บทที่ 33 เห็นข้าเป็นสตรีโง่งมสินะ

บทที่ 33 เห็นข้าเป็นสตรีโง่งมสินะ

หลิวอี้เฟ่ยนางอยากมาเย้ยหยันโกหกทำให้เยิ่นเม่ยเม่ยช้ำใจแต่ไม่คิดเลยว่าเมื่อนางมาที่ห้องของเยิ่นเม่ยเม่ยจะพบว่าตอนนี้นางจะพบเจอภาพบาดตาแม่ทัพกอดเยิ่นเม่ยเม่ยแนบแน่นใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของหลิวอี้เฟ่ยบึ้งตึงดวงตาร้อนผ่าวด้วยความอิจฉา ก่อนจะฝืนยิ้มเดินเข้าไปหาทั้งสอง นางคิดว่านางจะทำให้แม่ทัพหันมาสนใจนางบ้างเมื่อเยิ่นเม่ยเม่ยเดินไปเอานำชา นางจึงคิดหาทางเข้าใกล้เรียกร้องให้ท่านแม่ทัพมาหาตนที่ห้องแต่ไม่คิดเลยว่าคำตอบที่ออกมาจากปากท่านแม่ทัพจะทำให้นางเจ็บปวดถึงเพียงนี้

"หากไม่มีนางสักคนท่านแม่ทัพต้องสนใจข้าเพียงผู้เดียว เยิ่นเม่ยเม่ยข้ากับเจ้าเราคงอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้อีกต่อไป สตรีที่ไร้ญาติมิตรจัดการง่ายดาย ข้าต้องกลับเรือนไปหารือกับท่านพ่อเพื่อจัดการเรื่องนี้โดยเร็วมิเช่นนั้นจะเป็นข้าเองที่ทนทุกข์ทรมานใจ " น้ำเสียงที่เปล่งออกมาอย่างคับแค้นใจบ่งบอกถึงความอำมหิตของนาง

หลิวอี้เฟ่ยปาดน้ำตาลุกขึ้นนั่งที่เก้าอี้รอเยิ่นเม่ยเม่ยกลับมา และจะแสร้งทำดีกับนางให้นางตายใจก่อนจะกำจัดนางทิ้งซ่ะ

หลี่มี่อารมณ์ดีเดินมานำน้ำชาไปให้หลิวอี้เฟ่ยกลับมานางเห็นหลิวอี้เฟ่ยน