บทที่ 6

"หากมีคนจับเจ้าไว้และกลายร่างกลับคืนต่อหน้าคนผู้นั้นเจ้าจะถูกมองว่าเป็นปีศาจไร้ทางหนีมีแต่ทางตายสถานเดียวเข้าใจหรือไม่"

องค์หญิงสิบสามพยักหน้า เหตุใดนางจะไม่รู้เล่าที่ผ่านมาทุกครั้งที่กลายร่างนางพยายามข่มใจตนในอยู่เพียงในตำหนักไม่กระโดดหนีไปไหน บางครั้งกลายเป็นสุนัข บางครั้งกลายเป็นนก บางครั้งกลายเป็นงู ครานี้กลายเป็นกระต่าย นางรู้สึกเอือมระอากับโชคชะตาของตนเองที่ไม่เกิดเป็นสัตว์ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

"ครานี้เจ้าเห็นสิ่งใดต้องมีเหตุให้เจ้ากระโดดไปที่จวนแม่ทัพหยาง         เป็นแน่" ธิดาเทพเอ่ยถาม

"ท่านน้าทำนายถูกต้องแล้ว เมื่อรู้สึกตัวข้าก็อยู่ที่นั่นแล้วและก็เห็น        ภาพนิมิต" องค์หญิงสิบสามนึกถึงภาพในนิมิตแล้วก็อดยิ้มอย่างนึกขันไม่ได้

"เห็นสิ่งใด"

"สีแดงเต็มจวน มีงานแต่งเห็นท่านแม่ทัพแต่งงานแต่ไม่เห็นใบหน้าเจ้าสาว อีกทั้งเห็นเขาจุมพิตเจ้าสาวต่อหน้าทุกคน"

"เรื่องนี้เองหรือ แล้วอย่างอื่นเล่า"

"เห็นเพียงเท่านี้ก็ถูกคนไล่แล้ว ข้าแอบเข้าไปในห้องอาบน้ำท่านแม่ทัพแล้วเห็นเขาอาบน้ำด้วย"

"เจ้าว่าอย่างไรนะ แอบเข้าไปในห้องอาบน้ำท่านแม่ทัพหรือ"

ธิดาเทพยกมือทาบอกตนเองด้วยความตกใจ หลานสาวของนางผู้นี้ชอบก่อเรื่องซุกซน นิสัยอยากรู้อยากเห็นอีกทั้งยังเป็นสตรีไม่ออกเรือนการที่เข้าไปห้องอาบน้ำของบุรุษเช่นนั้นทำให้นางแทบจะอยากเอาศีรษะชนเสาตายนัก

"เจ้าค่ะ" องค์หญิงสิบสามตอบตาใส

"แล้วเห็นสิ่งใดอีกหรือไม่" ท่านน้าอยากจะเอ่ยถามตรงๆ แต่นางก็ยังกระดากเช่นกัน

"เห็นไม่แน่ใจนักว่าคือสิ่งใดมันค่อนข้างมืดในมุมนั้น เจ้าสิ่งนั้นข้ามั่นใจว่าติดอยู่ในร่างกายของแม่ทัพหยางดูน่ากลัวข้าเลยหลับตาเสียก่อน แต่ท่านน้าร่างกายแม่ทัพผู้นั้นข้าพิจารณาแล้วช่างงดงามสมส่วนเสียจริง เห็นแล้วคันไม้คันมืออยากจับเขามานอนที่ตั่งแล้วจับจ้องเป็นอาหารตา"

"สิบสาม เจ้านี่นะ เฮ้ย เอาล่ะ ๆ เจ้าอย่าเพ้อเจ้อนักเลยไม่พูดแล้วๆ "

ธิดาเทพร้อนวูบไปทั้งหน้า อากาศหนาวเหน็บเหตุใดเหงื่อของธิดาเทพจึงซึมออกมาเช่นนี้ นางรู้ว่าหลานสาวชอบสิ่งของงดงามแต่ไม่คาดคิดว่าจะหมายรวมถึงเรือนร่างบุรุษไปได้ อีกทั้งนางผู้นี้ยังคิดสิ่งใดกล่าวสิ่งนั้นเรื่องนี้ต้องโทษตนเองที่สอนให้นางเป็นสตรีที่สัตว์ซื่อไม่กล่าววาจาโป้ปด

"ท่านน้าข้าพูดความจริง หลังจากนั้นข้าก็ดีดตัวหนีมาได้ องครักษ์ผู้นั้นอยากจับข้าไปตุ๋นด้วยบังอาจนัก"

 องค์หญิงสิบสามกำมือแน่น หากได้พบหน้ากันตรงๆ นางต้องหาทางเล่นงานองครักษ์เถื่อนและแม่ทัพบ้าผู้นั้นให้จงได้

"เจ้ารีบแต่งกายเสีย พรุ่งนี้ข้าจะเข้าเฝ้าฝ่าบาทนำเรื่องนิมิตของเจ้าไปกราบทูล" ท่านน้าไม่อาจทนฟังต่อไปได้แล้ว องค์หญิงสิบสามเหลวไหลขึ้นทุกวันจึงต้องรีบตัดบทเสีย

"เจ้าค่ะ" องค์หญิงสิบสามรับคำว่าง่าย เรื่องนี้นางต้องไปเล่าให้อาชิง      คนสนิทของนางฟังเสียแล้ว

การกลายร่างขององค์หญิงสิบสามนั้นเริ่มเป็นมาเนิ่นนานแล้วตั้งแต่องค์หญิงสิบสามยังเด็ก ในวันหนึ่งจู่ๆ ไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้น องค์หญิงจึงได้เผลอกินหินทำนายจันทราลงไปด้วยไม่รู้สึกตนเอง สร้างความตื่นตระหนกให้ผู้เป็นน้าที่เลี้ยงดูนางมาตั้งแต่เล็กเป็นอันมาก ตำหนักเทพจึงสร้างเรื่องขึ้นมาว่ามีผู้เข้ามาขโมย     หินจันทราจนหายสาบสูญ ไม่สามารถให้ฝ่าบาททราบเรื่องนี้ได้ด้วยเกรงว่าฝ่าบาทผู้นั้นจะทำร้ายบุตรสาวตนเองควักหินจันทราออกมาจากท้องของนาง

ตั้งแต่นั้นมาก็เกิดเรื่องประหลาดขึ้น องค์หญิงสิบสามในวันพระจันทร์เต็มดวงมักจะกลายร่างเป็นสัตว์ต่างๆ ไม่ซ้ำ อีกทั้งทุกครั้งที่กลายร่างนางมักจะเห็นสิ่งต่างๆ ล่วงหน้าและนำความมาบอกผู้เป็นน้า

ตำหนักเทพจึงดำรงอยู่ได้ด้วยคำทำนายขององค์หญิงสิบสามและยังความเคารพสูงสุดต่อผู้คนรวมทั้งฝ่าบาทและไทเฮา เรื่องภายในตำหนักเทพจึงไม่มีผู้ใดกล้าล่วงล้ำและช่วยรักษาความลับขององค์หญิงสิบสามมาจนทุกวันนี้

หลังจากแต่งกายเสร็จ องค์หญิงสิบสามกลับวิ่งกระหืดกระหอบหน้าตาตื่นออกมาพร้อมกับน้ำเสียงตกอกตกใจเป็นอันมาก

"แย่แล้วท่านน้า กระพรวนผู้พิทักษ์ของข้าหายไปแล้ว"