บทที่ 284

หลัวหู่หันหน้ามองไปทางเธอ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ทำไมจู่ ๆ เธอถึงพูดเรื่องนี้ออกมา?

ซูหลิงโหรวไม่ให้หลัวหู่สังเกตเห็นถึงปัญหาใด ๆ จึงสบตากับเขา: "ฉันรู้ว่าการต่อสู้ด้วยมือเปล่าบางทีคุณเจียงอาจจะสู้คู่ต่อสู้ไม่ได้ แต่การทดสอบสมรรถภาพร่างกายต้องใช้ความสามารถไม่ใช่เหรอ?"

หลัวหู่ถูกเธอพูดแบบนี้ ก็คิดว่ามีเหตุผลอยู่บ้าง

ท่านผู้เฒ่าลูบเคราแล้วพยักหน้า

คุณท่านซือขมวดคิ้ว: "แหวนจะนับว่าเป็นอาวุธได้ยอ่างไร?"

ซูหลิงโหรวอธิบายด้วยสีหน้าระมัดระวัง: "แหวนวงนั้นที่มือของคุณเจียงไม่ใช่แหวนทั่วไป นั่นเป็นเหมือนของที่ใช้ป้องกันตัว เหมือนซ่อมสิ่งแหลมคมที่ทำให้บาดเจ็บได้เอาไว้"

คุณท่านซือหยุดนิ่ง เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

หลัวหู่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย: "ดังนั้นแหวนวงนั้นไม่เพียงใช้ป้องกันตัว แต่ยังสามารถทำร้ายคนได้?"

ถึงว่าวันนั้นเหอหลงหลงพูดว่าพี่สะใภ้ใช้แหวนทำร้ายเธอ งั้นแบบนี้พี่สะใภ้ก็โกงจริง ๆ เหรอ?

ซูหลิงโหรวฝืนยิ้ม: "ใช่น่ะสิ เพียงแต่วันนั้นเย่เจ๋วอยู่ด้วย ฉันจะเปิดโปงเธอต่อหน้าเย่เจ๋วไม่ได้"

“อะไรนะ ไอ้หมอนั่นก็ไปด้วยเหรอ?”

ท่านผู้เฒ่าไม่พอใจ ไอ้เด็กเวรนั่นวิ่งแจ้นไปที่ค่ายฝึกจ