LOGINShare
บทที่ 40
Last Updated:
2025-04-21 01:14:56
Related chapters
ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 41
ด้วยเหตุแห่งความสงบสุขของแว่นแคว้นอีกทั้งองค์หญิงสิบสามนับว่าไร้ทางเลือก ด้วยเหตุนี้ฝ่าบาทจึงทรงล่าถอยไม่ดึงดันเรื่องขององค์หญิงใหญ่ในที่สุดขอแต่เพียงเขาทำตามที่รับปากพระองค์ไว้เท่านั้น ซึ่งเรื่องแคว้นเซี่ยสำหรับหยางเอ้อหลางนั้นนับว่าไม่ลำบาก เขามีสายลับแฝงกายอยู่ในนั้นค่อนข้างมากการเข้าประชิดและกำราบแคว้นเซี่ยจึงเป็นเรื่องง่ายเพียงพลิกฝ่ามือด้านหน้าค่ายทหาร“ท่านแม่ทัพทูลเชิญให้องค์หญิงกลับไปก่อนพ่ะย่ะค่ะ หากท่านแม่ทัพเสร็จงานราชการแล้วจะไปเข้าเฝ้าที่ตำหนัก" ทหารผู้นั้นกลับมารายงานท่าทางขึงขังองอาจ แม้นางจะเป็นองค์หญิงเขาก็ไม่มีทางอ่อนข้อให้ นำคำพูดของแม่ทัพหยางมาทูลโดยไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่คำเดียวองค์หญิงสิบสามถึงกับอ้าปากค้างด้วยคาดไม่ถึงว่าตนเองจะถูกแม่ทัพหยางตอบกลับเช่นนี้ นางควบม้าคู่ใจเจ้าเสี่ยวผิงมาถึงที่นี่ซึ่งห่างจากเมืองหลวงถึงสิบลี้แม้เสี่ยวผิงจะเป็นม้าเร็วที่ฝีเท้าดีที่สุดนางยังใช้เวลาเกือบครึ่งวัน กลับถูกไล่กลับโดยไม่ได้ดื่มแม้กระทั่งน้ำ หยางเอ้อหลางผู้นั้นเหตุใดจึงไร้มารยาทกับนางเช่นนี้“แล้วเมื่อไหร่ท่านแม่ทัพจะฝึกทหารเสร็จ” นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบข่มความหง
Last Updated : 2025-04-21ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 42
ทันทีที่แม่ทัพหยางผู้นั้นกลับมา ดันเกิดเรื่องที่ทำให้ความสัมพันธ์ฉันพี่น้องพังทลายลงในพริบตายิ่งคิดยิ่งเดือดดาลนัก แม้จะชื่นชมเขานักที่สายตาดียิ่งที่คิดเลือกนางเป็นภรรยา เสน่ห์ของนางเปี่ยมล้นเพียงนี้นางเข้าใจได้แต่หยางเอ้อหลางแต่งกับนางไม่ได้ มาครานี้ต้องพูดคุยกับเขาให้เข้าใจว่านางไม่เหมาะที่จะเป็นฮูหยินน้อยสกุลหยางอย่างสิ้นเชิงนางยังพกภาพวาดขององค์หญิงใหญ่มาด้วยหวังให้หยางเอ้อหลางมององค์หญิงใหญ่ที่งดงามอีกครั้งให้เต็มสองตาเพื่อเขาเปลี่ยนใจไม่แต่งกับตน ฝีมือการวาดภาพของนางดียิ่งวาดพี่หญิงใหญ่ออกมาได้งามเพียงนี้คงมีแต่คนบ้าเท่านั้นที่เห็นแล้วไม่ตกตะลึงองค์หญิงสบสามนั่งรอมานับชั่วยามในที่สุดนายทหารผู้นั้นก็อดรนทนไม่ไหวเขาจึงเปิดประตูแล้วเดินมาหานางก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน "องค์หญิงสิบสามผู้น้อยว่าท่านได้โปรดกลับไปเถิด ท่านแม่ทัพคงไม่ได้ออกมาพบท่านแล้ว" "ข้าบอกจะรออย่างไรเล่า ข้าองค์หญิงสิบสามตั้งใจทำสิ่งใดต้องสำเร็จเจ้าไปบอกท่านแม่ทัพให้ข้าว่าอย่างไรข้าก็จะรอ" นางเม้มปากโบกมือไล่ทหารผู้นั้น ท่าทางที่ลำบากใจของเขาไม่ทำให้องค์หญิงสิบสามขยับกายนั่งมานานรู้สึกคอแห้งหิวน้ำมาก น
Last Updated : 2025-04-21ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 43
อากาศทวีความหนาวอากาศในยามนี้นับว่าสามารถฆ่าคนได้ทั้งหนาวทั้งฝนแต่ทหารที่ถูกฝึกฝนในสนามรบมานับสิบปีกลับทนได้ด้วยความชาชินผิดจากองค์หญิงที่บัดนี้สั่นไปทั้งร่างแม้ฝนจะตกลงมาไม่นานแต่นางร่างกายบอบบางเพียงนี้จะสู้ทหารที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามพวกนั้นได้อย่างไร พลันองค์หญิงสิบสามก็เห็นทหารคนเดิมเดินมาหานาง องค์หญิงสิบสามยิ้มรับยืดกายขึ้นอย่างองอาจหยางเอ้อหลางผู้นั้นคงเห็นใจนางแล้ว นางคงได้หลบฝนเสียที ที่แท้หยางเอ้อหลางก็ไม่แย่อย่างที่นางคิดนางยกมือปาดน้ำฝนออกจากใบหน้าเห็นว่าชายเสื้อของนางเลอะหมึกสีดำพลันนึกขึ้นได้ภาพวาดของพี่หญิงใหญ่คงเปียกน้ำแล้ว นางดึงกระดาษแผ่นนั้นออกมาจากอกเสื้อ หมึกที่โดนน้ำไหลเยิ้มเข้าหากันองค์หญิงสิบสามพลันหดหู่รู้สึกเสียดายยิ่ง เจ้าฝนบ้าเหตุใดมาตกในเวลานี้กัน นางจึงจำใจทิ้งกระดาษเปื่อยยุ่ยนั้นลงบนพื้น ค่อยวาดใหม่ให้หยางเอ้อหลางอีกใบก็ได้“ท่านแม่ทัพอนุญาตให้ข้าพบแล้วใช่หรือไม่” องค์หญิงสิบสามถามทหารผู้นั้นเสียงดังแข่งกับเสียงสายฝนที่ตกแรงจนเสียงดังกลบเสียงของนาง"องค์หญิงผู้น้อยขอนำม้าของท่านไปด้านในฝนตกหนักเช่นนี้อาจทำให้มันป่วยได้" แม้เขาจะเห็นใจองค์หญิงสิบสา
Last Updated : 2025-04-21ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 44
ใบหน้าหล่อเหลาของคนผู้หนึ่งพลันลอยเข้ามาใกล้เกือบจนประชิด องค์หญิงสิบสามผงะออกด้วยตกใจ เมื่อมองอย่างชัดเจนจึงเห็นว่าคิ้วของเขาขมวดเป็นปมใบหน้าหล่อเหลาดุดันจนน่ากลัว แต่กระนั้นนางก็มองว่าหยางเอ้อหลางงดงามนัก"องค์หญิงเหตุใดยังไม่เสด็จกลับ" เขาเอ่ยถามเย็นชา"ข้ารอพบท่านด้วยเรื่องอันใด เป็นท่านที่รู้ดี""ลุกขึ้นมาเถิด บ้ดนี้ผู้คนไม่รู้ว่าท่านเป็นองค์หญิงแล้วสภาพคล้ายขอทานผู้หนึ่ง" เขามีน้ำใจช่วยดึงนางขึ้นมาจากหินโสโครกที่นางกำลังนั่งทับอยู่"นี่ท่านกล้าถึงเพียงนี้ ข้าหาใช่ขอท่าน" นางโมโหยิ่งองค์หญิงสิบสามน้ำตาไหลในใจ เจ้าคนบ้านี่เหตุใดจึงวาจาร้ายกาจเช่นนี้ เขายื่นมือออกมาให้นางจับองค์หญิงสิบสามไม่จับมือเขา กลับสะบัดใบหน้าหนีแล้วพยายามยันกายของตนเองลุกขึ้นว่องไว หือ แต่ไม่ว่องไวแล้วนางหนาวจนสั่นไปหมดเมื่อไม่ว่องไวดั่งที่คิดนางจึงค่อยๆ ยืนช้าๆ อย่างคิดว่ามั่นคงที่สุด ข่มร่างกายให้สงบนิ่งแต่ความหนาวที่กินเข้าไปถึงกระดูกทำให้นางไม่อาจควบคุมตนเองได้ปากของนางสั่นจนกระทั่งฟันกระทบกันดังกึกๆ เหมือนนางจะสั่นจนคล้ายจะล้มมือแข็งของเขากลับคว้าร่างนางเอาไว้ให้นางยืนอย่างมั่นคง เขาโอบร่างเล็กของ
Last Updated : 2025-04-21ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 45
หยางเอ้อหลางสำรวจนางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเห็นนางคล้ายหนอนที่ขดอยู่ในดักแด้ด้วยเสื้อผ้าของตนก็อดยกยิ้มเล็กน้อยไม่ได้ ในเวลานั้นจุ่ ๆ ก็มีความรู้สึกคล้ายกับว่าเขาห่วงใย จึงได้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนลงไม่น้อย“ไม่อาจหาดีกว่านี้ได้ในกองทัพ อาภรณ์เก่าไปบ้างหวังว่าองค์หญิงคงไม่รังเกียจ”“ท่านแม่ทัพเกรงใจไปแล้ว เท่านี้ก็ดีแล้ว ดีกว่าเสื้อผ้าที่เปียกชุดนั้นของข้านัก”นางเอ่ยขึ้นอย่างไม่ถือสา แม้ใจจะโกรธเคืองเขาแต่วันนี้มาเพื่อขอร้องนางต้องสงบใจไม่ทำให้เขาขุ่นมัวเป็นอันขาด หยางเอ้อหลางพยักหน้าไม่เอ่ยสิ่งใดอีก ปกติเขาเป็นคนไม่พูดมากอยู่แล้วเมื่อเห็นว่านางไม่รังเกียจก็พอใจยิ่งชุดที่นางสวมความจริงเป็นชุดที่คนของเขาเตรียมเอาไว้ให้เขาฝึกยุทธ์จึงค่อนข้างเก่าพอสมควร แต่ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วที่นี่เป็นค่ายทหารการจะหาชุดสตรีก็ลำบากยิ่งวันนี้ที่จำต้องพาองค์หญิงเข้าค่ายในวันนี้ก็เพราะจำเป็น เขาปล่อยให้นางดื่มชาคลายความหนาวอีกทั้งยังสั่งให้คนต้มน้ำแกงไก่มาให้นางด้วยองค์หญิงสิบสามยอมรับว่าตนเองหิวจึงกินน้ำแกงนั้นจนหมดเกลี้ยง นางเอ่ยชมน้ำแกงแสนอร่อยไปหลายประโยค หยางเอ้อหลางจึงเอ่ยว่า“อาหารนับเป็นเรื่อ
Last Updated : 2025-04-21ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 46
หยางเอ้อหลางเอ่ยเชื่องช้า เขาที่รินน้ำชาให้ตนเองแล้วเป่าใบชาออกยกขึ้นดื่มด้วยท่าทางสง่างาม บุรุษผู้นี้แม้แต่การดื่มชายังมีท่วงท่าที่แตกต่างจากคนทั่วไป อีกทั้งท่าทางไม่เดือดร้อนและไม่สำนึกผิดที่กระทำต่อนางทำให้องค์หญิงสิบสามอยากจะทุบเขานัก "ช่วยหรือ ขอบคุณหรือ ท่านเข้าใจสิ่งใดผิดหรือไม่ ไม่ใช่เป็นท่านที่รับปากว่าจะไม่ให้ข้าแต่งกับท่านเหตุใดจึงกลายเป็นพี่หญิงใหญ่ที่ไม่ได้แต่ง ท่านรู้หรือไม่ว่าพี่หญิงใหญ่นั้นปวดใจเพียงใด การทำให้สตรีผู้เพียบพร้อมเช่นนั้นเสียใจนับว่าไม่ใช่สุภาพบุรุษสักเท่าใด" องค์หญิงสิบสามเกินจะอดทนแล้ว"องค์หญิงสิบสามไม่อยากเป็นอนุภรรยา ข้าก็ให้ท่านเป็นใหญ่ในจวนแล้วนับว่าช่วยท่านได้ประการหนึ่งแล้วสำหรับข้านับว่าได้ทำตามที่รับปากท่านแล้วทุกสิ่งล้วนเป็นองค์หญิงที่ร้องขอไม่ใช่หรือ องค์หญิงจะโทษข้ากลับดำเป็นขาวได้อย่างไร ไม่ใช่องค์หญิงสิบสามหรือที่เป็นต้นเหตุให้องค์หญิงใหญ่ปวดใจ"เขากล่าวโทษนางทั้งใบหน้าเรียบเฉย องค์หญิงสิบสามทบทวนคำพูดเขาแล้วยิ่งมีโทสะ หยางเอ้อหลางคนโง่ฟังไม่เข้าใจความหมายแล้วคิดไปเองเช่นนั้นหรือ"เจ้า ข้าบอกเจ้าว่าไม่อยากแต่งเข้าเป็นอนุเจ้าเลยให้ข้าแต่ง
Last Updated : 2025-04-21ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 47
องค์หญิงสิบสามขมวดคิ้วทำท่านึกคิดอย่างจริงจัง สร้างความขบขันแก่หลางเอ้อหลางยิ่งในชีวิตนี้เขาไม่เคยคิดว่าจะต้องมางอนง้อหาเหตุผลเพื่อแต่งกับสตรีนางหนึ่ง อีกทั้งสตรีนางนี้ก็ยังหาเหตุผลที่จะไม่แต่งให้เขาอย่างจริงจัง นี่ไม่ใช่เรื่องตลกแล้วจะนับเป็นเรื่องอันใดได้ ความจริงแล้วสตรีผู้นี้ไร้เดียงสากว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก หากได้ร้ายกาจอย่างที่เลื่องลือเลยสักนิด จวบจนในที่สุดองค์หญิงสิบสามก็หาข้อเสียของตนเองเจออีกจนได้ "ข้าไม่เข้าครัว""ที่จวนของข้ามีคนรับใช้มากมาย ท่านเพิ่งเอ่ยชมพ่อครัวของค่ายนี้ไม่ใช่หรือเขาก็เป็นคนของข้าเช่นกัน""ข้านอนตื่นสาย""สตรีเพียงแต่ปรนนิบัติบนเตียงได้ดีก็พอ เรื่องตืนสายข้าไม่ถือสา""ข้า" เมื่อคิดได้ว่าเขาเอ่ยสิ่งใดองค์หญิงสิบสามถึงกลับสำลักออกมา "ปรนนิบัติบนเตียง เจ้าบ้าไปแล้วหรือข้าไม่ทำ""เรื่องนี้ค่อยถกกันหลังจากองค์หญิงแต่งเข้าจวนมาแล้ว"ความพยายามขององค์หญิงที่จะอดทนสิ้นสุดแล้ว นางยกมือชี้หน้าเขา"นี่เจ้าคิดจะรวบหัวรวบหางข้าหรือ""ไม่ผิด" เขายอมรับง่ายดายแล้วยกชาขึ้นดื่มอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำเล็กน้อยเมื่อองค์หญิงสิบสามเอ่ยคำว่ารวบหัวรวบ
Last Updated : 2025-04-21ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 48
หลังจากไร้ซึ่งเหตุผลที่จะโต้แย้งเขาแล้ว ดูเหมือนว่าองค์หญิงสิบสามจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ตอนนี้มีเพียงคำของพี่ชายใหญ่ที่ดังขึ้นในหัวแต่งได้ก็หย่าได้ เมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้แล้วนางคงได้แต่ต้องหาวิธีหย่ากับเขาในภายหลังนางนั่งลงแล้วหันไปมองเขาเงียบๆ แม่ทัพหยางเอ้อหลางก็หันมามองนางเงียบๆ เช่นกัน เขามองปราดไปที่ขาของนางแล้วเอ่ยขึ้น"แผลที่ขาเป็นเช่นไรบ้าง"องค์หญิงสิบสามหดขาเข้ามาโดยทันที ด้วยกลัวว่าเขาจะเห็นว่ามันหายดีแล้ว"ดีขึ้นมากแล้ว"เขารับคำเบา ๆ แล้วเอ่ยขึ้น"ฝนตกหนักหากจะกลับตอนนี้ลำบากยิ่งเรื่ององค์หญิงมาที่นี่มีผู้ใดรู้หรือไม่""มีเพียงนางกำนัลของข้า" นางกล่าวเบาๆ"อ้อ หนีออกจากวังอีกแล้วหรือ""ท่านเอ่ยเกินไป ข้าใช่จะหนีออกจากวังบ่อยๆที่ไหนกัน""ท่านก็เหมือนกระต่ายของท่าน ชอบหลบหนีทำให้ตนเองเดือดร้อนต่อไปแต่งเข้าจวนข้าแล้วก็เลิกพฤติกรรมเช่นนี้เสีย หากต้องการไปไหนเพียงบอกข้าดีๆ ออกไปหาเรื่องตีคนภายนอกเห็นควรเป็นเรื่องที่องค์หญิงไม่ควรกระทำ"องค์หญิงสิบสามถลึงตาใส่เขาพลางเบ้ปาก"ข้าตีคนแล้วอย่างไร พวกเขาเป็นคนชั่วสมควรตีให้ตาย ถ้าแม่ทัพหยางทำข้าเสียใจข้าก็จะตีให้ตายเช่นกัน" องค์หญิงสิ
Last Updated : 2025-04-21
Latest chapter
ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 280 ตอนจบ
ส่วนองค์หญิงใหญ่นั้นแทบจะไม่เคยถามถึงเด็กเลยทั้งนี้คงเป็นเพราะเด็กคนนั้นคือตราบาปของนาง องค์หญิงใหญ่จึงรังเกียจเด็กยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือในหัวคิดเพียงแต่เรื่องสังหารเด็กนั่นให้ตายไปเสียให้พ้น องค์หญิงสิบสามถอนหายใจคิดแล้วก็รู้สึกหดหู่ยิ่งหลังออกจากตำหนักองค์หญิงใหญ่ สามีจึงพานางเข้าร่วมงานเลี้ยง ท่านย่าของหยางเอ้อหลางพาท่านชายทั้งสองเข้าร่วมงานด้วย ทุกคนห้อมล้อมเอาอกเอาใจอีกทั้งเด็กทั้งสองยังเป็นหลานรักของฝ่าบาทและขององค์รัชทายาทยิ่ง ไม่ว่าใครต่างก็แสดงความชื่นชมออกมา ก้อนแป้งน้อยของนางทั้งสองยังเด็กแต่รู้ความนัก เมื่อเห็นมารดาเพียงแต่โผหานางเบาๆ ไม่ได้งอแงเหมือนเด็กทั่วไป ภรรยาของขุนนางใหญ่หลายคนต่างหมายตาพวกเขาเอาไว้ พยายามทาบทามตั้งแต่ยังเด็ก องค์หญิงสิบสามเอ่ยปากปฏิเสธเพราะคิดว่าบุตรยังเล็กนัก การกระทำของนางไม่ไว้หน้าผู้ใดกระนั้นก็ไม่มีใครกล้าตำหนิ กลางดึกคืนนั้นหยางเอ้อหลางนอนกอดภรรยาที่ร่างกายเปล่าเปลือยเอาไว้ในอ้อมกอด คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างพวกเขาแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ องค์หญิงสิบสามหลับแล้วเขากลับยังคงต้องการ เช่นนั้นจึงจับขานางแยกออกแล้วดันกายเข้าไประหว่างขา องค์หญ
ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 279
องค์รัชทายาทครั้นเห็นว่าพี่หญิงของเขาและพี่เขยมาถึงแล้ว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวก็สดใสขึ้น องค์หญิงสิบสามยิ้มให้กำลังใจ องค์รัชทายาทที่มีชันษาแปดขวบอีกทั้งรู้ความเป็นอันมากด้วยถูกฮูหยินชราและสตรีสกุลหยางอบรมมาด้วยตนเองจึงเข้าพิธีสถาปนาอย่างกล้าหาญ องค์หญิงสิบสามเห็นน้องชายกำลังเติบโตเช่นนั้นก็ตื้นตันใจนัก นางเกือบหยุดน้ำตาไม่ได้อยู่หลายคราคิดถึงเพื่อนของนางมารดาของรัชทายาทที่จากไปก็พลันสบายใจ คนผู้นั้นคงตายตาหลับแล้วหยางเอ้อหลางเห็นภรรยาเหม่อลอย อีกทั้งมีน้ำใสคลอที่หน่วยตาจึงกุมมือของนางเอาไว้ จวบจนพิธีจบสิ้นองค์รัชทายาทก็ก้าวเข้ามาหาพวกเขาอย่างสง่างามสิ่งที่เอ่ยออกมาคำแรกสร้างความตื้นตันให้กับองค์หญิงสิบสามยิ่ง นางรู้สึกว่าองค์รัชทายาทช่างกตัญญูนักไม่เสียแรงที่นางปกป้องซาลาเปาน้อยก้อนนี้ด้วยชีวิต"พี่หญิงเมื่อข้าโตแล้ว ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของข้าข้าจะยกให้ท่าน"เพราะรัชทายาทพูดแบบนี้นางจึงซาบซึ้งจนไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป หยางเอ้อหลางได้แต่ส่ายหน้าโรคบ้าสมบัติของภรรยาเห็นทีว่าจะรักษาไม่หายจริงๆ หลังจากนั้นแฝดผู้น้องของซาลาเปาน้อยพลันวิ่งมาหานางวันนี้เด็กหญิงตัวน้อยก็ได้รับ
ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 278
ในขณะที่หยางเอ้อหลางจุมพิตประกบขยี้ไปบนริมฝีปากงามอีกทั้งนิ้วมือของเขายังไต่ลงไปบดขยี้ปลายเกสรเพิ่มความต้องการกระสันอยากให้ภรรยามากขึ้นอีกทั้งยังจ้วงแทงลงมาใช้แรงกระแทกนางถี่ยิบ อ้าปากคว้าเต้าอวบกลมใหญ่ของนาง ปากดูดกลืนสองเต้าเต็มรัก สะโพกแข็งแรงซอยกระแทกรุนแรงจนทำให้ร่างกายขององค์หญิงสิบสามเต้นระริกองค์หญิงสิบสามกอดศีรษะของเขาไว้ ก่อนที่เขาจะจับนางพลิกร่างให้หันหลังอีกทั้งยังขยับสะโพกของนางเข้าหาตน แนบร่างลงมาหานางจากด้านหลัง ให้นางคุกเข่าอยู่บนเก้าอี้กอดตระกองรวบร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขนหยางเอ้อหลางดูดแผ่นหลังของนางแรงๆ อีกทั้งยังลากลิ้นเลียนางจนทั่วแผ่นหลังเนียนนุ่มในขณะที่เร่งจังหวะของสะโพกตนอัดร่างลงมาครั้งแล้วครั้งเล่า ปากครางบอกรักภรรยา เนื้อนุ่มนิ่มในอ้อมกอดหอมกรุ่นทำให้มัวเมายิ่ง เขาจุมพิตแผ่นหลังนางจนทั่ว ฝากรอยแดงเอาไว้แทบทุกตารางผิวองค์หญิงสิบสามแหงนใบหน้าหาเขา อ้าปากเย้ายวน หยางเอ้อหลางประกบปากของตนลงมาทันใด สองลิ้นพัวพันต่างคนต่างสูบลมหายใจซึ่งกันและกันแลกจุมพิตหวานฉ่ำรุนแรง ยิ่งจุมพิตยิ่งมัวเมาส่วนสะโพกบดเบียดและจ้วงแทงลงมาจากด้านหลัง นางบีบรัดเขาจนเขาต้องห่อปาก กระนั
ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 277
หยางเอ้อหลางสัมผัสได้ถึงกลีบอวบอูมที่เต็มปากของตน น้ำหวานพรั่งพรูออกมา เขาสูดปากแรงๆ พร้อมดูดนางเต็มรัก นางบิดกายเร่งเร้า หยางเอ้อหลางหยอกเย้ากลีบนุ่มของนางจนอิ่มเอม ลิ้นร้อนของเขาห่อเป็นแท่งกระแทกเข้าไปในร่องลึก ไซร้สัมผัสกับปลายเกสรสีแดงที่สั่นระริกอยู่ที่ปลายลิ้น ก่อนจะดุนลิ้นตนเองลงมาหนักๆ จนภรรยาแทบจะแดดิ้นอยู่เบื้องล่างองค์หญิงสิบสามที่กำลังสติกระเจิงไปกับรสสวาทบัดนี้หาได้สนใจสิ่งใดไม่ นางยกสะโพกค้างให้เขาใช้ลิ้นรักนางอย่างเต็มที่ ความงดงามอวบอูมของภรรยาทำให้เขาฉ่ำเยิ้มเช่นกัน พูเนื้อของนางช่างเย้ายวนใจโดยแท้"ตรงนี้ของท่านงดงามมากรู้หรือไม่" เขากล่าวจบพลันสูดปากลากลิ้นแทงลงมาเต็มๆ องค์หญิงสิบสามกำเก้าอี้แน่น เขากำลังทำให้นางใกล้จะถึงจุดหมายแล้ว"อ๊า ท่านพี่ อื้อ" นางครางไม่หยุดปากในขณะที่สามีละเลงลิ้นลากดุนวนไซร้ไปตามกลีบเกสร ดูดกลืนปลายสีแดงสดที่สั่นระริกเต้นเร้า หญิงงามที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่เบื้องหน้าดวงตาฉ่ำเยิ้มประดุจมีหมอกจาง ๆ อยู่ด้านในดวงตาคู่งามนั้นช่างยั่วยวนเขายิ่งนักเขาเงยหน้าเพ่งพิศที่เต้าคู่งาม ขยับกายว่องไวอ้าปากแล้วดูดรวบปลายถันไว้ในปาก ดูดแรงๆคล้ายกลั่นแกล
ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 276
เขาเอ่ยเสียงพร่า พร้อมทั้งแลบลิ้นปาดเลียกลีบเกสรหอมหวานล้ำค่าของภรรยาอย่างเอร็ดอร่อยเมื่อเห็นภรรยาบิดกายร้อนรุ่ม อีกทั้งส่งเสียงครางแผ่วเบาออกมาหยางเอ้อหลางเร่งเติมเชื้อไฟสวาทด้วยการลากไล้นิ้วมือเรียวไปตามโคนขาอ่อนขาวเนียนแผ่วเบา ร่างงามสั่นสะท้านระทดระทวยเอนหลังพิงกำแพงเพื่อช่วยพยุงกายของตนไม่ให้ล้มลงด้วยพลังปลายลิ้นของเขา"ทะท่านพี่ อือ อือ"ปากงดงงามครางครวญ หยางเอ้อหลางยิ่งปลุกเร้าลงบนเนื้ออูมตรงหน้า ร่างของนางกระตุกบิดไปมาอีกทั้งยังอ้าขาของตนให้เขาดูดกินได้ลึกขึ้น จากเดิมที่หวังจะให้เขากระทำการอย่างว่องไวบัดนี้กลับไม่คิดจะเร่งรัดแล้ว ปล่อยให้เขากระทำการอ้อยอิ่งกับร่างกายของตนเองเช่นนี้โดยไร้ซึ่งสติเมื่อเห็นว่าตนเองจู่โจมภรรยาจนนางยืนไม่ติดแล้ว เขาจึงอุ้มนางขึ้นแล้วพานางมานั่งยังเก้าอี้บุขนแกะนุ่ม จับขาของภรรยาแยกออกให้พาดไปที่พนักเก้าอี้ทั้งสองข้าง เผยความงดงามสีแดงสดเบื้องหน้าอย่างเต็มที่ในเวลานี้เป็นเวลากลางวันจึงมองเห็นนางแจ่มชัดเต็มสองตาประตูด้านหน้าถูกปิดแน่นหนาชนิดที่เรียกว่าไม่อาจมีแม้แต่แมลงสักตัวที่สามารถเล็ดลอดเข้ามาได้ หยางเอ้อหลางจึงกระทำกับภรรยาอย่างหย่ามใจอีกทั้ง
ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 275
คิดแล้วก็ต้องขอบคุณสามีเช่นเขา ทำให้ชะตาชีวิตของนางเปลี่ยนได้ดุจพลิกฝ่ามือนางจึงอดขยับกายจุมพิตปลายคางของเขาอย่างขอบคุณไม่ได้ อีกทั้งมือน้อยยังสอดเข้าไปในสาบเสื้อเพื่อสัมผัสความอบอุ่นด้านในอย่างแนบชิดแม้จะอยู่ในชุดคลุมที่มิดชิดจึงไม่มีผู้ใดเห็นการกระทำอุกอาจไร้ยางอายของนาง แต่หยางเอ้อหลางนั้นรับรู้อีกทั้งยังถูกนางลูบคลำอกของตนไปมาไม่หยุดเช่นนี้ ใบหน้าจึงแดงก่ำ สิ่งที่ควรอ่อนลงกลับผงาดแข็งกร้าวมากกว่าเดิมเพราะนางลูบไล้อกของเขาอีกทั้งซุกอยู่ในอ้อมกอด กลิ่นกายของนางก็หอมยิ่งหอมจนทำให้เขากลัวว่าผู้อื่นจะได้กลิ่นจนทำให้รู้สึกหึงหวงขึ้นมา เขากอดนางแน่นขึ้น เห็นสายตาทหารหลายคนแอบลอบมองภรรยาตนแล้วก็รู้สึกโมโหนัก กระนั้นก็ไม่อาจปัดเรื่องอยากกินนางในตอนนี้ออกจากสมองได้ หัวหน้าขันทีนำพวกสองสามีภรรยาไปยังตำหนักปีกรับรอง อีกทั้งยังรายงานกำหนดการต่าง ๆ ในพิธีแต่งตั้งองค์รัชทายาทอย่างละเอียดให้พวกเขาฟังหยางเอ้อหลางทั้งพยายามควบคุมตนเองจึงทำท่าสนใจข้อมูลที่หัวหน้าขันทีรายงาน แต่องค์หญิงสิบสามนั้นไม่สนใจฟังแม้แต่น้อย สามีพาทำสิ่งใดนางก็แค่ปฏิบัติตามเท่านั้น มือของนางจึงยังป้วนเปี้ยนอยู่แถวหัวนมเล
ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 274
หยางเอ้อหลางพลันอมยิ้ม เขาชอบที่นางชอบเขาที่สุด แม้จะเป็นสิ่งของเขาก็อดหึงหวงไม่ได้กล่าวจบพลันนางโน้มคอเขาลงมาจุมพิตดูดดื่ม เนื้อตัวของนางนุ่มนิ่ม แม้จะมีบุตรถึงสองคนแล้วร่างกายหาได้เปลี่ยนแปลงไปเช่นสตรีอื่น ที่ควรมีก็มีมากขึ้น อีกทั้งยังตึงแน่นยิ่งกว่าเดิม นับวันเขายิ่งหลงใหลภรรยาจนทนแยกห่างจากนางนานๆ ไม่ได้ยามที่เขาห่างนางต้องไปทำงานต่างเมือง หลายครั้งที่มีสตรีมากมายพยายามปีนขึ้นเตียงส่งสายตาหวานเยิ้มให้ ในใจหยางเอ้อหลางมองพวกนางเหล่านั้นแล้วรู้สึกว่าช่างดูน่ารำคาญ ในสายตาของเขามีเพียงภรรยาผู้เดียวที่สำคัญยิ่ง เขาไม่มีวันชายตาแลสตรีอื่นให้นางน้อยเนื้อต่ำใจเป็นอันขาดองค์หญิงสิบสามเบียดกายเข้าหาเขา หยางเอ้อหลางใช้ผ้าห่มขนสุนัขจิ้งจอกห่อร่างเขาและนางเข้าด้วยกัน พันกายหนาแน่นด้วยกลัวว่านางจะต้องลมเย็นจากด้านนอกจนเจ็บป่วย ร่างกายของเขาแข็งแรง อึกทั้งยังอบอุ่นองค์หญิงสิบสามชอบซุกในอกแข็งแกร่งยิ่งมือของนางซุกซนล้วงเข้าไปในกางเกงเขาแล้วลูบอาวุธเขาเล่นจนผงาดแข็งชัน หยางเอ้อหลางปล่อยให้นางซนเสมอ นางชอบทำอะไรเขาล้วนตามใจโดยเฉพาะเรื่องนี้ เขายิ่งตามใจนางยิ่งกว่าเรื่องใด“ท่านพี่มันโตแล้ว”“
ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 273
ผู้ช่วยหมอทำคลอดพลันเปิดประตูออกมา หยางเอ้อหลางไม่รอช้า ผลักประตูเข้าไปด้านในแม้คนจะทัดทานเขาก็ไม่สนใจแล้วเขาโผไปหาภรรยาที่เหนื่อยจนหมดสติไปแล้วอย่างว่องไว กุมมือนางไว้ด้วยใบหน้าซีดเซียว"หมินเออร์ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง""องค์หญิงปลอดภัยดีเจ้าค่ะ เพียงแต่เหนื่อยมากจึงหลับไป"หมอหญิงผู้เก่งกาจประจำจวนเอ่ยขึ้น หยางเอ้อหลางพยักหน้าแต่ไม่วางใจ เขาดึงภรรยามากอดไว้ สำรวจร่างที่ยังเปียกชื้นด้วยเหงื่อของนางปากก็พร่ำขอโทษภรรยาที่ทำให้นางเจ็บปวดด้วยสำนึกผิดเป็นอย่างยิ่ง"ข้าจะไม่ให้ท่านท้องอีกแล้ว ขอสัญญา ข้าขอโทษ"ความเจ็บปวดของภรรยาในวันนี้ทำให้เขารู้สึกปวดร้าวยิ่ง เขาจะไม่มีวันยอมให้นางเป็นเช่นนี้อีกจวบจนแม่นมอุ้มก้อนแป้งอวบก้อนหนึ่งมาหาเขา หยางเอ้อหลางเห็นหน้าบุตรเป็นครั้งแรก พลันตื้นตันจวบจนน้ำตาจะไหล ความรู้สึกรักและผูกพันท่วมท้นในอก บัดนี้เขาเข้าใจลึกซึ้งแล้ว ว่าบิดามารดารักเขาเพียงใด เขาค่อย ๆ วางร่างภรรยาลงบนเตียงให้ท่านหมอดูแลเต็มที่ ส่วนตัวเองยื่นมือไปรับห่อผ้าสีแดงนั้นมาไว้ในอ้อมกอด"เป็นท่านชายเจ้าค่ะ" แม่นมเอ่ยด้วยความยินดี"ดีมาก ดีจริงๆ "หยางเอ้อหลางหัวเราะทั้งน้ำตาแล้ว ความตื้
ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา บทที่ 272
กินเสร็จได้ไม่นาน องค์หญิงสิบสามกลับรู้สึกอยากอาบน้ำ"ท่านพี่นอกจากเขาจะเลือกกินแล้ว ยังรักสะอาดยิ่ง อากาศหนาวเช่นนี้ข้ากลับอยากอาบน้ำวันละหลายรอบ"หยางเอ้อหลางจึงสั่งอาชิงให้เตรียมน้ำอุ่น หลังจากนั้นเขากลับเป็นฝ่ายดูแลนางด้วยตนเอง ถอดอาภรณ์ให้นาง ค่อยๆ พานางลงอ่างอย่างระวัง ผิวขององค์หญิงสิบสามเปล่งประกายบอบบาง ส่วนข้อเท้าเนียนนุ่มเล็กๆ ของนาง ยิ่งไม่อาจรับร่างกายที่หนักอึ้งของครรภ์ได้ หยางเอ้อหลางจึงต้องระวังเป็นพิเศษอาบน้ำยังไม่ทันเสร็จ องค์หญิงสิบสามกลับรู้สึกถึงบางสิ่งที่ผิดปกติยิ่ง มีเลือดไหลออกมาจากช่องทางลับของนาง ก่อนที่ความรู้สึกเจ็บปวดจะวิ่งจากท้องน้อยถึงไขสันหลัง นางจับข้อมือของหยางเอ้อหลางแน่นห่อปากด้วยความเจ็บปวด"ท่านพี่ ข้าเจ็บ"เพียงเห็นเลือดที่เริ่มไหลออกมาปนกับน้ำในอ่าง เทพสงครามเช่นหยางเอ้อหลางแทบเป็นลมหมดสติยิ่งเห็นนางเจ็บปวดยิ่งรู้สึกคล้ายหายใจไม่ออก ช่วงท้องบิดมวน ปากร้องตะโกนให้อาชิงที่รออยู่ด้านนอกรีบตามหมอตำแยที่เขานำมาเลี้ยงดูในจวนตั้งแต่เดือนก่อนเพื่อเตรียมความพร้อมให้ภรรยาหยางเอ้อหลางตั้งใจจะอุ้มนางขึ้นจากอ่างน้ำ แต่กลับถูกองค์หญิงสิบสามทั้งข่วนทั้งตบตี
