บทที่ 37

พี่ชายใหญ่ของนางแพ้น้ำตาสตรี หยางเอ้อหลางเป็นบุรุษหากนางร้องไห้ต่อหน้าเขาเช่นนี้คนผู้นี้คงไม่กล้าถามสิ่งใดต่อ จึงมุดหน้ากับฝ่ามือตนเองทั้งแอบถูดวงตาของตนให้แดงก่ำ ทั้งพยายามบีบน้ำตาจวบจนในที่สุดนางก็ทำสำเร็จ

ไม่ใช่เพราะนางเสียใจแต่เพราะดวงตาของนางบอบบางเมื่อใช้นิ้วตนเองจิ้มเข้าไปในตาเลยทำให้เจ็บจนน้ำตาไหลพรากต่างหาก

“เอาล่ะ เอาล่ะ ข้าไม่ถามแล้วเลิกร้องไห้เถิด"

หยางเอ้อหลางหันมามองนางด้วยใบหน้าอ่อนโยนลงเล็กน้อย ดวงตาคมเข้มบัดนี้ไม่อาจจับจ้องนางได้เต็มตาเช่นเดิม

เขาอยากจะดึงนางมากอดปลอบประโลมแต่ไม่อาจทำเช่นนั้นจึงได้แต่กำมือของตนเองไว้แน่น ไม่อาจจะล่วงเกินนางได้อีก

แม้จะอยากรู้แต่เรื่องเลยเถิดและเขาก็กระดากใจตนเองนัก พวกเขาแนบชิดกันเช่นนั้นความอบอุ่นนุ่มนิ่มและหอมกรุ่นของนางยังติดอยู่ในส่วนลึกและติดอยู่ที่ปลายจมูกเขาไม่ยอมจาง

เพราะแบบนี้เขาจึงคิดว่าตนเองคงฟุ้งซ่านมากที่หลังจากกลับมาไม่ว่ามองไปที่ใดก็คิดคิดถึงใบหน้าและเรือนกายของนางไม่ได้

ความจริงหยางเอ้อหลางไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องนี้ให้นางอับอาย แต่การสอบสวนไม่อาจหลบเลี่ยงได้

คำตอบของนางดูไม่ถูกต้องแต่ก็ไม่เกินจริงเพราะตัวเขาเองยังถู