วางแผนกลับวังหลวง

ยามเฉินทุกคนรวมกันเพื่อกินอาหารเช้า จางซูฉีสั่งให้ลู่จงไปส่งข่าว

"ท่านอาลู่ บอกคุณชายน้อยสวีว่าให้ทำให้ฮ่องเต้รู้ว่าอยู่ที่ไหน กว่าท่านจะไปถึงใช้เวลาครึ่งเดือน กว่าฝ่าบาทจะเตรียมคนมารับ น่าจะอีกครึ่งเดือน เดินทางมาที่นี่หากใช้คนเกินหนึ่งพันต้องเดินทางเดือนหนึ่ง เสด็จแม่อยู่เดือนได้สองเดือนพอดีหากขบวนมาถึงก็ออกเดือนแล้วเดินทางได้พอดี"

จางซูฉีสั่งลู่จงเขาเป็นคนมีฝีมือที่สุดให้เขาทำงานน่าจะดีกว่า ส่วนสือห่าวอยู่คุ้มครองเยี่ยอ๋อง ตั้งแต่เขาถูกยิงจางซูฉีไม่ไว้ใจให้เขาอยู่ลำพังอีก สือห่าวนับว่าฝีมือสูงส่งที่สุดในบรรดาพวกเขาทั้งหมด มีเด็กคนนี้อยู่นางจึงวางใจ

"ฉีเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าเสด็จพ่อจะส่งคนมาเยอะเช่นนั้นหรือ เขาไม่เคยเห็นเสด็จแม่อยู่ในสายตาด้วยซ้ำ แค่ให้แม่นมกับขันทีมาคงมากพอแล้วกระมังสำหรับเขา"

หนานกงเยี่ยเอ่ยขึ้นในน้ำเสียงประชดประชันนั้นมีความเจ็บปวดซ่อนอยู่ จางซูฉีถอนหายใจเบาๆ ผู้ชายคนนี้กำลังอ่อนแอเรื่องของมารดาทำให้เขาอ่อนแอ

"ท่านอ๋อง หม่อมฉันมีเรื่องปรึกษา เข้าข้างในดีกว่าเพคะ คนอื่นยังไม่อิ่มไม่อยากรบกวน"

หนานกงเยี่ยรู้ดีว่านางไม่อยากให้คนอื่นเห็นว่าเขากำลังอ่อนแอ จึงลุกขึ้นเดินจุง