LOGINShare
บทที่ 184
Related chapters
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 185
หลินซวงเอ๋อร์พยักหน้า แต่หัวใจกลับเหมือนถูกมีดบาดนางคิดว่า หลังจากที่ได้รับบทเรียนในครั้งนี้แล้ว นางจะจดจำให้ขึ้นใจ เก็บหอมรอมริบ จากนั้นก็ออกจากจวน ออกไปจากสถานที่มีแต่ความวุ่นวายแห่งนี้...ฝนตกหนักมากขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าของหลินซวงเอ๋อร์ก็ซีดลงมากขึ้นเรื่อยๆตงเหมยเห็นว่าผิดปกติไป จึงพูดอย่างกังวลใจว่า: "ซวงเอ๋อร์ หยุดคุกเข่าเถิด ข้าจะเป็นรับโทษทุกอย่างเอง!"หลินซวงเอ๋อร์สลัดมือนางออกไป แล้วกล่าวด้วยสายตาที่มุ่งมั่นว่า: "ไม่เป็นไร อีกครึ่งชั่วยาม ก็จะไม่ต้องถูกลงโทษแล้ว...""ซวงเอ๋อร์... " ดวงตาตงเหมยเปลี่ยนไปเป็นสีแดงหลินซวงเอ๋อร์ยิ้มอบ่างเศร้าใจ แล้วกล่าวว่า: "ใครใช้ให้ข้าเป็นทาสล่ะ? จะผิดหรือไม่ผิด ขึ้นอยู่กับว่านายท่านจะตัดสินอย่างไร นี่คือโชคชะตา... "แม้ว่านางจะไม่ยอมรับต่อโชคชะตา แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้นางอยู่ในจวนโหว ถ้าทำอะไรผิดไปเพียงนิดเดียว จะต้องแลกด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสและตอนนี้ นางได้ก้าวผิดไปก้าวหนึ่ง นั่นคือการหลงรักเยี่ยเป่ยเฉิงอย่างจริงใจนางคิดอาจเอื้อมในสิ่งที่ไม่ใช่ของของนาง ดังนั้นถึงได้ตกเป็นเป้าหมายของพวกนางเช่นนี้?ในขณะนี้ ในที่สุดจ้าวชิงชิงก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 186
ผ่านไปสามวันแล้ว เยี่ยเป่ยเฉิงก็ไม่เห็นหลินซวงเอ๋อร์มายอมรับความผิดพลาดกับเขาเสวียนอู่เคาะประตู ยืนอยู่ที่ประตูแล้วถามเขาว่า: " ท่านอ๋อง วันนี้ท่านก็จะไม่ไปประชุมงานราชการช่วงเช้าหรือ?"เยี่ยเป่ยเฉิงพูดอย่างทนไม่ไหวว่า: "ไม่ไป!"เขาไม่ได้ไปประชุมงานราชการช่วงเช้าติดต่อกันสามวันแล้ว และตั้งใจลาหยุดเพื่อพักผ่อนอยู่ที่จวนคนที่ไม่รู้ จะคิดว่าเขามีเรื่องสำคัญอะไรที่ต้องทำ แต่เสวียนอู่เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งนายท่านผู้เย่อหยิ่งกำลังรอให้หลินซวงเอ๋อร์มายอมรับความผิดพลาดกับเขาก่อน!แต่ว่า หลินซวงเอ๋อร์ผู้หญิงคนนั้นโง่เขลามาก ท่านอ๋องแค่พูดด้วยความโกรธเพียงไม่กี่ประโยค แต่นางกลับเก็บข้าวเก็บของออกจากเรือนฝั่งตะวันออกไปจริงๆ แม้แต่คำร่ำลาก็ไม่มี ไม่เห็นนายท่านอยู่ในสายตาเลยท่านอ๋องโปรดปรานนางมาก ถ้าเป็นคนอื่น คงจะถูกโยนลงไปในสุสานร้างไปนานแล้ว“ท่านอ๋อง เดี๋ยวข้าจะไปเรียกแม่นางหลินมาให้” ในที่สุดเสวียนอู่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากพูดหลายวันนี้ เขากังวลมากกว่านายท่านของเขาเสียอีกทุกคนทำอย่างกับว่าตนเองเป็นใบ้ เข้าใจผิดอะไรกันก็ให้พูดคุยกันซึ่งๆหน้าก็จบแล้ว?เหตุใดต้องทำเรื่องให้มันวุ่นวาย
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 187
เยี่ยเป่ยเฉิงเดินตรงไปที่เรือนฝั่งตะวันตก ได้ยินท่านป้าจ้าวบอกว่า ตั้งแต่หลินซวงเอ๋อร์ ออกมาจากเรือนฝั่งตะวันออก ก็ย้ายมาอยู่ที่นี่เขาก็อยากจะเห็นว่า หลังจากที่จากเขาไปแล้ว นางจะมีสภาพเป็นอย่างไร?คิดไม่ถึงว่า ทันทีที่เข้าไปในลานจวน ก็ได้พบกับตงเหมยนางถือกะละมังอยู่ในมือ ในนั้นมีน้ำอยู่ครึ่งหนึ่ง นางเดินเร็วมาก จนมีน้ำกระเด็นออกมาสองสามหยด ดูเหมือนว่าสีแดงนั่น จะเป็นเลือดทันทีที่ตงเหมยเห็นเขาก็หันกลับมาแล้วหลบหลีกตามสัญชาตญาณ“หลินซวงเอ๋อร์อยู่ไหน?” เสียงของเยี่ยเป่ยเฉิงดังมาจากด้านหลัง เย็นชาไปถึงกระดูกร่างกายของตงเหมยแข็งทื่อ พูดด้วยเสียงที่สะอื้นไห้เล็กน้อยว่า: "ท่านอ๋องมาหานางทำไม?"ตงเหมยรู้สึกทุกข์ใจมาก ซวงเอ๋อร์ถูกลงโทษแล้ว ยังไม่เพียงพออีกหรือ? หรือว่าจะต้องฆ่ากันให้ตายก่อนถึงจะยอมเลิกลา?เหอะ ดูนางพูดสิ!ดูท่าทางของนางในตอนนี้สิ แตกต่างอะไรกับคนที่ตายไปแล้ว?อย่างไรเสียนางก็เจ็บเจียนตายอยู่แล้ว!เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วมาหานางทำไม?เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า เหตุใดตนถึงมาหานางไม่ได้!แต่เขาอยากจะตามนางต่อหน้า ว่าเหตุใดนางจึงจากไปโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ! ยังเห็นเข
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 188
เมื่อมองไปที่หลินซวงเอ๋อร์ที่หายใจรวยรินอยู่บนเตียง เยี่ยเป่ยเฉิงก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดในใจอย่างอธิบายไม่ได้ จากนั้น ความเจ็บปวดก็กลายเป็นความเกรี้ยวโกรธทันทีเยี่ยเป่ยเฉิงอดไม่ได้ที่จะกำมือขนาดใหญ่ของเขาเอาไว้ จนเส้นเลือดปูดนูน และกระดูกนิ้วดังกรอบแกรบ“เหตุใดถึงไม่ไปตามหมอมารักษานาง?”ตงเหมยเพิ่งจะเทน้ำกลับมา ยังไม่ทันได้เข้าไปก็ถูกเยี่ยเป่ยเฉิงซักถามเหตุใดนางถึงไม่ไปหาหมอ? หรือว่าเขายังไม่รู้?ตงเหมยยืนอยู่ที่ประตู มองเยี่ยเป่ยเฉิงที่อยู่ในห้อง และรู้สึกโกรธเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง“ข้าหาหมอไม่ได้!”หาไม่ได้?เยี่ยเป่ยเฉิงหันไปมองตงเหมย ด้วยสายตาที่น่าสะพรึงกลัว“หาไม่ได้เหตุใดถึงไม่ไปหาข้าที่เรือนฝั่งตะวันออก?”เยี่ยเป่ยเฉิงไม่อยากจินตนาการเลยว่า ถ้าเขามาช้าไปก้าวหนึ่ง ผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไร...“ข้าไปแล้ว!” ตงเหมยรู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่งไม่ใช่ว่านางไม่เคยไปหา แต่นางไม่สามารถเข้าไปได้! และไม่กล้าแม้แต่จะคาดหวังให้เยี่ยเป่ยเฉิงหาหมอให้ซวงเอ๋อร์เยี่ยเป่ยเฉิงมองนางด้วยความสงสัย: "เจ้าไปหาตั้งแต่เมื่อไหร่? เหตุใดข้าถึงไม่รู้?"ตงเหมยเช็ดน้ำตา แล้วกล่าวว่า "นั่นไม่ใช่คำ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 189
หรือว่า... หรือว่าท่านอ๋องไม่ได้รังเกียจหลินซวงเอ๋อร์เลย?การที่นางลงโทษหลินซวงเอ๋อร์เช่นนี้ และพยายามขัดขวางตงเหมยทุกวิถีทาง...“ท่านหญิง …” ชิวจวี๋รู้สึกหวาดกลัวจริงๆหากท่านอ๋องรู้เรื่องราวทั้งหมด จะสังหารนางหรือไม่?แม้แต่จ้าวชิงชิงก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เยี่ยเป่ยเฉิงจะมอบของที่สำคัญเช่นนี้ให้กับทาสสาวคนหนึ่ง เพียงเพื่อไปตามหมอมาให้หลินซวงเอ๋อร์?ลางสังหรณ์ในตอนนั้นถูกต้อง หลินซวงเอ๋อร์เป็นตัวกาลกิณี! จะเก็บเอาไว้ไม่ได้!“เจ้ามองข้าทำไม? เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับท่านหญิงอย่างข้า? ตอนนั้นข้าปล่อยให้เจ้าจัดการด้วยตนเองไม่ใช่หรือ?” จ้าวชิงชิงปัดความรับผิดชอบออกไปจนหมดเกลี้ยง ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับนางเลย"ท่านหญิง..." ชิวจวี๋มองไปที่จ้าวชิงชิงด้วยความเหลือเชื่อในตอนแรก นางอยากจะระบายความโกรธให้จ้าวชิงชิงถึงได้ลงมือหนักกับหลินซวงเอ๋อร์เช่นนี้ แต่นางกลับปัดความรับผิดชอบออกไปจนหมดเกลี้ยง...ชิวจวี๋รู้สึกว่ามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอยู่ในใจ"หรือว่าไม่ใช่?" จ้าวชิงชิงจ้องมองนางด้วยความโกรธ: "ตอนนั้นข้าบอกให้เจ้าลงโทษเล็กน้อยเพื่อตักเตือน ใครจะไปรู้ว่าเจ้าจะลงโทษหนักขนาดนี้!"
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 190
เสิ่นป๋อเหลียงตรวจสอบบาดแผลที่อยู่บนมือของหลินซวงเอ๋อร์อย่างระมัดระวัง และขมวดคิ้วลึกขึ้นเรื่อยๆเยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกกระวนกระวายใจมากยิ่งขึ้น: "มือของนางเป็นอะไร? ไม่ใช่บาดแผลเป็นธรรมดาหรือ?"เสิ่นป๋อเหลียงกล่าวว่า: "เป็นบาดเจ็บธรรมดา แต่เครื่องมือที่ใช้ฟาดนางไม่ธรรมดา"เยี่ยเป่ยเฉิง: "หมายความว่าอย่างไร?"เสิ่นป๋อเหลียงพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า: "อาการบาดเจ็บที่มือนางน่าจะอาจเกิดจากไม้เลื้อยอูชิง"ตอนนี้ตงเหมยกล่าวว่า: "ท่านหมอหลวงเสิ่นพูดถูกแล้ว มือของซวงเอ๋อร์ได้รับบาดเจ็บจากไม้เลื้อยชนิดหนึ่ง แต่ว่า...ไม้เลื้อยชนิดนี้มีความพิเศษอย่างไรหรือ?"เสิ่นป๋อเหลียงกล่าวว่า: "ไม้เลื้อยอูชิงเต็มไปด้วยหนาม และมีพิษ... "สีหน้าของตงเหมยซีดลง: "มือของซวงเอ๋อร์..."เสิ่นป๋อเหลียงกล่าวว่า: "พิษไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพียงแต่ว่า แม่นางคนนี้ต้องทนทุกข์ทรมานเล็กน้อยก็เท่านั้น"สีหน้าของเยี่ยเป่ยเฉิงย่ำแย่สุดขีดเขาไม่อยากจะจินตานาการเลยว่าหลินซวงเอ๋อร์จะเจ็บปวดแค่ไหนตอนที่ถูกทรมาน หนามเหล่านี้เจาะเข้าไปในเลือดเนื้อของนาง จะต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ?เยี่ยเป่ยเฉิงเอามือกุมไว้ที่หน้าอกของตนเอง จู่ก็รู
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 191
หลังจากที่ทั้งสองคนจากไปแล้ว เยี่ยเป่ยเฉิงก็ยืนอยู่ข้างเตียง จ้องมองหญิงสาวที่อยู่บนเตียงครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆโน้มตัวลงไป โอบอุ้มนางเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวังหลังจากที่ตงเหมยเอายากลับมาแล้วก็กลับไปที่เรือนฝั่งตะวันตก พอเปิดประตู ก็ไม่เห็นหลินซวงเอ๋อร์อยู่ข้างในแล้วขณะที่กำลังจะออกไปตามหานาง ตงเหมยก็ถูกเสวียนอู่ขวางเอาไว้“ไม่จำเป็นต้องตามหา ท่านอ๋องพาแม่นางหลินกลับไปที่เรือนฝั่งตะวันออกแล้ว”ตงเหมยมองเสวียนอู่ด้วยความงุนงง แล้วกล่าวว่า"ท่านอ๋องพานางกลับไปทำอะไร? ตอนนี้นางกำลังบาดเจ็บอยู่นะ!"เสวียนอู่กล่าวว่า: "ท่านอ๋องจะดูแลนางด้วยตนเอง เจ้าเคี่ยวยาแล้วนำไปส่งก็พอแล้ว ไม่ต้องสนใจเรื่องอื่น!"พอเสวียนอู่ถ่ายทอดข้อความแล้ว และกำลังจะจากไป แต่กลับถูกตงเหมยขวางเอาไว้ นางพูดด้วยความโกรธว่า: "ซวงเอ๋อร์มีความคิดเป็นของตนเอง แม้ว่าท่านอ๋องจะเป็นเจ้านาย แต่ก็ไม่ควรบังคับพานางกลับไปโดยที่ไม่สนใจความปรารถนาของนาง!"เสวียนอู่มองไปที่ตงเหมยอย่างงุนงง และไม่เข้าใจจริงๆว่าเหตุใดนางถึงโกรธมากเช่นนี้!ท่านอ๋องพาหลินซวงเอ๋อร์กลับไป จะต้องดีต่อนางอย่างแน่นอน เหตุใดในสายตาของสตรี ถึงได้ก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 192
เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ได้ลงมือที่เรือนฝั่งตะวันตกเรือนฝั่งตะวันตกอยู่ไม่ไกลจากเรือนฝั่งตะวันออกมากนัก เขาไม่อย่างให้เสียงกรีดร้องพวกนางรบกวนใครบางคนเยี่ยเป่ยเฉิงจับพวกนางโยนเข้าไปในเรือนจำทหารในเรือนจำทหารมีกลิ่นคาวเลือดที่น่าขยะแขยงมาก ทันทีที่ทั้งสองคนเข้าไป ขาของทั้งคู่ก็อ่อนแรงด้วยความตกใจกลัว สุดท้ายก็ถูกทหารลากตัวเข้าไปอยู่ดีพวกนางถูกนำตัวไปที่ห้องทัณฑ์ทรมาน บนผนังเต็มไปด้วยเครื่องมือทรมาน ที่เปื้อนไปด้วยเลือดขนาดน้อยใหญ่ ล้วนแล้วแต่เป็นของที่เยี่ยเป่ยเฉิงใช้ตอนสอบปากคำนักโทษแต่วันนี้ เขาไม่อยากใช้สิ่งเหล่านี้กับพวกนาง ไม่ว่าเครื่องมือทรมานจะดีสักแค่ไหนก็เทียบไม้เลื้อยอูชิงที่อยู่ในมือของเขาไม่ได้เมื่อมองดูเครื่องมือทรมานที่อยู่เต็มผนัง จ้าวชิงชิงรู้สึกหนาวสั่นตั้งแต่หัวจรดเท้านางกล่าวด้วยความตกใจและหวาดกลัวว่า: "พี่เป่ยเฉิง พี่จะทำอะไร?"เยี่ยเป่ยเฉิงเยาะเย้ยว่า: "ทำอะไร? เจ้าบอกข้ามาสิว่า ลับหลังข้าเจ้าทำอะไรเอาไว้?"จ้าวชิงชิงกล่าวว่า: "ข้า...ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย"“ไม่ได้ทำ?” ทันใดนั้นเยี่ยเป่ยเฉิงก็ยกไม้เลื้อบอูชิงที่อยู่ในมือขึ้น แล้วฟาดลงบนเสาที่อยู่ข้างๆจ้าวชิงชิง
Latest chapter
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 655
วันที่เจียงหว่านกำลังจะถูกเนรเทศ ในที่สุดเจียงเช่อก็มาหาถึงหน้าประตูเขาคุกเข่าเบื้องหน้าเยี่ยเป่ยเฉิง เว้าวอนขอเยี่ยเป่ยเฉิงปล่อยเจียงหว่านไปขณะที่เดินทางมา เขารับรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วเจียงหว่านลอบวางยาพระชายาเยี่ย ใช้ประชาชนที่ติดโรคทดลองยา เข่นฆ่าคนบริสุทธิ์ ผลาญชีวิตคนดุจผักดุจปลา นับเป็นอาชญากรรมอันชั่วร้ายที่สุด......แต่ไม่ว่าอย่างไร เจียงหว่านก็เป็นน้องสาวเขา เป็นคุณหนูหนึ่งเดียวของตระกูลเจียง เจียงเช่อมิอาจนั่งนิ่งดูดาย ปล่อยให้นางไปตายได้“ขอร้องท่านอ๋องไว้ชีวิตนางเถิด เป็นเพราะข้าตามใจนางจนเสียคน หากท่านอ๋องจะลงโทษ โปรดลงที่เจียงเช่อเถิดพะยะค่ะ”เมื่อเห็นเจียงเช่อ สายตาสิ้นหวังของเจียงหว่านพลันมีประกายความหวังขึ้น“พี่......ท่านพี่ ช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากไปแดนเถื่อน ข้าอยากกลับบ้าน ท่านพี่ช่วยข้าด้วย......”เจียงเช่อขมวดคิ้วเขม็งจ้องเจียงหว่าน สายตาแฝงเร้นด้วยแววเกยีดชังเข้าไส้เขารู้ว่าเจียงหว่านต้องโทษตาย ยามนี้แค่เนรเทศ ถือว่าเมตตามากแล้ว แต่เขาเองก็รู้ว่า สถานที่อย่างแดนเถื่อนนั้น มิใช่สถานที่ที่สตรีตัวคนเดียวจะไปได้ การเนรเทศนางไปที่นั่น เท่ากับส่งนางไปขุมนร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 654
“เลือดของนาง...”เจียงหว่านสีหน้าตกตะลึงตอนนั้น ตอนที่ฮุ่ยอี๋มอบยาถอนพิษใส่ในมือนาง นางเคยเอาทิ้งไว้หลายขวด เดิมทีคิดศึกษาส่วนผสมในนั้น ทว่าด้านในกลับมีส่วนผสมยาเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือเลือดมนุษย์...แรกเริ่ม นางคิดว่าเป็นเรื่องเหลวไหล! กระทั่งยามนี้นางถึงได้เชื่อความจริง ส่วนประกอบของยานั้น มีเพียงเลือดมนุษย์จริงๆ! ทั้งยังเป็นเลือดของหลินซวงเอ๋อร์! เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ในที่สุดนางก็เข้าใจ!มิน่า...ตอนนั้น นางใช้ยาปริมาณมาก แต่กลับไม่อาจทำให้หลินซวงเอ๋อร์ถึงตาย! ไม่คิดว่าเลือดของนางจะขจัดพิษในร่างนางโดยมองไม่เห็น...ฮุ่ยอี๋เอ่ย “เจ้ายังมีหน้าพูดว่าไม่ได้ฆ่าคนเป็นผักเป็นปลาอีก! เจียงหว่าน เจ้าลืมแล้วหรือว่าเจ้าวางยาซวงเอ๋อร์อย่างไร? เสด็จอาให้อภัยเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ข้าไม่มีวันเกรงใจเจ้า!”คำพูดนี้สองแง่สองง่าม เห็นชัดว่ากำเย้ยหยันเยี่ยเป่ยเฉิงที่ดึงหมาป่าเจ้าเล่ห์เข้าบ้าน!เยี่ยเป่ยเฉิงตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ไร้ซึ่งแรงโต้กลับยามนี้ เขามิอาจชำระคืนได้ ซวงเอ๋อร์ของเขาไม่มีวันกลับมาอีกต่อไป!สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้ คือทำให้เจียงหว่านชดใช้อย่างสาสมที่สุด ส่วนตัวเขา ชีวิตที่
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 653
เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตาที่มองเจียงหว่านเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิดเขาอยากฆ่านางตั้งนานแล้ว ที่ปล่อยนางรอดมาจนถึงตอนนี้ ก็แค่อยากให้นางได้รับความทรมานจนตายบัดนี้เห็นนางตกยากเช่นนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงกลับรู้สึกว่าบทลงโทษแค่นี้ยังมิพอเจียงหว่านถูกทรมานจนเหมือนตายดีกว่าอยู่มานานแล้ว นางรู้ เยี่ยเป่ยเฉิงไม่มีทางปล่อยนางไปง่ายๆ หลังจากคิดดูแล้ว หากตายด้วยน้ำมือของเยี่ยเป่ยเฉิงได้ ก็คงจะดีกว่าตอนนี้ ที่ดูดซับยาเข้าสู่ร่างกายทุกวัน ถูกฝันร้ายหลอกหลอนทุกคืนสุดท้ายก็ไม่สามารถหนีจากพิษและเสียชีวิตลงได้!อย่างไรก็ตาย มิสู้ให้เยี่ยเป่ยเฉิงจบชีวิตนางด้วยมือเขาเอง!เมื่อคิดได้เช่นนี้ นางก็ยิ้มเยาะ จงใจกล่าวยั่วยุเขา “เยี่ยเป่ยเฉิง เจ้ามีฝีมือแค่นี้หรือ? แน่จริงก็ฆ่าข้าไปเลยสิ!”“ฆ่าข้าให้มันจบๆ ไปเสีย!”เยี่ยเป่ยเฉิงปรายตามองนาง พลางกล่าวอย่างเย็นชา “ตอนนั้น เจ้าก็ทรมานซวงเอ๋อร์เช่นนี้!”เจียงหว่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้วอย่างไร!”“ลูกในท้องนางข้าก็เป็นคนทำร้ายเอง! ร่างกายอ่อนแอแบบนั้นของนางต่อไปจะตั้งครรภ์ไม่ได้อีกแล้ว!”“ที่นางฝันร้ายทุกคืน ก็เป็นข้าที่ทำเอง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 652
หลายสิบปีมานี้ นางทำเรื่องชั่วมานับไม่ถ้วน ทุกเรื่อง นางจิตใจสงบ ไม่เคยรู้สึกผิดเลยมีเพียงเจียงหลิง…มีเพียงการตายของเจียงหลิง ทำให้นางยากจะข่มตานอนได้…ตลอดเวลาที่ผ่านมา ในฐานะคุณหนูรอง เจียงหว่านไม่เป็นที่ชื่นชอบของพ่อแม่มาตลอด พี่ชายก็ยิ่งไม่สนใจนาง ทว่าเจียงหลิงกลับได้รับความรักมากมาย…นางอิจฉาเจียงหลิง และแทบอยากทำให้อีกฝ่ายหายไปจากโลกใบนี้แต่เจียงหลิงกลับรักเอ็นดูนางมาตั้งแต่ต้นจนจบ ปกป้องนาง มอบของที่ดีที่สุดในโลกใบนี้ให้แก่นาง…เจียงหลิงเป็นพี่สาวที่ดีต่อนางที่สุดบนโลกใบนี้…ทว่าที่นางต้องการหาใช่แค่พี่สาวอย่างเดียว นางต้องการความรักของทุกคน นางต้องการให้พ่อแม่ พี่ชายรกนางแค่คนเดียว นางอยากครอบครองของที่ดีที่สุดไว้กับตัวเอง ไม่ใช่รอให้คนอื่นมอบให้!ดังนั้น ในคืนวันหิมะตก นางผลักเจียงหลิงตกน้ำ มองนางจมตายทั้งเป็นอยู่ใต้น้ำ หลังจากนั้นนางก็ติดวันเกิดเวลาเกิดของเจียงหลิงบนตุ๊กตาคุณไสย แทงเธอทุกวัน สวดภาวนาทุกคืน นางต้องการให้เจียงหลิงไม่มีโอกาสได้ผุดได้เกิด ไม่หวนกลับมาตลอดกาล!เพราะมีเพียงแค่ทำแบบนี้ นางถึงจะไม่มีโอกาสแก้แค้นตัวเอง!แต่ทำไม…ทำไมตอนนี้นางถึงยังหาตัวเอง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 651
ยาซึมเข้าสู่ร่างกายติดกันหลายวันทำให้เจียงหว่านค่อยๆ เป็นบ้าในห้องที่ปิดสนิท เจียงหว่านหดตัวอยู่บนพื้นเหมือนดินโคลนตัวนางเหม็นมาก ชุดกระโปรงสีรากบัวเปลี่ยนเป็นสกปรกและเก่าองครักษ์ทำให้เส้นเอ็นมือของนางขาด ตรงบาดแผลถูกทาขี้ผึ้งปิดแผลชั้นแล้วชั้นเล่าแม้ขี้ผึ้งปิดแผลจะเป็นยาสำหรับปกปิด ทว่ากลับมีผลดีต่อการหยุดเลือดบาดแผลแข็งตัวจนกลายเป็นสะเก็ดไปแล้ว เพียงแต่ไม่ได้รับการรักษาที่ดีกว่านี้ แม้จะดีขึ้นก็ยังเหลือรอยแผลเป็นอัปลักษณ์เอาไว้ธูปในห้องไม่เคยลดลงเลยทั้งวัน ประกอบกับกระกระตุ้นของต้นคลีเวีย ความคิดต่ำช้าที่อยู่ในตัวนางแทบจะถูกกระตุ้นออกมาทั้งหมดสองตานางแดงก่ำ ดูฉุนเฉียวไม่น้อย กรีดร้องโวยวายอยู่ในห้อง ประหนึ่งคนบ้าคนหนึ่งองครักษ์ที่เฝ้าอยู่หน้าห้องไม่สนใจนางสักนิด ได้แต่ทรมานนางไม่ให้นางตายทุกวันความเคียดแค้นฉายออกมาจากในตาเจียงหว่าน เวลานี้ นางได้ปล่อยว่างความหลงใหลต่อเยี่ยเป่ยเฉิงแล้ว ไม่ว่าจะรักมากขนาดไหนก็แปรเปลี่ยนเป็นความชิงชังเข้ากระดูก“เยี่ยเป่ยเฉิง! ปล่อยข้ากลับไป! ปล่อยข้ากลับไปสิ!”“แน่จริงก็ฆ่าข้าเลยสิ!ฆ่าข้าให้มันจบๆ ! ท่านมีสิทธิ์อะไรมาขังข้าไว้เช่นนี
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 650
“ได้ยินว่าพ่อแม่ที่เลี้ยงดูเจ้าเสียไปนานแล้ว แล้วเจ้ากับพี่ชายอยู่มาได้อย่างไร?”“แล้วเหตุใดเจ้าจึงขายตัวไปเป็นบ่าวไพร่? หลายปีมานี้ เจ้าคงผ่านความลำบากมิใช่น้อย เคยถูกใครรังแกหรือไม่?”หลินซวงเอ๋อร์พลันเกิดความขมขื่นในจิตใจเดิมที หากไม่เอ่ยถึงเรื่องเหล่านี้ นางยังพออดทนได้บ้าง แต่เมื่ออวี๋หว่านหนิงถามขึ้นมา นางก็อดรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเสียมิได้นางเม้มปากพลางจ้องมองนิ้วมือตนเอง น้ำตาเริ่มเอ่อล้น พร้อมหยดแหมะลงหลังมือทีละหยดนางอยู่สบายหรือไม่?นางเคยถามตนเองอยู่เช่นกันหลายปีมานี้ นางผ่านเรื่องราวมากมาย สูญเสียบิดามารดา สูญเสียพี่ชายไป กลายเป็นเด็กกำพร้าที่ไร้ญาติขาดมิตรโดยแท้แต่หากคิดดีๆ ชีวิตนางก็เคยอยู่สุขสบายมาช่วงหนึ่งนั่นคือตอนอยู่กับเยี่ยเป่ยเฉิง นางมีความสุขจริงๆในตอนนั้น เยี่ยเป่ยเฉิงเป็นกำลังใจให้นาง ซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ หาของดีมาให้กิน สอนนางเรียนหนังสือ พาไปเดินเล่นท่องทะเลสาบ ให้ความรักต่อนางอย่างชนิดไร้ผู้เทียบเทียม...ในเวลานั้น นางมีความสุขเหลือล้น เป็นความสุขมากที่สุดในชีวิต แม้แต่ฝันก็ยังเป็นฝันหวาน...แต่ต่อมา ทุกอย่างกลับแปรเปลี่ยน ก่อนหน้านี้เคยสุ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 649
เมื่อได้ยินประโยคนี้ หลินซวงเอ๋อร์แทบชะงักงันไปที่บั้นเอวนางมีปานแดงรูปเสี้ยวจันทร์จริงๆ ท่านแม่บอกว่า มันมีติดตัวมาตั้งแต่นางเกิด เนื่องจากเป็นตำแหน่งที่บั้นเอว จึงมีน้อยคนที่จะรู้เรื่องนี้“ท่าน...คือแม่ของข้าจริงหรือ?” หลินซวงเอ๋อร์หัวใจเต้นแรง ขอบตาแดงเรื่อขึ้นอวี๋หว่านหนิงยื่นมือมาจับมือของนางไว้ พลางกล่าวเสียวเศร้า “ซวงเอ๋อร์ ข้าคือแม่เจ้าจริงๆ หลายปีนี้ทำให้เจ้าลำบากนัก...”แม่นมซุนอยู่ด้านข้างพลางกล่าวเสริม “องค์หญิง นางคือเสด็จแม่ของท่านจริงๆ หลายปีมานี้ ฮองเฮาไม่เคยเลิกราในการตามหาท่าน เพียงแต่ภาคกลางกว้างขวางนัก พวกท่านเองก็ข่าวคราวเงียบหาย หลายปีนี้ พวกท่านลำบากก็จริง ฮองเฮาก็ไม่ได้สุขสบายใจ...”หลินซวงเอ๋อร์นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ พลันหันไปมองอวี๋หว่านหนิงแล้วกล่าว “ที่จริง ข้าไม่เคยตำหนิท่านเลย เพียงแต่บางครั้งก็เคยคิด ว่าท่านแม่จะมีหน้าตาเป็นอย่างไร ยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้หรือไม่”“ตอนยังเป็นเด็ก ข้าเคยคาดหวังให้นางมาหาบ้าง แต่พอโตขึ้นก็ไม่เห็นนางมาเสียที ข้าจึงภาวนาให้นางอยู่ดีมีสุขแทน แม้จะไม่ได้พบหน้า แต่ขอให้นางยังมีชีวิตอยู่ เป็นความคิดถึงในใจก็เพียงพอแล้ว...”
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 648
อวี๋หว่านหนิงรับเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา พลันเกิดความตื้นตันจนไม่รู้ตอบอย่างไรดีทันใดนั้น แม่นมซุนเดินขึ้นมาพร้อมกล่าว “องค์หญิง ที่นี่คือวังหลวงแห่งเป่ยหรง ฮองเฮาทรงตามหาท่านมานาน ทุ่มแทแรงกายแรงใจไม่น้อยกว่าจะหาพบ...”“องค์หญิง?” หลินซวงเอ๋อร์นึกว่าตนหูฝาดไป “ท่านเรียกข้าอยู่หรือ?”นางกล่าวตอบ “พวกท่านจำคนผิดหรือเปล่า ข้าไม่ใช่องค์หญิง ข้าคือหลินซวงเอ๋อร์ต่างหาก”นางเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ถูกทอดทิ้ง เติบโตมาจากชนบทแร้นแค้น เป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อยผู้หนึ่งเท่านั้นองค์หญิงอะไรกัน ยังมีวังเป่ยหรงอีก แล้วใครคือฮองเฮา?พวกนางคงจำคนผิดเป็นแน่แม่นมซุนกล่าวตอบ “ไม่ผิดเจ้าค่ะ ไม่มีผิดแน่นอน ท่านก็คือองค์หญิงของเรา องค์หญิงที่พลัดพรากจากฮองเฮาไป...”หลินซวงเอ๋อร์คล้ายกับยังมึนงงอยู่ ความคิดนางเกิดความสับสน ปวดหัวเป็นอย่างมากแม่นมซุนอธิบายต่อ “สมัยที่อดีตฮ่องเต้สวรรคต ฮ่องเต้องค์ใหม่ยังไม่ได้ขึ้นครองราชย์ ราชสำนักเป่ยหรงเกิดความวุ่นวาย ตอนนั้นฮองเฮายังมีฐานะเป็นเพียงพระชายาแห่งรัชทายาท นางเสี่ยงอันตรายให้กำเนิดแฝดชายหญิงคู่หนึ่ง เพื่อปกป้องชีวิตของพวกท่านไว้ จึงให้คนสนิทส่งพวกท่านออก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 647
หลินซวงเอ๋อร์เปลือกตากระตุกเล็กน้อย นางก็อยากตื่น แต่ทำอย่างไรก็ไม่อาจตื่นขึ้นมาหน้าอกคล้ายถูกกรีดจนเป็นแผลเหวอะหวะ เหงื่อเย็นในตัวไหลพราก ลำคอคล้ายถูกงูพิษตัวหนึ่งรัดไว้ ยิ่งรัดก็ยิ่งแน่น จนนางใกล้จะหายใจไม่ออกข้างโสตนั้น ได้ยินเสียงคุ้นหูประเดี๋ยวไกลประเดี๋ยวใกล้ ถัดจากนั้น คล้ายมีมืออ่อนโยนลูบไล้ใบหน้านางเบาๆ“เด็กดี หมดเรื่องแล้ว เจ้าปลอดภัยดีแล้ว รีบตื่นมาเถิด ตื่นมาเร็วเข้า...”หลังจากได้ยินเสียงนั้นชัดเจนมากขึ้น ลำคอที่ถูกรัดแน่นก็ค่อยๆ คลายออก นางลืมตาช้าๆ ภาพเบื้องหน้าจากพร่ามัวจนกลายเป็นชัดเจน สิ่งแรกที่เข้าสู่ม่านตาก็คือม่านคลุมเตียงสีม่วงที่อยู่เหนือศีรษะขึ้นไป คล้ายเป็นภาพฝัน เสมือนเป็นแหยักษ์ที่ถูกเหวี่ยงลงมา เพื่อคลุมตัวนางให้อยู่ตรงกลางเตียงนี้เป็นเตียงที่สวยงาม จนแม้แต่เสาเตียงก็เป็นลวดลายที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน หัวเตียงนอกจากจะแกะสลักลายดอกไม้แล้วยังฝังด้วยหยกเจียระไนงดงามและพลอยล้ำค่าอีกชั่วขณะนั้น นางรู้สึกมึนงงยิ่งนี่มันเป็นที่ไหนกัน?“ซวงเอ๋อร์ เจ้ารู้สึกตัวแล้วรึ?” จนกระทั่งข้างหูได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง นางจำได้ว่าตอนอยู่ในความฝัน ได้ยินเสียงนี้จนคุ
