเสธต่อ เกรงว่าตระกูลหลี่คงไม่เอารูปของนางแล้ว"เช่นนี้ถูกต้องแล้ว โอ้ ช่วงนี้มีวัตถุดิบยาชุดหนึ่งที่ส่งเข้ามาไม่ได้ ได้ยินว่าเจียงหนานทางนั้นเกิดน้ำท่วม คนตายไปมากมาย ขบวนพ่อค้าถูกน้ำท่วมขังเอาไว้ในเจียงหนาน ยังเข้ามาไม่ได้ชั่วคราว" หลี่เหลยถอนหายใจ ช่างวุ่นวายจริงๆ"น้ำท่วมหรือ" ซูเนี่ยนรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย ทำไมถึงไม่เคยได้ยินฉู่อี้หานพูดถึงเลย? แต่กลับมารู้จากทางหลี่เหลยก่อนแบบนี้ หรือว่าเหล่าขุนนางข้าราชการปิดบังไว้? มิน่าคนถึงได้พูดกันว่าพวกพ่อค้าข่าวสารฉับไว ดูท่าจะเป็นเช่นนี้จริงๆแต่พอเกิดน้ำท่วมก็เกรงว่าจะมีโรคระบาดบางส่วนตามมา เช่นนั้นก็เป็นภัยพิบัติแล้วจริงๆ"ทำไมหรือ หลีอ๋องไม่ได้พูดไว้หรือ? เช่นนี้ก็แปลกจริงๆ ดูท่าพวกขุนนางชั้นล่างจะปิดบังไว้ แต่เกรงว่าคงปิดได้อีกไม่นานแล้ว" หลี่เหลยถอนห
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 177
"มีเรื่องเช่นนี้ด้วย" ซูเนี่ยนตาเปล่งประกายวาบนางฟังความหมายของหลี่เหลยออก ตระกูลลู่เพราะมีกู้อี๋ซิวอยู่จึงมีสัมพันธ์อันดีกับวังตะวันออก ถ้ากู้อี๋ซิวช่วยดูอาการเด็กคนนั้นให้ไม่ได้ ความสัมพันธ์ของตระกูลูล่กับองค์รัชทายาทก็เกรงว่าจะกลายเป็นกระดาษแผ่นบางไปคิดถึงฉากไม่กี่วันก่อนหน้า ซูเนี่ยนก็หัวเราะพรืดออกมา กู้อี๋ซิวคนนี้เป็นวิชาแพทย์จริงไหมนะ"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นก็ไม่มีปัญหาแล้ว พวกเราจะเดินทางตอนไหน?" ซูเนี่ยนถามขึ้น"่น้องหญิงถ้าไม่ติดธุระ พวกเราตอนนี้ก็ไปได้เลย เมื่อเช้าข้าเพิ่งไปที่ตระกูลลู่มา เด็กคนนั้นอาการป่วยวันนี้หนักขึ้นไปอีกแล้ว ไม่กินไม่ดื่มเลย" หลี่เหลยเอ่ยขึ้นหลังจากที่เด็กคนนั้นป่วย ตระกูลลู่ก็เชิญหมอมีชื่อมามากมาย กระทั่งยังเชิญหมอหลวงจากในวังมาด้วย แต่ก็ล้วนไม่เป็นผลดังนั้นตระกูลลู่แม้จะฝากความหวังไว้บนตัวกู้อี๋ซิว แต่กู้อี๋ซิวก็เป็นแค่จ่ายยา แล้วก็ยาลูกกลอนพวกนั้น เขาเห็นว่าเด็กกินยาลูกกลอนแล้วมันดูไม่ค่อยจะถูกต้องเท่าไรตอนที่ฮูหยินใหญ่ตระกูลลู่คลอดเด็กคนนี้ร่างกายบาดเจ็บ จึงไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก ผู้เฒ่าตระกูลลู่เองก็รักภรรยามาก ไม่ยอมรับอนุภรรยา
Latest chapter
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 210
ซูเนี่ยนกรอกตาบน ครั้งแรกเลยที่ได้เห็นคนระลึกความหลังกันแบบนี้กลิ่นยาสมุนไพรลอยมา ขอบตาแดงๆ ของฉู่อี้หานค่อยๆ จางหายไป กลับมาสดใสอีกครั้ง เมื่อเห็นซูเนี่ยนมองค้อนเขาทีหนึ่ง เขาก็กลับมามีสติอีกครั้งมีพวกเราอยู่ก็มีความหวังอย่างนั้นเหรอ?ประโยคนี้ตอนนั้นดูเหมือนเสด็จแม่ของเขาก็เคยพูดไว้ เหตุใดซูเนี่ยนถึงได้พูดประโยคเดียวกัน?เพลงเซียวเซียงเยียนอวี่ที่ซูเนี่ยนเล่นใรงานชมดอกท้อ ความจริงแล้วเป็นบทเพลงที่เสด็จแม่ของเขาเคยบรรเลงร่วมกับลู่เจียว พวกเขาทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก วิธีการดีดพิณก็เหมือนกันในหลายจุดซูเนี่ยนไม่เพียงสามารถดีดพิณได้ วิธีการดีดยังได้รับการสืบทอดมาจากลู่เจียว ครั้งก่อนเขาได้ยินแล้วตอนอยู่อีกเรือน แถมยังส่งมั่วอีไปแอบดูมาแล้วด้วยเขาอยากฟังอีกสักครั้งจัง"ท่านอ๋อง รบกวนหลีกทางหน่อย" ซูเนี่ยนโบกมือไล่ฉู่อี้หานอย่างรำคาญแม่นมไป๋ที่อยู่ด้านหลังรีบเข็นฉู่อี้หานออกไปด้านข้างทันทีไทฮองไทเฮาเม้มปาก มองดูซูเนี่ยนที่ดึงมือของตัวเองไป ความจริงนางค่อนข้างตื่นเต้น เพราะว่านางไม่อยากกินยา และไม่อยากฝังเข็มซูเนี่ยนจับชีพจรให้ไทฮองไทเฮาอย่างละเอียด ทั้งยังตรวจดู
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 209
"หึ" แววตาของฉู่อี้หานค่อนข้างร้อนแรง ซูเนี่ยนรู้สึกตกใจจนต้องชักมือกลับไป"ข้าเห็นเจ้าเปลือยหมดแล้ว เจ้าเองก็เห็นข้าเปลือยหมดแล้วไม่ใช่เหรอ ข้ายังไม่เอาเรื่องที่เจ้ามองข้าเลยนะ" น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นอีกครั้ง สายตาของฉู่อี้หานจับจ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆ ขาวสะอาดของซูเนี่ยน"หุบปากนะ!" ซูเนี่ยนหน้าดำ นางเห็นเขาเปลือยตั้งแต่เมื่อไรกัน?"ท่านอ๋อง พระชายา ไทฮองไทเฮาตื่นแล้วเพคะ" ในขณะที่ซูเนี่ยนกำลังจะพูดอะไร แม่นมไป๋ก็เดินเข้ามาหาทั้งสองคนด้วยความดีใจ"ตื่นแล้ว? ไปดูสิ" ซูเนี่ยนพยักหน้า ดูจากเวลา ตอนนี้ไทฮองไทเฮาก็ควรจะตื่นแล้วซูเนี่ยนเดินอยู่ด้านหน้า ฉู่อี้หานเข็นเก้าอี้ล้อตามมาอยู่ด้านหลัง พวกเขาเดินอย่างรีบร้อนเข้าไปในตำหนักของไทฮองไทเฮาตอนนี้ไทฮองไทเฮากำลังนั่งเอนหลังกินข้าวต้มเปล่าด้วยการดูแลของนางกำนัลอยู่บนศรีษะของนางไม่มีเครื่องประดับผมใดๆ สีหน้าขาวซีด ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น แต่ใบหน้าเล็กมาก เห็นได้ชัดว่าในตอนสาวๆ ก็เป็นหญิงงามคนหนึ่ง"ไทฮองไทเฮา ท่านอ๋องหลีกับพระชายาหลีมาแล้วเพคะ" แม่นมไป๋พูดรายงานอย่างนอบน้อม"ไม่กินแล้ว" ไทฮองไทเฮาโบกมือให้กับนางกำนัล ข้าวต้ม
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 208
มั่วอีค้อมตัวเล็กน้อย เหตุใดใบหน้าของท่านอ๋องถึงมีรอยช้ำได้นะ?ไม่ต้องถามก็รู้ได้ว่าพระชายาคงเป็นคนต่อยแน่ หรือว่าท่านอ๋องทำเรื่องอะไรไม่ดีกับพระชายาอีกแล้วเหรอ?มั่วอีคิดอย่างใจลอย เมื่อสายตาเย็นเยียบของฉู่อี้หานมองมา มั่วอีจึงต้องเร่งมือขึ้นอีกเขาเข็นฉู่อี้หานออกจากบ่อน้ำร้อน อ๋องคังกำลังเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่หน้าประตูเมื่อเห็นหน้าของฉู่อี้หานเขาก็ดีใจ แต่เมื่อเห็นรอยช้ำบนใบหน้าเขาก็ต้องยืนอึ้งอยู่อย่างนั้นใครกันที่ไม่กลัวตายแอบลอบทำร้ายเสด็จพี่! ใครกันที่บังอาจขนาดนี้ เขาจะต้องไปพบสักหน่อยแล้ว"ฮ่าๆๆ เสด็จพี่ มะ มุมปากท่าน" อ๋องคังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ใบหน้าเย็นชา มีแผลมาประดับไว้ ช่างดูมีสีสันเหลือเกินแค่รู้สึกตลกไปสักหน่อย"มั่วอี พาท่านอ๋องคังไปประลองดาบที่เรือนหน่อยสิ ไม่ต้องรุนแรงมากล่ะ อย่าได้รบกวนไทฮองไทเฮา ข้าอยากจะรู้ว่าหลายปีนี้ท่านอ๋องคังมีฝีมือดีขึ้นบ้างไหม" ฉู่อี้หานหรี่ตาลง มองไปที่อ๋องคังอย่างน่ากลัว เขาอยากจะยกมุมปากขึ้นเหลือเกิน แต่ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา ฉับพลันความโกรธก็ฉายขึ้นมาในแววตายัยซูเนี่ยนนั่น ไม่ออมมือเลยสักนิด"เอ่อ ฮ่าๆๆ" เดิมทีอ๋องคังก
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 207
ท่าทางการต่อสู้ของซูเนี่ยนแปลกประหลาด หลังจากที่ฉู่อี้หานแกล้งนางไปสักพักก็ไม่กล้าที่จะดูถูกฝีมือนางอีกแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยทำตามกติกาเลยหลังจากที่ซูเนี่ยนทุบตีจนพอใจก็รู้สึกโล่งที่ได้ระบายความแค้น ไม่อยากที่จะมองฉู่อี้หานอีก คิดที่จะออกไปจากสระน้ำทันทีแต่นางไม่ทันสังเกตว่าผ้าม่านที่นางใช้พันร่างกายตรงหน้าอกไว้ค่อยๆ ร่วงหล่นลงจากการที่นางขยับร่างกายมากเกินไปผ้าม่านนั้นได้ล่วงลงในจังหวะเดียวกันกับที่ซูเนี่ยนหมุนตัวเดิมทีฉู่อี้หานที่คิดจะคว้าตัวนางไว้ก็ต้องนิ่งอึ้งไปกับภาพที่ได้เห็นตรงหน้าซูเนี่ยนแข็งทื่อไปชั่วขณะ นางรีบหันไปมองฉู่อี้หานที่กำลังอึ้งอยู่อย่างตกใจในหัวสมองของฉู่อี้หานตอนนี้ถูกเจ้าลูกกลมๆ เด้งๆ สองลูกทำเอาเบลอไปหมด ในหัวสมองมีแต่สองคำนี้วนเวียนอยู่ใหญ่...มาก..."อ๊า!"ซูเนี่ยนกรี๊ดออกมาเสียงดัง รีบเอาผ้าม่านกลับมาพันไว้ทันที นางไม่อาจอดกลั้นความโกรธในใจได้อีกต่อไปเตะขาออกไปอย่างแรง จนฉู่อี้หานที่กำลังอึ้งอยู่ต้องล้มลงไปในน้ำ"ข้าจะตีท่านให้ตาย ข้าจะทำให้ท่านจมน้ำตายไปเลย! ลามก! สารเลว!"เสียงตะโกนอย่างโกรธจัดของซูเนี่ยนดังขึ้นไม่หยุด นางกำนัลสองคนที่เฝ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 206
เมื่อซูเนี่ยนมองไปในดวงตาของเขา ก็พบว่าดวงตาของเขายิ่งเข้มขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าก็ดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ นางจึงล้มเลิกความคิดที่จะกลั่นแกล้งฉู่อี้หานไปนางอย่าได้ไปหาเรื่องคนโหดร้ายอย่างเขาเลย"หากข้าบอกว่าได้ล่ะ" เขากอดร่างกายของซูเนี่ยนที่พยายามดิ้นแน่นขึ้น ฉู่อี้หานพูดออกมาเบาๆ พร้อมกับมองใบหน้าขาวละเอียดของซูเนี่ยนไปด้วยความสวยของซูเนี่ยนดูไกลๆ ก็น่าประทับใจแล้ว ดูใกล้ๆ ยิ่งราวกับรูปสลักของนางฟ้าบนสวรรค์ ตอนนั้นความสวยของลู่เจียวเป็นที่พูดถึงกันในเมืองหลวงเท่าไร ซูเนี่ยนก็ยิ่งเป็นมากกว่านั้นอีกเพียงแต่เมื่อก่อนซูเนี่ยนเป็นคนอ่อนแอเอาแต่เก็บตัว คนอื่นก็เลยละเลยความสวยของนาง แต่ในตอนนี้ซูเนี่ยนเปล่งประกายความมั่นใจและสงบเยือกเย็นออกมาจากภายใน ก็ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ดึงดูดให้กับใบหน้าที่น่าหลงไหลนี้ เพียงแค่ไม่นานก็กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนริมฝีปากของซูเนี่ยนกระตุก ทำไมนางถึงรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้กำลังหยอกล้อฉู่อี้หาน แต่เป็นฉู่อี้หานที่กำลังหยอกล้อนางกันนะเมื่อมองฉู่อี้หานใกล้ๆ ก็ทำให้ซูเนี่ยนอดที่จะพิจรณาใบหน้าของคนเย็นชาอย่างเขาไม่ได้ โดยเฉพาะตอนที่เขาจ้องหน้าของนาง ราวกับว่านางเ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 205
ใครให้ฉู่อี้หานดึงเสื้อของนางล่ะ เช่นนั้นนางก็จะทำกับเขาแบบเดียวกัน ดึงเสื้อของนาง นางก็จะให้เขารับรู้ความรู้สึกของการโดนดึงเสื้อบ้าง!ในตอนที่เสื้อถูกดึงออก นอกจากแผ่นหลังที่แข็งแรงและผิวขาวเนียนที่ซูเนี่ยนเห็นแล้ว ก็ยังมีรอยแผลเป็นริ้วๆ ตรงด้านหลังด้วยมีทั้งแผลจากมีดและดาบ รอยโดนลวก...เยอะจนนับไม่ไหว แต่แผลพวกนั้นไม่เพียงไม่ได้ทำให้ฉู่อี้หานน่าเกลียด กลับยังเพิ่มเสน่ห์แบบดิบๆ ให้เขาอีกด้วยฉู่อี้หานเพิ่งพบว่าเขาดูถูกฝีมือของซูเนี่ยนไป ใบหน้าปรากฎเป็นรอยยิ้มอันตรายแววตามีความสนุก ไม่เลว กล้าดึงเสื้อของเขา กล้าไม่เบา แต่ในเมื่อกล้าดึงเสื้อของเขา เช่นนั้นก็ต้องรับผลที่ตามมาด้วยซูเนี่ยนเก็บความได้ใจของตัวเองไป นางสัมผัสได้ถึงความอันตราย หลังจากโยนเสื้อทิ้งไปซูเนี่ยนก็เตรียมหันหลังจะหนี แต่ฉู่อี้หานก็ตามติดนางไม่ปล่อยอีกทั้งฉู่อี้หานยังไม่อยากที่จะเล่นเกมไล่จับอีกต่อไป เขารวบรวมกำลังภายในที่ฝ่ามือ กระแทกน้ำจนสาดกระเซ็นตัวของซูเนี่ยนกระเด็นลอยไปในอากาศ จากนั้นก็จะร่วงลงมาอย่างแรงหากว่าร่วงลงไปแบบนี้ นางคงไม่พ้นตายก็พิการแน่"ฉู่อี้หาน..."ซูเนี่ยนตะโกนออกมาอย่างดัง ใบหน้าเล
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 204
คลื่นน้ำนั้นพุ่งกระแทกมาทางซูเนี่ยนอย่างแรงซูเนี่ยนตกใจมาก รีบยื่นมือออกไปคว้าเสื้อเอาไว้ทันทีแต่แรงกระแทกจากคลื่นน้ำนั้นรุนแรง ทำให้ซูเนี่ยนคว้าไว้ได้เพียงแค่เสื้อชั้นในเท่านั้นหมุนตัวหลบการโจมตีจากคลื่นน้ำ ซูเนี่ยนอาศัยจังหวะระหว่างนั้นใช้เสื้อชั้นในห่อร่างกายของตัวเองไว้ แต่เนื่องจากรีบร้อนทำให้เสื้อชั้นในสามารถปกปิดไว้ได้เพียงส่วนสำคัญเท่านั้น ร่างกายส่วนอื่นยังเปิดเผยอยู่อย่างเห็นได้ชัดฉู่อี้หานหรี่ดวงตาทั้งสองข้างมองไปยังเรือนร่างเล็กที่ๆ ที่กำลังหันหลังว่ายหนีตัวเองอย่างรวดเร็วอยู่คิดหนี? ต้องดูด้วยว่าเขายินยอมหรือไม่!เดิมทีเขาก็ไม่วางใจทางด้านไทฮองไทเฮาอยู่แล้ว ดังนั้นเลยส่งสิบแปดองค์รักษ์มาคอยแอบคุ้มกันอีกที คิดไม่ถึงว่าจะมีแอบเข้ามาถึงบ่อน้ำร้อนนี้ได้ แถมยังถูกเขาจับได้พอดี เขาไม่มีทางปล่อยนางไปแน่!ฉู่อี้หานรีบคว้าเอาเสื้อที่อยู่ริมสระน้ำมาสวม จากนั้นก็ยื่นมือคว้าไปทางซูเนี่ยนซูเนี่ยนรับรู้ได้ถึงพลังรุนแรงของฝ่ามือจากด้านหลัง ก็ตกใจรีบหลบทันทีไอน้ำขุ่นมัวล้อมรอบทั้งสองคนเอาไว้ เนื่องจากควันจากไอน้ำหนาเกินไป อีกทั้งซูเนี่ยนก็หัวเหอยุ่งเหยิง ทำให้มองเห็นหน้าไม
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 203
"ทำยังไงดีพระชายายังอยู่ข้างในเลย" นางกำนัลที่เฝ้าอยู่ด้านนอกมีสีหน้ากระวนกระวายทำไมอ๋องหลีถึงมาตอนนี้ล่ะ ก่อนหน้านี้อ๋องหลีก็มาแช่น้ำร้อนของไทฮองไทเฮาเช่นกัน ไม่มีใครเคยขวาง แต่ละคนต่างก็เคยชินแล้ว ก็เลยไม่มีใครรายงานก่อนแต่ว่าวันนี้มันต่างกัน ที่ในบ่อน้ำร้อนยังมีคนอื่นอยู่ด้วย"ไม่ต้องกลัว ด้านในก็ไม่ใช่ใครอื่นสักหน่อย เป็นพระชายาอ๋องหลีนะ ท่านอ๋องกับพระชายาจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่เรื่องดีหรือยังไง" นางกำนัลอีกคนหนึ่งไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาเรื่องนี้จะโทษพวกนางไม่ได้ เป็นท่านอ๋องหลีที่น่ากลัวเกินไป พวกนางเจอทีไรเป็นต้องพูดติดๆ ขัดๆ ตลอด รอตอนที่พวกนางจะพูดจริง ก็สายไปซะแล้ว อ๋องหลีเข้าไปแล้วมั่วอีที่ได้ยินบทสนทนาของนางกำนัลทั้งสองคนก็ตกใจ แต่ตอนนี้ใครก็ไม่สะดวกเข้าไปแล้ว จะขวางท่านอ๋องได้อย่างไร?อีกอย่าง เขาเองก็ไม่อยากขวาง ก็เหมือนกับที่นางกำนัลสองคนนี้พูด ให้ท่านอ๋องกับพระชายาใช้เวลาอยู่ร่วมกันก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอมั่วอีเปลี่ยนทิศทางการเดิน สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีเลสนัย เดินออกไปทางนอกตำหนักฉู่อี้หานเข็นเก้าอี้ล้อไปทางสระน้ำ ที่ปากของหงส์ท
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 202
เยือกเย็นมาก สงบมาก ลักษณะเช่นนี้ขนาดลูกคุณหนูตระกูลใหญ่ทั่วไปยังทำไม่ได้เลยอีกทั้งการปฏิบัติตัวกับคนอื่นก็โอบอ้อมอารี มีมารยาท ใส่ใจแต่เรื่องพวกนี้ นางคิดว่าซูเนี่ยนไม่เพียงสามารถเป็นฐานะพระชายาอ๋องหลีได้ แถมยังคู่ควรกับอ๋องหลีอีกด้วยอีกอย่างดูจากท่าทางของอ๋องหลีเมื่อคืนนี้ เกรงว่าเขาก็คงมีใจให้กับซูเนี่ยนเหมือนกันสิ่งที่แม่นมไป๋คิดอยู่ในใจ ซูเนี่ยนไม่ได้รู้เลยสักนิด นางคิดเพียงอยากจะรีบอาบน้ำ ตอนนี้นางเหม็นตัวเองจะตายอยู่แล้วแม่นมไป๋เดินนำซูเนี่ยนมาจนถึงบ่อน้ำร้อนนี่คือบ่อน้ำร้อนที่จักรพรรดิเต๋อคังสร้างให้ไทฮองไทเฮาโดยเฉพาะ ภายในยังใส่สมุนไพรจีนไว้มากมาย มีประโยชน์ต่อร่างกายอย่างมากซูเนี่ยนเป็นหมอย่อมต้องดมรู้อยู่แล้วภายในบ่อน้ำร้อนมีควันพวยพุ่ง ขมุกขมัว บ่อน้ำร้อนใหญ่มาก มีปุ่มกดรูปหงส์สยายปีกสร้างไว้โดยรอบ แม่นมไป๋กดปุ่มรูปหงส์อันหนึ่ง ก็เห็นว่าน้ำในบ่อถูกเปลี่ยนอย่างรวดเร็วไม่ใช่บ่อสมุนไพรอีกต่อไป แต่กลายเป็นบ่อน้ำนมสีขาวที่มีกลีบดอกท้อลอยอยู่ด้านบนแทนอุณหภูมิน้ำที่อุ่นทำให้กลิ่นหอมจากกลีบดอกท้อลอยโชยขึ้นมาในอากาศ ซูเนี่ยนสูดหายใจเข้าไปลึกๆ รู้สึกว่าหอมมากสมแ
