บทที่ 492

"คุณหนู!" สิบเจ็ดอุทาน

"ขอโทษ ขอโทษ!" บริกรคนนั้นก้มตัวขอโทษอย่างหวาดกลัว

เจียงเซิงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นยิ้มแล้วพูด "ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปทำงานเถอะค่ะ"

ซือเย่เจ๋วมองดูเธอ "ผมให้คนเตรียมชุดราตรีไว้ชุดหนึ่ง น่าจะเหมาะสมกับคุณอลิซมาก ในเมื่องานเลี้ยงยังไม่จบสิ้น"

เหมือนดูออกว่าเธออยากจะออกจากงานกลางคัน และคำพูดที่ว่างานเลี้ยงยังไม่จบ เห็นได้ชัดว่าต้องการเอ่ยปากยื้อเธอเอาไว้

เดวิดยิ้มพูด "จริงด้วยครับ คุณอลิซมาร่วมงานเลี้ยงของผม จะสวมใส่เสื้อผ้าที่มีคราบเหล้าหกใส่ก็ไม่ได้ แบบนี้จะทำให้คนพูดว่าผมต้อนรับได้ไม่ดีนะครับ"

เจียงเซิงเงยหน้าขึ้น และยอมรับอย่างเต็มใจ "งั้นก็รบกวนคุณซือแล้วค่ะ"

ในตอนที่เจียงเซิงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องรับรองก็ได้ให้สิบเจ็ดไปเป็นเพื่อน เพราะเธอรู้ว่าสิบเจ็ดไม่มีทางให้ใครเข้าใกล้ตัวเธอได้อย่างแน่นอน

สิบเจ็ดยืนรออยู่หน้าประตู รับเสื้อผ้าที่คนของซือเย่เจ๋วนำมาให้จากนั้นเอามาให้เจียงเซิง

เจียงเซิงปิดประตู ถอดเสื้อสูทของเธอออก และถอดหมุดกระดุมทับทิมออก เมื่อนึกถึงว่าซือเย่เจ๋วนั่งรถเข็น ก็นึกถึงที่คุณลุงเรเวียร์พูดว่าเขาป่วยหนัก ในดวงตาเผยค