เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 136
บทที่เกี่ยวข้อง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 137
หลินซวงเอ๋อร์ฟังอย่างเงียบๆ ซ่อนมือเอาไว้ในแขนเสื้อ แอบกำหมัดแน่น จนเล็บของนางจิกเข้าไปในฝ่ามือนางรู้ว่าฉีหมิงไม่ใช่คนแบบนี้ แต่ท่าทีของแม่ของเขาได้เผยออกมาชัดเจนแล้วแม้ว่าฉีหมิงจะชื่นชอบนางจริงๆ แต่ดูจากระดับความเคารพที่เขามีต่อเหยาซื่อแล้ว คงจะทำให้เขาเป็นคนกลางที่ลำบากใจท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้มีวาสนาต่อกัน หลินซวงเอ๋อร์รเข้าใจดี และแอบตัดสินใจด้วยตนเองในขณะนี้ เหยาซื่อควักเงินออกมาจากอกสองสามตำลึง พยายามใส่ยัดมันลงไปในมือของหลินซวงเอ๋อร์ แล้วกล่าวว่า: "เจ้ารับเงินเหล่านี้เอาไว้นะ หวังว่าเจ้าจะไม่รบกวนลูกชายของป้าอีก เงินจำนวนนี้ถือเสียว่าป้าให้เป็นค่าสินสิดแก่เจ้า พอออกจากจวนโหวไปแล้ว ก็ให้หาคนดีๆแต่งงานด้วย"หลินซวงเอ๋อร์ขมวดคิ้วถ้าไม่ใช่เพราะว่านางเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดฉีหมิง นางคงจะอยากจะเลิกกับ นาง จริงๆ แต่เพราะความมีน้ำใจในอดีตของเธอ หลินซวงเอ๋อร์ จึงต้องทนกับความอัปยศอดสู: "ไม่จำเป็น ท่านป้าได้โปรดกลับไปบอกพี่ฉีว่า ต่อจากนี้ไป ซวงเอ๋อร์กับเขา เดินทางใครทางมัน และไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก"เหยาซื่อดีใจมาก ดูเหมือนนางจะคิดไม่ถึงว่าหลินซวงเอ๋อร์จะคุยง่ายเช่นนี้ เดิมทีนาง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 138
หลายวันมานี้ไม่ได้พบกับหลินซวงเอ๋อร์ ฉีหมิงก็เดินวนอยู่ตามถนนทุกเมื่อเชื่อวัน มันไม่ง่ายเลยที่นางจะออกมาจากจวน นึกไม่ถึงว่าพอนางเห็นเขาก็เดินอ้อมไปอีกทาง ราวกับว่าจงใจหลีกเลี่ยงเขาฉีหมิงรีบตามนางไป“ซวงเอ๋อร์ ซวงเอ๋อร์รอก่อน!”ทันใดนั้นแขนของนางก็ถูกเขาจับเอาไว้ หลินซวงเอ๋อร์จึงได้หยุดเดิน และมองดูเขาอย่างจนใจ“พี่ฉี ต่อไปไม่ต้องมารอข้าอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว”คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่ไม่ได้เจอกันสองสามวัน ประโยคแรกที่นางพูดกับเขาจะเป็นสิ่งนี้ ทำให้ฉีหมิงตื่นตระหนกทันที“แม่ของพี่พูดอะไรกับเจ้าหรือ?”เมื่อเห็นว่าหลินซวงเอ๋อร์ไม่ได้พูดอะไร ฉีหมิงก็เข้าใจทันที เขาจับแขนของนางเอาไว้แน่น และอธิบายอย่างรีบเร่งว่า: "แม่ของพี่เป็นคนที่สักแต่พูดแต่ใจไม่ได้คิดเช่นนั้น นางเป็นคนที่ปากร้ายแต่จิตใจดีมาโดยตลอด เจ้าอย่าไปใส่ใจเลยนะ"สักแต่พูดแต่ใจไม่ได้คิด?เขาคิดเช่นนี้หรือ?หลินซวงเอ๋อร์มองเขาอย่างสงบนิ่ง แล้วพูดว่า "ถ้าแม่ของพี่ไม่ยอมรับข้า ไม่ยอมให้พี่แต่งข้าเข้าเรือน พี่จะทำอย่างไร?"เมื่อเห็นนางจู่ๆก็ถามคำถามนี้ ฉีหมิงก็ไม่ตอบสนองไม่ได้ชั่วขณะ และอยู่ในอาการตกตะลึงเล็กน้อยหลินซวงเอ๋อ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 139
หลินซวงเอ๋อร์ไม่เข้าใจอีกครั้ง: "ความกตัญญูคืออะไร แล้วอะไรคือความกตัญญูที่โง่เขลา? จะแยกแยะได้อย่างไรคะ?"เยี่ยเป่ยเฉิงอธิบายอย่างอดทน: "ความกตัญญูที่โง่เขลาหมายถึงการเชื่อฟังผู้อาวุโสทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะถูกหรือผิด ไม่หือไม่อือ คนแบบนี้ ดูไปแล้วกตัญญูรู้คุณมาก แต่จริงๆแล้วไม่มีความคิดเห็นเป็นของตนเอง และใช้ชีวิตอยู่ภายใต้การควบคุมของผู้อาวุโสตลอด คนเช่นนี้ จะไปฝากชีวิตไว้กับเขาได้อย่างไร?"หลินซวงเอ๋อร์มองเขาอย่างตะลึงงัน และความรู้สึกแปลกๆที่อยู่ในใจก็พุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้งทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่าบนตัวชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านาง มีแรงดึงดูดบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ และทำให้นางตกอยู่ในภวังค์โดยที่ไม่รู้ตัวเมื่อมองไปที่เยี่ยเป่ยเฉิง หลินซวงเอ๋อร์ก็ถามเขาอยากแปลกใจว่า: "ถ้าท่านอ๋องเป็นพระเอกในตำรา จะเลือกอย่างไร?"เขาก้มหน้าลง แล้วมองนางด้วยสีหน้าท่าทางที่ยากจะพรรณนาได้ รอยยิ้มบนริมฝีปากไม่ได้ลดลงเลย นัยน์ตาที่ดูไร้คลื่น สงบนิ่งเหมือนน้ำ ลึกล้ำอย่างมิมีที่สิ้นสุด ได้ก่อตัวเป็นกระแสน้ำใต้น้ำ ซัดสาดจนนางไม่อาจต้านทานได้หลินซวงเอ๋อร์ถูกนัยน์ตาสีเข้มที่ยากจะพรรณนาของเขาทำให้รู้ส
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 140
ตอนกลางคืนหลินซวงเอ๋อร์นอนอยู่บนเตียง และนอนไม่หลับเป็นครั้งแรกในชีวิตในสมองของนาง เอาแต่นึกถึงสิ่งที่เยี่ยเป่ยเฉิงพูดที่ข้างหูนางเมื่อตอนกลางวัน“ความรักที่ข้ามีต่อเจ้า ยังไม่มากพอหรือ?”สิ่งที่เขาพูดมันหมายความอะไร?หรือว่า... หรือว่าจะเป็นอย่างที่ตงเหมยพูด ว่าเขาคิดไม่ซื่อกับตนเองจริงๆ?จะเป็นไปได้อย่างไร?คนที่สถานะสูงส่งอย่างเยี่ยเป่ยเฉิง จะชอบนางได้อย่างไร?แต่เมื่อนึกถึงรายละเอียดทั้งหมดตอนที่ได้อยู่กับเขา หลินซวงเอ๋อร์ก็หน้าแดงโดยที่ไม่รู้ตัว ความรู้สึกแปลกๆ ในใจก็เริ่มที่จะเติบโตอย่างบ้าคลั่งหลินซวงเอ๋อร์พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงเพราะนอนไม่หลับ รู้สึกแปลกประหลาดอยู่ในใจเป็นอย่างมาก ทั้งหวานชื่นทั้งทำอะไรไม่ถูกหลังจากที่ดึงดันไปจนถึงเที่ยงคืน จนผ้าปิดหน้าอกสีชมพูยับยู่ยี่จากการพลิกตัวไปมา นางถึงค่อยๆผล็อยหลับไปท่ามกลางความมืดสลัว นางก็ได้ยินเสียงประตูเปิดดัง"เอี๊ยด" หลินซวงเอ๋อร์ลืมตาขึ้นเล็กน้อย ท่ามกลางความมืดสลัว นางก็เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากความมืดอย่างคลุมเครือชายคนนั้นเดินตรงมาที่ตรงหน้าของนาง โน้มตัว เข้ามาใกล้นาง เอาปลายนิ้วอันอบอุ่นลูบไปบนร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 141
ทันทีที่นางเปิดประตู ตงเหมยก็พบว่าหลินซวงเอ๋อร์ผิดปกติไป“เจ้าซ่อนผู้ชายไว้ในห้องหรือ?เหตุใดถึงได้หน้าแดงขนาดนี้?”หลินซวงเอ๋อร์แทบอยากจะมุดหัวแทรกแผ่นดิน นางรีบวิ่งไปที่ในลานจวน แล้วใช้น้ำเย็นราดหน้าสองสามครั้ง ความแดงที่อยู่บนใบหน้าก็ค่อยๆจางหายไปตงเหมยหาท่านั่งที่ผ่อนคลายแล้วนอนลงบนเตียงอันอ่อนนุ่ม นัยน์ตาคู่นั้นก็จ้องมองไปที่หลินซวงเอ๋อร์อยู่ครู่หนึ่งหลินซวงเอ๋อร์กลืนน้ำลาย รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยตอนที่ถูกตงเหมยจ้องมองตงเหมยเห็นว่านางมีรอยคล้ำใต้ดวงตาเล็กน้อย จึงกล่าวว่า "เมื่อวานไปทำอะไรมาถึงได้มีรอยคล้ำใต้ตาแบบนี้?"หลินซวงเอ๋อร์ไม่กล้าบอกความจริง แค่บอกว่านางนอนไม่ค่อยเต็มอิ่ม“นอนไม่เต็มอิ่ม?” ตงเหมยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็เข้าใจได้ทันที และพูดว่า: "เจ้าคงจะไม่ได้เกิดความใคร่ใช่ไหม?"ทันใดนั้นใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์ก็เปลี่ยนไปเป็นสีแดง นาง ปิดปากของตงเหมยเอาไว้ แล้วพูดว่า "เจ้า... เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล ไม่ใช่เสียหน่อย"จู่ๆตงเหมยก็หัวเราะขึ้นมา: "มีความใครก็คือมีความใคร่ ไม่เห็นว่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย อีกอย่าง จ้วงหยวนคนใหม่จะแต่งงานกับเจ้าแล้วใช่ไหม?สองสามวั
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 142
หลินซวงเอ๋อร์ส่ายหัว แล้วกล่าวว่า: "เจ้าพูดถูกแล้ว ท่านอ๋องก็พูดกับแบบนี้กับข้าเหมือนกัน บอกว่าไม่ควรฝากชีวิตไว้กับเขา"ตงเหมยกล่าวว่า: "เจ้าจะบอกว่าข้าพูดจาไร้สาระก็ได้นะ แต่ว่าท่านอ๋องท่องอ่านตำรามามาก จึงมีสายตาที่เฉียบแหลม สิ่งที่เขาพูดมีเหตุผลเชื่อถือได้ เจ้าจะต้องจดจำเอาไว้ในใจนะ"ตงเหมยยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น เมื่อพูดถึงตอนท้ายก็รู้สึกคอแห้งเล็กน้อย ขึงรีบลุกขึ้นไปเทน้ำให้ตนเองหนึ่งแก้วนางดื่มไปหนึ่งแก้ว แล้วถามหลินซวงเอ๋อร์ว่า: "เขาลังเลมากขนาดนี้เลยหรือ ตอนนี้เจ้าคิดอย่างไร?"หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "จะคิดอย่างไรได้อีกล่ะ? ก็จะต้องเก็บเงิน เพื่อจะได้นำมาไถ่ถอนตนเองน่ะสิ"ตงเหมยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย: "เขาเป็นแบบนี้ เจ้ายังอยากจะแต่งงานกับเขาอีกหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์ส่ายหัว: "ไม่แน่นอน แต่ข้าจะอยู่จวนโหวไปตลอดชีวิตได้อย่างไร รอให้ข้าเก็บเงินได้มากพอแล้ว ข้าจะออกไปเช่าร้าน"ตงเหมยถามนางว่า: "เช่าร้านขายอะไรหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "ขายอะไรก็ดีทั้งนั้น ขอแค่สามารถพึ่งพาตนเองได้ ดีกว่าเป็นสาวใช้ไปตลอดชีวิต"ตงเหมยเตะเท้าออกไป นั่งขัดสมาธิบนเตียง แล้วพูดว่า "เป็นสาวใช้แล้ว
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 143
ข่าวที่ฉีหมิงสอบขุนนางได้ลำดับที่หนึ่งได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองชิงเหออย่างรวดเร็วชาวบ้านต่างก็รีบพากันไปแสดงความยินดีกันถึงที่บ้าน ต่างก็พากันกล่าวยกย่องฉีหมิงว่าเขาทำให้เมืองชิงเหอของพวกเขามีหน้ามีตาเหยาซื่อมีหน้ามีตายิ่งกว่า ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานางได้จัดงานเลี้ยงในชนบท และเชิญแขกเรื่อมาทั่วหน้าหลังจากที่บรรดาแม่สื่อทั้งหลายทราบข่าวนี้ ก็พากันยื้อแย่งแนะนำหญิงสาวให้กับฉีหมิง จนธรณีประตูแทบจะพังแต่ว่า ฉีหมิงที่กลับจากเมืองหลวงกลับไม่มีร่องรอยแห่งความสุขเลย เขาขังตนเองเอาไว้ในห้อง อและไม่ยอมพบกับใครหลังงานเลี้ยงอาหารค่ำ ผู้คนต่างก็แยกย้ายกันไป ฉีหมิงไม่ได้ออกมาจากในบ้านเลย ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ได้พูดอะไรกับเหยาซื่อเลยเหยาซื่อรู้ว่าเขาจงใจโกรธตนเอง โกรธที่นางไปหาหลินซวงเอ๋อร์โดยไม่ได้รับอนุญาตแต่นางไม่ได้รู้สึกว่าตนเองทำอะไรผิด การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ เป็นเรื่องที่พ่อแม่จะต้องจัดการ เรื่องการผู้จับคู่ แม้ว่าเขาจะเป็นจ้วงหยวนคนใหม่ เรื่องสำคัญอย่างเช่นการแต่งภรรยาเขาจะต้องเชื่อฟังนางเหมือนเดิม!เหยาซื่อยืนอยู่นอกประตูแล้วเคาะประตู เคาะประตูอยู่เป็นเวลานานฉีหมิงถึงออกมาจา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 144
ตอนที่ตงเหมยมาหาหลินซวงเอ๋อร์ นางกำลังพิงหน้าต่าง ก้มหน้าลง และปักถุงเงินที่อยู่ในมืออย่างจริงจังตงเหมยโน้มตัวลงไปมองอยู่ครู่หนึ่ง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจนางกล่าวว่า: "คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะมีความสามารถด้านนี้ด้วย? ถ้ารู้ทักษะนี้ ต่อไปแม้ว่าเจ้าจะออกจากจวนโหวไปแล้ว เจ้าก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีกินมีใช้!"บนกระเป๋าเงินปักรูปมังกระกับนกฟีนิกซ์กำลังเล่นลูกปัดอยู่ แม้จะทำจากผ้าธรรมดา แต่ลวดลายกลับประณีตเป็นอย่างมาก ราวกับว่าวาดภาพ เสมือนจริงลงไปบนนั้นแต่ไม่นาน ตงเหมยก็สังเกตเห็นคำหนึ่งภายใต้ลวดลายนั้น"เยี่ย?"ทันใดนั้นตงเหมยก็นึกอะไรบางอย่างได้ และมองดูนางด้วยความเหลือเชื่อ: "เจ้าเย็บถุงเงินใบนี้ให้ท่านอ๋อง หรือ?"หลินซวงเอ๋อร์เย็บตะเข็บเข็มสุดท้ายเสร็จแล้ว ก็ผูกด้ายเป็นปม ก้มศีรษะลงแล้วกัดปลายด้ายออก จากนั้นหยิบถุงเงินขึ้นมาพินิจดูอย่างละเอียด บนใบหน้าก็เผยสีหน้าท่าทางที่พึงพอใจออกมาอันที่จริง นางเริ่มฝึกเย็บปักถักร้อยมาตั้งนานแล้ว แต่ก่อนครอบครัวยากจน แม่ของนางเป็นช่างปักในหมู่บ้าน ทำงานทุกเมื่อเชื่อวันเพื่อครอบครัวนี้ โดยการหาเลี้ยงชีพด้วยการทำงานเย็บปักถักร้อยเพื่อลดภา
บทล่าสุด
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 655
วันที่เจียงหว่านกำลังจะถูกเนรเทศ ในที่สุดเจียงเช่อก็มาหาถึงหน้าประตูเขาคุกเข่าเบื้องหน้าเยี่ยเป่ยเฉิง เว้าวอนขอเยี่ยเป่ยเฉิงปล่อยเจียงหว่านไปขณะที่เดินทางมา เขารับรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วเจียงหว่านลอบวางยาพระชายาเยี่ย ใช้ประชาชนที่ติดโรคทดลองยา เข่นฆ่าคนบริสุทธิ์ ผลาญชีวิตคนดุจผักดุจปลา นับเป็นอาชญากรรมอันชั่วร้ายที่สุด......แต่ไม่ว่าอย่างไร เจียงหว่านก็เป็นน้องสาวเขา เป็นคุณหนูหนึ่งเดียวของตระกูลเจียง เจียงเช่อมิอาจนั่งนิ่งดูดาย ปล่อยให้นางไปตายได้“ขอร้องท่านอ๋องไว้ชีวิตนางเถิด เป็นเพราะข้าตามใจนางจนเสียคน หากท่านอ๋องจะลงโทษ โปรดลงที่เจียงเช่อเถิดพะยะค่ะ”เมื่อเห็นเจียงเช่อ สายตาสิ้นหวังของเจียงหว่านพลันมีประกายความหวังขึ้น“พี่......ท่านพี่ ช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากไปแดนเถื่อน ข้าอยากกลับบ้าน ท่านพี่ช่วยข้าด้วย......”เจียงเช่อขมวดคิ้วเขม็งจ้องเจียงหว่าน สายตาแฝงเร้นด้วยแววเกยีดชังเข้าไส้เขารู้ว่าเจียงหว่านต้องโทษตาย ยามนี้แค่เนรเทศ ถือว่าเมตตามากแล้ว แต่เขาเองก็รู้ว่า สถานที่อย่างแดนเถื่อนนั้น มิใช่สถานที่ที่สตรีตัวคนเดียวจะไปได้ การเนรเทศนางไปที่นั่น เท่ากับส่งนางไปขุมนร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 654
“เลือดของนาง...”เจียงหว่านสีหน้าตกตะลึงตอนนั้น ตอนที่ฮุ่ยอี๋มอบยาถอนพิษใส่ในมือนาง นางเคยเอาทิ้งไว้หลายขวด เดิมทีคิดศึกษาส่วนผสมในนั้น ทว่าด้านในกลับมีส่วนผสมยาเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือเลือดมนุษย์...แรกเริ่ม นางคิดว่าเป็นเรื่องเหลวไหล! กระทั่งยามนี้นางถึงได้เชื่อความจริง ส่วนประกอบของยานั้น มีเพียงเลือดมนุษย์จริงๆ! ทั้งยังเป็นเลือดของหลินซวงเอ๋อร์! เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ในที่สุดนางก็เข้าใจ!มิน่า...ตอนนั้น นางใช้ยาปริมาณมาก แต่กลับไม่อาจทำให้หลินซวงเอ๋อร์ถึงตาย! ไม่คิดว่าเลือดของนางจะขจัดพิษในร่างนางโดยมองไม่เห็น...ฮุ่ยอี๋เอ่ย “เจ้ายังมีหน้าพูดว่าไม่ได้ฆ่าคนเป็นผักเป็นปลาอีก! เจียงหว่าน เจ้าลืมแล้วหรือว่าเจ้าวางยาซวงเอ๋อร์อย่างไร? เสด็จอาให้อภัยเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ข้าไม่มีวันเกรงใจเจ้า!”คำพูดนี้สองแง่สองง่าม เห็นชัดว่ากำเย้ยหยันเยี่ยเป่ยเฉิงที่ดึงหมาป่าเจ้าเล่ห์เข้าบ้าน!เยี่ยเป่ยเฉิงตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ไร้ซึ่งแรงโต้กลับยามนี้ เขามิอาจชำระคืนได้ ซวงเอ๋อร์ของเขาไม่มีวันกลับมาอีกต่อไป!สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้ คือทำให้เจียงหว่านชดใช้อย่างสาสมที่สุด ส่วนตัวเขา ชีวิตที่
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 653
เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตาที่มองเจียงหว่านเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิดเขาอยากฆ่านางตั้งนานแล้ว ที่ปล่อยนางรอดมาจนถึงตอนนี้ ก็แค่อยากให้นางได้รับความทรมานจนตายบัดนี้เห็นนางตกยากเช่นนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงกลับรู้สึกว่าบทลงโทษแค่นี้ยังมิพอเจียงหว่านถูกทรมานจนเหมือนตายดีกว่าอยู่มานานแล้ว นางรู้ เยี่ยเป่ยเฉิงไม่มีทางปล่อยนางไปง่ายๆ หลังจากคิดดูแล้ว หากตายด้วยน้ำมือของเยี่ยเป่ยเฉิงได้ ก็คงจะดีกว่าตอนนี้ ที่ดูดซับยาเข้าสู่ร่างกายทุกวัน ถูกฝันร้ายหลอกหลอนทุกคืนสุดท้ายก็ไม่สามารถหนีจากพิษและเสียชีวิตลงได้!อย่างไรก็ตาย มิสู้ให้เยี่ยเป่ยเฉิงจบชีวิตนางด้วยมือเขาเอง!เมื่อคิดได้เช่นนี้ นางก็ยิ้มเยาะ จงใจกล่าวยั่วยุเขา “เยี่ยเป่ยเฉิง เจ้ามีฝีมือแค่นี้หรือ? แน่จริงก็ฆ่าข้าไปเลยสิ!”“ฆ่าข้าให้มันจบๆ ไปเสีย!”เยี่ยเป่ยเฉิงปรายตามองนาง พลางกล่าวอย่างเย็นชา “ตอนนั้น เจ้าก็ทรมานซวงเอ๋อร์เช่นนี้!”เจียงหว่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้วอย่างไร!”“ลูกในท้องนางข้าก็เป็นคนทำร้ายเอง! ร่างกายอ่อนแอแบบนั้นของนางต่อไปจะตั้งครรภ์ไม่ได้อีกแล้ว!”“ที่นางฝันร้ายทุกคืน ก็เป็นข้าที่ทำเอง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 652
หลายสิบปีมานี้ นางทำเรื่องชั่วมานับไม่ถ้วน ทุกเรื่อง นางจิตใจสงบ ไม่เคยรู้สึกผิดเลยมีเพียงเจียงหลิง…มีเพียงการตายของเจียงหลิง ทำให้นางยากจะข่มตานอนได้…ตลอดเวลาที่ผ่านมา ในฐานะคุณหนูรอง เจียงหว่านไม่เป็นที่ชื่นชอบของพ่อแม่มาตลอด พี่ชายก็ยิ่งไม่สนใจนาง ทว่าเจียงหลิงกลับได้รับความรักมากมาย…นางอิจฉาเจียงหลิง และแทบอยากทำให้อีกฝ่ายหายไปจากโลกใบนี้แต่เจียงหลิงกลับรักเอ็นดูนางมาตั้งแต่ต้นจนจบ ปกป้องนาง มอบของที่ดีที่สุดในโลกใบนี้ให้แก่นาง…เจียงหลิงเป็นพี่สาวที่ดีต่อนางที่สุดบนโลกใบนี้…ทว่าที่นางต้องการหาใช่แค่พี่สาวอย่างเดียว นางต้องการความรักของทุกคน นางต้องการให้พ่อแม่ พี่ชายรกนางแค่คนเดียว นางอยากครอบครองของที่ดีที่สุดไว้กับตัวเอง ไม่ใช่รอให้คนอื่นมอบให้!ดังนั้น ในคืนวันหิมะตก นางผลักเจียงหลิงตกน้ำ มองนางจมตายทั้งเป็นอยู่ใต้น้ำ หลังจากนั้นนางก็ติดวันเกิดเวลาเกิดของเจียงหลิงบนตุ๊กตาคุณไสย แทงเธอทุกวัน สวดภาวนาทุกคืน นางต้องการให้เจียงหลิงไม่มีโอกาสได้ผุดได้เกิด ไม่หวนกลับมาตลอดกาล!เพราะมีเพียงแค่ทำแบบนี้ นางถึงจะไม่มีโอกาสแก้แค้นตัวเอง!แต่ทำไม…ทำไมตอนนี้นางถึงยังหาตัวเอง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 651
ยาซึมเข้าสู่ร่างกายติดกันหลายวันทำให้เจียงหว่านค่อยๆ เป็นบ้าในห้องที่ปิดสนิท เจียงหว่านหดตัวอยู่บนพื้นเหมือนดินโคลนตัวนางเหม็นมาก ชุดกระโปรงสีรากบัวเปลี่ยนเป็นสกปรกและเก่าองครักษ์ทำให้เส้นเอ็นมือของนางขาด ตรงบาดแผลถูกทาขี้ผึ้งปิดแผลชั้นแล้วชั้นเล่าแม้ขี้ผึ้งปิดแผลจะเป็นยาสำหรับปกปิด ทว่ากลับมีผลดีต่อการหยุดเลือดบาดแผลแข็งตัวจนกลายเป็นสะเก็ดไปแล้ว เพียงแต่ไม่ได้รับการรักษาที่ดีกว่านี้ แม้จะดีขึ้นก็ยังเหลือรอยแผลเป็นอัปลักษณ์เอาไว้ธูปในห้องไม่เคยลดลงเลยทั้งวัน ประกอบกับกระกระตุ้นของต้นคลีเวีย ความคิดต่ำช้าที่อยู่ในตัวนางแทบจะถูกกระตุ้นออกมาทั้งหมดสองตานางแดงก่ำ ดูฉุนเฉียวไม่น้อย กรีดร้องโวยวายอยู่ในห้อง ประหนึ่งคนบ้าคนหนึ่งองครักษ์ที่เฝ้าอยู่หน้าห้องไม่สนใจนางสักนิด ได้แต่ทรมานนางไม่ให้นางตายทุกวันความเคียดแค้นฉายออกมาจากในตาเจียงหว่าน เวลานี้ นางได้ปล่อยว่างความหลงใหลต่อเยี่ยเป่ยเฉิงแล้ว ไม่ว่าจะรักมากขนาดไหนก็แปรเปลี่ยนเป็นความชิงชังเข้ากระดูก“เยี่ยเป่ยเฉิง! ปล่อยข้ากลับไป! ปล่อยข้ากลับไปสิ!”“แน่จริงก็ฆ่าข้าเลยสิ!ฆ่าข้าให้มันจบๆ ! ท่านมีสิทธิ์อะไรมาขังข้าไว้เช่นนี
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 650
“ได้ยินว่าพ่อแม่ที่เลี้ยงดูเจ้าเสียไปนานแล้ว แล้วเจ้ากับพี่ชายอยู่มาได้อย่างไร?”“แล้วเหตุใดเจ้าจึงขายตัวไปเป็นบ่าวไพร่? หลายปีมานี้ เจ้าคงผ่านความลำบากมิใช่น้อย เคยถูกใครรังแกหรือไม่?”หลินซวงเอ๋อร์พลันเกิดความขมขื่นในจิตใจเดิมที หากไม่เอ่ยถึงเรื่องเหล่านี้ นางยังพออดทนได้บ้าง แต่เมื่ออวี๋หว่านหนิงถามขึ้นมา นางก็อดรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเสียมิได้นางเม้มปากพลางจ้องมองนิ้วมือตนเอง น้ำตาเริ่มเอ่อล้น พร้อมหยดแหมะลงหลังมือทีละหยดนางอยู่สบายหรือไม่?นางเคยถามตนเองอยู่เช่นกันหลายปีมานี้ นางผ่านเรื่องราวมากมาย สูญเสียบิดามารดา สูญเสียพี่ชายไป กลายเป็นเด็กกำพร้าที่ไร้ญาติขาดมิตรโดยแท้แต่หากคิดดีๆ ชีวิตนางก็เคยอยู่สุขสบายมาช่วงหนึ่งนั่นคือตอนอยู่กับเยี่ยเป่ยเฉิง นางมีความสุขจริงๆในตอนนั้น เยี่ยเป่ยเฉิงเป็นกำลังใจให้นาง ซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ หาของดีมาให้กิน สอนนางเรียนหนังสือ พาไปเดินเล่นท่องทะเลสาบ ให้ความรักต่อนางอย่างชนิดไร้ผู้เทียบเทียม...ในเวลานั้น นางมีความสุขเหลือล้น เป็นความสุขมากที่สุดในชีวิต แม้แต่ฝันก็ยังเป็นฝันหวาน...แต่ต่อมา ทุกอย่างกลับแปรเปลี่ยน ก่อนหน้านี้เคยสุ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 649
เมื่อได้ยินประโยคนี้ หลินซวงเอ๋อร์แทบชะงักงันไปที่บั้นเอวนางมีปานแดงรูปเสี้ยวจันทร์จริงๆ ท่านแม่บอกว่า มันมีติดตัวมาตั้งแต่นางเกิด เนื่องจากเป็นตำแหน่งที่บั้นเอว จึงมีน้อยคนที่จะรู้เรื่องนี้“ท่าน...คือแม่ของข้าจริงหรือ?” หลินซวงเอ๋อร์หัวใจเต้นแรง ขอบตาแดงเรื่อขึ้นอวี๋หว่านหนิงยื่นมือมาจับมือของนางไว้ พลางกล่าวเสียวเศร้า “ซวงเอ๋อร์ ข้าคือแม่เจ้าจริงๆ หลายปีนี้ทำให้เจ้าลำบากนัก...”แม่นมซุนอยู่ด้านข้างพลางกล่าวเสริม “องค์หญิง นางคือเสด็จแม่ของท่านจริงๆ หลายปีมานี้ ฮองเฮาไม่เคยเลิกราในการตามหาท่าน เพียงแต่ภาคกลางกว้างขวางนัก พวกท่านเองก็ข่าวคราวเงียบหาย หลายปีนี้ พวกท่านลำบากก็จริง ฮองเฮาก็ไม่ได้สุขสบายใจ...”หลินซวงเอ๋อร์นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ พลันหันไปมองอวี๋หว่านหนิงแล้วกล่าว “ที่จริง ข้าไม่เคยตำหนิท่านเลย เพียงแต่บางครั้งก็เคยคิด ว่าท่านแม่จะมีหน้าตาเป็นอย่างไร ยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้หรือไม่”“ตอนยังเป็นเด็ก ข้าเคยคาดหวังให้นางมาหาบ้าง แต่พอโตขึ้นก็ไม่เห็นนางมาเสียที ข้าจึงภาวนาให้นางอยู่ดีมีสุขแทน แม้จะไม่ได้พบหน้า แต่ขอให้นางยังมีชีวิตอยู่ เป็นความคิดถึงในใจก็เพียงพอแล้ว...”
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 648
อวี๋หว่านหนิงรับเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา พลันเกิดความตื้นตันจนไม่รู้ตอบอย่างไรดีทันใดนั้น แม่นมซุนเดินขึ้นมาพร้อมกล่าว “องค์หญิง ที่นี่คือวังหลวงแห่งเป่ยหรง ฮองเฮาทรงตามหาท่านมานาน ทุ่มแทแรงกายแรงใจไม่น้อยกว่าจะหาพบ...”“องค์หญิง?” หลินซวงเอ๋อร์นึกว่าตนหูฝาดไป “ท่านเรียกข้าอยู่หรือ?”นางกล่าวตอบ “พวกท่านจำคนผิดหรือเปล่า ข้าไม่ใช่องค์หญิง ข้าคือหลินซวงเอ๋อร์ต่างหาก”นางเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ถูกทอดทิ้ง เติบโตมาจากชนบทแร้นแค้น เป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อยผู้หนึ่งเท่านั้นองค์หญิงอะไรกัน ยังมีวังเป่ยหรงอีก แล้วใครคือฮองเฮา?พวกนางคงจำคนผิดเป็นแน่แม่นมซุนกล่าวตอบ “ไม่ผิดเจ้าค่ะ ไม่มีผิดแน่นอน ท่านก็คือองค์หญิงของเรา องค์หญิงที่พลัดพรากจากฮองเฮาไป...”หลินซวงเอ๋อร์คล้ายกับยังมึนงงอยู่ ความคิดนางเกิดความสับสน ปวดหัวเป็นอย่างมากแม่นมซุนอธิบายต่อ “สมัยที่อดีตฮ่องเต้สวรรคต ฮ่องเต้องค์ใหม่ยังไม่ได้ขึ้นครองราชย์ ราชสำนักเป่ยหรงเกิดความวุ่นวาย ตอนนั้นฮองเฮายังมีฐานะเป็นเพียงพระชายาแห่งรัชทายาท นางเสี่ยงอันตรายให้กำเนิดแฝดชายหญิงคู่หนึ่ง เพื่อปกป้องชีวิตของพวกท่านไว้ จึงให้คนสนิทส่งพวกท่านออก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 647
หลินซวงเอ๋อร์เปลือกตากระตุกเล็กน้อย นางก็อยากตื่น แต่ทำอย่างไรก็ไม่อาจตื่นขึ้นมาหน้าอกคล้ายถูกกรีดจนเป็นแผลเหวอะหวะ เหงื่อเย็นในตัวไหลพราก ลำคอคล้ายถูกงูพิษตัวหนึ่งรัดไว้ ยิ่งรัดก็ยิ่งแน่น จนนางใกล้จะหายใจไม่ออกข้างโสตนั้น ได้ยินเสียงคุ้นหูประเดี๋ยวไกลประเดี๋ยวใกล้ ถัดจากนั้น คล้ายมีมืออ่อนโยนลูบไล้ใบหน้านางเบาๆ“เด็กดี หมดเรื่องแล้ว เจ้าปลอดภัยดีแล้ว รีบตื่นมาเถิด ตื่นมาเร็วเข้า...”หลังจากได้ยินเสียงนั้นชัดเจนมากขึ้น ลำคอที่ถูกรัดแน่นก็ค่อยๆ คลายออก นางลืมตาช้าๆ ภาพเบื้องหน้าจากพร่ามัวจนกลายเป็นชัดเจน สิ่งแรกที่เข้าสู่ม่านตาก็คือม่านคลุมเตียงสีม่วงที่อยู่เหนือศีรษะขึ้นไป คล้ายเป็นภาพฝัน เสมือนเป็นแหยักษ์ที่ถูกเหวี่ยงลงมา เพื่อคลุมตัวนางให้อยู่ตรงกลางเตียงนี้เป็นเตียงที่สวยงาม จนแม้แต่เสาเตียงก็เป็นลวดลายที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน หัวเตียงนอกจากจะแกะสลักลายดอกไม้แล้วยังฝังด้วยหยกเจียระไนงดงามและพลอยล้ำค่าอีกชั่วขณะนั้น นางรู้สึกมึนงงยิ่งนี่มันเป็นที่ไหนกัน?“ซวงเอ๋อร์ เจ้ารู้สึกตัวแล้วรึ?” จนกระทั่งข้างหูได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง นางจำได้ว่าตอนอยู่ในความฝัน ได้ยินเสียงนี้จนคุ
