เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 184
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 185
หลินซวงเอ๋อร์พยักหน้า แต่หัวใจกลับเหมือนถูกมีดบาดนางคิดว่า หลังจากที่ได้รับบทเรียนในครั้งนี้แล้ว นางจะจดจำให้ขึ้นใจ เก็บหอมรอมริบ จากนั้นก็ออกจากจวน ออกไปจากสถานที่มีแต่ความวุ่นวายแห่งนี้...ฝนตกหนักมากขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าของหลินซวงเอ๋อร์ก็ซีดลงมากขึ้นเรื่อยๆตงเหมยเห็นว่าผิดปกติไป จึงพูดอย่างกังวลใจว่า: "ซวงเอ๋อร์ หยุดคุกเข่าเถิด ข้าจะเป็นรับโทษทุกอย่างเอง!"หลินซวงเอ๋อร์สลัดมือนางออกไป แล้วกล่าวด้วยสายตาที่มุ่งมั่นว่า: "ไม่เป็นไร อีกครึ่งชั่วยาม ก็จะไม่ต้องถูกลงโทษแล้ว...""ซวงเอ๋อร์... " ดวงตาตงเหมยเปลี่ยนไปเป็นสีแดงหลินซวงเอ๋อร์ยิ้มอบ่างเศร้าใจ แล้วกล่าวว่า: "ใครใช้ให้ข้าเป็นทาสล่ะ? จะผิดหรือไม่ผิด ขึ้นอยู่กับว่านายท่านจะตัดสินอย่างไร นี่คือโชคชะตา... "แม้ว่านางจะไม่ยอมรับต่อโชคชะตา แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้นางอยู่ในจวนโหว ถ้าทำอะไรผิดไปเพียงนิดเดียว จะต้องแลกด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสและตอนนี้ นางได้ก้าวผิดไปก้าวหนึ่ง นั่นคือการหลงรักเยี่ยเป่ยเฉิงอย่างจริงใจนางคิดอาจเอื้อมในสิ่งที่ไม่ใช่ของของนาง ดังนั้นถึงได้ตกเป็นเป้าหมายของพวกนางเช่นนี้?ในขณะนี้ ในที่สุดจ้าวชิงชิงก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 186
ผ่านไปสามวันแล้ว เยี่ยเป่ยเฉิงก็ไม่เห็นหลินซวงเอ๋อร์มายอมรับความผิดพลาดกับเขาเสวียนอู่เคาะประตู ยืนอยู่ที่ประตูแล้วถามเขาว่า: " ท่านอ๋อง วันนี้ท่านก็จะไม่ไปประชุมงานราชการช่วงเช้าหรือ?"เยี่ยเป่ยเฉิงพูดอย่างทนไม่ไหวว่า: "ไม่ไป!"เขาไม่ได้ไปประชุมงานราชการช่วงเช้าติดต่อกันสามวันแล้ว และตั้งใจลาหยุดเพื่อพักผ่อนอยู่ที่จวนคนที่ไม่รู้ จะคิดว่าเขามีเรื่องสำคัญอะไรที่ต้องทำ แต่เสวียนอู่เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งนายท่านผู้เย่อหยิ่งกำลังรอให้หลินซวงเอ๋อร์มายอมรับความผิดพลาดกับเขาก่อน!แต่ว่า หลินซวงเอ๋อร์ผู้หญิงคนนั้นโง่เขลามาก ท่านอ๋องแค่พูดด้วยความโกรธเพียงไม่กี่ประโยค แต่นางกลับเก็บข้าวเก็บของออกจากเรือนฝั่งตะวันออกไปจริงๆ แม้แต่คำร่ำลาก็ไม่มี ไม่เห็นนายท่านอยู่ในสายตาเลยท่านอ๋องโปรดปรานนางมาก ถ้าเป็นคนอื่น คงจะถูกโยนลงไปในสุสานร้างไปนานแล้ว“ท่านอ๋อง เดี๋ยวข้าจะไปเรียกแม่นางหลินมาให้” ในที่สุดเสวียนอู่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากพูดหลายวันนี้ เขากังวลมากกว่านายท่านของเขาเสียอีกทุกคนทำอย่างกับว่าตนเองเป็นใบ้ เข้าใจผิดอะไรกันก็ให้พูดคุยกันซึ่งๆหน้าก็จบแล้ว?เหตุใดต้องทำเรื่องให้มันวุ่นวาย
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 187
เยี่ยเป่ยเฉิงเดินตรงไปที่เรือนฝั่งตะวันตก ได้ยินท่านป้าจ้าวบอกว่า ตั้งแต่หลินซวงเอ๋อร์ ออกมาจากเรือนฝั่งตะวันออก ก็ย้ายมาอยู่ที่นี่เขาก็อยากจะเห็นว่า หลังจากที่จากเขาไปแล้ว นางจะมีสภาพเป็นอย่างไร?คิดไม่ถึงว่า ทันทีที่เข้าไปในลานจวน ก็ได้พบกับตงเหมยนางถือกะละมังอยู่ในมือ ในนั้นมีน้ำอยู่ครึ่งหนึ่ง นางเดินเร็วมาก จนมีน้ำกระเด็นออกมาสองสามหยด ดูเหมือนว่าสีแดงนั่น จะเป็นเลือดทันทีที่ตงเหมยเห็นเขาก็หันกลับมาแล้วหลบหลีกตามสัญชาตญาณ“หลินซวงเอ๋อร์อยู่ไหน?” เสียงของเยี่ยเป่ยเฉิงดังมาจากด้านหลัง เย็นชาไปถึงกระดูกร่างกายของตงเหมยแข็งทื่อ พูดด้วยเสียงที่สะอื้นไห้เล็กน้อยว่า: "ท่านอ๋องมาหานางทำไม?"ตงเหมยรู้สึกทุกข์ใจมาก ซวงเอ๋อร์ถูกลงโทษแล้ว ยังไม่เพียงพออีกหรือ? หรือว่าจะต้องฆ่ากันให้ตายก่อนถึงจะยอมเลิกลา?เหอะ ดูนางพูดสิ!ดูท่าทางของนางในตอนนี้สิ แตกต่างอะไรกับคนที่ตายไปแล้ว?อย่างไรเสียนางก็เจ็บเจียนตายอยู่แล้ว!เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วมาหานางทำไม?เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า เหตุใดตนถึงมาหานางไม่ได้!แต่เขาอยากจะตามนางต่อหน้า ว่าเหตุใดนางจึงจากไปโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ! ยังเห็นเข
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 188
เมื่อมองไปที่หลินซวงเอ๋อร์ที่หายใจรวยรินอยู่บนเตียง เยี่ยเป่ยเฉิงก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดในใจอย่างอธิบายไม่ได้ จากนั้น ความเจ็บปวดก็กลายเป็นความเกรี้ยวโกรธทันทีเยี่ยเป่ยเฉิงอดไม่ได้ที่จะกำมือขนาดใหญ่ของเขาเอาไว้ จนเส้นเลือดปูดนูน และกระดูกนิ้วดังกรอบแกรบ“เหตุใดถึงไม่ไปตามหมอมารักษานาง?”ตงเหมยเพิ่งจะเทน้ำกลับมา ยังไม่ทันได้เข้าไปก็ถูกเยี่ยเป่ยเฉิงซักถามเหตุใดนางถึงไม่ไปหาหมอ? หรือว่าเขายังไม่รู้?ตงเหมยยืนอยู่ที่ประตู มองเยี่ยเป่ยเฉิงที่อยู่ในห้อง และรู้สึกโกรธเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง“ข้าหาหมอไม่ได้!”หาไม่ได้?เยี่ยเป่ยเฉิงหันไปมองตงเหมย ด้วยสายตาที่น่าสะพรึงกลัว“หาไม่ได้เหตุใดถึงไม่ไปหาข้าที่เรือนฝั่งตะวันออก?”เยี่ยเป่ยเฉิงไม่อยากจินตนาการเลยว่า ถ้าเขามาช้าไปก้าวหนึ่ง ผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไร...“ข้าไปแล้ว!” ตงเหมยรู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่งไม่ใช่ว่านางไม่เคยไปหา แต่นางไม่สามารถเข้าไปได้! และไม่กล้าแม้แต่จะคาดหวังให้เยี่ยเป่ยเฉิงหาหมอให้ซวงเอ๋อร์เยี่ยเป่ยเฉิงมองนางด้วยความสงสัย: "เจ้าไปหาตั้งแต่เมื่อไหร่? เหตุใดข้าถึงไม่รู้?"ตงเหมยเช็ดน้ำตา แล้วกล่าวว่า "นั่นไม่ใช่คำ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 189
หรือว่า... หรือว่าท่านอ๋องไม่ได้รังเกียจหลินซวงเอ๋อร์เลย?การที่นางลงโทษหลินซวงเอ๋อร์เช่นนี้ และพยายามขัดขวางตงเหมยทุกวิถีทาง...“ท่านหญิง …” ชิวจวี๋รู้สึกหวาดกลัวจริงๆหากท่านอ๋องรู้เรื่องราวทั้งหมด จะสังหารนางหรือไม่?แม้แต่จ้าวชิงชิงก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เยี่ยเป่ยเฉิงจะมอบของที่สำคัญเช่นนี้ให้กับทาสสาวคนหนึ่ง เพียงเพื่อไปตามหมอมาให้หลินซวงเอ๋อร์?ลางสังหรณ์ในตอนนั้นถูกต้อง หลินซวงเอ๋อร์เป็นตัวกาลกิณี! จะเก็บเอาไว้ไม่ได้!“เจ้ามองข้าทำไม? เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับท่านหญิงอย่างข้า? ตอนนั้นข้าปล่อยให้เจ้าจัดการด้วยตนเองไม่ใช่หรือ?” จ้าวชิงชิงปัดความรับผิดชอบออกไปจนหมดเกลี้ยง ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับนางเลย"ท่านหญิง..." ชิวจวี๋มองไปที่จ้าวชิงชิงด้วยความเหลือเชื่อในตอนแรก นางอยากจะระบายความโกรธให้จ้าวชิงชิงถึงได้ลงมือหนักกับหลินซวงเอ๋อร์เช่นนี้ แต่นางกลับปัดความรับผิดชอบออกไปจนหมดเกลี้ยง...ชิวจวี๋รู้สึกว่ามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอยู่ในใจ"หรือว่าไม่ใช่?" จ้าวชิงชิงจ้องมองนางด้วยความโกรธ: "ตอนนั้นข้าบอกให้เจ้าลงโทษเล็กน้อยเพื่อตักเตือน ใครจะไปรู้ว่าเจ้าจะลงโทษหนักขนาดนี้!"
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 190
เสิ่นป๋อเหลียงตรวจสอบบาดแผลที่อยู่บนมือของหลินซวงเอ๋อร์อย่างระมัดระวัง และขมวดคิ้วลึกขึ้นเรื่อยๆเยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกกระวนกระวายใจมากยิ่งขึ้น: "มือของนางเป็นอะไร? ไม่ใช่บาดแผลเป็นธรรมดาหรือ?"เสิ่นป๋อเหลียงกล่าวว่า: "เป็นบาดเจ็บธรรมดา แต่เครื่องมือที่ใช้ฟาดนางไม่ธรรมดา"เยี่ยเป่ยเฉิง: "หมายความว่าอย่างไร?"เสิ่นป๋อเหลียงพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า: "อาการบาดเจ็บที่มือนางน่าจะอาจเกิดจากไม้เลื้อยอูชิง"ตอนนี้ตงเหมยกล่าวว่า: "ท่านหมอหลวงเสิ่นพูดถูกแล้ว มือของซวงเอ๋อร์ได้รับบาดเจ็บจากไม้เลื้อยชนิดหนึ่ง แต่ว่า...ไม้เลื้อยชนิดนี้มีความพิเศษอย่างไรหรือ?"เสิ่นป๋อเหลียงกล่าวว่า: "ไม้เลื้อยอูชิงเต็มไปด้วยหนาม และมีพิษ... "สีหน้าของตงเหมยซีดลง: "มือของซวงเอ๋อร์..."เสิ่นป๋อเหลียงกล่าวว่า: "พิษไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพียงแต่ว่า แม่นางคนนี้ต้องทนทุกข์ทรมานเล็กน้อยก็เท่านั้น"สีหน้าของเยี่ยเป่ยเฉิงย่ำแย่สุดขีดเขาไม่อยากจะจินตานาการเลยว่าหลินซวงเอ๋อร์จะเจ็บปวดแค่ไหนตอนที่ถูกทรมาน หนามเหล่านี้เจาะเข้าไปในเลือดเนื้อของนาง จะต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ?เยี่ยเป่ยเฉิงเอามือกุมไว้ที่หน้าอกของตนเอง จู่ก็รู
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 191
หลังจากที่ทั้งสองคนจากไปแล้ว เยี่ยเป่ยเฉิงก็ยืนอยู่ข้างเตียง จ้องมองหญิงสาวที่อยู่บนเตียงครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆโน้มตัวลงไป โอบอุ้มนางเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวังหลังจากที่ตงเหมยเอายากลับมาแล้วก็กลับไปที่เรือนฝั่งตะวันตก พอเปิดประตู ก็ไม่เห็นหลินซวงเอ๋อร์อยู่ข้างในแล้วขณะที่กำลังจะออกไปตามหานาง ตงเหมยก็ถูกเสวียนอู่ขวางเอาไว้“ไม่จำเป็นต้องตามหา ท่านอ๋องพาแม่นางหลินกลับไปที่เรือนฝั่งตะวันออกแล้ว”ตงเหมยมองเสวียนอู่ด้วยความงุนงง แล้วกล่าวว่า"ท่านอ๋องพานางกลับไปทำอะไร? ตอนนี้นางกำลังบาดเจ็บอยู่นะ!"เสวียนอู่กล่าวว่า: "ท่านอ๋องจะดูแลนางด้วยตนเอง เจ้าเคี่ยวยาแล้วนำไปส่งก็พอแล้ว ไม่ต้องสนใจเรื่องอื่น!"พอเสวียนอู่ถ่ายทอดข้อความแล้ว และกำลังจะจากไป แต่กลับถูกตงเหมยขวางเอาไว้ นางพูดด้วยความโกรธว่า: "ซวงเอ๋อร์มีความคิดเป็นของตนเอง แม้ว่าท่านอ๋องจะเป็นเจ้านาย แต่ก็ไม่ควรบังคับพานางกลับไปโดยที่ไม่สนใจความปรารถนาของนาง!"เสวียนอู่มองไปที่ตงเหมยอย่างงุนงง และไม่เข้าใจจริงๆว่าเหตุใดนางถึงโกรธมากเช่นนี้!ท่านอ๋องพาหลินซวงเอ๋อร์กลับไป จะต้องดีต่อนางอย่างแน่นอน เหตุใดในสายตาของสตรี ถึงได้ก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 192
เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ได้ลงมือที่เรือนฝั่งตะวันตกเรือนฝั่งตะวันตกอยู่ไม่ไกลจากเรือนฝั่งตะวันออกมากนัก เขาไม่อย่างให้เสียงกรีดร้องพวกนางรบกวนใครบางคนเยี่ยเป่ยเฉิงจับพวกนางโยนเข้าไปในเรือนจำทหารในเรือนจำทหารมีกลิ่นคาวเลือดที่น่าขยะแขยงมาก ทันทีที่ทั้งสองคนเข้าไป ขาของทั้งคู่ก็อ่อนแรงด้วยความตกใจกลัว สุดท้ายก็ถูกทหารลากตัวเข้าไปอยู่ดีพวกนางถูกนำตัวไปที่ห้องทัณฑ์ทรมาน บนผนังเต็มไปด้วยเครื่องมือทรมาน ที่เปื้อนไปด้วยเลือดขนาดน้อยใหญ่ ล้วนแล้วแต่เป็นของที่เยี่ยเป่ยเฉิงใช้ตอนสอบปากคำนักโทษแต่วันนี้ เขาไม่อยากใช้สิ่งเหล่านี้กับพวกนาง ไม่ว่าเครื่องมือทรมานจะดีสักแค่ไหนก็เทียบไม้เลื้อยอูชิงที่อยู่ในมือของเขาไม่ได้เมื่อมองดูเครื่องมือทรมานที่อยู่เต็มผนัง จ้าวชิงชิงรู้สึกหนาวสั่นตั้งแต่หัวจรดเท้านางกล่าวด้วยความตกใจและหวาดกลัวว่า: "พี่เป่ยเฉิง พี่จะทำอะไร?"เยี่ยเป่ยเฉิงเยาะเย้ยว่า: "ทำอะไร? เจ้าบอกข้ามาสิว่า ลับหลังข้าเจ้าทำอะไรเอาไว้?"จ้าวชิงชิงกล่าวว่า: "ข้า...ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย"“ไม่ได้ทำ?” ทันใดนั้นเยี่ยเป่ยเฉิงก็ยกไม้เลื้อบอูชิงที่อยู่ในมือขึ้น แล้วฟาดลงบนเสาที่อยู่ข้างๆจ้าวชิงชิง
บทล่าสุด
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 625
เยี่ยเป่ยเฉิงมือสั่นขณะรับขวดกระเบื้องจากตงเหมยมาเนื้อสีขาวของขวดปรากฏเงาสีแดงรำไรอยู่ด้านในตงเหมยกล่าว “ท่านอ๋องบอกว่าจะเชื่อใจนางใช่หรือไม่เจ้าคะ? ถ้าเช่นนั้นบ่าวจะไม่นำไปให้องค์หญิงอีก ท่านอ๋องลองเอาเลือดซวงเอ๋อร์ไปทดสอบดูก็ได้ ว่าเป็นจริงดั่งที่นางว่าหรือไม่ ใช้รักษาโรคระบาดได้จริง!”“ถึงตอนนั้น ท่านอ๋องย่อมจะรู้เอง ว่าซวงเอ๋อร์ไม่ได้พูดโกหก...”เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกจุกในอก ในยามนี้ เขาเกิดความกลัวที่จะนำไปพิสูจน์เพราะหากว่า ทุกอย่างเป็นจริงดั่งที่ตงเหมยพูด นั่นแสดงว่าเขาทรยศต่อความไว้วางใจของหลินซวงเอ๋อร์อีกครั้งในตอนนั้น นางเคยร่ำไห้พูดกับตนว่า เลือดของนางสามารถช่วยชีวิตคนได้แล้วเขาตอบว่าอย่างไร?อ้อ นึกออกแล้วเขาเย้ยหยันไปว่านางไม่ใช่เทวดา พร้อมกล่าวตำหนิว่านางชอบทำร้ายตนเองบ่อยครั้งสวรรค์ นี่เขาเป็นอะไรไป เขาได้กระทำสิ่งใดต่อนางไปบ้าง...เสวี่ยนอู่เห็นดังนี้ จึงรีบเดินมารับขวดไปจากมือเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมกล่าวต่อเขา “ในค่ายทหารยังมีผู้ป่วยอีกหลายคน ข้าน้อยจะนำไปทดสอบเดี๋ยวนี้...”เมื่อกล่าวเช่นนี้แล้ว ตงเหมยจึงไม่อยากพูดมากความอีก นางหันหลังเตรียมจะจากไป กลับถูก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 624
ตงเหมยกล่าวเสียงสะอื้น “เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใดเจ้าคะ? ในยามที่นางโดดเดี่ยวสิ้นหวัง ท่านไม่อยู่เคียงข้าง นางสูญเสียลูกไป ท่านก็ไม่อยู่เคียงข้าง และบัดนี้นางล้มป่วย ท่านก็เอาร่างนางไปอยู่บ้านนอกแทน”“เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใด ทุกอย่างล้วนสายเกินแก้!”ตงเหมยยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห จนแทบอยากระบายความอัดอั้นที่หลินซวงเอ๋อร์ได้รับออกมาแทนนางให้หมดสิ้น“น่าเห็นใจซวงเอ๋อร์นัก...นางทำเพื่อท่าน ต้องทนกล้ำกลืนความเจ็บช้ำมากมาย ไม่เคยที่จะระบายให้ท่านฟังสักครั้ง”“คืนวันนั้น ท่านอ๋องจู่ๆ ทิ้งนางไป นางเพิ่งสูญเสียลูก ยังมีเลือดออกเต็มตัว ตอนบ่าวเปิดประตูเข้าไปเห็น รู้แต่ว่าแทบเป็นลมหมดสติ!”“บ่าวคิดจะบอกท่านให้รู้ แต่ซวงเอ๋อร์ไม่ต้องการให้ท่านเป็นห่วง นางบอกว่าท่านอ๋องเป็นคนทำงานใหญ่ ไม่ควรให้อยู่แต่ในเรือนหลัง ยิ่งกลัวว่าหากพูดไปแล้ว ท่านจะรังเกียจร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของนาง วันหน้าไม่อาจมีทายาทให้ท่านได้อีก”“แต่ว่า ท่านอ๋องรู้หรือไม่ ตอนสูญเสียลูกไปนั้น นางเจ็บปวดเพียงไหน ในใจรู้สึกสิ้นหวังเพียงใด?”“ท่านอ๋องเคยคิดปลอบประโลมจิตใจนางบ้างหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงยืนตะลึงตัวแข็งทื่อ เลือดใน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 623
“ซวงเอ๋อร์ ซวงเอ๋อร์ ข้ากลับมาแล้ว”เยี่ยเป่ยเฉิงผลักประตูเรือนอวิ๋นซวน พร้อมเดินก้าวเข้าไปด้านใน แต่กลับพบว่าภายในว่างเปล่าผ้าห่มบนเตียงถูกพับไว้เรียบร้อย ข้าวของเครื่องใช้ก็จัดวางเป็นระเบียบ ราวกับมีคนมาจัดเก็บแล้วหนึ่งรอบเมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ไม่อยู่ในห้อง เยี่ยเป่ยเฉิงก็คิดว่านางคงไปห้องหนังสือเพราะที่ผ่านมา นางมักชอบเก็บตัวในห้องนั้นเพื่อเขียนหนังสือเงียบๆ เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาจึงรีบออกจากเรือนอวิ๋นซวน ตรงไปยังห้องหนังสือทันทีที่ไหนได้ ห้องหนังสือก็ไม่มีร่องรอยของนาง อุปกรณ์เครื่องเขียนบนโต๊ะจัดวางเป็นระเบียบ พู่กันที่นางเคยใช้บ่อยๆ คล้ายมีการล้างน้ำจนสะอาดสะอ้าน เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางก้าวเดินออกจากห้องหนังสือ เดินตามหาไปยังทุกห้อง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของนางจนกระทั่งตงเหมยกลับมาจากเรือนด้านหน้าทันทีที่เห็นตงเหมย เยี่ยเป่ยเฉิงก็รีบปรี่ไปหา “ซวงเอ๋อร์เล่า นางอยู่ที่ใด?”ในมือตงเหมยถือกล่องอยู่ใบหนึ่ง เมื่อเผชิญกับคำถามของเยี่ยเป่ยเฉิง นางมิได้ตอบกลับ นอกจากยื่นกล่องในมือให้แก่เยี่ยเป่ยเฉิง“นี่คือเครื่องประดับที่ท่านอ๋องซื้อให้ซวงเอ๋อร์ ก่อนจากไป นางได้ม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 622
เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ท่านอ๋องกล่าวถูกต้อง ยาชนิดนี้ไม่อาจพกติดตัวได้ โดยเฉพาะยามเข้านอน ร่างกายมนุษย์จะอยู่ในช่วงอ่อนแอที่สุด พิษจะซึมเข้าสู่ร่ายกายได้ง่าย...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ เสิ่นป๋อเหลียงคล้ายกับนึกอะไรขึ้นมา หันไปมองเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมถามด้วยความตกใจ “พระชายา...นางเคยบาดเจ็บหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวตอบ “เคย”เดิมทีนางทำเพื่อหวังจะช่วยเขา ขึ้นเขาไปหางูดำหางไหม้เพียงลำพัง กลับมาพร้อมกับบาดแผลทั่วร่าง...เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ถ้าเช่นนั้นก็ถูกแล้ว ข้าน้อยเดาว่า อาการของพระชายา น่าจะเกี่ยวข้องกับถุงผ้านี้...”เยี่ยเป่ยเฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกในยามนี้ เขาได้กระจ่างแจ้งต่อเรื่องราวทุกอย่างมิน่าเล่า นางมักจะบอกว่าไม่อยากอยู่ในเรือนอวิ๋นซวนมิน่าเล่า นางมักบอกว่ากลางคืนชอบฝันร้าย แม้เขาจะอยู่เป็นเพื่อน นางก็นอนหลับไม่สนิท...มิน่าเล่า นางเริ่มมีอารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเอาแน่ไม่ได้มิน่าเล่า นางคิดจะฆ่าเจียงหว่านให้จงได้...ทั้งที่เมื่อก่อนนางเป็นคนอ่อนน้อม ว่านอนสอนง่ายราวกับกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง...แต่เขากลับไม่เชื่อนาง คิดว่านั่นเพราะนางเป็นโรคเครียด เพราะป่วยหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 621
เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “นางมิได้ตั้งใจ เพียงได้รับความกระทบกระเทือนหนัก จึงทำให้ขาดสติไป ข้าไม่เคยคิดตำหนิ”เมื่อได้ยินดังนี้ เสิ่นป๋อเหลียงก็พอคาดเดาได้บ้าง จึงหยิบผ้าพันแผลออกมา พร้อมทำแผลให้เขาใหม่ และกล่าว “เป็นฝีมือพระชายาใช่หรือไม่?”เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงไม่กล่าวตอบ เสิ่นป๋อเหลียงยิ่งรู้ดีแก่ใจ จึงไม่ถามมากความอีกแผ่นดินนี้ คงมีเพียงสตรีผู้นี้เท่านั้นที่กล้าทำร้ายเขาโดยไม่หวาดกลัว ซ้ำยังได้รับการอภัยโดยปราศจากเงื่อนไขใดๆ อีกพันแผลเสร็จเรียบร้อย เสิ่นป๋อเหลียงจึงกล่าวกำชับ “บาดแผลยังไม่แห้งสนิทดี อย่าให้โดนน้ำเป็นอันขาด...”ขาดคำไม่ทันไร จมูกก็ได้กลิ่นหอมประหลาดบางอย่างโชยมาเสิ่นป๋อเหลียงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางสูดกลิ่นหอมประหลาดนั่น แล้วสายตาก็ไปหยุดที่ถุงผ้าใบหนึ่งที่เหน็บอยู่ช่วงเอวของเยี่ยเป่ยเฉิง“ท่านอ๋อง ถุงผ้าใบนั้นให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่?”นั่นเป็นถุงผ้าที่หลินซวงเอ๋อร์เป็นคนปักให้เขา เยี่ยป่ยเฉิงย่อมไม่ยินดีจะมอบให้ผู้อื่นแต่เห็นเสิ่นป๋อเหลียงมีสีหน้าเคร่งเครียด จึงได้ถาม “ทำไมรึ? ถุงผ้าข้ามีสิ่งใดผิดปกติหรืออย่างไร?”เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ข้อนี้คงต้องถามท่านอ๋อง ว่าภา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 620
เมื่อได้ยินว่าเสิ่นป๋อเหลียงกลับมา เยี่ยเป่ยเฉิงก็พลันหยุดชะงัก พร้อมถามเสวียนอู่ “เขาอยู่ที่ใด?”เสวียนอู่กล่าว “เขารู้ว่าหลายวันนี้ท่านอ๋องตามหาอยู่ ดังนั้น เมื่อกลับถึงเมืองหลวง ข้าน้อยจึงรีบพาตัวมาทันที ตอนนี้อยู่ค่ายทหารขอรับ”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “เหมาะเลย ข้ากำลังจะกลับจวน ให้เขาตามข้ากลับไปด้วยกัน!”“ขอรับ”เสวียนอู่รีบไปเตรียมรถม้ามาคันหนึ่ง ให้เยี่ยเป่ยเฉิงและเสิ่นป๋อเหลียงโดยสารพร้อมกันภายในรถม้า เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม เสิ่นป๋อเหลียงนั่งอยู่ด้านข้างจึงไม่กล้าพูดจาช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาออกจากวังไปท่องเที่ยว เยี่ยเป่ยเฉิงได้มีจดหมายส่งถึงเขาหลายครั้ง เดิมทีควรรีบกลับมาเมืองหลวงนานแล้ว แต่ระหว่างทางกลับมีอุปสรรคมาขวางกั้น จนทำให้เสียเวลาไปมากและบัดนี้ เขาได้กลับถึงเมืองหลวงแล้ว รู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงต้องการพบเขาคงมีเรื่องเร่งด่วน ทันทีที่มาถึงจึงมาขอพบเยี่ยเป่ยเฉิงก่อนแต่เยี่ยเป่ยเฉิงกลับไม่พูดไม่จา สีหน้าเคร่งเครียดหมองคล้ำ ดูแล้วน่าประหลาดใจยิ่งชั่วขณะนั้น ทั้งคู่ต่างไม่มีการพูดคุย บรรยากาศภายในรถม้าค่อนข้างตึงเครียดเสิ่นป๋อเหลียงเป็นฝ่ายอธิบายก่อน “ใช่ว่าข้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 619
ไม่เหลือซากให้เห็น และไม่ได้ออกมาอีกลมเย็นพัดกรูมา เขารู้สึกคล้ายร่างกายถูกหินก้อนใหญ่มากดทับไว้ จนเลือดท่วมทะลัก เจ็บปวดอย่างเหลือแสน...“ไม่...ไม่นะ...”ไป๋อวี้ถังรีบก้าวเท้าพุ่งตัวไป พร้อมเอามือตะกุยดินอย่างบ้าคลั่ง ราวกับสูญเสียสติสัมปชัญญะไปเสียสิ้น“ซวงเอ๋อร์ ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย ข้าจะช่วยเจ้าออกมา ข้าจะช่วยเจ้าออกมาให้ได้...”“เราตกลงว่าจะไปเมืองหยางโจวด้วยกัน เจ้าอย่าทิ้งข้าไปนะ ซวงเอ๋อร์ อย่าทิ้งข้าไป...”เมื่อรอบข้างสงบลง ชาวบ้านก็ต่างแห่กันมา เมื่อเห็นไป๋อวี้ถังเอามือตะกุยดินราวกับไม่คิดชีวิต จนนิ้วมือมีเลือดออก ก็ต่างส่ายหน้าและกล่าวเตือน “คุณชาย ช่างเถิดนะ อย่าขุดอีกเลย ถ้าใครถูกฝังอยู่ใต้ล่าง อย่างไรก็ไม่รอดอยู่แล้ว”ไป๋อวี้ถังไม่ยอมรับฟัง พลางวิ่งเข้าหมู่บ้านถือพลั่วมาหนึ่งอัน ขุดดินไปอย่างบ้าคลั่งอีกเมื่อเห็นเขาเตือนแล้วไม่ฟัง ชาวบ้านบางรายก็ไปช่วยขุดบ้างมีคนหนึ่งกล่าวเตือนเขา “คุณชายก็อย่าเสียใจมากนัก บางที สหายท่านอาจจะรอดตายหวุดหวิด หรือไม่ก็ ไม่ได้รออยู่ที่เชิงเขานี้”ไป๋อวี้ถังหยุดชะงักโดยพลัน นัยน์ตาแดงก่ำ มองชาวบ้านผู้นั้นด้วยความหวัง พลางกล่าว “จริงร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 618
ไป๋อวี้ถังขี่ม้ามาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เขามองหาบ่อน้ำ แล้วจึงเอากระเป๋าใส่น้ำที่พกติดตัวมาบรรจุน้ำในบ่อจนเต็มหมู่บ้านนี้มีผู้คนอยู่ห่างๆ เพียงไม่กี่ครัวเรือน เดิมไป๋อวี้ถังไม่คิดจะอยู่นาน แต่พอรอนแรมมาไกลมาก อีกทั้งละแวกนี้ก็ไม่มีโรงเตี๊ยมพอให้พักอาศัยหากคิดจะหาโรงเตี๊ยมจริงๆ ก็ต้องเดินทางต่อไปอีกประมาณสิบกว่าลี้เพื่อไม่ให้หลินซวงเอ๋อร์ต้องหิวข้าว ไป๋อวี้ถังจึงไปหาครอบครัวหนึ่ง พร้อมใช้เงินซื้อหมั่นโถวหลายลูกที่พวกเขาเพิ่งนึ่งเสร็จใหม่ๆ เนื่องจากเขาเป็นคนใจป้ำ ครอบครัวชาวบ้านธรรมดาทำงานหนึ่งปียังไม่ได้เงินมากมายเท่านี้ จึงได้แถมนมแพะที่รีดเองให้แก่ไป๋อวี้ถังไปด้วยเป็นนมที่เพิ่งผ่านการต้มมา ดื่มแล้วช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นมากไป๋อวี้ถึงจึงไม่ปฏิเสธ ยอมรับมาแต่โดยดีแต่เขาไม่กล้าให้หลินซวงเอ๋อร์คอยนาน ขณะหันหลังคิดจะกลับนั้น จู่ๆ มีหญิงชราร้องเรียกจากด้านหลัง“คุณชาย หากไม่รีบร้อนเดินทาง เชิญค้างที่นี่สักคืนค่อยไปก็ได้”ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้างหน้ายังมีคนรออยู่”หญิงชรามองดูท้องฟ้า พลางกล่าว “พรุ่งนี้ค่อยไปก็ยังไม่สาย คุณชายไปพาเพื่อนมาด้วยก็ได้ หลายวันนี้มีฝนตกหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 617
ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “ข้าก็คิดเช่นนั้น”หลินซวงเอ๋อร์มองหน้าเขาพร้อมยิ้มเล็กน้อย นางกล่าวต่อ “ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปก่อน ขอให้พี่ไป๋มีความสุขในเร็ววัน ลาก่อน”กล่าวจบ นางไม่รอช้าที่จะปล่อยผ้าม่านลงไป๋อวี้ถังสีหน้าเปลี่ยนโดยพลัน รีบร้อนกล่าวต่อ “แม่นางซวงเอ๋อร์รอประเดี๋ยว...”ได้ยินเสียงร้องเรียกของไป๋อวี้ถัง หลินซวงเอ๋อร์จึงแหวกผ้าม่านด้วยความสงสัยอีกครั้งในยามนี้ ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูง แดดภายนอกจึงแสบตายิ่ง หลินซวงเอ๋อร์ยกมือขึ้นบังตา เพื่อลดความแรงกล้าของแสง พลางกล่าวเสียงอ่อนโยน “พี่ไป๋ ท่านยังมีเรื่องอันใดอีก?”นางยังต้องรีบเดินทางต่อ ไม่อยากพูดคุยกับเขานานไป๋อวี้ถังกล่าว “แม่นางซวงเอ๋อร์คิดดีแล้วหรือไม่ว่าจะไปที่ใด หรือเราสองคนจะเดินทางด้วยกัน?”น้ำเสียงเขาฟังดูราบเรียบ คล้ายกับไม่ตั้งใจกดดัน เพียงแต่ถามไปเรื่อยเปื่อยแต่หลินซวงเอ๋อร์แทบไม่ต้องคิด นางรีบกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้ายังไม่ได้คิดว่าจะไปที่ใด แผ่นดินกว้างใหญ่ ไปถึงแห่งใดก็อยู่ตรงนั้นก่อน”ไป๋อวี้ถังกล่าวยิ้มๆ “เช่นนั้นก็ประจวบเหมาะนัก ข้าก็ไม่คิดจะไปที่ใด หรือเราจะเดินทางด้วยกัน เพราะหนทางยังอีกยาวไกล หากมีเพื่อนพูดคุยก
